‘Somewhere Else’ is reeds het veertiende studioalbum van deze Britse band en het tiende uit het Hogarth tijdperk. Zoals steeds werd ook dit album opgenomen in hun eigen Racket Club studio. Handig en blijkbaar ook zeer bevrijdend. Want de band komt na het meesterwerk ‘Marbles’ aanzetten met totaal andere plaat. Waarschijnlijk was het veel simpeler geweest om ‘Marbles 2’ te maken. Een uitgebreide promocampagne (zoals bij de release van ‘Marbles’) bleef ook al uit, waardoor dit album op een eerder courante wijze bij de platenboer terecht kwam.
‘Somewhere Else’ is echter geen slechte plaat geworden al valt het album in vergelijking met het meesterwerk ‘Marbles’ wat licht uit. Het progressieve karakter uit de sound is quasi volledig verdwenen. Daartegenover staat een vernieuwend geluid dat modern, fris en romantisch klinkt. Complexe progressieve songstructuren hebben plaats gemaakt voor rustige, opbouwende, dromerige popsongs. Slechts 10 songs staan op dit album. Slechts enkele songs zijn pareltjes.
Meesterlijk is het opzwepende titelnummer (dat erg doet denken aan “Afraid Of Sunlight”), alsook het simpele “A Voice From The Past”. Deze laatste song moet het hebben van zijn repetitief karakter en van het schitterende solowerk van Steve Rothery. Overigens wordt er vrij geremd gesoleerd. Alles staat ten dienste van de song, waarbij de stem van Steve Hogarth (wat een stembereik heeft die man toch!) steeds centraal staat. “Faith” is een mooie afsluiter à la “Made Again”.
Kortom ‘Somewhere Else’ is een mooie doch onopvallende relaxte popplaat geworden. Wel is het een beetje gek dat in het cd-boekje reeds promotie gemaakt wordt voor een volgend, vijftiende album……alsof deze ‘Somewhere Else’ niet de moeite waard zou zijn om te ontdekken.
Waar is de tijd dat we nog meebrulden met de stadionklassieker: "You Give Love A Bad Name". Na het horen van 'Lost Highway' vraagt een mens zich af of dit wel nog dezelfde band is. Bon Jovi ontdekte na het succes van de single "Who Said You Can't Go Home" (uit het vorige album 'Have A Nice Day') een nieuwe potentiële markt: de Countryscène. Die single werd in eigen land immers een immense hit, was een nummer één in de Country Charts en als klap op de vuurpijl kreeg de band er ook nog eens een Grammy Award voor. Het is dan ook vrij logisch dat de band dit nieuwe album maakte in Nashville stijl. Zo werd o.a. Dann Huff (Keith Urban's rechterhand!) aangetrokken als producer. Gelukkig doen ze dit zonder de moderne rocksound van 'Crush' volledig te verloochenen. Toch staat hun hedendaagse sound in schril contrast met de grootse stadionrock albums die de band in de beginjaren maakte. Opener "Lost Highway" is echter nog een meebruller in de stijl van "Have A Nice Day". "Make A Memory" is dan weer een erg sterke harmonierijke ballade. Verder staat dit plaatje vol leuke, vrij radiovriendelijke popsongs. Op "We Got It Going On" krijgt de band hulp van Big & Rich (een hip Nashville duo), terwijl de Countrykraan volledig wordt opengedraaid tijdens afsluiter en meezinger van formaat "I Love This Town" en dankzij de hulp van Countryicoon Leann Rimes op "Till We Ain't Strangers Anymore". Wat mij betreft is deze laatste song de beste van het album, al zou je zo'n song eerder verwachten op een soloplaat van Jon Bon Jovi. Voor Bon Jovi was het succes in het hardrockwereldje wat tanende waardoor men terecht besloot om nieuwe paden te bewandelen. Wat mij betreft is dit nieuwe pad allesbehalve een 'Lost Highway'.
