logo_musiczine_nl

Cactus Club, Brugge - concerts

Cactus Club, Brugge - concerts 2024 08-09 Hotwknd: Zinger (ism Brugge Plus) 16-09 Hollow coves, Teun 21-09 Senses fail, Saves the day, Youth foutain (ism Eye spy) 25-09 Equal idiots (try-out) 28-09 Dub revolution: Channel one with Ras Sherby, Indica dubs…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Alice Cooper - ...
Epica - 2024/8/...
CD Reviews

Airboxes

Confluence

Geschreven door

Airboxes is een duo dat al meer dan een decennium bevriend en delen een grote passie: muziek. Snel na hun eerste ontmoetingen werd er samengewerkt. In 2017 bundelden Bert Leemans (accordeon, accordina en bandoneon) en Guus Herremans (bas, piano en diatonische accordeon) officieel hun krachten om Airboxes te vormen, een muzikaal project dat hun diepe liefde voor het accordeon viert en de grenzen van traditionele accordeonmuziek overschrijdt.
"Confluence" is het tweede album van Bert en Guus. Dit album, verrijkt met toevoegingen van bandoneon, piano en accordina, weerspiegelt de voortdurende evolutie en creativiteit van het duo.

Airboxes neemt het publiek mee op hun voortdurende muzikale ontdekkingsreis, waarbij de magie van akoestische instrumenten en de creativiteit van Bert en Guus zorgen voor een aangename en rijke luisterervaring. Wie houdt van warme en traditionele instrumenten waar verschillende soorten accordeon de hoofdrol in spelen zal hier hard van genieten. Soms waan je je in het zuiden van Frankrijk of ergens in een hangmat in het bos tijdens het beluisteren.
De productie, mixing en mastering gebeurde door Jeroen Geerinck @Studio Trad. Het geluid is dan ook weer heel goed zoals we gewoon zijn van Trad Records.
Zoals steeds is ook het artwork door Ward Dhoore heel fijn en zorgvuldig uitgewerkt.

Instrumentale Folk/Traditional music
Confluence
Airboxes

 

Beordeling

English Teacher

This Could Be Texas

Geschreven door

Hou u vast, ze zijn daar alweer met de nieuwste hype uit de UK. We lezen niets anders dan uiterst lovende recensies over English Teacher, maar die komen quasi allemaal van de Britse pers, wat had u gedacht?
De laatste keer dat diezelfde pers met dergelijke superlatieven over de brug kwam was amper een maand geleden met de debuutplaat van het kitschpop bandje The Last Dinner Party. Adoratie, grootspraak en complimenten alom, geweldig! sensationeel! vernieuwend! briljant! ’t Zal wel, wij hebben dat plaatje ook eens onder de loep genomen en hoorden vooral een stelletje pathetische Florence Welsh-klonen met een Abba complex. Om maar te zeggen, vertrouw nooit op de Britse pers.
Maar het moet gezegd, English Teacher is toch wel heel andere koek dan die aanstellerige trienen van The Last Dinner Party. English Teacher kiest voor indie rock met nogal wat zijstapjes, ze brengen een gevarieerde sound die niet onmiddellijk solliciteert naar het grote succes, daarom dat het een beetje verwonderlijk is dat nu juist rond deze band zoveel heisa wordt gemaakt. We bemerken wel wat gelijkenissen met andere hippe Britse acts als Dry Cleaning, Billy Nomates en Wet Leg, maar English Teacher zoekt het toch iets verder en klinkt vooral rijker en gevarieerder. Naast een stel opwindende uptempo songs als “Broken Biscuits”, “Nearly Daffodils”, “I’m Not Crying, You’re Crying” en “R&B” weet English Teacher te intrigeren met een handvol verstilde pareltjes. Zo doet de titelsong met een strelend gitaartje en een set zalvende strijkers ons denken aan Amanda Palmer. Ook “You Blister My paint” is een juweeltje die niet zou misstaan in een nachtelijke jazzkroeg en “Albert Road” is de ideale soundtrack voor een perfecte zonsondergang.
Dit is zeker en vast een interessant plaatje van een fris, beloftevol en gevarieerd nieuw bandje. Maar om nu overal van de daken te gaan schreeuwen dat dit dé meest geniale band van het moment is, dat is dan weer schromelijk overdreven.

