Maar liefst drie jaar heeft Judas Priest zitten broeden op hun nieuwe album, een conceptalbum rond Nostradamus. En door deze dubbelaar is Judas Priest erg in mijn achting gestegen. Want ze hebben bewezen dat ze ook nog iets anders kunnen dan simpele ‘gay metal’. Zelf Rob Halford zingt beter dan ooit. Ik erger me zelf bijna niet meer aan zijn anders zo ééndimensionele stem.
Na de intro krijgen we een heavy riff te horen die het begin inluidt van wat mij betreft het beste nummer van de eerste cd. “Prophecy” is niet gewoon een lekker nummer in de typische Priest traditie, maar toch net iets meer dan dat. I am Nostradamus, do you believe?
”Revelations” laat ons voor het eerst kennis maken met de leuke combinatie van Heavy Metal riffs en een strijkersorkest. Alleen de zang kan me niet helemaal overtuigen in dit nummer.
Met “War” beginnen we aan het vierluik rond de vier ruiters, waar er overigens een prachtig stukje artwork van gemaakt werd. Het nummer begint kalm als een soort stilte voor de storm. Na de gezongen inleiding mogen we genieten van een orkestraal stukje dat plots overslaat in pure dreiging. Je ziet als het ware de vier ruiters rijden door een brandend landschap waar ze dood en verderf zaaien.
”Pestilence & Plague” is alweer een topper die vooral blijft hangen dankzij zijn Italiaans refrein.
”Death” is wat kalmer, duisterder en dreigender. Je voelt de kilte van de dood hangen. Hier laat Rob Halford door enkele hoge uithalen horen dat hij het hoge zingen nog niet verleerd is.
Op cd toch niet, tenminste. Het vierluik wordt afgesloten door “Conquest”, een nummer dat begint met een veelbelovende intro. Alweer een lekker nummer dat blijft hangen. Priest is goed bezig!
Na het rustige “Lost Love” worden we nog getrakteerd op een lekkere Heavy Metal song in de vorm van “Persecution. Under the hand of persecution. Defy the institution”. Dit wordt een klassieker!
De tweede cd vind ik persoonlijk wat minder dan de eerste cd. Het gaat er ook allemaal een stuk kalmer aan toe. Oké, het is allemaal wel sfeervol en er is voldoende diepgang.
Het tweede deel van dit conceptalbum begint met een sombere toon. Het ietwat melancholische “Exiled” vertelt over de verbanning van Nostradamus. Normaal dat het geen vrolijke rocker is.
”Alone” begint met een akoestische intro die later in het lied nog terugkeert. Dit is toch wel één van de hoogtepunten van de plaat. Het refrein is er één die duidelijk blijft hangen. En zo hebben we het graag natuurlijk.
Na “Visions” en “New Beginnings” krijgen we hét hoogtepunt van Nostradamus, namelijk het titelnummer. Na de bombastische opera intro krijgen we een heerlijk nummer dat wat doet denken aan Painkiller. Nostradamus is avenged! “Future Of Mankind” vind ik een overbodig nummer, of op zijn minst een nummer dat niet op het einde van het album gestaan mocht hebben.
Tot zo ver het meesterwerk van Judas Priest. Ik was diep onder de indruk, want dit werkje dit mijn metalen hart sneller kloppen. Voor de mensen die niet genoeg hebben aan muziek alleen, kan ik gerust de luxe-edition aanraden. Het is een boekje met harde kaft en een verzameling aan artwork om je vingers bij af te likken. Hier is duidelijk over nagedacht!
Het Britse The Fall uit Manchester is al zo’n 32 jaar bezig en heeft al een reeks platen uit die niet meer bij te houden zijn. De band van Mark E Smith, in wisselende bezetting, heeft een briljante nieuwe cd uit; het zijn overwegend repetitief opbouwende, slepende en dreunende avontuurlijke (indie)popsongs, die onverwachtse wendingen ondergaan en gedragen worden door de (herkenbare) neurotische praatzang van Smith. Luister maar naar “I’ ve been duped”, “Strange town”, “Tommy shooter” en “Latch key kid”.
