Manu Chao - Alle hits in één lange medley
Manu Chao + Meskerem Mees
Manu Chao komt niet zo heel vaak in België voor concerten. De programmatoren van De Casino in Sint-Niklaas wisten hem te lokken door te focussen op enkele randvoorwaarden: veel gratis tickets voor mensen uit kansengroepen, een heel bescheiden ticketprijs, eetstandjes van de lokale Kringloopwinkel en organisaties die zich inzetten voor vluchtelingen, lokaal geproduceerde fruitsappen in plaats van Coca-Cola, een infostand van het Rode Kruis, … Het charmeoffensief heeft gewerkt. Al moest daarbij wel worden uitgeweken van de hiervoor te kleine De Casino naar het grotere ‘t Bau-Huis, waar meer dan 2.000 fans het concert konden bijwonen.
Als voorprogramma mocht Meskerem Mees aantreden. Dat was al even geleden. Na haar debuutalbum ‘Julius’ in 2021 en EP ‘Caesar’ in 2022 bleef het lang stil in het kamp van de winnares van Humo’s Rock Rally van 2020. Ze was het touren en het promoten van haar muziek misschien wat moe en probeerde tal van nieuwe zaken (zingen en ook dansen bij Rosas/Anne Teresa De Keersmaeker, guest vocals bij onder meer Mooneye, Black Flower en Elephant, …). Het rockbandje waar ze in een paar interviews op alludeerde lijkt er dan weer niet te zullen komen.
Op dat grote podium in Sint-Niklaas treedt Meskerem aan zonder de cellist die haar vroeger vaak vergezelde. Op papier leek de akoestische set van haar een mooie opwarmer voor de akoestische set van Manu Chao, maar in de realiteit botste ze op een publiek waarvan de grote meerderheid totaal geen interesse toonde. Het geroezemoes overstemde bij momenten het nochtans versterkte geluid en toch vond ze de kracht om professioneel te blijven doorgaan. Al was het maar voor de honderden mensen voor het podium die wel genoten van haar muziek.
Meskerem Mees is nooit een vlotte babbelaar geweest op het podium en haar wat onbeholpen bindteksten maken deel uit van haar charme. Ze vertelt in Sint-Niklaas dat het lang geleden is dat ze als zangeres en muzikante op een podium stond en dat ze blij is dat dat nog lukt en dat ze dat mag doen voor zoveel mensen. De nummers die ze brengt zijn een mix van ‘Julius’ (o.m. “Parking Lot”) en ‘Caesar’ (“Best Friend” en “Away The Sparrow Flies”), met ook nog songs die ze nog niet opnam in de studio, zoals “River Song”, “A Secret” en “45 Years”. Zo bouwt ze op naar haar finale met de Julius-singles “Joe” en “Seasons Shift”, twee prachtige songs waar het meeste publiek nonchalant doorheen kwettert tijdens het leeghappen van een bakje vegetarische chili con carne. Maar voor die honderden mensen voor het podium was dit een leuk terugzien met Meskerem Mees. En die nieuwe songs, daar zit zeker wat in.
Manu Chao scoorde wereldhits met zijn band Mano Negra en daarna als solo-artiest. Hij zou makkelijk het Sportpaleis twee keer na elkaar kunnen laten vollopen, maar eigenzinnig als hij is, kiest hij liever zelf zijn podiums uit. Dat is één van de redenen dat je hem zo weinig live aan het werk kan zien in ons land. En soms heeft hij ook gewoon geen zin in concerten of trekt hij met enkel zijn gitaar door pakweg Latijns-Amerika. Dat België een belangrijke rol heeft gespeeld in het internationale succes van Mano Negra en van hem als solo-artiest, dat zit misschien al wat verder in zijn geheugen.
De 2.500 kaartjes voor dit concert waren op minder dan drie uur tijd uitverkocht. Muzikaal gebeurt er nochtans niet zo heel veel meer in het leven van Manu Chao. Na de solo-albums ‘Clandestino’ uit 1998 en ‘Proxima Estacion … Esperanza’ uit 2000 waren er niet echt nog albums die veel brokken hebben gemaakt. Ook live leek Manu Chao wat uitgeblust. We herinneren ons zijn concert op het Brussels Summer Fest in 2012 waarbij hij met een matige rockband alle nummers in hetzelfde ritme afhaspelde, compleet voorbijgaand aan de rijke muzikale diversiteit van de studio-opnames van Mano Negra en zijn eerste solo-albums.
