Magistarium is een Duitse epic/powermetalband ontstaan in 2009 die typische powermetal brengt die vooral enorm aan je ribben kleeft, zoals dat gewoon moet in dat genre. Met de vuist in de lucht de teksten meebrullend, zagen we de band live op het evenement 8 jaar Elpee in Deinze en schreven daarover: 'De Duitse, als symfonische powermetal, omschreven band Magistarium ontstond in 2005.  De band bracht dit jaar een gloednieuwe schijf uit 'War For All And All For Won'. Waaruit ook in Elpee voldoende werd gegrasduind. Die nieuwe songs konden trouwens op even veel bijval rekenen als de klassiekers die de band binnen het genre ondertussen heeft uitgebracht. Althans het publiek - vooral vooraan het podium - brulde elk van de songs even enthousiast mee, bij voorkeur met vuist in de lucht epische teksten meezingende.  Magistarium beschikt over muzikanten die duivelse riffs uit hun instrumenten toveren, maar het is toch de praatgrage en heel charismatische frontman die de meeste aandacht naar zich toe trekt. De man beschikt trouwens over een stem als een klok, en laat iedere aanwezige liefhebber van deze typische Heavy Metal vorm dan ook gewillig uit zijn hand eten. Lees het volledige verslag er nog even op na: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/74123-8-jaar-elpee-charisma-van-rock-metal-over-de-drie-dagen
Magistarium bracht recent een nieuwe schijf op de markt: 'War For All And All For Won'. Een titel die eigenlijk al een tipje van de sluier oplicht over hoe deze plaat echt in elkaar steekt. Epische teksten, verhalen over sages en legendes en andere typische power- en epicmetal-ingrediënten worden op een hoopje gegooid. Het meest interessante aan deze schijf: er is zowel een Engelstalige als Russische versie. Bovendien zijn er verschillende vrouwelijke vocalisten en maakt de band gebruik van middeleeuwse muziekinstrumenten. Dit alles zorgt voor een best uniek concept dat veel toevoegt aan dat zo typische power- en aanverwant geluid. Waardoor je kan spreken van inderdaad een unieke schijf, waarbij zeer subtiel buiten de lijntjes van epic/powermetal wordt gekleurd.
Symfonische diversiteiten vind je al terug op de eerste song op deze schijf, een lied dat bestaat uit meesterlijke riffs en met die brullende, al even episch klinkende stemmen als kers op de taart. We schreven het al, er wordt ook duchtig gebruik gemaakt van middeleeuwse instrumenten. De fluit bij songs als “Beyond The Frontier” vormt dan ook een meerwaarde binnen het al heel gevarieerde geheel. Dat verbinden van iconische riffs en drumsalvo's en vocale geluiden die aanleunen tegen sopraanstemmen, ook dat is een enorm pluspunt aan deze knappe schijf, waardoor we volledig over de streep worden getrokken. De power/epic-metalfan die graag eens iets anders wil meemaken binnen het genre dan wat hij/zij doorgaans krijgt voorgeschoteld, zal bij Magistarium een best uniek concept vinden doordat de band middeleeuwse aspecten gebruikt, vrouwelijke vocalen daarbij toevoegt en vooral het uitbrengen van twee versies in het Engels en Russisch is toch iets wat we zelden tegenkomen. Magistarium verlegt daardoor binnen dat genre een grens waar eigenlijk geen grenzen zijn. En dat laatste trekt ons ook na vele luisterbeurten, met de vuist in de lucht, nog het meest over de streep. De nekspieren deden alvast pijn na een zoveelste portie stevig zitten headbangen en dat zowel in het Russisch als in het Engels.

