A Slice Of Life bracht in 2022 het fijne album ‘Tabula Rasa’ uit dat zowat overal lovende kritieken oogste. Dat album hebben ze gepromoot met een pak concerten en voor ze aan een volgend album beginnen, is er nu een interessante remix.
“What Doesn’t Kill Me” was misschien niet het nummer van dat album dat de meeste mensen zouden aangeduid hebben als ‘interessant voor een remix’, maar als ik hoor wat de Oostenrijker Ashley Dayour (The Devil & The Universe , Whispers in the Shadow, L’âme Immortelle) hiermee aanvangt, kan je enkel respect hebben voor die keuze. Haunting in de intro (heel anders dan het origineel), veel nadruk op de vocalen, een web van melancholie op een kaal, vertraagd ritme, … Prachtig.

Elektro/Dance
What Doesn’t Kill Me – Ashley Dayour-remix -single-
A Slice Of Life

https://asliceoflife.bandcamp.com/track/what-doesnt-kill-me-ashley-dayour-remix

Het was even wachten op nieuw werk van Mooneye. Nu we de nieuwe single ‘Branches’ gehoord hebben, weten we opnieuw dat geduld meestal beloond wordt.
Dit is een puur en onversneden singer-songwriter-kunstwerkje dat in opbouw, toon en arrangement de oudere muziekliefhebbers zal doen terugdenken aan de jaren ’70. Toen zangers nog de tijd kregen om een song te smeden met talent en ervaring. In elk lied konden ze een klein stukje van een groter verhaal vertellen. Denk aan Tim Hardin, Joni Mitchell en Paul McCartney.
De producer was Koen Gisen (Meskerem Mees, The Bony King Of Nowhere) terwijl de mixing in handen was van Jolan Decaestecker (Ão). Het tweede album van Mooneye komt uit op 23 februari.

https://www.youtube.com/watch?v=Nrwcku09aA0

Eerder deze single bespreking van de te verschijnen cd Lover To Stranger -single- (musiczine.net)

Objector - In Wacken zijn ze nog niet van ons af

De overvloedige regen en overstromingen die ons land de voorbije maanden, deden ons terugdenken aan de voorbije zomer. In augustus stond een Belgische band klaar om op de heilige grond van Wacken op te treden, maar de band zag zijn concert letterlijk en figuurlijk in het water vallen door lokale wateroverlast. Musiczine ging eens vragen aan Objector, de winnaar van de Belgische Wacken Battle, of die tegenslag inmiddels doorgespoeld is.
Lees de review hier Wacken Battle 2023 - Wacken Battle 2023 - Objector wint Belgische Wacken Battle (musiczine.net)

Met welke ambitie hadden jullie je voor deze de Belgische Wacken Battle ingeschreven?
Objector: Eigenlijk hadden we ons gewoon ingeschreven om een extra optreden te hebben. Onze verbazing was groot dat we door de eerste selectie kwamen en daadwerkelijk ook de halve finale mochten spelen. Pas toen we die wonnen, kregen we het gevoel dat we een kans maakten om een droom in vervulling te zien gaan.

Jullie sprongen er in die wedstrijd wel een beetje uit tussen de deelnemers. Vaak zijn dat jonge bands met weinig ervaring. In de finale stond met Hope Erodes nog een andere ervaren band. Was dat voor jullie de te kloppen concurrent?
Objector: Wij vonden dat de meeste bands tijdens de halve finales en finale wel veel kans maakten. Elke band had volgens ons wel een goede troef om te kunnen winnen. En Hope Erodes stak er inderdaad een beetje uit, maar ook Secondhand Saints, Promise Down, Unravel,.. om er maar een paar te noemen.

Ik maakte in mijn verslag over die wedstrijd een opmerking over de korte broek en sandalen van jullie zanger Bock. Is dat iets waar jullie wakker van liggen?
Objector: Wij hechten erg weinig belang aan onze outfit op het podium. Het gaat ten slotte – toch voor ons - in de eerste plaats om de muziek. Dat andere artiesten of bands een stage-outfit willen dragen is hun keuze. Zolang je je er goed bij voelt, maakt al de rest weinig tot niks uit. Wij vinden dat er nogal snel wordt gekeken of er een stage-outfit aanwezig is, en dat de band of artiest vooral daar dan op beoordeeld wordt. Vele outfits worden vaak overschat.

