The Rakes zijn een Londens kwartet die onder de aandacht kwamen met het debuut ’Capture/Release’ met songs als “22 Grand Job”, “Strasbourg” en “Work, Work, Work”, korte kernachtige songs die de band in de tweede linie plaatste van postpunkbands als Bloc Party, The Futureheads, Kaiser Chiefs, Maxïmo Park en Franz Ferdinand. Frisse, energieke gitaarrock dus.
Op de tweede plaat koos de band voor een gematigde subtiele aanpak, minder rechttoe-rechtaan en dynamisch. ‘Ten New Messages’ bevat aanstekelijke, broeierige, rauw rammelende melodieuze gitaarpop, onder de lichthese, donkere zweverige zang van Alan Donohoe.
“The world was a mess but his hair was perfect”, “Little superstitions”, “We danced together”, “On a mission” en “Time to stop talking” zijn alvast de sterkste nummers op de cd..
‘Ten New Messages’ is daadwerkelijk een minder strak en snedig album dan het debuut. De muzikale aanpak is wennen, maar de plaat wint per beluistering aan zeggingskracht.
The Long Blondes maken deel uit van een nieuwe lichting jonge vrouw – man bandjes als The Hot Puppies, The Subways, Juliette & The Licks en The Pipettes. The Long Blondes is een kwintet uit Sheffield (drie meisjes, twee jongens, gemiddeld 19 jaar!) die een leuk debuut uithebben van een twaalftal drie minuten songs. Spil is zangeres Kate Jackson, die qua zang soms neigt naar Gwen Stefani (ten tijde van de No Doubt periode) of die soms schreeuwerig, onvast of emotievol klinkt.
De eerste songs zijn alvast dynamisch, pittig en gedreven; springerige gitaarpunkpop dus op “Lust in the movies”, “Once and never again” en “Giddy stratospheres”. “Only lovers left alive” en “Heaven help the new girl” laat een sfeervol melodieus kantje horen van dit jonge bandje. Het tempo wordt terug strakker vanaf “Separated by motorways”, een bewijs van de muzikale uitbundigheid van de band. Enkel op het eind met “Madame Ray” en “A knife for the girls” verzwakt de band ietwat.
The Long Blondes houden het midden tussen onstuimige punkpop en speelse poprock, ‘de road’ om veilig thuis te geraken volgens de Long Blondes.
Al jaren lang zijn we al op zoek naar de ultieme rocklady: Welke vrouwen hebben meer kloten dan eender welke rocker? En steeds komen de zelfde namen op de proppen: Janis Joplin, maar die is al redelijk dood, PJ Harvey, maar die mist originaliteit en dan Patti Smith: die is pas origineel in het brengen van euh…covers.
Zo heeft ze in haar beginjaren al prachtige versies getoond van de cock-rocker “Hey Joe” – haar allereerste single -, “Gloria” en “Because the Night”.
Nou, in ieder geval heeft ze al ruimschoots haar sporen verdiend en wordt ze dit jaar opgenomen in het Vatikaan van de rock: The Rock ’n Roll Hall Of Fame. Daarom heeft ze enkele inspirators, waaronder wat exen, samengeroepen om een coveralbum op deze aardkloot los te laten: van Dylan, Young, The Beatles, The Stones, Nirvana en, geloof me maar, Tears For Fears. Van hun “Everybody wants to….” heeft ze een zeemzoet nummertje gemaakt. “Helpless” (Young) en “Changing of the Guard”(Dylan) krijgen helaas een affectie- en inspiratieloze interpretatie. ‘”Smells like Teen Spirit” past nu op Dranouter (de tekst, nou ja, werd wat aangepast).
Grootste verrassingen zijn “Are you experienced” en vooral “Gimme Shelter”. Van dit laatste nummer weten we allemaal dat je er af moet blijven: Herinner u de vakkundige verkrachtingen van Grandfunk Railroad en The Sisters of Mercy. Maar wat Patti hiermee doet is werkelijk beklijvend. Als een profete uit het Oude Testament komt ze in dit nummer onze ondergang aankondigen. Alleen hiervoor moet je die schijf kopen.
Besluit: Veel hoogtes, maar helaas ook enkele laagtes.
