Damien Rice, een Ierse singer/songwriter, onderscheidde zich op een paar jaar tijd met twee cd’s. ‘O’, twee jaar terug, was een ontroerende, melancholische breekbare plaat, met een knipoog naar Jef Buckley. Rice ontpopt zich als een troubadour op ‘9’, want z’n ingetogen gitaarliedjes worden doordrenkt met breed uitwaaierende arrangementen en een vleugje freefolk: van intiem pakkend, broeierig, stevig tot bombast. Het maakt van ‘9’ een afwisselend plaatje.
De cd begint met de single “9 crimes”, vocaal ondersteund door Lisa Hannigan. Het betekende z’n doorbraak naar een breed publiek.
Songs als “Elephant”, “Coconut skins”, “Me, my yoke +” en “Grey room” hebben een prachtige opbouw, zijn forser en krachtiger en ondergaan diverse tempowisselingen. Op “Rootless tree” kan hij zelfs menig postpunkbandje aan! Of hij gaat intiem te werk; luister maar naar “The animals were gone”, “Dogs”, “Accidental babies” en “Sleep don’t weep” (opnieuw met Lisa Hannigan); piano, akoestische gitaren en de vocals bepalen de songs. Damien Rice slaagt op deze tweede plaat z'n songs onder te dompelen in allerlei sfeerscheppingen. Meeslepende melodramatische muziek!
Low, onder Alan Sparhwk en Mimi Parker (Matt Livingstone op bas), heeft de opvolger klaar van ‘The great destroyer’ uit 2005. Een rockende plaat die met ‘Drums And Guns’ opnieuw wordt afgewisseld met slowcoresongs onder Alans diepe en Mimi’s breekbare stem: spaarzaam begeleid en bepaald door weirdo elektronica, pianoloops, percussie en feedbackgeraas; een repetitief, traag doch spannend donker, dreigend, slepend ritme. Resultaat: beklemmend en huiveringwekkend materiaal, waarbij moord, dood en verderf de centrale thema’s zijn. “Pretty people”, “Dragonfly” en “Murderer” zijn de mooiste voorbeelden.
“Always fade”, “Hatchet” en “Take your time” zijn een aangename verfrissing binnen de mysterieus voortkabbelende songs. En The Beatles & The Stones worden zelfs geëerd in één van de songs door het Amerikaanse drietal!
Op “Dust on the window” is een hoofdrol weggelegd voor Mimi’s zang.
'Drums And Guns' is een gewaagde muzikale trip en heeft een kaal geluid met veel elektronica.
Het Noord Engelse collectief 65daysofstatic blaast de postrock nieuw leven in. Ze zijn de overtreffende trap van bands als Mogwai en Explosions in the Sky en benaderen nog het best ons eigen Madensuyu.
Hun instrumentaal filmische sound ondergaat diverse tempowisselingen en gaat van zacht, sfeervol naar fors en krachtig tot luid en hard van overwaaiende distortion gitaren en opzwepende drums. Een fris avontuurlijke aanpak, waarbij in elke song de aandacht wordt behouden. Het gebruik van voorgeprogrammeerde (knisperende) elektronica, strijkers en gesamplede drumpartijen bieden een meerwaarde aan hun spannend broeierige sound.
Op plaat klinken ze warm en lieflijker; live zijn ze als een windhoos: verbeten explosief! De opvolger van ‘One time for all time’ gaat dus van muzikale chaos tot een gecoördineerd geheel.
“When we were younger & better”, “Don’t go down to sorrow”, “These things you can’t unlearn” en “The conspiracy of seeds” zijn kippenvelsongs: ze hebben een intrigerende opbouw, zijn mooi uitgesponnen, grijpen je bij het nekvel en blazen je met de rug tegen de muur. Wat een contrasten van een opwindende band!
Nederlands 
Français 