Kort voor de finale stapte jullie toenmalige drummer uit de band. Was dat iets dat er al langer zat aan te komen?
Objector: We voelden al iets langer dat dat er zat aan te komen. Of hij nadien spijt heeft dat hij daardoor niet mee kon naar Wacken, weten we niet. Hij had aangegeven dat hij bij de band zou blijven tot we iemand nieuw hadden en dat was dus tot kort voor de finale het geval.

Hoe zijn jullie bij de nieuwe drummer Ricardo (ex-Cathubodua) uitgekomen?
Objector: Eigenlijk heel toevallig. Ricardo contacteerde ons voor een optreden, om een band te vervangen die op het laatste moment moest afhaken. Wij konden op dat moment ook niet, maar ik zag zijn profiel en merkte op dat hij een drummer was. Ik heb hem gewoon de vraag gesteld of hij niet geïnteresseerd was in Objector en na een paar dagen was hij onze nieuwe drummer.

Objector stond in augustus dan op Wacken helemaal klaar op het podium om te beginnen spelen, maar jullie kregen na de soundcheck geen ‘go’ van de organisatie door het slechte weer. Probeer eens onder woorden te brengen hoe groot de teleurstelling was
Objector: Dat was kut! Wij stonden inderdaad backstage helemaal klaar. De band voor ons (die het festival zou openen) had een lange soundcheck gedaan en iedereen die op dat podium speelde, kreeg een set van slechts 20 minuten, dus wij moesten wel al vroeg klaar staan. Na een drietal uren en een paar keer uitstel kregen we dan het besluit te horen dat we helemaal niet zouden spelen. Op dat moment heerst er vooral ongeloof en teleurstelling, zelfs al voelde je dat wel aankomen. Een aantal andere bands waren echt wel razend. Terecht misschien, want er waren bands bij die een lening hadden moeten aangaan om tot in Wacken te geraken. Er werd toen ook wel meteen beloofd dat de bands die toen niet konden spelen in 2024 mochten terugkeren. Een uur later waren de gemoederen bij ons al wel een beetje gekalmeerd en konden we genieten van de backstage en het festival. Dat is ook wel de moeite waard. Voor ons als band zagen we een mooie droom letterlijk in het slijk vallen, maar we kunnen dat wel relativeren.

Is het intussen officieel bevestigd dat jullie in 2024 opnieuw naar Wacken kunnen voor een concertje?
Objector: Ja hoor. Die Duitsers zijn nog niet van ons af. We gaan daar in Wacken echt wel laten zien waar Objector voor staat. We’re gonna kick ass!

Genoeg over Wacken. Het is al even geleden dat Objector nieuw materiaal opgenomen en uitgebracht heeft. Zit dat er aan te komen?
Objector: Dat zit er zeker aan te komen. Door het intensieve repeteren voor Wacken en door het inwerken van onze nieuwe drummer werd dat doel nog maar een keer achteruitgeschoven. Maar we zijn er volop mee bezig. Verwacht niks nieuws. We blijven spelen wat we graag spelen. Uiteraard zal Ricardo zijn eigen ‘stijl’ kunnen integreren, maar de meeste nieuwe nummers waren al gevormd voor hij bij de band kwam. Hier en daar zal er wat bijgeschaafd worden en ik hoop dat Ricardo als Mexicaan wat van zijn roots kan meegeven.

Op Wacken kunnen spelen, dat kan soms al eens een paar deuren openen. Is er daardoor interesse gekomen van een label, een booking agency of endorsements? Of van een Graspop of Alcatraz of buitenlandse festivals?
Objector: Voorlopig nog niet. Het is ook dubbel. We stonden daar wel op de affiche, maar we hebben ons daar nog niet kunnen bewijzen als band. Het zou natuurlijk heel mooi zijn mochten we daardoor iets dergelijks in de wacht kunnen slepen.