Met dat als herinnering keken wij uit naar een akoestische set van Manu Chao met de Argentijns-Italiaanse gitarist Lucky Salvadori en de Galicische percussionist Miguel Rumbao. Als je akoestisch speelt, dan kan het toch enkel nog om de song in al zijn authenticiteit gaan, toch? We konden niet meer verkeerd zijn dan met die veronderstelling. Ook met enkel een akoestische gitaar en op een stoeltje is Manu Chao een soort van Duracell-konijn dat maar blijft gaan. En de eenheidsworst-aanpak van die keer op het Brussels Summer Fest werd nog eens bovengehaald voor Sint-Niklaas.
Het concert was één lange medley waarin liedjes vaak slechts in fragmenten gebracht werden, of waarvan de refreinen of zinnen hernomen werden in andere liedjes. Heel vaak leek het dat het trio een song had afgerond: ze stopten dan met spelen en namen het applaus in ontvangst. Maar dan hernamen ze nog eens een stuk daarvan, rondden nog eens af, kregen applaus, hernamen nog eens hetzelfde stuk, enzovoort. “Mala Vida” hebben ze zo zes keer ‘afgerond’ en ook zes keer herbegonnen. Minstens, want de telling bijhouden was een hele opdracht. Het fragment “Pinocchio (Viaggio In Groppa Al Tonno)” van op het album ‘Radio Bemba Sound System’ zat ook minstens één keer, maar net zo goed drie of vier keer, tussen elke song.
Een setlist samenstellen is dan ook gekkenwerk. Wel hebben we minstens flarden gehoord van “La Vida Tombola”, “Liberta”, “Dos Panteras”, “Mala Vida”, “Bongo Bong”, “Mr Bobby”, “Je Ne T’Aime Plus”, “Clandestino” en “Bienvenida A Tiujana”. Misschien heb ik het net gemist toen ik even met mijn ogen knipperde, maar “King Kong Five” en het nochtans meermaals door het publiek gescandeerde “Me Gustas Tu” werden niet gebracht, hoewel die in andere steden op deze akoestische tour wel in de setlist zaten.
De set in Sint-Niklaas duurde nochtans ruim 2,5 uur, veel langer dan was voorzien. Er was aangekondigd dat er ook nieuw werk zou gespeeld worden, van een album dat nog dit jaar zou verschijnen. Het is best mogelijk dat dat gebeurd is, maar vergeef mij dat ik daarvan niet de titel heb kunnen ontwaren.
Het publiek in Sint-Niklaas was duidelijk niet gekomen voor mooi afgelijnde songs zoals die ooit in de studio werden opgenomen. Van bij het eerste akkoord werd er gedanst en gefeest alsof het leven die avond zou kunnen eindigen. Het akoestische trio kreeg ergens halfweg de set het gezelschap van een vijfkoppige blazerssectie en zo kregen nostalgici toch een klein beetje een Mano Negra-vibe mee. Manu Chao drijft op de energie van het publiek en geeft er ook minstens evenveel terug. Hoewel het die avond buiten bitter koud was, leek het in het Bau-Huis al vollop zomer.
Manu Chao is behalve muzikant ook een politiek activist, wat mooi samenkomt in zijn lyrics. Bij een song als “Clandestino” is dat voor Chao nog niet duidelijk genoeg en daarom schreeuwde hij tijdens die song nog meermaals ‘nobody is illegal’. Toch een beetje preken voor eigen kerk, maar goed. Palestina kon als thema uiteraard niet onvermeld blijven, maar opvallend: Manu Chao pleitte enkel voor ‘peace in Palestine’ en niet voor ‘Free Palestine’ zoals heel wat mensen in het publiek. Misschien een nuance waar hij belang aan hecht, misschien gewoon toeval.
Dat het concert in Sint-Niklaas één lange medley was, vergeven we Manu Chao vrijelijk. Dat er een nieuw album is, betekent dat we misschien nog zo’n klepper als ‘Clandestino’ of ‘Esperanza’ mogen verwelkomen. Hoop doet leven.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
Manu Chao
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5935-manu-chao-16-04-2024.html?Itemid=0
Meskerem Mees
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5934-meskerem-mees-16-04-2024.html?Itemid=0
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Julian Lage Trio - Hoe goed rock, blues en jazz elkaar vinden
Julian Lage Trio
Even terugblikken … Toen we Julian Lage Trio (****) vorig jaar zagen optreden op Gent Jazz schreven we: ''We kregen een veelzijdige en improviserende aanpak. Daar hoort soms wel een knappe solo bij, waarbij de muzikanten apart laten horen wat voor een bijzonder getalenteerde parels ze wel zijn. Het was vooral het samenspel van deze drie tenoren binnen de jazz, die een magie doen ontstaan die een onaardse schoonheid is. Door het daverende applaus zijn ze nog eens terug voor een bis. Julian Lage Trio was op Gent Jazz als een diesel, eens de vlam in de pijp , niet meer te stoppen!'' Lees gerust .
