Na lange afwezigheid in het release-schedule houdt Bjorn Berge de laatste jaren een mooi regelmatig tempo aan: 'Who Else?' verscheen in 2019 en zijn laatste album 'Heavy Gauge' was van 2021.
De Noorse blues/gitaar-maestro kreeg door de lovende kritieken op zijn nieuwe albums en zijn vele optredens de smaak weer flink te pakken. In 2024 bracht hij een nieuwe plaat uit: ‘Introducing SteelFinger Slim'.
Naar aanleiding van deze release hadden we terug een fijn gesprek met Bjorn Berge, en we keken ook even naar de toekomstplannen van hemzelf, en het Blues genre op zich
Lees gerust
https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/94079-bjorn-berge-het-gevoel-is-wat-de-speler-op-dat-moment-voelt-het-is-niet-aan-hendrix-aan-mij-of-aan-jou-om-te-bepalen-hoe-de-artiest-zich-voelt-gevoelens-kunnen-op-vele-manieren-worden-uitgedrukt.html
Aan de basis van z’n blues, waarmee hij groot is geworden, is op zich niet zoveel veranderd. De plaat bevat toch enkele verrassende parels zoals de eigenzinnige versie van T-Rex “Get it On” en de pompende versie van Deep Purple's “Black Night”.
Los daarvan is het een typische blues plaat, waar je vooral een groots muzikant en artiest hoort, bij wie het vuur nog steeds brandt. Je hoort het in de opzwepende songs, maar ook in een pakkend nummer “Like A King”, over de dood van Rodney King. Soms neigt zijn stem naar Nick Cave en Mark Lanegan, en er is diezelfde donkere galm als op "Devil Calling", die rillingen bezorgt. Het gaat van donkere melancholie naar een meer toegankelijk en opzwepend geluid. "Bastards" is alvast een gevarieerd meesterwerkje.
Bjorn Berge is gewoon zichzelf gebleven, durft wel eens afwijken, maar bewijst een bijzonder blues artiest te zijn. 'Introducing Steelfinger Slim' onderstreept het nogmaals.
Tracks:
01. Mama Said
02. Get It On
03. Your Man
04. Devil Calling
05. Like A King
06. Bastards
07. Spoonfull
08. Begging
09. Black Night
10. Don't Look Back
Eosine, één van de coolste en meest besproken gitaarbands uit Franstalig België, pakt stormenderhand de Lage Landen in. In Nederland maakten ze indruk op Left of the Dial in Rotterdam, Sniester in Den Haag en Ik Zie U Graag in Breda. In België deden ze hetzelfde op Les Nuits Botanique en Dour en als voorprogramma van DIRK., en The Haunted Youth. De nieuwe single werd “Plant Healing” gedoopt en die heeft een heel jaren ’90-sound. The Breeders meets Heather Nova: rafelige, dreamy, shoegazerock. Leuk, intrigerend, betoverend.
De mix was in handen van Maxime Wathieu die vorig jaar voor Eosine ook al de EP ‘Coralline’ inblikte. Deze single is de voorbode van de nieuwe EP. ‘Liminal’ komt uit op 27 september en wordt voorgesteld op 24 oktober in Botanique in Brussel
https://www.youtube.com/watch?v=54Qquw-1NBM
Laura Loeters uit Antwerpen en Gregor Sonnenberg uit Hamburg vormen samen het dreampop/shoegaze-duo The Day. Ze brachten hun tweede album ‘The Kids Are Alright’ uit. Ondanks die albumtitel zijn er maar weinig overeenkomsten met The Who of Bettie Serveert.
Dit Belgisch-Duitse duo tourt al eens door Duitsland, België en Nederland en rijgt de leuke supportslots aan elkaar bij onder meer Kate Tempest, Oscar and the Wolf, Chantal Acda, Isbells en Girl Scout. De band bracht al twee EP’s uit en in 2019 het debuutalbum ‘Midnight Parade’. Samen zijn die goed voor 8 miljoen streams op Spotify.
