logo_musiczine_nl

Democrazy Gent - events

Democrazy Gent - events Concerten 2024 Eye on Palestine, Ha Concerts, Gent op 20 december 2024 (met oa Lander & Adriaan, Sylvie Kreusch solo, Ao, Eefje De Visser solo, Victor De Roo, …) Bluai, Porcelain ID, Muziekclub Wintercircus, Gent op 22 december 2024…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

you_me_at_six_w...
while_she_sleep...
CD Reviews

The Lemonheads

The Lemonheads

Geschreven door
Evan Dando is back: fris, monter, welgezind en? clean; het Amerikaanse Lemonheads herleeft, want ze hebben een sterke plaat uit, een goede tien jaar na `Car button cloth', wat de band roemloos ten onder deed gaan door drank- en drugsmisbruik van spil Dando.

Even situeren? The Lemonheads waren eind tachtiger jaren een pijler in de grungepop, en evolueerden tot subtiele weemoedige en fris sprankelende gitaarpoprock, onder de bezwerende melancholische stem van Dando. Pittige herfstpop dus; platen als ?It's a shame about Ray? en ?Come On Feel?? zijn in het geheugen gegrift. Dando slaagde erin meisjesharten sneller te doen slaan. Maar dan kwam de retour, waarvan `Car button cloth' het muzikaal resultaat was. Een eerste herstel was er met de opmerkelijke soloplaat `Baby I'm bored'.

De inmiddels 39 jarige leadzanger deed beroep op Bill Stevenson, Karl Alvarez, en J Mascis. Het rockt als vanouds op ?Black grown?, ?Pittsburgh?, ?Poughkeepsie? en ?Rule of three?; het klinkt op z'n Dinosaurs op ?No backbone? en de band is sfeervoller op ?Become the enemy?, ?Let's just laugh? en ?Steve's Boy?. ?Baby's Home? en ?In Passing? zijn fijne, opbouwende songs. Kortom, een opperbeste Lemonheads die `to the point' grungepoprock biedt. En daar zijn we uiterst blij om. Come on?Feel & Hear The Lemonheads.

Beordeling

Juliette & The Licks

Four on the floor

Geschreven door
Wat aanvankelijk een zijstapje was voor een Amerikaanse actrice, mondde uit in een heuse tournee en nu ook in een tweede album.

Juliette Lewis is een vrouw met ballen, om daar zeker van te zijn hoef je maar even de zeer gewelddadige maar bovenal schitterende Oliver Stone film Natural Born Killers te herbekijken, op filmgebied de sterkste prestatie ooit van deze madam. Het soort muziek dat ze brengt met haar band The Licks is evenmin soft. Het is ongecompliceerde gespierde Amerikaanse rock met wilde gitaren, een poprandje en de nodige vuilbekkerij. Soms klinkt het allemaal nogal clichématig en een wereldsong vinden we op deze `Four on the floor' niet echt terug. Toch krijgen we bij momenten opwindende rock, ook al heeft deze band het warm water niet uitgevonden en hebben we alles al wel eens eerder en ook wel beter gehoord. Eventjes moeten we aan AC/DC denken op ?Get up?, elders houden we het bij gebalde powerrock, een beetje punk, een vleugje rock'n'roll, doch voor ons part had het allemaal nog wat smeriger gemogen.

Laat ons dit gewoon een verdienstelijke poging noemen van een gemene actrice die eens lekker wil rocken en in die zin is ze in haar opzet geslaagd.

Beordeling

Radio 4

Enemies like this

Geschreven door
Deze laatste van Radio 4 is al een tijdje uit maar was een beetje uit het oog verloren in het overaanbod van lekkere plaatjes van de jongste maanden. Het kan ook komen doordat `Stealing all nations', de vorige Radio 4 cd, echt wel ontgoochelde en er alzo voor zorgde dat de wereld meer aandacht had voor geestesgenoten als The Rapture, LCD Soundsystem of The Killers. Maar kijk, als je ziet dat de nieuwe van The Killers meer naar belegen Springsteen ruikt dan naar de frisse punk-funk van weleer, dan mag je best wel je toevlucht nemen tot deze `Enemies like this', want hier is weer reden om te juichen. De frisse, springerige sound van het wervelende debuut `Gotham' is immers terug. De gitaren zijn springlevend en de songs zijn een geslaagde mengeling van funk en rock en verzeilen niet zoals op `Stealing all nations' in een versmachtende poel van te opdringerige en ongeïnspireerde dance-beats.

Radio 4 is met name terug op het rechte spoor en mag weer meedoen met de jongens van The Rapture en LCD Soundsystem.

Beordeling

Little Barrie

Stand your ground

Geschreven door
De debuutplaat `We are Little Barrie' van dit Britse trio was al een aangename verrassing en ook nu zijn ze met een sterk staaltje soulrock op de proppen gekomen.

Centraal binnen deze band staat frontman Barrie Cadogan, een begenadigd gitarist die zijn instrument volledig ten dienste stelt van de soulvolle songs die soms bluesy, soms funky en steeds lekker groovy zijn. Cadogan heeft iets van Hendrix, niet dat hij hier uitgebreid begint te soleren, maar die Hendrix touch en feeling is hem aangeboren. Some guys have all the luck.