Battles is het muzikaal avontuur van John Stanier (ex Helmet drum), Ian Williams (ex Don Caballero gitarist), Dave Konopka (ex Lynx gitarist) en Tyondai Braxton (zoon van avantgarde jazz muzikant Anthony Braxton).
Het Amerikaanse viertal is al van 2003 actief en bracht al een paar EP’s uit, die maar een vingeroefening zijn tav het uiteindelijke ‘Mirrored’. De groep omschrijft zichzelf als een ‘matchrock’kwartet, een wiskundige precisie van hun complexe muziek, creatief en vernuftig in elkaar gestoken. Ze omschrijven op hun site hun geluid als ‘beep boop boop cras …’ , handig voor een buitenstaander om te weten waarmee deze band bezig is!
Avantgarde, grillige pop, psychedelica, dub, symfo, prog, jazz en hiphoptunes, onder diverse tempowisselingen, zijn vervat in de weirdo Battles sound, onder de vervormde spacevocals van Braxton. Battles als klankkleur! ‘Mirrored’ is muzikaal een openbaring!
Jerboa was de Vlaamse DJ Shadow van de trippop op het debuut ‘Music for my instruments’. Na ‘Endtroducing…’ deed DJ Shadow beroep op een resem gastvocalisten, wat resulteerde in een matig album en live optredens; de spanning en groove bleven uit. In tegenstelling tot Jerboa, wat andere koek is.
‘Rockit fuel’ is in coproductie van Alex Callier van Hooverphonic; resultaat: een goede twee eenheid! De pak gastvocalisten en artiesten leveren een bijdrage tot deze boeiende groovende en donkere dreigende plaat, die ergens ligt tussen DJ Shadow/Krush, Tricky, het oude Kosheen, het vervlogen Lowpass en het avontuur van The Residents in de spoken ‘diepe basstem’ word tracks (van Bassman (“Heaven in hell” en Gunter Nagels, “Last breath” en “Crowd part 1”).
Trixie Whitley neemt een prominente rol op de trippopsound van “Just another number” en “What if” (met Krewcial!). Hoogtepunt zijn alvast “Number one” met Absynthe Minded Bert Ostyn (op gitaar) en Van Jets Verschaeve (zang) én de instrumentale titelsongafsluiter, het ‘missing’ DJ Shadow nummer ooit.
‘Rockit fuel’ is een afwisselend spannende plaat waarbij Jerboa z’n muzikale creativiteit kwijt kon met uiterst geslaagde songs.
De Britse singer/songwriter Tom McRae heeft z’n vierde plaat uit. Hij creëert een melancholisch kleurlandschap met z’n sfeervolle maatschappijkritische songs, die harmonieus en subtiel uitgewerkt zijn; het levert meteen z’n meest afgelijnde cd op, gekenmerkt van een spannende en broeierige opbouw onder z’n emotievolle stem.
“Bright lights”, “Keep your picture clear” en “One Mississippi”onderscheiden zich. Door een vleugje gitaarexperiment hebben ze een donker, dreigende ondertoon; “Sound of the city” is een fijne popsong en hij behoudt de intimiteit van z’n debuut op “Got a suitcase, got regrets”, “Houdini and the girl”, “Deliver me” en “The ballad of Amelia Earhart”. “Lord, how long” sluit met hemelse backing vocals de cd af. Z’n boodschap is er één van hoop en positivisme, een ondersteuning waard in deze wereld!
De sprookjes-/droomwereld van de zusjes Casady is een wonderbaarlijke wereld: hun freefolk/elektronicableeps heeft sinds 2004 een heuse beweging op gang gebracht. CocoRosie brengt een origineel en avontuurlijk geluid van schrapende elektronica, bas, piano, harp, beatbox en allerhande geluidjes, naast de twee aparte stemmen van de zusjes (Sierra heeft een klassiek geschoolde zang en operastem, en er is de kreunde zegzang/raps van Bianca, die op de huidige cd een hoofdrol inneemt) Op de derde cd klinkt CocoRosie toegankelijk, waardoor ze tav de voorbije cd’s aan belangstelling kunnen winnen. CocoRosie goes pop: de bevreemdende stemmenpracht wordt omlijst door elektronicabeats en beatbox, zonder sterkte in te boeten. CocoRosie kan meer airplay verkrijgen, met songs als “Rainbowwarriors”, “Werewolf” en “Japan”. Songs als “Bloodyturns”, “Sunshine”, “Blackpoppies”, “Houses” en de extra track “Childhood” worden gedragen door de stemmen van de zusjes. De wondere klankenwereld is te horen op “Promise”, “Raphael” en “Animals”. In het slotnummer “Miracle” komt Antony (van The Johnsons) nog eens langs, waardoor de muzikale cirkel van CocoRosie rond is en aantoont dat we te maken hebben met een overtuigend derde cd. Toegegeven, hun muzikale magische knusse leef- en droomwereld is alvast iets waarvoor je vinden moet zijn bent. De zusjes Casady en hun harem zijn de nieuwe ‘Wizard of Oz’.
