De Nieuw-Zeelandse reggae/soul band L.A.B. is al een tijdje bezig, en groeit uit tot een grotere band in het genre. De grote doorbraak naar een breed publiek aan de andere kant, is nog een moeilijke stap te overbruggen. Eerder dit jaar bracht de band zijn zesde album uit 'L.A.B -VI'.
We hadden een fijn gesprek met de band: https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/95115-l-a-b-voor-ons-gaat-het-niet-echt-om-een-bepaald-geluid-of-genre-maar-meer-om-een-gevoel-en-een-vibe.html
L.A.B opent met een toegankelijk en soulvol “Give me the Feeling”. Je voelt al vlug die warmte over je neerdalen. Swingend hungrens aftasten zet L.A.B zijn weg verder. Heupwiegen kun je op “Ocean Demon” en wegdommelen in diepe soulvolle gedachte bij “Follow”. De kleurrijke, gevarieerde aanpak siert. Algemeen heb je de noemer van reggae en Soul, maar er is ook pure funk o.m. “Take it Away”. Die mengelmoes intrigeert.
Het doet denken aan Bob Marley en de typische UB40 vibes. 'L.A.B -VI' klinkt energiek en staat bol van positieve, zonnige vibes. Op het eind hebben we nog het catchy dansbare “Trying to Catch me”, met enkele fijne uppercuts.
Band die erkenning verdient in Europa , met z’n ontspannende vibes en positieve energie.
Tracklist: Give Me That Feeling 04:14 Casanova 03:38 Ocean Demon 04:20 Oh No (Pt. 2) 04:08 Follow 02:49 Crazy Dream 03:10 Mr Rave Rider 05:26 Signs 03:18 I Believe (feat. Aja) 04:37 Take It Away 03:32 Trying To Catch Me 04:11
Reggae/Soul
L.A.B -VI
L.A.B
Floris De Decker is een veelzijdig artiest. We leerden hem kennen bij de formatie Team William, en bleven hem op de voet volgen tijdens zijn carrière. Midden december kwam zijn eerste solo plaat 'There never is and never was A Masterplan' uit, onder de naam Floris Francis Arthur. Een weemoedig, melancholisch meesterwerk waar Floris in zijn ziel laat kijken.
We hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Floris, en polsten ook naar de ambities en toekomstplannen met z'n projecten. Lees hier
Geen al te complexe soundscapes, maar een gevarieerd aanbod en eenvoud krijgen we. De soloplaat staat inderdaad in contrast met z’n bands Cloudy-Oh of Team William. Hij houdt er wel van om in uitersten te gaan, nl. solo melancholie en in z’n bands uitbundigheid en humor.
Tragikomish met een donker kantje klinkt het en af en toe maakt hij de brug naar een meer kleurrijke sound, o.m. op “Are you feeling this too” en “For Franz”; ze zijn zelfs vrolijk.
Het melancholisch badje met de kijk op z’n persoonlijk leven staat dus centraal; luister maar eens naar het intiem mooie, afsluitende “The masterplan”; onderhuids blijft de vibe en stekeligheid leven van Team William. Hij opereert vanuit het buikgevoel met eenvoudig, treffend material . Met dit album, onderschrijft hij zich als een veelzijdig artiest .
Setlist: A Wall (3:21) Love Like We Used To (2:38) Drive Me Sane (4:02) Hold Me Now (3:44) Are You Feeling This Too (3:10) Chewy Louie (2:16) For Franz (3:15) Keep Driving (2:37) Kill to Love (2:16) The Masterplan (3:46)
Jarenlang is het stil geweest rond deze underground noise-band uit Atlanta, hun vorige album ‘Gold.’ dateert van 2016, daarna leken ze van de aardbol verdwenen, en nu is daar plots ‘War.’, een splinterbom van een plaat.
De ongure sound van Whores vindt zijn wortels in bands als Helmet, Melvins, Unsane en Godflesh. Hardvochtige noise-rock en strakke metal gezegend met een portie onverbloemde hardcore, een ongure speeltuin waarin ook bands als Chat Pile of Kowloon Walled City gedijen.
Whores heeft een pak woede, furie en verbetenheid samengebald in 9 hondsdolle songs, alles samen goed voor een dik half uur brutaliteit van het betere soort, straight to the bone en barstend van ongeremde energie.
