Klaïton werd in Zeeland (Nederland) opgericht in 2013 en had tot voor kort nog geen enkele release op zijn naam. Dat was zelfs een beetje hun handelsmerk geworden: ze zijn vooral een liveband en geen studio-ratten. Vorig jaar hield de band dan een poll bij hun volgers op Facebook en die willen maar al te graag een eerste release. En zo kan je nu deze review lezen van ‘Behind The Ritual’, de eerste EP van deze band.
De bandnaam zou een verwijzing zijn naar de god van het onkruid, maar afgaand op de resultaten in Google hebben ze dat misschien gewoon zelf verzonnen of werd de naam aan hen geopenbaard na het roken van een specifiek onkruid. Klaïton is samengesteld uit muzikanten van de Nederlandse bands Polluted Inheritance, die in 2008 gestopt is, en Burial, die nog steeds actief is en die vorig jaar nog op Kashfest speelde. De vier Nederlanders worden aangevuld met zanger Gratiën (Colcothar, Allöchtöön, Satyrus, Temple of Bones, Deathtrap, Katastrophobia, …) uit Vlaanderen. Enkele bandleden van Klaïton hebben familiale connecties met Inherited, de roedel jonge wolven die dit jaar vanuit het niets de Nederlandse Wacken Battle wonnen en die al wel een paar digitale releases op hun naam hebben staan. Misschien was dat wel de belangrijkste trigger: een release van de oude zakken om de jonkies eens te tonen hoe dat moet.
Wat de aanleiding ook was, ‘Behind The Ritual’ is een heel aangename release geworden. Wie afgaand op de bandbezetting gerekend had op een kopie van het geluid van Polluted Inheritance, die komt bij Klaïton toch eerder van een kale reis thuis. Technical deathmetal is dit niet voluit. Hun skills tonen de muzikanten van Klaïton wel, maar de voor dit genre typische complexe songstructuren, die mis ik. Dan klinken de brutal death-invloeden van Burial net een stukje sterker door. De sappigste technische stukken zitten – voor mij - in “Silence” en “Testament to Greed”.
Deze hele EP ademt oldschool death. Denk aan Memoriam, aan Living Gate en aan de zopas uitgebrachte EP van Solifugia. Waar we Gratiën doorgaans kennen als een heel veelzijdige vocalist die durft experimenteren en tegelijk een groot vocaal bereik heeft, beperkt hij zich hier tot vocalen die grotendeels in hetzelfde spectrum zitten. Hij levert nog steeds een bovengemiddeld goede prestatie, maar misschien niet zoals we dat van hem gewoon zijn in vroegere bands en projecten. De gitaarsolo’s op deze EP zijn heel scherp maar verraden soms ook wat de leeftijd van de gitaristen. Voor de solo’s is er telkens veel tijd en ruimte in de tracks. De sound is als geheel een mix van brute agressie en soms wat meer technische stukken.
‘Behind the Ritual’ is misschien niet het soort release die ons van onze sokken blaast. Daarvoor komt er tegenwoordig teveel hoogkwalitatieve death metal uit. Wel is het een knap nieuw hoofdstuk in het al lange verhaal van deze band. Met dat lange wachten had deze EP best een full album mogen zijn. Hopelijk moeten we nu niet opnieuw meer dan tien jaar wachten op een volgende release.
scavenger | Klaïton (bandcamp.com)
Voor de bespreking van de eerste release van Kate’s Acid moeten we even terugbladeren in de geschiedenisboeken om wat te vertellen over Acid. De Brugse speedmetalband Acid werd opgericht in 1980 en bracht tot 1985 drie LP’s en evenveel singles uit. Ze traden behalve in België regelmatig op in Nederland en Frankrijk. Ze deelden het podium met o.m. Motörhead, Black Sabbath, Manowar, Venom en Accept.
Voor hun oude vinylalbums betalen verzamelaars intussen grof geld en die albums werden de voorbije jaren druk heruitgebracht, zowel op CD als vinyl. In 2009 bracht het Amerikaanse label Maniacal Records het live-album ‘Live in Belgium’ van Acid uit 1984 uit op vinyl. Acid en zangeres Kate De Lombaert als pionier van de female fronted metal kregen in 2021 nog een eresaluut op het cover-album ‘Metal Queens’ van Marta Gabriel (van Crystal Viper).