Jullie agenda voor dit jaar zat al goed vol en volgend jaar staan jullie alvast op de Miracle Metal Meeting in Deinze, met o.m. Venom Inc, Sinister en Nervosa. Naar welke van de andere bands op de affiche kijken jullie het meeste uit?
Objector: Allemaal! We zijn enorm blij en trots dat wij mee op de affiche staan tussen die mengeling van legendarische bands en nieuw geweld. Ook tof dat Unravel, een mede-finalist van de Wacken Battle, dit fetsival opent.

De Brielpoort was vroeger heel bekend als concertzaal voor onder meer Slayer, Pantera, Faith No More, Testament, Iced Earth, AC/DC, Motörhead, Alice Cooper, Scorpions, …. Is dat iets dat bij jullie tot de verbeelding spreekt of is de Brielpoort gewoon een concertzaal met een podium dat wat groter is dan anders?
Objector: Een groter podium is altijd wel wat leuker en als daar dan nog wat grootheden op hebben gestaan dan is dat ook heel tof, maar uiteindelijk staan wij daar om ons eigen ding te doen en hopelijk geniet het publiek daar dan net zo van als van al die legendarische bands die daar eerder speelden.

Deinze heeft behalve de Brielpoort ook nog de Elpee. Daar speelden jullie al samen met onder meer Izegrim en Krisiun. Goede herinneringen?
Objector: Zeker, dat was heel leuk om te doen en super gezellig. Katelijne is een enorm toffe bazin en we hopen daar nog vaak te mogen optreden.

Jullie zijn als band al even bezig, maar er lijkt in Vlaanderen een nieuwe generatie van thrash en thrash-death bands op te staan, met o.m. Scarificator, Cobracide, Axident, … Zijn er in Vlaanderen wel genoeg zaaltjes, festivals en publiek voor zoveel lokale thrashbands?
Objector: Er zijn nooit genoeg zaaltjes voor eender welk genre. En hoe meer thrash hoe beter! Het is wel jammer dat er een aantal venues zijn verdwenen.

Jullie zouden onlangs in de Little Devil in Tilburg spelen. Als band uit Turnhout (heel dicht bij de grens met Nederland) zou je verwachten dat jullie vaker over de grens gaan spelen?
Objector: Dat optreden als support van de Amerikaanse band Toxik in Tilburg werd afgelast vanwege een ongeval met hun gitarist. Nederland hebben we inderdaad nog maar een handvol keer gespeeld als band, maar ook daar proberen we werk van te maken. Makkelijk is het geenszins.

De Wacken Battle winnen heeft Objector een boost gegeven. Wat staat er nog op de bucketlist van de band?
Objector: Alles wat ons pad kruist bekijken we als een bonus. Uiteraard is onze bucketlist nog niet helemaal afgevinkt. Openen voor een grote band als Kreator, Exodus of Overkill is nog steeds een droom voor ons. Op Graspop en Alcatraz kunnen staan, dat zou natuurlijk ook heel fijn zijn. En een keertje over het water (in de UK) of richting het zuiden van Europa zien we ook nog wel binnen onze mogelijkheden. Maar we nemen de dingen één voor één en we zien wel wat er lukt.

Bedankt voor het interview

The 925 - Snedige garagerock met veel branie
The 925 + The Dirty Denims

The 925 en The Dirty Denims uit Eindhoven hebben elkaar uitgenodigd voor concertjes waarbij elk in zijn thuisregio headliner is. The 925 koos ervoor om zijn luik te organiseren in De Harmonie in Oudenaarde, de thuisstad van een deel van de band.
Het retour-optreden is dan op 1 december in de Mezz in Breda.

