Jimi Floyd is geen onbekende voor ons, in 2020 hadden we reeds aandacht aan zijn debuut 'The Right To Disappear' , een parel van een album gedrenkt in een badje van mystiek en melancholie zoals je zelden tegen komt. Lees gerust .
Het duo bracht nu een nieuwe plaat uit 'Man is infinite as the void', het mysterieuze blijft en daar zijn we blij om …
De intro is al veelbelovend , angst en gemoedsrust vinden elkaar. Intiem, weemoedig wordt de sound opgebouwd en krijgen we de prachtige “The landing”, “A thing line” en “Back to Back”. Een verdwaalde klank van violen komt als een zachte bries op je af, bedwelmende drums en gitaargepingel en een warme stem geven de sound elan en zeggingskracht.
De viool is belangrijk in het geheel, luister verder maar eens naar “Down under the sea”. De plaat klinkt verrassend , spannend, intens, gevoelig waarbij af en toe eens crescendo wordt gegaan , maar verder de intimiteit overheerst en je tot rust brengt.
Wat een fantasieprikkelende wereld en emoties borrelt hier op. “Man is Infinite as the void” en “Cortex Collision” spelen hierop in; we horen een zweem David Bowie. We horen zijn adem op doordachte wijze.
Meer eigenheid horen op het lichtjes experimenterende en mystieke “Island Pala” en het zachtmoedige “Uterus”; een pakkend, positief beladen slot hebben met “Make all dreams come true”.
'Man is Infinite as the void' overtuigt in een mooi muzikaal kader van integere, breekbare, soms brede instrumentatie en warme vocals.
The Landing 01:58 A Thin Line 04:05 Back to Back 04:34 No Surprise 02:08 Down under the sea 03:54 Cortex Collision 05:22 Less Skin to Touch 03:32 Island Pala 06:24 Uterus 02:48 Make all dreams come true 01:23
Luke 'Skyscraper' James was voormalig frontman, zanger, gitarist van de punk/new wave pioniers Fàshiön , en hij toerde in de vroege jaren 80 met The Police, Duran Duran, U2, The B52's, The Cramps, Joy Division, The Fall en vele andere baanbrekende acts.
Ricky Humphrey (Ishkah, Nature Kills, Rise), producer, muzikant, componist en arrangeur, nam contact op met Luke om samen te werken aan een nieuw project, This Twisted Wreckage. We volgen dit project al enkele jaren op de voet, lees gerust het album 'Eight' .
De man blijft sterk actief , ook op sociale media en Bandcamp: https://thistwistedwreckage.bandcamp.com/ .
This Twisted Wreckage bracht eerder al enkele singles uit, nu is er een nieuwe plaat uit, ‘3x10=29'.
Op “Circus” stampt This Twisted Wreckage al stevig om zich heen, doordacht en gedreven. Je voelt de energie in het nummer. Ze refereren naar die gekende eind jaren '70 - jaren '80 uit maar This Twisted Wreckage staat evenzeer in het ‘nu’. Er valt namelijk nog steeds wat te zeggen over wat mis gaat in deze wereld.
Het fijne aan vorige releases was de combinatie van die donkere gedachten en een dosis humor, naast die kenmerkende sound. Soms klinkt het wat prekerig, maar dat stoort allerminst.
Heel veel is er ondertussen niet veranderd sinds de laatste releases. “Bandwagon”, “Side Effects” en “I'm So happy” klinken cynisch en maatschappijkritiek ervaren we voldoende in “I got you” en afsluiter “Be true”.
Muzikaal zorgt This Twisted Wreckage voor een fijn, overtuigend postpunk/wave werkje af.
Muzikaal als tekstueel trekt '3x10=29' ons over de streep en onderstreept de klasse van deze ervaren rot in het genre.
Info https://thistwistedwreckage.bandcamp.com/album/3x10-29
Tracklist: Circus 03:05 Get Your Hands Off Of Me 03:10 Bandwagon 03:02 Side Effects 03:06 Hacker (Hack Attack) 03:04 I'm So Happy 03:07 Eating Myself 03:06 In 30 Years 03:05 I Got You 03:05 Be True 03:08
Postpunk/New wave
3x10=29
This Twisted Wreckage
Van Komisar kregen we al een paar singles te horen. Hun nieuwste, “1954”, opent met enkel zang en wat gitaar. Een heel ingehouden opbouw die de nadruk legt op de lyrics. Pas halverwege, en dat is na 2 minuten, trekken ze alle registers open en rockt Komisar met veel swagger en met veel ooh-ooh’s.