Kleptomatics is een project rond jazzdrummer Yves Peeters, die eerder zijn kunsten demonstreerde bij bands als Nordmann, Flat Earth Society, Manngold De Cobre en Yves Peeters Gumbo. Een man die van vele markten thuis is en dus muzikanten rond zich verzamelt die jazz leven i.p.v. spelen. De band bestaat naast drummer Yves uit zes blazers. Dit zorgt voor een combo dat het midden houdt tussen brass, jazz en funk en zelfs een klein streepje blues. In mei wordt het debuut 'Kleptomatics' trouwens ook live aan het publiek voorgesteld.
Als er één ding is waardoor ik liefhebber ben geworden van jazz, is het dat oneindige improviseren met klanken tot  een kleurrijk pallet ontstaat, waardoor je als aanhoorder voortdurend op het verkeerde been wordt gezet. De muzikanten van deze band weten verdomd goed waar ze mee bezig zijn. Voortgestuwd door Yves zijn toverkunsten op drums, geraken we voortdurend in vervoering door dat lekker loos gaande trompetgeschal, aangevuld met verdovende trombone- en saxofoonklanken die de haren op je armen doen rechtkomen. Het spelplezier loeit vanaf eerste song “Departure” letterlijk door de boxen. Het is onmogelijk stil te zitten als alle registers worden opengegooid, en je bent vertrokken voor een trip waar blazers en drums de rode draad vormen, in alle kleuren van de regenboog.
Ook “Plague Of Cholera”, “Kervan” en “Pigeon Story” stralen diezelfde warmte uit, dankzij een samensmelting van virtuositeit van torenhoog niveau. Maar vooral bewegen de bandleden zich voort als kinderen in een speelgoedwinkel, die zich rot amuseren en verwonderd van zoveel pracht rondom zich heen, stralen van enthousiasme. Dat enthousiasme werkt zodanig aanstekelijk dat je prompt de neiging voelt opkomen om lekker te gaan dansen in de huiskamer. Een dansplaat zullen we het niet direct noemen, dit sprankelende debuut, maar stilzitten is dus onmogelijk als de blazers worden verbonden met knetterende drumpartijen. Geluidsnormen worden daarbij niet overschreden, maar deze aanpak zorgt voor het ene oorgasme na het andere dat bovendien van begin toe einde eveneens aan je ribben kleeft. Dit is het soort jazz dat je met een stralende glimlach de zaal doet verlaten.
Deze muziek smeekt dus vooral om live gespeeld te worden, want eens op het podium komen de songs nog het beste tot hun recht. Dit zal dus zorgen voor meerder feestelijke stemmingen, waardoor de komende weken er ondanks de sombere en vrij frisse temperatuur op het moment van het schrijven van deze recensie, er zeer zomers uitzien. ‘Live is de band steevast een bom van groove en uitbundigheid, met scheurende saxen en trompetten, wellustig schallende trombones en een diep ronkende tuba. De drums kletter het boeltje bij elkaar en geven het ritme van de straatmars aan', lezen we dan ook in de biografie over de plaat. Dat zou u moeten overtuigen om deze schijf aan te schaffen, maar ook om deze bijzonder veelzijdige band eens live te gaan zien. Wat ons betreft een geslaagd concept, dat u als jazzliefhebber die houdt van feestelijke stemmingen, niet aan u mag laten voorbij gaan.
Check de lijst van optredens zeker eens op www.jazzlab.be. Het loont de moeite.
Tracklist: Departure; Ray’s Idea; Plague Of Cholera; Kervan, Be Here; Pigeon Story

Vooraleer we de recensie van deze knappe schijf aanvatten, citeren we volgende bericht: 'De Unesco-organisatie heeft onlangs de beslissing genomen om reggae als genre toe te voegen aan de lijst van 'The Intangible Cultural Heritage Of Humanity'. Het reggaecollectief Inna De Yard - met als frontmannen /zangers Cedric Myton, Kiddus I, Ken Boothe en Winston McAnuff - juicht deze beslissing uiteraard van harte toe, omdat ook zij met Inna De Yard al meer dan 10 jaar staan voor deze speciale Jamaicaanse muzikale cultuur 'in the purest and most intense way, gathering the very best of lendary reggae music from the Bob Marley-era'. Inna De Yard bestaat anno 2019 uit oude rotten in het vak, zoals oprichter en frontman van The Congos Cedric Myton, en jong talent boordevol vuur dat klaarstaat om te ontploffen. Net die combinatie van jong geweld en ervaring in het vak vormt de rode draad op deze 'The Soundtrack'.
Deze zeer filmische aanpak komt als een warme walm naar jou toe op de eerste song “If You Love Me” en wordt verder gezet op “Malcolm X”. De geest van Bob Marley kom je ook soms tegen. Luister maar naar “Row Fisherman”, alsof Bob Marley himself aan de microfoon staat te zingen. Het is trouwens de inbreng van een uitgebreid pallet aan vocalen, die van deze plaat een gevarieerd meesterwerk maakt dat elk beetje liefhebber van reggae in zijn puurste vormen in huis zou moeten halen. Die voortdurende kruisbestuiving tussen oudgedienden als Cedric Myton (The Congos), Ken Boothe, Kiddus I en Winston McAnuff met jong talent als Var en Derajah is trouwens de mooiste ode die het genre kan krijgen. Gekende songs worden aangevuld met nieuwer werk en enkele knappe covers die in eventuele andere versies eerder een belletje zullen doen rinkelen - zoals “If You Love Me”, oorspronkelijk van Edith Piaf - maar die in deze bijzonder aanstekelijke en warme versie zeker aan je ribben zullen kleven en je aanzetten tot lekker dansen doorheen de huiskamer. Eentje dat we eveneens met stip willen aanduiden is “Black Woman” met die bijzondere soulvolle stem van Judy Mowatt, die je een ware krop in de keel bezorgt. Op “Rebellion In Heaven” laat Myton zich dan weer van zijn meest strijdvaardige en breekbare, tot emotionele, kant zien en horen.
Voldoende hoogtepunten dus op deze knappe plaat. Maar eigenlijk is het vooral het totaalplaatje dat ons over die streep trekt.
De sterkte van het genre reggae, onderwerpen naar voor brengen die toestanden aanklagen met als remedie dansen, dansen en dansen. Want humor is nog altijd de beste remedie tegen haat en wreedheden in het leven. Dat keert voortdurend terug op deze schijf. Dat laatste wisten eveneens de oorspronkelijke reggae-artiesten al en lieten ze dan ook meermaals merken, en dat wordt op deze klasse parel van een reggaeschijf voortdurend in de verf gezet. Trouwens nog even dit: '’De toevoeging 'The Soundtrack' geeft inderdaad aan dat dit gaat om een muzikale omlijsting bij een film. De bekende Engelse regisseur Peter Webber schoot zijn beelden en deed zijn interviews tijdens de opnamen van het nieuwe album 'telling the artistic, human and political story of Inna De Yard'. In de documentaire volgt Webber de 'key members of this collective' ook in hun dagelijkse doen en ze kijken terug op hun roemruchte verleden ; 'roots reggae revisited’’. En ook dat hoor je dus op deze schijf terug, dat de songs live worden gebracht voor een publiek dat zich lekker laat meedrijven naar heel andere oorden op deze bijzonder aanstekelijke roots en reggae klanken, gebracht met veel liefde en tonnen spelplezier. Waar jong en oud, Reggae en Soul tot Roots worden verbonden tot een magisch geheel. Waarop stil zitten, met de vuist in de lucht, onmogelijk is. Daar vinden we  Inna De Yard over heel de lijn terug.
Kortom: Klasse schijf deze 'The Soundtrack', die elk beetje liefhebber van de puurste reggae gewoon in huis MOET halen. Alleen maar omdat het verleden en heden magisch mooi met elkaar verbindt.   