De avond nam een trage start. The Dirty Denims mochten om 20 uur als eerste op het podium van toch wel één van de charmantste venues van Vlaanderen en de regen had blijkbaar nogal wat mensen geïnspireerd om wat later te vertrekken. Of misschien dachten mensen dat de band niet stipt zou beginnen …
The Dirty Denims zijn zeker geen onbekende band meer in Vlaanderen. Hun passage in tal van clubs en festivals hebben voor een mooie fanbase gezorgd. De Denims doen alles in eigen beheer en dat gaat misschien niet zo snel als wanneer een groot platenlabel zwaar in je band investeert, maar ze spelen behalve in Nederland en België ook heel vaak in Duitsland en Spanje, en dat gebeurt heus niet vanzelf.
The Dirty Denims hebben al heel wat EP’s en albums uit en nu zijn ze bezig met de promotie van een reeks singles (“Guestlist” en “Victory”) die straks wel weer op een nieuwe release zullen staan, terwijl er natuurlijk ook best wel wat ouder werk op de setlist stond. Openen doen de Denims sinds 2019 bijna onafgebroken met “Ready, Steady, Go” en ook “Fit In, Stand Out” en “Dirty Job”  – de volgende op de lijst – staan al meer dan 10 jaar vooraan in de set.
De Denims kozen er in Oudenaarde voor om enkel eigen werk te brengen en dus geen covers te brengen, hoewel dat misschien had kunnen helpen om het publiek wat sneller te laten ‘ontdooien’. Ook het eigen werk en het enthousiasme en spelplezier van deze band misten hun effect niet. Na een paar nummers waren ze in de bierstad al flink aan het meebrullen en gingen de vuisten in de lucht. Mirjam is dan ook een perfecte publieksmenner – de Joan Jett van de Lage landen - en ze beseft maar al te goed dat rock ’n roll vooral entertainment is. Het publiek een leuke avond bezorgen is belangrijker dan dat je je releases perfect staat na te spelen.
Deze Nederlandse band heeft met Sebastiaan Verhoeven zowaar een Belg op bas. Je kent hem misschien ook van Hell City of Woyote. Op het podium begint Seb stilaan zijn stek te vinden in de happy hardrock van de Denims. Mirjam en gitarist Jeroen zoeken constant de rand van het podium op om meer contact te maken met het publiek en doen zelfs samen een rondje langs de meest enthousiaste mensen als de set er bijna op zit.
De leukste momenten in het concert van The Dirty Denims in Oudenaarde waren “Make Us Look Good”, “Creatures Of The Night” en “Turn Off The Radio”.
Voor The Dirty Denims was dit alweer een veldslag gewonnen in de verovering van de zuiderburen.

The 925 (spreek je uit als Nine To Five) staat al net iets verder in de zoektocht naar een ruim publiek in Vlaanderen. Deze band kon al prestigieuze zalen als de Vooruit in Gent en de AB in Brussel laten vollopen en op 28 maart mogen ze nog eens naar die AB, nu als headliner.
De band is een mix van jong geweld en ervaren rotten als Luc Heyvaerts (Gorki, …) en Egon De Mil (Bøm, Up Your Mule, Lector. The Hill, …) en het mooie is dat dit zestal elkaar gevonden heeft in een gezamenlijke liefde voor de gejaagde garagerock van The Sonics, wat enkele decennia na de hoogdagen van die band zeker geen evident gegeven is. Dat vertaalt zich niet enkel in twee covers van The Sonics in de setlist (“I Don’t Need No Doctor” en “Have Love, Will Travel”), maar ook in een prominente plaats voor de sax in het geluid van de band. The Sonics en the Hives zijn goede referenties voor als deze band het gaspedaal induwt. Als ze de riem even lossen, kruipt er soms wat van een Nathaniel Rateliff in de set.
Voor het publiek in Oudenaarde is The 925 al een stuk vertrouwder en wat ook helpt: live loopt deze band over van enthousiasme en spelplezier. Zanger Bram is grappig in zijn bindteksten en is vooral de ceremoniemeester die alles in goede banen leidt. Ondanks dat ze met zes op het podium staan, krijgt iedereen zijn moment in de spotlights. De Harmonie heeft een relatief hoog podium en Bram vraagt en krijgt van het publiek een ‘catwalk van bartafels’ om dichter bij de fans te kunnen komen. Zodra de stabiliteit daarvan getest is, gebruikt de band die catwalk met veel plezier, tot hilariteit van de fans.
De meest memorabele tracks van The 925 in Oudenaarde waren het nieuwe “Karma”, “Fake Love” en “June”, maar voor het publiek was dit één groot feestje.