Het Duitse in oldschool metal gespecialiseerde festival Keep It True heeft er alles aan gedaan om de band op zijn podium te krijgen. In 2010 was er al een verrassingsoptreden van Acid-zangeres Kate, die toen op het einde van de festivaldag één Acid-nummer bracht met een gelegenheidsband. Met muzikanten van Lanfear en Eternal Reign bracht ze toen “Max Overload”. Die dag waren er in Duitsland nog meer originele Acid-bandleden aanwezig voor een signeersessie voor het ‘Live in Belgium’-album, maar enkel Kate stond op het podium.
Dat smaakte naar meer en er kwam in 2019 een reünie van Acid. Van de originele bezetting bleven in 2019 enkel zangeres Kate en drummer Anvil over. De band werd aangevuld met onder meer Rik Priem (Rik Priem’s Prime, Frozen Rain) en Dries Vandamme (After All). Het eerste optreden zou natuurlijk op Keep It True zijn. Maar zover kwam het niet. Niet alleen door corona, maar ook door problemen binnen de band. Op een bepaald moment leken er twee versies van de band aanspraak te maken op de podiumplek op Keep It True in 2020: één met Kate en één met andere originele bandleden.
Daarop veranderde Kate ‘haar’ band in Kate’s Acid. Onder die naam worden sindsdien regelmatig concerten gespeeld in verschillende landen. Deze band stond in 2021 en 2023 op Keep It True. Van dat laatste optreden is nu een live-album verschenen. Kate’s Acid bestaat vandaag behalve uit Kate uit drie muzikanten die eerder samenspeelden in de Belgische hardrockband Raider, aangevuld met een gitarist van Speed Queen.
De opnames werden met veel liefde en ervaring gemixt en geproducet door Jacky Lehmann, een producer die faam verworven heeft dankzij zijn werk voor o.m. Scorpions, Nevermore, Volbeat, Amon Amarth, At The Gates, Airbourne, Saxon, …. De opnametechnieken van 2023 zijn heel wat verbeterd tegenover die van 1984 en je voelt dat de opnames met veel liefde en respect behandeld zijn.
Dit nieuwe album is geen doorslagje van ‘Live in Belgium’. De nieuwe bandleden benaderen technisch (akkoorden, snelheid, ..) en inzake sound sterk de speedmetal van de originele Acid, maar voor de puristen zal het snel duidelijk zijn dat er een andere band aan het spelen is. Kate heeft geen problemen om de nummers live te brengen, ook niet aan het einde van de set. Er zit natuurlijk wat patine op haar stem, wat overigens niet meer dan logisch is.
‘Blowing Your Ears Off’ bevat bijna alle grootste hits van Acid: “Maniac”, “Hooked On Meta”l, “Black Car”, “Max Overload” en “Bottums Up”. Opvallend is dat publieksfavorieten als “Heaven’s Devils” en “Lucifera” hier ontbreken, wat de fans heel jammer zullen vinden. Wel krijgen we een cover van “Stand Up And Shout” van Dio. Niet de beste versie die we van deze track al hoorden, maar we begrijpen dat Kate er graag één van haar eigen favoriete nummers bij heeft. Ook een nieuw eigen nummer had mooi geweest, maar dat bewaart deze band misschien wel voor een volgende release.
‘Blowing Your Ears Off’ is een mooi tijdsdocument. Wie er aan twijfelde of Kate’s Acid wel echt de hoogdagen van Acid kan laten herleven, krijgt met deze release netjes het bewijs op tafel: dat kunnen ze. Maar ‘Blowing Your Ears Off’ is waarschijnlijk niet het album dat alle discussies over Acid en de erfenis van de band zal wegvegen.
Op YouTube vind je nog zonder problemen de opgenomen livestream van het concert van Kate’s Acid op Keep It True, maar de versie op CD en vinyl klinkt stukken beter.
‘Never judge a book by it’s cover’ en hetzelfde geldt – vaak - voor de eerste song van een album. Die geeft niet altijd de schatten prijs die in het vervolg verborgen zitten. Die stelling gaat op voor “De Vrouwen Die Ik Nooit Heb Gekend” op ‘Tedere Baldadigheden’, het nieuwe album van Guido Belcanto.
