Blue Cheer, hardrockers uit de oertijd, lagen zonder het zelf te weten aan de wieg van de metal, grunge en vooral de stoner-rock. Grunge-iconen Nirvana, niet de eerste de beste, hebben altijd luidop geroepen dat Blue Cheer één van hun favoriete bands waren.
Met ‘Vincebus Eruptum’ en ‘Outsideinside’ maakte Blue Cheer in 1968 twee legendarische platen vol zompige, zware en vuile blues en hard-rock. Op hun volgende platen ging het er al wat gepolijster aan toe waardoor deze albums niet bepaald als klassiekers de geschiedenis zijn ingegaan. Nu, maar liefst een veertigtal jaren later komt Blue Cheer aanzetten met ‘What doesn’t kill you’, een come-back album die er best mag zijn. De heren zijn ondertussen al 60 maar weten toch nog venijnig te rocken. Natuurlijk is het niet meer zo grensverleggend als destijds. In tijden van black-metal, death-metal, grindcore en consoorten kan een rockband als Blue Cheer niet meer extreem zijn (anno 1970 was dat wel even anders), maar ook niet potsierlijk of belachelijk, dat is een feit.
Hun hardrock is op vandaag bij momenten nog altijd ruw en brutaal, de gevreesde FM rock of AOR rock (noem het zoals u wil) wordt volledig geschuwd (alhoewel, op de ballad “Young lions in paradise” komen ze gevaarlijk in de buurt maar de song blijft nog net overeind). De blues daarentegen zit er wel nog stevig ingebeiteld en de seventies zijn kennelijk ook nooit weggeweest.
Het is de betere biker-rock, niks origineels, wel lekker vettig. Stevig wegscheurende rockers als “Rollin’ them bones”, “I don’t know about it”, “Just a little bit” (zwaar en zompig als weleer), de vette blues “No Relief” en vooral de zware sleper “I’m gonna get to you” maken van ‘What doesn’t kill you’ een beresterk album. Het aanschaffen waard, maar niet zonder dat u eerst de essentiële platen ‘Vincebus Eruptum’ en ‘Outsideinside’ tot u genomen hebt. Zit u een beetje krap bij kas, dan is de sterke verzamelaar ‘Good times are so hard to find’ uit 1988 een aan te raden alternatief als kennismaking met het oude materiaal.
Het gaat goed met de Belgische muziek. Het gaat heel goed met de Belgische muziek. We hebben er alweer een knoert van een live-band bij. Na de tweede plaats op Humo’s Rock Rally, een EP ‘Introducing The Black Box Revelation’ brengen Paternoster en Van Dijck een dijk van een plaat uit met ‘Set Your head On Fire’.
Deze Belgische Witte strepen weten je meteen naar de strot te grijpen: ze spelen juist maar de basis (drums en gitaar). Het resultaat klinkt als een kruising tussen de Stripes en de zwaar onderschatte Jon Spencer Blues Explosion. Hun muziek is niet bijster origineel, maar hun mix van vettige garagerock en blues wordt retestrak gespeeld. Ze mogen van mij gerust naast Triggerfinger staan.
Hun verdienstelijke poging om ons uit de sokken te slaan kan ik helaas niet echt geslaagd noemen, vanwege gebrek aan originaliteit. Dit talentvol bandje dreigt te vervagen in het overaanbod van dergelijke groepen die op ons afkomen. We hebben al Wolfmother gehad, Arctic Monkeys, Yeah Yeah Yeah’s, The Datsuns , The Black Keys. U ziet wel, allemaal goed gezelschap, maar ze verdienen nochtans beter dan alleen maar hun voorprogramma te worden.
The Black Box Revelation = Vettige en retestrakke knipoog naar garagerock.
Songs: I think I like you, Love In Your Head, Gravity Blues, Never Alone/Always Together, Stand Your Ground, Love, Love Is On My Mind, Set Your Head On Fire, Dollars Are Sweet, They Say, Beatbox Revelation pt.1, Cold Cold Hands, We Never Wondered Why, I Don't Want It, Misery Box.
Freefolkgoeroe Devandra Banhart komt opnieuw aandraven met een uiterst gevarieerde, doch weinig samenhangende plaat. De ultieme vrijheid en de peace en love hippe toestanden zijn en blijven het toonbeeld van mans muziek en denkpiste.
