Brussels Jazz Festival 2025 - De Beren Gieren + Irreversible Entanglements - Een onderliggende boodschap in hun experimentele jazz en hun afro getint dansfeest
Brussels Jazz Festival 2025£
Flagey
Brussel
2025-01-17
Erik Vandamme

Brussels Jazz Festival kijkt graag buiten de grenzen van de pure jazz heen, wat ervoor zorgt dat de avonden moeiteloos uitverkopen.
Op vrijdagavond kregen we experimentele jazz en een afro getint dansfeest met een onderliggende boodschap in de poëtische rituelen. Waarbij het publiek zelfs tot aan het podium ging staan om lekker mee te dansen op de klanken en de emotioneel beladen woorden van de zanger.

Het begon met De Beren Gieren (*****) in Studio 1. "Met een dosis (muzikale) humor overtuigt De Beren Gieren moeiteloos. Improvisatie en virtuositeit zijn weergaloos met elkaar verbonden en wordt getriggerd door de speelsheid en de verrassende, onverwachtse wendingen. Klasse! Sterk!", schreven we over het optreden van het trio op de European Jazz Conference in de Ha Gent vorig jaar.
De band stelde zijn nieuwste plaat voor 'What Eludes Us ' (2024, Sdban Ultra). De Beren Gieren blijven trouw aan de meest pure jazz, maar slagen erin de sound zodanig uit te werken, te puren, te vervormen, dat er een heel ander genre ontstaat. De avontuurlijke aanpak siert en wordt positief onthaald, wat hen een breed publiek oplevert. De uitverkochte Studio 1 genoot met volle teugen hoe pianist Fulco Ottervanger een klassieke piano met een keyboard connecteert; de speciale effecten geven een zachte botsing tussen piano, elektronische beats in die creatief uitgewerkte jazz.
Lieven van Pee sluit er perfect op aan met zijn contrabas, hij zorgt voor het nodige groovy weerwerk, zodat die jazz vibe overeind blijft binnen het totaalpakket. Drummer Simon Segers op zijn beurt, is een al even grote wizard aan zijn drumstel. De percussie klinkt kleurrijk.
De Beren Gieren verlegt een grens en zorgt voor een experimenteel jazzy geluid. Bijzonder trio dus!

Er was op deze vrijdagavond een opvallend jonger publiek komen opdagen Dat had uiteraard deels te maken met De Beren Gieren, maar in grote mate toch ook met Irreversible Entanglements (*****), die tekende voor een muzikaal poëtische set, waarin een boodschap schuilt, wat het publiek persoonlijk kan aanspreken. Wantoestanden worden aangekaart en het nodigt uit tot een vredelievend protest. Irreversible Entanglements verbindt hun rakende woorden met opzwepende jazz beats. Een aanstekelijk, groovy afro sfeertje ontstaat. Iedereen veert recht , heupwiegt en zingt de teksten mee.
Camae Ayewa (Moor Mother) is een poëtisch talent en een klasse entertainer, die weet hoe een publiek in beweging te brengen. Moon Mother laat zich goed omringen, en dié muzikale omlijsting is een meerwaarde. Band als publiek stonden op dezelfde golflengte. Naarmate de set vorderde ,werd de sfeer meer uitgelaten, ondanks de emotioneel beladen teksten. Irrevesible Entaglements verslaat de demonen in danspartijen, met een dosis zelfrelativering en humor. Een wervelend jazz/afro dansfeestje dus, een feest van vrijheid en hoop van Irrevesible Entaglements.

In de Lobby hadden we nog Khalab (****), die Afrikaanse klanken met jazz verbindt, en experimenteert. Khalab sloot af met een opzwepend feestje voor de nachtuilen die nog wat wilden nagenieten. Mooi allemaal.

Organisatie: Brussels Jazz Festival ism Flagey

Brussels Jazz Festival 2025 - double bill - Ashley Henry + Jazz re:freshed Family Jam - De avond jonge wolven!
Brussels Jazz Festival 2025
Flagey
Brussel
2025-01-18
Erik Vandamme

De grootste sterkte van Brussels Jazz Festival is dat ze al tien jaar vinger op de pols houden van wat leeft binnen het jazzgenre … Vooruit durven kijken, waarbij jongeren de kans krijgen om jazz als genre te ontdekken. Op de slotavond mocht Jazz re:freshed, een gerenommeerde kunstorganisatie en culturele instelling uit Londen dat sinds 2023 actief is, cureren. Het resulteerde in enkele mooie ontdekkingen , én het werd een avond van jonge wolven …

Pianist Ashley Henry (****) mocht de avond openen ; we kregen een doordachte, groovy set. Samen met David Mudiaga Mrakpor op basgitaar en Tiss Patrick Jorge Rodriguez, verbindt Ashley Henry typische jazz met een portie hip hop en soul; het klinkt emotioneel, warm en opzwepend. De gevarieerde, brede klank die de heren zijn uitnodigend voor een danspas.
Een unieke insteek door deze aanpak. Met de vorige plaat 'Beautiful Vinyl Hunter '(Album van het jaar volgens BBC 6 Music en Jazz Japan) viel hij in de prijzen. Met de laatste plaat 'Who We Are' tast Ashley Henry de grenzen van het genre verder af en wordt er geëxperimenteerd.
Live horen we het ook van dit charismatisch trio. Ze kregen het publiek mee. Als slot voegde zangeres Vasundhara Mathur met haar warme, zalvende stem, er een dosis soul aan toe
Dit was een erge fijne ontdekking. Trouwens, in eigen land scheert het trio al hoge toppen en een uitverkocht Flagey treedt nu in de voetsporen.

We citeren: 'De Jazz re:freshed Family Jam (****) , geleid door toetsenist DoomCannon, brengt eenmalig een geweldige groep van aanstormende talenten samen. Met Benji Appiah op drums, Isobella Burnham op bas, beiden bekend van het Steam Down collective, saxofonist Kaidi Akinibi (Blue Lab Beats, Black Midi) en Jazz re:freshed's nieuwste aanwinst: Allexa Nava.'
Die 'jamming' mag je letterlijk nemen. Het gezelschap beheerst heel ingenieus hun instrumenten, die de perfectie benadert. We waren onder de indruk van de sublieme sax van Allexa Nava in het begin van de set, gaandeweg kwamen ook andere talenten naar boven, o.m. de groovy klanken van Kaidi Akinibi, die trouwens ook een mooie stem heeft. Verder de aanstekelijke baslijn van Isobella Burnham, aangevuurd door de knallende drums van Benji. Pianist DoomCannon is niet alleen een spraakzame entertainer, zijn pianospel vormt het perfecte sluitstuk in dit combo. De sublieme solo’s door hun bonte virtuositeit tekent de spontaniteit en speelsheid.
In de podiumpresentatie mag er nog wat gesleuteld worden en soms verzandt het allemaal wat een beetje in een veredelde jamsessie. Maar al bij al hebben we hier getalenteerde muzikanten die jazz en soul connecteren met andere muziekstijlen. Het klinkt bijzonder warm en knus. Samen een sterk blok energie. Een perfecte afsluiter van deze tiende editie!