Ook zijn er een paar heerlijke retrorockers terug te vinden: “Wolf kidult man” en de afsluitende “Senior twilight stock replacer” en “Exploding chimney”. Op “Is this new” lijkt Meatloaf herboren. Tenslotte is het elf minuten durende autobiografische “50 year old man” het hoogtepunt van de cd. Wat een muzikale samenvatting van Smiths leven en sound …
’Imperial Wax Solvent’ bevat kwalitatief sterk materiaal waarbij de groep balanceert tussen de ‘alternative’ bands als David Thomas’ Pere Ubu, Alan Vega’s Suicide, de ‘70’s rock van Iggy en Meatloaf en de huidige rits indie. The Fall’s liedje is verre van uitgeschreven. Pluim voor deze grillige band!
Het Britse Tindersticks stond vijf jaar op non actief. De solo uitstap ‘Leaving Songs’ van zanger/songschrijver Stuart Staples met leden Neil Fraser en David Boulter was een half geslaagd succes. Een reünie met deze twee kon niet uitblijven.
Resultaat is een homogene plaat van heerlijke, adembenemende romantische pop, in smachtende soul en retro gedrenkt, onder die typische ‘crooner’ zang (grauwe baritonzang) van Staples. De luisteraar wordt ondergedompeld in die zalvende melancholie van fijnzinnig en zorgvuldig uitgekiend materiaal, als ”Yesterdays tomorrow”, “The other side of the world” en “The turns we took”, ondersteund door toetsen, blazers en strijkers. De plaat heeft drie instrumentale tussendoortjes (“Introduction”, “E-Type” en “The organist entertains”).
”Boobar come back to me” en de titelsong hebben de sterkste hitpotentie en behoren tot het sterkste wat Tindersticks maar kon uitbrengen. ‘The Hungry Saw’ was het wachten waard.
Band voor de toekomst is het vijfkoppige Fleet Foxes uit Seattle . Met de deur in huis vallen heet zoiets. De band combineert dromerige indiepop, psychedelica americana, folk en ‘60’s pop onder een meerstemmige zang: fijne gitaarakkoorden, psychedelicatoetsen en een zalvende percussie, bepaald door de warme, hemelse vocale pracht van songschrijver van Robin Pecknold.
Na de EP ‘Sun Giant’ onderscheidt de band zich met de naar hun vernoemde plaat.
”White Winter Hymnal”, “Ragged Woods”, “Tiger Mountain Peasant Song”, “Your protector” en “Blue Rige Mountains” zijn subtiel uitgewerkte songs, die tekenen voor een prachtig zorgeloos ‘laidback’ weekendgevoel. Knipoog naar bands als The Shins, My Morning Jacket, Band of Horses, Belle & Sebastian en Beach Boys.
Het is nu al zo’n 4 jaar geleden dat Greenday met hun millionseller ‘American Idiot’ de wereld veroverde. Snel een opvolger van hetzelfde soort, zouden geldruikende en gewiekste managers daarop besluiten. Zo dachten de leden van Greenday er zelf echter niet over, integendeel, het trio heeft onder een andere naam en zonder enige vorm van ondersteunende media campagne in volle anonimiteit een uiterst sympathiek plaatje op de wereld gegooid. ‘Stop drop and roll’ heet het schijfje, Foxboro Hot Tubs is de groepsnaam en de sound ligt soms mijlenver van wat we van die mannen gewoon zijn (enkel in “Mother mary” , “Sally” en vooral op “The pedestrian” zijn er nog vaag wat Greenday sporen te vinden). De stem van Billy Joe Armstrong is nauwelijks herkenbaar en ook op de hoes is er nergens een spoor van die mannen hun identiteit te vinden. Gedurfd en sympathiek vinden wij dat. De groep heeft zich volledig in de sixties gesmeten via lekker in het oor liggende pop songs en energieke garage rock a la prille Kinks en Who, allemaal korte songs met dikwijls zeer herkenbare riffs en melodieën (zo zit “Summertime blues” vakkundig verwerkt in “She’s a Saint not a celebrity” en er zit een flinke lap “You really got me” in “Alligator”). Een fijn sixties orgeltje legt het er allemaal nog een beetje dikker op.