Napalm Records kondigt het Oostenrijkse Wolfpack Unleashed aan als een combinatie van Testament (riffs), Megadeth (harmonieën), met daarbij Hetfield-achtige vocals. Dit klinkt veelbelovend en schept hoge verwachtingen.
Als ik heel eerlijk ben, moet ik echter toegeven, dat ik in het begin ontgoocheld was bij het horen van ‘Anthems Of Resistance’. Muzikaal klonk alles wel voortreffelijk en waren bovengenoemde invloeden wel degelijk in het gitaarspel van ‘Koch’ en ‘Preinbringer’ te horen. Ook wanneer ‘Günther Wirth’ er vocaal zwaar tegenaan ging, moest ik af en toe aan Testament denken.
Toch wist ‘Anthems Of Resistance’ de hoge verwachtingen niet in te lossen en kon het album mij niet onmiddellijk overtuigen. De nummers kwamen bij momenten eerder saai en zagend over. De reden hiervoor, zijn de zogenaamde “Hetfield-achtige” vocals van Wirth. Wanneer hij het brullen laat varen, tijdens de melodieuzere stukken, klinkt zijn zang namelijk tamelijk ééntonig. Door het contrast met de diepere vocalen die wel behoorlijk strak klinken, valt dit minpunt nog meer op, waardoor ik in het begin vaak afgeleid werd van het muzikale gedeelte van de CD.
Na de CD ondertussen al een 10-tal keer te hebben afgespeeld, valt het mij op dat wanneer ik de “cleanere” vocals wegdenk uit het geheel, dit een meer dan aardige CD is. Toch kan ik niet garanderen dat iedereen hiertoe in staat zal zijn. Wolfpack Unleashed knalt op dit album dan wel niet als de goede oude Bay-Area Thrash bands, bij wie ze hun invloeden haalden, toch denk ik dat hen een mooie toekomst te wachten kan staan. Moesten ze de “cleanere” vocalen wat minder eentonig kunnen brengen of deze stukken laten voor wat ze zijn en enkel de diepere vocals hanteren, zou deze met moderne invloeden doorspekte Thrash-band nog heel wat metalheads kunnen verbazen.
“Killing Fields” kan hierbij als voorbeeld dienen. Dit nummer steekt er naar mijn mening met kop en schouders boven uit. Er komen heel wat schitterende riffs aan bod in dit nummer en er wordt aardig afgewisseld tussen melodieuze en krachtige riffs. De rauwere en scherpere zang die Wirth hier brengt, verveelt ook minder snel. Ook het hardere en snellere “Warzone” behoort tot mijn favorieten. Beide nummers kunnen met gemak tot de subtop binnen de moderne Thrash-scene behoren.
Uit de informatie de Koch meegaf aan het label blijkt echter dat hij heel tevreden is met wat hij hier presteert en zeker niet van plan is om een brullende zanger op zijn band te zetten. Hij is namelijk van mening dat deze vaak de melodieën naar beneden trekken. Helemaal ongelijk kan ik hem dan ook niet geven. Het feit dat hij eraan toevoegt dat hij geen metal speelt om geld te verdienen, maar om muziek te maken zoals hij het wil en er plezier aan te beleven, speelt dan ook in zijn voordeel.
Schrijf deze heren nog niet af en probeer gerust dit ‘Anthems Of Resistance’ eens uit. Je zal er zeker interessante muziek in terug vinden!
‘Octavarium’ uit 2005 was voor vele Dream Theater fans net iets te progressief. ‘Train Of Thought’ klonk dan weer voor velen te hard en te agressief. Dream Theater freaks, je hebt ze in vele kleuren en geuren. Eén ding hebben ze echter allemaal gemeen: ze blijven de New-Yorkse band altijd trouw.
Elk nieuw studioalbum wordt echter gewikt en gewogen. Ook bij het releasen van het nieuwe ‘Systematic Chaos’ zal ongetwijfeld weer de polemiek losbarsten. Persoonlijk draag ik elk Dream Theater album hoog in het vaandel. Tot op heden maakte de band geen enkel zwak album.