Met ‘The Kids Are Alright’ heeft The Day een album opgenomen dat met zijn donkerste songs momenten van onzekerheid en spanning capteert te midden van meerdere crisissen die in de wereld plaatsvinden. Nostalgische accenten zorgen voor rust, vertrouwen en bemoediging. "Er is zoveel dat moet gedaan worden. Er moet zoveel veranderen in deze wereld. En daarbij stuiten wij altijd op grenzen en glazen plafonds. We moeten veel meer naar de jeugd luisteren, zij zijn de toekomst, de nieuwe generatie!" zegt zangeres Loeters. "
Al degenen die verontwaardigd zijn, hebben gelijk. Wij staan aan hun kant. Alles wat een tegenbeweging vormt, is goed", voegt Sonnenberg in.
De single "Nemesis" verwijst naar de Griekse mythologie en gaat over gevoelens van machteloosheid, de strijd tegen onrecht en het gevaar om overmoedig te worden in een tijd waarin we leven met voortdurende bedreigingen en angsten waar we geen controle over lijken te hebben. En ook over het blijven zoeken naar balans en betekenis en naar het dat zeldzame fonkelende licht in de duisternis.
Tijdens de coronapandemie nam The Day een reeks covers op. Daarvan heeft enkel “Tenderfoot” van Smudge/The Lemonheads het album gehaald.
The Day klinkt op ‘The Kids Are Alright’ intiem, verbindend, ingetogen en melancholisch.
https://www.youtube.com/watch?v=apSCExJuENo
De Kortrijkse fastcoreband Röt Stewart stond eerder deze maand nog als support van Napalm Death in de Muziekgieterij in Maastricht en ze spelen behalve in eigen land ook regelmatig in Frankrijk en Duitsland. Niet slecht voor een bandje dat nog maar twee jaar bestaat. Ze zijn na een demo, een live-demo (beide op cassette) en een split-album met Freddie And The Vangrails (op 7″ vinyl) eindelijk toe aan hun officiële debuutalbum.
Wat meteen opvalt bij ‘3 Tattoos & A Road Tax Bill’ is dat op dit album zowat alle songs van de demotape uit 2022 hernomen worden, zonder de twee covers dan. “Verk”, “Shitty City”, “Digital Masturbation” en “Fucking Shoe” zijn dan ook al klassiekers voor al wie deze band al minstens twee keer aan het werk zag. De ‘oude’ tracks aanvullen doen ze niet met tracks van het splitalbum, wel met recenter werk. Daarvan blijven vooral “Fuck That Weak Shit”, “Funky Fungus” en “Play Faster” hangen.
Röt Stewart brengt zijn hardcore hard, snel en kort. De 14 tracks van dit album nemen alles samen nauwelijks een kwartier in beslag. Dat is dan ook zowat de duur van hun live-set. Met een totale speelduur van 1 minuut en 32 seconden is “Shitty Citty” de langste track van dit album. Voor “P.M.A.” hebben de Stewarts dan weer niet langer dan 13 seconden nodig. Dat de songs kort zijn, wil niet zeggen dat de band er geen tijd en energie in steekt. De intro’s zijn stuk voor stuk heel degelijk en de lyrics gaan (meestal toch) over relatief ernstige onderwerpen. Enig puntje van kritiek: we missen de grove korrel die we in de demo’s en op de concerten horen. Voor deze band klinkt het album misschien net iets te gepolijst.
Het album werd ingeblikt door Dominiek Hoet van King Hiss die eerder al in de studio zat met onder meer Scrape, Dudsekop en The Mars Model. ‘3 Tattoos & A Road Tax Bill’ is al digitaal beschikbaar en op CD. De vinylliefhebbers moeten nog even geduld hebben.
https://rotstewart.bandcamp.com/album/3-tattoos-a-road-tax-bill
Alweer een nieuw album van Ford’s Fuzz Inferno? Wel, niet helemaal. ‘Electrofuzzification’ bevat slechts vier echt nieuwe nummers. En dan nog zes nummers van de vorige release, ‘Fuzz Up Your Electric Chair, Baby!’. Dat live-in-de-studio-album is niet op vinyl uitgekomen, en met deze nieuwe release kunnen de fans dan toch de helft van dat album op vinyl beluisteren.