Julian Lage is letterlijk een wonderkind dat op achtjarige leeftijd zelfs het onderwerp was van een documentaire die op zijn beurt genomineerd werd voor een Oscar. Hij is dan ook één van die zeldzame individuen die een complete vereniging van mens en instrument laat zien. Zijn gitaar lijkt een verlengstuk van zijn lichaam en synchroon ondergaan de twee een sonische verkenning die indrukwekkend is om te zien en horen.
Met zijn nieuwste plaat 'Speak to me' stond hij in een goed gevulde Roma. Wederom in een trio met bassist Jorge Roeder en drummer Dave King, die net als man zelve grote virtuozen zijn …
Op eerder bedeesde wijze betreedt het trio het podium, de achtergrond is ober met een doek waarop witte letters staan. Je zou haast denken dat er hier een gezapig partijtje drum, bas en gitaar gespeeld zal worden.
Maar niets is minder waar. De sterkte van Julian Lage Trio zit hem dat ze er met brio in slagen spanning op te bouwen en spelenderwijs uiteenlopende genres met elkander verbinden. Hun muziek is moeilijk in een hokje te duwen. We zagen in het publiek rock, blues als jazz fans.
De subliem gebrachte nummers worden op een daverend applaus onthaald. Niet verwonderlijk, want dit trio top muzikanten haalt daadwerkelijk alles uit de kast en spreidt hun virtuositeit, waarbij de speelsheid bewaard blijft.
Bindteksten zijn er in mindere mate , maar ok , hier spreekt de muziek voor zich. Het avontuurlijke binnen de jazz wordt ondersteund, grenzen worden afgetast. Intiem gewijs worden harten geraakt, verder kunne de registers wat meer open getrokken worden. Verwonderd zijn we de muziek en van hun kunnen. De respons is terecht groot.
Onder Julian Lage Trio hebben we te maken met bijzonder talentvolle muzikanten. Zonder al teveel show primeert hier de eenvoud puur muzikaal en in de instrumentatie.
Anderhalf uur lang worden we ondergedompeld in een groovende kruisbestuiving van rock, blues en jazz; spontaan, los, improviserend gaan ze te werk met een avantgardistische ondertoon, waardoor het publiek aanhoudend geboeid is en blijft.
Organisatie: Greenhouse Talent ism De Roma, Antwerpen
Stef Kamil Carlens & The Swoon - Funky ode aan vriendschap en non-conformisme
Stef Kamil Carlens & The Swoon
Een vlakke loopbaan is niet besteed aan een muzikale kameleon als Stef Kamil Carlens. Na twee eerder ingetogen singer-songwriter albums én zijn lockdown project met The Gates Of Eden waarmee hij Bob Dylan op een soulvol eerbetoon trakteerde laat de Antwerpenaar nu de funkateer in zich los. Op het nieuwe album ‘Be Who You Wanna Be’ mag er dus al eens gedanst worden, het liefst voor een spiegel waarin het publiek een maatschappijkritische blik op de wereld kan werpen.
Daags na de langverwachte release van hun kersverse worp stonden Stef Kamil Carlens & The Swoon al in vol ornaat te blinken op de planken van de Gentse Ha Concerts. Een nieuwe bandnaam die toch vertrouwd in de oren klinkt, net zoals een paar van de klasse muzikanten die Carlens op diens nieuwe tour vergezellen. Na de eerste paar nummers werd meteen duidelijk wie dé nieuwe sterkhouder van dienst is. Niemand minder dan Arno’s boezemvriend en voormalige muzikale spitsbroeder Mirko Banovic liet zijn mighty bass zodanig lekker rollen en stuiteren dat we hem ervan verdenken een grote Chic fan te zijn. Quasi op zijn ééntje vormde hij de ruggengraat van een eclectische set waar funky escapades en melancholische downtempo vibes naadloos in elkaar overliepen.
Zei daar iemand ‘eclectisch’? De broeierige opener “Bombo” katapulteerde ons ineens 30 jaar terug in de tijd, toen Carlens & co vermomd als Moondog Jr. nog op een dieet leefden van Dr. John’s voodoo funk gekruid met wat avant-garde blues uit het receptenboek van Captain Beefheart. Of wat te denken van de daaropvolgende zwoele dub reggae versie van de Zita Swoon classic “I Feel Alive In The City” die zo leek weggelopen uit de Black Ark studio van Lee ‘Scratch’ Perry.