Tracklist: If You Love Me (feat. Kiddus I); Malcolm X (feat. Winston McAnuff); Row Fisherman (feat. Cedric Myton); Everything I Own (feat. Ken Boothe); Ya Ho (feat. The Viceroys); Ain't No Sunshine (feat. Horace Andy); Black Woman  (feat. Judy Mowatt & Jah9); Survive (feat. Kiddus I); Rebellion In Heaven (feat.Cedric Myton); Be Careful (feat. Var. Derajah & Wiston McAnnuff); Tribute To My Sista (feat. Derajah); Speak Softly Love (feat. Ken Boothe); Live Good (Feat. Var.)

World/Reggae
Inna De Yard - Various artists - The Soundtrack
Inna De Yard
Pias

Een ontmoeting tussen zangeres Jennifer Summer en multi-instrumentalist Sam Oerlemans resulteerde medio 2011 in de band Hiterside. In 2015 bracht de band zijn debuut op de markt en vanaf toen ging de bal pas echt aan het rollen. Met 'Blue Lotus' brengt de band een nieuwe parel met melodische metal uit. Op de schijf staan ook twee songs die voorkwamen op het debuut, voor de rest zijn het allemaal gloednieuwe pareltjes. We namen de schijf onder de loep en stellen vast dat de kruisbestuiving tussen die bijzondere stem van Jennifer en de virtuositeit van Sam nog steeds de rode draad vormt doorheen het geheel.
Dat laatste valt al op bij de openingssong “Unsanctify Me”. Een heel aanstekelijke start van een schijf die bol staat van dit soort aan de ribben blijven klevende songs, waarop stilzitten trouwens onmogelijk is. Op diezelfde elan blijft de band doorgaan bij de daaropvolgende songs als “Lovely Day To Kill”, “My Prediction”, “Blue Lotus” en “Insignificant Other”.  Over de gehele lijn die begane wegen blijven bewandelen en niets nieuws toevoegen aan je sound? Doorgaans beschouwen we dit eerder als een minpunt. Als daardoor echter gevoelige snaren worden geraakt, dan malen we daar niet om. In een oogwenk is de plaat trouwens voorbij en voel je prompt de neiging die bijzonder aanstekelijke trip terug aan te vatten. Tot in het oneindige zelfs. Je krijgt er maar niet genoeg van.
In die typische melodieuze metalscene is Hitherside ondertussen geen onbekende meer. Anno 2019 blijft de band voorgaande wegen verder bewandelen, zoals we dat ondertussen van hen gewoon zijn. De gevoelige snaar wordt over de gehele lijn echter voortdurend geraakt, waardoor het feit dat er niets nieuws aan deze sound wordt toegevoegd onze koude kleren raakt. Wat de band dus wel doet, is naar goede gewoonte ons hart weer enorm diep raken door die voornoemde kruisbestuiving tussen klasse instrumentalisten en een nog steeds tot de verbeelding sprekende stem van Jennifer, die ons ook op de nieuwste schijf hypnotiseert en wegvoert naar totaal andere oorden.
Ja, reeds zoveel malen voorgedaan. Maar op kwalitatief zodanig hoog niveau gebracht op deze 'Blue Lotus' dat je je gewillig laat meevoeren en nog maar eens gewillig wegdrijft naar die andere oorden waar het altijd leuk vertoeven is. Ook na zovele keren van deze lekker wijn te hebben geproefd, smaakt het nog steeds naar meer bij een band als Hitherside. Dat was in 2015 al zo en dat is nog steeds het geval. En dat laatste trekt ons dan ook het meeste over de figuurlijke streep.
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Tracklist: Unsanctify Me, Lovely Day To Kill; My Prediction; Blue Lotus; Get It Back; Insignificant Other; Honeydripper; Knock 'Em On Back; Asked But Not Answered