Producer Niels Meulkens (Crackups, Psycho44, Double Veterans) heeft voor een catchy, en zelfs koortsige single gezorgd. Met “1954” krijgt Komisar steeds meer een eigen smoel. De invloed van de Britpop is nog steeds tastbaar aanwezig, maar ze doen er (meer dan op vorige singles) hun heel eigen ding mee.
“1954” van Komisar Facebook
Silent Presence is het nieuwe project van Corina (Black Snow in Summer, Face Your Fears) en Wim (Sygo Cries, In Search for Embers, The Other Intern, …). Als twee muzikanten onder hetzelfde dak wonen, moet er wel ooit eens een gezamenlijk project van komen.
“Tell Me” is de eerste, digitale single van het duo en dat is meteen een schot in de roos. De intro is wat braaf, maar zodra de zang invalt, kantelt deze track naar een bijzonder aangename productie met een mix tussen postpunk en licht dansbare synthwave.
De progressie van Corina als zangeres is hier onmiskenbaar. Met meer durf en met meer volume. Vocaal doet ze mij denken aan Siouxsie op haar jongste album en aan Marianne Faithful ten tijde van ‘Broken English’. Het mature in de stem wordt niet verstopt of gecompenseerd maar voluit uitgespeeld. Mooi.
Ook muzikaal en productioneel klopt alles aan deze digitale single.
‘Tell Me’ heeft iets bezwerends, vooral door het bijna smekende van de herhaling in het refrein. Oprechte emoties in muziek, het zijn uitzonderingen.
https://www.youtube.com/watch?v=kxfbIDBjDbo
Even voorstellen - Info van het duo zelf - Silent Presence - Tell Me (single)
Zowel Corina (Face Your Fears, Black Snow In Summer) als Wim (In Search For Embers, The Other Intern…) zijn elk afzonderlijk al ettelijke jaren bezig met muziek. Het werd tijd om samen ook iets uit de grond te stampen. Uiteindelijk was de tijd er nu rijp voor. Als duo proberen we onze boodschap over te brengen. Een boodschap over hoop, terugvechten en communicatie.
Het basisidee voor de song werd bedacht door Wim en bijgestuurd door Corina waardoor het een wisselwerking werd tot aan de afwerking van de song. Een song gegoten in synths, spaarzame gitaarlijntjes, een emotievolle zang met een upliftend refrein en een drijvende bas.
“Tell Me” is de eerste song die wereldkundig gemaakt wordt. Daarnaast werken we momenteel aan nog enkele songs die iets donkerder klinken dan deze. Daarnaast zijn er nog enkele songs alsook een cover van The Sands met “April and June” zo goed als klaar.
Bedoeling is om vanaf het najaar als duo hier en daar te kunnen optreden met onze songs.
Bandcamp: https://silentpresence.bandcamp.com/track/tell-me
Youtube: https://youtu.be/kxfbIDBjDbo?si=qvQE2Tmie5rwdH1l
Spotify: https://open.spotify.com/track/3Yf1CpX5OFcGBPF0yoEll8?si=4bb72bb980184811
Tell Me
Everything is a part of ignorance.
All the things are a way of deception
Let me see your point of opinion
Tell me Tell me
The truth lays always somewhere between us
Convincing is making a new truth
Tell me Tell me
Bashing lies is now our main goal
Relieving the pain must be the start of recovering
Heaven is just a blister on the soul
Don't be afraid to find the right target
The legacy will vanish through the years of eternity
Tell Me Tell Me
The truth lays always somewhere between us
Convincing is making a new truth
Tell me Why don’t you tell me
Bashing lies is now our main goal
Relieving the pain must be the start of recovering
‘Up Close & Personal’ is een verzameling van opnames van de solo-optredens van Tom Robinson, het Britse icoon van de punkperiode en voorvechter van de mensenrechten in het algemeen en van de LGBTQ-gemeenschap in het bijzonder.
Het is een bonte verzameling van liedjes uit verschillende albums en opgenomen op verschillende plaatsen en jaren. Dat vergt een kleine inspanning van de luisteraar. Robinson’s stem varieert mee met zijn leeftijd en dat wisselende ‘kader’ van tijd, heesheid en stemvolume is een sprongetje dat je bij elk nummer moet maken. Het zijn bovendien niet allemaal de allerbeste opnames. Het voordeel is wel dat Robinson vrij kon kiezen welke opnames van elke song hij wou selecteren. En ook: niemand zingt beter de nummers van Tom Robinson dan Tom Robinson, dus wat maakt het ook allemaal uit.