“Malinches” is opgefokte stoner-rock, “Hostage Therapy” en “Imposter Syndrome” kunnen hun mannetje staan tussen het heetste van Melvins, “Quitters Fight Song” draagt de agressie van Godflesh in zich, “Hieronymous Bosch Was Right” en “Everyday Is Leg Day” zijn striemende brokken vernielzuchtige hardcore.
‘War.’ Is een verdomd ferme kuitenbijter van een album, een verwoestende plaat die binnenkomt als een verpletterende donderslag.
“Hammer The Last Nail” is de eerste single uit het nieuwe album ‘Crocodile Promises’ dat in juli verschijnt van The March Violets. Vorig jaar zag ik ze nog in België in de B52, Eernegem en live was deze band zeker op dreef. Gestart in 1981 en nog steeds met twee originele leden in de band. Met name Rosie Garland (vocals) en Tom Ashton (guitars). Sedert een tijdje terug aangevuld met bassist Mat Thorpe ( die eerder al meespeelde op een reunion tour) omdat het voor William Faith te druk werd om alles te blijven combineren met zijn band The Bellwether Syndicate.
De song gaat over toxische relaties en de problemen om er los van te komen. De song start met een leuke riff. De zang blendt er mooi tegen en het refrein bezit een weids gevoel. Het heeft die typisch post punk/goth feel en doet qua sfeer wat aan Siouxsie and the Banshees denken.
“Hammer The Last Nail” is een heel degelijke song met een diepgaande tekst. Hij groeit en komt tot leven na enkele luisterbeurten.
Persoonlijk vind ik het meer een goede albumtrack dan een single. We zijn dan ook benieuwd naar wat voor lekkers er op de nieuwe plaat zal staan van Rosie Garland, Tom Ashton en Mat Thorpe.
The March Violets- Hammer the Last Nail (youtube.com)
Voorlopig staan enkel concerten vast in de U.K. maar ik vermoed dat ze daarna nog wel de oceaan zullen oversteken… Het nieuwe album zal verkrijgbaar zijn op CD, Vinyl en ook digitaal.
Gothic/Postpunk
Hammer The Last Nail -single-
The March Violets
Even de tijd terugdraaien, in 2006 kwam Seasick Steve plots boven het aardoppervlak dankzij een leugentje om bestwil. De vermeende hobo kwam zogezegd rechtstreeks van de straat om als succesvolle bluesmuzikant verder door het leven te gaan, maar in werkelijkheid had de brave man al jaren een knus optrekje ergens in het veilige Noorwegen waar hij rustig op zijn gitaar zat te tokkelen. Het zwerverbestaan was dus compleet uit de duim gezogen van één of andere gewiekste manager die vond dat dergelijk verhaaltje wel goed zou passen bij een ouwe bluesrot. En het werkte, solodebuut ‘Dog House Music’ bracht de laatbloeier Seasick Steve op zijn 55 ste eindelijk erkenning op, en dan nog tot ver buiten de gevestigde blueskringen. Hij was helemaal gelanceerd en mocht met veel bijval menig festival opfleuren met zijn down-to-earth look, zijn ZZ Top baard, zijn gammele zelfgebouwde gitaren en zijn retro blues-act.
Het album was een sterk stukje onversneden en rauwe blues van het soort dat we ook kenden van gelijkgestemde zielen uit de Fat Possum stal als T Model Ford en R.L. Burnside. Vuile, ongekuiste blues dus, niet de designervariant van veel gekostumeerde balorkesten. Steve is daarna verder plaatjes blijven maken binnen hetzelfde concept, de ene plaat al iets scherper en venijniger dan de ander. Maar dat venijn is in de loop der jaren toch wat weggeëbd ten koste van meer gemoedelijke blues, zoals ook het geval is op dit inmiddels al twaalfde album. Het lijkt alsof Seasick Steve er vrede mee genomen heeft dat zijn blues een meer gezapige aanpak verdient. Daar zijn wij minder gelukkig om dan hem.