Bij de eerste luisterbeurt gingen mijn tenen krullen bij “De Vrouwen Die Ik Nooit Heb Gekend”: Belcanto wentelt zich hier in een onpeilbaar diep bad van melig zelfmedelijden, op een goedkope 10 Om Te Zien-melodie. Dan denk ik: “Godverdomme Guido, jij kan toch wel beter op je oude dag”. Het is pas als de zinnen van de song beginnen in te zinken, dat duidelijk wordt wat achter deze brok ellende schuil gaat: een opgestoken middelvinger naar “To All The Girls I’ve Loved Before” van Willie Nelson en Julio Iglesias. De ietwat verholen middelvinger van de eenzame romanticus die al te vaak werd afgewezen. Onbegrepen en verteerd door dat onbegrip, maar met nog steeds de deur op een kier voor ieder die hem afwees. Dat laatste als een lichtpuntje in de duisternis, als massief tegengewicht voor Nelson en Iglesias die ‘de liefde’ en de aanbidsters maar voor het oprapen hadden en er niks mee gedaan hebben. En dat kan alleen op een melodie die net zo cheap is als dat van hen.
Niet elke song op ‘Tedere Baldadigheden’ graaft zo diep. “Broekjes Aan De Lijn” vertelt de kinderlijke verwondering van het verliefd zijn. “Alzheimer Blues” is hopelijk geen al te profetische songtitel. “IJsje Met Chocola” gaat over jeugdherinneringen aan op reis gaan met de auto en een beetje gefilosofeer dat je op latere leeftijd bij die herinneringen krijgt. “Seks Op Vreemde Plaatsen” is lekker ondeugend en past daarmee in een lange traditie van Guido Belcanto. Baldadig is deze song vandaag misschien niet in dezelfde mate als hij dat in het begin van zijn carrière zou geweest zijn. Toch schuilt er zelfs in deze ondeugd een zekere tederheid.
“Mooi Zoals Je Bent” is een opmerkelijk duet met Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers. Belcanto heeft altijd goed kunnen aanvoelen met welke zangeressen hij in duet moet gaan. Ook hier denk je op het eerste gehoor dat Belcanto zich deze keer mispakt heeft. Lara lijkt wat krampachtig te zingen in het Nederlands en in toon en gevoel lijkt alles aan deze song wat krampachtig, met een tekst die je zowel als puur als als klef kan interpreteren. De tekst is misschien geen halve liefdesverklaring van Belcanto aan Chedraoui, maar eerder – in de omgekeerde richting - een bedanking voor Chedraoui omdat ze inging op de uitnodiging.
“Vaginale Vakantie En Penetrair Verlof” heeft Joeky Demunck als auteur. Je voelt inderdaad aan dat dit geen tekst van Belcanto is, in stijl en frasering, in gebruik van woorden. Mogelijk is Joeky een schuilnaam voor een bekendere artiest, die eens iets in de stijl van Belcanto geschreven heeft. Dat mysterie terzijde is dit een heel aangenaam nummer.
‘Tedere Baldadigheden’ heeft twee mooie covers. “Meneer De Generaal” is een vertaling van een “La Médaille” van Renaud en past in een lange rij die begonnen is bij “Meneer De President” van Boudewijn De Groot en die reikt tot aan “Hey, Mr. Dictator” van Enzo Kreft. Belcanto houdt van Renaud en het siert hem dat hij voor dit in Vlaanderen minder bekend nummer koos om de verantwoordelijken voor oorlog en geweld aan de kaak te stellen. Eén van de hoogtepunten op dit album is echter “De Blik Die Je Die Gast Geeft”, de vertaling van “The Look You Give That Guy” van Eels. Een sublieme vondst, al lag die misschien al wel heel lang voor het oprapen. In self-exposure zonder gevoel van schaamte zijn Guido Belcanto en Mark Everett elkaars gelijke.