Elk album heeft vele verschillen met zijn voorganger. Toch is ook het nieuwe album een typisch Dream Theater schijf, die qua stijl ergens tussen de twee vorige albums in ligt. Meteen is ‘Systematic Chaos’ het eerste album voor het nieuwe Roadrunner Records label, dat naast Porcupine Tree een tweede grote vis aan zijn haak wist te vangen.
Het album kent een wervelende start met het eerste deel van “In The Presence Of Enemies”. Dit belangrijkste werkstuk (zoals “Octavarium”, dat was op het vorige album) wordt deze keer echter in twee delen gesplitst. “In The Presence of Enemies” begint als een instrumentaal epos vol progressieve keyboards en gitaren. Pas na vijf minuten hoor je voor de eerste keer James LaBrie zingen. Dat zingen gaat hem steeds beter af. James blijft deze keer (voor het grootse deel) weg uit de hoogste stemregionen (daar waar hij soms eens geforceerd durft schreeuwen). Na het openingsnummer krijgen we het enige commerciële songgerichte nummer “Forsaken”. Een song die het erg goed zou kunnen doen op de radio. “Constant Motion”, (de eerste single) moet het hebben van zijn stevige riffs à la Metallica of Pantera. Ook “The Dark Eternal Night” is erg stevig en puur metal. Het daaropvolgende “Repentance” is het enige rustpunt van het album waarin de voorliefde voor Pink Floyd opnieuw duidelijk op de voorgrond mag treden. “Prophets Of War” is het beste, meest complete nummer van het album met een aanstekelijk meebrulrefrein. Zowel “The Ministry Of Lost Souls” als “In The Presence Of Enemies Part 2” zouden niet misstaan op het filmische, epische ‘Metropolis Part 2’ uit 1999. Beide songs staan vol technische hoogstandjes, waanzinnige melodielijnen, progressieve elementen en diverse sfeerwijzigingen.
‘Systematic Chaos’ is een erg sterk album dat met zijn acht songs toch goed is voor bijna tachtig minuten progressieve metal van het hoogste niveau. Als klap op de vuurpijl kreeg ik bij de scherp geprijsde special edition ook nog een extra bonus DVD. Daarop een negentig minuten durende documentaire over het maken van het album en een 5.1. Surround Sound Mix van ‘Systematic Chaos’. Dream Theater weet nog steeds hoe het zijn fans moet verwennen!
Foo Fighters is een begrip geworden in de rock’n’roll. Frontman Dave Grohl is een veelzijdig artiest: hij zingt en schreeuwt, speelt gitaar, drums en heeft nu ook leren piano spelen. Muzikaal uitgangspunt: toegankelijk dynamisch, opzwepend als intiem songmateriaal. Respect is terecht op z’n plaats voor deze Grohl.
‘Echoes, Silence , Patience & Grace’ is de zesde cd; een afwisselende plaat is het geworden met enkele snedige, opwindende gitaarsongs als “The pretender”, “Erasure, replace” en “Cheer up boys, your make-up is running”, vervolgens een paar broeierige songs met een puike opbouw (“Let it die”, “Come alive”, “But honestly” en “Once and for all”) en een handvol intieme mellow songs, die de lijn verder zetten van het akoestisch gedeelte van ‘In your honour’ (“Stranger things”, ”Have happened”, “Statues” en “Home”).
’Echoes , Silence, Patience & Grace’ klinkt misschien minder verrassend, doch hun melodieuze pop en rock wordt door het kwartet overtuigend en bezield gespeeld.
De opvolger van ‘More than gold’ bevat ingetogen, sfeervolle songs geënt op piano en strijkers onder mans zalvende stem; het gitaarspel is op het achterplan verdwenen. Het zijn fijne en mooi in het gehoor liggende popsongs. Tom is doing great (heu, was dit z’n tweede plaat niet?!) op deze vierde plaat.
