Het New Yorkse duo Shy Child, Pete Cafarella (vocals/toetsen) en Nate Smith (drums) brengen een avontuurlijk geluid van pop, punkfunk, nu rave en psychedelica. De elf songs worden bepaald door de opzwepende drums van Nate, en de keyboards van Pete, een keytar, ‘80’s synths in de stijl van Suicide en Devo, die ruimte biedt voor psychedelicasynths. Een energiek, fris geluid, groove en beats.
‘Noise won’t stop’ klinkt als dansbare garagerock …zonder gitaren.
De titelsong, “Astronaut” en het afsluitende “Cause & effect” zijn prijsbeestjes, die inwerken op de dansspieren. “Drop the phone”, “Generation Y (we got it)”, “Good and evil” en “Summer” getuigen van muzikale inventiviteit door een aanstekelijk, rauw melodieus geluid van elektronica en drums, ergens tussen The Rapture, Klaxons en zZz. “Volume” en “What’s it feel like” zijn dromerig en sfeervoller, gekenmerkt door een trancegerichte beat.
‘Noise won’t stop’ mag een terechte doorbraak naar Europa betekenen.
Met ‘What the toll tells’ hadden deze twee heren al voor één van de meest aangename verrassingen gezorgd van 2006. Amper een jaartje later komen ze aanzetten met dit interessant tussendoortje, een EP met 5 overwegend akoestische songs, 5 pareltjes als je ’t ons vraagt. Het zijn stuk voor stuk doorleefde songs die zichzelf zonder blozen een plaatsje mogen geven tussen het betere werk van Bob Dylan, Neil Young, Green On Red en The Drones. Alle nummers zijn van de hand van Adam Fontaine die voorzien is van een snijdende stem en die overigens ook de gitaar, harmonica en piano voor zijn rekening neemt. Hij wordt enkel bijgestaan door zijn buddy Hyde Edneud op drums en percussie. Fontaine’s songs ademen een rauwe schoonheid, het zijn onversneden en scherpe edelstenen die ons tot op het bot raken. Afsluiter “Linger On” is het mooiste nummer van deze EP, een sublieme mijmerende ballad waarvan het haar op onze armen recht komt te staan.
Deze EP legt de lat wel erg hoog voor de Full CD die er zit aan te komen. We kunnen haast niet wachten.
Iron Fire is nu niet bepaald een band die het in zijn beginjaren erg gemakkelijk heeft gehad. Na het veelbelovende debuut ‘Thunderstorm’, sprak men niets dan lof over deze band. Opvolger ‘On The Edge’ werd echter door het gros van de pers door het slijk gehaald, waardoor de platenmaatschappij uiteindelijk besloot hun derde album niet eens uit te brengen. Geleidelijk aan viel de band uiteen. Martin Steene liet zich hierdoor echter niet kennen en zocht nieuwe bandleden om vervolgens bij Napalm Records hun derde album ‘Revenge’ uit te brengen. Met ‘Blade Of Triumph’ is Iron Fire ondertussen zelfs al aan zijn vierde album toe en bereikt daarmee ondertussen wellicht een hoogtepunt in zijn carrière.
‘Blade Of Triumph’ mag dan misschien wel bol staan van de cliché’s, toch heeft de plaat iets speciaals die een bijzondere aantrekkingskracht heeft. Of het nu de aantrekkelijke stem van Martin Steene is, met zijn ietwat grappig accent (al zou ik goed kunnen begrijpen dat niet iedereen het voor zijn stem heeft), of het speelplezier dat afdruipt van dit album, blijft voor mij nog altijd een raadsel. Waarschijnlijk zal een combinatie van beiden niet ver naast de waarheid zitten.
Zoals eerder vermeld hoef je dus op de voorgenoemde elementen na niets te verwachten wat niet eerder door iemand anders is voorgedaan. Vooral de invloeden van Rhapsody Of Fire zijn niet ver te zoeken. Toch moet ik hierbij opmerken dat Iron Fire geen gebruikt maakt van de theatrale epische stukken die bij Rhapsody Of Fire naar mijn mening soms in overdaad aanwezig zijn. Ook op tekstueel vlak moet je niet al te veel diepgang verwachten. Zoals de clichés al deden vermoeden handelen de teksten voornamelijk over heldendaden, Goden, “metalfists”, …
Het album loopt als een trein. De flitsende solo’s laten nog duidelijker blijken dat de heren van Iron Fire wel degelijk met hun instrumenten overweg kunnen. Ook de opbouw van de cd is goed uitgewerkt. Net voordat de flitsende cliché-metal wat zou kunnen beginnen vervelen, brengt men met “Legend Of The Magic Sword” een aangenaam rustpunt. Het nummer mag dan wel één van de mindere van het album zijn, het kwam voor mij toch aangenaam over.