De nadruk ligt op het ‘oudere’ werk, met slechts twee nummers uit ‘Only The Now’, zijn meest recente studio-album (uit 2015) en geen enkel nummer uit de vorige (‘Having It Both Ways’ uit 1996 en ‘Love Over Rage’ uit 1994). Dat is voor sommige fans misschien een beetje jammer, maar Tom Robinson heeft dan ook zo een uitgebreid oeuvre met hits en singles dat er vast een ‘Volume 2’ volgt van dit album. De liefhebbers van obscure tracks worden verwend met relatief onbekende nummers als “1967 So Long Ago” en “Portobello Terrace”. Voor wie het wil opzoeken is het wat puzzelen, maar de meeste van deze verzamelde tracks zijn al eerder uitgebracht en slechts twee of drie stonden nog nooit eerder op een officiële of niet-officiële release.
Voor de vele Belgische fans: één van de nummers op deze ‘Up Close & Personal’ werd opgenomen in ons land: “2-4-6-8 Motorway” werd in 1998 opgenomen in zaal Nova in Wetteren. Van dat nummer krijgen we ook de demo-versie, wat een leuke verrassing is.
Tom Robinson doet in maart een solo-tournee door Vlaanderen. De meeste concerten zijn al uitverkocht. Wie te laat is: eind dit jaar komt hij alweer terug naar ons land voor een nieuwe reeks solo-concerten.
Deze single is een voorloper op het nieuwe album ‘Interplay’ dat op 29 maart uitkomt. Een album waar ik na de meer dan uitstekende vorige plaat ‘This is Not A Safe Place’ reikhalzend naar uitkijk.
Deze single is terug een sterke song en sound dat typisch als Ride klinkt. Een stuwende bas en een vrij melodieus en catchy refrein dat een mens kan doen dromen en wegzeven van alle hedendaagse ellende op onze aardbol.
Ook de aanwezigheid van de typisch fijne galmende gitaarklanken en keysounds fleuren de track op. Als de rest op het nieuwe album van hetzelfde kaliber is dan zal het dik in orde zijn.
Indierock/Shoegaze
Peace Sign -single-
Ride
RIDE - Peace Sign (Official Visualiser) (youtube.com)
Het zag er even niet goed uit voor Neverlight Horizon. Na zowat 20 jaar ploeteren zag deze deathmetalband uit het Franstalige deel van België in 2022 zijn zanger en mede-oprichter Jean-Louis vertrekken. Maar kijk, met een nieuwe zanger achter de microfoon waait er ook een nieuwe wind door de band. Dat is Aubry André en die zou je kunnen kennen van Excavated, een Waalse genregenoot van Neverlight Horizon die als band zelfs nog twee jaar ouder is.
Het vernieuwde enthousiasme leverde in 2023 al twee puike supports op: voor Napalm Death in Duitsland en voor de Fransen van Pestifer in eigen regio. En vooral: er is een nieuwe EP.
‘Walxaz’ is een EP met vier nummers. De albumtitel is de eerste naam die de Germanen hadden voor de inwoners van Wallonië. Elk van de tracks is gebaseerd op een lokale en tegelijk duistere legende, al kan het ook zijn dat ze er misschien eentje zelf verzonnen hebben. Op zich is dit wel een interessant uitgangspunt, al zien we dat vaker in folk, pagan en horrormetal dan in oldschool/brutal death.
Muzikaal klinkt dit inderdaad heel oldschool, met hints naar Death, Exoto, Caducity en Bolt Thrower.
Originaliteitsprijzen zullen die van Neverlight Horizon alvast niet winnen met de eerste twee tracks van Walxaz. Heel degelijk, veel adrenaline en brutaliteit, heel technisch, … maar ook heel voorspelbaar en bijzonder repetitief in het drummen en in de riffs. Dat verandert met “Among The Caves”. Dat nummer heeft een interessante intro en bouwt leuk voort op die originaliteit door wat melodie toe te voegen aan de grote brok brutaliteit. Dat levert een meeslepende track op die voor geen minuut verveelt. “Mist and Darkness” bouwt voort op dat elan, met in het begin misschien iets minder aandacht voor melodie en meer voor de agressie van de gitaren en het brute van de vocalen, al zitten in deze track voor mij ook wel een paar Amon Amarth-momentjes. “Mist And Darkness” heeft een heel catchy drive en veel power.