De vier nieuwe nummers op de A-kant van deze release klinken vintage-Ford’s Fuzz Inferno: gemene en fuzzy garagepunk. We hebben veel sympathie voor het korte, gebalde “Body Controls”. Ondanks een speelduur van 1 minuut en 18 seconden voelt dat niet aan als een vluggertje. “24 Hours To Go” is al net zo’n pompende adrenalinerush. De echte parel onder de nieuwe tracks op dit album is dan toch “Maintain Your Good Name”, met een leuke jaren ’90-indierock-vibe. Dan is er nog “Till Not So Long Ago”, misschien het smerigste nummer van de vier nieuwe.
Alweer een leuke release van dit Nederlands-Belgische trio.
https://www.youtube.com/watch?v=Mu2TKGT3eFM
De Berlijnse psych/post-punkband The Third Sound bracht zopas het zesde studio album ‘Most Perfect Solitude’ uit. “On Returning” is de single die eerder onze aandacht wist te trekken met zijn Jesus & Mary Chain stofzuiger-sound.
‘Most Perfect Solitude’ markeert een nieuw hoofdstuk voor de Berlijnse band onder leiding van de IJslandse muzikant Hakon Adalsteinsson (ook bekend van The Brian Jonestown Massacre, Singapore Sling, Anton Newcombe & Tess Parks en Golden Hours). Het album introduceert ook een nieuwe The Third Sound line-up; Adalsteinsson (gitaar/zang), Robin Hughes (orgel/gitaar), Frankie Broek (drums), en Wim Janssens ( bas). Die laatste is een Belg die je kan kennen van bands en projecten als Ellroy, Joy Wellboy, Tricky, Golden Hours, Isbells, Jonas Winterland, Nona Mez, … Janssens en Adalsteinsson kennen elkaar vermoedelijk van bij Golden Hours.
Behalve The Jesus & Mary Chain valt The Third Sound op dit album wel met nog meer bands te vergelijken. Raveonettes, Slowdive en Rush. Er zijn songs die daar wat van afwijken. “Catch Fire” klinkt als een licht tipsy versie van Echo & The Bunnymen en op “Don’t Look Back” hoor ik in de vocalen de dreiging die een Nick Cave in zijn songs legt. “Another Time, Another Place” heeft in de intro de luchtigheid die The Cure al eens durft te gebruiken.
Vaak genoeg zit The Third Sound op een heel eigen spoor. “Shooting Star” is gothic rock in een jasje van zacht velours. Heerlijk klassiek opgebouwde gothic rock, maar dus ook zonder doornen. “Wasteland” is een songtitel die al wat te vaak langsgekomen is bij tal van postpunkbands, maar The Third Sound doet er toch nog iets moois en origineels mee. Hetzelfde geldt voor de songtitel “Departure”, als albumafsluiter dan nog wel.
Dit is een mooi orgelpunt op een album dat tegelijk heel vertrouwd klinkt en toch knisperend fris en nieuw is.
https://www.youtube.com/watch?v=6X26ZlmpMDc
We Hate You Please Die is een noisy punkband uit Rouen, de hoofdstad van Normandië. Deze band timmert al een tijdje aan de weg met hun lo-fi indiepunk met vaak rammelende noise. “Stronger Than Ever” is de tweede single van het album ‘Chamber Music’ dat ergens in september uitkomt.
Er zit best een leuke melodie in deze single en de lyrics zijn über-feministisch (over dames met een slecht zelfbeeld, dat hen opgedrongen wordt door anderen, al dan niet op sociale media). Muzikaal denk ik bij deze single aan een meer klassieke versie van La Jungle, maar zeker ook aan hun collega’s in Sprints en The Cleopatra’s en aan een gitaar-versie van Baby’s Berserk.
