Wim Guillemyn kennen we vooral als bassist bij The Other Intern en tot voor kort bij Sygo Cries. In Search For Embers is zijn soloproject waarvoor hij zelf alle instrumenten inspeelde. Enkel voor de vocale inbreng deed hij een beroep op zijn bevriende netwerk.
“This Day Will Come” is de nieuwste single van dit project en deze keer zijn er geen gastvocalen toegevoegd. Wim houdt het bij een donkere, volledig instrumentale soundtrack. Een lichte dreiging, een ferme lel melancholie, een trage opbouw die een paar keer inzakt en dan de draad weer oppikt, een elektrische gitaar die hartstochtelijk mag huilen, … Enkel het klokkengelui aan het begin en op het einde zouden wij willen ruilen voor een toevoeging die iets minder stereotiep is voor instrumentale, cinematografische muziek. Er moeten toch nog geluiden bestaan die ongeveer dezelfde emotie oproepen? En de synths hadden misschien nog wat meer op de voorgrond gemogen.
Afgaande op de reeds uitgebrachte digitale singles wordt het album van In Search For Embers een heel eclectische verzameling.
https://www.youtube.com/watch?v=Q8XwByADIlk
Info Wim zelf - In Search for Embers - "This Day Will Come"
Op het einde van 2023, en in de donkerste dagen van het jaar, laat In Search for Embers nog een single op de mensheid los.
Deze instrumentale track heet "This Day Will Come" en is een donkere track geworden waarvan de geluiden en de synthsounds onderhuids de prominent aanwezige gitaren ondersteunen. Filmisch, melancholisch en melodisch zijn passende tags bij deze track.
Ook is er een bijpassende video op het youtube kanaal van In Search for Embers te ontdekken.
youtube: https://www.youtube.com/watch?v=Q8XwByADIlk
All written and performed by Wim Guillemyn
Naast het project In Search for Embers werken Wim (The Other Intern en ex-Sygo Cries) en Corina (face your fears en black snow in summer) ook aan een resem nummers die ergens in 2024 gereleased zullen worden. Wat kunnen we er nu al over zeggen? Het zal een melange van new wave, electrowave, darkwave en postpunk worden waarmee we later als duo de podia willen mee aandoen.
Wordt vervolgd...
Sinds hun reünie produceren die van Asermoietuitkomt bijna één album per jaar. Asermoietuitkomt is de herrezen punk/hardcoreband uit Heist-op-den-Berg. De band ontstond in 1987 en speelde tot 1989 in elke club en café waar ze konden. Het zijn genre- en generatiegenoten en vrienden van het net iets bekendere Belgian Asociality.
Eind 2020, vol in de coronapandemie, werd Asermoietuitkomt heropgericht met nog twee van de vier originele leden en daar hoorde meteen een album bij: ‘Welle Zen Terug’. In 2022 volgde al het volgende album: ‘Onkruid Vergaat Niet’.
Op het derde album, ‘Miauw’, is het nog wachten tot 2024. Als aperitief is er nu al de single en video van “Mijn Zin”. Daarvoor wist de band een leuke gastrol te strikken: Jeroen Camerlynck van Fleddy Melculy. De samenwerking stond in de sterren geschreven. Camerlynck kent zijn lokale en minder lokale helden (zie wat hij deed met Angel Crew) en er zijn tal van overeenkomsten: in de muziek, in het gebruik van het Nederlands en in het mengen van maatschappijkritiek, humor en sarcasme.
“Mijn Zin” is een leuke single. Heel rechttoe-rechtaan en het hele verhaal duurt niet langer dan twee minuten.
De releaseshow van ‘Miauw’ is op 20 april in Heist-op-den-Berg. Asermoietuitkomt wordt daarbij vergezeld van Rudlon (crossover in het Kempisch), Zombie Butterfly en Belgian Asociality.
https://www.youtube.com/watch?v=8CctGIr92w0
Firewind is de band van Konstantinos Karamitroudis, beter bekend als Gus G. De band werd opgericht in de Verenigde Staten in 1998, maar werd later een Grieks/internationale band. Gus G bouwde voor zichzelf een mooie carrière uit als topgitarist bij onder meer Ozzy Osbourne, Dream Evil, Mystic Prophecy en Arch Enemy. Firewind werd zijn speeltuin voor zijn solomateriaal, met een bezetting die vaak wisselt.