Het concept van de lyrics van Walxaz is een goede vondst, want legendes uit de Waalse bossen en grotten hoorden we nog niet vaak langskomen. Maar zelfs zonder de lyrics te volgen kan Neverlight Horizon je als luisteraar vlot overtuigen. Het zou leuk zijn mocht deze Waalse band na Wallonië, Frankrijk en Duitsland ook nog meer deathmetal-fans in Vlaanderen kunnen bereiken.
https://neverlighthorizon.bandcamp.com/album/walxaz-2
De band maakte een transformatieve reis door tijdens het maken van hun laatste album. Het album is naar eigen zeggen introvert en erg persoonlijk geworden. Net zoals bij veel mensen hebben de voorbije coronaperiode en de nieuw ontstane oorlogen een grote indruk en invloed nagelaten op hen, wat zich reflecteert in hun nieuwe nummers en teksten.
Ook evolueerde hun opname- en schrijfproces waardoor ze nu anders dan voorheen klinken. Alles werd vrij live en zonder clicktrack opgenomen. De concentratie lag meer op de vibe en de groove. De productie lag in handen van Pieter Kloos @The Void Studio
“Lighter” opent met de zinsnede ‘I felt in a deep slumber in the dark and when i woke up i felt lighter’ dat meteen de toon van het album zet. Een beetje zoals Iron Maiden doet op “The Number of the Beast”. Daarna trekt “April Fire” het album echt op gang. Meteen een sterke song dat goed in elkaar steekt met een goede tekst en fijne ritmesectie. “Pigs” zit in hetzelfde straatje maar klinkt iets ruwer en minder verfijnd. “Sleeping Dogs” klinkt dan weer sterker. Beter nog: het is een uitstekend uitgesponnen track met heel mooi bas- en drumwerk die de rest omhoog trekt. De zang hier is ook top. Zowat het topnummer van de plaat. Ook “Suspended Animation” is van hetzelfde niveau en bezit een beetje dezelfde vibes. De wijd uitwaaiende zang ligt Tim Van De Plas wel.
Daarnaast zijn er ook nummers waar men meer neigt naar grunge en garage rock zoals op “No More Mistakes”. Iets minder verfijnd wat dan live misschien wat beter is om de boel op te fokken. “Mug” is ook vrij stevig maar iets complexer en genuanceerder.
In totaal vinden we hier tien songs terug waar elementen uit stoner, desert rock, grunge, garage rock en dergelijke meer met elkaar gemengd worden.
Ook dit album toont nog maar eens waar de band toe in staat is en we kijken er in elk geval naar uit hen met dit werk live aan het werk te zien.
Stoner rock/grunge
Lighter
Tangled Horns
"Overal en Nergens” is de nieuwe single van het Brugse Nederlandstalige hardrocktrio BEUK. Die is al digitaal beschikbaar en wordt op 19 januari voor het eerst live gespeeld tijdens de Europese muziekbeurs ESNS in Groningen.
De nieuwe single “Overal en Nergens” doet mij denken aan een vuile symbiose van De Kreuners en The Paranoiacs. Het nummer gaat volgens de band over zwerven, reizen en dromen.
De song en de video worden door het trio opgedragen aan iedereen die altijd onderweg is naar de liefde of naar een beter bestaan, zowel in kilometers als in gedachten.
BEUK werkte voor deze release opnieuw samen met producer Ace Zec, bekend van Spoil Engine en Cobra The Impaler. Het is niet meteen duidelijk of deze single de voorbode is van een nieuw album of EP.
Interessant voor de fans: op 2 maart is er het jubileumconcert voor 10 jaar BEUK in de Cactus Club in Brugge. Daar krijgt BEUK support van Mr Myst.
https://www.youtube.com/watch?v=rz69sblbPXM
Het gaat hard bij de Nederlandstalige hardcoreband Asermoietuitkomt. We waren nog maar net bekomen van de single “Mijn Zin” eind vorig jaar of daar zijn ze al met de volgende. Deze band staat bekend om zijn luchtige en humoristische nummers, maar met de nieuwe single "Duisternis" probeerden ze het over een andere boeg te gooien.
Frontman Ronny vertelt: "Mensen zeggen dat onze lolbroek-liedjes soms platte teksten hebben, dus wilden we een duister nummer maken. We kozen daarom “Duisternis” als titel en begonnen zo aan de nieuwe song."
Misschien werden ze daarbij geïnspireerd door Helmut Lotti die “Darkness” als enige zelfgeschreven nummer opnam voor zijn Lotti goes metal-live-album.
