Na de ijzersterke en verrassende rootsplaat ‘Howl’ is BRMC teruggekeerd naar de sound van hun eerste twee albums. Dit betekent opnieuw donkere, meeslepende en bezwerende gitaren en een diep doordringende bas. En ook al klinkt de sound ons bekend in de oren, toch is deze ‘Baby 81’ een sterk en fris album geworden. Wij zouden zelfs durven spreken van hun beste tot nu toe. BRMC is er met name in geslaagd hun meest toegankelijke album te maken zonder aan kwaliteit en drive te moeten inboeten en dat is vooral te danken aan een hoop kanjers van songs.
De splijtende opener “Took out a loan” is zowat het enige nummer die nog enkele naweeën van ‘Howl’ bevat in de vorm van een moordende bluesriff. “Berlin” en “Weapon of choice” zijn al even heftig en tonen een BRMC in bloedvorm. Andere knallers zijn het dreigende “666 conducer”, een snedig “Need some air” en vooral “American X”, een negen minuten durende prachtsong waarin de gitaren heerlijke kronkels maken. Om niet helemaal te bezwijken misschien toch een beetje detailkritiek : “Windows” en “Not what you wanted” neigen lichtjes naar de Beatles en helaas ook een beetje naar Oasis. Maar voor de rest géén slecht woord over deze plaat.
U herinnert zich misschien dat deze heren samen met de sufgehypete Strokes hun kopje kwamen opsteken in 2001. Met deze ‘Baby 81’ hebben BRMC al hun vierde schot in de roos in 6 jaar. En The Strokes ? Yep, één klassieker en twee twijfelgevallen. Tussenstand BRMC - The Strokes 4 - 1
The Five O’Clock Heroes zijn een half Amerikaanse, half Britse band; vier jonge gasten van nog geen twintig debuteren met frisse, kernachtige catchy rock’n’roll popsongs. Ze passen niet direct in het rijtje van de huidige postpunk. De groepsnaam werd gehaald van één van de songs van The Jam en zij refereren met hun broeierige en aanstekelijke sound naar ‘70’s The Clash, Joe Jackson Band, The Ramones , The Police en natuurlijk Paul Wellers The Jam.
Ze bezitten alvast de kunst goede melodieuze rocksongs te schrijven; luister maar naar “Head games”, “Anybody home”, “Time on my hands”, “Run to her”, “Good lovers”, “Skin deep” en “Got to give up”. “Corporate boys”, “White girls” en de semi-akoestische extra track zitten verfijnder en subtieler in elkaar.
Band die alle troeven heeft om door te breken...
'Heavy Metal Rules!' en dat nu al meer dan 25 jaar voor het Duitse Sinner. Mat Sinner is dan ook één van de pioniers van de Duitse Metal scène. Op zijn achttiende!studioalbum schotelt Sinner ons nog meer van hetzelfde voor. De band staat nog steeds garant voor een potje rauwe doch melodieuze hardrock. Waren de vorige albums vrij donker, deze nieuwe 'Mask Of Sanity' klinkt boven alle verwachtingen erg melodieus en zal daarom ook de melodieuze rockfanaat aanspreken. De songs zitten erg vakkundig in elkaar en het is leuk te horen hoe de sound wordt opgebouwd rond de twee gitaristen: Naumann & Leim. 'Power' alom dus en dat uit zich ook in het tempo van de songs, dat vrij hoog ligt. Gelukkig maar want als het dan toch eventjes rustiger wordt (zoals in "The Sign") valt de band volledig door de mand. Hier komt de zwakte van de band toch wel erg 'in the spotlight' te staan. Die zwakke schakel is nog steeds de erg ruwe, zelden toonvaste, expressieve stem van Mat 'himself'. Maar goed ook die stem is typisch Sinner. De bonus track is de aardige Thin Lizzy track "Baby Please Don't Go". Een mooi stevig, snel album, maar echt gek van Sinner zal ik wel nooit worden. Daarvoor is de middelmatige stem van Mat voor mij persoonlijk een breekpunt.
