Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks

Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks Concerten - Noordkaap kondigt Winterthur aan, van 20 september 2024 t-m 15 februari 2025 2025 - K’s Choice, 30Y ‘Time is a parasite (akoestisch)’, verschillende data, van 25 januari t-m 13 februari 2025 - Jasper…

logo_musiczine_nl

Wilde Westen, Kortrijk - events

Wilde Westen, Kortrijk - events Concerten 2025 19-01 Scarbo ‘time unfolded’ 23-01 Jazz cats: Julien Tassin (double bill) (solo + Tassin/Hermia/Joris) @Concertstudio 24 + 25-01 ’t Hof Van Commerce (reculer pour mieux sauter) @Depart 29-01 Arno: Rock’n’roll…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

justice_ing_are...
you_me_at_six_w...
Filip Van der Linden

Filip Van der Linden

donderdag 05 december 2024 11:55

Before Whom Evil Trembles

In de Egyptische mythologie verwijst Apep naar een slangendemon, die de tegenspeler is van de zonnegoden. Het is dan een goed gekozen bandnaam, als je van plan bent om de Egyptische godenwereld te verkennen als deathmetalband. Apep spiegelt zich op die manier een beetje aan Nile en misschien aan nog meer metalbands met die invalshoek. In eigen land hebben we bijvoorbeeld Ramses die daar inspiratie vindt. ‘Before Whom Evil Trembles’ is het tweede album van deze Duitse band, en het eerste op War Anthem Records.
Bij de gastmuzikanten valt Thomas Conrad meteen op, beter bekend als Cronos van Venom. Hij zingt een stuk mee op de openingstrack. Tom Liebing van Dust Bolt speelt eveneens mee. Die speelde al op drie eerdere demo’s, albums of singles van Apep mee en is op bas zowat een vast bandlid bij de opnames.
‘Before Whom Evil Trembles’ is het laatste album met de vorige (tweede) gitarist Kühn in de gelederen van Apep. Die werd inmiddels vervangen, maar de sound zit dus nog heel dicht bij die van het vorige full album/demo uit 2020. Apep brengt deathmetal die bij momenten oldschool, brutal en technical is, met in de intro’s en atmosferische stukken wat elementen van Arabische traditionele muziek. Je merkt wat invloeden van Nile en nog meer van deathmetal-pioniers als Morbid Angel en Entombed. Op de stukken waar ze het meeste ‘technical’ gaan, zullen fans van Polluted Inheritance een leuke tijd beleven.

Dit is niet het meest toegankelijke album. Het tempo valt al eens helemaal stil en dat haalt de drive uit de agressie. Bovendien zitten de vocalen van Christopher op bijna elk moment in hetzelfde kleine spectrum. Hij heeft een lekkere grunt, maar hij is weinig flexibel. De Egyptische mythologie komt mooi aan bod, maar er zijn ook tracks die net zo goed of met een paar kleine wijzigingen over een ander geloof zouden kunnen gaan. Het is vaak lang wachten op de Arabische muzikale elementen die deze band moeten onderscheiden van andere thematische deathmetalbands. Apep krijgt wel punten voor het eigen gezicht dat ze kleven op elke track.
Mijn favorieten van dit album zijn “The Pillars of Betrayal” en “Swallowed by Silent Sands”. Apep heeft met ‘Before Whom Evil Trembles’ een aangenaam album uit voor wie houdt van de oldschool-deathmetal-spirit in een origineel jasje.
Dit bandje willen we wel eens aan het werk zien in het Vlaamse clubcircuit.