Wie met andere woorden niet vies is van een cliché meer of minder, maar graag ook eens pure speelvreugde en enthousiasme hoort door mannen die goed weten waar ze mee bezig zijn, moet zeker niet laten om dit album te kopen. Voor wie het echter altijd vernieuwend moet zijn, moet zelfs niet de moeite doen om hem eens te beluisteren.
Als reactie op heel wat False Thrash-Metalbands, richtten (ex-) leden van Repulsion, Exhumed, Cretin en Citizin een band op om de ware Thrash Metal terug op de kaart te zetten. Oorspronkelijk zou de band Hammerfall heten, maar deze naam was reeds bezet. Bijgevolg werd in 1996 de band omgedoopt tot Dekapitator. Na het in 1999 uitgebrachte ‘We Will Destroy … You Will Obey’ is men met ‘The Storm Before the Calm’ toe aan hun tweede wapenfeit. En wat voor één …
Als band afkomstig uit de Bay Area liggen de verwachtingen erg hoog om de ware Thrash weer op de kaart te zetten. Met voorgangers als Metallica, Exodus, Megadeth, Testament, … moet de kwaliteit van de muziek wel erg hoog liggen om met recht en rede te kunnen zeggen dat ze de ware Thrash spirit vertolken. Hier is echter absoluut geen gebrek aan. Dekapitator brengt vette Thrash die je onmiddellijk bij de ballen grijpt. Combineer de scherpe riffs en de agressie die bij Exodus en Slayer te horen zijn, met bij momenten melodieuzere stukken die aan het goede oude Metallica doen denken en je kan je ongeveer wel een beeld vormen van Dekapitator.
Met dit album levert Dekapitator een strakke plaat die met gemak tussen de grotere Thrash-Metalplaten kan geplaatst worden. Een klassieker zal het wel niet worden, maar dat was waarschijnlijk ook niet hun bedoeling. Het enige minpunt aan dit album is de nogal matige productie die mij bij de eerste luisterbeurt nogal stoorde. Na het album ondertussen al een aantal keer gehoord te hebben valt dit echter niet meer op en is het nog moeilijk om het hoofd (en de rest van het lichaam) stil te houden. Het album haalt exact minuten lang een hoog niveau met als rustpunt het 2 minuten durende melodieuze “Eye Of The Storm”. Hoogtepunt van het album is opener en titeltrack “The Storm Before the Calm”. De opdracht die de band voor ogen had is bijgevolg meer dan geslaagd te noemen.
Een aangename kennismaking gebeurde met de Noorse band 120 Days, die een combinatie bieden van pop, ‘80’s wave, dance, psychedelica, galm, fuzz en noise. 120 Days is een muzikale ontmoeting van Suicide, Joy Division, The Cure, My Bloody Valentine, Orbital, BRMC, Primal Scream en Archive.
De Noren maken er een intrigerende, filmische, donker dreigende brij van. Opener “Come Out, Come Down”, “Fade out” en “Be gone” tonen al meteen wat de band in z’n mars heeft; muziek en stroboscoop effects. Een heerlijk groovend geluid hoor je op “Be mine” en “Sleepwalking”. Hoogtepunten naast de opmerkelijke opener zijn “Get away” en “I’ve lost my vision”, gekenmerkt door een schitterende opbouw en eindigend in huiveringwekkende donkere distortion dance. Het instrumentale “Sleepless night” is een verademing.
De bonus cd heeft twee bewerkingen van songs in verschillende remixen, die er nog maar op duiden in welk een dansconcept 120 Days zich probeert te plaatsen.
Het Noorse band heeft een fris spannend debuut uit, waarin talrijke invloeden zijn te horen in een gepaste groove. Fijn debuut!