Foxboro Hot Tubs bedienen zichzelf dus van het betere jatwerk maar komen daar erg goed mee weg. Het schijfje duurt amper 33 minuten , maar drie nummers stijgen boven de drie minutengrens uit en alle songs klinken even fris als gedreven. Een bijzonder leuk tussendoortje dus van een bende die zich kostelijk heeft geamuseerd. Benieuwd of de volgende Greenday even goed zal zijn.
Na een paar tegenvallende platen als ‘18’ en ‘Hotel’ greep Moby op z’n nieuwe plaat ‘Last Night terug naar de ‘Play’ periode. Inderdaad , de electrodance, techno en ambientpop heeft een aanstekelijke groove, bevat soul en is dansbaar.Keyboards, drum en beats dus onder een gelaagde soulzang van Joy Malcolm en de onvaste achtergrondstem van onze kleine hyperkinetische do-it-all Richard Melville Hall uit New York.
Hij heeft een paar schitterende dansnummers op ‘Last Night’ als “I love to move in here”, “Everyday’s it’s 1989”, “Live for tomorrow” en “Disco lies”. Moby zocht iets vaker z’n roots op, wat een aardige en afwisselende danceplaat met enkele ambiente stukken opleverde. Een recept van dansen, zweven en chillen onder een heldere sterrenhemel.
De indie/alt. americana band My Morning Jacket leverde sinds hun ontstaan een paar pareltjes af: ‘The tennessee fire’, ‘At dawn’, ‘It still moves’ en ‘Z’; stevige, pittige, bezwerende en ingetogen, sfeervolle melancholische songs met een retro- en psychedelisch randje, onder de hemels, zalvende stem van zanger/componist Jim James. Wat hen bijna de stiefzonen maakte van Neil Young & The Crazy Horse.
De opvolger van hun prachtplaten is er eentje met een dubbel gevoel. In het eerste deel van de cd horen we songs die wel een brede waaier van stijlen (country, pop, en soul) hebben, maar onvoldoende spannend en broeierig zijn en bijgevolg niet beklijven. Op “Sec walkin” klinkt de band als een tweederangs The Commodores/Lionel Ritchie. Enkel “Touch me I’m going to scream pt 1” en de titelsong boeien.
Het is pas met de retrorockers (knipoog naar Kings Of Leon!) “Two halves”, “Aluminium park”, de intieme “Librarian” en “Look at you” en de finale reeks “Smokin from shootin”, “Remnant” en “Touch me I’m ….pt 2” dat My Morning Jacket een handvol compositorische sterke songs aflevert.
Besluit: ‘Evil Urges’ is een half geslaagde plaat van een vijfsterrenband …
Een heerlijk klinkende plaat is de samenwerking tussen Arctic Monkeys frontman Alex Turner en vriend Miles Kane (zanger van The Rascals). Onder The last Shadow Puppets wordt de postpunk omgebogen tot zwierige en sfeervolle georkestreerde ‘60’s pop. De gevarieerde composities klinken lekker ouderwets, zitten ingenieus en subtiel in elkaar en zijn mooi uitgewerkt.
De songs passen in een ‘60’s spaghetti western en onderstrepen het zang- en compositorisch talent van beiden.
Invloedrijk voor deze plaat waren The Walker Brothers en de componisten Burt Bacharach en David Axelrod. “Standing next to me”, “Calm like you”, “Only the truth” en de titelsong klinken simpel, to the point en doeltreffend. Op “The chamber”, “Meeting place” en “The time has come again” mindert de vaart. En tenslotte “Black Plant” heeft een dreigende ondertoon.
Het lijkt erop dat ze hun verdomde British fxx mentality zijn ontgroeid…
’The age of the understatement’ is pure klasse. Grootse plaat.