Big Tide is een gloednieuw concept rond Ben Thomas. De uit Liverpool afkomstige artiest haalt zijn inspiratie bij Teenage Fanclub, Superchunk en The Posies. Hij laat zich voor 'Sync Or Swim' omringen door leden van Spectrals, Hookworms, Cowtown en Deadwall. Het verfijnde, aanstekelijke, eindresultaat mag er zijn. De band verbindt trouwens verschillende decennia tot een magisch mooi geheel. En dat laatste trekt ons nog het meest over de streep.
Streepjes typische jaren '70 folk zoals Crosby, Nash, Stills & Young en een knipoog naar de jaren '60  als The Byrds, tot ingrediënten uit de jaren '80, we vinden het allemaal terug in poppy klinkende songs als “The Crash” en “Hide Me In Your Spaceship”. Vooral die glasheldere tot zeer herkenbare stem bezorgt je gegarandeerd een glimlach op de lippen, je ziet daardoor dan ook telkens de zon schijnen achter gelijk welke donkere wolk in uw leven.
Een gezapige aanpak die eigenlijk de rode draad vormt op de hele schijf, zo zal later blijken. Want ook songs als “Make A Baby” en ”You Can't Live Your Life On A E-mail” zijn uit het leven gegrepen en doen je van innerlijke vreugde zweven over die dansvloer. Hoewel vergelijkingen met voornoemde bands nooit veraf is, beschikt Big Tide echter vooral over een eigen smoel. Door deze aanpak weet Big Tide dan ook een uitgebreid publiek aan muziekliefhebbers uit al die voornoemde decennia perfect met elkaar te verbinden.
Net als hun wereldberoemde stadsgenoten The Beatles heeft Big Tide de perfecte formule gevonden om zowel de popmuziekfan als rockliefhebber over de streep te trekken. Door een aanstekelijke aanpak naar voor te brengen, die aan je ribben kleeft. Maar vooral door het brengen van een speelse en gezellig klinkende schijf, die herkenbaar klinkt maar niet te klef overkomt, zal naast de popliefhebber dus eveneens de doorsnee rock- en folkfan zijn gading hierin kunnen vinden.
Net op tijd trouwens om op de zomerfestivals te zorgen voor een onvergetelijk dansfestijn, bij het vallen van de duisternis. Want ze zullen door middel van deze bijzonder tot de verbeelding sprekende aanpak zeker je hart verwarmen en een gevoelige snaar raken. Waardoor je, met een brede glimlach op de lippen, al dansend de nacht tegemoet zweeft.

Als introductie van de band Beaten By Hippies, citeren we even uit de vi.be-pagina van deze band: 'Spoonfed on 90’s music this Belgian foursome came of age during the first stoner wave. Honing their craft and working towards brewing their own magical potion. Each bringing their own ingredients. A cup of 60 - 70’s hard rock, a pinch of 80’s glam and a zest of guilty pleasures.'  Beter dan dit kunnen we de psychedelisch aanvoelende muziek van Beaten By Hippens niet omschrijven. De band bracht ondertussen zijn titelloze debuut uit via Polderrecords. Een fijn schijfje waar typische stonerelementen worden verbonden met die typische jaren '70 hardrock.
Vanaf het lekker aanstekelijke “Velvet Hills” zijn we vertrokken voor een trip naar het verleden, met beide voeten in het heden. Je kunt inderdaad niet voorbij aan die voornoemde decennia. Maar de band geeft daar een heel eigenzinnige draai aan waardoor die songs verre van gedateerd klinken, integendeel zelfs. Ook het gevarieerde en kleurrijke “Space Tails” bevat zoveel uiteenlopende stijlbreuken en verwijzingen naar al even uiteenlopende genres en decennia dat de band hierdoor een heel ruim publiek aan stoner- en hardrockliefhebbers kan aanspreken.
Song na song krijgen we dan ook een adrenalinestoot van jewelste, waardoor je letterlijk wegzweeft naar andere tijden. 'Beaten By Hippies' blijkt vooral dus een heel veekleurige schijf te zijn, waarbij je alle kleuren van de regenboog tegenkomt. Nee, geluidsmuren afbreken, of je onderdompelen in donkere omgevingen is er niet bij. Maar Beaten By Hippies weet door deze aanpak toch wel een atmosfeer te creëren waardoor je als aanhoorder gehypnotiseerd wordt en in een diepe trance over de dansvloer zweeft. En dat is natuurlijk de verdienste van een stomende muzikale aankleding, waardoor de temperatuur prompt naar het kookpunt stijgt. Dit allemaal gekruid met een vocale aankleding die vele kanten uitgaat, als de kers op de taart op deze plaat die deze schijf compleet maakt.
Beaten By Hippies brengt een zeer veelzijdige en kleurrijke stonerplaat uit, boordevol psychedelische elementen, die vanaf begin tot einde aan je ribben blijven kleven en waarop stilstaan bovendien onmogelijk is. Al zal dat dus eerder zorgen voor zweven over de dansvloer, onder invloed van de hypnotiserende en psychedelisch aanvoelende klanken en vocale inbreng. Zonder daarbij gebruik te maken van geestesverruimende producten. Waardoor zowel fans van typische psychedelische hardrock uit de jaren '60 en '70 , glamliefhebbers van de jaren '80, stonerliefhebbers en vooral fans van bands als Monster Magnet - om maar één voorbeeld te geven - hun gading zullen vinden in dit bijzonder knappe debuut.

