Meurtrières is een Franse band met lyrics in het Frans. Deze ‘moordenaars’ brengen heel klassieke heavy metal. De albumtitel van ‘Ronde de Nuit’ verwijst niet naar de gelijknamige song van Mano Negra, maar naar ‘de Nachtwacht’ van Rembrandt en dat was genoeg om dit album een paar luisterbeurten te gunnen.
De song “Ronde de Nuit” heeft in de lyrics enkel het gegeven van een nachtwacht als vertrekpunt voor een voorts gefantaseerd verhaal. Dat valt dan een beetje tegen want rond het bekende schilderij valt er best een mooie songtekst te verzinnen. Dat bij Meurtrières alle teksten in het Frans zijn, zal de populariteit in Vlaanderen misschien ook niet echt vooruit helpen. Wel leuk: zowat alle teksten zijn verzonnen verhalen in een middeleeuwse setting, die bijna zonder uitzondering tragisch aflopen voor de hoofdpersonages. De enige uitzondering is “Aucun Homme, Aucun Dogme, Aucun Croix”, een track over de legende van Jeanne D’Arc. Dat is overigens één van de betere songs van dit album.
Voor Meurtrières is dit het eerste full album. Sinds hun EP in 2020 werd de zangeres vervangen door Fiona. Haar stem heeft een hoog like it or hate it-gehalte. Ze zingt relatief hoog en helder, met niet veel variatie in toonhoogte en volume. De rest van de band zorgt voor heel degelijke heavy metal met vaak een pittig tempo en wel veel variatie en complexiteit in de gitaarpartijen. Als je de vocalen wegdenkt, doet dit mij denken aan Belgische bands als Witchlords en Hunter. Muzikaal niet vernieuwend, maar wel bijzonder catchy en met de juiste vibe gebracht.
De beste tracks zijn “Rubicon” (ondanks de warrige intro), “Ronde de Nuit” en “La Revenante”. Voor een full album is Ronde de Nuit met nauwelijks meer dan een half uur muziek misschien wat karig bedeeld. Een extra song had welkom geweest.

Meurtrières heeft met ‘Ronde de Nuit’ een intrigerend album uit. Dit is een band die we graag eens live aan het werk zouden zien in één van de Vlaamse clubs.
https://meurtrieres.bandcamp.com/album/ronde-de-nuit

Achter Possibly Identified zit Ruges Segreb en dat is de nom de plume van de zanger van de Leuvense postpunkband Sovjet War die vorig jaar een opgemerkte comeback maakte.
Als Possibly Identified maakt Rudy aangename, eclectische elektrowave. In maart was er al een EP met vier tracks en nu is er de single “Love Bizarre”. Dat is geen cover van “A Love Bizarre” van Sheila E, maar een zelfgecomponeerde track.
Degelijke lyrics, hitsige ritmes, puike productie, donker dansbaar, …. What’s not to like.

Dance/Elektro
Love Bizarre -single-
Possibly Identified

https://possiblyidentified.bandcamp.com/track/love-bizarre

Belgica Erotica was één van de smaakmakers op het eerder dit jaar verschenen verzamelalbum ‘Walhalla New Beat’ waarop oude en nieuwe vertegenwoordigers van de new beat de degens kruisten. Belgica Erotica zit in het team van de nieuwe vertegenwoordigers, al is dat dan ook al sinds 2019.
Het is mooi om de evolutie te zien in zijn oeuvre. Deze nieuwe digitale single heeft zelfs zonder de schaarse lyrics een onmiskenbare erotische lading. Het is mooi dat voor dit project met de uitdagende songtitel en lyrics een zekere traditie in ere wordt gehouden, maar het werkt dus ook zonder.
De track is iets minder voluit dansbaar dan we indertijd gewoon waren in de hoogdagen van de new beat, maar heeft wel dat heerlijke retro gevoel van begin jaren ’90.