Na nog een tweede opwarmertje uit de Zita Swoon back catalogue “Still Half My Friend?” werden de spotlights dan eindelijk gericht op het nieuwe album. Hierbij heeft Carlens niet enkel oog voor zijn eigen schrijfsels, maar ook die van zijn muzikale helden. Zo kreeg Alain Bashung’s “C’est Comment Qu’on Freine” een hoekig spacefunk jasje aangemeten waar ook een 80ies band als Shriekback al eens mee op straat kwam. Wie funk zegt komt vroeg of laat ook uit bij His Purple Highness. Het bijna vergeten Prince hitje “The Future” uit de soundtrack van Tim Burton’s ‘Batman’ film (’89) werd naar onze bescheiden mening moeiteloos overtroffen in de groovy funkrock versie van The Swoon. Jammer genoeg verandert niet elke song die Carlens aanraakt eensklaps in goud. Dez Mona’s “Suspicion”, de derde en laatste cover vanop de nieuwe plaat, blijft na de eerste paar luisterbeurten toch futloos klinken en kreeg ook live het niet voor elkaar om het meesterlijke origineel van zijn stadsgenoten te doen vergeten.
Geen idee of het lag aan valse bescheidenheid of aan een overdreven gevoel van introvertie, maar opvallend was wel dat Carlens zelf met geen woord repte over zijn eerste album met eigen materiaal in vijf jaar tijd. Dat hoefde ook niet, want in tal van zijn nieuwe songs steekt een niet mis te verstane boodschap. Onderwijzers en bankiers slaan jong en oud om de oren met regeltjes, en als het even tegen zit, sancties. Lead single “Walk On Red, Stop On Green” is naast een funky oorworm ook een niet mis te verstane uitnodiging tot een non-conformistische tegenreactie. De anders zo introverte Antwerpenaar voerde zijn protest nog verder op tijdens de furieuze album afsluiter “So Much Love”, een grillige brok electro funk die eigenlijk niet eens had misstaan op de jongste worp van, jawel, dEUS. ‘Fuck politics/Your dirty scams and dirty tricks/There is no progress to be made in the selfish way you operate!’: een treffender lijflied kunnen de naar schatting half miljoen Belgen die als ‘De Afgehaakten’ de politiek de rug hebben toegekeerd zich niet wensen.
Omdat je nu eenmaal meer indruk maakt als je samen op de barricaden staat ,vond Carlens het geen moeite om ook wat laidback songs in de set te smokkelen die een ode zijn aan vriendschap en verbondenheid. “Love Me Like A Prayer” en “Take A Little Time” kabbelen rustig en onopgemerkt voorbij wanneer je thuis het nieuwe album beluistert, maar kwamen live een pak beter uit de verf eens de frontman in zijn flashy roze pak naar crooner modus overschakelde.
De eigenzinnige Antwerpenaar liet een dozijn aan crowd pleasers en radiohits links liggen en koos moedig voor de Zita Swoon deepcut “JosieWitchGirl” als afsluiter. Niet de groovy funk maar de rauwe blues kreeg vanavond dus het laatste woord. Maar ach, gedaantes en genres zijn louter bijzaak.
Vanavond bewees Stef Kamil Carlens vooral dat hij als muzikale kameleon nog steeds op eenzame hoogte staat én dat nederigheid en non-conformisme perfect hand in hand kunnen gaan.
Organisatie: Ha Concerts ism Democrazy, Gent
Altin Gün - Een zwoele Turkse AB-avond
Brussel werd omgedoopt tot Brüksel, met Housepainters als voorsmaakje. Zij speelden de volgende nummers uit hun repertoire: “Too Bad”, “Leave the Hall”, “In a Cornfield”, “Sad Face Look”, “Fixed Position”, en de mooie afsluiter “What He Knows”.
Daarna verwarmde Altın Gün letterlijk en figuurlijk de Ancienne Belgique. Laten we negatief beginnen. Doet deze Amsterdamse band eigenlijk iets speciaal of vernieuwends? De groep creëert hun eigen psychedelische bewerkingen van Turkse traditionals. De melodie en tekst blijven hetzelfde, ze zetten er gewoonweg een dansbare, vette beat onder.
Laat het antwoord duidelijk zijn: Altın Gün schept weldegelijk iets nieuws en verheft het covergenre tot een respectabele stiel op zichzelf. Gouden Dag is de vertaling van de bandnaam, maar voor één keer mogen we spreken van een gouden avond.
Een beetje geschiedenis voor de liefhebbers: deze band werd opgericht door Jasper Verhulst, gekend van onder andere de cultband Moss. Toen Verhulst op tournee in Istanboel was, kocht hij een aantal Turkse folk-platen en kreeg zo het idee om een psychfolk-band te beginnen. Zanger en saz-speler Erdinç Ecevit werd erbij gevraagd en later kwamen zangeres Merve Daşdemir, gitarist Ben Rider en percussionist Gino Groeneveld erbij. In 2017 verscheen hun debuutalbum “On”, gevolgd door de single ‘Goca Dunya’, twee jaar later gevolgd “Gece”, en nog eens twee jaar later door “Yol”.