Tracklist: Velvet Hills; Space Tails; Blue Rose; Rock n Roll; Beaten By Hippies; Breathe Slow; More Is More; Dust; Cabron; Tomahawk

De atmosferische folk/doommetalband Aegonia ontstond reeds in 2011. Deze Bulgaarse band gebruikt elementen uit de fantasiewereld en overgiet die met intensieve doomelementen waardoor een occulte totaalervaring ontstaat, die letterlijk je hersenpan binnendringt tot je compleet in donkere gedachten tot een zekere gemoedsrust bent gekomen. Daarbij wordt gebruik gemaakt van traditionele instrumenten en een stembereik dat eerder melancholisch tot weemoedig klinkt.
'The Forgotten Song' is het debuut van deze band, pas nu - medio 2019 - op de markt gebracht. Er is duidelijk goed over nagedacht, want de perfectie wordt overal overschreden. De band heeft die ene bedoeling de aanhoorder dus te doen binnentreden in het rijk van pure duisternis, niet door de luisteraar zijn oren te pijnigen.
Vanaf die eerste song, “In The Lands Of Aegonia”, voel je eerder een rust over jou neerdalen, die aanvoelt als een donker deken tegen koude winterdagen of zomeravonden. Het vallen van de duisternis lijkt ons dan ook het perfecte moment om deze schijf te beluisteren. We voelden we ons verder wegdrijven naar die andere oorden. Dankzij al even intens mooi gebrachte pareltjes als “Rain In Tears” en “With The Miste She Came”.
Nee, deze band doet niet aan dreigende duisternis, dat is zeker. De occulte, vreemd aanvoelende omkadering blijft echter wel overeind staan. Een omkadering die trouwens je fantasie prikkelt, en dat is meestal ook de bedoeling met een schijf die folkse elementen bevat.
Een van die instrumenten die zorgt voor deze bijzondere atmosfeer is de viool. Een instrument dat je niet elke dag tegen komt in metalmiddens, maar dat bij deze schijf dus een echte meerwaarde blijkt te zijn binnen dat geheel. Luister maar naar de prachtige inbreng van viool bij de song “Dreams Come To Me”. Laat dit echter duidelijk zijn, het is niet één instrument dat boven het ander uitsteekt. Ook al is het bijvoorbeeld het combineren van viool, trommelgeroffel dat klinkt als langzaam hoevegetrappel van helse paarden, en een ijle stem uit datzelfde duister.
Om maar een voorbeeld te geven, en neemt diezelfde viool steeds een bijzondere plaats in binnen dat geheel. Het is de kruisbestuiving tussen al deze magische elementen dat ons ontroert en wegvoert naar die heel donkere oorden van intense gemoedsrust en kalmte.
De fans hebben best lang moeten wachten op dit debuut. Maar die jaren timmeren aan hun geluid, werken aan de weg en verder uitbouwen heeft zijn donkere vruchten afgeworpen. Binnen een occulte doomomkadering, en knipogen naar al even tot de verbeelding sprekende folkelementen, voert Aegonia ons weg naar een magische wereld, waar mystieke wezens uit onze fantasie naar boven worden gebracht.
Dit alles binnen een omkadering die eerder dus een gemoedsrust op ons doet neerdalen, binnen eveneens een heel vreemd aanvoelende en duistere omgeving. Wat ervoor zorgt dat deze band een unieke parel binnen doom/folkmiddens mag genoemd worden, waard om te ontdekken.

Reggae
Inna De Yard - The music has always been this way - It’s a reaction of life! Sunshine and rain!"
Inna De Yard
2019-05-16
Erik Vandamme

'De UNESCO-organisatie heeft onlangs de beslissing genomen om Reggae als genre toe te voegen aan de lijst van 'The Intangible Cultural Heritage Of Humanity'. Het reggae collectief Inna De Yard - met als frontmannen / zangers Cedric Myton, Kiddus I, Ken Boothe en Winston McAnuff - juicht deze beslissing uiteraard van harte toe, omdat ook zij met Inna De Yard al meer dan 10 jaar staan voor deze speciale Jamaicaanse muzikale cultuur 'in the purest and most intense way, gathering the very best of lendary reggae music from the Bob Marley-era'.
Inna De Yard bestaat anno 2019 uit oude rotten in het vak, zoals oprichter en frontman van The Congos Cedric Myton,  en jong talent boordevol vuur dat klaar staat om te ontploffen. Net die combinatie van jong geweld en ervaring binnen het vak, vormt de rode draad op de nieuwste schijf 'The Soundtrack'.  Naast een recensie van deze plaat, hadden we ook een fijn gesprek met Inna Yard.

For our readers who, in spite of everything, should not have known you. Who is Inna Yard? how did everything start? Tell us more about it
Inna de Yard started because I might refused to sit and wait doing nothing during 5 years. When Makasound start re-released 3 of my albums, I would has nothing to do musically. One of the things I could do within the time, I start working with Camille Bazbaz and we recorded an album in two days. Some acoustic and some vocals with percussions. I send it to my record company of the time and they say if I knew someone in Jamaica to work on it. At that time I knew China Smith. He wanted to work some acoustic things. We called the project Inna de Yard. That’s how the whole thing started. Inna de Yard is a collective project. It’s based around certain frequencies. The Nyabinghi. The roots of reggae music. It’s just some elders and some young artists singing some hopeful songs. Like Ken Boothe, Horace Andy, Kiddus I, Cedric Myton, Var, Kush, Derajah. We just come together and do this for the heritage of all the music. Setting a platform, a template for the future generation.