De inspiratie laat het ook een beetje afweten, de riff van “Move To The Country” is hij schaamteloos gaan jatten bij CCR en verder laat hij zich om de haverklap verleiden tot de de clichés van het genre zonder er veel aan toe te voegen. Dingen als “San Francisco Sound ‘67”, “Let The Music Talk”, “You Don’t Know” en “Funky Blues” mogen dan wel onderhoudend klinken, ze zijn tegelijkertijd ook te vrijblijvend, te gewoontjes, te simpel. Het zijn van die typische bluessongs die weliswaar nooit echt iemand tegen de borst stoten maar waarvan er 13 in een dozijn voorkomen.
Seasick Steve heeft zich er deze keer een beetje te gemakkelijk van af gemaakt, het ganse album klinkt alsof het is opgenomen op automatische piloot, het kabbelt voorbij en nodigt niet echt uit tot meerdere luisterbeurten.
Beetje jammer, maar we blijven het een sympathieke gast vinden en zijn optredens kunnen ons nog steeds bekoren, zeker omdat we weten dat zijn songs live een stuk rauwer en veel minder opgesmukt voor de dag komen.
De doorwinterde Pallbearer fan zal even moeten slikken wanneer hij de eerste song “Where The Light Fades” opzet. Dit is toch wel een zeer zoete, sentimentele prog-rock song die lijkt aan te kondigen dat Pallbearer een andere koers wil varen, zeg maar gerust op de rand van het stroperige. Maar het loont om door te bijten, want wat erna komt klinkt al vertrouwder in de oren.
Pallbearer is er inderderdaad een flink stuk properder, melodieuzer en gevoeliger op geworden, maar dat hoeft niet meteen slecht nieuws te zijn. Het is een trend die zich trouwens ook al in hun vorige platen heeft doorgezet, Pallbearer heeft immers altijd al een prominente plaats voorbehouden voor melodie en emotie in hun doom metal.
De doom- en sludge gitaren van de eerste dagen zijn meer aan banden gelegd en staan ten dienste van de vaak lange songs die je nog het best als doom-ballads kan omschrijven. De titelsong en “Endless Place” zijn daarvan de mooiste voorbeelden, gelaagde en verfijnde songs die de luisteraar naar rustiger oorden brengen waar headbangen niet direct aan de orde is. Afsluiter “With Disease” is een sleper die nog het meest aanleunt bij het vorige werk, met loden gitaren die met finesse een hoop sloopwerk verrichten.
‘Mind Burns Alive’ is de meeste cleane Pallbearer plaat tot nu toe, maar ook een logische stap in hun evolutie.
'Asylum's Lament' is het debuutalbum van het Nederlandse doom-black trio Stuporous. Een project rond enkele gerenommeerde klasse muzikanten die ondertussen heel wat watertjes hebben doorzwommen. De teksten gaan over geestelijke stoornissen, gebaseerd op ware gebeurtenissen in een psychiatrische inrichting.
Het is een zeer gevarieerd meesterwerk geworden, waar de kleur 'zwart' wellicht overheerst.
Maar daar houdt het niet mee op … Genoeg voer voor een fijn gesprek met Izzy, Floris en Devi. Meteen polsten we ook naar de toekomstplannen en vroegen ons af, waarom een zoveelste project binnen de donkere metal, kan intrigeren … Dit interview kun je hier nog eens nalezen
Net dat persoonlijke verhaal rond de songs, raakt onze donkere ziel eveneens persoonlijk , meer nog, we kunnen ons vinden in de verhaallijn. Een song als “Parassidious Preludium” of “Throne of Madness” doet je, willen of niet, in een wolk van waanzin belanden. Zo intensief als de instrumenten klinken, zo indringend en verbluffend doen de vocalen je steeds dieper wegglijden in donkere gedachten. De uiterst doeltreffende sound van blaasinstrumenten, weirde toetsen en klaagzang laten geen klein kiertje open voor zonlicht. Dat blijkt ook uit de verdere songs als “Never Let me go” of “Distorted Echoes”.
Het gezelschap eindigt met een tien minuten lang epos “The Voice that mad me do it”. Een titel die de lading dekt, want de stemmen in ons eigen hoofd draaien eveneens overuren.