Organisatie: Brussels Jazz Festival ism Flagey, Brussel

Brussels Jazz Festival 2025 - Vice Versa + Craig Taborn Quartet & Brussels Philharmonic – Een overdosis prikkeling!
Brussels Jazz Festival 2025
Flagey
Brussel
2025-01-16
Erik Vandamme

Het Brussels Jazz Festival  zit in de laatste rechte lijn. Het was ons al opgevallen hoe divers het publiek wel is, meer dan vorige jaren zien we nu zelfs een verjonging van het publiek. Een mooie alle leeftijden zijn aanwezig.
Op het programma drie bands die een overdosis aan prikkeling biedt, elk op hun eigen manier …

Vice Versa (*****) was het derde project van piano virtuoos Bram De Looze, de artiest in residence dit jaar. Voor zijn trio Vice Versa omringt de Belgische pianist zich door twee klinkende namen uit de jazzwereld: de New Yorkse meesterdrummer Eric McPherson en de impressionante Berlijnse bassist Felix Henkelhausen. Het resulteert in drie tenoren die elkaar met een kwinkslag aanporren en speels buiten de lijntjes kleuren. Improvisatie en Virtuositeit zijn de sleutelwoorden.
We waren diep onder de indruk van Bram’s uitzonderlijk talent als pianist. Felix zorgde voor een warme zwevende basklanken. En er was het verbluffende drumwerk van Eric wat sterk bekoorde; hij streelde de drumvellen, raakte soms de cimbalen aan, om daarna over te gaan naar chaos creëren , zonder al te veel af te wijken en rekening houdende met de andere twee.
Mooi die versmelting, er ontstond een uur lang een soort magie, die je onderdompelde in een badje van jazz, in een portie avontuur.
Zondermeer een subliem sluitstuk van de drie bijzonder interessante projecten van Bram De Looze!

Geprikkeld werden we meer dan voldoende … Craig Taborn Quartet & Brussels Philharmonic (*****) is een interessant talentrijk kwartet, die de jazz durft te overstijgen. Wat een kunde. Craig Taborn is een meesterlijk toetsenist en componist, die verzot is op oude Fender Rhodes-piano's. Hij brengt gelauwerde platen uit op het ECM-label en treedt deze keer op in kwartet, nl. met trompettist Peter Evans, contrabassist Thomas Morgan en drummer Ches Smith.
Ze gaan aan de slag met het Brussels Philharmonic, onder begeleiding van Ilan Volkov, die de link jazz - klassieke muziek moeiteloos maakt. Het Orkest zorgt voor een voller geluid. Magisch gewoonweg die combinatie, van het jazzkwartet vooraan, die z’n grenzen verlegt. Het publiek smult ervan en geeft hen een daverend applaus bij elk rustmoment. Het doet het combo deugd.
Op het einde van de regulaire set, krijgt Craig Taborn Quartet een daverend, minutenlang applaus. Terecht. Ze kwamen terug voor een laatste nummer, enkel de vier van hen, zonder het orkest. Dit was een muzikaal jazz - klassiek sprookjesbos!

Na een fijne drink met vrienden, gingen we even polshoogte nemen bij een band die we al een tijdje op de voet volgen. Dishwasher_ (****), het onvolprezen trio rond basspeelster Louise van den Heuvel, drummer Arno Grootaerts en saxofonist Werrend Van Den Bossche. Voorheen werden we al geprikkeld, en ondanks het feit in de foyer van een keuvelend publiek, wat de magie wat deed versmelten, tekende het trio voor een fijne overtuigende jamsessie, die de sfeer opkrikte. Ook hier viel er voldoende diversiteit te bespeuren. Mooie set dus van Dishwasher_!

Organisatie: Brussels Jazz Festival ism Flagey, Brussel

Kobe Gregoir - Als je muziek goed is komen er zeker speelkansen. Gewoon een kwestie van geduld oefenen en je kansen met beide handen grijpen… Dan komt het zeker goed

‘Co-Motion’, een van de opmerkelijke jazz releases voorbije jaar, is een samenwerking tussen de Belgische drummer Kobe Gregoir en de Nederlands/Congolese spoken word artiest Danielle Zawadi. De plaat werd uitgebracht via WERF records. Lees gerust https://werfrecords.bandcamp.com/album/co-motion
In een gezellige De Casino kwam Kobe Gregoir Group ft. Daniëlle Zawadi dit mooie werk voorstellen. Het verslag kunt je hier nalezen
https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/96775-kobe-gregoir-group-ft-danielle-zawadi-een-confronterende-inkijk-in-woord-en-klank.html
Kobe’s aanzienlijk compositorische vernuft grijpt terug naar de halcyon hard bop dagen van de jaren 1960. Hij laat zich omringen door sublieme muzikanten , die de typische jazz uit die jaren ’60 perfect uitademen. Naast de muzikale omlijsting is er dus de inbreng van Danielle Zawadi, wiens spoken words je een spiegel voorhouden. We hadden, naar aanleiding van dit optreden en de plaat ‘Co-Motion’ een fijn gesprek met Kobe. We polsten ook naar de ambities en verdere toekomstplannen.

Kobe, hoe gaat het met jou? eEn hoe is het jaar 2024 verlopen ?
Het was een leuk jaar, maar inderdaad ook een bijzonder jaar. Met uiteraard de release van mijn eerste eigen album ‘Co-Motion’. Ik heb ik het verleden wel meegespeeld met andere mensen en in andere projecten. O.a. met Sitting Horns  maar dit is dus wel mijn eigen muziek, heel spannend allemaal .. maar alles is dus zeer goed verlopen, met toffe muzikanten om me heen en uiteraard Danielle Zawadi. Kansen krijgen, of die net niet krijgen, het was gewoonweg een leuke ervaring dit jaar.

‘Kansen krijgen’ daar zeg je zoiets, is dat voor beginnende muzikanten niet moeilijker geworden dan vroeger, er is een overaanbod en programmatoren die ‘op veilig spelen’.  Hoe ervaar je dat zelf?
Vandaag de dag worden we geconfronteerd met een overaanbod aan jazzprojecten. Tegelijkertijd is de drempel om aan het conservatorium te studeren aanzienlijk lager geworden dan zo’n 30 jaar geleden. Destijds werd muziekstudie vaak nog afgedaan met: "Doe maar een echte studie." Voor muziekprogrammeurs betekent dit dat ze overspoeld worden met e-mails van musici en boekingsagenten, waardoor het steeds moeilijker wordt om een plek te veroveren op het podium. Daarbovenop richten veel kunstencentra zich tegenwoordig op een utopisch ideaal waarin programma’s op papier belangrijker lijken dan het ondersteunen van talent. Dit is een gemiste kans, want veelbelovende artiesten vallen buiten de boot omdat ze niet binnen de theoretische idealen van een subsidiedossier passen. De sector is daarmee complexer geworden dan vroeger. We zijn niet langer alleen bezig met het maken van muziek, maar moeten ons creatieve vermogen inzetten om onszelf onder de aandacht te brengen en relevant te blijven in een competitief landschap. Als je muziek goed is komen er zeker speelkansen. Gewoon een kwestie van geduld oefenen en je kansen met beide handen grijpen… Dan komt het zeker goed.

