‘Only The Now’ is het eerste album van Tom Robinson sinds 20 jaar. De Brit maakte van eind de jaren ’70 tot halfweg de jaren ’90 hits als o.m. “2-4-6-8 Motorway”, “Glad to be Gay”, “War Baby”, “Power in the Darkness” en “Atmospherics (Listen to the radio)”. Toen stopte hij met internationale tournees en met muziek opnemen en ging hij aan de slag als presentator bij BBC-radio, dezelfde zender die eerder een aantal van zijn singles van de radio had gebannen. Vorig jaar werd hij 65 en besloot hij dat de tijd rijp was voor een nieuw album, met songs die hij al die jaren opgespaard had. Het geld voor de opnames werd bij elkaar gesprokkeld met een crowdfunding-campagne waar ook een aantal Vlamingen op intekenden. Niet verwonderlijk want Tom Robinson is hier een graag geziene gast. Ook toen hij officieel stopte met optreden, hield hij eraan nog elk jaar twee concerten te geven voor zijn fans: telkens één in de UK en één in Vlaanderen.
Tom Robinson schreef eerder reeds songs samen met o.m. Peter Gabriel en Elton John. Voor ‘Only The Now’ ging hij nog verder terug in de tijd en kwam hij o.m. uit bij Tom McGuiness van Manfred Mann met wie hij “Never Get Old” schreef en “In My Life”, een hier ietwat overbodige cover van The Beatles. De gastbijdrages komen van een mengeling van oude gloriën als punklegende TV Smith en folkies als Billy Bragg en Martin Carthy en ‘nieuwkomers’ als Nadine Shah, rapper Swami Baracus, Lisa Knapp en Nitin Sawhney. Drummer Andy Treacey speelde eerder reeds op albums van o.a. Faithless en Dido. Gitarist Adam Philips is een oudgediende in de band van Robinson. Twee acteurs mochten een bijdrage inspreken: Colin Firth (Bridget Jones’ Diaries, the Kings’ Speech) mag een stukje radionieuws debiteren en Ian McKellen (Magneton in de X-men-films en Gandalf in The Lord of the Rings) mag God een stem geven en doet zelfs een duet met Robinson in “One Way Street” . Wie behalve Tom Robinson zelf nog het meest zijn stempel kan drukken op dit album is producer Gerry Diver. Die speelde ooit nog bij Shane McGowan & The Popes en speelt – ook op dit album – een hele reeks folk-instrumenten, die heel wat nummers een frisse toets geven. Hij was eerder reeds producer voor Lisa Knapp en folkie Christy Moore.
“Diver” laat Robinson een eerste keer schitteren in openingstrack “Home in the Morning”, een nummer dat zonder twijfel een nieuwe klassieker of minstens publiekslieveling wordt in het reeds goedgevulde oeuvre van Tom Robinson.  Andere hoogtepunten zijn “Don’t Jump, Don’t Fall” (een duet met Lee Forsyth Griffiths over zelfmoord bij volwassen mannen) en “Risky Business” (over de bankencrisis).
Robinson slaagt er telkens in om ook moeilijke  onderwerpen heel helder en begrijpelijk in een song te gieten. Zo ook in “Merciful God”, over godsdienstwaanzin, of “Mighty Sword” of “Justice” over klassenjustitie. Het toont dat Tom Robinson nog steeds bij de les is inzake songschrijven en inzake het blootleggen van problemen in de maatschappij.
Ouder worden is één van de vaste onderwerpen voor Robinson. Eerder coverde hij bv. reeds “Les Bourgeois” van Jacques Brel en schreef hij “Winter of ‘79”. Voor ‘Only The Now’ vertaalt zich dat in het voor heel wat oudere fans herkenbare “Never Get Old” en het olijke “One Way Street”.
Soms lijdt de plaat wat aan overdaad. “Holy Smoke” en “Cry Out” hadden misschien nog beter uit de verf  kunnen komen met een meer minimalistische aanpak. En in “The Mighty Sword Of Justice” raakt steelpan-legende Frank Rollock nagenoeg volledig ondergesneeuwd in het geheel. 
Maar alles bij elkaar is dit een terugkeer door de grote poort van één van de beste Britse songschrijvers.