Het slotakkoord op ‘Tedere Baldadigheden’ is verrassend. “Ik Wil Mezelf Bedanken” is niet de songtitel die we direct zouden associëren met Guido Belcanto. Want we kennen hem als iemand die misschien net zo graag net naast de spotlight staat als erin. Tegelijk kunnen we hem in deze song enkel volmondig gelijk geven. Als we hem vandaag fêteren als een halfgod, dan is dat enkel aan hemzelf te danken. Aan de aanhouder die ondanks afwijzing en het hem negeren op allerlei manieren zijn eigen weg gezocht heeft, met blutsen en builen rechtstaand na elke tegenslag. In de laatste regels bedankt hij overigens alle fans. Het voelt zelfs wat als een ‘adieu’, een afscheid aan alles en iedereen, maar we hopen dat we nog lang mogen blijven genieten van Guido Belcanto en zijn tedere baldadigheden.
Eosine is een jonge maar al veelbesproken gitaarband uit Franstalig België. Ze zitten bij MayWay Records, het huis van vertrouwen waar voorts onder meer The Crackups, Dirk., Meltheads en Stake onder contract liggen. De nieuwe EP van Eosine heet ‘Liminal’. Misschien is dat een verwijzing naar het huidige gevoel of de positie van deze band. Liminality verwijst naar de verwardheid bij een overgangsritueel, waarbij men niet goed meer weet waar men bij hoort. De EP-titel zou op die manier symbool kunnen staan voor de overgang van lokale helden naar internationale erkenning.
Het viertal uit Luik won in 2022 Court Circuit, de Waalse tegenhanger van Humo's Rock Rally, en verovert sindsdien stormenderhand ons land en de buurlanden. Behalve in België - op Les Nuits Botanique en Dour - maken ze ook in Nederland grote indruk op tastemaker festivals als Left of The Dial en Ik Zie U Graag. Democrazy zet ze op hun podium als ‘Big Next’ en daar moet je dan maar niet aan twijfelen.
Eosine heeft zijn unieke en intrigerende sound voor een groot deel opgedolven in de muziekgeschiedenis van de jaren ’90. Denk aan de rafelige, dreamy shoegaze- en noiserock van the Breeders, Throwing Muses, This Mortal Coil, ….. Een happy versie van The Cranberries, een donkerder versie van Heather Nova. Het is maar vanuit welke hoek je begint met luisteren. De lyrics klinken vaak mystiek en blijven een beetje mysterieus, twee adjectieven die ook passen bij de muziek.
Het eerste van de vier nummers op ‘Liminal’ is “UV” en dat is het meest ingetogen of brave nummer, met wel nog een rauwe schreeuw doorheen de noise in de slotakkoorden. “Plant Breeding” is dan misschien het meest catchy nummer, terwijl “Progeria” een soort progressive noisepop-track is, met leuke melodielijnen en ook al een interessante noiserockfinale.
De vierde track van deze EP, “Digitaline”, is een beetje de vreemde eend in de bijt, toch in de eerste halve minuut. Met twee voeten vooruit vrolijk, upbeat, zonnig, onbezonnen, pittig tempo, beetje slordig, ... wat wat afsteekt tegenover de mystiek en het mysterie van de andere intro’s. De commentaar-stem in de outro is een vreemde keuze en doet mij onwillekeurig denken aan de commentaarstem in “Paradise by the Dashboardlight” van Meatloaf.
Eosine is minstens intrigerend en dan is het jammer dat deze ‘Liminal’ slechts een EP is. Met een full album kunnen we misschien beter inschatten of deze band langer dan een paar nummers interessant is, maar op basis van deze vier nummers kunnen we vooral besluiten dat dit fantastisch klinkt.
https://www.youtube.com/watch?v=BjQZIN0LlWI
Starman Records maakte enkele jaren geleden furore met ‘Belgian Vaults’, een reeks vinyl-verzamelalbums met Belgische rock- en popnummers uit de jaren ’60 en ‘70. Op de Volumes 2 en 3 stonden nummers van The Sonny Boys en Splendid en met wat vertraging kwam daar een bijzonder vervolg op. Armand Nelen, de drummer/zanger van die twee bands, is opnieuw muziek aan het maken. Deze keer onder de naam Vilter. En die releases komen natuurlijk uit bij Starman Records.
In 2020 was er reeds een eerste EP en in 2022 was er de EP ‘No Rewind’. De nieuwe muzikale kompanen zijn Ayhan Kosses, David Meredith (uit Wales) en Geert Vanbever (Dead Man Ray, The Wizards of Ooze, Vitalski, …) zijn opnieuw van de partij voor de derde EP: ‘Pilgrims’.