Als zangers voor Firewind koos Gus G wel altijd voor klasbakken, maar niet voor heel bekende zangers. Zo werd ook de Duitser Herbie Langhans aan boord gehaald. Prima zanger, maar je kan niet zeggen dat hij een palmares heeft waar je van achterover valt. Maar hij deed bijvoorbeeld wel mee op albums van Avantasia, Kamelot, Mob Rules en Rhapsody Of Fire en hij is inmiddels de vaste zanger van The Lightbringer of Sweden. In België kennen we Langhans als gastzanger op albums van Giotopia en Magic Kingdom. U wil nog meer Belgische connecties? Firewind-drummer Johan Nunez is geboren in Charleroi en zette zijn eerste stappen bij lokale metalbands als About: Blank en Suicide of Demons.
Firewind speelt regelmatig in ons land. Ze stonden al vier keer op Graspop en één keer op Alcatraz, maar op eigen kracht de grotere Vlaamse concertzalen vullen, dat deden ze nog niet.
Nog even terug naar Herbie Langhans. Hij is één van de eerste vocalisten die drie Firewind-albums na elkaar achter de microfoon staat: ‘Firewind’ uit 2020, ‘Still Raging’ van dit jaar en ‘Stand United’ dat in maart 2024 uitkomt en waarvan we al enkele singles kregen te horen in de aanloop. Dat deed enkel de Zweedse Griek Apollo Papathanasio hem voor bij Firewind. Om maar te zeggen dat er vertrouwen is tussen Gus G en Herbie Langhans.
Firewind bracht al live-albums uit, ‘Live Premonition’ in 2008 en ‘Apotheosis’ in 2012, maar met nu een vaste zanger aan boord leek het wel het juiste moment voor een nieuwe live opname. De plaats van het gebeuren voor ‘Still Raging’ is het Principal Club Theater in Thessaloniki, grofweg te vergelijken met de AB in Brussel. De opnames dateren van 2022, net na corona.
Op de setlist voor dit live-album stonden uiteraard heel wat tracks van het eerste Firewind-album met Langhans, uit 2020, maar toch ook weer niet zoveel dat je kan zeggen dat ‘Still Raging’ de live-versie van dat album is. Met zes tracks is het wel het beste vertegenwoordigd, maar er staan er dan weer vijf niet op het live-album. De band vulde aan met een overzichtelijke dwarsdoorsnede uit het hele oeuvre. Enkel van het debuut ‘Nocturnal Symphony’ uit 1998 heeft geen enkele track het nieuwe live-album gehaald. Leuk die “Maniac”-cover van Michael Sembello, maar die stond in 2008 reeds op ‘The Premonition’ en wordt live nog vaak gespeeld.
Het gekke is dat dit album het integrale concert van Thessaloniki is, op één track na: “Allegiance” met als gast Yannis van Beast in Black. Waarom die ene track ontbreekt, ook op de bijgeleverde Blu Ray, is niet meteen duidelijk. Misschien heeft het ermee te maken dat Yannis met zijn band bij een ander label zit. Het is ongeveer dezelfde set als die ze in 2022 op Dynamo speelden, maar dan met nog tien extra tracks.
Het publiek in Thessaloniki reageert super-enthousiast. Het moet in Thessaloniki dan ook één van de eerste grote concerten na corona geweest zijn. En voor de Grieken is Gus G na zijn passage bij Ozzy razend populair en dan is Thessaloniki ook nog eens een thuismatch. Gus G soleert dat het een lieve lust is en etaleert zijn talent met veel bravoure en drama. Live krijgen we zowat elke track in de ‘extended’ versie, maar ons hoor je niet klagen. Herbie Langhans laat horen dat hij een klasbak is, ook in een concert waar hij liefst 21 nummers moet zingen en waarbij hij meer dan de helft van die nummers speciaal voor die avond (en de generale repetitie daags ervoor in Athene) heeft moeten instuderen. De hele band heeft alle nummers goed in de vingers, maar als we heel streng zijn, is het toch Langhans die niet in elke track echt top is. Een paar keer haalt hij zijn eigen ambitie in bereik en volume net niet. Dat geeft tegelijk wat charme en patina aan deze opnames: de menselijke stem is uiteindelijk geen machine die je met een knop aan en uit zet. Het herinnert er ons aan dat we de perfectie eerder moeten zoeken in het gitaarspel van Konstantinos Karamitroudis.