Toffe single als je van lo-fi punk houdt. Leuk bandje dat we graag ook eens op een podium in Vlaanderen willen zien.
https://www.youtube.com/watch?v=XAs65bY1Z7s
My Diligence is een kameleon die bij elk album van kleur verandert. Op hun debuutalbum ‘My Diligence’ uit 2015 brachten ze stoner, op ‘Sun Rose’ uit 2019 voegden ze daar progrock aan toe om in de slipstream te gaan zitten van Helmet, Torche en Elder, op ‘The Matter, Form and Power’ uit 2022 klonken ze dan weer een heel stuk trager en vonden ze aansluiting bij Cult of Luna en Amenra.
Op hun nieuwe album, ‘Death.Horses.Black’, vervelt deze band nogmaals en horen we nu ook postmetal, shoegaze, doom en psychmetal. Laat u dus niet misleiden door de ‘death’ en ‘black’ in de albumtitel, want dat zijn nu net de genres die er niet in zitten.
De nieuwe sound van My Diligence klinkt krachtig, episch en intensief donker. Er komen veel genres in samen, maar die liggen op zich wel allemaal dicht bij elkaar. Zelf hoor ik wat van Hippotraktor en Conjurer in dit bandgeluid.
De productie was deze keer in handen van de Fransman Francis Caste. Zijn naam ben je misschien al tegengekomen in de credits van albums van Hangman’s Chair, Celeste, Svart Crown, Necrowretch, … Hij geeft My Diligence een heel helder geluid waarbij je als luisteraar zelf kan bepalen welk laagje van de geluidslasagne je wel of niet volgt. Het is geen muur of bulldozer die op je af komt. Elk instrument krijgt tijd en ruimte en dat is eerder zeldzaam in deze fusie van genres, waar men veel vaker kiest voor een totaalpakket van intensiteit en emotie. Deze aanpak werkt ook, want het spelen met de intensiteit-opbouw en het wisselen van emotie-intensiteit lukt hier ook. Wat deze Brusselse band wel heeft, is dat ze spanningsboog soms wel heel lang op hetzelfde niveau houden, wat van de luisteraar flink wat uithoudingsvermogen vergt in de beleving.
De albumtitel is de samenvoeging van de eerste drie songs van het album en dat trio is meteen een uppercut van jewelste, met “Black” als het moment waarop je als luisteraar helemaal knock out gaat. Daarna lijkt de band wat gas terug te nemen. De volgende track van het album is “Auspicious” en die is net ietsje minder van kaliber. Daarna komt het voor mij compleet overbodige mid-album bonus track “Interlude” en even vreesde ik ervoor dat het beste van het album er al op zat, maar dan slaat My Diligence muzikaal ongemeen hard terug met het heel intense “Allodiplogaster Sudhausi”, opnieuw een trage wervelwind van emoties vertaald naar gitaar en vocale klanken. Daarna volgen nog de psychedelische space-postmetal van “Lucid Alley” en “Sacred Anchor”, met uptempo emorock in het eerste bedrijf, die overloopt in epic post- en doommetal.
‘Death.Horses.Black’ is een bijzonder intens en een muzikaal heel gelaagd album van een band die zijn eigen creativiteit tot het uiterste oprekt. Het zal niet makkelijk zijn om alle ‘oude’ fans mee te nemen op deze trip, maar ze krijgen er met zo’n uitzonderlijk album vast ook wel een pak nieuwe fans bij.
Vlaamse fans die My Diligence live aan het werk willen zien, kopen misschien best een ticket voor Headache Fest in Oosthove. Daar treden deze Brusselaars op zaterdag 31 augustus aan op hetzelfde podium als onder meer Thurisaz, Bear, Turpentine Valley en Huracan. Dat is voorlopig het enige Belgische concert van My Diligence op de agenda, maar vermoedelijk zullen er nog wel data volgen.