Banhart freewheelt van Spaanstalige ballads, Santana latin reggae en gospel naar ‘70’s retrorock, een ‘60’s Elvis tot folky intieme songs. ‘Smokey rolls down thunder canyon’ is dus een aangenaam veelkleurige plaat; luister maar eens naar “Cristobal”, “Samba vexillographica”, “Shabop shalom”, “Rosa”, “Saved”, “Carmensita” en de sfeervolle uitdeiners “The other woman”, “Freely”, “I remember” en “My dearest friend”. Maar liefst zestien songs, met “Seahorse” als sleutelsong: ruim acht minuten lang word je gevat in een dromerige Doors hippe wereld van toetsen, retro gitaarspel en dwarsfluiten. Een krachttoer.
Banhart kon rekenen op heel wat hulp: van z’n heldin Vashti Bunyan, Chris Robinson ((ex?)Black Crowes), Nicki Valensi van The Strokes , de broer van Joanna Newson, enz. Iedereen komt …en gaat bij deze singer/songwriter.
Kortom, op de nieuwe plaat horen we fraaie composities in een verknipte aanpak.
REO Speedwagon is back en hoe! Live waren ze dit jaar te zien op het Classic rock festival ‘Schwung’ en speelden daar de meeste bands naar huis. Het was een schitterend optreden met tal van REO klassiekers maar ook enkele nieuwe songs uit dit nieuwe album ‘Find Your Own Way Home’.
De band is sinds 1967 actief en kende hun grootste successen in de jaren tachtig. Deze band vond de term ‘powerballad’ uit en velen onder U zullen ongetwijfeld vrouwelijk schoon ontmoet hebben op de tonen van de monsterpakkerd “Keep On Lovin’ You”. Om maar aan te geven dat deze band toch wel enige betekenis heeft in de muziekgeschiedenis. Eind 1988 stond de band echter op splitten. Vooral het vertrek van gitarist Gary Richrath baarde de band zorgen. Het rechtstreekse gevolg van Richrath’s vertrek was dat men niet meer in staat bleek te zijn om een deftige song bij elkaar te schrijven. Dit resulteerde in enkele vrij matige albums. “Building The Bridge” uit 1996 was het laatste studioalbum van de band, maar de plaat flopte volledig. Nadien werden we wel nog regelmatig opgevrolijkt door enkele live opnames en enkele aardige, doch overbodige compilaties.
Tot er dit jaar dus nieuw werk verscheen onder de titel ‘Find your Own Way Home’. Of dit album goed is vraagt u zich ongetwijfeld af? Wel het is een beetje een dubbeltje op zijn kant. Laat ons zeggen dat drie vierden van het album ons aangenaam wist te verrassen. Het album kan absoluut niet tippen aan een plaat zoals ‘Hi-Infidelity’ maar daarnaast kan ik alle REO fans wel vertellen dat de plaat vrij lekker rockt. Het typische stemgeluid van Kevin Cronin (die de meeste songs componeerde) blijft ook anno 2007 stevig overeind staan en heeft de band met bassist Bruce Hall (“Born To Love You”) een extra sterke Classic rockstem in huis. De betere songs zijn “Smilin’ In The End” (lekkere gitaarrock), “Find Your Own Way Home” (80’s REO feel), “I Needed To Fall” (powerballade) en “Dangerous Combination” (county-rock - medegeschreven door Jim Peterik). In het tweede deel van het album zakt het hoge startniveau wat weg, maar ook dan blijft de plaat boeien.
We zijn dan ook erg blij met de terugkeer van onze goede vrienden uit Illinois. Toch kun je deze terugkeer (na elf jaar) niet bijzonder productief noemen want ‘Find Your Own Way Home’ telt slechts tien nieuwe songs.
Het Amerikaanse Pinback, onder het onafscheidelijke duo Rob Crow (bas) en Zach Smith (keyboards), is aan de vierde cd toe. Pinback, gegroeid uit Three Mile Pilot midden de jaren ’90, introduceerde samen met Low de lofi en slowcore geluid. Platen als ‘(This is a) Pinback cd’ en ‘Blue Screen Life’ klonken overtuigend. ‘Autumn of the Seraphs’ behoudt dezelfde eenvoudige, doch complex aandoende aanpak van traag meeslepende, sfeervol dromerig overlappend gitaargetokkel en -akkoorden, keyboards en bezwerende percussie, onder die emotievolle samenzang: “From nothing to nowhere”, “Barnes”, “How we breathe”, “Blue harvest” en “Bouquet”. Doch de plaat onderscheidt zich op een handvol songs door krachtiger en meer popgericht te zijn; de heren geven hun sound een nieuw elan door hun melodielijn en ritme: “Good to sea”, “Walters”, “Devil you know” en het afsluitende “Off by 50”.