Waar we Langhans wel op pakken met een gele kaart is dat hij de Griekse fans aanspreekt in het Engels. Grieks is geen makkie, dat beseffen we maar al te goed, maar een paar fonetisch geformuleerde zinnetjes uit beleefdheid, dat moet toch lukken?
Voorts kan je met die diehard Firewind-fans waarschijnlijk wel een paar avonden lullen over welke tracks nu ontbreken en welke misschien overbodig zijn. Firewind speelt zelden hun in 2002 opgenomen Scorpions-cover “Pictured Life”. Die had ik voor een live-album persoonlijk eerder eenmalig van onder het stof gehaald gezien dan de veel bekendere “Maniac”.
De Blu Ray is alles wat je van een Blu Ray mag verwachten. Prima beeld en geluid, niet zo veel extra’s. Misschien jammer dat er van dit live-album geen vinyl beschikbaar is, maar om dan 21 uitgesponnen nummers netjes in vinyl te persen, dat zou flink wat grondstof vergen.
Mickael Karkousse is de zanger van Goose en stelt hier met ‘Hello’ zijn debuutalbum voor. Zo’n twee jaar zijn debuut-EP die hij zelf omschrijft als een EP waarop hij nog zoekende was. Zelf zegt hij dat het moeilijk heeft om emoties te uiten behalve via muziek. We kunnen daar inkomen want geldt dat niet voor muzikanten? De producer die hem door zijn muzikale reis op ‘Hello’ heeft geleid, is de Fransman Victor Le Masne die ook de vorige plaat van Goose heeft gedaan en voor de Olympische Spelen in Parijs gevraagd werd om de Marseillaise in een nieuw arrangement te steken.
Over naar de muziek dan. We gaan er niet flauw over doen maar je hoort hier en daar wel eens Goose doorklinken. Ook natuurlijk vanwege het feit dat hij bij Goose ook de vocals doet. Is dat erg? Nee en het is nu ook niet dat het een doorslag is van Goose.
Opener “Hello” is een aanstekelijke emotierijke instrumentele track dat het in het dance en club circuit wel zijn weg zou kunnen vinden. “The Good Life” was tevens al een single en is een topnummertje: synths, catchy met wat verwijzingen naar 80’s pop en disco. Ook “Darling” is uptempo en heel dansbaar. Ik denk dan wel eens aan een artiest zoals Libanees-Britse zanger Mika. “Dancing Like A Fool” is ook een nummer dat nog wat swingt.
De andere zeven tracks zijn meestal veel rustiger qua ritme maar daarom zeker niet minder goed. “Hide Again” bijvoorbeeld is gevoelig en heeft een mooie opbouw. “Only With You” is een gelijkaardig nummer en Karkousse maakt hier gebruik van stemvervorming zoals we die nu veel horen op de radio. “It’s So Magic” is eveneens gevoelig en bij momenten ietwat etherisch door de synths. Met een verslavend terugkerend zinnetje in het refrein. “Omni” is een korte instrumental hoofdzakelijk op piano gespeeld. Op afsluiter “True” klinken de synthsounds een beetje als een Stromae nummer. Met deze song schudt hij nog eens zijn publiek wakker na de eerdere gevoelige en rustige tracks.
Mickael Karkousse heeft met “Hello” een sterk album uit. Het toont dat hij meer is dan de zanger van Goose. Zijn rustiger en introvertere songs zijn meer dan de moeite waard en tonen een andere kant van hem. Toch blijft het meeste van zijn materiaal catchy en toegankelijk.
Synthpop/electro
Hello
Mickael Karkousse
A Slice Of Life bracht in 2022 het fijne album ‘Tabula Rasa’ uit dat zowat overal lovende kritieken oogste. Dat album hebben ze gepromoot met een pak concerten en voor ze aan een volgend album beginnen, is er nu een interessante remix.