Organisatie: De Harmonie, Oudenaarde

Vision Master is een tweemansband uit Washington die zopas hun debuutalbum ‘Sceptre’ uitbrachten bij het Italiaanse label Gates Of Hell Records. Ze kozen voor heel klassieke heavy metal en hardrock en klinken op een paar tracks bijzonder catchy.
Reuben en Dan kennen elkaar van bij hun vorige band Funerot, maar het duurde tot bijna 10 jaar na de split van die band vooraleer ze startten met Vision Master. Muzikaal ligt dit project dan ook mijlenver verwijderd van de death en horror van Funerot. De absolute ster van dit duo is Dan Munro. Hij is goed voor heel aangename vocalen (hij klinkt soms eerder Brits dan Amerikaans) en voor heel degelijke riffs. De fundering op bas en drums wordt gelegd door Reuben.
Op openingstrack “Wolves In The Shadows” zit hier en daar een break en tempowissel die nog verwijst naar de nerveuze deathmetal van Funerot, maar voorts tapt Vision Master uit het vaatje van de klassieke heavy metal, met meezingbare refreinen, vlot te volgen clean gezongen lyrics, eenvoudige en toch catchy melodielijnen, ... het tempo ligt in de meeste tracks hoog en dat is ook wel best aangenaam, want deze duo-band moet het voor een deel hebben van de drive die ze in hun muziek steken.
Er is één absolute uitschieter op dit album en dat is “Knife In A Velvet Glove”: hier klinken de vocalen van Dan in het refrein een beetje als die van Brett Andersson van de Britse rockband Suede en een paar riffs van deze song doen denken aan The Darkness. Eens ze op dreef zijn, is er niets aan dit nummer dat je niet goed kan vinden, of het moet de rommelige intro zijn. Het is gewoon een instant-klassieker.
De andere tracks op ‘Sceptre’ die net iets beter zijn dan gemiddeld, zijn “Sandstone”, “Wet Net”, “Thin Veil” en “Arc Terminal X”, met een gitaarsolo van nog een ex-Funerot (Sean).

https://visionmaster.bandcamp.com/album/sceptre  

“Night Gym” is de nieuwe single van onze nieuwe nationale rocktrots Meltheads, die ons al eerder aangenaam wist te verrassen met de single “Naïef”, een postpunk-hymne die door deze uitzonderlijk in het Nederlands gebracht werd. “Night Gym” start met springerige, stuiterende postpunk, gaat dan een versnelling hoger naar een hitsig ritme van The Hives en eindigt met een brok lichtbruine sludge.
Songtitel “Night Gym” verwijst naar een nachtclub in Praag en naar andere activiteiten dan ‘vroege ochtendgymnastiek’. De lyrics zijn een aanklacht tegen de schimmige kanten van prostitutie. Het refrein is dan ook: why can’t you love me for free?. Helder en krachtig.
“Night Gym” is de opvolger van de single “Theodore”. Beide nummers zullen te vinden zijn op Meltheads’ debuutalbum ‘Decent Seks’, dat op 9 februari van volgend jaar verschijnt.

Meltheads is een band die je vooral eens live moet ervaren en daar krijgen we binnenkort in Vlaanderen wel enkele kansen toe.

Eerdere live review 2023 Meltheads - Bruisend, opwindend setje! (musiczine.net)

https://www.youtube.com/watch?v=4OqXdYJxRBM

Mechelaar Eric Vandamme viert zijn 40^ste verjaardag als cult synthwave-fenomeen Enzo Kreft en dat doet hij met een verzamelalbum op vinyl. Dat heeft hij ‘XL’ gedoopt. Niet omdat er zoveel extra’s op staat, maar omdat XL in Romeinse cijfers staat voor 40.
Op ‘XL’ verzamelt de man met de zwarte baret tien tracks en die komen van de albums ‘Control’, ‘Different World’ en ‘Shelter’. Dat zijn de jongste drie albums, waarvan nog niets eerder op vinyl uitkwam. Daar zit misschien een logica in. De eerste cassettereleases, van de jaren ’80, werden in 2016 reeds verzameld op het vinyl verzamelalbum ‘Dark Matter’ van Walhalla Records. Maar nu blijven twee albums uit de ‘herstart’-periode verweesd achter. Van ‘Turning Point’ en ‘Wasteland’ staat er niets op deze nieuwe verzamelaar.
Minstens acht van de tien tracks zijn als digitale/video-single uitgebracht. Op ‘XL’ krijgen we wel gewoon de eerder reeds verschenen album-versies van de tien tracks. Geen updates, extended versions of remixes. Dat had misschien nog interessanter geweest voor de fans die al eerder de CD’s kochten. Maar misschien zit dat er nog wel aan te komen, op een volgende release.
Het is voor de fans een blij weerzien met “Duck And Cover”, “Biometrics” en “It’s Going On And On”, songs die intussen zowat klassiekers geworden zijn.
Het is ook een mooie start voor wie Enzo Kreft nog maar net ontdekt heeft.