De hoes van de cd toont afbeeldingen van een angstaanjagende onderwereld, omgekeerd evenredig met de sound. Het lijkt wel een niet te vatten muzikale grimmige droomwereld van de heren.
Iron & Wine is het muzikaal project van de bebaarde Amerikaanse singer/songwriter Sam Beam. De huidige aanpak is duidelijk breder dan op de vorige cd’s, die eerder ingetogen americana/folk ‘haardvuur’songs waren.
’The Shepherd’s Dog’ brengt artiest én band op het voorplan; luister maar eens naar “Pagan, Angel and a Borrowed car”, “Carousel”, “Innocent bones”, “Wolves”, “Boy with a coin”, “The devil never sleeps” en “Peace beneath the city”. Ze staan garant voor mooi afwisselend en kwalitatief sterk songmateriaal: fris, vaardig, dromerig, sfeervol, intiem pakkend of door de psychedelica klinkend als een indieband.
De sterkte van de cd ligt in de gemoedsrust, wat ervoor zorgt dat dit een uiterst aangename, genietbare cd is.
Het Britse Hard-Fi onderscheidde zich vorig jaar met de debuutcd ‘Stars of CCTV’, waarbij vooral de singles “Hard to beat” en “Cash machine” hoog scoorden binnen de melodieuze postpunkpop.
Hard-Fi trok de lijn van hun zoektocht van de perfecte popsong door met de tweede cd, die subtiel, verfijnd en sfeervol in elkaar zit. Piano, keyboards en strijkerarrangementen geven kleur aan hun poprocksongs. Ze zijn knap in elkaar gestoken, waarbij een hardere noot uitblijft.
Archer en de zijnen kiezen resoluut voor een grootse doorbraak en kunnen erin slagen met meezingbare songs als “Suburban knights”; “Help me please”, “We need love” en “The king”. Intiemer klinken “I shall overcome”, “Tonight”, “Watch me fall apart” en “Can’t get along without you”.
Een afwisselend plaatje dus. Ook de hoesfoto springt in het oog: een simpele tekst ‘No Cover Art’.Mooie zet?!
De eerste onvermijdelijke reactie is de volgende: Godverdomme, die gasten hebben alles gejat van The Editors en Interpol. ’t Zal wel , maar hebben Editors en Interpol ook niet alles gepikt bij Joy Division en The Sound ? Yep, ook weer waar. Laten we dus gewoon stellen dat we Dragons kunnen bijplaatsen in het rijtje nieuwe bands die de mosterd met een vette pollepel zijn gaan halen in de eighties. De echo gitaren zijn dus van de partij, de donkere en diepe vocals ook, en bij Dragons wordt er ook nog een streep synths toegevoegd waardoor we met momenten wat Simple Minds toestanden krijgen, zoals in “Treasure”. Het is allemaal wel wat voller, harder en strakker dan de Simple Minds en de Messias trekjes blijven gelukkig ook achterwege.
Ze hebben dus geen nieuw geluid ontdekt en doen dingen die allemaal al wel eens eerder door anderen zijn voorgedaan, maar de songs zijn bijzonder sterk en dat is wat ons betreft de reden waarom Dragons niet moet onderdoen voor gasten als Interpol en Editors. De sterke openers van de plaat “Here are the roses” en “Conditions” bevestigen dat alleen maar. De synths en vocals op het heftige “Obedience” neigen wat naar de industrial tonen van Depeche Mode, maar dan beter. De gitaren van “Trust” zijn zomaar weggelopen uit een Cult song ten tijde van ‘Love’ (“Revolution” en consoorten, weet u nog wel).
U ziet het, ‘Here are the roses’ is echte de moeite waarde, maar iemand moet deze band dringend vanuit de schaduw van Interpol en Editors weghalen.
Een vervolg op het schitterende ‘The Battle’ uit 2005 had ik eerlijk gezegd niet meer verwacht. Het debuut van de samenwerking tussen Russell Allen (Symphony X) en Jorn Lande (ex-Masterplan) scoorde toen erg goed in onze jaarlijstjes.