Op deze derde worp werd een andere weg ingeslagen en begon de nadruk meer te liggen op vintage synthesizers, elektro, en disco (dit mede doordat de bandleden apart van thuis uit moesten werken ten gevolge van de corona-lockdown. Met “Âlem” en vorig jaar “Aşk” werd dit pad zorgvuldig verder bewandeld, en hun populariteit bleef al die tijd alleen maar groeien, getuige hiervan hun passage op Rock Werchter twee jaar terug.
Onder de tune van Fikret Kızılok’s ‘Sevda Çiçeği’ stappen de bandleden de bühne op. Beginnen doen ze met “Şeker Oğlan”, wat ‘sugar boy’ betekent, en een cover is van Doruk Onatkut Orkestrasi. Liefde en verraad lijkt een vaak terugkerend thema in de Turkse klassieke songcultuur, getuige ook “Vallahi Yok”, letterlijk ‘ik zweer van niet’. Zou Shaggy daar zijn inspiratie gehaald hebben voor de monster-hit “It wasn’t me”? Nu we toch aan het gissen zijn over inspiratie, durf ik de hypothese voorop te stellen dat Pink Floyd voor “Have a Cigar” wel eens de mosterd gehaald kan hebben bij ‘Bir Sigara Iç Oğlan’.
“Maar waar haalde Altın Gün zelf de inspiratie?”, hoor ik u denken. Wel, vooral bij Neşet Ertaş, die maar liefst vijfmaal gecoverd wordt deze avond: “Gönül Daği”, “Leyla”, het triestige “Şad Olup Gülmedim”, “Çiçekler Ekiliyor” en “Kırşehirin Gülleri”. Maar ook andere meezingers komen aan bod, zoals Zülfü Livaneli’s “Leylim Ley” - een bekend gedicht - en “Rakıya Su Katamam” van Selami Şahin. Dat laatste betekent trouwens: ‘ik kan geen water bij de ouzo doen’. Wijze woorden.
Tot slot wordt er nog luidkeels (fonetisch) meegezongen met “Yüce Dağ Başında” en hitje “Goca Dünya”, oorspronkelijk van de man, de snor, de legende Orhan Gencebay.
Na dit optreden worden 300 gelukkige fans naar boven meegenomen voor een zwoele after-party, met plaatjes door Jasper Verhulst zelf vakkundig door elkaar gemixt. Een geslaagde afsluiter van een al even geslaagde avond.
Organisatie: Live Nation ism Ancienne Belgique, Brussel
Kim Wilde - Op succes staat geen leeftijd
Toen Kim Wilde vorige zaterdag naar de Brielpoort in Deinze kwam, leken de hoogdagen van die zaal plots terug. Fans die al uren voordat de deuren zouden openen, stonden aan te schuiven. Meer dan 2.000 fans, waarvan sommigen uit Nederland, Wallonië en de UK, die in een ellenlange rij staan. Fans die zodra de deuren openen naar het podium rennen. Dat heeft organisator Miracle dan toch heel goed ingeschat en in de markt gezet, want de andere zalen van deze Europese tournee van Kim Wilde waren toch een maatje kleiner.
Kim Wilde zit in het collectieve geheugen van hele generaties. Na een lange reeks hits in de jaren ’80 waren de jaren een stukje moeilijker om door te komen, maar dan was er in 2003 de onverwachte duet-hit met Nena (“Anyplace, Anywhere, Anytime”). Sindsdien is Kim Wilde één van de weinige eighties-iconen die nog vlot volle zalen lokt.
Sommige muziekliefhebbers hadden vooraf twijfels. Dat Kim op haar leeftijd vast niet meer zo toonvast en fris klinkt als toen ze haar eerste hits scoorde. Dat soort opmerkingen hoor je dan weer zelden bij mannen. Niemand maalt erom dat er bij Neil Young of Bob Dylan wat patine op de stembanden zit. De criticasters kregen ongelijk: Kim Wilde zingt op haar 64ste nog net zo toonvast als vroeger. Het timbre is wat meer matuur, maar de power en het enthousiasme heeft ze nog. Misschien zelfs meer dan vroeger. En heel handig: Kim neemt al enkele jaren haar nichtje Scarlett Wilde mee op het podium. Waar de frontvrouw tekort komt, neemt Scarlett gezwind over. Omdat Scarlett inzake timbre zo dicht tegen Kim aan zit, merkt je nauwelijks dat er overgenomen wordt.