Deze EP omvat opnieuw vier songs. Openingstrack “Come With Me” is een heel vriendelijke uitnodiging om op dezelfde golflengte te komen met de zanger. Het klinkt misschien een beetje klassiek, maar het wordt wel met veel passie gebracht. Net als het eerste nummer op de vorige EP doet deze track mij onwillekeurig denken aan het laatste werk van wijlen William Souffreau van Irish Coffee, zowel in muziek als in lyrics.
Op “Every Day” duikt nog een referentie op die we bij de vorige EP al maakten: Johnny Cash in de periode van zijn American Recordings. patine rules over vitaliteit, met wat twang die schippert tussen country en blues. Opnieuw heel klassiek en toch niet doorsnee. In de lyrics vertelt Armand over wat in het leven op ons pad komt: vreugde, uitdagingen, het missen van een geliefde die er niet (meer) is. Elke dag opnieuw de zon achterna met nieuwe hoop, al blijven er tegelijk wat wolken hangen.
De Johnny Cash-referentie kleeft ook aan “Warrior”, een song over vrede vinden in het innerlijke leven en over omgaan met de donkere kant van je persoonlijkheid. Authentiek verteld en meeslepend. Misschien mocht de gitaarsolo op deze track nog wat harder rocken en scheuren, om zo net die donkere kant en de innerlijke strijd te benadrukken. De intro klinkt lekker onheilspellend, maar daarna wordt de toon minder scherp.
“Down The Road” is een terugblik op het leven. Terugkijken op succes en mislukkingen op liefde en verdriet en vrede nemen met alles. Armand zingt het als een afscheid, maar van mij mag hij met Vilter hopelijk nog lang nog veel meer van die prachtsongs blijven opnemen.
https://www.youtube.com/watch?v=gNIoD_SvrWg
De Libanees Ibrahim Maalouf keert terug met zijn zestiende album ‘Trumpets of Michel-Ange’, een veelzijdige muzikale reis die traditie en moderniteit naadloos met elkaar verweeft. Met zijn kwarttoonstrompet, uitgevonden door zijn vader, brengt Maalouf een eerbetoon aan familie, liefde en de erfenis die wordt doorgegeven van generatie op generatie. Dit album is een ode aan zijn vader, die hij beschouwt als de ‘Michelangelo’ van de trompet.
Het album opent sterk met "The Proposal", een opzwepend en energiek nummer dat meteen de toon zet voor de rest van de plaat. Het is een feestelijke introductie, doordrenkt met Maaloufs kenmerkende oriëntaalse invloeden. Het daaropvolgende "Love Anthem" weet de luisteraar in een unieke mix van vrolijkheid en een onderliggende dreiging te hullen, wat een interessante spanningsboog creëert.
Bij "Fly with Me" worden we verrast door het gebruik van een Spaanse gitaar, wat een warme en intieme sfeer schept. Dit nummer voelt als een dans, waarbij Maalouf samen met bassist Endea Owens een schitterend samenspel neerzet. "Zajal" brengt de opzwepende energie van het eerste nummer terug, vol levendigheid en een erg meeslepend ritme.
"Stranger" begint ingetogen en bouwt langzaam op naar een meditatieve sfeer. Hier horen we de melancholie die diep in Maaloufs muziek geworteld zit. Het nummer voelt nog meer dan alle andere als een eerbetoon aan zijn vader, een reflectie op hun gezamenlijke reis.
"The Smile of Rita" heeft een zachte, glimlachende toon, en in het zevende nummer "Au Revoir", in samenwerking met Golshifteh Farahani, komt de rust mooi tot zijn recht. Het spel met rustige momenten en plotselinge opflakkeringen zorgt voor een prachtige afwisseling, een reis tussen emoties.
De mysterieuze afsluiter "Timeless" beëindigt het album op indrukwekkende wijze. Met bijdragen van artiesten als -M-, Toumani Diabaté en Nassim Maalouf, weet dit nummer de luisteraar achter te laten met een gevoel van tijdloosheid en reflectie. Een interessante trip die ik iedereen kan aanraden.
