Bij de herstart in 2021 heeft deze Belgische doommetalband Columbarium alles een stuk professioneler en met meer ambitie aangepakt dan in het ‘eerste leven’ van de band. Dat leidde via een single op cassette naar het full album ‘The Morbidious One’, een klein meesterwerkje met een paar bijzonder leuke zijsprongetjes.
De eerste keer op dit album dat Columbarium buiten de lijntjes kleurt is al meteen op de openingstrack. “Eyes Bleed Black” heeft bovenop een lap heavy doom en vrouwelijke gesproken vocalen vooral een welgemikte trompet-solo. Trompet en doom, het is een veel interessantere combo dan je zou denken als je de woorden na elkaar leest. De mariachi-achtige trompet ‘huilt’ een beetje en draagt zo perfect bij tot de algemene sound van droefnis en ellende. Een meesterlijke zet om dit album mee te openen.
Titeltrack “The Morbidious One” begint met een mysterieus gefluister dat overloopt in een slome gitaarriff. Vandaar gaat het naar vroege Black Sabbath met daarbovenop een vibrerende bas en psychedelische riffs. Deze track is heel gecompartimenteerd, met hoofdstukjes die niet altijd organisch op elkaar volgen, maar waar toch enige logica in lijkt te zitten in de volgorde. De vocalen van bassist Pete komen van heel diep en hebben wat korrel. De psychedelische riffs komen nog een paar keer terug, net als de andere elementen waaruit deze track is opgebouwd. Geen hapklare brok, wel ruim 9 minuten intense heavyness.
“Rivers Of Blood” opent met een paar zware slagen op pianotoetsen waardoor je meteen in de track gezogen wordt. De overgang naar de donderende drums en gitaren is bruusk. Columbarium zet de luisteraar wel vaker op het verkeerde been op dit album. De grunts zijn op deze track makkelijker te volgen dan op de vorige. De opbouw van deze track is lange tijd heel klassiek voor doom. Naar het einde toe wordt er nog wat bluesy psychedelica toegevoegd als het ritme crescendo gaat. De outro, daar hadden die van Columbarium nog wel wat meer mee kunnen doen.
“Redemption” begint dreigend, gaat dan kort in een dipje om daarna vol gas in doommetal-drive te gaan. In het daaropvolgende dalletje zit een solo die mij wat aan Yawning Man doet denken, desertrock in slow motion. Daarna rollen de loodzware ritmes als beukende golven van ellende over je heen. Acht minuten van heerlijke hel en verdoemenis.
“Barefoot On The Moon” staat als afzonderlijke track opgelijst, maar kan je net zo goed beschouwen als een extra intro voor “Our Glorious Ways”. Traag, slopend, bij momenten spooky, met een rake versnelling iets voorbij halfweg, … Mooi.
Columbarium sluit het album af met “A Cure For Everything – Get Back Alive”. Een bijzonder intrigerende track, maar zeker geen doommetal volgens het boekje. In de eerste minuten krijgen we – bestaat dat wel? - uptempo-doom? Dezelfde riffs, maar dan sneller en zonder die logge zwaarte. Als het tempo dan toch even zakt, zetten ze er subtiel even wat blastbeats onder, om dan in een sloom drone-ritme te duiken. Het is een rollercoaster van genres die voorbijraast, maar wel op een logische, organische en leuke manier. De outro is lang en muzikaal niet altijd sterk gevoed, maar als einde van het album klopt het wel.
‘The Morbidious One’ is een bijzonder interessant album in een genre waarvan men lang dacht dat alles al wel eens geprobeerd was.
https://columbarium.bandcamp.com/album/the-morbidious-one