Dance/Elektro
Sex Symbol -single-
Belgica Erotica
Opnieuw een fijne release, dit ‘Sex Symbol’. Voer voor remixers ook. https://belgicaerotica.bandcamp.com/track/sex-symbol

‘Bleed Out’ is alweer het achtste studio-album van de Nederlandse metalband Within Temptation. Aan de bandbezetting is niets veranderd sinds het vorige album en de Zweed Daniel Gibson zat opnieuw achter de knoppen in de studio. Het is dan ook een heel herkenbaar album geworden.
Het was voor de band blijkbaar even zoeken hoe ze dit zouden aanpakken. ‘Bleed Out’ is het eerste album zonder steun van een klassiek platenlabel. Ze kozen voor Music on CD en Music on Vinyl, dat eerder al heruitgaves op vinyl van de oudste albums van Within Temptation uitbracht. Liefst zeven singles gingen vooraf aan de release van het album, waarvan de eerste al in mei 2020 uitgebracht werd. Dat betekent dat de album-kopers slechts vier ‘nieuwe’ tracks voorgeschoteld krijgen. Niet elk van de zeven singles in de aanloop naar deze albumrelease was overigens memorabel.

‘Bleed Out’ sluit naadloos aan op de vorige albums, ‘Resist’ en ‘Hydra’. Er wordt muzikaal weinig nieuw terrein verkend, al klinkt dit nieuwe album misschien net iets steviger of harder. Het is voorts het intussen klassieke concept van moderne symfonische gothic metal, met een beetje bombast en met meer aandacht voor de groove dan voor agressieve gitaren. Op “Cyanide Love” zit een gitaarsound die misschien wat aanleunt bij djent en op “Shed My Skin” voegt de Duitse metalcoreband Annisokay een stevige hardcore-vibe toe. Zangeres Sharon den Adel blijft het middelpunt van elke track en zij is dan ook de sterkste speelster in de ploeg. Het maakt wel dat elke muzikant in deze band niet uit haar schaduw komt.
In de lyrics zit wel wat meer evolutie dan in de muziek. Deze keer gaan die over vrouwenrechten, pesten, oorlog, vrijheid en onderdrukking, religie en over worstelen met jezelf. Allemaal heel relevante onderwerpen en wie de moeite neemt om het tekstvel erbij te halen, krijgt best wel een paar mooie inzichten en boodschappen mee.

Er zit een bescheiden Belgische link in ‘Bleed Out’: de foto’s voor het artwork werden gemaakt door Tim Tronckoe.
De beste tracks op ‘Bleed Out’ zijn “We Go To War”, “Worth Dying For” en “Shed My Skin”.

Itv , lees hier .

Doodseskader schiet tien keer raak in Waregem
Doodseskader + Turpentine Valley

Waregem heeft een nieuwe concertzaal. Theaterzaal De Schakel kreeg een ‘klein broertje’ dat de Schakelbox werd gedoopt. In deze stad viel jarenlang weinig te beleven inzake rock en metal en dan is deze nieuwe zaal met een state-of-the-art uitrusting een verademing.

De programmatie in deze verbouwde cinemazaal doet ons watertanden. De toon werd al gezet met Jack Vamp & The Castle of Creep en de nu-metal tributeband Bulls On Parade en binnenkort komen Tristan en de Duitse gothrock-legende Goethes Erben nog langs.

Voor onze eerste kennismaking met deze nieuwe venue kozen wij voor de combinatie van Doodseskader en Turpentine Valley. Een goed uitgezochte combi blijkbaar, want de zaal stond – op een donderdagavond - netjes vol, ondanks dat buiten storm Ciaran nog niet helemaal uitgeraasd was.

Turpentine Valley speelde zo goed als een thuismatch. De instrumentale postmetalband uit Zulte is na de albums ‘Etch’ en ‘Alder’ beginnen componeren aan een nieuw album. Het ene nieuwe nummer dat de band al ongeveer klaar heeft, kregen we in Waregem nog niet te horen. Turpentine Valley bracht zijn vertrouwde set met een mix van tracks uit de twee bestaande albums, waarbij inzake intensiteit stelselmatig wordt opgebouwd naar “Trauma” en “Tremor”. Op het podium trekt bassist Thomas nog meer de aandacht naar zich toe: halfweg de set gaat hij als extra drummer de cymbalen van Roel te lijf en hij zoekt vaker dan vroeger het contact met het publiek. Dat publiek reageerde enthousiast en vroeg een bisnummer, maar daar doet Turpentine Valley niet aan mee ...