‘Hope is important’ (’99) was de debuutplaat van deze Schotse band, onder songschrijver Roddy Woomble. Het vijftal onderscheidde zich met vaardige en snedige gitaarrock door de fris, sprankelende emotievolle aanpak en een goede melodie. Het recente ‘Make Another World’ doet het ingetogen doch tegenvallende ‘Warnings/Promises’ vergeten en refereert aan het debuut en ‘100 broken windows’. Er zijn invloeden te horen van U2, R.E.M., The Frames en een afgelijnde Guided By Voices.
Meteen zit de vaart erin: een stevig, venijnig tempo op “Competition for the worst time” en “Everything as it moves”, die een mooi refrein en gedoseerde gitaarsoli hebben. Ze houden dit aan met “No emotion”, “If it takes you home” en “A ghost in the arcade”. De band klinkt geraffineerd en subtiel op de afsluitende track “Finished it remains” en de titelsong.
Woomble is een songschrijvertalent: “Future works”, “You and I are both away” en “Once in your life” zijn sfeervol en broeierig en hebben een puike opbouw. In de songs verloochent de band z’n folkroots niet, met als gevolg dat ‘Make Another World’ een gevarieerde poppy plaat is geworden.
Macy Gray heeft al een bewogen leven achter de rug. Toen haar debuut ‘On how life is’(’99) verscheen, waren er nogal wilde verhalen van deze beloftevolle souldame; muzikaal counterde ze met freakende soulpop en funk, doorspekt van hiphop en jazz. ‘The id’ (’01) was een logisch vervolg.
‘The trouble with being myself’ was een volgende stap in haar leven na haar turbulente jaren, een plaat die duidelijk aangaf dat ze rust had gevonden. Het materiaal had een breder concept en de songs waren sfeervol, broeierig en meeslepend.
Maar vier jaar later heeft Gray haar beëindigde huwelijk te verwerken, en staat ze in voor de zorg aan de kinderen. Het thema wordt in verschillende songs weergegeven: “Strange behaviour” en “Treat me like your money”, waarbij ze niet mals is aan het adres van haar ex-man.
Muzikaal kan de cd ingedeeld worden in drie stukken: er is de groove op de eerste songs “Shoo be doo”, “Okay” en op de twee songs met gastrollen van Natalie Cole (opener “Finally made me happy”) en Fergie (“Glad you’re here”), het tweede deel is intiem en sfeervol (“One for me” en “Slowly”) en het derde deel is fun, speelsheid en dansplezier door de beats: “Treat me like your money” (dat een vleugje Dead or Alive’s “You spin me round” bevat) en “Everybody”.
De songs worden ondersteund door orkestraties en toetsen, en de vrouwelijke backing vocals geven kleur aan haar gevarieerde soulfunkpop, gedragen door haar doorleefde, krakerige stem.
De productie was in handen van Will.I.Am, Ron Fair en Justin Timberlake.
Het muzikale echtpaar Danny Mommens en Els Pynoo was na ‘Grand Prix’ (’05) op vele festivals te zien en maakte er een feestelijke boel van met hun aanstekelijke groovy no-nonsense electro’kitsch’pop; luchtige, dansbare en genietbare electropop, in het verlengde van vroeger werk ‘Nuit Blanche’ en ‘Attaque Surprise’. Ze zijn de Belgische Jane Birkin en Serge Gainsbourg door de hitsige en zwoele (hijg/krijs) vocals van Els en de brabbelende zang van Danny.
Op ‘Jour De Chance’ klinkt het duo gevarieerd, breder en meer rockgetint; een verademing: de kitsch van de voorbije cd’s is op het achterplan, wat inhoudt dat er real good gearrangeerde electropopsongs te horen zijn, onder Els’ verleidelijke stem, af en toe ondersteund door Mommens’ gebrabbel.
“Aventures fictives”, “Mais”, “Tout va continuer” en “Stupid femme” verwijzen naar de ‘80’s wave van The Cure, DAF, Suicide en Psychedelic Furs. Deze keer horen we een paar ingetogen songs, die een sterke indruk nalaten: “La route” en de afsluiter “Love me, please love me” (oorspronkelijk van D. Polnareff, wat heel origineel gebracht is!). “Tout fou”, “Une par une” en “Je suis fâchée” zijn de ideale Vive La Fête feestnummers. “Quatsch”, door Mommens alleen gezongen, refereert aan de ‘80’s Neue Deutsche Welle.