Equilibrium was een band die al een tijdje op mijn verlanglijstje stond, aangezien ik een groot liefhebber ben van Folk Metal, en nu heb ik eindelijk de kans gekregen om te horen wat ze in huis hebben. Sagas is inmiddels hun tweede album en ze hebben de weg gevonden naar Nuclear Blast.
Wel, laten we eens zien hoe ze het er vanaf gebracht hebben.
We starten met “Prolog Auf Erden”, een wat lang uitgevallen intro die een kort overzicht geeft over welk soort muziek we mogen verwachten op dit album: Epische Folk Metal met invloeden van bands als Finntroll, Moonsorrow en Ensiferum.
”Wurzelbert” begint met een onheilspellende trompetintro, maar vanaf de gitaren er in vliegen krijgen we een uptempo Folk Metal nummer te horen waarbij mijn voeten automatisch gaan bewegen.
Het feest gaat verder met “Blüt Im Nuge”, waarvan de folky melodietjes in je hoofd blijven hangen en “Unbesiegt”, met zijn exotische intro en een trompettenmiddenstuk dat me op één of andere manier wat doet denken aan de feestmuziek op het eind van ‘Star Wars Episode I: The Phantom Menace’. De kenners zullen waarschijnlijk wel weten wat ik bedoel…
”Verrat” begint als een Black Metal nummer, maar het geweld wordt gauw afgewisseld met subtiele Folk Metal en epische momenten.
Tja, ik zou zo elk nummer kunnen beschrijven. Maar dat heeft eigenlijk weinig zin, want aangezien deze cd vol hoogtepunten staat.
Het enige nummer dat nog een aparte vermelding krijgt, is afsluiter “Mana”. Dit nummer is gewoon de kroon op het werk, zestien minuten lang worden we overgebracht van de ene muzikale extase naar de andere. Pure klasse is bijvoorbeeld de fluitsolo van de bekende Ulrich Herkenhoff (o.a. van de soundtrack van ‘Lord of the Rings - Return of the King’).
De enige minpuntjes van het album zijn de ongevarieerde, welhaast overbodige zang en de productie. De productie is een beetje tè goed geworden, waardoor het geheel soms te overdonderend, te glad en te druk klinkt. Denk maar aan ‘A Night At The Opera’ van Blind Guardian.
En het artwork kent ook zijn nadelen: het is een beetje te onleesbaar en het stinkt gewoon. Dit moest ik gewoon even vermelden.
Hoe dan ook, dit is een ware topplaat die een must is voor alle liefhebbers van Folk Metal, Pagan Metal, Viking Metal, Epic Metal en de rest van het rijtje.
Het Britse Mystery Jets is een jong bandje uit Londen, die toe is aan z’n tweede plaat. ‘Twenty One’, de gemiddelde leeftijd van deze jonge gasten, is een gevarieerde popplaat geworden. Licht verteerbare gepolijste rocksongs, met een vleugje ‘80’s wave, die de springplank kunnen zijn naar een breed publiek. De singles “Young love” (met singer/songwriter Laura Marling) en het ingetogen “Umbrellahead” (leuke pianoriedel) maken alvast de weg vrij. De zang van Blaine Harrison is deels verwant aan Jeff Buckley, en wordt ondersteund door gitarist William Rees. Een fijne samenzang, wat het geheel emotievoller maakt.
Een goed geslaagde tweede plaat, doch niet verrassend.
The Courteeners zijn een beloftevolle band in de voetsporen van de postpunkbands Arctic Monkeys en Kaiser Chiefs. Het kwartet weet zich te manifesteren onder de huidige rits Mystery Jets en Pete & The Pirates. De band rond zanger/songschrijver Liam, speelt melodieuze snedige, broeierige neo Britpop met een rauw, robuust soms zwierig tintje. Oasis The Smiths, Stone Roses, The Libertines, The Strokes en The Kills behoren tot hun favorieten. Trouwens, zanger Fray heeft iets mee van de attitude, uitstraling van spitsbroeder Liam Gallagher.