“What Doesn’t Kill Me” was misschien niet het nummer van dat album dat de meeste mensen zouden aangeduid hebben als ‘interessant voor een remix’, maar als ik hoor wat de Oostenrijker Ashley Dayour (The Devil & The Universe , Whispers in the Shadow, L’âme Immortelle) hiermee aanvangt, kan je enkel respect hebben voor die keuze. Haunting in de intro (heel anders dan het origineel), veel nadruk op de vocalen, een web van melancholie op een kaal, vertraagd ritme, … Prachtig.
Elektro/Dance
What Doesn’t Kill Me – Ashley Dayour-remix -single-
A Slice Of Life
https://asliceoflife.bandcamp.com/track/what-doesnt-kill-me-ashley-dayour-remix
Het was even wachten op nieuw werk van Mooneye. Nu we de nieuwe single ‘Branches’ gehoord hebben, weten we opnieuw dat geduld meestal beloond wordt.
Dit is een puur en onversneden singer-songwriter-kunstwerkje dat in opbouw, toon en arrangement de oudere muziekliefhebbers zal doen terugdenken aan de jaren ’70. Toen zangers nog de tijd kregen om een song te smeden met talent en ervaring. In elk lied konden ze een klein stukje van een groter verhaal vertellen. Denk aan Tim Hardin, Joni Mitchell en Paul McCartney.
De producer was Koen Gisen (Meskerem Mees, The Bony King Of Nowhere) terwijl de mixing in handen was van Jolan Decaestecker (Ão). Het tweede album van Mooneye komt uit op 23 februari.
https://www.youtube.com/watch?v=Nrwcku09aA0
Eerder deze single bespreking van de te verschijnen cd Lover To Stranger -single- (musiczine.net)
Het legendarisch label Antler is terug tot leven gekomen. Goed nieuws voor de vinylliefhebbers en voor de mensen die de muziek uit die periode willen (her)ontdekken. Er werd geput uit de archieven van het label. Siglo XX kreeg al een release van een remasterde versie van hun dubbelalbum en nu krijgen we een compilatie met werk uit de beginperiode van het label. Het begon met Roland Beelen (Kleo Label) die in 1981 samen zat met Maurice Engelen en daarna samen Antler oprichtte.
Hun eerste release was Neue Sachlichkeit met “Ice/Painless Rage”. Toen waren ze echt baanbrekend voor verschillende genres en bands in België. Tot 2005 bleven ze samenwerken maar door een zwaar ongeluk van Roland Beelen in dat jaar trok hij zich terug uit de muziek business.
Uiteindelijk werd het label samengevoegd met EMI en werd het onder de mat geveegd. Via omzwervingen kwam het in handen van Warner Music. In 2022 verwierf Starman Records van Felix Huybrechts het recht om de naam en het label nieuw leven in te blazen. Lieven De Ridder (Walhalla Records) stelde twee compilaties samen uit het materiaal en Pieter De Wagter remasterde de tracks.
Wat komen we op de eerste compilatie tegen? Songs van artiesten die nog via Kleo uitgegeven zijn geweest en van het jonge Antler.
Opener is Luc Van Acker & Didi Paris met “Onze Vader”. Een heel rudimentair gemixte track dat naar post punk ruikt. Het is wel degelijk het Onze Vader dat hier opgedreund wordt. Een heel alternatieve versie in vergelijking met Dana Winner haar versie… Het nummer doet mij wat aan de jonge P.I.L. denken.
Siglo XX mag hier niet ontbreken natuurlijk. Dit met “Obsession”. Een nummer dat nog ergens tussen New Wave en Dark Wave bengelde.
Neue Sachlichkeit met “Ice” en “Painless Rage” wat , zeker voor die tijd, een goede productie had. Maar het waren ook twee goede songs met potentie. “Ice” vind ik nog steeds een dijk van een nummer. Alleen al die ritmesectie maakt het luisteren de moeite waard.