Kortom, ‘Trumpets of Michel-Ange’ is een meesterwerk dat genres en culturen overstijgt. Ibrahim Maalouf toont wederom zijn virtuositeit en vermogen om muzikale grenzen te vervagen, terwijl hij tegelijkertijd een intiem verhaal van familie en liefde vertelt.
Dit album is een must-listen voor zowel nieuwe als doorgewinterde fans.
World/Pop
Belgica Erotica werkt al sinds 2019 mee aan de revival van de new beat, met nieuwe, eigen nummers. Dat leverde reeds enkele leuke en interessante singles en andere releases op en zelfs een plaats op de verzamelaar ‘Walhalla New Beat’. Met de nieuwe single “Betamax Brunette” komen we opnieuw uit bij eerder gebruikte adjectieven als catchy, aanstekelijk, uitermate dansbaar en intrigerend.
Het is mooi hoe de ritmes en melodielijnen het hier van elkaar overnemen, terwijl de basisbeat het hele nummer aanwezig blijft. Dit klinkt echt als een ‘lost tape’ uit begin jaren ’90. Lyrics waren nooit het sterkste punt van deze act, maar op “Betamax Brunette” zijn die wel heel zuinig. Een beetje provoceren met slogans of expliciete teksten, zoals in de hoogdagen van de new beat, is vandaag nochtans zeker niet voorbijgestreefd.
Wat misschien nog leuker zou kunnen zijn, is een reeks eigen remixen. Een stripped down-, deephouse- of EBM-variant, dat zou haalbaar moeten zijn.
Elektro/Dance
Betamax Brunette -single-
Belgica Erotica
https://belgicaerotica.bandcamp.com/track/betamax-brunette
Liselotte Van Dooren kennen we vooral van haar vrolijke en vrijblijvende countrysongs, over de liefde, het leven en dromen. Met haar nieuwe digitale single op verandert ze het geweer een beetje van schouder en roept ze ons op om op te komen tegen onrechtvaardigheid en voor meer verbinding. Een mooie boodschap die we vandaag misschien echt wel iets meer nodig hebben dan anders. Mooi gebracht ook, niet belerend of doordrammend.
In de muziek van deze single horen wat minder country of americana terug dan op eerdere releases en wat meer klassieke poprock.
Na “Looking For Love” van vorig jaar is “Time To Lend A Hand” al de tweede nieuwe single na haar debuutalbum ‘49’.
Dat tweede album mag nu wel gaan komen …
https://www.youtube.com/watch?v=ERaIYVb2y7s
Ina Rose is één van de mooiste stemmen in de countrymuziek in Vlaanderen. Ze bouwt al enkel jaren gestaag aan een mooi oeuvre en haar nieuwe single “Gone Forever” is daarin een knap nieuw hoofdstukje. Muzikaal en productioneel is dit helemaal top, met een hoofdrol voor een huilende pedal steel in een heel uitgebreide bandbezetting. Dit klinkt buitengewoon goed.
In de lyrics is het bittere ernst en gaat het over bindingsangst en koudwatervrees om in een relatie te stappen. Niet een klassiek onderwerp in country, maar het klinkt oprecht en dat is wat telt.
Opnieuw een heel knappe single.
https://www.youtube.com/watch?v=nU26uvFVL3o
Flo, voluit Florian De Schepper, is een Gentse gitarist die al heel in de folkscène zit. Dat met bands als Bogus en Broes, waarmee hij in zijn tienerjaren reeds heel wat prijzen en wedstrijden won, maar ook met Les Bandits de Belleville en Loogaroo zette hij zichzelf in de kijker. Hij trad op in meer dan tien landen in Europa en zelfs in China speelde hij meermaals. Hij werd genomineerd voor 'beste album' en 'beste live band' op de Flanders Folk Awards en bracht reeds zeven albums uit.
Sinds kort speelt Florian solo onder de naam Flo waarmee hij zijn eigen eclectische composities brengt op akoestische gitaar. In zijn unieke speelstijl, waarin hij folk met klassiek, jazz en wereldmuziek combineert, gaat hij op zoek naar het exotische. In 2022 besloot Florian naar tien eilanden in het zuiden van Europa te reizen met enkel een rugzak en een akoestische gitaar. Op elk eiland schreef hij een akoestisch lied waar telkens een eigen verhaal en specifiek gitaargeluid bij hoort.