https://www.youtube.com/watch?v=kM0J4ml2-3k&t=1s

donderdag 05 december 2024 11:51

When A Cowboy Sings The Blues

Shirt.jac-Mambo is het zoveelste alter ego van Nederlander Michel Geelen die je misschien kent van zijn huidige punkorkestje The Mono Kids en nog een tiental andere, eerdere bands. Dit is zijn lo-fi-solo-uitstapje. Nou ja, lo-fi. How low can you go in the fidelity? Deze thrash-rock rammelt aan alle kanten en voor de vocalen kunnen wij enkel een roestige stofzuigersound als eerlijke referentie vermelden.
Maar leuk is het wel, deze collage van schijnbaar half uitgewerkte ideeën voor akkoorden en lyrics. De helft van de songs op ‘When A Cowboy Sings The Blues’ haalt niet de grens van de twee minuten en de akkoordenschema’s zijn vaak heel beperkt. Energetic low-fi fuzzrock met een punky DIY-attitude in het kwadraat. Ondanks de albumtitel hebben we nauwelijks invloeden van country of (klassieke) blues kunnen horen. Het dichtst in de buurt van die twee genres komt de retro-vibe in “Com’on My Little Darling”.
Er staat een cover op het album. “Foggy Notion” is een interpretatie van de gelijknamige song van de Velvet Underground. Het is zelfs één van de beste songs van dit album, en hij past hier ook helemaal perfect in het plaatje.
Op het vorige album van Shirt.jac-Mambo, het eerder dit jaar verschenen ‘Some Songs For All the Be​-​Bop Boys​/​Girls’, stond een cover van Captain Beefheart. Dan moet er op het volgende album wel iets van Frank Zappa langskomen, toch?
We moeten daar eerlijk in zijn: sommige nummers op dit album zijn best aardig, maar ze komen zelden in de buurt van Velvet Underground of Captain Beefheart. In dit project vinden we wel de experimenteerdrift en de nonchalance van de Velvet Underground en de Pixies, maar niet meteen de cool-catchyness van die bands. Bij “Watch It Go” dacht ik wel heel even dat dat misschien klonk als een lost tape die door Lou Reed was ingezongen. Als we zoeken naar Belgische referenties komen we uit bij de Vuilbak-releases van Sleath of bij Kloot Per W of King Dick, maar geen van die drie zit helemaal op exact hetzelfde spoor.
Er komen veel heel verschillende en sprankelende ideeën langs op dit album, maar die botsen niet genoeg met elkaar. Het zijn natuurlijk ook heel grote namen waar dit project zich aan spiegelt. Iconen waar 50 jaar later niemand in de buurt van kan komen, omdat we ze zo geïdealiseerd hebben.
Mijn favorieten op dit album zijn “Foggy Notion” (zou een onafgewerkt nummer van Eels, G Love And The Special Sauce of John Spencer kunnen zijn), “Ultra Gold Gold” (surreëele postpunk) en “Stay Around” met zijn wel heel roestige vocalen.

https://shirtjac-mambo.bandcamp.com/album/when-a-cowboy-sings-the-blues

donderdag 05 december 2024 11:46

Boy Minos EP

Boy Minos is het alter ego van singer-songwriter Stanley Christiaensen, Deze Antwerpse verhalenverteller gaat vanuit zijn slaapkamer op zoek naar een plek waar hij kan ontsnappen aan de dagelijkse zorgen.
Het accentje in stem en de Engelstalige lyrics van Boy Minos op zijn gelijknamige EP klinken heel ‘British’ en we kunnen hetzelfde zeggen van de muziek. Met de heel aanwezige melancholie erbij horen wij op “The Riddle” en “Leave You Behind” raakpunten met Nick Drake en Elliott Smith of meer recenter Elbow en Bon Iver. Dat zijn grote namen om mee vergeleken te worden en dat is misschien wat vroeg voor Boy Minos. In eigen land denken we aan The Sands, The Me In You, Vito en Pauwel. Op “Delawhere” doet hij mij dan weer onwillekeurig denken aan The Kooks terwijl het een ode is aan de Drop Nineteens. Het zal aan mij liggen, maar als ik dit nummer hoor, ligt Delaware niet langer aan de Atlantische oceaan maar voortaan in het Engelse stadje Brighton.
Maar er is nog meer te vinden bij Boy Minos. De laagjes die hij over elkaar legt “In The Park” zijn een meer dan vette knipoog naar de psychpop van de jaren ’60 en ’70. Denk met de mellotron op overdrive aan het zomers-naïeve geëxperimenteer van Boudewijn De Groot op ‘Picknick’, maar misschien nog meer aan de Britse lsd-trippers van die tijd: Airbus, Web, Kaleidoscope, …
Muzikaal is dit absoluut ear candy, maar het gebeurt maar op één van de vier nummers van deze EP. Dit ene nummer is misschien te goed om verder niets meer te doen in die richting en tegelijk sluit het niet mooi aan op de andere, meer klassieke slaapkamerpop.