`Stand your ground' is een rockplaat die soul ademt, of omgekeerd als u wil. Ze klinkt wat ruwer dan de voorganger en dat heeft misschien wel te maken met drummer Russell Simins (van de Jon Spencer Blues Explosion) die op de helft van de plaat op de vellen mag meppen. ?Cash In? is een geweldig rollende rocksong die bovendien nog is voorzien van een bruisende mondharmonica, ?Pretty pictures? bevindt zich in een rockabillystraatje waar ook The Stray Cats ten dans spelen en stelt het daar zeer goed, ?Why don't you do it? is een waarlijk prachtige blues.

Als we al dan al één vorm van kritiek hebben op dit album, dan is het dat het gewoon veel te kort is.

Beordeling

Bloc Party

A weekend in the city

Geschreven door
Het verhaal van het tweede, gevaarlijke album. Bloc Party verraste vriend en vijand met hun verschroeiende debuut ?Silent Alarm?. Het Engelse viertal stond dus voor de uitdaging om al dat moois te bevestigen. En dat doet Bloc Party met volle overtuiging.

Bij een eerste luisterbeurt valt al onmiddellijk op dat `A weekend in the city' een stuk homogener is dan zijn voorganger. Waar ?Silent Alarm? nog een verzameling was van verschillende stijlen en probeersels, is ?A weekend in the city? een geheel. Maar daar blijft het ook bij. Want aan het magische gitaarwerk, de ritmische drums en het herkenbare stemgeluid van frontzanger Kele Okereke is niks veranderd.

Opener `Song for clay' start zacht, maar barst open met een bom aan energie die zo eigen is aan de groep. `Hunting for witches'en de fantastische single `The Prayer' drijven verder op datzelfde energiepeil. Want Okereke heeft energie te veel. Vaak ontlokt aan woede, razernij. Meestal in aanvaardbare porties, maar soms gaat hij nog iets te kort door de bocht. ?Where is home? is te pathetisch geroep en getier en ook ?Kreuzberg? kan ons niet bekoren wegens te veel van hetzelfde. Gelukkig haalt Bloc Party nog een fantastische gitaarlijn (`I still remember') en een mooie liefdesverklaring uit de rugzak (`Sunday').

Conclusie: Bloc Party heeft met ?A weekend in the city? een overtuigende tweede plaat die na elke luisterbeurt iets meer prijs geeft. U mag ook al eens iets doen voor al die schoonheid nietwaar?

Beordeling

Clap Your Hands Say Yeah

Some loud thunder

Geschreven door
CYHSY is een New Yorks vijftal dat vorig jaar totaal onverwachts in de belangstellig kwam. Ze brachten eerst in eigen beheer hun titelloos debuut uit, zorgden voor de release en promotie, verkregen een pak respons, wat resulteerde in een platencontract bij Wichita. Hun groovy, aanstekelijke, broeierige en innemende sound werd enthousiast onthaald, een geheel van `70's retrorock, psychedelica en americana.onder die melancholisch zeurderige zang van Alec Gunsworth. Live klonk de band wat slordig, maar dit gaf net het spontane, ongedwongen muzikale karakter weer van de band.

`Some loud thunder', hun tweede cd, is een afwisselend plaatje, groovy en freakend, directer (met een felle, scherpe zang) of intens dromerig. ?Upon Encountering the Crippled Elephant? en ?Arm & Hammer? zijn aanzetjes tot volwaardige songs. De groep behoudt op die manier een rauw, ongepolijst en onafgewerkt karakter in z'n songs.

CYHSY blijft garant voor een intrigerend meeslepende en spannende sound, waarbij de songs een repetitieve opbouw hebben. V.U., Talking Heads en Grandaddy zijn oude referenties, Arcade Fire en Broken Social Scene zijn bandgenoten.

`Some loud thunder' is een fijn plaatje van het vijftal met volgende prachtsongs: ?Mama?, ?Won't you keep them castles??, ?Satan said dance?, ?Underwater (you & me)? en ?Five easy pieces?. Muziek die kille winteravonden doorbreekt.