The Neon Judgement met “Sweet Revenge” dat in 1982 samen “Factory Wall” op een 7inch stond. The Singles met de aardige track “The Last Dance” met onder meer Ben Crabbé aan de drums. Ze behaalden de tweede plaats op de Humo’s Rock Rally in 1980 na The Machines.
Men 2nd met “The Healer” uit Leuven met leden die connecties hadden met bands als Aroma Di Amore, De Legende en The Singles.
Ook interessant is Sovjet War met “The Nuthouse” dat muzikaal te vergelijken valt met wat Red Zebra toen in die dagen deed.
In totaal twaalf tracks vinden we op deze eerste compilatie terug. Het moet gezegd worden dat dit een heel fijne en evenwichtige verzamelaar is geworden waar geen opvuller tussen staat. Een grote aanrader!
Electro, Post Punk, Cold & New Wave
Antler Records - Early Years Vol 1
Antler Records
Ware het niet dat we er zeker van zijn dat Kurt Cobain al sinds 1994 zo dood is als een pier, we zouden zweren dat Nirvana met een nieuw album op de proppen is gekomen. Verantwoordelijk hiervoor is Sap, een trio uit Austin Texas dat het er qua invloeden wel heel dik op legt.
Nog wat meer verwarring, ‘Sap’ was ook de titel van een EP van Alice In Chains uit 1992 en SAP (met hoofdletters) is dan weer een Australische groep die qua sound en invloeden in een gelijkaardige vijver vist.
We gaan ongegeneerd terug naar de nineties-gitaarrock, zoveel is duidelijk. Maar we zullen het geweten hebben, er is echter maar één heel groot voorbeeld, en dat is Nirvana. De stem, de looks, de sound, de songs, de scheurende gitaren, de oerschreeuwen, quasi alles ademt Nirvana. Geen idee hoever een band wil gaan in het volgen van de grote invloeden, maar ik zou toch maar best de revolvers uit de buurt houden.
Qua originaliteit of eigen smoelwerk scoort Sap dus een dikke nul, maar ergens verdienen ze dan ook weer sympathie omdat ze tenminste de moeite doen om met een stel stevige eigen songs voor de dag te komen. Dit is dus niet de zoveelste tribute band die Nirvana songs zo foutloos mogelijk probeert na te spelen. Het is ook geen potsierlijke copycat als Puddle Of Mud of Silverchair, zeg maar de geföhnde versies van Nirvana.
Sap serveert de Nirvana-sound hier immers op zijn rauwst en smerigst. De Nirvana van ‘Bleach’ en ‘In Utero’, zeg maar, en dat met nog een extra kluit modder eraan. Een band die zijn zweet het liefst achterlaat in vunzige repetitiekoten, donkere punkkroegen en aftandse concertzaaltjes in plaats van in grote stadions. Met vuile lappen garage-grunge als “Kiss My Kitty Cat”, “Big Fat Macho Man” en “Mr John” verzekert Sap zich van zijn bestaansrecht, dit zijn songs die zich zonder schaamte met het grote voorbeeld mogen meten.
Vision Master is een tweemansband uit Washington die zopas hun debuutalbum ‘Sceptre’ uitbrachten bij het Italiaanse label Gates Of Hell Records. Ze kozen voor heel klassieke heavy metal en hardrock en klinken op een paar tracks bijzonder catchy.
Reuben en Dan kennen elkaar van bij hun vorige band Funerot, maar het duurde tot bijna 10 jaar na de split van die band vooraleer ze startten met Vision Master. Muzikaal ligt dit project dan ook mijlenver verwijderd van de death en horror van Funerot. De absolute ster van dit duo is Dan Munro. Hij is goed voor heel aangename vocalen (hij klinkt soms eerder Brits dan Amerikaans) en voor heel degelijke riffs. De fundering op bas en drums wordt gelegd door Reuben.
Op openingstrack “Wolves In The Shadows” zit hier en daar een break en tempowissel die nog verwijst naar de nerveuze deathmetal van Funerot, maar voorts tapt Vision Master uit het vaatje van de klassieke heavy metal, met meezingbare refreinen, vlot te volgen clean gezongen lyrics, eenvoudige en toch catchy melodielijnen, ... het tempo ligt in de meeste tracks hoog en dat is ook wel best aangenaam, want deze duo-band moet het voor een deel hebben van de drive die ze in hun muziek steken.