https://www.youtube.com/watch?v=UCJnp-6qph8

donderdag 05 december 2024 11:43

All The Colors Of The Dark EP

De Griekse doommetalband People Of The Black Circle werd opgericht in 2021, bracht in 2022 zijn debuutalbum uit en heeft nu alweer een EP klaar. Maar dat is niet omdat ze aan een hoog tempo nieuwe nummers maken. Op de EP staan drie covers en één eigen nummer. De keuze van de covers wekte mijn interesse.
De titel van deze EP (‘All The Colors Of The Dark’) is een beetje een mysterie. Die zou kunnen verwijzen naar een serial killer thriller-boek van Chris Whitaker, of anders naar een Italiaanse slasher-film uit begin jaren ’70.
People Of The Black Circle brengt zijn doommetal met cleane vocalen en kruidt zijn tracks af met ijzingwekkende synth-stukjes die doen denken aan de soundtracks van horrorfilms. Dat ze dan een cover brengen van “Halloween Theme” van regisseur/soundtrackmaker John Carpenter ligt voor de hand. Met dat bekende nummer van de bekende gelijknamige film kan je als cover niet zo heel veel richtingen uit. Er is geen tekst waar je mee kan spelen en als je teveel aan de muzikale elementen sleutelt, herkent niemand nog de track waarvan je aan het lenen bent. De Griekse band kiest voor herkenbaarheid en blijft dicht aan het origineel plakken.
“New Dawn Fades” van Joy Division is niet het meest bekende nummer van die band en ook al zeker niet het nummer waarvan het vaakst een cover gebracht of opgenomen wordt. Deze track weten de Grieken helemaal naar hun hand te zetten, zodanig zelfs dat ik bijna vergeet dat het een cover is. Knap gedaan en een goede keuze, schrijf ik dan op het rapport.
Dan is er het eigen nummer “All Fled/Recompense”. Met een mooie melodie en wat prog-elementen. Met die melodieuze zang gaat het wat naar Famyne en zelfs Psychonaut en muzikaal zal dit fans van pakweg Columbarium wel kunnen bekoren. In deze track zit ook wat cosmic doom verwerkt, wat blijkbaar nog in een grotere verhouding in hun debuutalbum zat. Knappe lyrics bovendien. Je merkt dat deze band de band koestert met Britse/Amerikaanse dichters.
“Hellhound On My Trail”, de cover van Robert Johnston op deze EP, is voor mij de cover te veel. Het flirten met de duivel, ik begrijp het wel, maar met zijn klassieke blues-structuur in de songopbouw zit dit misschien iets te ver weg buiten de comfortzone van de People Of The Black Circle. Met een eigen songstructuur voor de geleende lyrics had dit misschien wel meer toegevoegde waarde gegenereerd.

Alles bij elkaar is dit een leuke EP die tegelijk de fans en luisteraars al een beetje inzicht verschaft in de muziek waar de bandleden mee opgegroeid zijn. Wat ik hier een beetje mis is waar deze band de liefde voor doommetal gevonden heeft. Was dit bij Paradise Lost of Candlemass of moeten we daarvoor nog verder terug in de tijd, tot bij Black Sabbath? Daar geeft deze EP nog geen antwoord op. Met deze EP hebben de People of the Black Circle wat tijd en aandacht gekocht die hen tijd en ruimte geeft om nog veel concerten te kunnen spelen en dan nog een album op te nemen, of hun eigen, alternatieve soundtrack bij de film “All The Colors Of The Dark”.
En daarna zien we dan graag een EP komen met de doommetal-idolen van deze Grieken.