Ik vond het schitterend. Het meest interessante was die spoken words, en hoe het mooi in de muziek samen vloeide als een echt verhaal. De twee aspecten, de typische jazz uit de jaren ’60 en hoe de Afro-gemeenschap in Amerika werd behandeld, en het verhaal van Danielle die ondervindt dat het nog steeds moeilijk is om als Afrikaanse vrouw in Nederland au-serieus genomen te worden … Was dit een bewuste keuze om dit op die wijze uit te beelden of hoe moet ik dat zien?
Klopt, het is voor mij ook een logische stap om het die richting in te duwen. Ik heb eerst in het Kunsthumaniora in Gent drum gaan volgen bij Toni Vitacolonna en ondertussen ook bij Yves Peeters in Knokke. Ik had dus twee docenten in die tijd. Ik volgde ook wat stages links en rechts. Bij enkele Belgische top drummers. Als je terugkijkt van wie of wat zij het hebben geleerd, keer je terug naar die traditie. En als je de vraag stelt, hoe is het ontstaan? Dat is ontstaan door die mensen. Op aanraden van Toni ben ik bewust op zoek gegaan naar de roots, zodat ik die bagage ook mee had. Toen ben ik naar Den Haag getrokken om les te krijgen van Eric Ineke. Dus ja die invloeden uit die jaren ’60 neem ik automatisch mee in mijn eigen werk. Het heeft van mij ook een completere drummer gemaakt. Als je met die traditie in het achterhoofd zit, vertrek je vanuit een swing, vanuit het ritme. Als je naar een concert gaat wil je met een lach op het gezicht en al swingend naar huis gaan. De achtergrond van mijn studie, heeft me geholpen om net die jaren ’60 richting uit te gaan. Om op die manier het verleden met het heden te combineren. En door er Danielle bij te betrekken , kwam er een moderne cross-over tussen spoken word en jazz muziek aan te pas alsook verschillende maatschappelijke thema’s.

En toch, positief bekeken, klinkt haar spoken words als een aanklacht? Want als we eerlijk zijn, en dat blijkt uit haar teksten, is het nog steeds niet gemakkelijk om als Afrikaans of donker getint mens je weg te vinden in Nederland of België?
Dat is een probleem dat helaas niet zomaar zal of kan opgelost worden, maar het is wel mooi hoe Danielle dat kan verwerken in haar teksten inderdaad. Het is ook wel mooi dat ze dit hier gewoon kan doen, op basis van meningsuiting. In andere landen of wereld delen zou ze dat niet kunnen. Het is dus goed dat het in onze contreien wel naar buiten kan gebracht worden.

Dus als ik het goed begrijp is het geen protest plaat, of een echte aanklacht, maar eerder een soort mededeling van wat er toch nog verkeerd gaat?
Ja dat klopt de titel van de plaat is ook ‘Co-Motion’  samenwerken/meerdere bewegingen dus. Als je kijkt naar het nummer ‘Mona Lisa’ een  kort en krachtige tekst over absurditeit. Dat nummer is echt gemaakt door aanwezig te zijn op de plek die wordt omschreven. Naast dat de teksten zijn gebaseerd op hoe Danielle zich daarbij voelt, heb je ook de muziek die eraan gekoppeld is en gecomponeerd in de zin van ‘elk nummer heeft zijn moment’. Dat komt tot uiting in een soort slordigheid en een inbreng van saxofoon en dergelijke. Ook ‘Mr. Lou Lou’ is zo een moment opname die we mooi hebben proberen samenvatten in muziek. Het is dus wel zo dat sommige dingen refereren naar bepaalde situaties, zonder er een protest song van te maken. Een beetje haar standpunt en mijn muzikaal antwoord daarop samenvoegen.

Die diversiteit in aanpak vind ik zowel live als op plaat terug. Het is de link aan jazz, maar ook andere muziekstijlen eigenlijk.
Even nog over die jazz: het publiek op jazz concerten is doorgaans wat ouder, en toch is jazz door de prikkeling iets dat de jeugd zou moeten aantrekken..  Hoe ervaar jij het?
Je kan het niet ontkennen dat jazz een meer ouder publiek trekt. Ik zie dat niet als iets negatief. We doen veel concerten in België en Nederland en je merkt gewoon dat het ook afhangt van waar je zit. Zit je in een regio met veel muziekscholen en conservatoria dan is er gewoon al meer een jonger publiek die naar de concerten komen dan in steden waar je dit niet hebt. Vaak worden jongeren aangetrokken door docenten die optreden en zo krijgen ze de microbe te pakken om ook andere concerten te gaan bekijken. In mijn geval was dat zo gestart toen mijn docent Yves Peeters in de Werf in Brugge optrad. Nadien was ik daar wekelijks met mijn vader om alle concerten te gaan bewonderen. Ik organiseer zelf concerten in Brugge in De Halve Maan onder de noemer ‘Izzy jazz club’ www.izzyjazzclub.com    en recent  hadden we toch meer jongeren in ons publiek dan andere keren en dit had ook te maken omdat docenten uit de lokale muziekschool aan het optreden waren. dus is zeker een toekomst voor jazz. Maar eigenlijk speelt dat geen rol, of is dat niet per se slecht dat er een ouder publiek op afkomt. Als ze de muziek goed vinden, dan is de avond geslaagd. Een ouder publiek verzamelt nog cd’s en LP’s dus dat is ook mooi meegenomen.

Je treedt dus zowel in Nederland als België; zie je een verschil tussen de Belgische of Nederlandse scene?
In Nederland hebben die conservatoria de laatste jaren gekozen voor internationalisering waardoor 80 tot 90% van de studenten buitenlanders zijn. Nu is de rechtste regering er gekomen die vinden dat dit moet veranderen. Maar net zoals dat in New York het geval is, komen door die internationalisering zeer goede muzikanten zich verzamelen. Zoals in Amsterdam of Den Haag maar ook Parijs, Basel en Londen om buiten de grenzen te kijken. Door die internationalisering kom je als Belgische muzikant ook makkelijker de grens over. Elk probeert hun projecten naar hun thuisland te brengen om te Touren.
In België loopt ook enorm veel talent rond maar is de internationalisering minder waardoor er minder makkelijk een stap gemaakt wordt naar het buitenland om te touren.

De meeste kiezen voor trompet, saxofoon of piano. Gitaar en drum is nog steeds iets ‘uitzonderlijks’ binnen de jazz. Waarom drums?
Goeie vraag, ik weet dat mijn ouders me altijd zeiden dat ik als kind wilde drummen, waarom? Geen idee, het is natuurlijk wel het coolste dat er is. Ze hebben zelf alle moeite gedaan om eerst bij de open dag bij de lokale muziekschool alle andere instrumenten af te lopen en expres de drums te negeren maar we zijn er uiteindelijk toch naar gaan kijken en na de eerste les was ik direct verkocht.

Wat betekent jazz in deze tijden echt voor u?
Dat is een moeilijke vraag om te beantwoorden. De essentie van jazz is mensen samen brengen, laten genieten van de muziek en elkaar. Heel veel improvisatie, een connectie met jammen en een muzikaal verhaal vertellen. Dat overbrengen naar elkaar en een samenhorigheid creëren.