Vive La Fête is geëvolueerd, klinkt rijper en heeft op die manier z’n meest consistente plaat uit.
Justice is de nieuwe Franse danssensatie na Daft Punk en Cassuis. Het duo Gaspard Augé en Xavier de Rosnazy vielen voor de eerste maal op in 2003 toen ze Simians “Never be alone” remixten. In hun dance concept integreert het duo een pak invloeden en hakken ze het door de mallemolen.
De mosterd werd gehaald uit de 2 Many DJ’s en Daft Punk stal: er is het DJ-en, de disco en vettige, schurende basses, de chemical breakbeats en bleeps, de Princefunk, de drum’n’bass van Rush/Optical/Grooverider, een vleugje punkfunk, electro, trance en ronkende noise. Door de dansnummers flitsen verder Mylo, Groove Armada, Air en de Britse new-rave rage van bands als The Klaxons en Shitdisco door ons hoofd. Het Franse duo maakt er een party van.
Ze reizen de wereld rond met een groot oplichtend wit kruis, dat op het podium achter hun draaitafels en computers wordt opgesteld.
Op ‘Cross’ hoor je een resem danskrakers: “D.A.N.C.E.”, waarop ze beroep deden op de zangeres van The Go!Team, “Dvno” en “Phantom” (wat een mooie uitloper!) is stampende funk en dance, “Tthhee ppaarrttyy” wordt bepaald door een verbeten vrouwelijke rapzang, totally weirdo klinkt het pompende “Stress” en tenslotte is er “Waters of Nazareth”, de meest lawaaierige song met ronkende noise!
Het toepasselijke “Genesis” leidt de cd in met drum’n’bass, electro, funk en trance; het is een donker dreigende opener, die als het ware een nieuwe soundtrack kan zijn voor Battlestar Galactica; “Let there be light” lijkt wel een overstuurde Air on speed. “Valentine” is een aangename verfrissing, een sfeervol rustpunt! En het afsluitende “One minute to midnight” knipoogt naar de Eric Prydz bewerking van Pink Floyd.
Kortom, Justice is, samen met Digitalism en Simian Mobile Disco, de nieuwe wind in techno en electro land! Let there be Justicerock.
Dat deze band uit Amerika afkomstig is, hoor je al snel aan het gitaarspel, dat bij momenten erg rauw klinkt en de wat ruwere zanglijnen van één van beide zangers. Toch steekt Seventh Calling ook zijn bewondering voor de oude NWOBHM bands als Judas Priest, niet onder stoelen of banken. Vooral hun voorliefde voor gitaartandems laten dit uitschijnen.
Lange en Handel vullen elkaar op muzikaal vlak erg goed aan en klinken alsof ze al jaren samenspelen. Toch valt op muzikaal vlak niet veel bijzonders te vermelden. Elk nummer is van een hoogstaand niveau zonder echt uit te schieten. Er wordt voldoende afgewisseld tussen tragere en snellere, rauwere en meer gepolijste stukken, …wat ervoor zorgt dat het album vlot beluisterd kan worden. Toch lukt het mij niet echt om mij dieper in de nummers in te leven. Waarschijnlijk zijn de vocale prestaties van Lange en Handel hier deels voor verantwoordelijk. Vooral wanneer men hoger probeert te zingen komt het nogal houterig over. Misschien zouden de heren er beter aandoen, om zich in het vervolg te beperken tot hun gitaartandem en het zingen over te laten aan een zanger met wat meer ervaring. De afwisselende rauwere zanglijnen mogen wat mij betreft wel behouden blijven. Deze zorgen namelijk voor een aangename afwisseling.
Het Amerikaanse Beyond Fallen is met ‘Mindfire’ toe aan zijn tweede langspeler. Ik moet eerlijk toegeven, dat dit het eerste is wat ik van deze band hoor. Laat ons hopen dat dit dan ook niet het laatste zal zijn. De mannen brengen namelijk meer dan voortreffelijke Power Metal met ballen, waarbij de invloeden eerder uit de Thrash scene komen.
Wie bij het woord Power Metal al gaat wegdromen van opgeblonken zanglijnen met hoge uithalen, in de lijn van Blind Guardian en Hammerfall (met alle respect voor beide bands), zal waarschijnlijk ontgoocheld zijn, door de ruwe en heldhaftige vocals van Joe Karavis, die in beperkte mate doen denken aan Stephen Frederick (Ex-Firewind). Voor wie het al eens wat steviger mag, zal dit een uitstekende plaat zijn.