Het Canadese Great Lake Swimmers intrigeerde vorig jaar met de tweede cd ‘Bodies & Minds’. De getalenteerde singer/songwriter Tony Dekker zet de muzikale lijn door van sfeervolle en weemoedige americanapop onder z’n klaaglijke zang. De songs zijn geënt op het intiem semi-akoestische gitaarspel en -tokkels, af en toe ondersteund door banjo, steelpedal en viool zoals op “Put there by the land”, “Where in the world are you” en “I became awake”. “Backstage with the modern dancers” en “Catcher songs” zijn de sterkste nummers en met “I am part of a large family” heeft de band een ultieme popsong op zak. ‘Ongiara’ bevat dromerige en melancholische americana ergens tussen Timesbold, South San Gabriel, Songs: Ohio, My Morning Jacket en artiesten als Drake, Buckley en Will Oldham.
Pain Of Salvation mag gerust de meest inventieve Prog Rock band van deze aardkloot genoemd worden. Want alweer heeft de band met 'Scarsick' een indrukwekkend album uitgebracht. Voorganger 'Be' was een zware brok Prog Metal vol pathos maar het was tevens een album dat zo briljant en geniaal was. Uit het meesterbrein van Daniel Gildenlöw - (die na het vertrek van zijn broer Kristoffer (die nu in Nederland woont), nu ook op dit album basgitaar speelt) - is opnieuw een meesterwerk ontstaan dat opnieuw totaal anders klinkt dan elke vorige Pain Of Salvation plaat, maar tegelijkertijd toch alle vertrouwde POS elementen in zich heeft. 'Scarsick' is een album dat tien songs telt en in twee delen (Side A / Side B) opgedeeld wordt. Het album opent vrij traditioneel met de titelsong waarna we met "Spitfall" een eerste hoogtepunt krijgen. Een stevige, agressieve song met een krachtige boodschap. Hier klinkt de band als een kruising tussen Soulfly & System Of A Down. "Cribcaged" kan ook wel de 'fuck' song genoemd worden. Ontelbare keren haalt men brutaal uit en spuwt men kritiek op diverse aspecten in onze maatschappij. Ook in het daaropvolgende "America" neemt men de huidige Amerikaanse politiek en visie stevig op de korrel. Bovendien zitten er muzikale verwijzingen naar het America thema uit Bernstein's 'West Side Story'. Waanzinnig knap. En het beste moet dan nog komen. Dat krijgen we met "Disco Queen" wat een gedurfde, humoristische en avontuurlijke song is. Controversieel dat wel !, want de gewaagde mix tussen disco en metal zal bij de fans niet door iedereen gesmaakt worden. Op Side B schotelt Pain Of Salvation ons nog 5 nieuwe songs voor die meer in het verlengde liggen van wat de band vroeger bracht. Dit deel is eigenlijk het langverwachte vervolg op het succesvolle album 'The Perfect Element Part 1' uit 2000. Het rustige, wondermooie "Kingdom Of Loss" en het epische slotstuk "Enter Rain" zijn ook zeker het vermelden waard. Eigenlijk kent dit album geen enkel zwak moment. Is het bovendien zo afwisselend en avontuurlijk dat het de luisteraar tot ver in dit jaar zal bezighouden om de 'Scarsick' puzzel op te lossen. Een nieuwe creatieve, artistieke wending in de toch al zeer indrukwekkende carrière van deze Zweden. Het zal moeilijk worden om in 2007 met nog een sterker Prog Metal album op de planken te komen. Indrukwekkend over de ganse lijn.
Nederlands 
Français 