De tien composities van ‘Islas’ overstijgen taal en cultuur. Zijn muziek vertelt verhalen van liefde, natuur en de schoonheid die schuilt in eenvoud. Door zijn gevoelig maar ritmisch spel weet hij de emoties en ervaringen vast te leggen die elke song een eigen gezicht geven.
'Islas' is een mooie muzikale reisbrochure. Flo had het zich makkelijk kunnen maken en op elk eiland een min of meer herkenbare melodie uit de folklore kunnen ‘lenen’ of een lokaal snaarinstrument erbij nemen. Dat zou voor muzikale eiland-kenners een houvast geweest zijn en tegelijk een waardemeter om de nieuwe/geleende compositie te beoordelen. In die val is Flo niet getrapt. Het zorgt er wel voor dat het als luisteraar vaak moeilijk is om songs en songtitels bij elkaar te plaatsen. In “Guadeloupe” zit (voor mij) niets dat naar Guadeloupe ruikt, “Sicilia” klinkt veel vrediger dan het geweld van de maffia waarmee we dat eiland doorgaans associëren en in “Kreta” proef ik geen Kreta.
Dat geldt overigens niet voor elke song. In “Gran Canaria” zit een soort van Afrikaanse vibe die wel aansluit op de geografische locatie en in “Ilha Da Culatra” zitten een paar akkoorden die vaag resoneren met fado, al zat ik eerst op het spoor van de flamenco van buurland Spanje. Maar zo’n voorzet krijg je zeker niet op elke song. “Cyprus” klinkt bijvoorbeeld meer Grieks dan “Kreta”. De Turkse invloeden die deze song, net als de stad Nicosia, in twee verdelen, zijn meer subtiel aanwezig.
En toch wil ik Flo volgen in zijn aanpak. Bij elk van de tien intro’s op ‘Islas’ stap ik uit een bootje de kade op en ben ik net als Flo klaar om de nieuwe indrukken op mij af te laten komen, met de naïeve onschuld van een tiener die voor het eerst bewust naar het buitenland reist. Ik vermoed overigens dat Florian de eilanden allemaal in de zomer heeft bezocht, want dit album klinkt zonovergoten en zorgeloos. Geen wolkje aan de lucht op deze muzikale ontdekkingsreis.
‘Islas’ is een heel aangename muzikale rondvaart en mogelijk de aanzet van een lange reeks. Er zijn nog meer dan genoeg eilanden te ontdekken, zowel letterlijk als figuurlijk.
Folk/Jazz
Islas
Flo
https://www.youtube.com/watch?v=x3jgZypteuA
“Hush Hush” is de laatste nieuwe single van The Black Gasolines voor hun nieuwe album ‘White Residence’ verschijnt.
The Black Gasolines brengt een frisse wind binnen het genre van de theatrical art rock, waarbij ze de klassieke geluiden van de jaren ’70 en ’80 in een hedendaagse context plaatsen. Met een reeks singles, de EP ‘Dopamine Rush’ en een debuutalbum ‘It Took A Lifetime’ heeft de band zich flink in de kijker gewerkt, met meer dan 300 live-optredens op de teller, in eigen land en ook in het buitenland.
De band werd opgericht door Bradley Remorie en Lukas Debeerst, afkomstig uit Kortrijk. Met Henri Vervaeke op drums en Frederik Everaert op toetsen heeft het viertal een eigen geluid ontwikkeld dat je niet vaak hoort, met invloeden van David Bowie, Arctic Monkeys en Warhaus.
“Hush Hush’”is speels en avontuurlijk, met tegelijk veel gevoel voor drama. Met die blazers doet dit mij wat denken aan vergeten pop-iconen als ABC en Johnny Hates Jazz, maar dan met de dramatiek van een Falco. De zang gaat wat in de richting van een Joe Jackson en The The, maar dan met meer kracht, passie en vuur, al blijven de lyrics wat mysterieus. De songopbouw is ingenieus en speelt wat met een verwachting die niet helemaal ingevuld wordt. Als luisteraar hoop je dat de gitaarsolo nog eens terugkomt in een overtreffende trap, maar die krijg je niet.