Net voor het optreden maak ik een praatje met de mensen op de eerste rij, onder meer met Marc. Fan van het eerste uur. Hij is een jaartje jonger dan Kim. De eerste band waar hij fan van was, dat was Mud. Die heeft hij nooit live gezien. Kim Wilde volgde hij al naar Nederland, Frankrijk en Duitsland en haar ziet hij dit jaar voor de 31ste keer. Al is ‘horen’ correcter dan ‘zien’. Door een erfelijke ziekte is Marc geleidelijk aan blind geworden. Toen Kim Wilde in 2015 op de Bierfeesten in Oudenaarde stond, was dat voor Marc de laatste keer dat hij haar ‘zag’. Toen hij zaterdag door de security de zaal ingeleid werd, wou hij niet naar het veilige, verhoogde podium voor de andersvaliden, maar wel gewoon in z’n eentje naar de eerste rij. Daar absorbeert hij alle details die de andere fans hem toefluisteren en laaft hij zich aan de energie van Kim Wilde, net als die eerste keer, toen zij met haar ‘Debut Tour’ in 1982 al een eerste keer in de Brielpoort stond en hij ook op de eerste rij stond.
Op die eerdere passage in de Brielpoort komt Kim Wilde niet uitgebreid terug in haar bindteksten. Wel is ze zichtbaar overweldigd door de grote opkomst en dankt ze uitgebreid alle fans die haar al zo lang volgen. Ze betreedt het podium met een enorme zonnebril, die mooi had gestaan voor het artwork van haar recentste studio-album (‘Here Come The Aliens’ uit 2018). Uit dat album krijgt het publiek slechts twee songs (“Yours Till The End” en “1969”). Het album kreeg lovende recensies, maar een hitsingle zoals in haar begindagen leverde dat niet op. Wel is het voor de fans interessant dat Kim Wilde zich niet beperkt tot haar verplichte grote en halve hits in korte set, maar dat ze kiest voor een lange set met nummers die wat meer aandacht verdienen dan ze indertijd gekregen hebben, zoals de oudjes “Words Fell Down” en “Second Time” en recenter werk als “King Of The World” en “Stone”. Die iets minder bekende songs zitten ingebed tussen de hits uit het collectieve geheugen als “Never Trust A Stranger” en “Anyplace, Anytime, Anywhere”, die de zaal een eerste keer doen ‘ontploffen’ aan het begin, en “View From A Bridge”, “Chequered Love” en “You Keep Me Hangin’ On” aan het einde van de reguliere set. Het publiek geniet, danst en zingt mee als waren ze allemaal nog 16 jaar oud. Ook de band staat duidelijk te genieten van de positieve vibes van het publiek, terwijl ze een foutloze set spelen.
Als de bisronde wordt ingezet met “Cambodia” verandert het publiek in een zee van gsm’s die dat magische moment willen vastleggen (en waarbij je vanop de achterste rij vooral de gsm-schermpjes van alle mensen voor je filmt). De bisronde wordt vervolledigd met het eveneens luid meegezongen “You Came” en “Kids In America” als ultiem orgelpunt.
Daarna wordt er nog druk nagepraat aan de toog. De meeste fans onthouden één ding: Kim Wilde heeft beloofd dat ze volgend jaar opnieuw naar België komt. Dat dat dan met nummers van een nieuw album zal zijn, is voor niemand een probleem.
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5941-kim-wilde-11-04-2024.html?Itemid=0
Organisatie: vzw Miracle
Vive La Fête - Vive la Fête mag nooit met pensioen gaan
Vive la Fête + Baby’s Berserk
Vive la Fête is al meer dan 25 jaar één van de sterkste bandformules van Vlaanderen. De mix van electroclash met de ietwat naïeve en tegelijk licht erotische lyrics in het Frans, veroverde al zowat de hele wereld. De periode dat ze met hun singles vlot de nationale radio’s haalden is dan misschien voorbij, het publiek is hen nog lang niet vergeten. En niet enkel in Vlaanderen worden ze nog aan de borst gedrukt. Hun recente tournee bracht hen onder meer naar Nederland, Duitsland en Frankrijk. Wij gingen in de Franse stad Lille om een flinke dosis energie op te doen.
De l’Aéronef in Lille is natuurlijk ook een klein beetje Vlaams grondgebied. Voor heel wat Vlamingen is dit dankzij de E17-snelweg niet eens zo ver rijden. Er werd dus wel wat Nederlands gesproken in de zaal, hoewel het grootste deel toch uit Frankrijk leek te komen.