Beordeling

Wine Lips

Super Mega Ultra

Geschreven door

Verdomd pittig en uiterst opwindend plaatje van deze Canadese psychpunkers, een meer dan waardige opvolger voor het al even vlammende ‘Mushroom Death Sex Bummer Party’ uit 2021. Dit is okselfrisse garagepunkrock met een ferme knipoog naar Osees, uiterst gedreven, simpel maar o zo doeltreffend. “Derailer”, “Stimulation”, “Six Pack”, “High On your Own Supply” en “Burn the Witch” zijn allemaal bijzonder aanstekelijke en voortdenderende punkertjes die ongetwijfeld een zweterige clubzaal in vuur en vlam moeten zetten. “Fried IV” is een potente en gejaagde knaller die halverwege overschakelt in een monsterlijke stonerrif  om daarna weer helemaal in overdrive te schieten, uitermate fantastisch. Enkel in “New Jazz” wordt wat gas teruggenomen, hoewel de gitaren voorbij halfweg ook alweer een eindje mogen doorscheuren. “Lemon Party” is dan weer een geweldige instrumental die rechtstreeks uit een olievette garage geplukt is. Wine Lips eindigen in stijl met “Cash Man”, een song die zowaar boven de 5 minuten uitstijgt, wat wel heel lang is voor gasten die doorgaans snedige punksongs van om en bij de 2 minuten serveren.
Maar het is een pareltje die dweept met psychedelica, shoegaze en geflipe garagerock, en het klinkt absoluut geweldig.
Wine Lips komen dit kolkend plaatje voorstellen op 31/07 in De Zwerver, dat wordt zweten.

Beordeling

Pearl Jam

Dark Matter

Geschreven door

Het zal je maar overkomen. In de prille jaren negentig, toen Seattle heel even de hoofdstad van de wereld was, mocht Pearl Jam zichzelf één van de coolste bands op deze aardkloot noemen.
Nu, een dikke dertig jaar en twaalf platen verder, krijgt hun muziek de lelijke stempel ‘dad-rock’ opgekleefd en is er geen mens die nog wakker ligt van een nieuw Pearl Jam album, hoewel hun concerten nog steeds ettelijke duizenden fans lokken. Helaas meestal fans van het slag dat steeds zit te wachten op de zoveelste uitvoering van “Black” Of “Alive” om die dan op hun smartphone te pleuren en er nadien hun ongeïnteresseerde kleinkinderen mee lastig te vallen.
Pearl Jam heeft nochtans in al die jaren aardige pogingen ondernomen om een vinger aan de pols te houden en snedige rockmuziek te blijven maken, en dat is hen best wel gelukt. Met uitzondering van het wat slappe ‘Gigaton’ uit 2020 zijn zowat alle Pearl Jam albums de moeite waard. Op elke plaat was er doorgaans een handvol sterke tracks te vinden waardoor de band kon blijven meespelen in de hoogste afdeling.
Ook met deze ‘Dark Matter’ is dat het geval. We gaan nu niet meteen omvervallen van verbazing, daarvoor blijven ze te trouw aan hun eigen sound, maar hier staan toch weer een stel potige rockertjes op die de vlam in de pan steken. Neem nu “React, Respond” en “Running”, 2 vlijmscherpe songs waarin Pearl Jam speelt en briest als een stel jonge wolven. Of “Waiting For Stevie”, zo een typische classic rocksong waar ze al jaren een patent op hebben, vol emotie, spanning en voorzien van een kwieke gitaarsolo.
In quasi alle uptempo songs is een kwieke Eddie Vedder verdomd goed op dreef, maar het is bij de tragere songs dat de machine ietwat pruttelt. Ook een Vedder in topvorm kan van halfslachtige ballads als “Upper Hand” en “Something Special” geen goudhaantjes maken, het zijn eerder fletse pogingen die bijlange niet meer zo tot de verbeelding spreken als vroegere pareltjes “Elderly Woman Behind the Counter in a Small Town”, “Indiffirence” of “Yellow Ledbetter”.
Laat ons stellen dat ‘Dark Matter’ gewoon een oerdegelijk Pearl Jam album is, niet meer maar zeker ook niet minder.