U mag vooral zelf oordelen of Asermoietuitkomt geslaagd zijn in hun missie. We kunnen alvast verklappen dat er – met een knipoog naar de bandnaam – inderdaad ‘iets’ ergens uitkomt, maar dat het misschien niet is waar u op gehoopt had.
Deze “Duisternis” staat net als “Mijn Zin” op het album ‘Miauw’.
De releaseshow is op 20 april in de Hnita Hoeve in Heist-op-den-Berg. De andere bands die avond zijn onder meer Belgian Asociality, Rudlon en Zombie Butterfly.
https://www.youtube.com/watch?v=DZJP4RtulZs
De naam Anja Huwe zal enkele bij de oudere kenners van de postpunk een belletje doen rinkelen. Deze Duitse zangeres was de frontvrouw van de legendarische band Xmal Deutschland. Die band bestond grofweg van 1980 tot 1990 en daarna deed Anja Huwe heel hard haar best om ver weg te blijven van de muziekindustrie.
Haar generatiegenote en oude vriendin Mona Mur kon haar toch overtuigen om opnieuw de studio in te duiken. Met Mona Mur als producer en leverancier van ritmes en beats en met Manuela Rickers, de voormalige gitariste van Xmal Deutschland. Mona Mur mag dan niet zo bekend zijn, de referenties op haar wikipedia-pagina zijn indrukwekkend: FM Einheit, leden van Einstürzende Neubauten en Yello, JJ Burnel van The Stranglers en En Esch (ex-KMFDM).
Mur en Huwe hebben samen het album ‘Codes’ gemaakt. De thema’s zijn niet vrolijk: angst, pijn, verlies, geweld en eenzaamheid. Maar ook schoonheid, verlangen, hoop en de wil om te overleven. De voorafgaande single is “Rabenschwarz” (pikzwart), een uitzinnig nummer dat met de hypnotiserende, apocalyptische gitaar van Rickers, de typische elektronische geluiden en beats van Mur en Huwe’s onmiskenbaar energieke en expressieve zang, je vol in het gezicht raakt. Het klinkt modern, maar alle ingrediënten moet je toch als oud en vertrouwd aanduiden.
Met de ietwat vertrouwde zang en gitaarklanken kunnen de oude fans van Xmal Deutschland zich eindelijk laven aan ‘nieuw werk’. Voor alle anderen is dit gewoon een topnummer die het beste van industrial electronics, gothic rock en synthwave combineert.
Nog meer goed nieuws is er voor de fans van Xmal Deutschland. Hetzelfde label dat voor Anja Huwe’s comeback tekende, brengt ook twee albums van Xmal Deutschland opnieuw uit, met bonustracks.
https://www.youtube.com/watch?v=kIM6K0XU3oQ
Stef Kamil Carlens stelt dit voorjaar met zijn band zijn aankomende, nieuwe album voor op verschillende Belgische podia. Het nieuwe album heet ‘Be Who You Wanna Be’ en komt ergens in april uit. In de aanloop daarnaartoe verschijnt alvast de voluit dansbare, soulvolle en funky eerste single “Walk on Red, Stop On Green (Radio)”.
Walk On Red, Stop On Green (Radio) (youtube.com)
Voor Stef Kamil Carlens is deze single een ode aan de tegendraadsheid, aan de vrijmoedigheid, aan de creativiteit, aan de makers en aan het vrije denken. Het is ook zijn interpretatie van “My Favorite Things” (uit de film ‘The Sound Of Music’). Niet dat je dat aan de muziek kan horen, wel zitten er in de lyrics een paar vage hints.
Een bijzonder leuke single en een blij weerzien met één van de grootste talenten van ons land.
De Nederlandse band N.O.R.A. is al een tijdje bezig. In 2017 brachten ze een live registratie uit. Het was wachten tot nu om een eerste studioplaat uit te brengen. De gelijknamige EP bevat 6 songs. De vier muzikanten hebben een aantal jaren geschreven aan de songs vooral ze de tijd rijp vonden om ze uit te brengen.
Het is een weldoordachte verzameling nummers geworden. Met verschillende soorten stijlen verweven doorheen de nummers waardoor ze moeilijk in een hokje te plaatsen zijn.
Opener “Miracle” begint in de intro heel etherisch tot men de gitaar- en ritmesectie erbij haalt. Met een fijn refrein maar het is vooral een track dat op het gebroken ritme drijft. Maar wel een sterke song en heel geschikt om mee te openen.