De programmatoren van de l’Aéronef hadden zelf het voorprogramma voor Vive la Fête gekozen en dat was het nog niet zo bekende Baby’s Berserk. Deze electroclashband komt uit Amsterdam en draait voor een deel rond frontvrouw Lieselot. Zij zingt en speelt af en toe bas en synths. Live wordt de band vervolledigd met Mano (synth/gitaar) en Eva (synth/backings). De bands kenden elkaar nog niet voor deze show, maar er zijn wel meer overeenkomsten dan de energieke electroclash die beide bands brengen. Beide bands putten bijvoorbeeld deels uit de postpunk en hebben iets met mode. Vive la Fête werd bejubeld door mode-icoon Karl Lagerfeld en heeft altijd bijzonder veel aandacht besteed aan hun looks op het podium en in het artwork van de releases. Ook de dames van Baby’s Berserk maken een statement met hun podium-outfit en hebben onder meer een coole handtas als merch.
De muziek van Baby’s Berserk wordt al eens omschreven als de discoversie van postpunk. Dan toch de 90’s Eurodisco-versie, denk ik dan. De beats pompen hard en enthousiast en de vibe is die van vrolijk en uitermate dansbaar. Lieselot is op het podium niet de uitgesproken wulpse tijger die Els van Vive la Fête is, maar haar signature dancemove wordt steevast op applaus onthaald. Het Franse publiek vindt het allemaal bijzonder leuk en op de voorste rijen wordt al na een paar nummers meegedanst. Een paar zaken heeft Lieselot misschien niet goed ingeschat. In Frankrijk spelen en je in het Engels verontschuldigen dat je kennis van het Frans niet verder gaat dan ‘bonsoir’, dat is wat flauw. En als ze tegen het einde van de set aan van het podium het publiek in wil, blijkt het hekken van de fotopit een onneembare hindernis, met haar hoge hakken en korte jurkje. Maar de Fransen waarderen het gebaar.
Muzikaal putte Baby’s Berserk in Lille vooral uit hun vorig jaar verschenen debuutalbum, met prima versies van “Eat Your Dollar”, “Rum ’n’ Kola”, “Accessoires” en setafsluiter “Dancing With The Fish”. Dat laatste klonk in de l’Aéronef echt als een anthem en zette de voorste helft van de zaal in lichterlaaie. Wie zich ook maar half overgeeft aan Baby’s Berserk, is voor goed verloren.
Een leuke, verrassende support die de zaal op temperatuur bracht, dat hadden de programmatoren van de l’Aéronef dus al goed ingeschat. Maar het enthousiasme van het Franse publiek kon nog enkele niveaus hoger. Als Vive la Fête op het podium stapt en “Nuit Blanche” inzet, gaat er een golf van enthousiasme, liefde en herkenning door het publiek. De fans zetten het spontaan op een dansen en de handen gaan meteen in de lucht. Vive la Fête heeft gekozen om te starten met een spervuur van hun hitsingles, met ook nog “Tokyo”, “Schwarzkopf”, “Hot Shot” (met een scheut “Shoot Your Shot” van Divine erin) en “Liberté”. Daarna volgen een reeks nummers die geen single geweest zijn, maar tegen dan zit het publiek al lang in de greep van deze Vlaamse band. De hele zaal danst en zingt elk woord mee.
Live is Vive la Fête een goed geoliede machine, met een fragiel evenwicht tussen elektro en rock. Iedereen is nodig voor het geheel en iedereen krijgt zijn moment de gloire, maar het is toch vooral zangeres Els die de aandacht naar zich trekt. Haar bindteksten zijn al net zo naïef en spontaan als sommige van de lyrics en de Fransen houden van dat licht exotische Vlaamse accentje in haar Frans. Ze danst sensueel alsof ze als tienermeisje alleen op haar slaapkamer staat, haar heel brede glimlach werkt aanstekelijk en je ziet aan alles dat ze gewoon heel graag op een podium staat. De liefde tussen haar en gitarist (en partner) Danny spat er ook nog steeds van af. Best opmerkelijk. Hoeveel showbizz-koppels houden het meer dan 25 jaar met elkaar vol. Bij Danny en Els zie je op het podium dat hun wederzijdse liefde niet gespeeld is (of anders kunnen ze beiden als acteurs aantreden).
Vive la Fête werkt in de l’Aéronef netjes naar een stomende en kolkende finale, met een lange versie van “Touche Pas”, “AC”, “Everybody Hates Me” en “Jaloux”. Live krijgen die allemaal een iets ruwere en uitgesponnen versie.
Na het afsluiten van de reguliere set schreeuwt de hele zaal om een bisronde en die krijgen ze, te beginnen met een doorleefde en extended versie van “Maquillage” en een hartstochtelijk “Noir Désir”. De keuze voor “Popcorn” als enige echte cover in de set/bisronde is opmerkelijk. Ze hebben die song uit 1969 helemaal naar hun hand gezet, maar Vive la Fête heeft zoveel goede covers gemaakt, die misschien nog meer verdienden om in deze ‘Greatest Hits-setlist’ te staan. We denken zo uit het hoofd aan hun versie van “Horror Movies” van de Bollock Brothers, “Devenir Gris” (hun vertaling van “Fade To Grey” van Visage), “Alexandrie, Alexandra” van Claude François, “Stroom” van Arbeid Adelt!, “Porque Te Vas” van Jeanette, “Voyage Voyage” van Desireless, “Vivre Sur Video” van Trans-X, … de lijst is lang. Maar kijk, onze gebeden werden verhoord. Als tweede bisronde kreeg Lille een lange versie van “2005” die uitmondde in een halve cover van “Psycho Killer” van de Talking Heads.