In de eerste songs “Slow me” en “Sleepless nights” is er nog een vleugje trippop (op z’n Hooverphonics) te horen door de elektronica. Op de titelsong “Hilite Hotel”, gedragen door stem en innemende piano, klinkt hij als op z’n debuut. Tom Helsen heeft een paar hits op zak: “Easy”, “Sun in her eyes” en “Change yourself”. Op ‘More than gold’ kreeg hij met z’n pakkend songmateriaal de verdiende erkenning, op ‘Hilite Hotel’ bevestigt hij langs de ene kant, doch de eenduidige aanpak doet het album niet schitteren.
De beste hedendaagse progressieve rockband luistert nu al enkele jaren naar de naam Porcupine Tree. Ook na hun overstap tot Roadrunner Records leverde de band opnieuw een fenomenaal progressief rockalbum af.
Nauwelijks bekomen van het schitterende tweede ‘Blackfield’ album, ligt dit nieuwe ‘Fear Of A Blank Planet’ van moederband Porcupine Tree al in de rekken. Meesterbrein Steve Wilson & de zijnen zijn er opnieuw in geslaagd om, na het al even sublieme ‘Deadwing’ uit 2005, op de proppen te komen met een overtreffend meesterwerk. Slechts 6 songs op dit album en toch klokt de plaat af op meer dan vijftig minuten. Opvallend is dat de band zich steeds meer distantieert van hun oude, psychedelische, symfonische sound. De rustige, softe kant van Wilson uit zich tegenwoordig in Wilson’s nevenproject Blackfield.
Het nieuwe Porcupine Tree klinkt harder en ruwer dan ooit. Plaats voor experimentele hoogstandjes blijft echter gewaarborgd, waarbij voor Floydiaanse passages er ook steeds nog ruimte overblijft. Het meest imponeerde nummer is de meer dan 17 minuten durende epische song “Anesthetize”, waarin werkelijk alles voorbij komt wat Porcupine Tree in huis heeft. Als extraatje wordt deze song afgesloten met een aardige solo van Rush gitaargod Alex Lifeson. “My Ashes” en “Sentimental” zijn dan weer melancholische, fragiele ballades die door je hoofd blijven spoken en nooit gaan vervelen.
’Fear Of A Blank Planet’ is trouwens niet zo’n luchtig plaatje want je wordt ondergedompeld in de teloorgang van de 21ste eeuw, waarin de waanzin (drugs, sex, individualisme,…) je inhoudelijk aan het denken brengt. Persoonlijk ben ik iets minder gek van afsluiter “Sleep Together”, waardoor ik puntje afsnoep. Zoniet had dit overdonderde meesterwerk van mij een vette tien gekregen. Naast de reguliere versie van ‘FOABP’ is er ook weer een luxe dubbel-cd set te verkrijgen (lees moeilijk te verkrijgen vanwege de grote vraag). Met zoals steeds een uitzonderlijk mooi cd-boekje en een extra DVD met een Dolby 5.1. mix van het album.
Het Amerikaanse The Shins bereikten Europa een drietal jaar terug met de tweede cd ‘Chutes too narrow’. Het kwartet rond songwriter/gitarist James Mercier brengt fris tintelende en dromerig sfeervolle popsongs; ze zijn melancholisch, hartverwarmend en subtiel uitgewerkt. Ze behouden op de derde cd ‘ Wincing the night away’ dezelfde muzikale aanpak, waarbij de songs per beluistering aan zeggingskracht winnen, luister maar naar “Australia” en “Phantom limb”. “Sleeping lessons” start a capella om vervolgens spannend en broeierig te klinken. Een handvol songs onderscheiden zich: “Sealegs”, wat een opbouw, “Red rabbits” door de orkestraties, het avontuurlijke “Black wave”, het instrumentaal kort ‘surfgerockte’ “Pam berry” en het iets krachtig klinkende “Turn on me”.
The Shins hebben alvast het songschrijven van ‘perfecte’ popsongs in de hand, wat een fijnzinnige popplaat oplevert!