Elektro/Dance
XL
Enzo Kreft

https://www.youtube.com/watch?v=G_qgY0mPsoo

Beth Ditto haalt het Gossip-paard opnieuw van stal. Volgend jaar verschijnt – 14 jaar na succesalbum ‘Music For Men’ - het nieuwe album ‘Real Power’. Als we afgaan op de eerste single (‘Crazy Again’) wordt dat voor de fans een blij weerzien.
14 jaar is natuurlijk een heel lange pauze. Maar The Gossip is nog steeds hetzelfde trio van Ditto, Blilie en Howdeshell. En met Rick Rubin werd dezelfde producer opgetrommeld als voor ‘Music For Men’.
Of “Crazy Again” het succes van singles als “Heavy Cross” en “Love Long Distance” nog eens kan herhalen, valt te betwijfelen. Toch is het een heel goede poging in die richting. Het nummer heeft dezelfde vibe als “Love Long Distance”, maar dan zonder de onderhuidse dreiging van het nummer uit 2009.
“Crazy Again” gaat over een allesoverweldigende verliefdheid en klinkt dan ook een beetje naïever, lichtvoetiger, vrolijker.
Deze single is een blij weerzien met een band die we te lang hebben moeten missen. We kunnen al niet wachten om dat album te ontdekken.
https://www.youtube.com/watch?v=hgTOXSZN7g8

Little Kim & Friends - A country night to remember

“Love Hurts”, “Me And Bobby McGee”, “Blue Bayou”, … Misschien niet meteen nummers die je verwacht als er een lange avond country op het programma staat. Dat country meer is dan Dolly Parton, Willie Nelson en John Denver bewees Little Kim met ‘A Country Night To Remember’. Een avond vol verrassingen en met een publiek dat al een half uur voor de start ongeduldig aan de deuren stond te morrelen van een zo goed als uitverkochte Guldepoort.