Ivm de release: Hoe waren de reacties op de plaat eigenlijk, heeft het deuren geopend?
Heel veel mensen vinden de teksten aangrijpend, heel veel mensen hebben me zelfs al gecontacteerd om die teksten eens door te sturen. Het komt dus zeker binnen, anders zouden ze daar niet achter vragen. Onverwachts hebben we ook een aantal reviews ontvangen vanuit het buitenland zoals Denemarken, Zuid-Afrika, Engeland, Spanje, … Het is wel leuk om te lezen dat ze zelfs tot ver van onze landsgrenzen enthousiast zijn. Dat smaakt naar meer.

Hoe is de tour voorlopig verlopen en hoe waren de algemene reacties?
Het was een zeer leerrijke tour, los van de festivals verkocht de ene show al meer tickets dan de ander. Dus de ene keer stonden we voor 200 man en dan een week later voor 30. Dat betekend dus dat er zeker nog veel werk aan de winkel is om aan m’n naamsbekendheid te werken ;-) Al bij al kregen we zeer veel lof over de muziek, zeer veel mensen gingen ook naar huis met een souvenir in de vorm van een cd of LP en dat geeft wel een goed gevoel.

Betreffende de toekomst, wat zijn de verdere plannen voor 2025? Misschien een tour in het buitenland? Of gewoon de wereld veroveren?
Dat zou leuk zijn, de wereld veroveren (haha). Ik ben ondertussen al aan het schrijven aan nieuw materiaal voor de groep maar dan zonder Danielle. Hoogstwaarschijnlijk komen er in de toekomst nog meer samenwerkingen met haar. Dus wees niet bang, ze komt zeker nog terug! Regelmatig spelen we ook nog in duo, o.a. in KAAP te Oostende spelen we binnenkort in Februari een duo show op een poëziefestival.
Nieuwe muziek komt er dus zeker aan, hopelijk al in 2026.

Wat zijn je verdere ambities met dit project en andere? Wie of wat zou je het liefst bereiken met je muziek?
Het sluit een beetje aan bij de vorige vraag, het zou leuk zijn om uiteindelijk een vaste waarde te worden in het jazzlandschap en in de ideale wereld betekend dat dan ook na een release op alle grote festivals te staan plus een uitverkochte tour te hebben in alle grote zalen. Denk dan maar aan Gent Jazz, NewPort Jazz Festival, Flagey, Handelsbeurs, Tivolivredenburg, Bimhuis, … natuurlijk alles met zijn tijd en rustig groeien en leren :-)

Ik wens u heel veel succes in de groei!

Entering Polaris (Tom Tee) - Het blijft mijn ambitie om te blijven opbouwen, blijven uitwerken, om zo toch een barst te doen ontstaan in die muren...

Entering Polaris is het solo project rond één van de meest bekwame gitaristen die ons landje rijk is: Tom Tee. Hij etaleert zijn virtuositeit o.a. bij Thorium, maar bracht ook enkele bijzondere parels uit.
Het Entering Polaris debuut-album ‘Godseed’ (2018) werd zeer goed ontvangen: https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/71583-godseed.html
Vervolgens bracht hij in 2023 een eerste dubbel-album uit; ‘Atlantean Shores’ en ‘And Silently The Age Did Pass’, nu gevolgd door ‘Myths in Motion’ en ‘Songs of Ivory and Obsidian’, dat eind 2024 op de markt kwam.
Een hoofdstuk dat werd afgesloten? Of volgt er nog meer? We vroegen het ons af. Hoog tijd dus om Tom eens wat vragen te stellen rond deze releases, zijn verdere plannen en de toekomst. Maar ook over hoe het als Belgisch toptalent nog steeds moeilijk is om de muur te doorbreken naar het buitenland, en hoe je daar mee kan omgaan... tot er ooit barsten in die muur ontstaan.
Een heel fijne babbel van meer dan een uur werd het …

Proficiat met je twee dubbel-albums, Tom! Prachtige schijven vol diversiteit. Hoe kijk je terug op deze huidige vier platen?
Langs de ene kant is het vooral een opluchting, dat alles eindelijk is uitgebracht. Er kruipt immers allemaal zo krankzinnig veel tijd in, want je bent al vlug één of twee jaar verder vanaf de eerste songwriting, doorheen alle opnames en productiewerk, totdat je een plaat eindelijk op de markt kunt brengen. Vaak gebeurt het zelfs dat een album, na de uiteindelijke mix en mastering, pas het jaar dáárna kan verschijnen. Aan de ene kant is dat niet zo heel eigenaardig; ook bij film en theater is dat het geval. Eer bijvoorbeeld een film op het witte doek komt, is de regisseur er ook meestal al een jaar of twee, drie mee bezig. Wel heeft het hele proces deze keer wel wat langer geduurd dan anders; deze vier platen werden immers quasi-tegelijk geproduced doorheen de staart van de Covid periode, en omdat het twee dubbelaars betreft, kon de ene verschijnen in ’23 en de andere pas in ’24. Vandaar dan ook het opgeluchte gevoel bij het eindelijk beschikbaar zijn van al deze muziek.

Hoe heb je het kunnen combineren met al je andere projecten … Je hebt dit dus gedaan tijdens een periode dat het live-gebeuren stil lag, als ik het goed begrijp? Is het vierluik een langgerekte samenvatting van je muzikale horizonten?
Stilistisch gezien is het een inderdaad een mooie doorsnee van alles wat ik persoonlijk graag hoor: de albums zijn zowel duister als opgewekt, energiek maar ook melancholisch; licht en donker. Het is hoe ik zelf muziek, en feitelijk ook de gang des levens, beleef.

Persoonlijk herken ik er o.a. het epische van Dream Theater in, in combinatie met wat je doet bij Thorium … Het donkere kantje. Welke bands zijn een grote invloed geweest?
Dream Theater zit zeker bij m’n invloeden, maar ook bands zoals Symphony X, Blind Guardian, Helloween, Iced Earth,... Verder ook de classics als Iron Maiden en Queensryche aan de ene kant, maar ook invloeden van heavier groepen als Testament, (oude) Metallica en Megadeth komen tevoorschijn. Het is een hele waaier aan invloeden vanuit vele hoeken binnen de Metal. Wat een eventuele “lijn” betreft is er trouwens geen overkoepelende verhaallijn, maar de meeste van de nummers zijn wel conceptjes op zich. ‘Clockwork’ op het ‘Myths in Motion ‘ album, bijvoorbeeld, duurt twintig minuten en is rond een hele verhaallijn gebouwd. Ik hou van conceptalbums, maar de reden waarom ik zoiets vooralsnog niet wil doen is dat er gewoon teveel onderwerpen zijn die me interesseren en fascineren, waardoor het onmogelijk is om er één iets uit te kiezen om er een concept-plaat rond te maken. Ik zou me wat ‘gevangen gezet’ voelen mocht ik een volledig album schrijven rond slechts één onderwerp.