Ze creëren dus een aparte wereld , één van verderf, pijn en pure duisternis. En toch weet het onze psychische balans in evenwicht te brengen , net goed genoeg om er dagdagelijks tegenaan te gaan …
Tracklist: Parasidious Preludium - Throne of Madness – Desperation - Decorating the Willow Tree - Never Let Me Go - Distorted Echoes - The Voice That Made Me Do It
Doom/Black metal
Asylum's Lament
Stuporous
In 2020 verscheen Bill Booth's album ‘Til The Blues Have Gone’ met z'n maatje Bill Troiani, onder The Bills-noemer. Het werd hoog tijd voor z'n eigen solo-cd, 'River Town'. De plaat bevat 13 nieuwe zelf geschreven songs vol 'swinging blues, roots rock, country ballads and (Irish/Celtic/Nordic) folk tones, with lyrics often inspired by true life events'.
We hadden al een fijn gesprek met Bill Booth over deze release; lees hier
De plaat is gedrenkt in de tradities van blues en country en is op zich niks vernieuwends of baanbrekends. Hij omarmt wel het genre met liefde en tederheid. Mooi.
Songs als “Ice House”, “Under the Pine” overtuigen meteen; ons blues hart wordt geraakt en geven een kamvuur gevoel .
Op 'River Town' haalt Bill Booth inspiratie uit zijn eigen leven. De teksten zijn gebaseerd op waargebeurde verhalen. Je hoort en voelt die sfeer op o.m. warme songs als “River Town” en “Town Farm”.
Bill Booth trekt de kaart van het betere country en de blues. Het pad wordt behouden grotendeels , maar verschillende uitstapjes mogen er best zijn. Met een knipoog naar de gekende americana. Samen met het persoonlijke verhaal van de man (die meevoert naar allerlei plaatsen en personen), is dit een uiterst aangename, genietbare plaat.
Bill Booth, niet meer van de jongste, straalt een jeugdig enthousiasme uit . De man weet ons telkens te raken en te overtuigen.
Knappe, warme, persoonlijke plaat dus
Tracks: 01. Ice House 02. Peltoma Avenue 03. Under The Pine 04. Ethan Allen James 05. River Town 06. Town Farm 07. St. Albans March 08. Slave To The Man 09. Wyatt Had To Try It 10. Baxter Mountain Range 11. Trouble Downtown 12. Chicken Coop 13. Snake Root Reel
Naragonia bestaat 20 jaar sinds ze in 2003 de band begonnen. Meestal als duo en soms als Quartet. Pascale Rubens en Toon Van Mierlo zijn de twee mensen achter de band. Ze wilden het jubileum niet gewoon laten passeren en ze organiseerden een avond in de Schouwburg in Leuven waarbij ze talloze gastmuzikanten uitnodigden om hieraan deel te nemen. Met mensen uit de Trad Records stal zoals Maarten Decombel, maar ook muzikanten zoals Simone Bottasso die veel balfolk speelt, bassist Vincent Noiret (jazz en folk), Guy Swinnen (jawel van The Scabs) en nog een tiental andere muzikanten die hier hun bijdrage leveren.
Dit jaar wonnen ze trouwens ook een award ( in de folkmuziek) voor de beste live band van 2023.
Voor dit concert grasduinen ze door hun, inmiddels vrij groot, oeuvre. Ze hebben een sterke live reputatie en dat is niet gelogen. De plaat is opzwepend en met de extra gast muzikanten klinkt alles nog voller en rijker. Vanaf de opener “Naya/Castor” nemen ze je als luisteraar mee. De band sprak van een uitgelaten en extatische sfeer en dat voel je als luisteraar ook. Op “We Map The Stars” zingt Guy Swinnen in duet met Pascale Rubens; net als op de plaat versie die eigenlijk in niets verschilt met deze versie. Zijn lage, warme stem matcht hier goed. Charlotte Van Mierlo zingt op “Is het Nog Ver?” en “Tourbillone” wat maakt dat dit optreden veel variatie en verschillende klankkleuren heeft. Voor de rest passeert uit haast elk album wel een track zoals “Astor” (uit ‘Mira’), “Sahzi” (uit ‘Mirad’), “Gij Met Mij” (uit ‘Idilli’) of “Calimero” (uit ‘Janneke Tarzan’).
Deze live plaat is erg geslaagd vanwege de sfeer, de muziek en de gastmuzikanten. Je waant je haast tussen het publiek tijdens het beluisteren en je voelt het enthousiasme en de samenhorigheid. Het is een warm badje waarin je je kan dompelen en nestelen.