De band die Little Kim bijstond op haar debuutalbum ‘Moederland’ was de basis voor deze avond, met hoofdrollen voor de weemoedige pedalsteel van Bart Vervaeck en de viool, accordeon en mandoline van Andries Boone. In de eerste aanvalslijn tussen band en publiek kreeg Kimberly assistentie van Bruno Deneckere, Kathleen Vandenhoudt en Wigbert. Ze losten elkaar af, gingen in duet, deden elkaars backing vocals en mochten elk een handvol eigen nummers brengen.
Little Kim koos daarbij voor nummers van ‘Moederland’: het swingende “Wees Niet Boos” (Dylan vertaald door Guido Belcanto) en het luchtige melodrama van “Koningin Van Eén Avond”.
Wigbert verraste met een country-versie van zijn grootste hit “Ebbenhout Blues” naast het beklijvende “Het Land Dat God Vergat” en “Johanna/Joey”.
Kathleen Vandenhoudt had oudje “Fallen Pilgrim” mee en Bruno Deneckere bracht zijn “Blue Sky Over Nashville”. Kathleen en Bruno brachten eerder dit jaar samen het album ‘Sharing The Blues’ uit en daarvan kregen we het fantastische “Somewhere Down The Line”.
Bruno Deneckere verschool zich de hele avond onder zijn breedgerande hoed en vergaste het publiek al eens op leuke anekdotes en weetjes. Little Kim fungeerde in Machelen als ceremoniemeester en had ook de nummers van de hele avond gekozen. Ze koos ervoor om ver weg te blijven van het bestofte, oubollige imago dat country al eens heeft. De liefde voor het genre werd haar met de paplepel ingegeven en met Little Kim & The Alley Apple 3 toonde ze al dat western music stevig kan swingen. Het werd dan ook een avond met veel twang in de gitaren en met veel schwung in de vocalen.
De covers waren niet de klassiekers die tot vervelens toe met country geassocieerd worden. “Amarillo By Morning” van George Strait, “Crazy Arms” van Ray Price, “Luxury Liner” van Gram Parsons (bekend in de versie van Emmylou Harris), “Hey, Good Lookin” van Hank Williams, … Prachtige songs, maar misschien niet zo bekend. Als je deze avond beschouwt als een late uitloper van de John Prine-tribute die Little Kim, Bruno Deneckere en Bart Vervaeck eerder brachten, dan waren “Inspite Of Ourselves” en “Angel From Montgomery” van Prine onomkoombaar. “May You Never” is eigenlijk een volbloed folknummer van de Schot John Martyn, maar in Machelen-aan-de- Leie kreeg het een country-jasje en dat jasje staat die song net zo goed. Trouwens, alle excuses zijn goed om John Martyn of John Prine aan de man of vrouw te brengen.
Bij de ‘bekendere’ covers waren er een paar die rond het genre zweven zonder er echt toe te behoren. De drie uit de inleiding van dit concertverslag om mee te beginnen. Van die drie was er veel en lang applaus bij de ruim 200 aanwezigen voor de klassieker van Linda Ronstadt. “Ring Of Fire” is dan voor velen wel een volbloed country-song, maar “Folsom Prison Blues” van dezelfde Johnny Cash is toch meer blues. “Help Me Make It Through The Night” van Kris Kristofferson werd als duet van Little Kim en Wigbert onthaald op een enthousiast herkenningsapplaus.
Het publiek in zaal Guldepoort was laaiend enthousiast en vroeg en kreeg een bisronde met “He’ll Have To Go” (bekend geworden door Jim Reeves) in een hartverscheurende versie van Bruno en een luid meegezongen “Jambalaya” van Hank Williams. Daarna volgde nog een extra, niet-voorziene toegift met Little Kim die solo begon aan “Cold, Cold Heart” van Hank Williams, met de rest van de band die gaandeweg inviel.

Het was een country-avond met aangename verrassingen die ook zijn naam waarmaakte: we gaan ons die nog lang herinneren. Country is springlevend, al is het dan voor een zittend publiek. Laat dit het begin zijn van een lange traditie.

Little Kim, Wigbert, Bruno Deneckere, Kathleen Vandenhoudt

Organisatie: Feest & Cultuur, Machelen

Sonder is een negenkoppige popband rond de Belgisch/Spaanse Kirstie Di Alegria die eerder al een band had met haar naam. Als Sonder grossieren ze in sterke jazzy grooves en dromerige melancholische popmelodieën. Kirstie heeft een mooie, fluwelen stem met ook nog eens pakkende lyrics over universele thema’s, waarmee ze moeiteloos elke song kan dragen. Voor het debuutalbum  deed deze Belgische band een beroep op de Britse producer Tim Bidwell, bekend van zijn werk met Jennifer Left, Lucy Rose en Kate Walsh.
De ene song op dit album gaat wat richting de zachte kant van The Cranberries of The Beautiful South (op de eerste single “Anywhere”), dan weer gaat het naar een melancholische versie van alternatieve country van de Cowboy Junkies, zoals op “Languish”. “Wandering Heart” begint als een ingetogen Bettie Serveert en eindigt als een vrolijke Mazzy Star. Maar genoeg referenties.
Sonder wandelt als een kameleon door zowat de hele geschiedenis van de popmuziek. Nergens zet deze band een masker van iemand anders op, elke invloed heeft ook de eigen stempel.
Elke song van het album heeft een net iets andere sfeer, alsof je telkens een andere kamer binnenstapt.
Sonder dompelt je onder in een moderne, warme sound die aanleunt tegen die van And Then Came Fall en die van Momoyo.
Mijn persoonlijke favorieten zijn “Languish”, “Crossroads” en “Forrest”, maar eigenlijk staat er geen enkele misser op dit album. Klasse!