Ben ik correct dat het album ‘Myths in Motion’ teruggrijpt naar je invloeden van pure heavy metal, genre (in ons land) Ostrogoth? Tja, soms muziek met een ferme hoek af. Het piano album ‘Songs of Ivory and Obsidian’ (mijn persoonlijke favoriet van de platen, zonder afbreuk te doen aan de andere) laat dan weer een ander, meer breekbaar kantje zien; weemoedig met momenten. Was het de bedoeling om zo een breder publiek aan te spreken, of is dat naturel gegroeid?
Thuis neem ik bijna in gelijke mate m’n akoestische en m’n elektrische gitaren ter hand – dat in tegenstelling tot veel Metal- of Rock-gitaristen die (meestal) uitsluitend met de elektrische gitaar bezig zijn. En wanneer ik m’n akoestische gitaar bespeel, komt er een heel andere kant van me naar boven drijven. Vooral dat ligt aan de oorsprong van dat contrast, en niet per sé het standpunt “ik heb een elektrisch album en nu moet ik ook een akoestisch album maken om dat te contrasteren”. Eenmaal je op dat pad van twee heel verschillende albums zit, is het dan wel leuk om de verschillen in bvb productie heel breed te maken. Het zorgt voor onverwachte wendingen die je publiek bij de zaak houden.

Nu dat vierluik is afgesloten, wat is voor jou het onderlinge verschil tussen de platen? Los van wat we net hebben gezegd…
Elk van de vier albums heeft z’n eigen stijl, sound, en feitelijk zelfs z’n eigen (sub)genre. En ook z’n eigen instrument, want zoals de albums nu geordend zijn, betreft het een six-string album, een geheel akoestische plaat, een modern seven-string album, en dan de piano-release. Het leuke is wel dat er ook op de heavy, elektrische albums veel akoestisch werk terug te vinden is. Tegenover de lekker energieke elektrische albums, is het akoestische album van 2023 (‘And Silently The Age Did Pass’) bijvoorbeeld heel donker; nog donkerder dan ‘Songs of Ivory and Obsidian’ van 2024. Vooral wat teksten en sfeer betreft is eerstgenoemde heel ‘doomy’ en gothisch. Interessant om op te merken is wel dat, in mijn ogen, de beide akoestische releases wel degelijk ook ‘Metal’ albums zijn, ook al staan er geen elektrische songs op. Het is namelijk geen singer-songwriter materiaal of iets dergelijks, maar grijpt terug naar de sound van bijvoorbeeld Opeth, Nevermore of Evergrey. Zowat elk van de songs op de akoestische platen zou in principe een zogenaamde “ballad” kunnen zijn op een Metal release, alleen zijn er zo dus twee hele albums van gemaakt.

De gastzangers zijn ook imposant; hoe heb je ze gevonden en hoe hebben zij de tijd gevonden om eraan mee te werken?
Er wordt in bijna elk interview een vergelijking gemaakt met Ayreon, omdat er één persoon is die de muziek schrijft en de nummers worden gebracht door een hele reeks gastzangers. Ik lach er wel eens mee, maar al die zangers zijn een gevolg van het feit dat ik absoluut niet kan zingen, haha. Ik zing wel mee met (pop)songs terwijl ik les geef, maar het soort vocalen die je in Metal nodig hebt gaan zulke richtingen uit die m’n stembanden niet aankunnen. Als ik zoals bvb een Devin Townsend zowel agressief als ingetogen, zowel hoog als laag etc aankon, dan had ik het in alle eerlijkheid allemaal zelf gedaan. Mijn ingesteldheid werd hoe dan ook al snel: als ik dan toch andere mensen moet inschakelen, laat ik dan zangers trachten in te schakelen waar ik zelf fan van ben. Dat verklaart ook waarom er zowel grote namen als minder bekende op de platen staan.

Nu dat vierluik is afgesloten, wat nu? Het zwarte gat? Of zijn er al volgende plannen?
Ik ben eigenlijk sinds kort klaar met de songwriting voor de volgende twee albums! Er zit zelfs al een derde plaat in de pijplijn voor dáárna. Maar de releases daarvan zijn uiteraard nog niet voor direct. Eerst moet het hele productieproces weerom worden doorlopen, met drum-opnames, bassen arrangeren, akoestische gitaren tracken,...en weer uitkijken naar zangers. Dat productieproces gaat toch zeker nog een jaartje in beslag nemen. De eigenlijke songwriting van dit alles heeft in ieder geval mijn tijd in 2024 zowat geheel in beslag genomen. Eerder hadden we het al over hoe al die projecten, bands en releases te combineren, en dat wordt wel wat evident als je de opvolging van alle releases bekijkt: ofwel werk ik aan het ene, ofwel aan het andere, dus de projecten lopen niet in elkanders weg. Hier en daar is er wat overlap, maar over het algemeen is het afwisselend.

Met zo’n project was je als Duitser of Amerikaan al wereldberoemd geworden. Is het ‘Belg’ zijn een rem op je groei als muzikant? Bots je op een muur? En is dat een probleem, of zeg je eerder ‘foert’ ertegen?
Die ‘foert’ mentaliteit heb ik al lang, ik kan ook niet anders. Ik wil vooral gewoon muziek maken. Dat gezegd zijnde: ja, het is een probleem... Het is een gigantisch probleem. Dat is iets dat ik tien jaar geleden, nog voor de tijd van Entering Polaris, Ostrogoth of Thorium, al ondervond. Toen speelde ik bij o.a. 23 Acez, Neo Prophet en Quantum Fantay – die laatste zit trouwens weerom volop in een her-opstart. Zowel bij Thorium als met Entering Polaris zitten we intussen aan drie officiële releases…en als ik dan zie wat het allemaal “maar” doet... Ik heb reeds meermaals gedacht dat als ik een Zweed of een Duitser was geweest, ik al verder had kunnen staan. Je begint dan te denken, waar ligt het aan? Wat mij betreft komen er een drietal verklaringen naar voren. In de eerste plaats is Vlaanderen een zakdoek groot. Je kunt dan ook nog eens moeilijk spreken van een “Belgische” band, want er is ook een muur naar Wallonië toe: wat in Vlaanderen leeft, vertaalt zich totaal niet naar het Waals gebied, en omgekeerd. Als je hier twee keer rond de plaatselijke kerktorens bent gereisd, ben je rond. Als je daarentegen een Duitser bent, kun je meteen al in eigen land een veel groter publiek aanspreken omdat het gebied gewoonweg groter is. Dan spreek je al snel over duizenden fans, en niet over een paar tiental of een paar honderd hier in ’t Vlaams territorium.

Een volgende factor? Als je tegen de gemiddelde Amerikaanse Metalhead zegt: ‘heb je al gehoord van die of die nieuwe Duitse, Zweedse of Nederlandse band?’ zal die wellicht de oren spitsen. Begin je over “een band uit Vlaanderen”, is de kans groot dat hij niet eens gaat weten wat Vlaanderen is. Da’s iets dat we, jammer genoeg, niet gemeen hebben met onze Noordenburen – denk maar aan de massa Nederlandse artiesten die wereldwijde bekendheid genieten, zoals Vandenberg, Golden Earring, Eddie Van Halen, Within Temptation, en ga zo maar door… Dat hebben we hier niet, net zoals we hier ook niet de studio’s, producers, of de rijke geschiedenis hebben op Rock-vlak.

