Mauro Pawlowski moeten we niet meer voorstellen. Die kent iedereen van Evil Superstars, dEUS, zijn solowerk en zijn talloze samenwerkingen (Mitsoobishy Jacson, The Love Substitutes, Hitsville Drunks, Gruppo Di Pawlowski, …).
Kloot Per W is van een oudere generatie. Op zijn CV staan bands als The Misters, The Employees, Polyphonic Size, Sandie Trash, De Kreuners en De Lama’s. Per W heeft een passie voor de Beatles en de Ramones en vorig jaar nog bracht hij ‘Inhale Slowly and Feel’ uit, zijn ode aan de Velvet Underground.
Per W en Pawlowski bewonderden al lang elkaars werk, en stonden al in 2006 eens samen in een studio. Op ‘Insider/Outsider’ werken ze voor het eerst samen aan een volledig album. Dat levert niet altijd het verwachte vuurwerk op, maar vervelen doen ze nooit.
De eerste track is meteen raak. “KPW on 45” heeft een beetje een – wie kent dat nog – Stars On 45-vibe, met goed verstopte backing vocals van Luc Crabbe van Betty Goes Green, Daan, Peter Evrard (Idool en 10Rogue), Nathalie Delcroix en William Souffreau van het legendarische Irish Coffee. Ondanks al dat verzamelde talent is het een coole, maar rustig voortkabbelende song met in de lyrics een paar opmerkingen over de Ramones. Liever hadden we de grain en branie van die Amerikaanse punks ook in de muziek ontdekt. Deze track is meer Broken Glass Heroes dan de Broken Glass Heroes zelf. Jammer ook dat ze al die gasten niet ook lieten meeschrijven aan de track, want die collectie talent inzake lyrics en compositie kon “KPW on 45” vast nog naar een hoger niveau tillen. Ook “We Won’t Lose Touch” is een heel traditioneel poprocknummer met Mona Per W die heerlijke backingvocals toevoegt op deze naar Tom Petty overhellende track.
Een songtitel als “Eleonore Rigby” verrast niet voor Per W. Dat is maar twee letters verschil met “Eleanor Rigby” van de Beatles. Muzikaal slaan Per W en Pawlowski hier evenwel een heel andere weg in met hevige Franse lyrics, gefluisterde backings, een drammerige piano, een van de Velvet Underground-geleende gitaarlijn, een Julle De Borgher-drumritme, … Dit is smullen voor muziekliefhebbers. Hetzelfde recept volgt voor “Waitng For The Con Man”. Dat is opnieuw maar een paar letters verschil met “Waiting For The Man” van de Velvet Underground, maar muzikaal kon het duo daar niet verder van zitten, met een pompende bas en gemene discopunk-riffs die gepikt zijn van de Talking Heads en Devo. Mocht het tempo nog net iets hoger liggen, komen ze hier wel uit bij de Ramones.
Nog meer vuurwerk volgt op “Smokey Derision”, met bas, drums en ijle gitaren uit de donkerste periode van de jaren ’80, en – heel passend - een licht vervormde stem. Doet denken aan de glorieperiode van Front 242 en de Neon Judgement. Meer ‘80s dan dat ze ze in de ‘80s maakten. Ook “Human Grain” voelt heel retro-weerbarstig aan, maar mist toch wat inhoud. “Sleepless Under Water” treft dan weer wel doel, als moderne, trage en met weerhaken gepimpte blues en een songtekst die je voor het eerst op dit album meteen bij de lurven pakt.
“Room!” is het absolute hoogtepunt van dit duo-album. De intro roept echo’s op aan Depeche Mode in hun Berlijnse periode. Daarna komt er een BB King-gitaar langs. Vocaal zit deze track op de juiste golflengte, wat we niet elke keer kunnen zeggen. Het is moeilijk te duiden, maar op deze track gebeurt er iets magisch en komt het talent van Per W en Pawlowski het sterkst bovendrijven. Dat herhalen ze nog eens op het vinnige “Stand Up Chameleon”, opnieuw een mix van 80’s elektro en over-the-top bluesrock.
Daartegenover is “Land Of The Most Forgotten” nog steeds een degelijke track, maar misschien net iets te gewoontjes. “Spanwerk” begint veelbelovend, met iets van een soundsystem, maar verzandt al snel in richtingloos gerommel. Het instrumentale “Pale In The Face” is een knappe soundscape, maar ook niet meer dan dat. “Bigotry & Bigamy” doet muzikaal denken aan een slepende versie van dEUS ten tijde van ‘In A Bar, Under The Sea’.
Naar het einde toe scoort het duo nog twee keer. “Naked Girl” heeft een David Bowie/Iggy Pop-vibe en zou net als “Say What You Do” niet opvallen op een album met onbekende, donkere synthpop uit de jaren ’80. Het album sluit af met “The Dream Pop Spa”, met een lange intro, dan bijna tien minuten niks en dan nog het eerder flauwe vervolg van de track. Er zijn elegantere manieren om de luisteraar op het verkeerde been te zetten.
‘Insider/Outsider’ geeft een paar keer het vuurwerk dat je mag verwachten als je Kloot Per W en Mauro Pawlowski samen in een studio zet, maar leert ook dat muzikale genialiteit niet zomaar op bestelling komt. Dit duo levert de beste resultaten als ze voor elkaar stoorzender kunnen spelen, maar zuiver op compositie en lyrics winnen ze deze wedstrijd niet. Misschien hadden ze niet enkel hun agenda’s maar ook hun adresboekjes met bevriende muzikanten moeten samenleggen vóór ze de studio introkken.