Rock'n'roll en fun zijn de trefwoorden bij deze Waalse gasten. `Hellelujah' barst namelijk van strakke rock'n'roll, rockabilly, garage en surftoestanden. Ga het gerust zoeken in het straatje van Jon Spencer, The Cramps, Dick Dale, Bo Diddley, The Stray Cats en The Hellacopters. Maar er is nog wat werk aan de winkel. Soms speelt het gebrekkige Engels de groep wel eens parten, of is dat nu misschien net de bedoeling geweest ? Feit is dat we op ?Gangrene blues? echt moeite moeten doen om de lachspieren in bedwang te houden. En dat The Cramps hun grote helden zijn is overduidelijk maar met de cover van `Garbage man' slaan ze de bal hier wel volledig mis.
Afgezien van een paar schoonheidsfoutjes klinkt dit bandje toch fel en aanstekelijk genoeg om onze aandacht vast te houden, en dit wijten we niet zozeer aan de zang, wel aan de fris rollende en bijwijlen punky gitaren en op tijd en stond een flitsende mondharmonica.
De krakers van dit plaatje zijn ongetwijfeld het snel scheurende ?Voodoo Rise?, met gitaren die graag de bocht uit gaan, en ?Mexico dream blues? , een vette uptempo blues die ook te vinden is op de Ex Drummer soundtrack.
`Hellelujah' is niet altijd even sterk, maar best genietbaar en het is bovendien een gezond Waals tegengif voor al die pseudo kunstzinnige en arty farty bandjes die in Vlaanderen alom aanwezig zijn.
Arcade Fire debuteerde sterk met `Funeral', die verwees naar de negen overleden familielieden van de Canadese band in de afgelopen jaren. `Funeral, niet bepaalde een vrolijke noot, kreeg live een andere dimensie: speels- en uitbundigheid en euforie waren de kenmerken, wat de bands onverwachts groots maakte!
Arcade Fire biedt een neo-romantische troubadoursound, net als een The Decemberists en Belle & Sebastian: poprock, psychedelica en folk zijn de smaakmakende muzikale ingrediënten; de `moeilijke tweede Neon Bible' klinkt meer gestroomlijnd en gepolijst, wat het geheel minder doet verrassen.
De groep klinkt als vanouds orkestraal, bombastisch op ?Black mirror?, ?Intervention?, ?Black wave/ bad vibrations? en ?No cars go?, robuust op de EP, voorafgaand op hun debuut, was terug te vinden. ?Keep the car running? en ?The well and the lighthouse? zijn de meest opzwepende poprock songs; ?Ocean of noise? en de titelsong zijn soberder aangepakt.
Een rijkelijk instrumentarium biedt kleur aan de songs, of ze nu orkestraal theatraal, broeierig of sfeervol, intiem zijn. De zang van frontman Win Butler neemt een vooraanstaande rol in! Oorlog, angst en geloof zijn de centrale thema's.
De Canadese band bewijst met deze `moeilijke `tweede dat de kerkdiensten nog steeds interessant kunnen zijn, al is de strategische opzet dezelfde.
Jim Peterik is een zeer getalenteerde songschrijver. Dat dit op zich nog geen garantie is voor een sterk product konden we vaststellen toen Peterik's soloalbum 'Above The Storm’ vorig jaar op ons werd losgelaten. Want als we eerlijk zijn was dit toch eerder een tegenvallende plaat. Vooral omdat we van Peterik beter gewoon zijn. Het zou dus zeer moeilijk worden voor Pride Of Lions om met een derde studioalbum te bevestigen. Met de release van 'The Roaring Of Dreams' is er echter geen twijfel meer mogelijk. Pride Of Lions staan meer dan ooit aan de top van de hedendaagse A.O.R. scène en hebben dit niet alleen te danken aan Peterik's 'songwriting' maar vooral ook aan de goddelijke stemkwaliteiten van supertalent Toby Hitchcock. Het titelloze Pride Of Lions debuutalbum was de perfecte A.O.R. plaat. Op de opvolger 'The Destiny Stone' stonden er enkele songs die mij wat minder aanspraken. Maar over het algemeen was ook dat album een bijzonder sterke A.O.R. plaat. Ook op ‘The Roaring Of Dreams’ staan er enkele songs die mij persoonlijk wat minder aanspreken waardoor ik dit album niet de volle pot kan geven. Ook het 'waw-effect' is verdwenen. De Pride Of Lions band haalt opnieuw erg stevig uit met zowel potige melodieuze up-tempo rockers, alsook enkele killerballades. Toch is het vooral opnieuw Toby's superkrachtige stem die dit album tot een waar pareltje omtovert. Tot mijn persoonlijke favorieten reken ik: de stevige opener "Heaven On Earth", de superballades: "Love's Eternal Flame" en "Faithful Heart", het originele (met een 'French Horn' arrangement) "Tall Ships" en afsluiter "Turnaound".