Een topplaat in het genre en een ideale schijf wanneer je eens kennis wil maken met de muziek van Naragonia.
Folk/Volksmuziek
‘Exodus’ is het nieuwste en 18de album van Clan of Xymox. Veertig jaar na hun start grossieren ze nog steeds in tristesse, tragiek en elegantie. Zoals steeds is alles keurig afgewerkt. Het artwork is stilistisch weer heel smaakvol en passend bij het album. Naast het reguliere album kan je ook de EP “X-odus” verkrijgen met daarop (re)mixes van “X-odus” en “Suffer” door mensen en bands zoals o.a. Traitrs, The Bellwether Syndicate en Curse Mackey.£
Je zou denken: alweer een album van Clan of Xymox? Dat zal opgewarmde kost zijn zeker… Maar met Ronny Moorings weet je dat hij geen half werk aflevert en al zeker geen afdankertjes. Luister maar eens naar de opener “Save Our Souls”. Heel herkenbaar maar toch klinkt het fris en fruitig. Met heerlijke synths en melodieën inclusief een mooie bridge. Tekstueel is het veel donkerder dan de muziek doet vermoeden. “Fear For a World at War” vertolkt wat veel mensen diep van binnen denken. “The Afterglow” heeft een fijne gitaarriedel dat erg gothic rock aanvoelt. “I Can See Miles Across” heeft een mooie harmonische opbouw en doet mij bij momenten wat denken aan het album ‘Desintegration’ van The Cure. Een compliment want dat album behoort tot één van de beste albums die er zijn, m.i. “We Are Who We Are” heeft een goede tekst maar muzikaal voel ik er niet echt iets bij. “Blood of Christ” is een song voor de dansvloer en heeft club aspiraties. Dat geldt ook voor de reeds gekende single “X-Odus”. “I Always Feel the Same” is een poppy klinkend uptempo nummer. Ook afsluiter “Once Upon A Time” valt onder die noemer.
‘Exodus’ is een homogeen album qua productie en sound. Toch kan je de nummers verdelen in enkele vakjes: Er zijn de meer dance gerichte nummers, de poppy songs en de rest die er wat meer naar darkwave en dergelijke neigen. Tekstueel valt er veel te rapen en de songs zitten tevens knap in elkaar. De synthsounds zorgen ervoor dat het geheel toch fris en modern klinkt. Een knap album.
Darkwave/gothic wave
Het debuutalbum van Riptunes uit 2022 werd uitstekend ontvangen en de release-tour en de vele andere shows bevestigden absoluut de belofte van de plaat, met als toemaatje een mooie support voor Strand Of Oaks. Singles als "Sue" en "Sheila" waren als een warm deken. Ook de nieuwe single “June” heeft diezelfde karaktertrek en dezelfde authenticiteit die we op het debuutalbum hoorden.
“June” werd geschreven voor een jong meisje, even oud als Riptunes. Ze ligt aan de basis van het ontstaan van de band. Het meisje werd zo goed als doof geboren. Haar vader vroeg Luc om een nummer te maken voor zijn kersverse dochter. Dit moest het eerste lied worden dat June zou horen na een eerste operatie. Luc ging zoeken in de muziek van Wouter en na het meisje zelf, zag ook het lied én Riptunes als band het levenslicht.
« June » is een nummer dat levenslust uitstraalt en een positieve boodschap naar de wereld wil brengen: de jeugd heeft de sleutels in handen en maakt zich op voor de fluwelen revolutie. Op naar een betere wereld.
https://www.youtube.com/watch?v=g-69khAtErc
Ruim 20 jaar na haar eerste album en een handvol veel gedraaide singles (o.m. een duet met Paul Michiels) komt de Belgische zangeres Patsy Blackstone met een nieuwe single.
“No Regrets At All” is een co-write van producer Evert Verhees met de Amerikaanse songwriter Michael Garvin die o.m. ook al songs leverde voor Clouseau, Soulsister en Natalia. Internationaal scoorde Garvin hits voor o.m. Jennifer Lopez en Sister Sledge. Garvin schreef in 2007 ook al de single “Singer in the Subway” voor Patsy Blackstone.
