We maakten kennis met het Canadese duo als support van (jawel!)Bloc Party twee jaar terug in de Botanique. Electrofunk was hun muzikaal uitgangspunt, waarin ze de funk van George Clinton, Prince, Rick James en Peter Frampton verwerkten. “Needy girl” was een aardige hit.
Het duo behoudt een frisse aanpak op de tweede cd ‘Fancy Foot Work’, waarbij fraaie deuntjes disco, funk, hiphop te horen zijn in hun groovy synthipop. Ze hebben veel naar de (Hey you) Rock Steady Crew geluisterd, want het enthousiasme druipt van deze tweede plaat af. “Tenderoni”, “Waiting for U” en de titelsong zijn de dans/meezingers. Voor de rest borduurt dit plaatje lekker door op een aanstekelijke beat. ’Fancy Foot Work’ , een plaatje, om alle zorgen opzij te plaatsen.
Het was een tijdje stijl rond deze talentrijke singer/songschrijfster en ex- echtgenote van producer Mitchell Froom, die in ’85 en ’87 prachtsongs schreef als “Marlena on the wall”, “Tom’s diner” en “Luka”. Het waren songs, begeleid door haar frêle stem en akoestisch gitaargetokkel. Een wat gesofisticeerde aanpak was er op haar volgende platen als ‘99.9° F’. Tenslotte trok ze kaart van een sfeervolle, dromerige aanpak van intieme, lieflijke nummers, waarbij ze zich ontpopte als een groots observator. ‘Beauty & Crime’ zet deze lijn door en is een goede luisterpopplaat, niet meer, niet minder, waarbij Vega de stad New York onder handen neemt en linken legt tussen verhoudingen van verschillende artiesten. Het zijn knap in elkaar gestoken songs, kleur gegeven door toetsen, viool en soms strijkersarrangementen, gedragen door haar emotievolle stem. Het koele en elegante uiterlijk op de cd staat ietwat in schril contract met haar songmateriaal.
’Because of the times’ is de derde cd van de muzikale familie Followill, drie broers en een neef, die doorleefde emotievolle rock’n’roll spelen. De groep brengt ‘niet meer van hetzelfde’, nee de songs zijn meer uitgediept dan op de voorbije cd’s. De groep is duidelijk gegroeid in hun retro/americana. Een begeesterend samenspel van het viertal onder de rauw raspende, krijsende vocals van Caleb.
Ze namen rustig de tijd te werken aan ‘Because of the times’ en hebben een fijne, afwisselende plaat uit. Hun broeierig materiaal intrigeert, is spannend en meeslepend met “On call” en “Fans” als hoogtepunten. “Knocked up”, “MC Fearless” en “True love way” hebben een schitterende opbouw en nestelen zich in je hersenen; “The runner” en “Trunk” zijn de twee meest sfeervolle songs. En de rechttoe-rechtaan rock’n’roll zijn ze niet verleerd, luister maar naar “Charmer”, “Black thumbnail” en “Camaro”. Charmante plaat!
Dat er nog te veel parels van bands verdoken liggen in België wordt met het nieuwe album van Exterminator opnieuw bewezen. De band bestaat ondertussen al 16 jaar en deelde het podium met namen als Entombed, Grave, Immolation, …Toch kon de band tot nog toe bij geen enkel label terecht. Ook het nieuwe ‘Slay Your Kind’ werd in eigen beheer uitgebracht.
Dat deze band afkomstig uit Peer veel over heeft om een goede cd uit te brengen wordt mij al snel duidelijk. Het boekje is mooi uitgewerkt en sluit goed aan bij de duistere en goed uitgewerkte teksten. Hoewel men dit maal niet voor een conceptalbum koos, loopt er toch een duidelijke rode draad doorheen het album, namelijk en protest tegen alle walgelijke wandaden waaraan de mensheid regelmatig zondigt.
Zo klaagt men in “Inside The Pyramid” de slavernij en het machtsmisbruik van mensen aan de macht aan. Dit goed uitgewerkt nummer is meteen ook één van de uitschieters op het album. De krachtige thrash riffs en zware vocalen worden in dit nummer afgewisseld met cleane melancholische zanglijnen en melodieuze gitaarlijnen. Hiermee wordt een “relatief” rustpunt geboden in een rauw en agressief album.