How did the new album come about, and what are the reactions so far?
Well the new album is the continuation of the Inna de Yard series started by Makasound. We started again with the Philharmonie, but this time without China as he refused to participate . The record company asked me to assist them but also to have some women involved. We asked Marcia Griffith, Judy, Jah9.
We getting beautiful reactions nice, from everywhere

I read that the album was recorded in a special place, tell me more about it
The album was recorded in Stony Hill in the mountains, in the green, outdoors. We trying to capture the original feel of songs. We wanted to capture this natural vibe around it. This place was perfect. It’s aware from the modern crowd.

There is an enormous amount of collaboration with younger and older artists, how did they come about?
We have to pass on things to the younger generation. We have to give experience to youth. Most of the meetings comes naturally. Var is Kush’s friend. Derajah is a bredrin for long time. I know Kiddus I from many many years. n from long time. Cedric is my friend. Horace is the godfather. He’s the man who give us the first international tour in France. Horace Andy is the man who set the foundation.

What about the fact that Chinna was not present? Can u tell more about it?
He wasn’t interested to go further in this Inna de Yard. When the record company contacted him he refused to continue this tradition.

Some of you guys are also doing some other projects? Is this all easy to combine? And how?
The booking agency works to have everyone on the tour. Cedric Myton is a major artist touring worldwide all the time. It’s not always easy to coordinate.
We’re doing it for the music lovers. To create this joy. When the people happy, the government smiles (laughs).

 I find that cross-pollination between young talent and old hand in the profession the biggest plus on this disc. What is your opinion about this?
It’s a hopefull thinking generation. It’s nice to have the young youth working on stage with us, improving them things by association and movements, attitude behaviour.

Reggae is a music style with a message, but also contains a lot of humor. You can also find that on the disc. Has this approach been consciously chosen and which 'message' do you want to spread?
Reggae music always been a music speaking to the people. Where’s there’s drama, you always have comedy. The music has always been this way. It’s a reaction of life! Sunshine and rain! I don’t think it has been consciously chosen, I think it’s something that happens naturally. It’s like the DNA of the whole thing. What we want to spread, most of all, is this happiness. We want to expand the joy, it’s a message of love.

I often hear subtle hints to Bob Marley, but the reggae genre has changed. What do you think is the biggest change compared to the past?
Bob is a man we always listen to. There’s nothing really new, we just expand it. Bob did some nyabinghi chants, like “Rastaman Chant”. We’re expanding that fruit. 

There is a also great connection with France? Tell me more about it
My connection with France go back to the 80’s. I met many people at that time. Longtime before Reggae Sun Ska. Then I started coming back to France in 2003. Patate Records had a show and invited me. I came and met the guys at Makasound. France has been a home for I & I.

Btw. Has the golden age for Jamaican reggae in France come to an end? Has the younger generation, for whom reggae is a part of the scenery, become more interested in their own productions?
More Youth are producing reggae.

More dub, fewer lyrics, less connection to the root?
The youth doing their own productions. It always been like this. There’s nothing wrong in “more dub” and “fewer lyrics”. If there’s fewer lyrics it’s more easy to understand. The words you use needs to be “supercharge” words. It has to be words when your hear them 5 or six words you have to go meditate for a day. Simple basic is the better way.

How is live in Jamaica anno 2019? This days.
Living in Jamaica upon till now is still nice. It’s not as bad as people try to say. We had problems for many years from gun violence to political things. Government who try to manipulate things. It happen all over, in many places across the world.
Population increase and problems with it. You’ve got to be careful as Matthew McAnuff says. But you can’t be to careful!

What are the future plans, next to world domination? 
Are there any plans for a next album already? 
My last question. Are there important announcements to our readers?
We’d like to give thanks for the support over the years. The movie Inna de Yard is coming out this summer in Germany, France, Swizerland and in many other places. Go watch it, it’s our history!

Pop/Rock
Per Wiberg - Zweedse multi-instrumentalist heeft nieuwe plaat uit ‘Head without eyes’
Per Wiberg
2019-05-16
Erik Vandamme

Per Wiberg ‘Music’s an art form and is always an expression of some kind, humorous, sad, funny, serious, angry or whatever’

Al meer dan dertig jaar maakt de Zweedse multi-instrumentalist Per Wiberg  het mooie weer bij Death Organ, Spiritual Beggars, Opeth, Kamchatka en King Hobo. En dan hebben we het nog niet over de talloze andere projecten waar hij aan meewerkt. De man had ondanks die drukke agenda niet alleen tijd gevonden om een nieuwe schijf uit te brengen: 'Head Without Eyes'. Hij wilde ons ook graag te woord staan i.v.m. die nieuwe release en beantwoordde ook andere vragen die we op hem afvuurden.