Beordeling

Pingpongclub

You Don’t Mind It/Don’t Belong -single-

Geschreven door

Dromerige pop is terug helemaal in en dat resulteert bij momenten in mooie songs. Zo ook hier met deze nieuwe single van Ping Pong Club. Deze Kortrijks-Gentse band begon in 2018 en schopte het ver in o.a. de Rock Rally. Helaas verstoorde corona een beetje hun flow van hun start. Gelukkig verdween de band niet en in 2022 brachten ze een ep uit die ze op het dak van het Wilde Westen speelden. De drijvende kracht achter dit alles is Jonas Desmet (Sint-Denijs).

“You Don’t Mind it” is een mooie en dromerige song die wat doet denken aan Warhaus, Balthazar, Chris Isaac… De track is tot in de puntjes afgewerkt en klinkt super. Ook “Don’t Belong” die hier als tweede nummer op staat is van hetzelfde kaliber. Die laatste was al in februari als single uitgekomen. Kijk ook eens naar de intrigerende video.

“You Don’t Mind it” is een track die zeker de nodige airplay op bv Radio 1 en Stu Bru verdient.



Dream pop/Alternative pop
You Don’t Mind It/Don’t Belong -single-

PINGPONGCLUB - You Don't Mind It (Lyric Video) (youtube.com)

Beordeling

Stef Kamil Carlens

Be Who You Wanna Be

Geschreven door

Na een dubbelalbum met Bob Dylan-covers komt Stef Kamil Carlens met nieuwe eigen muziek op ‘Be Who You Wanna Be’. Van The Gates of Eden, de begeleidingsband voor de Dylan-covers, houdt hij op dit album nog Rahmat Emonds (Vermin Twins) en Mirko Banovic (Arno) over, hoewel volgens het boekje Banovic slechts op drie nummers meedoet. In de ‘vaste’ band zitten voorts Alban Sarens (Sir Yes Sir), Nel Ponsaers (The Golden Glows), Maarten Moesen (Brzvlkll) en Jonas Meersmans (Codasinc). Voor de gastbijdrages zijn er dan nog meer Gates of Eden-collega’s: Thomas De Prins en Geert Hellings en de SKC-getrouwen Nicolas Rombouts en Jeroen Baert, aangevuld met Andres Fernandez van Proyecto Secreto. We vermelden ze graag allemaal, want Stef Kamil heeft een neus voor talent en weet als geen ander hoe elk van die artiesten in het grotere geheel zal passen.