Op deze single klinkt Patsy een beetje als Shania Twain, Anouk Alanis Morissette in de jaren ’90: gevatte lyrics en met veel power gezongen. Catchy rokerige bluesrock met ballen.
https://www.youtube.com/watch?v=SrnSdU1WnrY
“Big City Blues” is de eerste single van het gelijknamige nieuwe, vijfde album van de Belgische band Handkerchief dat zal verschijnen op 27 september. Zoals de titel laat vermoeden speelt de grootstad hier een centrale rol in de wereld van de band. Dit resulteert in een wat harder rockende sound, met meer gitaren, maar nog wel steeds met die bluesy feel met een stomende blazerssectie en de ruige stem van Christof Annaert.
Inzake sound komt Handkerchief op “Big City Blues” uit op het kruispunt van Mud en The Sweet met The Sonics: compacte, potige rock die tegelijk wat gladjes en gepolijst aanvoelt omdat ie zo catchy is.
De vorige albums van Handkerchief, ‘Mutiny Ballads & Fishguarding Songs’ en ‘Ghosts Of This Town’ werden al bijzonder goed onthaald door pers en fans. En als we afgaan op deze single, komt dat met het nieuwe album ook wel goed.
https://www.youtube.com/watch?v=TVUtP4jOVjs
De Zweedse rockband Royal Republic is niet superbekend in ons land, anders dan in Nederland, Frankrijk en Duitsland. Later dit jaar staan ze in De Casino in Sint-Niklaas en dat is voor de promotie van hun nieuwe album ‘LoveCop’.
Op hun nieuwe album kijkt de Zweedse band door zijn eigen plastic zonnebril en met veel ironie naar de jaren ’80. De hoes geeft al wat weg. Zanger Adam en de rest van de band staan daar centraal met leren jassen die geleend lijken van Rob Halford van Judas Priest of anders van dat ene bandlid van The Village People (Lee Mouton). Daarbij speelt Royal Republic met een paar gedachten.
Het is terugkijken met een knipoog. Al in die periode deden artiesten gewoon hun goesting en toonden ze hun geaardheid, al had het grote publiek dat niet altijd door. Halford en Mouton ontleende hun kenmerkende outfits aan de gay- en SM-scene van die tijd, terwijl het voor velen het nieuwe ‘uniform’ was voor de metal- en disco-volgers. Met eenzelfde je m’en foutisme speelt Royal Republic ook in de lyrics op ‘LoveCop’: er zijn heel wat interpretaties voor elke zin en elk refrein. En heel leuk: ze hanteren daarbij ook het cliché-taalgebruik van de disco en rock van de jaren ’80.
Ook muzikaal grijpen ze schaamteloos terug naar de jaren ’80. Royal Republic stapelt de muzikale clichés uit disco, funk en power-rock op elkaar in overtreffende trappen. Als vingerwijzing naar de heavy metal van die tijd hebben een paar intro’s en fragmenten een cheesy Knuffelrock-sound. Als om te zeggen: daar houden we die generatie voor altijd verantwoordelijk voor en eigenlijk houden we wel van die camp. Ook de eenvoudige ritmes en songstructuren en de refreinen die je meteen kan meezingen van de disco en het overdreven muzikale drama van de funk worden hier heel erg uitvergroot.
Songtitels als “Boots”, “Freakshow”, “Electra” en “LoveCop” hadden zo op een (vroeg) album van Judas Priest kunnen staan. “Love Somebody” en “Sha-La-La-Lady” zijn dan weer onvervalst Hot Choclate-disco-style. Zo stevig als bij Judas Priest worden de gitaren niet, maar deze potige punkrock is wel zo dansbaar als disco.
Maar of ‘LoveCop’ nu helemaal een door de band vooraf bepaalde concept volgt, dat zijn we niet helemaal zeker. Maar ondertussen hebben we met deze ‘LoveCop’ wel een leuk album met een super-productie. Denk het concept weg en je hebt nog steeds een bijzonder aangenaam, energiek en stevig rockend album dat muzikaal in alles het beste van de jaren ’80 naar boven brengt.
Mijn persoonlijke top 3 van dit album is “Wow! Wow! Wow!”, “LazerLove” en “Electra”.
https://www.youtube.com/watch?v=BbpW_ooMb-8
Nederlands 
Français 