Opnieuw een geweldige EP als tussendoortje van dit fijne New Yorkse trio. De sound van sterke full cd’s als ‘Fever to tell’ en ‘Show your bones’ wordt hier verder gezet via vijf nieuwe vlijmscherpe songs met splijtende gitaarriffs en ferme vocale uithalen van de geweldige Karen O. Het zijn songs die al een tijdje lagen te rijpen en die om onbegrijpelijke redenen de voormelde cd’s niet gehaald hebben. Gelukkig hebben The Yeah Yeah Yeahs deze alsnog op plaat gezet want het zijn vijf wilde, rauwe en toch melodieuze prachtnummers. Fijn dat een band als The Yeah Yeah Yeahs het belang van de EP terug heeft uitgevonden, op zo’n plaatje staan tenminste nooit overbodige dingen, voor je ’t weet is het al afgelopen en denk je ‘wow, that’s it ‘ en dan zet je het plaatje gewoon nog een keer op.
Het leven kan soms mooi zijn. Dat muziek hiertoe kan bijdragen, moet ik jullie waarschijnlijk niet vertellen. Bij het horen van het nieuwe werk van Krokus besef ik dit maar al te goed. Met ‘Hellraiser’ wist hardrocklegende Krokus opnieuw een prachtige plaat af te leveren. Nadat deze band, in 1976 hun eerste album uitbracht, ondergingen ze tal van line-up wissels. Waarvan één van de opvallendste waarschijnlijk de terugkeer van Marc Storace is. Eind 2001 besloot de charismatische frontman, die in de jaren ' 80 Krokus naar grote hoogten hielp, om terug te keren. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik de muzikale koers van Krokus tot nu toe niet echt volgde, maar na dit album gehoord te hebben zal daar zeker verandering in komen.
Krokus mag dan al een dikke 30 jaar bestaan, de melodieuze hardrock waar de band naam en faam mee verwierf, slaat nog altijd aan. Deze band is waarschijnlijk bij de meeste jongeren onbekend, maar de oudere hardrockfans weten wat ze van Krokus kunnen verwachten. Ook dit album mag weer gezien worden. Krokus brengt met ‘Hellraiser’ opnieuw een oerdegelijke hardrock-plaat zonder al te veel originaliteit. Wie de rockende riffs van AC/DC en de melodieuze stukken van de Scorpions weet te appreciëren, zal in dit album een ideale combinatie vinden. De zangpartijen van Marc Storace zijn ongetwijfeld een reden waarom Krokus vaak vergeleken wordt met AC/DC. Bij momenten doen zijn vocals namelijk erg veel denken aan niemand minder dan Bon Scott.
Met als openingsnummer "Hellraiser" is de trend voor het album al onmiddellijk gezet. Met dit nummer laat Storace, Bon Scott als het ware herleven. De bluesy rocktonen brachten mij onmiddellijk in een feeststemming en ik kon het niet laten om mijn hoofd lichtjes heen en weer te schudden. Lead gitarist Mandy Meyer weet perfect de accenten te leggen in "Hellraiser" en zorgt er mee voor dat dit nummer uitschiet op een zeer degelijk album. "Too Wired To Sleep" bouwt verder op het openingsnummer en blijkt dus opnieuw een aardig nummer te zijn. "Hangman" kan jammer genoeg niet aan zijn voorgangers tippen. Het tempo gaat hier wat verloren en het al te vaak herhalen van het refrein, zorgt ervoor dat dit nummer na 2 minuten al wat langdradig begint te worden.
De tempo-daling bleek achteraf wel zijn nut te hebben als aanleiding tot de ballad "Angel Of My Dreams". Dit nummer begint met een vaak terugkerende opgewekte melodielijn. Naast de aardige zangprestatie weet ook Mandy Meyer zich in de kijker te spelen. Het volgende nummer, "Fight On", moet het vooral hebben van de pure vocals, muzikaal is dit nummer namelijk beperkt tot een zwaardere rythm gitaarriff en een basisdrumlijn. Een niet onaardige futuristisch klinkende solo op het einde van dit nummer is het enige muzikale hoogstandje. Begrijp me echter niet verkeerd, ondanks dit alles, is "Fight On" toch een goede song.