Ook “732 Potiers” liet bij mij een indruk na, met zijn slepend en zware begin en de Franse gesproken tekst doorheen het nummer naar het einde toe. Ook muzikaal steekt dit nummer goed ineen na een trage slepende start raakt het nummer op gang om vervolgens melodisch zijn weg voort te zetten. Wie na twee nummers al besluit dat het te zwaar is voor hem, zou ik toch dit nummer nog aanraden. Wie weet kan de melodieuzere kant van Exterminator hen wel bekoren. Ook het daarop volgende “La Souffrance” wist mij te verrassen. Ook hier worden de zwaardere stukken afgewisseld met rustigere en melodische en zelfs met prachtige cleane vocalen die een ritmisch refrein brengen tussen de slepende zware vocalen door.
De overige nummers op het album moeten zeker niet onderdoen maar vertonen mindere opvallende zaken. Toch zijn de overige nummers er zeker niet minder om. Wie zijn metal al eens graag zwaar en snoeihard heeft, maar er ook wel een melodieus stuk tussen kan appreciëren kan zich zonder twijfel de nieuwe van Exterminator aanschaffen.
En voor wie graag een optreden meepikt, kan ik alvast vertellen dat deze mannen live snoeihard en strak uit de hoek komen! Mijn nekspieren hebben het geweten! Meer van dat beste Belgen!
Als u echt eens een spetterende fuifplaat wil horen dan bent u bij Gogol Bordello aan het juiste adres. Gogol Bordello is de band van Eugene Hütz, een Oekrainer die al de hele wereld heeft rondgereisd om uiteindelijk in New York te belanden en daar met de meest rare kwieten een bandje op te richten. De drank en een chronische goesting om te fuiven deden de rest.
Hütz verloochent geenszins zijn afkomst, zijn Engels met veel Oekraiens haar op en de immer aanwezige gypsy invloeden zorgen ervoor dat dit voor New York wel een heel ongewoon groepje is, ook al zijn ze daar veel gewoon. De prettig gestoorde zigeunerpunk van Gogol Bordello heeft net lang genoeg in een marinade van vodka gelegen om zodanig ons humeur op te pompen dat we het tot een stuk in de nacht op een fuiven van jewelste willen zetten. Prop Mano Negra, Arno, The Pogues, Goran Bregovic, The Dropkick Murphys en Bob Marley in een ton buskruit, steek de lont aan en wat je krijgt is ‘Super Taranta’, explosief, geestig, bronstig en pittig. Een bonte mengeling van gypsy, flamenco, reggae, punk en folk, met bovendien een gezonde dosis humor.
Dit is een heerlijke funplaat van een band die u ook vooral live aan het werk moet zien. Op de laatste Pukkelpop editie was dit negenkoppig gezelschap immers briljant. En als u ons nu wil excuseren, we gaan er nog eentje inschenken.
Met ‘Tervaskanto’ is de Finse ‘Forest clan’ ofte ‘Korpiklaani’ toe aan zijn vierde langspeler sinds de oprichting van de band in 1999. Afgaand op de CD-hoezen zou je al snel kunnen vrezen voor een sterke achteruitgang in die tijd. Toch blijkt dit absoluut niet te kloppen.
Korpiklaani heeft zich in de loop der jaren opgewerkt tot één van de grootste folkmetalbands. Ook op ‘Tervaskanto’ bewijst de band, dat ze die plaats meer dan verdienen. Gebruik makend van tal van oude volksinstrumenten, die door het grootste deel van de bevolking al lang vergeten zijn, in combinatie met een ruige metalsound, brengt de groep 42 minuten luisterplezier.
Bij de vorige CD’s had ik het vaak wat moeilijk met de vocalen en het tempo van het album. Een nummer of drie vier ging er bij mij vlot in, maar daarna had ik het wel gehad. ‘Tervaskanto’ daarentegen kan mij van begin tot het einde blijven boeien. Dit komt hoogstwaarschijnlijk doordat er meer aandacht werd besteed aan de melodieën dan aan het ruigere aspect. Dit resulteert in een vrolijk klinkend en goed in elkaar gestoken album, waardoor de muziek nog aanstekelijker werkt dan voordien.
Ondanks het vrolijke gevoel dat het album nalaat, blijken de teksten niet altijd even vrolijk te zijn. Zo handelt “Veriset äpärät” (Bloody Bastard Children) over de wenende geesten van bastaardkinderen, die in lang vervlogen tijden in de bossen werden achtergelaten. Natuurlijk zijn er ook weer de pure feestnummers waar Korpiklaani al sinds hun ontstaan voor bekend is. Zo ligt “Let’s Drink” in de lijn van DE Korpiklaani klassiekers “Beer Beer” en “Wooden pints” en sluit het instrumentale “Nordic Feast” het album schitterend af waardoor je onmogelijk kan blijven stilzitten.