Na enkele luisterbeurten mogen we stellen dat Nel Ponsaers en de twee blazers in het team van Carlens de spitsen zijn die mogen scoren, met Stef Kamil als een soort van altijd aanwezige speler-trainer die de lijnen uitzet en de voorzetten geeft die door de andere muzikanten tegen de netten worden geknald. Het is mooi dat een muzikaal genie als Stef Kamil Carlens zichzelf niet elke opgenomen seconde in de schijnwerpers wil zetten.
‘Be Who You Wanna Be’ wordt aangeprezen als een funky album. Denk dan niet aan stuiterende funk van Rick James of de space-funk van Jamrioquai. Het is eerder een soort van velvet funk zoals Prince dat kon. Voor Prince was die fluwelen funk vaak de verpakking voor expliciete erotiek, maar daar doet Stef Kamil niet aan. Al voelen we wel een ondertoon van authentieke universele liefde en on-cynisch geloof in de mensheid. Of dat is net de tegenstelling of gelijkenis die hij zoekt met een tweede muzikale held (van Carlens) die onderhuids aanwezig is op dit album: Serge Gainsbourg. Van beide helden covert Stef Kamil een nummer op dit album. De derde cover is er een van Dez Mona.
Met drie covers op een album-totaal van slechts acht nummers, zou je kunnen gaan denken in de richting van bloedarmoede. Niets is minder waar. De eigen nummers zijn super. Als geheel scoort dit nieuwe album net iets hoger dan ‘Making Sense Of’ en ‘Stuck In The Status Quo’.
De eerste single, “Walk On Red, Stop On Green”, is een oorwurm die in Vlaanderen jammer genoeg niet veel verder geraakt dan Radio 1. Het is ook zowat de ambassadeur van dit album: speels, lichtvoetig en schijnbaar heel eenvoudig. De lyrics zijn een lange opsomming van Carlens’ muzikale helden (met nogmaals een knipoog naar Prince) en van muziekinstrumenten. Stef Kamil is een instrumentenverzamelaar en bij elke song krijgt de koper niet enkel de uitvoerders en gastmuzikanten, maar ook heel gedetailleerd het merk en model van elk gebruikt instrument. Als dat telkens zo’n prachtige single oplevert als deze “Walk On Red, Stop On Green”, mag iedereen over zijn hobby’s zingen.
“Suspicion” van Dez Mona klinkt in deze SKC-versie als een instant Belpop-klassieker. “C'est Comment qu'on Freine” uit Alain Bashung's donkere album 'Play Blessures' uit 1982, met tekst van Serge Gainsbourg, heeft nooit eerder zo zwoel en hartstochtelijk geklonken.
“Love Me Like A Prayer” beschrijft een intense liefde, die ondanks het verstrijken van de tijd, en de turbulentie ervan, toch standhoudt. “Take A Little Time” is een lied over vriendschap.

Samengevat is ‘Be Who You Wanna Be’ een ode aan Stef Kamil’s liefde voor muziek. Elk van de acht songs van dit album is een parel op zich.

single Walk On Red, Stop On Green (Radio) -single- (musiczine.net)
live 2024 Stef Kamil Carlens & The Swoon - Funky ode aan vriendschap en non-conformisme (musiczine.net)

Beordeling

Cuberdon

Emperor’s Hill, Pt 1 -single-

Geschreven door

Cuberdon is een instrumentaal psychedelisch-progressief postrocktrio uit Leuven dat in 2022 zijn eerste EP uitbracht en in onze review waren wij daar toen best wel van onder de indruk.
Lees hier Cuberdon (musiczine.net)
Daar hebben de drie heren inmiddels een vervolg op. Die nieuwe EP komt er deze zomer aan, maar er is al een single (“Emperor’s Hill, Pt 1”) en die is nog een pak straffer dan wat we in 2022 te horen kregen.
De tracks op hun eerste EP hadden – net als het (Gentse) snoepje waarnaar de band vernoemd is – zowel een harde als een zachte kant en dat gaat ook op voor deze nieuwe single van bijna zeven minuten. Dit heeft minder het psychedelische en de stoner van de eerste EP. Het is bij momenten meer postmetal dan postrock en ze spelen subliem met de opbouw en met de intensiteitsgraad.
De vorige EP kwam uit als cassette en pas later als vinyl bij een Duits label.
Hopelijk moeten de vinyl-liefhebbers deze keer niet zo lang wachten om deze fijne muziek uit de klankkast te laten knallen.

https://www.youtube.com/watch?v=DTVmrdmXAD0&list=OLAK5uy_nHuTrpkm3V3d9ayO7pSKpS6mmAIxTfYhc

Beordeling

Scavenger

Beyond The Bells

Geschreven door

Scavenger maakte als Belgische heavymetalband furore begin jaren ’80 van vorige eeuw, met als hoogtepunt het album ‘Battlefields’ in 1985. In 2018 was er een doorstart met nog enkele oorspronkelijke leden en nog wat later was er een bezetting zonder de oudgedienden. Maar de oudjes kijken wel nog mee over de schouders van de nieuwe Scavenger-lichting.
In de nieuwe bezetting was er in 2020 al de vinyl-single met “Backslider” en “Red Hot” als dubbele A-kant. Die twee nummers staan als bonus op het album ‘Beyond The Bells’, uitgebracht bij het Griekse No Remorse Records. Het moet gezegd dat dit nieuwe album in concept nauw aansluit op de classic heavy metal van ‘Battlefields’. Oldschool, maar zeker met een frisse, moderne speedmetal-toets.