Er is één absolute uitschieter op dit album en dat is “Knife In A Velvet Glove”: hier klinken de vocalen van Dan in het refrein een beetje als die van Brett Andersson van de Britse rockband Suede en een paar riffs van deze song doen denken aan The Darkness. Eens ze op dreef zijn, is er niets aan dit nummer dat je niet goed kan vinden, of het moet de rommelige intro zijn. Het is gewoon een instant-klassieker.
De andere tracks op ‘Sceptre’ die net iets beter zijn dan gemiddeld, zijn “Sandstone”, “Wet Net”, “Thin Veil” en “Arc Terminal X”, met een gitaarsolo van nog een ex-Funerot (Sean).
https://visionmaster.bandcamp.com/album/sceptre
Mechelaar Eric Vandamme viert zijn 40ste verjaardag als cult synthwave-fenomeen Enzo Kreft en dat doet hij met een verzamelalbum op vinyl. Dat heeft hij ‘XL’ gedoopt. Niet omdat er zoveel extra’s op staat, maar omdat XL in Romeinse cijfers staat voor 40.
Op ‘XL’ verzamelt de man met de zwarte baret tien tracks en die komen van de albums ‘Control’, ‘Different World’ en ‘Shelter’. Dat zijn de jongste drie albums, waarvan nog niets eerder op vinyl uitkwam. Daar zit misschien een logica in. De eerste cassettereleases, van de jaren ’80, werden in 2016 reeds verzameld op het vinyl verzamelalbum ‘Dark Matter’ van Walhalla Records. Maar nu blijven twee albums uit de ‘herstart’-periode verweesd achter. Van ‘Turning Point’ en ‘Wasteland’ staat er niets op deze nieuwe verzamelaar.
Minstens acht van de tien tracks zijn als digitale/video-single uitgebracht. Op ‘XL’ krijgen we wel gewoon de eerder reeds verschenen album-versies van de tien tracks. Geen updates, extended versions of remixes. Dat had misschien nog interessanter geweest voor de fans die al eerder de CD’s kochten. Maar misschien zit dat er nog wel aan te komen, op een volgende release.
Het is voor de fans een blij weerzien met “Duck And Cover”, “Biometrics” en “It’s Going On And On”, songs die intussen zowat klassiekers geworden zijn.
Het is ook een mooie start voor wie Enzo Kreft nog maar net ontdekt heeft.
Elektro/Dance
XL
Enzo Kreft
https://www.youtube.com/watch?v=G_qgY0mPsoo
Het moet gezegd worden dat sinds hun terugkeer enkele jaren geleden ze sindsdien erg actief bezig zijn. Dat op vlak van releases en optredens. Deze EP bestaat uit telkens twee remixes van drie nummers uit hun vorig album ‘Echoing Reverie’: “Big Violent”, “Piano Ghost” en “Midnight”.
We starten met “Big Violent” met een single edit van het nummer. Het nummer is hetzelfde als op het album maar de mix maakt het nummer egaler en toegankelijker. De andere mix is er een van Patrick Codenys in de Front 242 cutter mix. Daarmee krijg het nummer een lichte EBM factor mee.
Van “Midnight” krijgen we een ‘Stripped Down’ en een ‘Shad Shadows Version’ te horen.
De eerste versie bestaat haast enkel uit zang en piano. Het maakt ook duidelijk dat dit wel een heel goed nummer is dat ook in zijn eenvoud overeind blijft. De andere mix is gemaakt door de Italiaanse dark electro band Shad Shadows. De aanpak is goed gelukt en de mix van de zang is ook heel geslaagd. Van “Piano Ghost” is er de ‘Rough Mix’ waarvan de album versie eigenlijk wel beter is. De ‘Hørd Mix’ daarentegen voegt wel meerwaarde toe ten aanzien van het originele nummer. Het nummer gaat een heel andere weg op door o.m. de etherische/spacy synths, de aangepaste percussie etc...
Deze EP brengt geen nieuwe songs maar boeiende mixen die laten zien wat en welke richting je met een song kan uitgaan. Met sommige elementen die misschien kunnen meegenomen worden naar een volgende release toe.