https://peopleoftheblackcircle.bandcamp.com/album/all-the-colors-of-the-dark

donderdag 05 december 2024 11:38

Sauvage -single-

De single “Sauvage” moet de fans doen verlangen naar het nieuwe album ‘Les Sauvages’ van Vive La Fête van vermoedelijk volgend jaar. Dat lukt, maar het gaat niet zonder slag of stoot.
Het sprookje van Vive La Fête duurt nu al ruim 25 jaar. Eerder dit jaar zagen we de band in Rijsel en Lokeren aan het werk en live zit er nog geen sleet op de formule. In de releases duidt “Sauvage” op het eerste gehoor wel op wat metaalmoeheid. Deze nieuwe single is niet van het kaliber van een “Schwarzkopf”, “Hot Shot” of “Liberté”.
Het is heel herkenbaar als Vive La Fête-nummer, maar deze champagne bruist niet zo uitbundig als vroeger. Het duurt heel lang voor de gitaar invalt en voor dat gebeurt, krijgen we dansbare, eenvoudige electrowave die op een bepaald moment zelfs de afslag naar de discotheken van de jaren ’90 neemt. De finale – met gitaar – maakt nog veel goed. Het helpt ook niet dat de titel van deze single niet in het refrein en misschien zelfs niet eens in de lyrics zit.
Als we al dat over-analyseren even loslaten, is “Sauvage” wel nog steeds een prima single. Dansbaar en catchy, met een als vanouds kirrende Els Pynoo en met een band die niet halsstarrig probeert vast te houden aan formules van het verleden. Live zal dit zeker en vast de zaal doen ontploffen.
Vive La Fête heeft zijn derde adem gevonden en daar zijn we blij om.

https://www.youtube.com/watch?v=QhtDi-_X5O0

donderdag 05 december 2024 11:35

Born To Entertain

Bij de release van ‘Tasteless Tastings’ en ‘Soup Dejour’ had de Amerikaanse deathmetalband A La Carte zelfs nog geen naam voor het subgenre dat ze zelf de wereld in geslingerd hebben, maar met hun nieuwe album ‘Born To Entertain’ maken ze duidelijk: dit is culinary death metal.
Sinds ‘Soup Dejour’ is de band van een duo uitgebreid met een maître d’hôtel, vocalist Aaron. Die vocale aanwinst duwt A La Carte naar een hoger niveau, al ontbreken ook nu nog steeds een tweede gitarist en een bassist. Maar in vergelijking met ‘Soup Dejour’ is ‘Born To Entertain’ een gigantische stap vooruit. Dat het trio intussen een vaste waarde is in het lokale clubcircuit in Ohio zal daar vast ook wel toe bijgedragen hebben. Producer Ryan Wechta mag deze band al voor de derde keer helpen en deze keer lijkt zij een grotere invloed te hebben dan op de vorige releases. Door die ‘professionelere’ sound verliest A La Carte een klein beetje van zijn charme. Het was leuker om te horen en te zien hoe vroeger het duo zichzelf moest overstijgen om alle nummers geschreven en ingespeeld te krijgen. Dat ‘us-against-te-world’-gevoel is wat weg op dit nieuwe album.
We krijgen op ‘Born To Entertain’ een leuke mix van brutal en fast deathmetal met een vleugje grind en slam. Je hoort dat deze Amerikaanse band ook zijn Europese klassiekers kent en eert, zoals ze ook in eerdere interviews aangaven, maar voor de ene cover op het album kozen ze dan toch voor “Choice Cuts” van de Amerikaanse band Impaled.
De songtitels en de lyrics over voedsel in al zijn lugubere vormen zijn opnieuw grotesk in hun mix van humor en gore (“Chamber Pot Pie”, “Ashtray Souffle”, “Bulimic Beetle Bile Buillion”, …). In vergelijking met ‘Soup Dejour’ zit er minder meaty thrash in de tracks van ‘Born To Entertain’ en meer invloeden en stijlkenmerken van grind. Wel krijgen de gitaarsolo’s vaak meer tijd en ruimte. Af en toe klinkt het serieus over-the-top en net zo vaak heb je zin om de luchtgitaar boven te halen of een eind mee te brullen.
De beste track is ook de single van het album: “Coffin Cake”. Andere knallers op ‘Born To Entertain’ zijn “Terrormisu” en “Gluttonus Maximus”. En de intro van “Maxi Pad Thai” is goed gevonden.
A La Carte zet met dit album een bord voor je klaar dat sommigen liever aan zich zullen laten voorbijgaan. Te kort gegaard, met vervallen ingrediënten en volgens het recept van je seniele grootmoeder. Maar wie een sterke maag heeft, zal hiervan smullen.

https://www.youtube.com/watch?v=1hhh9bVnyfw  

The Black Gasolines - A New Era of Theatrical Rock has started
The Black Gasolines + Komisar

The Black Gasolines hebben een nieuw, tweede album uit, ‘White Residence’, en de Kortrijkse band kwam dat vieren met een releaseshow in de Charlatan in Gent. Omdat we enorm onder de indruk waren van dat album, wilden we wel eens horen en zien of ze die rijke sound ook live konden brengen.
En bovendien hadden ze Komisar mee als support, een band die we al lang eens live willen zien.

