The Rakes zijn een Londens kwartet die onder de aandacht kwamen met het debuut ’Capture/Release’ met songs als “22 Grand Job”, “Strasbourg” en “Work, Work, Work”, korte kernachtige songs die de band in de tweede linie plaatste van postpunkbands als Bloc Party, The Futureheads, Kaiser Chiefs, Maxïmo Park en Franz Ferdinand. Frisse, energieke gitaarrock dus.
Op de tweede plaat koos de band voor een gematigde subtiele aanpak, minder rechttoe-rechtaan en dynamisch. ‘Ten New Messages’ bevat aanstekelijke, broeierige, rauw rammelende melodieuze gitaarpop, onder de lichthese, donkere zweverige zang van Alan Donohoe.
“The world was a mess but his hair was perfect”, “Little superstitions”, “We danced together”, “On a mission” en “Time to stop talking” zijn alvast de sterkste nummers op de cd..
‘Ten New Messages’ is daadwerkelijk een minder strak en snedig album dan het debuut. De muzikale aanpak is wennen, maar de plaat wint per beluistering aan zeggingskracht.
The Long Blondes maken deel uit van een nieuwe lichting jonge vrouw – man bandjes als The Hot Puppies, The Subways, Juliette & The Licks en The Pipettes. The Long Blondes is een kwintet uit Sheffield (drie meisjes, twee jongens, gemiddeld 19 jaar!) die een leuk debuut uithebben van een twaalftal drie minuten songs. Spil is zangeres Kate Jackson, die qua zang soms neigt naar Gwen Stefani (ten tijde van de No Doubt periode) of die soms schreeuwerig, onvast of emotievol klinkt.
De eerste songs zijn alvast dynamisch, pittig en gedreven; springerige gitaarpunkpop dus op “Lust in the movies”, “Once and never again” en “Giddy stratospheres”. “Only lovers left alive” en “Heaven help the new girl” laat een sfeervol melodieus kantje horen van dit jonge bandje. Het tempo wordt terug strakker vanaf “Separated by motorways”, een bewijs van de muzikale uitbundigheid van de band. Enkel op het eind met “Madame Ray” en “A knife for the girls” verzwakt de band ietwat.
The Long Blondes houden het midden tussen onstuimige punkpop en speelse poprock, ‘de road’ om veilig thuis te geraken volgens de Long Blondes.
Al jaren lang zijn we al op zoek naar de ultieme rocklady: Welke vrouwen hebben meer kloten dan eender welke rocker? En steeds komen de zelfde namen op de proppen: Janis Joplin, maar die is al redelijk dood, PJ Harvey, maar die mist originaliteit en dan Patti Smith: die is pas origineel in het brengen van euh…covers.
Zo heeft ze in haar beginjaren al prachtige versies getoond van de cock-rocker “Hey Joe” – haar allereerste single -, “Gloria” en “Because the Night”.
Nou, in ieder geval heeft ze al ruimschoots haar sporen verdiend en wordt ze dit jaar opgenomen in het Vatikaan van de rock: The Rock ’n Roll Hall Of Fame. Daarom heeft ze enkele inspirators, waaronder wat exen, samengeroepen om een coveralbum op deze aardkloot los te laten: van Dylan, Young, The Beatles, The Stones, Nirvana en, geloof me maar, Tears For Fears. Van hun “Everybody wants to….” heeft ze een zeemzoet nummertje gemaakt. “Helpless” (Young) en “Changing of the Guard”(Dylan) krijgen helaas een affectie- en inspiratieloze interpretatie. ‘”Smells like Teen Spirit” past nu op Dranouter (de tekst, nou ja, werd wat aangepast).
Grootste verrassingen zijn “Are you experienced” en vooral “Gimme Shelter”. Van dit laatste nummer weten we allemaal dat je er af moet blijven: Herinner u de vakkundige verkrachtingen van Grandfunk Railroad en The Sisters of Mercy. Maar wat Patti hiermee doet is werkelijk beklijvend. Als een profete uit het Oude Testament komt ze in dit nummer onze ondergang aankondigen. Alleen hiervoor moet je die schijf kopen.
Besluit: Veel hoogtes, maar helaas ook enkele laagtes.
Battles is het muzikaal avontuur van John Stanier (ex Helmet drum), Ian Williams (ex Don Caballero gitarist), Dave Konopka (ex Lynx gitarist) en Tyondai Braxton (zoon van avantgarde jazz muzikant Anthony Braxton).
Het Amerikaanse viertal is al van 2003 actief en bracht al een paar EP’s uit, die maar een vingeroefening zijn tav het uiteindelijke ‘Mirrored’. De groep omschrijft zichzelf als een ‘matchrock’kwartet, een wiskundige precisie van hun complexe muziek, creatief en vernuftig in elkaar gestoken. Ze omschrijven op hun site hun geluid als ‘beep boop boop cras …’ , handig voor een buitenstaander om te weten waarmee deze band bezig is!
Avantgarde, grillige pop, psychedelica, dub, symfo, prog, jazz en hiphoptunes, onder diverse tempowisselingen, zijn vervat in de weirdo Battles sound, onder de vervormde spacevocals van Braxton. Battles als klankkleur! ‘Mirrored’ is muzikaal een openbaring!
Nederlands 
Français 