Net als voor Turpentine Valley was Waregem ook voor Doodseskader het laatste concert van 2023. Doodseskader is een duo met bas en drums en twee vocalisten. Bassist Tim zit ook in Amenra en Predatory Void en heeft het naast zijn bands druk als producer. Drummer Sigfried zat eerder o.m. in Kapitan Korsakov. Als duo brengen ze een sludgy vorm van postmetal met lyrics in drie talen (Engels, Nederlands en Frans in de nieuwe single “FLF”) en vaak wat rap. Flarden van de lyrics worden tijdens het concert in Waregem geprojecteerd zodat het podium van de Schakelbox soms op een gigantische lyric video lijkt.
Doodseskader is live een totaalspektakel. De projecties tellen als derde man op het podium dat voorts in zijn kaal- en leegheid een maatje te groot lijkt voor dit duo. Het geeft Tim de vrijheid om als een losgeslagen kopie van Flea (van de Red Hot Chili Peppers) over het podium te stuiteren.
Dat het voor Doodseskader het laatste concert van dit jaar is, ontlokt bij Tim een lang dankwoord aan de honderden fans in de Schakelbox. De band staat nog maar drie jaar op de rails en heeft in die korte tijd al heel wat afgevinkt van de bucketlist.
De set in Waregem wordt geopend met “Who Will Pour The Blood On Me”, een track die voor het eerst live gespeeld wordt en die diezelfde dag uitgekomen is als digitale single. Een cadeautje voor de fans en een knaller van formaat.
Daarna volgt een mix van tracks uit de EP ‘Year Zero’ uit 2020 en het album ‘Year One’ uit 2022, met ook nog de single “Still Haven’t Killed Myself” die in hetzelfde jaar uitkwam als ‘Year One ‘maar niet op dat album staat. De set wordt afgesloten met nog een nieuw nummer: “FLF”. Ook Doodseskader speelt geen toegift.

Na de concerten was het druk aan de merch-stands van beide bands. Mensen met Doodseskader-shirts gingen met LP’s van Turpentine Valley naar huis en omgekeerd.

De Schakelbox heeft flink wat troeven: een goede akoestiek, een uitstekende licht- en geluidsinstallatie, parking op wandelafstand, een uitdagende programmatie, … Dat deze nieuwe zaal voor elk concert (nagenoeg) uitverkocht is, bewijst dat Waregem dit nodig had. Nu kan er weer gebouwd worden aan een plaatselijke scene voor rock en metal.

Organisatie: CC De Schakel, Waregem

50 jaar na de eerste berichten laait de strijd tussen de Beatles en de Stones opnieuw op. Op nauwelijks enkele weken van elkaar brengen beiden nieuw materiaal uit. Voor de Beatles is dat uitzonderlijker dan voor de Rolling Stones, want van de vier Beatles liggen er al twee onder de zoden.
We gaan jullie niet vervelen met het hele verhaal achter de nieuwe Beatles-song. Dat heeft uitgebreid het nieuws gehaald en de essentie is dat een demo van een John Lennon-song werd gepimpt tot een Beatles-nummer met alle toeters en bellen. Er bestaat zelfs al een documentaire over de lange weg die het nummer heeft afgelegd tot de release van dit jaar.
We beperken ons hier tot de kern van ons bestaan als reviewer: is “Now And Then” ook een goed nummer? Het is verfrissend om John Lennon’s stem in een nieuw nummer te horen en het nummer heeft door de gebruikte aanpak ook wel echt de flair en de vibe van een Beatles-nummer gekregen. Producer George Martin en het hele team hebben alles uit de kast gehaald en dat verdient een pluim. Maar onder al die opgeblonken glans en strijkersarrangementen zit een matig Lennon-nummer.
Het is geen echte breakup- of goodbye-song. De boodschap is ‘ik mis je af en toe’. Dat is weinig flatterend voor zowel de brenger als de ontvanger van de boodschap. Het klinkt eerder als een slechte grap van een ex of een vriend die alle banden doorgeknipt heeft. Ook in de oorspronkelijke melodie op piano zit weinig Beatles-magie. Er wordt wat psychedelische gitaar aan toegevoegd, zoals in de laatste Beatles-nummers, maar om dat te laten passen op de piano-ballad die “Now And Then” eigenlijk is, was heel wat kunst- en vliegwerk nodig.
Deze late en vermoedelijk laatste Beatles-single brengt ons niet in extase, maar is wel goed voor een goedkeurende glimlach …