De band uit Boston bereikte bijna meteen na hun ontstaan (1997) grote bekendheid met nummers als “Criminal” en “Hum”. Dat succes was vrij regio gebonden. In België zijn ze nu nog steeds een naam waar een grote schare trouwe fans naar komen kijken.
In 2003 kwam er een eind aan de band maar die werd in 2010 terug nieuw leven ingeblazen en ze brachten sindsdien drie albums uit met nieuw werk. Hun laatste uit 2019 was, het goed onthaalde en heel degelijke, ‘Beginning of the End is Where we’ll Start Again’. Dat bracht hen voor een aantal optredens terug naar België en Nederland.
Nu is er een nieuwe single, die met de heel sfeervolle videoclip, trots werd voorgesteld door de band. “I Know There is Happiness” is vintage The Sheila Divine”: Melancholische vocalen die wijd uitwaaien en melodieuze, goed opgebouwde en sfeervolle muziek eronder. Dit is hoe we hen graag horen. De nieuwe single is een schot in de roos en verdient in feite wel wat radio airplay.
Deze single is tevens de voorbode van hun nieuwe album ‘I’m The Darkness. We Are The Light’ dat in het najaar zal verschijnen. Het leidt tevens een nieuwe era want het is het eerste album zonder bassist Jim Gilbert die zich een tijdje geleden zich terugtrok als muzikant. Ze werkten ook voor het eerst samen met producer Steven Lord en Will Caflin.
Natuurlijk hopen we dat ze met dit nieuwe album ook ons land gaan aandoen.
Video: https://www.youtube.com/watch?v=oYIsUjqNzcc
De psychedelica en de groove van voorganger ‘Fenice’ lijken wat te zijn teruggedrongen op ‘Hidden’, hier heerst nadrukkelijk de loodzware en slopende doom-metal. Ufomammut is er ondertussen meer dan bedreven is, ze slepen lange en lijvige songs als “Crookhead”, “Kismet” en “Mausoleum” aan vertraagd tempo naar hun eindbestemming en hebben daarbij een hoop vernieling aangericht. Ultra logge riffs en uit het ijle schreeuwende vocals zorgen voor de aanhoudende donkere en dreigende sfeer. “Spidher” en “Leeched” houden het wat compacter maar zijn dan weer heavy as hell. Afsluiter “Soulost” zoekt wat meer atmosferische oorden op, zo komt de bulldozer met een gevoelige noot tot stilstand.
‘Hidden’ is terug een indrukwekkende episode in het oeuvre van deze Italiaanse doom-iconen.
Als u deze pletwals ook eens live wil ondergaan dan kan dit op 16/11 in het Gentse Wintercircus.
Stoner-rock survivors Fu Manchu releasden hun eerste album in 1994, het jaar waarin Kyuss het stoner-meesterwerk ‘Welcome To Sky Valley’ uitbracht. Als competitie kon dit wel tellen, om hiermee te wedijveren moest je wel uit de meest robuuste stenen gekapt zijn. Bij Fu Manchu was dat wel degelijk het geval en dat is het nog steeds, zo blijkt uit het almachtige ‘The Return Of Tomorrow’, een album dat meteen als één van hun beste mag beschouwd worden, even sterk als ‘The Action Is Go’, ‘King Of The Road’ en ‘California Crossing’.
Terwijl generatiegenoten Kyuss al lang ter ziele zijn gegaan ten gunste van het mainstream rockgroepje Queens Of The Stone Age is Fu Manchu op vandaag nog steeds één van de vaandeldragers van die doortastende oerstoner-sound van de nineties. Dat vertaalt zich in de meest vette riffs, ronkende fuzz-gitaren, gespierde hard-rock en solide psych-rock.
Fu Manchu heeft het album bewust in tweeën gesplitst. De eerste 7 songs zijn gezwinde stoner-rockers met zompige riffs en puntige gitaarsolo’s. Opener “Dehumanize” is een smerige knalpotkiller, “Roads Of The Lowly” is een vuurspuwend monster met Melvins-allures en het moddervette “Hands Of The Zodiac” is gegarandeerd een klassieker in wording.