‘The Revenge’, de opvolger, ontstond opnieuw uit het meesterbrein van songschrijver en gitarist Magnus Karlsson. Zowel Allen als Lande waren onmiddellijk bereid om de ideeën van Karlsson in realiteit om te zetten. Het resultaat is opnieuw een erg sterke melodieuze power metalplaat. Wie ‘The Battle’ leuk vond zal ook aan deze nieuwe schijf erg veel plezier beleven. Qua sound is er niet erg veel veranderd. Hoewel het verrassingsaspect verdwenen is slagen de heren er toch terug in om ons gedurende twaalf songs mee te voeren in hun gepassioneerde metal escapades vol stevige gitaarriffs, mooie pianolijnen en vocale powertrips. Qua songwriting waren de songs op het debuut net iets sterker. De songs op ‘The Revenge’ zijn soms wat gecompliceerder en vragen wat meer luistermomenten. Persoonlijk verkies ik het stemgeluid van Lande boven dat van Allen. In de monsterballade ”Master Of Sorrow” laat Jorn nog eens horen dat hij tot de beste rockzangers van het ogenblik behoort. Echt interessant zijn de duetten die de heren aangaan. Deze duels zijn regelrechte vocale metal gevechten. Zo is de titeltrack “The Revenge” één van de vele hoogtepunten van het album. De plaat werd afgewerkt door mixwonder Dennis Ward, waardoor het eindresultaat qua sound de perfectie weet te benaderen. Een van de betere Frontiers releases van het jaar!
Het nieuwe album van Riverside heet ‘Rapid Eye Movement’. Het is het derde en laatste deel van de trilogie die begon met het magistrale melodieuze Prog debuut ‘Out Of Myself’ uit 2003. In 2005 werd de plaat opgevolgd door het wat heavier ‘Second Life Sydrome’. Dit laatste album plaatste de Poolse band wereldwijd op de Prog-kaart en werd de band over de ganse lijn bejubeld als de nieuwe Prog sensatie.
Nu is er ‘R.E.M.’, een derde album voor Inside Out die het drieluik afsluit. Aanvankelijk was ik niet echt onder de indruk van het afgeleverde resultaat. Nu ik plaat vele maanden aan ellenlange luisterbeurten heb onderworpen durf ik te stellen dat dit de minst sterke plaat van Riverside is tot op heden. Waarschijnlijk was er tijdens het maken van dit laatste deel te weinig speelruimte om echt vernieuwend uit de hoek te komen.
Het album is opgedeeld in twee delen. ‘Part One: Fearless’ is het meest samenhangende deel. De single “02 Panic Room” is een erg leuke Prog song die gebaseerd is op een aanstekelijk repetitief gitaarthema. Ook leuk is het progressieve “Parasomnia”. “Rainbow Box” lijkt dan weer gestolen te zijn van Porcupine Tree. Verder is het genieten van de emotionele zang van Maurisz Duda, al moet ik wel eerlijk toegeven dat ik mij ook wel eens heb geërgerd aan de soms klagerige zanglijnen. In het tweede deel ‘Fearland’ bouwde men de songs verder uit op de stevige ritmesectie, de dromerige soundscapes en dito keyboardlaagjes en de sublieme gitaarstructuren van Piotr Grudzinski. In Part 2 is er ook wat meer ruimte voor wat progressief geëxperimenteer zonder dat de band echt grote progressie maakt. Met de thema’s (schizofrenie, paranoia, slapeloosheid,…) zijn we ondertussen erg vertrouwd en deze zijn voor ondergetekende best confronterend. “Ultimate Trip” is het 13 minuten durende slotstuk en het meest complexe deel van de plaat.
Vooral de extra bonus cd die bij de ‘limited edition’ zit heeft mij doen besluiten om ‘R.E.M.’ toch een hoge score te geven. Op die bonus disc staan zowaar de beste songs. Vooral het sterke “Behind The Eyelids” is vernieuwend en ook de remix van “02 Panic Room” is beter dan het origineel. In “Back To The River” eert de band Pink Floyd. Hier pakt gitarist Piotr zelfs uit met de solo uit “Shine On Your Crazy Diamond”. De titeltrack “Rapid Eye Movement is bizar genoeg enkel op deze bonus cd terug te vinden. Hier klinkt Riverside pas echt vernieuwend. Dit lange, (ruim twaalf minuten) opbouwende, instrumentale werkstuk heeft een synthesizerstructuur à la Alan Parsons. De track krijgt een donker tintje door de alom tegenwoordige dreigende gitaar van Grudzinski. Een zeer boeiend einde!