“All My Life” is een stuk toegankelijker en echt single materiaal. Ook de zang hier is subliem. Ik weet niet goed met wat ik het kan vergelijken. Misschien met Alicia Keys, Toni Braxton, Janet Jackson? Iets van die stijl en stemkleur in elk geval. Het is wel een topnummer!
Hetzelfde kan gezegd worden over “Try”. Eveneens een heerlijk gezongen, toegankelijk en dromerig nummertje. “I Can’t Wait” heeft weer die R&B vibe en groove. Luister maar dat dat gitaartje… Maar de song is een song waarvan je zegt of denkt dat hij al jaren aanwezig is. Het klinkt ietwat mainstream dus maar de bridge maakt de song de moeite waard en geeft het net dat beetje extra om op te vallen. “You Had Me” is gewoonweg een heerlijke song met een warme zingende bas. Het ingetogen wah-wah gitaartje geeft de nodige kleur aan de song. “Thinking” klinkt vrij funky en sluit deze geslaagde EP af.
De EP is van begin tot einde van hoge kwaliteit. Je hoort dat dit geschoolde muzikanten zijn die zoeken naar diepgang en proberen de grenzen van genres te verleggen. Een band die met dit materiaal goed zou passen op Jazz Bilzen, de Cactusclub enz. Mooi.
Funk/jazz/R&B
N.O.R.A. EP
N.O.R.A. (New Original Rhythm Architects)
De Nederlandse artpopband The Nits heeft een nieuw album uit. Dat is altijd iets om naar uit te kijken. ‘Tree House Fire’ is in heel wat opzichten een bijzonder (mini-)album.
Niet het bruisende enthousiasme van “JOS Days” of “In The Dutch Mountains”, wel hetzelfde metier, de ambacht, de overtuiging dat de boodschap moet gebracht worden, ook al is ze misschien zo persoonlijk, klein en onbetekenend.
De traagheid vergeven we eenieder die dezelfde leeftijd haalt met net zo veel concerten op de teller, maar Hofstede klinkt opeens zo breekbaar. Z’n stem klinkt raspend.
Bij een volgend album is hij vast de mannelijke evenknie van Marianne Faithfull of klinkt hij als de broer van Bob Dylan. Vergelijkingen die ik met veel eerbied meegeef. De toverkracht van Hofstede’s teksten is nog steeds bijzonder hard aanwezig.
De lyrics zitten vol met kleine, pareltjes. ‘The wind has no clothes, the rain has no shoes, the sky has no window, the fire had no heart’, dat kan toch enkel uit zijn pen komen. Hij gebruikt de zin dan ook in twee songs tegelijk.
De andere muzikanten blinken uit in minimalisme. Deze keer niet het uitbundig experimentele van ‘Ting’. Enkel in “The Bird” trekken ze wat dat betreft nog eens een paar registers open. Voorts is dit heel relaxte, comfortabele, kabbelende fluisterpop.
Het mini-album draait thematisch rond het afbranden van de eigen opnamestudio van de Nits. Er klinkt geen wrok, ongeloof of diepgewortelde melancholie in de zang of in de muziek. De band lijkt er vrede mee te nemen. Het niet terug te draaien afscheid van de studio is een tastbaar uitgangspunt, maar geen absoluut keer- of eindpunt.
Er zit wel flink wat melancholie in de songs, maar dan van de louterende, zalvende, contemplatieve, rustige soort. Het lijkt alsof ze met niet meer dan een lichte tegenzin aan de slag gegaan zijn. Even uit het lood geslagen, maar daarna al meteen aan het zoeken naar oplossingen.
Het plotse verdwijnen van de studio wordt een beetje een metafoor voor het punt in hun leven waarop de bandleden beland zijn: ze zijn op een leeftijd dat ze in een ondraaglijk tempo generatiegenoten, vertrouwde plekken en andere zekerheden zien wegvallen. Misschien ook een metafoor voor niets moet nog, alles wat langskomt is meegenomen, niets is voor altijd.
Van de zes songs op dit mini-album heb ik mij het hardst kunnen verwarmen aan “Month Of May”, “The Tree” en “The Wind Has No Clothes”.
De Nits spelen in de tournee bij dit album ook een aantal keer in Vlaanderen.
15 maart - Antwerpen - Roma (BE)
16 maart - Soignies - Centre Culturel (BE)
20 april - Brussel, AB (BE)
https://www.youtube.com/watch?v=ndEZMsU52Es
Nederlands 
Français 