Liefhebbers van het eerste uur zullen ‘Tervaskanto’ volgens mij niet altijd met open armen ontvangen door de “wat rustigere” richting die de groep is ingeslagen. Wie de groep echter nog niet kende of vond dat de folkelementen te veel werden verdrongen door de ruwheid, moet dit album zeker een kans geven!
Het New Yorkse duo Shy Child, Pete Cafarella (vocals/toetsen) en Nate Smith (drums) brengen een avontuurlijk geluid van pop, punkfunk, nu rave en psychedelica. De elf songs worden bepaald door de opzwepende drums van Nate, en de keyboards van Pete, een keytar, ‘80’s synths in de stijl van Suicide en Devo, die ruimte biedt voor psychedelicasynths. Een energiek, fris geluid, groove en beats.
‘Noise won’t stop’ klinkt als dansbare garagerock …zonder gitaren.
De titelsong, “Astronaut” en het afsluitende “Cause & effect” zijn prijsbeestjes, die inwerken op de dansspieren. “Drop the phone”, “Generation Y (we got it)”, “Good and evil” en “Summer” getuigen van muzikale inventiviteit door een aanstekelijk, rauw melodieus geluid van elektronica en drums, ergens tussen The Rapture, Klaxons en zZz. “Volume” en “What’s it feel like” zijn dromerig en sfeervoller, gekenmerkt door een trancegerichte beat.
‘Noise won’t stop’ mag een terechte doorbraak naar Europa betekenen.
Met ‘What the toll tells’ hadden deze twee heren al voor één van de meest aangename verrassingen gezorgd van 2006. Amper een jaartje later komen ze aanzetten met dit interessant tussendoortje, een EP met 5 overwegend akoestische songs, 5 pareltjes als je ’t ons vraagt. Het zijn stuk voor stuk doorleefde songs die zichzelf zonder blozen een plaatsje mogen geven tussen het betere werk van Bob Dylan, Neil Young, Green On Red en The Drones. Alle nummers zijn van de hand van Adam Fontaine die voorzien is van een snijdende stem en die overigens ook de gitaar, harmonica en piano voor zijn rekening neemt. Hij wordt enkel bijgestaan door zijn buddy Hyde Edneud op drums en percussie. Fontaine’s songs ademen een rauwe schoonheid, het zijn onversneden en scherpe edelstenen die ons tot op het bot raken. Afsluiter “Linger On” is het mooiste nummer van deze EP, een sublieme mijmerende ballad waarvan het haar op onze armen recht komt te staan.
Deze EP legt de lat wel erg hoog voor de Full CD die er zit aan te komen. We kunnen haast niet wachten.
Iron Fire is nu niet bepaald een band die het in zijn beginjaren erg gemakkelijk heeft gehad. Na het veelbelovende debuut ‘Thunderstorm’, sprak men niets dan lof over deze band. Opvolger ‘On The Edge’ werd echter door het gros van de pers door het slijk gehaald, waardoor de platenmaatschappij uiteindelijk besloot hun derde album niet eens uit te brengen. Geleidelijk aan viel de band uiteen. Martin Steene liet zich hierdoor echter niet kennen en zocht nieuwe bandleden om vervolgens bij Napalm Records hun derde album ‘Revenge’ uit te brengen. Met ‘Blade Of Triumph’ is Iron Fire ondertussen zelfs al aan zijn vierde album toe en bereikt daarmee ondertussen wellicht een hoogtepunt in zijn carrière.
‘Blade Of Triumph’ mag dan misschien wel bol staan van de cliché’s, toch heeft de plaat iets speciaals die een bijzondere aantrekkingskracht heeft. Of het nu de aantrekkelijke stem van Martin Steene is, met zijn ietwat grappig accent (al zou ik goed kunnen begrijpen dat niet iedereen het voor zijn stem heeft), of het speelplezier dat afdruipt van dit album, blijft voor mij nog altijd een raadsel. Waarschijnlijk zal een combinatie van beiden niet ver naast de waarheid zitten.