Voor de tweede helft stappen de heren in hun spaceshuttle en zetten ze koers naar meer psychedelische oorden. “Lifetime Waiting” neemt de voet iets van het gaspedaal en trekt het wijde avontuur in, “Solar Baptized” is een geweldige en machtige sleper die aan bulldozertempo door het paddobos wandelt, “What I Need” neemt rustig de tijd om bij een aangenaam gitaarbeekje te meanderen en de titelsong is een heerlijke en struise open-vizier-hardrocker.
‘The Return Of Tomorrow’ is een verdomd sterk album, een nieuwe mijlpaal in stonerland wat ons betreft. Krachtig, zompig, avontuurlijk en voorzien van de meest potige riffs, heerlijke solo’s en kosmische songs.
Dat Fu Manchu nog bijzonder goed zijn mannetje kan staan tussen een overvloed aan jong stonergeweld kan je in okober aan de lijve komen ondervinden op Desertfest Antwerpen.
Susanna maakt eigenlijk altijd geïnspireerde en uitdagende muziek. Daarmee of juist daardoor heeft ze al mooie, baan verleggende tracks en albums gemaakt. Tevens heeft ze zo haar eigen en bijzonder universum gecreëerd. Ik denk dan aan een Bjork die ook haar eigen en bijzonder muzikaal landschap heeft gemaakt. Muzikaal natuurlijk elk op een andere manier.
Voor deze song was ze, zoals ze zelf aangeeft, erg geïnspireerd door de Ethiopische pianist Emahoy Tsege Mariam Gebru. Wanneer je naar “Mother’ s Love” van deze pianiste luistert dan zal je inderdaad horen dat Susanna haar inspiratie bij deze dame haalde. Susanna maakte deze song op haar ‘gloednieuwe’ Steinway piano uit de jaren 60. Daarnaast hoor je het fenomenale saxofoon werk van Harald Lassen. De bijkomende instrumenten op het einde van het nummer zijn van de hand van Sarah-Jane Summers. De song grijpt je bij je nekvel vanwege de ritmisch tegendraadse piano die samen met haar zang ergens ook een ‘film noir’ -sfeer neerzet. In het laatste deel van de track wordt die sfeer subtiel opengetrokken ( vooral vanwege de bijkomende instrumenten).
Susanna 'Elephant Song' Official Single (youtube.com)
Zoals steeds is dit weer kwaliteit om duimen en vingers van af te likken. De song zal ook terug te vinden zijn op haar nieuwe album ‘Meditations On Love’ dat verschijnt op 23 augustus.
Jazz/Singer-songwriter/Alternative Electronic
Elephant Song -single-
Susanna
Johan Marc Baeten, beter bekend onder zijn alter ego Senna JMB, bracht begin februari zijn langverwachte debuutalbum ‘Purity’ uit. Omdat het nooit te laat is om kwalitatief hoogstaande kunstwerken de nodige aandacht te geven, namen we het kleinood onder de loep. We kregen een gevarieerd overtuigende plaat te horen.
Met het alias Senna JMB verwijst Johan Marc Baeten naar zijn Belgische en Braziliaanse roots, via de referentie naar de gemythologiseerde Formule 1-piloot Ayrton Senna. "Het lot heeft me bij Senna gebracht: mijn Belgische vader was grote fan, de familie van mijn Braziliaanse moeder woonde aan de Ayrton Sennalaan. Met 'senna JMB' verwijs ik dus ook naar mijn Belgisch-Braziliaanse achtergrond.", zegt hij er zelf over.
En ook dat komt tot uiting in zijn muziek. De uiteenlopende muziekstijlen en de cultuur vermenging, -botsingen horen we al op « Weekend », met een persoonlijke touch.