De hoes is een geschilderde portret van de legendarische actrice Audrey Hepburn. “Cavorting”, “Bide your time”, “What took you so long”, “ Not 19 forever” en “Fallowfield hillbilly” zijn goed rockende songs . No nonsens pop op ’t eerste gezicht maar eentje met ballen…
Scarlett Johansson is een 24 jarige filmster die al schitterde in rollen als ‘The black dahlia’, ‘The girl with the pearl earring’ en ‘The horse whisperer’. Net als Juliette Lewis (van Juliette & The Licks), waagde ze de stap een plaat uit te brengen. Haar muziek is van een totaal andere orde dan de snedige gitaarrock van Juliette Lewis.
Haar debuut is eerder een verzameling van het (late) oeuvre van Tom Waits, aangevuld met een eigen compositie (“Song for Jo”) met behulp van Dave Sitek van TV On The Radio, die meteen ook de productie op zich nam.. Ze kreeg de medewerking van gitarist Nick Zinner van The Yeah Yeah Yeahs en op twee songs zingt zelfs Bowie mee: “Falling down” en “Fannin street”.
Het is een rustige, ingetogen, intieme sferische plaat geworden van traag slepende filmische songs, donker en dromerig van aard, waarin psychedelica, ‘80’s wave en triphop invloeden te horen zijn. Een sound bepaald door elektronica, xylofoon, een gitaarakkoord en een bezwerende (softe) percussie. Vocaal nestelt de knappe blondine met haar fluisterzang zich tussen een Elisabeth Frazer, Marianne Faithfull, Julee Cruise en Nico. Zonder blozen past ze als vocaliste in de theatrale avantgarde van The Residents.
Ze schuwt enig experiment niet, luister maar naar de instrumentale opener “Fawn” en “I wish I was In New Orleans”. “I don’t wanna grow up” van Waits is er eentje om in te lijsten. Een boeiende muzikale trip van een uiterst genietbare plaat.
The Offspring roept pure nostalgie bij me op, want dat was mijn eerste stapje in de richting van goeie muziek. Ik herinner me nog goed dat ik op mijn negende hun toenmalig verschenen album ‘Americana’ zowaar plat draaide zonder het beu te komen. Helaas hebben ze nooit meer een album uitgebracht dat zo goed en volmaakt was…
We schrijven 10 jaar later, The Offspring brengt ‘Rise And Fall, Rage And Grace’ uit en weet me na twee middelmatige albums opnieuw te betoveren met de magie van tien jaar geleden.
Want hun nieuwe plaat is er één van topformaat!
B met “Half-Truism”, een heerlijk nummer dat me kippenvel wist te bezorgen. Onmiddellijk werd me duidelijk dat de nieuwe sound erg verzorgd is. Blijkbaar heeft producer Bob Rock geleerd uit zijn fouten na het misselijkmakende ‘St. Anger’ van Metallica. Dit nummer mag gerust een hit worden!
”Trust In You” begint met een riff die me doet denken aan het nummer “Smash”, waardoor er een glimlach op mijn gezicht wordt getoverd. En dit is niet de eerste knipoog naar het oude werk op dit album.
”You’re Gonna Go Far, Kid” is mijn persoonlijke favoriet van het album. Met een killerrefrein en lekker middenstuk kan het gewoon niet mis gaan.
”Hammerhead” is een beetje het buitenbeentje van het album. Heavy riffs, een tikkeltje agressie en melancholische ondertoon waarbij The Offspring duidelijk maakt dat dit geen typische pretpunk is. Wel jammer van de slechte videoclip trouwens.
Met “A Lot Like Me” krijgen we een commercieel rocknummer te horen dat me doet denken aan het nummer “Gone Away” van Ixnay On The Hombre. Hiermee hebben we eigenlijk de vijf beste nummers van het album gehad.
Maar dit wel niet zeggen dat de rest van het album minderwaardig is. “Takes Me Nowhere” is een typische The Offspring rocker dat me wat doet denken aan de tijden van Ignition.
”Kristy, Are You Doing Okay?” is het eerste rustige nummer van het album. Bij de eerste luisterbeurt vond ik het wat zeikerig, maar na nog enkele luisterbeurten valt het allemaal wel mee.