Het nieuwe album verschijnt op 18 oktober. Op donderdag 7 november staan The Black Gasolines in de Charlatan, met Komisar als support. Met die band hebben ze alvast een voorliefde voor de Arctic Monkeys gemeen.
https://www.youtube.com/watch?v=JVBoPSxt18Q
'Song Offerings' is de nieuwste explosieve release van de Belgische avant-garde gitarist Julien Tassin en de veelzijdige drummer Nico Chkifi, die voor het eerst hun krachten samen bundelen in geïmproviseerde muziek.
'Song Offerings' doorkruist texturen, kleuren en chaos op gebied van jazz, rock, soundscapes, noise gebed in structuur, improvisatie en experiment.
Het album werd opgenomen tijdens een residentie in Les Ateliers Claus in Brussel in december 2022, en werd nu uitgebracht.
Het zijn zondermeer twee toptalenten, wat we horen in het gevarieerde gitaar - en drumspel. “Cactus Road” is meteen een sterke opener. Op “Dreams Flow” horen we een bevreemdend, experimenteel kantje. De grenzen van hun muzikaal kunnen wordt afgetast. Ze weten elkaar speels, onbezonnen aan te voelen. Het klinkt boeiend en onderstreept de diversiteit, o.m. op het toepasselijke “How Many sounds can you Hear all at once?”. Verder hebben we het korte, zachtmoedige “Everyone is a Creator” en het wondermooie “When danger come to take your hand” , die ingenomen gewaagd klinken. Chaos mag er heersen en de registers kunnen worden opengetrokken op een “If You Know”, “51” en de wonderbaarlijke afsluiter “Eternal”.
Deze virtuozen Julien Tassin & Nico Chkifi gaan voortdurend op zoek naar uitersten in hun instrument, met een dosis improvisatie en experiment. Schitterend spel dus , die ons steeds weet te verrassen.
Julien Tassin stond met Julien Tassin Quartet op de ‘European Jazz Conference’ in de Ha Concerts, samen met de Beren Gieren. Lees hier European Jazz Conference 2024 - De Beren Gieren + Julien Tassin Quartet - Een boeiend avondje verrassende wendingen en onvoorspelbaarheid (musiczine.net)
Tracklist: Cactus Road 02:18 Dreams Flow 03:18 How Many Sounds Can You Hear All At Once? 02:57 Searcher 05:07 Everyone is a Creator 01:47 When Danger Comes to Take Your Hand 06:16 If You Know 03:58 51 - 00:54 Underlying Intentions 05:28 My Heart is Full 05:41 Eternal 02:09
Rudy van de geropgestane Leuvense postpunkband Sovjet War heeft met Gutter Smell een solo-uitlaatklep gevonden. Na het album ‘One Prison Many Doors’ van begin dit jaar volgden nog twee singles die best oké, maar misschien ook niet spectaculair goed waren.
Met “Too Cold For Anyone In Here” zijn we wel helemaal mee. Hier zit wat meer venijn in, zowel in de lyrics als in de muziek. De akkoorden en melodie voeren ons terug naar de sense of urgency van Neil Young ten tijde van ‘Freedom’ en Iggy Pop’s ‘Brick by Brick’.
Een heel krachtige single en zo mogen er nog meer volgen.
https://www.youtube.com/watch?v=6ouWDZ_BXKU
Kartje Kilo is een duo dat verschillende straattheateracts opvoert. Met hun Radio Mano Sport (live sportverslaggeving met een knipoog) zaten ze in verschillende afleveringen van Iedereen Beroemd op tv-zender Eén.
Met “Up Café” brachten ze al een humoristische single uit (op rood vinyl te verkrijgen) en de opvolger is nog veel meer een schot in de roos. Op “Nazareth” zingt het duo in sappig West-Vlaams de lof van de snelwegparkings en dan in het bijzonder die van Nazareth. Leuk gebracht en onderhoudend, op een bedje van synthwave/neo disco/urban dance.
Ook de clip is best plezant.
Na “Up Café” was ik nog niet overtuigd, maar na “Nazareth” wil ik meer horen van Kartje Kilo. Zo nog een paar singles en dan een album?
https://www.youtube.com/watch?v=klhhFEECIOE
Nederlands 
Français 