Congratulations on your new album, what are your own expectations about this?
Hi and thanks! Since this is the first solo album I wouldn’t know what to expect really, but so far the feedback has been really positive. The ambition is to make another album and hopefully to get more of a steady band together for this in the future.
How did the collaboration with Despotz records come about? And do you like that label?
I play in a band called Kamchatka who were signed to Despotz so I’m well familiar with them. When I finished the album I started talking to people and labels about a possible collab. I meet Ömer at Despotz on a Tiamat gig in Stockholm and he asked me what I was up to and wanted to hear the album so.. I like being on an indie label cause it’s pretty flexible and you can work an album for a longer time frame compared to being on labels with gazillions of releases.
You are also busy in other projects, in which you also spend a lot of time, how and where did you find time to put together a solo album?
I started to write and record this album in 2016. Since I play and sing most of the stuff on the album it was easy to record. I just did bits and pieces in my rehearsal room when I felt inspired in between touring with other things. It didn’t feel rushed at all and I took my time with things actually.
As for those other projects, are there plans for the near future?
Me, Thomas(Kamchatka) & JP Gaster(Clutch) have a band called King Hobo which will release the second album May 31 through Weathermaker Music. With Kamchatka we’ve started working on new material and if all goes well we’ll record this summer. The same goes for the band Switchblade, lots of stuff written and it’s getting closer to putting it together and record sometime later this year. Spiritual Beggars won’t do anything this year as most of us are busy with other things. Leif Edling’s feeling good and is back touring with Candlemass so there are no plans for me to do any shows with them at the moment. I’ll play a few Tiamat shows filling in on keyboards this year as well.
Is something actually planned as a release show (or are we late). if so how did everything go?
There are no shows booked at the moment. I wanted to take my time with this and ask around to see who’d be available and up for playing these songs live. Also since it’s a new thing I was curious about the feedback on the album. Looking forward to play live later though!
Do you have plans to tour solo with your new album? if yes, also in Belgium?
Yes I will definitely play live but right now it’s impossible to say to what extent. I want to play a couple of shows at home in Sweden first to see how it works out and then of course I’d love to play in Europe, incl Belgium. I’ll give it my best and we’ll see what happens!
Regarding the title of your solo album, does it have a mutual meaning?
Head Without Eyes was originally the name of the project but I decided to be brave and use my own name instead... It depends on what you want it to mean kinda, If you can’t look outside you have to look inwards if that makes sense!? 
To continue with that, does your solo work have a personal meaning? in the sense that you can express your frustrations or emotions in it? or shouldn't we go that far?
I think all music has, or at least shoud have a personal meaning. Then it’s up to the artist how to show or present that. Music’s an art form and is always an expression of some kind, humorous, sad, funny, serious, angry or whatever but I understand what you mean and yes, it’s a way of expressing my emotions and frustrations.
You will also be responsible for the vocal input on your solo album. How did you like it?
I’ve done lead vocals in many bands through the years, maybe not the most well known bands I’ve played with but it’s not a new thing for me. The difference lie more in the vibe of the songs and I wanted it to be something else than shouty rock vocals. I’m happy with the performance but it’s one of those things, at least to me that benefits from having someone you trust around to bounce ideas with, like a producer for example. I’ll probably try to work with someone next time.
Are there other artists and musicians who collaborate on this disc? if so who? and how did it work?
Yes, Karl Daniel Lidén has mixed 3 songs and he also played drums on those. He’s a great producer and engineer and has worked with bands like Bloodbath, Victims, Crippled Black Phoenix etc. Lars Sköld(Tiamat/Avatarium)played drums on the other 3 tracks, good friend and a very powerful drummer. We recorded his stuff at Black Lounge Studios with Jonas Kjellgren who also mixed those songs. Jonas is a super talented guy and mostly known within the metal world. Billie Lindahl from Promise And The Monster helps out with vocals on 3 tracks. She’s a great artist and I really like her music and vocals. I hope we can do something more together in the future.
Can we see this album as the start of a solo career? or should we not view it that way?
Yeah I guess it’s a start of a solo thing but that doesn’t mean that I’ll stop doing other things. I’ve always loved playing in bands and still do!
As a big fan of Opeth, for example, what I appreciate about you is that despite that legendary status, you are always on the ground with both feet? Is that a conscious choice? The "why" may be a weird question, but I sometimes see other things with front men with your status.
It’s not a conscious choice really but more how you live your life I think. To me it’s always been really important to be humble about the the so-called career because that could be gone any day for many different reasons. I don’t think it’s too much to ask to just be polite and respectful and say hi to people, the reward is so much bigger than being a douche. The ego thing seems to take a lot of time as well and I don’t have the patience for that, I just want to rock out :-)
Is it really interesting to release a disc in these times of streaming? You have experienced different times, what is your personal opinion about steaming?
I’m a complete music nerd and I stream, buy downloads, cd’s & vinyl and don’t care about formats that much. I think it’s good that there are all kinds of ways to enjoy music these days. But, having grown up with records I think physical(vinyl/cd)is probably my favorite way of presenting a vision, both the music and the graphics/package as it makes it more interesting and gives a better understanding of what you’re listening to.
It is perhaps a somewhat far-fetched question. But where do you see yourself in, let's say ten years? Are there any ambitions after what you have already achieved? because in the meantime your euvre is impressive (and that is an understatement)
I hope that I’ve had time and the opportunity to explore some of the stuff I’d like to try, both as an instrumentalist and as a songwriter. I have many different musical ambitions and things I’d like to learn and get better at. I don’t look back a lot and can’t really afford to think too long term either, it’s more about focusing on the moment and do as good as you can with whatever I work on and move on after that. 
I get through my questions. Are there any communications to our readers?
Check out the album, it’s a little bit different but worth a try! I’ll do what I can to bring this on the road in the future so hopefully I’ll be able to make it to Begium as well.