Komisar is een jonge band uit de Kempen. Daar steken de jongste tijd heel wat interessante bands de kop op, zoals Equal Idiots, CRACKUPS en Itches. Komisar is in dat rijtje een band die met geduld en veel inzet aan de weg timmert. Ze brengen indierock met een 90’s/00’s-vibe: The Strokes, Arctic Monkeys, The Last Shadow Puppets, … Na prima singles als “Barcelona”, “1954” en “Saturday” zijn ze nu toe aan hun allereerste EP. Daarvoor krijgen ze opnieuw de hulp van producer Niels Meukens (Double Veterans, Psycho 44, Equal Idiots, The Priceduifkes).
Tot dusver heeft Komisar vooral in eigen regio gespeeld. Mogen openen voor The Black Gasolines in de ietwat beruchte Charlatan, toch wel helemaal de andere kant België, is een kans die ze dan ook met beide handen gegrepen hebben. De zenuwen stonden strak gespannen en dan hadden ze meteen de tegenslag dat hun intro-sample niet te horen was. De geluidstechnicus loste het na een minuutje wel op, maar toch een beetje een valse start. Opvallend: op het ‘Hallo Gent’ kwam veel minder reactie dan op ‘Hallo De Kempen’.
Komisar bouwde de set netjes op met aan het begin eerder oudere songs als “Bootheels”, “Saturday” en”1954 “en naar het einde toe meer knallers als “Barcelona” en het nieuwe “El Pantera”, waarnaar ze hun huidige clubtour gedoopt hebben. De sfeer in het publiek is opperbest en voor het podium wordt flink gedanst. Op het podium is het vooral zanger Thomas die met veel swagger de show steelt met zijn Chris Isaak-looks en moves.
Komisar jaagt zijn set er in een snel tempo door en omdat er nog speeltijd over is, gunt de band zichzelf een toegift zonder eerst van het podium te gaan. Die bisronde is voor “Your Eyes” en “Smuggler”, twee nummers waarop het publiek rockend uit de bol gaat. Pas bij de toegift lijkt de band enigszins te ontspannen en durven ze ook elkaar en het publiek in de ogen kijken, in plaats van naar de snaren van hun gitaren. Muzikaal zit alles goed bij Komisar, maar aan de entertainment-factor kan nog wat gesleuteld worden.

Bootheels/Animals/Good Time Girls/1954/Saturday/Oeh Oeh/El Pantera/Barcelona/Your Eyes/Smuggler