Beordeling

Arno

Jus De Box

Geschreven door
Bijna 60 jaar oud … al 30 jaar bezig… en er in slagen schitterend werk af te leveren, meer zelfs! Arno verbaast en boeit enorm op ‘Jus De Box’. De plaat toont aan dat de ‘jus’ van Arno nog steeds goed trekt! De cd  klinkt aanstekelijk, fris, dynamisch, rauw en biedt ruimte voor intimiteit. Alle talen: Engels, Frans en  in ‘’t Ostends’; besluit: Arno in topvorm.
De plaat klinkt harder dan de voorganger van twee jaar terug ‘French Bazaar’. Arno onderneemt deze maal geen theatertournee om de plaat te ondersteunen, integendeel, naast twee maal AB, speelt hij zelfs voor de eerste maal in Vorst Nationaal, en doet hij een paar ‘try out’ concerten en wordt een heuse tournee in Frankrijk gepland. Wat een drive en energie van deze performer, scherper dan ooit! Deze maal vervoegt de drummer van Triggerfinger, Mario Goossens, de vast vertrouwde band van Arno.
Wat een afwisseling van een dolle en stomende bijna zestiger: een paar stevige rockers als “From Zero to Zero”,  “Les filles de mon quartier” en “Hit the night”, een paar rauwe melodieuze pakkende songs als  “Help me, Mary” en “Mourir a plusieurs”, de funky swing op z’n TC Matics op “Miss Amérique”, “Het boeket met Pisseblommen” als  regelrecht ‘Ostendse’ rocker, vaudeville op z’n Tom Waits op “Jusqu’au bout”, “Red lipstick” en “Reviens Marie”, een vleugje carroussel op “Douce en  “Toute la nuit” en dan is er nog de samenwerking met de Franse rapper Faf Larage op “I’m not into hop”.
Kijk…luister en huiver want Arno is een nachtburgemeester die intrigeert en jonge artiesten en bands doet verbleken! Respect! Tijdloos figuur! Point final.

 

Beordeling

Nicole Willis

Keep reachin'up

Geschreven door
Als het al een tijdje geleden is dat u nog eens een echte frisse soulplaat heeft gehoord, dan moet u dit eens proberen.

Deze plaat baadt, inclusief de hoes, volledig in de motown- en soulsfeer van eind jaren zestig.

Nicole Willis, die gezegend is met een prachtige soulstem, is ook niet van de minsten, ze heeft reeds samengewerkt met soullegende Curtis Mayfield, maar ook met The The en Leftfield. Haar echtgenoot is Jimi Tenor, misschien doet dit wel een belletje rinkelen.

Op deze `Keep reachin' up' staat er echter ook een fantastische band te spelen, The Soul Investigators zijn bijwijlen funky as hell. De band kan perfect de sound van de echte souljaren terugbrengen zonder daarbij gedateerd te klinken, maar integendeel wel bijzonder groovy en hot. Het `70's orgeltje doet wel eens aan The Doors denken (vooral in het lekker voortdenderende ?Holdin' on?), de funky gitaartjes en blazers aan James Brown en

ook Isaac Hayes en Curtis Mayfield komen ons spontaan voor de geest.

Echt een aangename plaat die barst van de soul.

Beordeling

Deftones

Saturday Night Wrist

Geschreven door
Deftones uit Sacramento, Californuië is al zo'n goede tien jaar bezig en bracht vorig jaar hun rockumentary `School of briljant things' uit. Deftones kunnen nu de volgende tien jaar aanpakken en doen dit overtuigend met de nieuwe cd `Saturday Night Wrist'. De band, onder die (schreeuwende ) kreunzang van zanger /componist Chino Moreno behoudt die unieke sound, die de nu-metal bepaalde. Ze laten een pak grootse groepen nu al achter zich (remember Limp Bizkit, Korn, Offspring, ?). Puike platen als `Around the fur' en `White pony' hebben er een alvast een beklijvend cdbroertje erbij. De eerste songs ?Hole in the earth? en ?Rapture cherry waves? vergen een paar luisterbeurten, maar winnen aan zeggingskracht. Het is vooral het tweede deel van de cd na het sfeervolle ?U, U, U?Select, Start?, met ?Xerces? die Deftones op z'n best en sterkst laat horen met intense bedreven rockmetal songs als ?Rats!rats!rats? en ?Combat?, die een spannende, broeierige opbouw hebben.

Chino en de zijnen, Welcome back na ruim drie jaar?

Beordeling

The Good, The Bad & The Queen

The Good, The Bad & The Queen

Geschreven door
The Good, The Bad & The Queen is het nieuwe muzikale project van Damon Albarn, die opnieuw bewijst dat hij van vele muzikale markten thuis is, na het muzikaal avontuur met Blur, Gorillaz , het Mali Music Project en het Honest Jons platenlabel.

Hij deed beroep op een paar voorname artiesten: Tony Allen, afrobeat legende, die uitmunt op de elektronica/dubsounds, Simon Tong (ex The Verve), voorziet af en toe een paar fijne, snedige gitaarloops, en oudste van het gezelschap Paul Simonon, The Clash fenomeen op bas, heeft z'n eigen manier om een paar diepe bastunes te spelen. En tenslotte is er Albarn, die met z'n emotievol pakkende stem haat- en liefdegevoelens van zijn weinig rooskleurige stad Londen weergeeft.

Het is een lome, sfeervolle en rustige plaat die het vooral heeft van de elektronica in songs als ?Northern whale?, ?Nature springs?, ?Three changes? en ?Green fields?; af en toe durft men ietwat forser te klinken zoals op ?Herculean? en de titelsong. Danger Mouse (van Gorillaz en het Gnarls Barkley debuut) stond in voor de productie.

Op The Good, The Bad & The Queen horen we een rijke muzikale wereld van vier artiesten. Mooi toch.

Beordeling

Pagina 375 van 380