De derde reden leidt me naar promotie; video’s op YouTube en posts op sociale media. Je ziet dan bijvoorbeeld beelden passeren van een Amerikaanse of Canadese band waar je nog nooit van hebt gehoord, en die heeft na drie dagen 75.000 views. Als je als Belgische artiest je video uitbrengt, moet je die zitten boosten en promoten om ocharmen aan duizend views te geraken. Dat is heel frustrerend allemaal.

Het mag je natuurlijk niet tegenhouden om vol te houden, het is en blijft een passie in de eerste plaats. Los daarvan, ga je met dit project ook optreden?
Jammer genoeg niet, ook om de redenen waar we het net over hadden. Als ‘k zie hoe weinig aandacht er maar is voor wat we doen bij het toch heel “catchy” Thorium (alsook voor zovele andere, kwaliteitsvolle Belgische bands), dan is er vrees ik al helemaal niks ‘live’ te beginnen met het ietwat “experimentelere” Entering Polaris. Het brengt ons weerom terug naar die muren, en die muren staan er zelfs binnen Vlaanderen. ’t Is hier al zo klein, en dan moet je er bizar genoeg ook nog rekening mee houden dat een band uit West-Vlaanderen weinig gaat teweeg brengen in bvb Antwerpen, en omgekeerd. Het vertaalt zich naar de weinige aandacht die er is van Oost-Vlaanderen richting West-Vlaanderen, Antwerpen richting Limburg,... Onbevattelijk, feitelijk. En dan met een project als Polaris, waarbij de comfortzone van doorsnee metal wordt verlaten, gaan optreden? Nee, dat lijkt me een onmogelijke piste. Ook zou ik dan toch op z’n minst een aantal van de zangers moeten kunnen strikken om het podium (en de repetitieruimte etc) op te gaan. Het is gewoon niet doenbaar.

Wat is dan wel de bedoeling met dit project, is het een soort uitlaatklep?
Het is m’n bedoeling om Entering Polaris groter en groter te maken. Het blijft mijn ambitie om te blijven opbouwen, blijven uitwerken, en zo toch een barst te doen ontstaan in die muren... Totdat het “doorbreekt”...hoewel dat een mistige term blijft met onzekere en variabele parameters. Entering Polaris is in ieder geval geen ‘bij-project’; integendeel zelfs. Mijn ambitie bij zowel Thorium als Entering Polaris is om een stempel te drukken. Jammer genoeg brengt dit me bij wellicht de grootste muur van allemaal, namelijk de interesse vanuit de muziek-business zelf. Zeker richting het buitenland heb je dat nodig, besef ik nu maar al te goed – aandacht van een boeker, een manager, van labels en promotors,... En zo’n internationale machine die je muziek uitdraagt op alle juiste manieren? Het ontbreekt bij ons, waardoor je dus rond die kerktoren blijft draaien. Zulke mensen die werkzaam zijn in deze scene, zijn zich immers ook maar al te bewust van alle muren waar we het over hadden.

Hoe zit het met de andere bands Thorium en Quantum Fantay, en ben je nog met andere bezig?
Met Quantum Fantay hebben we intussen ook al een lange weg afgelegd. In tegenstelling tot Entering Polaris of Thorium, is Quantum Fantay niet ‘mijn groep’, maar een effectieve band; daar ben ik ‘gewoon’ gitarist, en da’s helemaal goed voor mij, haha. De groep heeft vooral stil gelegen door COVID, maar krijgt nu dus ook weerom een boost. Er is trouwens net een nieuw album uit: ‘ONEIRONAUTS’. Met Thorium is dan weer een jaartje geleden het derde album uitgekomen. We blijven ook bij Thorium, ondanks die voornoemde muren, gewoon verder doen. al is het niet altijd makkelijk om dat vlammetje brandende te blijven houden.

Ondanks alles mag je toch best tevreden zijn over wat je bereikt hebt. Wat houdt je recht om vol te houden? Ik merk dat het huidige tweeluik toch meer aandacht krijgt dan ooit, als ik je sociale media bekijk?
Het is inderdaad leuk om te eindigen op een positieve noot: ik ben zeker zeer tevreden over het parcours dat ik heb afgelegd. Wat interviews en extra aandacht betreft, ben ik in positieve zin geschrokken van de massa aandacht die deze twee nieuwste albums krijgen. Met meer interviews en artikels dan ooit, in gerenommeerde magazines, en nog steeds aandacht nu, zelfs ettelijke maanden na de release! Het is zeker en vast gegroeid tegenover m’n vorige releases. En het is nog niet gedaan; er komen nog enkele grote magazines aan die hier aandacht aan willen besteden. Nee, in dat opzicht loopt het wel als een treintje moet ik toegeven.

Dan kom je bij de juiste mensen om je te promoten, en dan kom ik bij een man met passie voor Metal als Mike De Coene …
Absoluut! Ook Mike heeft meer los kunnen krijgen dan ooit wat Benelux betreft – veel aandacht vanuit onverwachte hoeken, en daar ben ik hem (zoals steeds) eindeloos dankbaar voor... Op internationaal vlak zit onder andere Against PR achter de promotie. Ook zij hebben veel kunnen gedaan krijgen, en nog steeds. En het blijft van mijn kant uit natuurlijk ook essentieel om interviews te blijven geven, te blijven posten op sociale media...en vooral om de mensen die interviews en reviews schrijven toe te voegen op die social media en wat contact te onderhouden; met een simpel bedankje in dat opzicht kom je al ver. Ik merk trouwens ook dat net díe dingen vaak worden vergeten door vele bands, vaak vanuit de mentaliteit dat “het toch allemaal maar niets opbrengt”. Niets is echter minder waar. Zeker vanuit de Vlaamse underdogpositie waar we het over hadden, heb je echt elk contact, elke review, elke fan en elke koper nodig. Het zijn ook net die dingen, merk ik, die na een paar jaren beginnen aantikken, in de goeie zin; want het zijn die mensen die ook je volgende releases gaan kopen en promoten.

Is er een soort einddoel dat je voor ogen hebt?
Een echt einddoel heb je in principe nooit (of zou je toch nooit mogen hebben), want blijven groeien kun je altijd, zowel wat betreft aandacht en verkoop etc als in de effectieve kwaliteit van wat je brengt. Wel vind ik het interessant om dat meteen ook wat te nuanceren, want op ’t eind van de dag moet je natuurlijk ook wel een zekere tevredenheid kunnen ervaren in waar je staat met je muziek. Het zou maar triest zijn als je voortdurend teleurgesteld zou zijn omdat je nieuwste video-single bijvoorbeeld maar tienduizend views heeft, want als de volgende dan wel aan die views geraakt, kun je dan weer teleurgesteld zijn omdat ie niet aan twintigduizend raakt...en ga zo maar door. Er is altijd dat volgende doel; die volgende stap, die volgende groeimogelijkheid, en het blijft uiteraard zaak om ook voldoende te genieten van de reis langs al die haltes.