Zoals eerder vermeld hoef je dus op de voorgenoemde elementen na niets te verwachten wat niet eerder door iemand anders is voorgedaan. Vooral de invloeden van Rhapsody Of Fire zijn niet ver te zoeken. Toch moet ik hierbij opmerken dat Iron Fire geen gebruikt maakt van de theatrale epische stukken die bij Rhapsody Of Fire naar mijn mening soms in overdaad aanwezig zijn. Ook op tekstueel vlak moet je niet al te veel diepgang verwachten. Zoals de clichés al deden vermoeden handelen de teksten voornamelijk over heldendaden, Goden, “metalfists”, …
Het album loopt als een trein. De flitsende solo’s laten nog duidelijker blijken dat de heren van Iron Fire wel degelijk met hun instrumenten overweg kunnen. Ook de opbouw van de cd is goed uitgewerkt. Net voordat de flitsende cliché-metal wat zou kunnen beginnen vervelen, brengt men met “Legend Of The Magic Sword” een aangenaam rustpunt. Het nummer mag dan wel één van de mindere van het album zijn, het kwam voor mij toch aangenaam over.
Wie met andere woorden niet vies is van een cliché meer of minder, maar graag ook eens pure speelvreugde en enthousiasme hoort door mannen die goed weten waar ze mee bezig zijn, moet zeker niet laten om dit album te kopen. Voor wie het echter altijd vernieuwend moet zijn, moet zelfs niet de moeite doen om hem eens te beluisteren.
Als reactie op heel wat False Thrash-Metalbands, richtten (ex-) leden van Repulsion, Exhumed, Cretin en Citizin een band op om de ware Thrash Metal terug op de kaart te zetten. Oorspronkelijk zou de band Hammerfall heten, maar deze naam was reeds bezet. Bijgevolg werd in 1996 de band omgedoopt tot Dekapitator. Na het in 1999 uitgebrachte ‘We Will Destroy … You Will Obey’ is men met ‘The Storm Before the Calm’ toe aan hun tweede wapenfeit. En wat voor één …
Als band afkomstig uit de Bay Area liggen de verwachtingen erg hoog om de ware Thrash weer op de kaart te zetten. Met voorgangers als Metallica, Exodus, Megadeth, Testament, … moet de kwaliteit van de muziek wel erg hoog liggen om met recht en rede te kunnen zeggen dat ze de ware Thrash spirit vertolken. Hier is echter absoluut geen gebrek aan. Dekapitator brengt vette Thrash die je onmiddellijk bij de ballen grijpt. Combineer de scherpe riffs en de agressie die bij Exodus en Slayer te horen zijn, met bij momenten melodieuzere stukken die aan het goede oude Metallica doen denken en je kan je ongeveer wel een beeld vormen van Dekapitator.
Met dit album levert Dekapitator een strakke plaat die met gemak tussen de grotere Thrash-Metalplaten kan geplaatst worden. Een klassieker zal het wel niet worden, maar dat was waarschijnlijk ook niet hun bedoeling. Het enige minpunt aan dit album is de nogal matige productie die mij bij de eerste luisterbeurt nogal stoorde. Na het album ondertussen al een aantal keer gehoord te hebben valt dit echter niet meer op en is het nog moeilijk om het hoofd (en de rest van het lichaam) stil te houden. Het album haalt exact minuten lang een hoog niveau met als rustpunt het 2 minuten durende melodieuze “Eye Of The Storm”. Hoogtepunt van het album is opener en titeltrack “The Storm Before the Calm”. De opdracht die de band voor ogen had is bijgevolg meer dan geslaagd te noemen.
Een aangename kennismaking gebeurde met de Noorse band 120 Days, die een combinatie bieden van pop, ‘80’s wave, dance, psychedelica, galm, fuzz en noise. 120 Days is een muzikale ontmoeting van Suicide, Joy Division, The Cure, My Bloody Valentine, Orbital, BRMC, Primal Scream en Archive.
De Noren maken er een intrigerende, filmische, donker dreigende brij van. Opener “Come Out, Come Down”, “Fade out” en “Be gone” tonen al meteen wat de band in z’n mars heeft; muziek en stroboscoop effects. Een heerlijk groovend geluid hoor je op “Be mine” en “Sleepwalking”. Hoogtepunten naast de opmerkelijke opener zijn “Get away” en “I’ve lost my vision”, gekenmerkt door een schitterende opbouw en eindigend in huiveringwekkende donkere distortion dance. Het instrumentale “Sleepless night” is een verademing.
De bonus cd heeft twee bewerkingen van songs in verschillende remixen, die er nog maar op duiden in welk een dansconcept 120 Days zich probeert te plaatsen.
Het Noorse band heeft een fris spannend debuut uit, waarin talrijke invloeden zijn te horen in een gepaste groove. Fijn debuut!
