Het heeft wat van de American Recordings van Johnny Cash. Misschien niet op hetzelfde niveau, maar ‘Liefde en Devotie’ is voor Guido Belcanto misschien toch een beetje zijn American Recordings. In de herfst van zijn carrière, mogen we toch wel stellen, vindt Belcanto een nieuw platenlabel, krijgt hij uitstekend songmaterieel aangereikt dat zijn eigen werk extra in de schijnwerpers zet en krijgt hij muzikale hulp van artiesten die doorgaans streng over hun credibiliteit waken. Is ‘Liefde en Devotie’ dan voor Belcanto de rehabilitatie die ook Johnny Cash kreeg? Misschien wel.
In het begin van zijn muzikale leven werd Guido Belcanto al eens in de hoek van de kleinkunst of de schlagers geduwd, maar daar hoorde hij nooit thuis. Hij noemt zichzelf graag chansonnier, maar pas op ‘Liefde en Devotie’ wordt duidelijk welk jasje hem het beste past en dat is dat van de rootsrock. Americana maar dan op z’n Vlaams.
Op zijn vorige album Cavalier Seul kreeg hij al opmerkelijke steun van o.a. Bart Peeters, Jan De Smet (De Nieuwe Snaar), Stijn Meuris (Noordkaap) en Frank Vander linden (De Mens).
Op ‘Liefde en Devotie’ is de lijst nog langer: Nicolas Rombouts van Dez Mona, Naomi Sijmons van Reena Riot, Tom Van Laere van Admiral Freebee, Yvez Fernandez-Solino (Hooverphonic), Maarten Moesen (Buurman, BRZZVLL), Marc De Maeseneer (Whodads), Nathalie Delcroix, … een ploeg waar heel wat artiesten jaloers op kunnen zijn.  Het zijn niet alleen klasbakken, ze leveren ook nog eens sterke songs af, met telkens Belcanto’s stem netjes centraal.
De rootsrock op ‘Liefde en Devotie’ wordt ingezet met “Johnny Vergeet Me Niet”, een vertaling uit 1984 van Tom Peters voor John Spencer van een nummer dat The Meteors in 1961 uitbrachten. Echt hoog uithalen met zijn stem is niets voor Belcanto, daarom krijgt hij hier vocale bijstand van Naomi Sijmoens. De lijn van rootsrock, hier zelfs met viool, wordt aangehouden op “Jodie Foster”, een ode waarin Foster rijmt op Paternoster en dan weet je dat Belcanto zelf de tekst bij elkaar heeft gepend. “Ik Weet Niet Waar Mijn Meisje Is” krijgt een lapsteel en een accordeon. Op het einde van dit nummer krijgt Belcanto vocaal weerwerk van Kimberley Claeys. Als het gaat over eenzaamheid en gebroken harten komen de verhalen bij Belcanto doorgaans uit de eerste hand. Onze Vlaamse man in black.
Belcanto trekt op dit album een heel blik covers (vertalingen) open. En hij verdient een pluim voor de keuzes die hij daarbij maakt: een subliem “Haar Vader Hield Niet Van Mij” (Gerry Rafferty) met mariachi-trompet, “Laarzen Van Spaans Leder” (Bob Dylan) met een hemelse Kimberley Claeys en een streepje mondharmonica en murderballad “Henry Lee” (Nick Cave) met een duistere Nathalie Delcroix vallen niet uit de toon bij zijn eigen werk. Alleen in break-upsong “Ik Geloof” van London Wainwright III ontbreekt er iets. De mayonaise pakt niet.  Maar er is nog genoeg lekkers te vinden op ‘Liefde en Devotie’, zoals de countryballad “Al Die Verspilde Schoonheid”, het bluesy ”Uniek Specimen Van De Menselijke Soort” en “Mannen Met Een Gebroken Hart”. Dat laatste thema is haast onvermijdelijk voor een Belcanto-album, maar deze keer snijdt het mes wel heel diep. De banjo en tamboerijn maken het rootsrockverhaal compleet.
“Meneer De Politieman” is de weergave van een halfslachtige en bij momenten grappige poging om onder een veroordeling voor dronken rijden uit te komen. Zo pijnlijk eerlijk verteld dat je je het tafereel zo voor de geest kan halen. Tom Van Laere geeft het nummer met zijn gitaar een weemoedige draai. Mocht dit in het Engels gezongen worden, zou je zweren dat het een murderballad was. Met een overdosis aan pijnlijke eerlijkheid slaat Belcanto de bal mis op het afsluitende “Beste Anna”. Maar met een rapport van 10 op 12 mag Belcanto best tevreden zijn.