Een persoonlijk dus ook … Een trip doorheen zijn leven van gelukzaligheid én donkere kantjes, zoals op « North Sea' » ; de opzwepende baslijnen daveren.
Evengoed ontroert hij …Spelen met de emoties van het leven.
Een oprechte, puur klinkende, kleurrijke plaat dus door al die verschillende elementen en emoties.
Tracklist: Weekend 02:27 Chains 03:03 Slap Back 01:49 Genesis 02:08 Bossa Nova 02:46 Lotus 02:40 North Sea 03:06 Retro Green 04:00
Postrock/Experimenteel
Purity
Senna JMB
Lefteris Kordis werd door wijlen Steve Lacy omschreven als een ‘zeldzaam talent’ en heeft zichzelf onderscheiden als een unieke stem in het mediterrane jazzgenre. Geboren in Athene, studeerde hij klassiek, jazz en Griekse folk. Professor aan Berklee College & Ionian University. Trad op in Carnegie Hall, Panama JF, Toronto JF ; met G.Garzone, T.L. Carrington, J. Bergonzi, Steve Lacy, Sheila Jordan, Mikis Theodorakis.
Hij brengt nu een dubbel album uit 'Aquarelles: Celebrating the Inner child'. We lezen: 'De kwaliteit en beweging van Aquarelles (water en kleur) geeft de expansieve aard van de kindergeest - zoals ik die heb ervaren in bepaalde mensen en fenomenen via hun kunst, lessen en prachtige inspiratie - weer als groter dan het leven zelf. 'Deze composities zijn uitdrukkingen van mijn ervaringen met het ontvangen van de gaven van de kracht van de kindergeest om pijn om te zetten in schoonheid, gratie en helende energie.'
(Bron: https://lefteriskordis.bandcamp.com/album/aquarelles-celebrating-the-inner-child-vol-1 + https://lefteriskordis.bandcamp.com/album/aquarelles-celebrating-the-inner-child-vol-2 )
Hij improviseert, experimenteert en gaat speels te werk Het onderschrijft zijn muzikaal verhaal. Na een korte 'prelude' krijgen we een kleurrijke, sprookjesachtig wereld, met o.m. “A Timeless Cappadokian tale for Despina”, “Hector's Garden”, “Pastor Randy Comin” en “Eva Strange”. We horen diverse wendingen. Het is per luisterbeurt een ontdekkingsreis en klinkt boeiend algemeen.
… 'de kracht van een kindergeest' is eindeloos. Het doet terugdenken aan je eigen kindertijd, en dan stel je vast dat je veel dingen gewoon bent 'vergeten'; bijzonder jammer soms, want het is naderhand de mooiste tijd van ‘t leven.
De liefdevolle, opgewekte, speelse en positieve nummers op de dubbel CD tonen aan dat Lefteris Kordis een mooie kindertijd heeft gehad. De pijnlijke momenten van de kindertijd werden hierdoor mooi opgevangen.
Lefteris Kordis vertelt een persoonlijk verhaal, en verbindt het aan onze kindertijd; het maakt het plaatje zo bijzonder. Een fantasieprikkelend huzarenstuk dus. Prachtig meesterwerkje.
CD 1:Prelude 01:11 Aquarella 1: A timeless Cappadokian tale; for Despina 07:40 Aquarella 2: 9 y/o Lefteris 05:28 Aquarella 3: Hector's Garden 06:02 Aquarella 4: Danza del Sol 05:45 Aquarella 5: Pastor Randy Coplin 07:15 Episode 02:44 Aquarella 6: Eva Stange 07:26 Coda 00:56
CD 2: Aquarella 7: Yorgos Kalkanis 05:29 Aquarella 8a: Coercion (2019-2021) 02:29 Aquarella 9: Theo Angelopoulos 09:00 Aquarella 10: Mikis Theodorakis 07:21 Aquarella 8b: Healing (2021-2023) 03:11 Aquarella 11: Yannis Vasilopoulos 05:37 Aquarella 12: Homo Luminous 05:24
Nederlands 
Français 