We blijven alles wat je doet uiteraard op de voet volgen. Veel succes in het nieuwe jaar

Nachtmaer + Wolvennest – Een spirituele totaalbeleving

Een spirituele totaalbeleving kregen we met het duo optreden Nachtmaer + Wolvennest.
De Black Metal formatie Nachtmaer - die in Aalst een thuismatch speelde - en Wolvennest weten goed genoeg de donkere ziel muzikaal te voeden. Elk op hun eigen wijze.
Trouwens, we bezochten voor de eerste maal de Cinema in Aalst; de gemoedelijke 'underground' sfeer die er heerste, was een meerwaarde tijdens deze duistere nacht…

Nachtmaer (*****) is het solo project rond Snoodaard van de band Kludde. Kludde heeft een paar bijzondere platen uit en hun optredens verwijzen naar o.a. de folklore uit eigen streek , die nu net de donkere gedachten naar boven doen borrelen. Nachtmaer grijpt iets meer terug naar de basis van de meer pure Black Metal. Er is de link naar demonische wezens, heksen en de typische folkloristische verhalen bij Nachtmaer zijn niet ver af. Er wordt vaak wordt gezongen in eigen dialect, het maakt dit project (net Als Kludde) een uniek totaalbeleving. Enkele gastzangers zijn erbij, de ene met een ietwat rauwere stem dan de andere; bij sommigen spreekt het visuele effect en de kledij wat meer in het oog. O.m. de zanger Acharantis op “Mijn vlucht door de nacht” en Ronarg op “I Am the Nightmare”. Leuk weetje, de song “Drievoudschart” werd gebracht door de originele zanger en medeoprichter van Kludde Uglúk. Hij bracht in duet met Cerulean “Het zout der Mistroost” , waar de band mee afsloot. De veelzeggende beelden van paarden en heksen op het scherm onderstrepen het duistere van hun muziek.
Een indrukwekkende eerste stuk dus met vooral songs uit de plaat 'Van De Mare Bereen' van Nachtmaer , wordt dan vervolgd met songs uit het Kludde oeuvre, van “Het Zout Der Mistroost”  naar het tot de verbeeldingsprekende tweeluik “Slecht Geldj I: Pact Gesloeten” en “Slecht Geldj II: Pact Verbroeken”; Kludde verruimt en verlaat het pad van pure Black Metal binnen die donkere brij. Nachtmaer heeft ons goed opgewarmd.

Het duistere ritueel, die de fantasie prikkelde en je zintuigen op scherp zet, is wat Wolvennest (*****) zo uniek maakt in dat donkere metal wereldje. De zangeres biedt een duidelijke meerwaarde en ze heeft geen bindteksten nodig om haar publiek te hypnotiseren. De band is sterk op elkaar ingespeeld. De band laat gewoon de muziek voor zich spreken; de bitter weinige aanspreking stoort allerminst.
Songs als “All The Black”, “Ritual Lovers”' en “The Dark path to the Light” weten al direct te overtuigen.
Wolvennest staat op scherp en weet meer dan een uur lang te enthousiasmeren met die sound. Wat een muzikale beleving. . "Eens onder invloed van Wolvennest zijn hypnotiserende invloed, is geen terugweg meer mogelijk. Een betere spirituele ervaring, binnen die duistere trances, bestaat er niet.", schreven we dikwijls.

We bleven geboeid luisteren en bleven verweesd achter. De intiemere locatie van de Cinema in Aalst was meer dan goed gevonden voor zo’n bands. We waren diep onder de indruk van deze duistere wervelstorm, die ons een spirituele totaalbeleving bracht.

Organisatie: Rock'n Load Concerts ism Cinema, Aalst

Brussels Jazz Festival 2025 - Bram De Looze & DoYeon Kim – Een unieke verbinding van twee unieke culturen
Brussels Jazz Festival 2025
Flagey
Brussel
2025-01-12
Erik Vandamme

Pianist Bram De Looze houdt van een avontuurlijke aanpak. Hij is een pianovirtuoos en durft klanken te produceren waarvan we eerlijk gezegd vooraf het bestaan nog niet kenden. Grenzen verleggen dus.
Hij ontmoette op één van zijn reizen de Koreaanse gayageum-speler DoYeon Kim , die net als Bram zelf een groot liefhebber is van improviseren tot in het oneindige.
Bram De Looze & DoYeon Kim (*****) zorgden op het Brussels Jazz Festival voor een unieke totaalbeleving, waarbij twee culturen elkaar vinden op onverwachtse, unieke plaatsen, in het intieme kader van Studio 1. Het concert was uitverkocht en de twee samen vormden een mooi en interessant geheel.

Om even terug te komen op de gayageum of kayagum … Het is een traditioneel Koreaans citerachtig snaarinstrument met 12 snaren, al tellen sommige recentere varianten er meer. Het geluid dat daaruit komt houdt het midden tussen een piano, cello en percussie. Je kunt er dus zo een beetje alles mee doen. En dat doet DoYeon Kim letterlijk, we kregen zelfs de indruk dat Bram haar soms wat moeilijk kon volgen. De virtuoos in hem speelt er dan weer handig op in door oneindig te experimenteren met piano klanken. Er ontstaat een mooie wisselwerking, vol kleur en spelplezier. De brede glimlach op de gezichten van beiden sprak dan voor zich.
Bram De Looze & DoYeon Kim brengen nogal wat boeiende variaties en muzikale kronkels aan. Een avontuurlijke aanpak, die het jazzgenre prikkelt en siert.
Een mooi, intiem, ontroerend moment is wanneer Kim aantoont een uitmuntende zangeres te zijn met haar breed, gevarieerd stembereik. En samen met Bram’s warme pianospel wordt er een magisch sfeertje gecreëerd. Prachtig!
Iets verderop geeft Kim aan dat ze niet werkt met het doorsnee '’1,2,3,4’ in het componeren van muziek, maar dat ze op haar buikgevoel af gaat'' (of iets in die richting).
Eigenlijk zit ze met Bram op dezelfde golflengte betreffende de muziek composities; hij is even creatief , inspiratievol, avontuurlijk en speelt er heel gretig op in met die piano onaardse klanken tegenover Kim’s gayageum.
Voortdurend porren ze elkaar aan, en vullen ze de leegte op als die er zou ontstaan. Samen nemen ze de teugels in handen. Bram De Looze & DoYeon Kim doen hier de grenzen vervagen. Het is geen botsing van culturen, maar eerder een bijzondere , unieke verbinding tussen de Oosterse en Westerse cultuur.
Het publiek smeekte om meer, maar er volgde geen bis meer. Het duo legde een weloverwogen muziek pad af, speels en kleurrijk van aard.

Op het Brussels Jazz Festival kregen we een niet-doorsnee 'jazz concert'. Het werd een verregaande zoektocht van klankentapijtjes die leidden tot een unieke verbintenis van deze twee even unieke culturen …

Organisatie: Brussels Jazz Festival ism Flagey, Brussel

Brussels Jazz Festival 2025 -De Looze, Morgan, Baron, Roberts – Zij improviseren op intieme wijze
Brussels Jazz Festival 2025
Flagey
Brussel
2025-01-10
Erik Vandamme


Tradities houden we best in ere. Wij starten onze intense concertreeks in 2025 steeds op een van de meest gezellige indoor festivals , in een zaal met een geschiedenis, met name Brussels Jazz Festival in Flagey Brussel.
Op de eerste avond maken we kennis met een nieuw project van piano virtuoos Bram De Looze. Hij is artiest in residentie dit jaar en stelt op het festival drie projecten voor. Met De Looze, Morgan, Baron, Roberts (*****) werkt hij samen met muzikanten die met diezelfde verhalende ingesteldheid hun instrument bespelen, hier dus op contrabas Thomas Morgan, cello Henk Roberts en op drums krijgen we Joey Baron.