Voor classic oldschool heavy metal ligt het tempo hoog op de meeste tracks. Verwacht geen gezapige midtempo-vullers (op “Hellfire” na misschien) of stroperige powerballads. Scavenger komt met het mes tussen de tanden en klinkt heel vastberaden. Zangeres Tine krijgt een glansrol als de nieuwe Kate (van Acid) of de nieuwe Doro (van Warlock), maar laat vooral horen dat ze in kracht en volume in dit genre haar gelijke niet kent in Vlaanderen. Uiteraard krijgen ook de gitaristen Kevin en Tim een pluim en dan doen we er meteen bassist Vincent en drummer Gabriel bij, want er is niemand die een steek laat vallen op ‘Beyond The Bells’. Sterke composities, degelijke lyrics, uistekend ingespeeld.
In deze nieuwe bezetting van Scavenger zit heel wat talent en ze hebben zich ook laten omringen met mensen die het beste uit een artiest kunnen halen. Bob Briessinck (mix) is een soldaat die al heel wat veldslagen heeft uitgevochten in de studio. De keuze voor Anton Mergaerts is opvallender. Hij heeft al mooie dingen laten horen met zijn band Cardinal, maar als producer is zijn curriculum groot maar kort (Cardinal, Dani Hart). Hij heeft ook zuinig wat synths toegevoegd aan de sound.

De lat ligt op dit album altijd heel hoog en is het moeilijk om die nummers aan te duiden die net iets boven de andere uitsteken. Mijn persoonlijke keuze om de uitstekende single “Black Witchery” op te volgen als mogelijke singles zijn “Streetfighter”, “Crystal Light” en “Nosferatu”.

https://www.youtube.com/watch?v=o8Sg1DytQuQ

Beordeling

Asermoietuitkomt

Miauw

Geschreven door

Sinds hun reünie is de productie van Asermoietuitkomt hoger dan die vroeger ooit geweest is, met bijna één album per jaar. Asermoietuitkomt dat is dialect voor Als Er Maar Iets Uit Komt. Het is de bandnaam van een herrezen Nederlandstalige punk/hardcoreband. Die ontstond in 1987 en speelde tot 1989 in elke club en café waar ze mochten. Het zijn genre- en generatiegenoten van het bekendere Belgian Asociality.
Eind 2020 werd Asermoietuitkomt heropgericht met nog twee van de vier originele leden en daar hoorde meteen een album bij: ‘Welle Zen Terug’. In 2022 volgde al het album ‘Onkruid Vergaat Niet’.
Van het derde album, ‘Miauw’, kregen we sinds vorig jaar reeds vier singles. Voor twee daarvan wist de band leuke gastrollen voor te strikken: Jeroen Camerlynck van Fleddy Melculy voor “Mijn Zin” en Lenny van The Priceduifkes voor “Oud IJzer”. Yorick De Graef van Mechels Laweit (voorheen Zombie Butterfly) zingt mee op “Te Druk”. Peggy Hartiel van coverband Gaz-Planché zingt mee op “Doe Dat Maar Zelf”, “De Ideale P.” en “De Poes”. Dat laatste nummer leverde ook de inspiratie voor de albumtitel ‘Miauw’.
Op het album staan alles samen veertien nummers en nog bonustracks. De eerste bonustrack is “De Vier Zwijntjes”, een parodie op “De Drie Biggetjes” van K3 die in 2022 al op YouTube verscheen. “Plastiek Enzo”, “Mijnen Dag”, “Geduld” en “Laat Mij Nu Gerust” verschenen op het album 'Welle Zen Terug' maar werden opnieuw opgenomen.