The Beatles - Now And Then (Official Music Video) - YouTube

N.E.L. & J.P is het duo van de Gentse punkdichteres Nel Mertens en Jean-Pierre De Brabander van onder meer This Can Hurt. Hun debuutsingle “Zelfbeeld Van Denaldie” sloeg in Vlaanderen in als een bom. Een instantklassieker voor elke volgende new wave-party. Na die debuutsingle kwamen nog het swingende en pulserende “Huidhonger” en daarna het heel dansbare “Hamartia”.
Die singles werden gebundeld in de digitale EP ‘Honger’, samen met evenveel nog niet uitgebrachte nummers. De combinatie van uitdagende en tegelijk herkenbare lyrics in het Nederlands en synthwave die wisselt tussen dreigen en dansen, werkt op de drie singles perfect. Hoe hoger het tempo, hoe beter het huwelijk met de vocalen. Als het tempo zakt, zoals op “Ik Beken”, wordt dit toch weer eerder poëzie met een achtergrondmuziekje. In de finale van deze track wordt dat ruimschoots goedgemaakt door gestaag op te bouwen naar een crescendo. Op “Traan”, de relatief trage openingstrack, kleven de woorden misschien ook nog wat te veel aan het papier (meer schrijftaal dan spreektaal). Dan doet het dromerige “Slapeloosheid” het beter, omdat je niet aanvoelt dat dit poëzie is.
De gelijkenis met Anne Clark ligt voor de hand door de combinatie van synthwave/postpunk en poëzie. Maar dat gaat voorbij aan de lange traditie die we in Vlaanderen hebben in Nederlandstalige postpunk en wave: Arbeid Adelt, Aroma di Amore, Kommeniste, Mensen Blaffen, De Delvers, de Brassers, ...
Dit duo heeft het voordeel dat ze nog alle kanten uitkunnen: extra mensen erbij, covers of vertalingen, een concept-album, remixes, de grenzen van het genre aftasten, … De toekomst ziet er mooi uit.

https://neljp.bandcamp.com/album/honger

The Damned Few komen uit Overijssel, Nederland. “Someday” is de tweede single in de aanloop naar hun debuutalbum. Wat een single is dit wel niet geworden?
“Someday” werd in tien minuten geschreven door frontvrouw Dion Legebeke, al liggend op de bank. “Sommige liedjes komen gewoon uit het niets. Het leven is soms niet alleen maar zonneschijn, regenbogen en leuke kittens. Soms is het leven donker, kut, koud en leeg. Maar als we maar vaak genoeg doen alsof het allemaal wel goed komt, komt het misschien ook wel goed allemaal”, zegt Dion over deze single.
Aan deze powerballad van The Damned Few kleeft een hele jaren ’90-vibe. Denk aan een mix van Skin van Skunk Anansie, de jonge versie van Anouk en dan nog Wat Blues Pills erbij en dan ben je er bijna. Wat een strot, wat een energie van deze band, wat een heerlijke song.