Met "So Long" zijn we aangekomen tot een persoonlijk hoogtepunt. De invloeden van de Scorpions doen zich hier duidelijk gelden. Vooral de melodieuze leads en de rustige sfeer, in combinatie met de hogere vocalen die Storace hier brengt, creëren die Scorpions achtige sfeer. Net op tijd weet Krokus het tempo van de cd weer op te trekken, ondanks het schitterende "So Long" zou een ander rustig nummer er ongetwijfeld teveel aan geweest zijn. "Spirit of the night" is meteen één van de snelste nummers van dit album en toont aan dat Krokus ook een deftige "powermetal" song in elkaar kan boksen. Daarna is het opnieuw de beurt aan een deuntje bluesy rock. "Midnite fantasy" beschikt over een hoog meezinggehalte en zou live waarschijnlijk, tot een ware klassieker kunnen uitgroeien zijn. Ware het niet dat dit nummer hopeloos te laat komt. Nu is het nummer al lang niet origineel genoeg meer. Wat niet wil zeggen dat dit geen schitterende song is.
"No Risk No Gain, No Fight No Glory", dit moet zowat het prachtigste refrein zijn op het hele album. Dit nummer klinkt alsof het met dol enthousiasme werd ingespeeld en stemt me al onmiddellijk een stuk vrolijker. Dit is hoe hardrock voor mij zou moeten klinken. Lekker rockend, enthousiast en met een prachtig meezingbaar refrein. "Turnin Inside Out" zet dit enthousiasme verder. Net als "No Risk No Gain" beschikt dit nummer over een aanstekend rockend ritme, waarbij je niet stil kunt blijven staan.
Met "Take My Love" is het opnieuw tijd om wat emoties boven te halen. Opnieuw daalt het tempo en krijgt Storace de kans om te tonen hoeveel gevoel hij in zijn stem kan leggen. Dit nummer schept voor mij de sfeer van een zomers openluchtfestival, waar je samen met je geliefde laat in de avond zeker van dit nummer zou genieten. De laatste drie nummers "Justice", "Luve Will Survive" en "Rocks Off!", zijn nog stuk voor stuk deftige nummers zonder erg vernieuwend te zijn. Alles wat in deze nummers voorkomt, lijkt al eerder gehoord te zijn, zowel op deze cd als bij andere bands. Toch kan dit de pret niet bederven en zijn dit aardige aanvullers op deze cd.
Fans van Krokus zullen met dit album ongetwijfeld tevreden zijn, maar ook wie Krokus nog niet kent of wie van echte hardrock houdt, kan ik deze cd zeker aanraden. Zelfs al zijn de nummers niet altijd even origineel, Krokus weet het toch te presteren om een album met prachtige nummers te vullen. Laat u dus door niets of niemand tegenhouden om ‘Hellraiser’ te kopen.
Crowded House maakt deel uit van de gezegende 2007 reünies. Na veertien jaar zijn ze opnieuw samen, na het laatste reguliere album ‘Together alone’ (’93). Deze reünieplaat begon als een volgende soloplaat van singer/songwriter Neil Finn, maar na de zelfmoord van drummer Paul Hester (’05) kreeg deze plaat met de andere vroegere groepsleden Mark Hart (toetsenist) en rechterhand Nick Seymour (bas) vaste vorm. Nieuwe drummer is Matt Sherrod. We horen veertien subtiel uitwerkte songs.
‘Time On Earth’ kent een sterke start: “Nobody wants to”, “Don’t stop now” en “The called up”, typische Crowded House songs: fijn gitaargetokkel, sfeervolle toetsen, een repeterende bastune en een softe percussie, onder de emotievolle, melancholische stem van Neil. Intiemer klinkt het viertal op “Pour le monde”, “Heaven that I’m making”, “English trees” en “A sign”, een handvol ideale herfstsongs. Forser en krachtiger zijn “Even a child” en “Silent house”. Op het eind, vanaf “Walked her way down”, daalt de spanning.
Crowded House blijft garant staan voor sfeervolle, fris sprankelende popsongs; luistersongs om te ‘ontstressen’ na een helse werkdag!