Na een mooie introductie , volgde al een daverend applaus vooraleer het kwartet het podium besteeg . Het publiek had er dus duidelijk zin in. Een al te energieke uitspatting hoef je bij De Looze, Morgan, Baron, Roberts niet direct te verwachten, je merkte het al bij de ingetogen start van de set.
Iedereen onderging een intense beleven door de groovy aanvoelende klankentapijtjes van het viertal. Bovendien slaagt het kwartet erin je bij de les te houden, door de blijvende inspiratie. Ze porren elkaar aan op intimistische wijze. Bram spreekt zijn publiek trouwens  geregeld aan, al dan niet met een mooie kwinkslag. Ze hadden er zin in. Er zit een soort verhalenlijn in de set door hun instrumentatie, waarover we maar al te graag wat meer zouden willen te weten komen. Van Bram De Looze wisten we dat al eigenlijk, hij is een uitzonderlijk piano talent. Joey Baron streelt zachtmoedig zijn drumvellen, de aanstekelijke cello en de warme baslijnen van Thomas Morgan vullen perfect aan. Het spreekt allemaal tot de verbeelding, die de fantasie van de luisteraar prikkelt.
Ze weten je te raken. De Looze, Morgan, Baron, Roberts improviseren meer dan een uur lang op intieme wijze. Een avontuurlijke aanpak van verbluffende composities in een uitverkochte studio 4. Klasse!

Om iets na half tien, mocht Y-Otis (****), de band van de Zweedse tenorsaxofonist Otis Sandjö in de lobby er nog een gevarieerd, kleurrijk, feestelijk vervolg aan te breien. Hier was er sprake van energieke uitspattingen. Een aanstekelijk slot van deze boeiende vrijdagavond, die de temperatuur wat deed stijgen op deze koude winteravond. Knap

Organisatie: Brussels Jazz Fesitval ism Flagey, Brussel

Dark Funeral – Pedellen doorheen een poel van duisternis en verderf

De beste manier om een extreme donkere avond blackmetal gerelateerde muziek echt intens te beleven, lijkt ons een kelder of een intieme club te zijn waar de donkere zielen, dicht bij elkaar geplakt, staan te genieten.
De Casino is er zo’n eentje die de donkere intimiteit verbint met je gedachten. Er was op deze zondagavond heel wat publiek voor Dark Funeral die met een verbluffende set, die tot de verbeelding sprak, de avond in stijl zou afsluiten. Ze hadden enkele duistere vriendjes mee, die elk op hun wijze pedelden doorheen een poel van duisternis en verderf.

De meest spraakzame frontman van de avond was de goedlachse Yumi Kami. Getooid in een soort wit-rood deed hij denken aan de Kerstman maar dan ééntje van het boosaardige soort. Hij deelde ook cadeautjes uit vol venijn en scherpzinnigheid, waarbij de rillingen over de rug liepen. Binnen die donkere, grauwe sound schuilt bij de Franse band Kami No Ikari (****) subtiel een dosis zwarte humor. De grauwe, melodieuze deathcore bleef overeind. De band is nog vrij jong, pas ontstaan in 2020, en brachten al enkele knappe platen uit. Brutaliteit en fijnzinnigheid zijn met elkaar. Interessant bandje.

Een verpletterende, epische sound die rijkelijk linkt aan het verleden, vind je bij Ex Deo (****1/2) . "Het doet wat denken aan de Oude Romeinen", liet iemand ons weten na het concert. De band haalt zijn inspiratie inderdaad uit de Oude Romeinse geschiedenis-mythologie. Ex Deo brengt ons niet alleen terug naar de tijd van de Romeinse overheersing, ook hier is er sprake van grauw- en strijdvaardigheid. Ex Deo creëert een sound en leefwereld van demonische wezens uit de diepste kerkers van de Hel.
Hun EP 'Year Of The Four Emperors' is de moeite waard, een staaltje bruut meeslepende death metal, live heel mooi weergegeven. Filmisch bijna, gezien de verhalen op het podium worden uitgebeeld die tot ieders verbeelding spreken. Deze Canadese band overtuigde zondermeer in dit genre.

De meningen over het optreden van Fleshgod Apocalypse (****)  waren na hun concert in sterk verdeeld. Het klinkt niet erg toegankelijk door een soort opera. De sound wordt gedragen door de krachtige, hoge stem van zangeres Veronica Bordacchin in combinatie met de grauwe vocals van frontman Francesco Paoli. De nieuwe plaat 'Opera' heeft een emotionele impact, die live tot uiting komt.  Het theatrale primeert hier.
De frontman Francesco heeft een ernstig klimongeluk tegen gekomen in 2021, en is uit een diep dal gekomen.
Je hoort en voelt het in de emotioneel beladen set, die intiemere momenten afwisselt met muzikale stormen  en orkanen Het is een kunstvorm, klassieke muziek, toneel samen met die kenmerkende symfo death metal. Geen hapklare muziek dus.
Door deze diverse , alternatieve prikkeling sprak het niet iedereen aan.
Een leuk momentje was toen een feestje ontstond voor de verjaardag van drummer Eugene,  die een kaarsje op een 'Belgian Waffel' mocht uitblazen.
De Italiaanse band bezorgde ons kippenvelmomenten door de emotioneel headbangende sound. Wat een beleven.

Voor een satanische eucharistieviering tekende tot slot Dark Funeral. De Zweedse black metal band werd in 1993 opgericht door Lord Ahriman en Blackmoon [1993-1996]. In januari 1994 werd het legendarische, zelf getitelde en zelf gefinancierde debuut mini-album opgenomen in Dan Swanös Uni-Sound Studio. Het werd uitgebracht op 4 mei van datzelfde jaar. Sindsdien is er veel gebeurd. En waren er heel wat line-up wissels.
Dark Funeral staat er nog steeds momenteel, als een donker huis van verderf. Met het sublieme “Nosferatu” werd geopend, de luiken van de Hel gingen compleet open. Gruwel en grauwheid klonk het, een donker muzikaal deken.
Als een pletwals gingen ze tekeer. Zanger en brulboei Heljarmadr, waanzin in de ogen, schreeuwde zijn keel schor en ging zijn publiek geregeld opzoeken. De fans keek hij strak in de ogen. Iedereen werd meegezogen in dit muzikaal verhaal.
Kleppers waren “The Arrival of Satan’s Empire”, “Unchain my soul” en het verbluffende “Open The Gates”. Wat een ‘wall of duisternis’.
De Duivelse preek die volgde op “Shadows”, “Transylvania”, “My Dark Desires” en “Let the Devil in” spraken tot de verbeelding.
Afsluiten deed Dark Funeral met het gewapper van de donkere vlag op “Where Shadows forever Reign”. Rustpauzes waren er amper, tenzij die unieke drum solo van drummer Jalomaah.
Wat een langgerekt rit in de diepste krochten van de Hel kregen we. We bleven verweesd achter. Sterk.

(dank aan Musika.be)

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: Biebob ism De Casino, Sint-Niklaas