Een zicht doorheen hun site leert ons dat ze zeker over een portie zelfrelativering beschikken. Ze zullen hun muziek wel met de nodige ernst benaderen en behandelen, maar qua imago en art-gehalte lijken ze daar zo te zien nogal gerust in te zijn. Maar ook dat kan juist een imago zijn… Kan je nog volgen?
“Beef” is de tweede single van het Antwerpse kwartet Sekushi (is Japans voor sexy) ter promo van hun nog te verschijnen dubbel-EP. Een heel aardig nummer dat nogal wat stijlen vermengt met elkaar tot een mooie homogene sound. Ik hoor sounds en vibes die een beetje doen denken aan bands zoals Kula Shaker of Millionaire. Gewoon om je een idee te geven wat je kan verwachten van deze single.
“Beef” steekt clever in elkaar. Het heeft een mooie opbouw en het blijft boeien waardoor je blijft luisteren tot het einde. Het ontbreken van zang is hier geen gemis.
Het artwork onderstreept nog eens hun zin voor humor en gekte. Laten dat nu juist dingen zijn dat we ook graag waarderen.
Met deze catchy, in een jaren 70 gegoten sausje, muziek maken ze ons natuurlijk benieuwd naar wat volgen zal. Laat maar komen die EP.
SEKUSHI (@sekushi.band) • Instagram-foto's en -video's
Fons records presenteert ‘Beef’, de nieuwe single van Sekushi (musiczine.net)
Beef - YouTube
Psychedelisch rock/post-rock
Beef -single-
Sekushi
Beth Ditto haalt het Gossip-paard opnieuw van stal. Volgend jaar verschijnt – 14 jaar na succesalbum ‘Music For Men’ - het nieuwe album ‘Real Power’. Als we afgaan op de eerste single (‘Crazy Again’) wordt dat voor de fans een blij weerzien.
14 jaar is natuurlijk een heel lange pauze. Maar The Gossip is nog steeds hetzelfde trio van Ditto, Blilie en Howdeshell. En met Rick Rubin werd dezelfde producer opgetrommeld als voor ‘Music For Men’.
Of “Crazy Again” het succes van singles als “Heavy Cross” en “Love Long Distance” nog eens kan herhalen, valt te betwijfelen. Toch is het een heel goede poging in die richting. Het nummer heeft dezelfde vibe als “Love Long Distance”, maar dan zonder de onderhuidse dreiging van het nummer uit 2009.
“Crazy Again” gaat over een allesoverweldigende verliefdheid en klinkt dan ook een beetje naïever, lichtvoetiger, vrolijker.
Deze single is een blij weerzien met een band die we te lang hebben moeten missen. We kunnen al niet wachten om dat album te ontdekken.
https://www.youtube.com/watch?v=hgTOXSZN7g8
“Night Gym” is de nieuwe single van onze nieuwe nationale rocktrots Meltheads, die ons al eerder aangenaam wist te verrassen met de single “Naïef”, een postpunk-hymne die door deze uitzonderlijk in het Nederlands gebracht werd. “Night Gym” start met springerige, stuiterende postpunk, gaat dan een versnelling hoger naar een hitsig ritme van The Hives en eindigt met een brok lichtbruine sludge.
Songtitel “Night Gym” verwijst naar een nachtclub in Praag en naar andere activiteiten dan ‘vroege ochtendgymnastiek’. De lyrics zijn een aanklacht tegen de schimmige kanten van prostitutie. Het refrein is dan ook: why can’t you love me for free?. Helder en krachtig.
“Night Gym” is de opvolger van de single “Theodore”. Beide nummers zullen te vinden zijn op Meltheads’ debuutalbum ‘Decent Seks’, dat op 9 februari van volgend jaar verschijnt.
Meltheads is een band die je vooral eens live moet ervaren en daar krijgen we binnenkort in Vlaanderen wel enkele kansen toe.
Eerdere live review 2023 Meltheads - Bruisend, opwindend setje! (musiczine.net)
https://www.youtube.com/watch?v=4OqXdYJxRBM
Nederlands 
Français 