Ben Harper heeft wel meerdere muziekstijlen onder de knie zoals rock, blues, gospel en funk, maar deze keer heeft hij een echte soulplaat gemaakt. Zijn elektrische gitaar heeft hij in de koffer gelaten, dit is meer Otis Redding en Marvin Gaye dan Jimi Hendrix. Maar net als zijn voorganger, de dubbelaar ‘Both sides of the gun’ (1 goeie en 1 slappe kant), is ‘Lifeline’ maar een half geslaagde plaat geworden. We zouden zelfs meer zeggen, ‘Lifeline’ is nog een stuk minder en klinkt bij momenten echt melig. Er staan nergens songs op die blijven plakken, ook al zijn ze vakkundig verpakt door Harpers band The Innocent Criminals. De eerste drie nummers zijn zelfs gepasseerd zonder ook maar enkele luttele seconden onze aandacht te hebben aangewakkerd. Pas met “Needed you tonight”, een knappe weliswaar korte soulsong, komt er een beetje schot in de zaak. Daarna gaat het echter terug bergaf met een slap en lusteloos “Having wings”. In de swingende gospel-soul van “Say you will” wordt het tempo terug wat opgedreven maar lang duurt dat niet. Alleen de instrumental “Paris sunrise 7” , Harpers interpretatie van Ry Cooder’s “Paris Texas” zeg maar, is nog de moeite waard al was het maar omdat we hier nog eens mogen horen wat een prachtige gitarist Harper eigenlijk is, en dat horen we nu net te weinig op deze ‘Lifeline’.
We hopen van harte dat we onze volgende cd recensie van Ben Harper eens mogen beginnen met “Ben Harper heeft nu eens een echte rockplaat gemaakt” want momenteel zitten we met een ondermaatse prestatie van een groot artiest. Foei, Ben!
Just Jack, het alter ego van de Brit Jack Allsopp, heeft een fijne, intrigerende debuutplaat uit. We horen een uitstekende combinatie van groovy pop, rock, soul, mellowhiphop, funk en jazz, onder een zalvende zang en vertelrap. In het straatje van The Streets te situeren, doch breder en minder fel, verbeten en neuzelend. De eerste songs zorgen meteen voor vermaak en ontspanning: “Writer’s block”, “Glory days”, “Disco friends” en “Starz in their eyes”.
Vervolgens zorgt Just Jack voor voldoende afwisseling: een mellow souljazzy aanpak op “Lost” en “I talk too much”, die ergens thuishoort in de bruine kroeg van Fun Lovin’ Criminals, de orkestraties op “Mourning mornings”, het semi-akoestische “Hold on” of het swingende “No time”.
Just Jack heeft een boeiende, bruisende, sfeervolle gevarieerde debuutplaat uit.
Net als Editors en Interpol hebben The National iets met de ‘80’s en zitten ze met een knoert van een Joy Division fixatie. Maar in tegenstelling tot voormelde generatiegenoten hoort The National met hun intiemere sound meer thuis in een nachtelijke kroeg dan op de grote podia van de zomerfestivals. Ze zijn ook niet binnengehaald als de nieuwste hype en hebben zonder de druk van opdringerige pers en media deze fijne plaat op de wereld kunnen loslaten. De songs zijn op het eerste zicht niet meteen zo spectaculair, ze moeten wat langer rijpen en komen iets trager uit hun schelp.
The National moet het eerder hebben van onderhuidse spanning en maakt daarbij nuttig gebruik van strijkers, piano, blazers en heel even zelfs een trekzak. De diepe stem van Matt Berninger versterkt het intieme karakter van de songs en zorgt er voor dat dit een warme plaat is geworden met songs die mooi open bloeien als “Green gloves” en “Slow show”. The National hangt hier ergens tussen een ingehouden Tragically Hip en Joy Division zonder zelfmoordneigingen.
Geen uitschieters en ook geen hits op deze ‘Boxer’, wel een verzameling mooie en verwarmende songs met karakter.
Nederlands 
Français 