Muzikaal beukt Beyond fallen er lekker op los. Hierbij meen ik regelmatig invloeden van Slayer te horen doorklinken, voornamelijk in “Act Of War” en “Blood On The Ice”. De afwisseling tussen galopperende riffs en rustigere arrangementen, doet mij dan weer denken aan de US Power Metal Goden van Iced Earth. Toch vallen deze bands nauwelijks met elkaar te vergelijken door de combinatie met andere invloeden en de eigen originele inbreng van Beyond Fallen.
’Mindfire’ blijft van het begin tot het einde boeien, door de afwisseling van razendsnelle, hakkende en bij momenten beukende riffs met scherpe en melodieuze solo’s. Het instrumentale “Fields of Honor” met daarbij aansluitend titeltrack “Mindfire”, kunnen hierbij als uitstekend voorbeeld dienen.
Hoewel het volledige album een hoog niveau aanhoudt, springt de combinatie van deze nummers er toch nog net uit. Fans van het genre zullen deze plaat zonder twijfel met open armen ontvangen. Wie echter niet zo vertrouwd is met het genre, gunt de plaat best een luisterbeurt alvorens tot het kopen ervan over te gaan.
Na het laatste album ‘Smitten’ (’97) is het sympathieke trio uit Boston een kleine tien jaar later opnieuw bij elkaar. En het is alsof de tijd is blijven stilstaan bij het trio Janovitz/Colbourn/Maginnis. ‘Three Easy Pieces’ is een vervolgverhaal op de puike platen ‘Let me come over’ (’92) en ‘Big red letter day’ (’93): meeslepende en intens bedreven emotievolle gitaarpopsongs.
Het spelplezier druipt er vanaf. Het trio heeft nog steeds de magie om sterke songs af te leveren, onder de afwisselende leadzang Janovitz/Colbourn.
“Bord phone call”, “Bottom of the rain”, “Good girl”, “September shirt” en de titelsong zijn snedige songs; “You’ll never catch him”, “Lost downtown”, “Renovating en “CC and Callas” hebben een spannende, broeierige opbouw en nummers als “Pendletow”, “Gravity” en de afsluiter “Thrown” zijn sfeervoller door toetsen en steelpedal.
Kortom, Buffalo Tom staat er opnieuw en speelt frisse Amerikaanse gitaarrock op z’n best.
Built to Spill is één van de best bewaarde Amerikaanse underground grunge/indie gitaarbands onder zanger/gitarist Doug Martsch. Platen als ‘Perfect from now on’ (’97) en ‘Keep it like a secret’ (’99) beantwoorden aan het werk van Neil Young & Crazy Horse, Pavement en Dinosaur Jr. De nieuwe cd ‘You In Reverse’ doet de lauwe voorganger van 2001 ‘Ancient melodies of the future’ vergeten.
‘You In Reverse’ is al vorig jaar verschenen in de VS, maar is pas nu in Europa beschikbaar. Trouwens, de band heeft een Europese tournee gepland, en dat was van ’99 geleden!
Tien songs zijn terug te vinden, waarvan meer dan helft zes minuten klokken. Da’s nu net Built to Spills muzikale formule: intens bedreven en sfeervol dromerige (grunge/indie)gitaarrock, door lang uitgesponnen gitaarlagen, een repetitieve bas en een bezwerende drums, onder Martsch zweverige, zalvende onvaste stem.
Opener “Goin’ against your mind” zet meteen de juiste toon op de cd en is een klasse song zonder meer van meer dan acht minuten. “Conventional wisdom” komt regelrecht uit de Dinosaur stal en met “Just a habit” is er een vervolg klaar op ‘80’s band The Feelies. “Mess with time” flirt met Jello Biafra’s Dead Kennedys en “Traces”, “Liar”, “Wherever you go” en afsluiter “The wait” zijn de sfeermakers op de plaat.
Martsch ontpopte zich door de jaren als een fervent politicus en kunstliefhebber: zie maar de tekening op de cover en z’n moraalfilosofie van anarchie op een sociaal verantwoordelijke, coöperatieve wijze is in ons hart gegrift!
Nederlands 
Français 