https://www.youtube.com/watch?v=6IyDC41Snv0

Het nieuwe album van Prong liet zes jaar op zich wachten. Die lange wachttijd komt enkel door de viruspandemie, ook omdat er een paar leuke dingen gebeurd zijn in het privé-leven van frontman Tommy Victor. Niet dat ‘State of Emergency’ een echt happy-gevoel heeft, wel is het een volbloed Prong-album geworden.
‘State of Emergency’ opent met “The Descent”. Deze song biedt een mix van agressieve heavy metal en thrash. Het tempo ligt hoog en de lyrics klinken militant. Het is tijd voor revolutie en met “The Descent” krijgen we daar van Prong meteen de soundtrack voor. Titelsong “State of Emergency” klinkt – ondanks de titel – veel minder urgent dan de vorige song. Victor’s lyrics zijn hier vooral prekerig. De gitaren zijn wel heel agressief, op een East Coast-manier. Het nummer sleept zich naar een einde dat eigenlijk veel te laat komt. Dit had een stuk compacter en gebalder gekund. De solo op deze song werd ingespeeld door Mark Rizzo van Ill Nino, Soulfly en Cavalera Conspiracy.
“Breaking Point” heeft een intro waar je helemaal mee bent of die je verfoeit. Er is geen middenweg. Het is wel de aanzet voor een leuke in-your-face-song. Opnieuw heel militant, op een hardcore-manier, maar met twee voeten in de heavy metal en ook een nieuwe parel in de Prong-catalogus.
Op de eerste gitaarlicks van “Non-Existence” lijkt wat ruis te zitten. Zoals in de tijd toen bandjes demo’s opnamen op cassette. Het is de aanloop naar een heel klassieke rock-track (zeker in songopbouw), maar dan met dik aangezette, vette en groovy gitaren als extra.
Aan herkenbare intro’s zeker geen gebrek op dit album. Die van “Light Turns Black” herken je vast al bij de tweede keer dat je het album luistert. Eens voorbij de intro wordt het bij Prong al eens dertien in een dozijn, maar op deze track is er gelukkig een lekker meebrul-refreintje.
“Disconnected” valt op omdat het een popsong is en geen metal of rock. Er zit vooral flink wat postpunk in en de vocalen en gitaren klinken heel anders dan de rest van het album. Wel een goede song, maar misschien niet echt een Prong-song of niet echt thuishorend op deze ‘State of Emergency’, maar dan heb je weer dat die grote variatie net het handelsmerk is van Prong. Maar hier rekt Tommy Victor de grenzen van zijn band en sound toch wel heel ver op.
Naar het einde van het album valt Prong een beetje in herhaling. Wel geven we nog een duim omhoog voor het bijzonder militante “Back (NYC)”, waar wel nog een sense of urgency uit blijkt. Het album wordt afgesloten met de Rush-cover “Working Man”, dat hier een aardig Lemmy-jasje krijgt aangemeten.

Steve Michielsen heeft een verleden bij Smooth Lee, The Swinging Party en nog wat reggae en dubprojecten voor hij startte met Steve Leon & The Accusations. Eerst was het overigens Steve Leon & The Suspicions. Hun eerste EP heette ‘A Slight Hunch’ en die brachten ze in eigen beheer op cassette uit. Waar we het hier over hebben is hun tweede EP die ze deze zomer uitbrachten.
‘Louche’ herneemt twee nummers van ‘A Slight Hunch’: “Winter Garden” en “All I Can Give”, waarvan vooral “All I Can Give” een goede zet is. Met die lichte dreiging, het schuifelende ritme en die roots/americana/alt-country-sound roept dit herinneringen op aan The Triffids, Steve Wynn en Nick Cave. “Winter Ballad” is een folky ballad die weinig losmaakt.
Het rockende “Too Little Too Late” doet mij dan weer wat denken aan The Jayhawks of Thee Holy Strangers. Nog beter klinkt het op “The Restless Kind”, met echo’s van Handkerchief en Green On Red. Met die vrouwelijke backing vocals zo prominent aanwezig bovenop die banjo lijkt dit een americana-versie van “White Beauty” van The Establishment, voor wie zijn Belpop-klassiekers kent.
We hebben nog meer referenties. “Don’t Let Anyone In” is een topnummer waarop Steve Leon zingt als een zwoele, Engelstalige Guido Belcanto. En dat mag zeker als compliment tellen. Hetzelfde timbre, hetzelfde ritme, diezelfde hang naar wat over-the-top-melodrama, … En hoe die viool en die pedal steel tegen elkaar op gaan, … subliem gewoon. Super productie en arrangementen ook, op dit nummer.
Niets dan lof dan voor ‘Louche’? Als we echt streng zijn, zit hier nog wat groeimarge op. De indie-invloeden mogen nog veel meer naar voren komen in de lyrics en in de muziek. Mila mag misschien vocaal wat meer ruimte krijgen. Een externe producer die met autoriteit een ander zijn darlings killt, misschien. Maar daarmee gaan we voorbij aan het talent dat deze band hier ten toon spreidt. Deze band heeft bij de start hard moeten knokken voor wat speelkansen en erkenning. Het gebeurt zo vaak bij Belgische bands dat die erkenning er pas komt eens het buitenland voor de bijl gaat en dat is ook hier gebeurd, met dank aan een Duits label. Het is nog niet te laat om deze Steve Leon en zijn Accusations in onze armen te sluiten.

https://www.youtube.com/watch?v=N0XXVjEM5c4