Heel wat (korte) nummers en heel wat gastzangers. Dat laatste is welkom, omdat de band voor elk nummer zowat dezelfde aanpak heeft in opbouw en ritme (op een intro en break na). Muzikaal is dit misschien eerder klassieke pretpunk en hardcore. In de lyrics zitten enkele leuke grappen en soms moet je die wat gaan zoeken. De humor doet wat denken aan die van Belgian Asociality en The Evil Pony’s. Goed gevonden is “De Ideale P.”. Dat is geen cover van “De Ideale Penis” van De Lama’s (Kloot Perwez, Peter Slabbynck, Mies Meulders, …). Waar dat nummer dan wel over gaat, wil ik hier nog niet verklappen.
De leukste nummers op ‘Miauw’ zijn “De Poes”, “Doet Dat Maar Zelf”, “De Schoen” en “Mama”.
‘Miauw’ is een plezant album en we hopen Asermoietuitkomt binnenkort eens live aan het werk te kunnen zien.

https://youtu.be/DZJP4RtulZs

 

Beordeling

Lee Aaron

Tattoo Me

Geschreven door

De Canadese rockster Lee Aaron draait al mee sinds de jaren ’80 en had hits als “Metal Queen”, “Whatcha Do To My Body” en “Sex With Love”. Ze heeft in haar carrière al zowat alles gedaan, tot een Kerst-album toe. Wat nog op haar to-do-lijstje stond was een volledig album met covers. Dat is er nu met ‘Tattoo Me’.
De albumtitel is ingegeven door de eerste zin van “Blue” van Joni Mitchell (Songs are like tattoos). Dat nummer covert ze niet, wel “Tattoo” van de hier niet zo bekende Amerikaanse band The 77’s. Mooie song, maar ook niet veel meer dan dat. Lee Aaron liet zich bij de keuze van covers leiden door de songs die haar in haar lange loopbaan inspiratie gegeven hebben. En ze stopt daarvoor niet bij de begindagen van die loopbaan. Ze brengt bijvoorbeeld een frisse, potige versie van “Are You Gonna Be My Girl” van Jet, uit 2003.
Andere covers liggen meer in de lijn van de verwachting, zoals “Even It Up” van Heart. Er zit wat meer pit in de cover dan in het origineel, maar nu ook weer niet in die mate dat de band dit naar een veel hoger niveau tilt. Dat Led Zeppelin langskomt is geen verrassing, wel de keuze voor “What Is And What Should Never Be”. Dit is een heel degelijke cover, maar de Led Zep-magie voel ik hier niet voluit. Bij “Is It My Body” van Alice Cooper klopt het plaatje beter. Muzikaal zat Lee Aaron in de begindagen heel dicht tegen de sound en lyrics van de Alice Cooper van toen aan. Dit is een heel memorabele cover.
De cover van “Go Your Own Way” van Fleetwood Mac willen we met de mantel der liefde bedekken. Vocaal komt Lee Aaron zelfs niet in de buurt van het origineel, terwijl de band net zijn best doet om wel dicht bij het origineel te blijven. Dat is misschien de belangrijkste opmerking bij het hele album: de band steekt te weinig van zichzelf in de geleende nummers.
Het zijn covers en geen herinterpretaties. Daar zijn natuurlijk een paar uitzonderingen op, zoals de swampy bluesrock-versie van “The Pusher” van Nina Simone. “Malibu” van Hole en “Connection” van Elastica plakken dan weer aan het origineel als een Siamese tweeling. Verrassende keuzes, maar brave interpretaties.
Een cover met wel veel interpretatie en emotie is de cover van “Someone Saved My Life Tonight” van Elton John. Hier in een akoestische versie, met strijkers en zeemzoete koortjes. In deze versie ontpopt de song zich niet van een pianoballad tot een Queen-achtige powerballad met veel drama. Maar je voelt in de zang wel dat de zangeres heel wat jeugdherinneringen heeft aan deze song. Hetzelfde lijkt op te gaan voor “Teenage Kicks” van The Undertones, waarin de zang bijna net zo hees klinkt als die van Feargal Sharkey indertijd.

‘Tattoo Me’ bevat een paar verrassende keuzes en een handvol memorabele interpretaties, toch klinken de meeste covers wat braaf en missen we emotie en persoonlijke toevoegingen.

https://www.youtube.com/watch?v=sHl2pF29hig

Beordeling

Pagina 7 van 376