The Black Gasolines staan al een paar stappen verder. Na een succesvolle Europese tour in 2023, met haltes in Portugal, Duitsland, Frankrijk en Luxemburg brengt deze Belgische theatrical rockband het nieuwe album ‘White Residence’ uit.
‘White Residence’ is een conceptalbum dat je als luisteraar meeneemt naar een mistige winteravond in een Engelse havenstad in 1920. De band vertelt het fictieve verhaal van Jane, oprichtster van de eerste vrouwelijke politieke partij ooit, The Entrepreneurs, die door het ontstaan van een economische crisis jammerlijk in de criminele onderwereld terechtkomt. De sfeer op het album is geïnspireerd door Peaky Blinders en Bonnie & Clyde. Dit wordt uiteraard muzikaal uitgewerkt maar ook visueel, in videoclips en natuurlijk de albumcover. Ook op het podium van de Charlatan staan The Black Gasolines mooi in het pak, helemaal in de stijl van het albumconcept, en enkele rustieke lampenkappen zijn leuke details.
In de Charlatan speelt de band zijn albumreleaseshow en daarom is de band uitgebreid met twee achtergrondzangeressen en een vierkoppige blazerssectie. De Charlatan is nu niet het kleinste zaaltje van Gent, maar het was met z’n tienen op het podium best krap. De man met de schuiftrombone leek een paar keer te moeten ‘inhouden’ om niemand te raken.
Voor The Black Gasolines is het inmiddels al de derde keer dat ze in de Charlatan spelen. De zaal staat mooi volgepakt, ook al hebben op dezelfde avond op enkele meters van de zaal, de Kinky Star en Trefpunt, ook mooie bands op de affiche staan. The Black Gasolines heeft al een fanbase opgebouwd en die staan uiteraard op de eerste rij. Zanger Bradley kan de jongedames met bijzonder weinig moeite het ritme laten meeklappen en ook zijn vraag om voor een intro een ritme te vingerknippen wordt massaal beantwoord. Bradley is de onbetwiste aandachtsmagneet, maar ook de master of ceremony die het hele circus aanstuurt. Het is zeker geen one-man show, maar hij heeft veruit het grootste charisma.
Bij de albumreview van ‘White Residence’ dachten we een paar keer: leuke arrangementen, maar hoe zullen ze dat live doen? Het antwoord op die vraag houdt meer in dan de extra mensen van de backing vocals en de blazers. Het genie van de theatrical rock van deze band is dat de sound heel rijk en breed is, maar dat de accenten heel organisch gelegd worden en telkens veel tijd en ruimte krijgen. Als Lukas een gitaarsolo weggeeft, is er ook bijna niks anders te horen. Geen enkele song is een onderling gevecht om de aandacht van het publiek. Daar kunnen nog veel jonge bands iets van leren. Ook opmerkelijk: zanger Bradley speelt bas, maar is niet zo zelfingenomen dat niemand anders bas mag spelen. Twee keer geeft hij de bas vlot door: een eerste keer aan de toetsenist en de tweede keer aan één van de achtergrondzangeressen. Alles ten dienste van de songs.
The Black Gasolines heeft ‘White Residence’ opgenomen met een bijzonder groot zelfvertrouwen en bijzonder veel ambitie. De songs zijn bij momenten heel theatraal en extatisch, vooral on-Belgisch extravert. Queen, Joe Jackson, The Sweet en David Bowie waren misschien een inspiratie, of –recenter - The Killers. Queen komt overigens even langs in de Charlatan: als er kort instrumenten moeten gestemd worden bij “Crucify Me” spelen twee bandleden een stukje van “We Will Rock You”.
Het album werd volledig en in ongeveer de album-volgorde gebracht in Gent. De enige ‘oude’ song was “Harmonica Song”, een wervelende bluesrocker met Bradley op mondharmonica.
Hoogtepunten in de set waren onder meer de breekbare pianoballad “Ballroom Song”, “Take Me Anywhere” en “The Final Last Call” waarmee de set werd afgesloten. De volgepakte Charlatan kreeg er niet genoeg van en er werd volop gedanst, meegezongen en gejuicht. Een toegift deed de band echter niet. Het concept was uitverteld en het was mooi zo.
Als deze band nog wat kansen krijgt, zal België straks te klein zijn voor de arty en theatrale rock van The Black Gasolines.
Intro/The Entrepreneur/Tiny Machine/Take Me Anywhere/White Residence/Jane The Vandal/Harmonica Song/Ballroom Song/Hush Hush/Crucify Me/Wildlife/The Final Last Call