”Nothingtown” doet me wat denken aan het album ‘Americana’. Misschien zijn het de riffs die daar voor zorgen? Of zou het de solo zijn? In elk geval, een goed nummer dat je zeker niet mag overslaan.
Na het stevige “Stuff Is Messed Up” komen we aan “Fix You”, het rustigste nummer van de plaat. Dit is een nummer dat wat moet groeien, maar het ontbreekt zeker niet aan kwaliteit en diepgang. Ook hier wordt ik me weer bewust van het feit dat Dexter Holland nog nooit zo goed gezongen heeft als op dit album.
“Let’s Hear It For Rock Bottom” en “Rise And Fall” zijn twee simpele afsluiters die eigenlijk geen speciale vermelding verdienen.
Tot zover een lekker album boordevol leuke nummers. De fans van The Offspring mogen dit album blindelings aanschaffen. Maar je hoeft niet bekend te zijn met het oude werk om dit album te kunnen waarderen. Ik zou zeggen, geef The Offspring een kans!
De Nederlandse hardrockformatie Exit 31 kwam onlangs op de proppen met hun nieuwe album ‘Exit 31’. Na het in 2006 uitgebrachte ‘Phonogenic’ is dit het tweede wapenfeit van deze band, toch is dit het eerste wat ik van hen hoor.
Hoewel dit album over een bijzonder hoog pop-gehalte beschikt, wist het mij ontzettend te bekoren. De melodische hardrock van deze formatie behoort niet onmiddellijk tot de origineelste of meest complexe releases, maar heeft een bijzondere aantrekkingskracht door de melancholische doch krachtige klank in de stem van zanger Ivo Penders.
Bovendien zijn de teksten zo “herkenbaar” dat ze zich al snel een weg weten te banen tot in de diepste kronkels van je hersenen. Na één luisterbeurt viel het mij op hoe vaak ik op één dag het refrein van openingstrack “About a Dream” zat te herhalen in mijn hoofd. Het krachtige nummer opent namelijk met een frequent terugkomende strofe waarbij vooral de manier waarop Ivo het nummer zingt opvalt. Bovendien is het refrein zo enthousiast en meeslepend, dat het onmogelijk vergeten kan worden. Net zoals in de rest van het album wisselen kracht en melodie elkaar voortdurend af in dit nummer.
De afwisseling tussen kracht en melodie wordt het duidelijkst wanneer we tussen “Real Disaster” en “Let U Down”, de ballad “The Minstrel” voorgeschoteld krijgen. Hoewel ik toch een voorkeur heb voor de hardere kant van deze band, slaagt dit nummer erin om mij even rustig te kunnen laten wegdromen. Toch mist dit nummer een climax, waardoor het moeilijk wordt om je aandacht erbij te houden.
Hoewel de teksten lang niet altijd even positief zijn, kenmerkt dit album zich toch door een goed aanslaand enthousiasme, zelfs waar men minder positieve gedachten aan bod laat komen. Het hopeloos klinkende “Without a Clue” groeit hierdoor uit tot één van de hoogtepunten van het album, samen met het schitterende “Just 2 Just”. Het laatstgenoemde nummer kenmerkt zich opnieuw door de melancholische stem van Ivo Penders waardoor het nummer zelfs de meest vrolijke mens kan doen stilstaan bij de vraag waarom mensen sterven: “Sometimes young and sometimes tragically”.
Het album klinkt echter niet voortdurend depressief en melancholisch. De melodische gitaarlijnen zorgen vaak voor een ondersteunende vrolijke ondertoon. Afsluiter “Life’s 2 Short” illustreert dit, waardoor het album met een vreugdevolle noot wordt afgesloten.
De productie werd toevertrouwd aan Erwin Musper (Van Halen, Scorpions), wat voor mooie resultaten zorgt. Wie van toegankelijke rock houdt, maar toch kwaliteit en af en toe een stevige riff wil horen, zal met dit album zeker aan zijn trekken komen.
Nederlands 
Français 