In een eerder artikel wierpen we ons licht op een heel bijzondere label: het Vintage Underground Label.
Eén van de artiesten op dat label is Toon Hosken. De man experimenteert vooral met ambient, giet daar veel humor bovenop en houdt van tot in het oneindige improviseren met geluiden. We horen bovendien veel trance/triphop tot typische 'chill out in zijn muziek terug.  Eind maart kwam een nieuwe schijf op de markt: 'Gegen Platte Commerce'. Via bandcamp, want het is namelijk via dat medium dat Vintage Underground Label en alle artiesten daarop, hun werk aan de man brengen.
Link naar  artikel http://www.musiczine.net/nl/news/item/72181-artiesten-in-de-kijker-katteman-vintage-underground-label .
Door middel van een geluid dat eerder vanuit de oneindige verte lijkt te komen, als een kloppend hart, tussen dreigend tot eerder rustgevend, doet Toon Hosken heel langzaam de doos van Pandora open, om de aanhoorder te hypnotiseren en mee te voeren naar zijn bonte en kleurrijke wereld. Eens aanbeland in deze spookachtige wereld opent Toon het volgende blik met een track van circa elf minuten: “Full Top Track”. Hoewel het er muzikaal toch ernstig en donker aantoegaat, wordt binnen de titel de nodige dosis humor en zelfrelatievering naar voor geschoven. Want ondanks de ernst, is er altijd toch een beetje plaats om alles in andere perspectieven te zien. Dat heeft Toon met zijn project zeer goed begrepen. En dat zet hij voortdurend in de verf.
“Fuck This Show” - weer zo een titel boordevol knipogen - is eveneens omgeven door walmen van duisternis, bevreemdend aanvoelend, maar ook bedwelmend en je in een diepe trance brengende is dit geen danssong. Maar wel eentje waarbij je neergezeten in het malse gras tot het soort gemoedsrust zal komen die onaards aanvoelt. Toon weet perfect hoe hij op een heel subtiele manier de aanhoorder in vervoering kan brengen, zonder daarbij de geluidsmuur af te breken. Eerder op een eenvoudige, maar zeer verdovende wijze doet hij je wegdrijven ver van de realiteit rondom u. Hij maakt daarbij gebruik van geluiden die je niet kunt thuisbrengen, het lijkt zelfs alsof hij ze ter plaatse uitvindt. Improviseren en experimenteren met stilte en dat tot kunst verheffen, is niet alleen de rode draad op voornoemde songs. Het is de rode draad op de ganse schijf , zo blijkt bij de langste track op deze plaat: “Wall Disappeared”. Een waar meesterwerk van bijna een half uur! Toon Hosken slaagt er ondanks die lange duurtijd wonderwel in om de aandacht scherp te houden, net door voortdurend die voornoemde ingrediënten tot in het oneindige te gebruiken. En dat zorgt ervoor dat hij een bijzonder artiest is, die je zelden tegenkomt in het wereldje van de ambient. Dat wisten wij ondertussen al, maar blijkt uit deze schijf ook weer eens.
Toon Hosken slaagt erin om met 'Gegen Platte Commerce' stilte tot kunst te verheffen, binnen een intensieve omkadering waarbij hij je tot gemoedsrust brengt. Door middel van lichte dreigingen, soundscapes waarbij geen geluidsmuren worden afgebroken. Maar eerder de snaar wordt geraakt van hij of zij die  heel bewust wil meegaan in zijn adembenemende trip die zo sterk verbonden is met de oorverdovende stilte van de natuur, want daarmee kan je die intense stilte nog het best vergelijken. De man houdt, getuige de song titels, eveneens van het uitdelen van knipogen. We moeten het leven niet altijd zo serieus nemen. Maar zijn muziek? Die palmt je letterlijk in, tot je in een soort 'zen' belandt, en één bent geworden met de natuur rondom jou binnen een verdovende omkadering van intense stilte wordt je daardoor dan ook prompt een ander mens.
Toon heeft ondertussen niet stilgezeten. In april kwam weer een nieuw werkje uit: 'Aliens of The Deep Sea' . Ook dit is een aanrader! De man keert terug naar de essentie van wat leeft in het water. Het mysterie diep in de oceanen en zeeën spreekt tot op heden nog steeds tot de verbeelding van velen. De vele geheimen van de zee, zijn door de mens gelukkig nog steeds niet allemaal ontdekt. De songs op deze schijf kun je vergelijken met wat je voelt als je als diepzeeduiker naar beneden gaat en de schoonheid rondom u aanschouwt, het adembenemende dat op zulke momenten niet onder woorden te brengen is, keert terug in deze vier tracks. Waar ook weer eens 'rust tot kunst worde verheven' maar deze keer dus niet aan de oppervlakte, maar eerder doorheen de uitgestrekte diepste van zoveel oceanen en zeeën.

Elektro/Dance
Gegen Platte Commerce
Toon Hosken
Vintage Underground Label

Check het vooral uit op https://toonhosken.bandcamp.com