Veel nieuwe fans zal de band met deze release niet aanwerven maar het is wel een mooi slotstuk van een prachtige trilogie. Toch kijk ik nu al uit naar een volgend album en ben ik reuzenbenieuwd of de band erin zal slagen om wat vooruitstrevender uit de hoek te komen.
Beloftevol bandje uit Sheffield zette de Dance Hall op z’n kopte Hasselt-Kiewit tijdens het Pukkelpopfestival, nog vóór de cd verscheen. Inderdaad, het uit Arctic Monkeys stad afkomstige gezelschap, onder Jon ‘The Reverend’ McClure, heeft een aanstekelijk debuut uit, dat bol staat van groovende danspop, ergens tussen de Britpop van Blur, Oasis en de psychedelica bleeps van Primal Scream.
”Heavyweight champion of the world”, “Open your window”, “He said he loved me” en de titelsong zijn opzwepende songs door de trancy beats. Af en toe wordt McClure’s zang ondersteund door backing vocaliste Laura Manuel.
Maar ook bij Reverend & The Makers slaan de sexuele fantasieën op hol: het voorspel wordt ingeleid door het sfeervolle “Sex with the ex” en het is postcoïtaal genieten van het afsluitende “Armchair detective”.
’The State Of Things’ is een geslaagde, dansbare, fijne plaat geworden.
Niet iedereen is even opgetogen met de zet die Radiohead gedaan heeft met hun nieuwste werkje. Inderdaad, een groep als Radiohead kan het zich commercieel immers permitteren om hun nieuwste plaat bij wijze van stunt volledig legaal gratis door het grote publiek te laten downloaden. Ze zullen de mislopen inkomsten wel compenseren met peperdure toegangstickets voor hun shows en met de opbrengst van de onvermijdelijke deluxe-edition met extra songs die begin volgend jaar in de winkels zal liggen. Een gemene en echt wel pretentieuze zet, als je’t ons vraagt, en een kaakslag voor vele bands die met alle moeite van de wereld hun plaatjes verkocht krijgen. Maar goed, wie vandaag een beetje met een computer en met internet overweg kan , weet toch zomaar alles illegaal te downloaden, alleen bij Radiohead mag het ook officieel gratis. Dus we gaan verder niet mopperen en zullen het hier over de plaat zelf hebben.
‘In Rainbows’ is een eerder korte en overwegend rustige plaat geworden, met uitzondering van het grillige en fantastische “Bodysnatchers” die hard tegen alle muren bonkt. Het is een sfeervol album waarop Thom Yorke net niet te veel gaat zeuren en waarop Greenwood alweer allerhande sounds en effecten uit zijn gitaar haalt zonder in overdreven experimenteel gebral te vervallen. Een typische Radiohead plaat, iets minder experimenteel dan ‘Kid A’ en ‘Amnesiac’ en net niet van het niveau van de ongenaakbare topper ‘OK Computer’.
Geen verrassingen dus, wel een handvol prachtige songs die bij elke beluistering blijven groeien, songs met klasse, romantiek en elegantie doch gespaard van elke vorm van overdreven sentiment. Een hoopje nieuwe klassiekers zijn geboren als “Weird fishes/Arpeggi”, “Bodysnatchers”, “Nude” en “House of cards”.
Radiohead kan voor de komende concerten met toevoeging van deze nieuwe pareltjes dus een pracht van een playlist gaan samenstellen om de fans helemaal te doen smelten. En smelten zullen ze !
Kortom, ‘In Rainbows’ is alweer van een bijna niet te evenaren schoonheid en laat de concurrentie mijlenver achter zich.
The Pigeon Detectives zijn een jong Brits bandje uit Leeds. Ze spelen melodieus ongecompliceerde punkpop en rauwe rock’n’roll, onder zanger Matt Bowman (lijkt een jonge Roger Daltrey wel!) die z’n publiek duidelijk weet op te jutten. Rechtstreeks uit de stal van Kaiser Chiefs verweven ze de sound van Buzzcocks, Libertines, Hot Hot Heat en The Strokes. “I found out”, “Don’t know how to say goodbye” en “I’m not sorry” zijn uptempo klinkende rocksongs. “To know I love you” en de titelsong overtuigen door hun broeierige opbouw.
Kortom, ‘Wait for me’ bevat lekker, gestroomlijnde, springerige rock!
Nederlands 
Français 