‘Hope is important’ (’99) was de debuutplaat van deze Schotse band, onder songschrijver Roddy Woomble. Het vijftal onderscheidde zich met vaardige en snedige gitaarrock door de fris, sprankelende emotievolle aanpak en een goede melodie. Het recente ‘Make Another World’ doet het ingetogen doch tegenvallende ‘Warnings/Promises’ vergeten en refereert aan het debuut en ‘100 broken windows’. Er zijn invloeden te horen van U2, R.E.M., The Frames en een afgelijnde Guided By Voices.
Meteen zit de vaart erin: een stevig, venijnig tempo op “Competition for the worst time” en “Everything as it moves”, die een mooi refrein en gedoseerde gitaarsoli hebben. Ze houden dit aan met “No emotion”, “If it takes you home” en “A ghost in the arcade”. De band klinkt geraffineerd en subtiel op de afsluitende track “Finished it remains” en de titelsong.
Woomble is een songschrijvertalent: “Future works”, “You and I are both away” en “Once in your life” zijn sfeervol en broeierig en hebben een puike opbouw. In de songs verloochent de band z’n folkroots niet, met als gevolg dat ‘Make Another World’ een gevarieerde poppy plaat is geworden.
Macy Gray heeft al een bewogen leven achter de rug. Toen haar debuut ‘On how life is’(’99) verscheen, waren er nogal wilde verhalen van deze beloftevolle souldame; muzikaal counterde ze met freakende soulpop en funk, doorspekt van hiphop en jazz. ‘The id’ (’01) was een logisch vervolg.
‘The trouble with being myself’ was een volgende stap in haar leven na haar turbulente jaren, een plaat die duidelijk aangaf dat ze rust had gevonden. Het materiaal had een breder concept en de songs waren sfeervol, broeierig en meeslepend.
Maar vier jaar later heeft Gray haar beëindigde huwelijk te verwerken, en staat ze in voor de zorg aan de kinderen. Het thema wordt in verschillende songs weergegeven: “Strange behaviour” en “Treat me like your money”, waarbij ze niet mals is aan het adres van haar ex-man.
Muzikaal kan de cd ingedeeld worden in drie stukken: er is de groove op de eerste songs “Shoo be doo”, “Okay” en op de twee songs met gastrollen van Natalie Cole (opener “Finally made me happy”) en Fergie (“Glad you’re here”), het tweede deel is intiem en sfeervol (“One for me” en “Slowly”) en het derde deel is fun, speelsheid en dansplezier door de beats: “Treat me like your money” (dat een vleugje Dead or Alive’s “You spin me round” bevat) en “Everybody”.
De songs worden ondersteund door orkestraties en toetsen, en de vrouwelijke backing vocals geven kleur aan haar gevarieerde soulfunkpop, gedragen door haar doorleefde, krakerige stem.
De productie was in handen van Will.I.Am, Ron Fair en Justin Timberlake.
Het muzikale echtpaar Danny Mommens en Els Pynoo was na ‘Grand Prix’ (’05) op vele festivals te zien en maakte er een feestelijke boel van met hun aanstekelijke groovy no-nonsense electro’kitsch’pop; luchtige, dansbare en genietbare electropop, in het verlengde van vroeger werk ‘Nuit Blanche’ en ‘Attaque Surprise’. Ze zijn de Belgische Jane Birkin en Serge Gainsbourg door de hitsige en zwoele (hijg/krijs) vocals van Els en de brabbelende zang van Danny.
Op ‘Jour De Chance’ klinkt het duo gevarieerd, breder en meer rockgetint; een verademing: de kitsch van de voorbije cd’s is op het achterplan, wat inhoudt dat er real good gearrangeerde electropopsongs te horen zijn, onder Els’ verleidelijke stem, af en toe ondersteund door Mommens’ gebrabbel.
“Aventures fictives”, “Mais”, “Tout va continuer” en “Stupid femme” verwijzen naar de ‘80’s wave van The Cure, DAF, Suicide en Psychedelic Furs. Deze keer horen we een paar ingetogen songs, die een sterke indruk nalaten: “La route” en de afsluiter “Love me, please love me” (oorspronkelijk van D. Polnareff, wat heel origineel gebracht is!). “Tout fou”, “Une par une” en “Je suis fâchée” zijn de ideale Vive La Fête feestnummers. “Quatsch”, door Mommens alleen gezongen, refereert aan de ‘80’s Neue Deutsche Welle.
Vive La Fête is geëvolueerd, klinkt rijper en heeft op die manier z’n meest consistente plaat uit.
Nederlands 
Français 