Op deze laatste song mag de zus van Toby (Tori) een duet aangaan met haar oudere broer. Mooi, mooi, mooi!!
Pride Of Lions is A.O.R. A.O.R. is Pride Of Lions.
Al dat moois is deze zomer (8 augustus) ook weer te zien en te horen op de Lokerse Feesten! Allen daarheen!
Yep, The Damned, die bestaan nog. Mogen we niet vergeten dat deze band met ‘Damned damned damned’ in 1977 het allereerste punkalbum op de wereld heeft gebracht (jawel, nog voor de Pistols). Nadien is de groep eigenlijk nooit opgehouden met bestaan, een paar personeelswijzigingen ten spijt, en hebben ze een hoop platen uitgebracht waaronder weliswaar weinig onvergetelijke. Ook de sound varieerde in al die jaren van punk naar een soort goth rock.
Dit nieuwe album heeft niks meer met de punk anno ’77 te maken, en evenmin met goth-rock. Dus Damned fans die daarop zitten te wachten zijn eraan voor de moeite. Op ‘So, who’s paranoid?’ krijgen we wel zowat de originele bezetting, dus met Captain Sensible en zanger Dave Vanian.
Op deze nieuwe plaat is The Damned erin geslaagd zichzelf een soort eigentijdse Britpoprock toe te meten die soms doet denken aan veel jongere bands als pakweg Maximo Park (in songs als “Danger to yourself” en het vinnige “Maid for pleasure”), elders dan weer aan The Who of Alice Cooper. In de sound sluipen al wat theatrale en bombastische momenten (in “Dr. Woofenstein”, “Since I met you” en “Nature’s dark passion”), dus de punk is wel heel ver af. Vanian’s zang doet meermaals aan Julian Cope denken (voor diegenen die niet met Cope’s werk vertrouwd zijn, dit is wel degelijk een compliment) en Captain Sensible laat zich heel dikwijls tot een heuse gitaarsolo verleiden, wat vroeger ook al volledig uit den boze was. Om de fans van het eerste uur nog wat meer af te schrikken krijgen we bovendien nog een lading piano, strijkers, een hoop keyboards en zelfs koorzangen. Zelfs de meest felle en energieke song “Nothing” neigt meer naar hard-rock dan naar punk en is voorzien van een ware hard-rock solo en dito keyboards.
Misschien toch een klein raakpuntje met het geluid van eind jaren zeventig, maar dan niet dat van henzelf : soms is er een zweem van generatiegenoten The Stranglers te herkennen, en dat is volledig te wijten aan een retro-orgeltje dat regelmatig komt voorbijdrijven, zoals in opener “A nation fit for heroes”.
De band eindigt zonder enige vorm van schroom met het 14 minuten durende psychedelische “Dark asteroid”, inclusief een lang uitgesmeerde wah-wah gitaarsolo waar geen einde lijkt aan te komen. U gelooft uw oren niet.
The Damned heeft met ‘So who’s paranoid?’ het soort plaat gemaakt waar ze in 1977 hardnekkig zouden op gespuugd hebben. Toch is dit album best te genieten, als je maar de punk uit je hoofd kan zetten.
Nederlands 
Français 