Organisatie: Charlatan, Gent

donderdag 07 november 2024 15:51

Hidden Tales

Woodsmith Jr is het soloproject van Kris Stynen en de (band)naam verwijst naar zijn beide grootvaders. De ene was schrijnwerker en de andere smid. Het debuutalbum ‘Hidden Tales’ is een verademing: veelal rustig kabbelende songs, met telkens een interessant verhaal en een heldere songstructuur. Een beetje oldschool misschien, maar talent en métier moeten niet opzijgeschoven worden omdat het misschien niet hip genoeg klinkt.
De basis van elke song is Kris met zijn gitaar, zijn warme stem en zijn verhalen. De accenten werden ingekleurd door Steven De Bruyn (mondharmonica), Mario Goossens (drums), Jasper Hautekiet (contrabas), Gijs Hollebosch (dobro) en Fiona Brown (backing vocals). Producer van dienst was Mattias Stynen, van ILA.
Woodsmith Jr heeft een eigen stijl, met folk en singer-songwriter en snuifjes americana en bluegrass. De covers die in de live-set zaten of nog zitten komen van Crosby, Stills & Nash, Warren Zevon en Luka Bloom. Daarmee is het spectrum van Woodsmith Jr al voor een deel ingekleurd. Mij doet ‘Hidden Tales’ meteen denken aan wijlen William Souffreau, al speelde die als zanger en songschrijver nog wel een categorie hoger. Maar wie fan was van William zal dit vast ook wel kunnen waarderen. Hetzelfde geldt voor fans van pakweg Richard Thompson, Loudon Wainwright of John Martyn.
Veel bekende namen in de referenties van deze review en toch, bij de keuze van een cover voor ‘Hidden Tales’, koos Kris voor “Our Daily Reminders” van Zita Swoon. Het nummer past hem in deze versie als een handschoen. De eigen verhalen gaan over liefde, verlies en zelfreflectie. De verhalen en emoties zijn heel authentiek, maar soms zijn het nog wat pastel-schilderijtjes: zonder felle, uitgesproken kleuren. Verlies is niet het verlies waardoor de bodem onder je voeten verdwijnt, verliefdheid is niet het weggeblazen worden, onvrede is nergens ongecontroleerde woede, … Het zijn vooral ‘klein gebrachte’ emoties. Tegelijk geven we deze artiest nog veel krediet. Hij is pas actief sinds 2021 en om dan al op zo’n korte tijd zo’n degelijk eigen repertoire op te bouwen, dat is straf. Op “Can I Only” graaft Woodsmith Jr het diepst en dat is voor mij dan ook het beste nummer van dit fijne album.
Andere heel degelijke songs zijn “52 Tunnels” en “Untangle All The Lies”.

https://www.youtube.com/watch?v=s1XM4OnOAWQ

donderdag 07 november 2024 15:47

Creature -single-

Mary’s Gold is een nieuwe Belgische band die inspiratie vindt bij onder meer Foo Fighters, Nirvana en Royal Blood. Ze hebben twee maanden geleden hun eerste nummer opgenomen en dat is zopas uitgekomen op alle streamingplatformen.
“Creature” is een onstuimige rocker die inderdaad een eresalut brengt aan de drie voornoemde bands en dat zijn nochtans niet van de minste. Productioneel is deze track een ongeslepen diamant. Er zijn er dus nog wel een paar punten waarop Mary’s Gold misschien nog beter kan scoren (een massievere wall of sound), maar in songschrijven en branie verdient dit ingangsexamen de hoogste onderscheiding. Hij heeft alles wat je een jonge rockband verwacht.
Dit is het soort van bandjes dat je meteen aan het werk wil zien in het clubcircuit, want deze jongelui hebben het rock-hart op de juiste plaats.

https://open.spotify.com/album/1Fu0wNz0nHQOuLEbACP1C

donderdag 07 november 2024 15:07

Ik, Antichrist EP

Dark Matter Annihilation is het soloproject van de Nederlandse multi-instrumentalist Thomas Pathuis, gevestigd in Rotterdam, Nederland. Na jaren actief te zijn geweest in deathmetalbands, is hij een nieuwe richting ingeslagen, naar de kosmische blackmetal. Als Dark Matter Annihilation brengt hij al sinds 2018 releases uit via Bandcamp.
De muziek van Dark Matter Annihilation koppelt de intensiteit van blackmetal aan rijke, atmosferische lagen en de Nederlander schuwt daarbij de synthesizers niet. “Ik, Antichrist” is misschien wel zijn meest ambitieuze release ooit. Niet enkel omdat de track ruim 10 minuten duurt, maar ook omdat hij er een break in verwerkt die doet denken aan gabber uit de discotheken van vroeger. De lange track maakt zijn ambitie waar. Alles hangt organisch aan elkaar en het verveelt voor geen seconde.
De weinige lyrics - in het Nederlands - bieden weinig houvast voor de luisteraars van “Ik, Antichrist”. Het lijkt een combinatie van willekeurige gedachten en wat je uitkraamt tijdens een acid trip. In de backings is onder meer Nicky Van der Schaaf te horen, van vroeger bij Hammer of Dawn, Alantia en Horizon Tide en nu bij Serotonia.

Je kan deze release aanschaffen als cassette, met op de B-kant een instrumentale versie.

https://darkmatterannihilation.bandcamp.com/album/ik-antichrist

 

Pagina 4 van 110