Vive la Fête verwent de fans reeds sinds 1997 met dansbare, hitsige en vrolijke elektrorock. Laat deze band nooit met pensioen gaan, want we hebben dit shot van adrenaline en positiviteit minstens één keer per jaar nodig.
Een wereld zonder Vive la Fête (en Baby’s Berserk) zou maar grijs en saai zijn.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Vive La Fête
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5940-vive-la-fete-11-04-2024.html?Itemid=0
Baby’s Berserk
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5939-baby-s-berserk-11-04-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Aéronef, Lille
Thundercat - Virtuoos soleren, charismatisch imponeren
Thundercat is al lang geen onbekende meer, ook niet voor een Belgisch publiek. De wereldster en meester van de unieke blend van soul, funk, en r&b werd een viertal jaar geleden beloond voor z’n ‘It Is What It Is’ (2020), maar toch zit hij niet stil. Stephen Bruner verkende intussen andere muzikale pistes samen met Steve Lacy, Tame Impala, Gorillaz, Kamasi Washington, Kendrick Lamar en een hele rits andere artiesten. Een uitverkochte Ancienne Belgique was dan niet meer dan normaal.
Onder de priemende blik van een gigantische kat op de achtergrond was het vanavond te doen. Na de lange intro "The End of Evangelion" was de spanning al goed de hoogte in gegaan om plaats te maken voor korte opener "Great Scott". "Interstellar Love" gold als een eerste - en zeker niet de laatste - lang uitgespannen typische tune van de charismatische Thundercat. Hij etaleerde zijn virtuositeit op bas en liet ook ruimte aan zijn toetsenist Dennis Hamm en drummer Justin Brown om al eens te imponeren. Slechts drie op het podium maar zo rijk van sound dat we soms niet weten naar wie we moeten kijken! Niet alleen in zijn bindteksten, al vroeg in de set, maar ook de Brusselse kwinkslag in "Overseas" deden het publiek al kieren van plezier.
Terwijl de kat op de achtergrond al eens knipoogde, bezong Thundercat in "A Fan's Mail (Tron Song Suite II)" zijn liefde voor de pluizige viervoeter. Het publiek nam maar al te graag de meow, meow's vocaal over. Verrassen deden ze met nieuwkomer "Dance With Me" en "ADD Through The Roof" waar de virtuositeit opnieuw van afspatte. Halfweg de set nam Thundercat uitvoerig de tijd om de Braziliaanse jazzgitarist Pedro Martins aan het publiek voor te stellen, waarna zelf "Isn't it Strange" als cover bracht. Ook zijn liefde voor Dragonball en de Dragonball schepper Akira Toriyama smeerde hij breed uit met een speech en het betrekkelijk gelaagde "A Message for Austin (Tribute to Akira Toriyama)".
Nog meer wendingen waren er naar het einde toe van de set. Zo leidde hij het feestje ‘alsof het zaterdagavond was’ in met het strakke, golvende "Dragonball Durag", het zeemzoete "Jethro" of nog het "Walking on the Moon" dat ons even in de ruimte deed zweven. Strakker kon het niet, of toch wel want "Funny Things" en "Them Changes" werkten enorm opzwepend met handgeklap en kreten als gevolg. De encore met "Show You the Way" en uiteraard de laatste single "No More Lies" maakten het feestje compleet.
Setlist
Great Scott - Interstellar Love - How Sway / Uh Uh - Overseas - Daylight- A Fan’s Mail (Tron Song Suite II) - Dance With Me - ADD Through The Roof - Isn’t It Strange (Pedro Martin’s cover) - A Message for Austin - Thousand Knives - Dragonball Durag - Jethro - Candlelight - Walking On the Moon - Funny Thing - Them Changes — Show You The Way - No More Lies
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
Thundercat
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5928-thundercat-09-04-2024.html?Itemid=0
Andy 4000
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5927-andy-4000-09-04-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Greenhouse Talent (ism Ancienne Belgique, Brussel)
Marika Hackman - Grote zucht van ontlading
Vier lange jaren heeft het voor Marika Hackman geduurd om een nieuwe plaat de wereld in te sturen. Na een periode van de gedwongen lockdown, rauw hartzeer en persoonlijke duisternis, zag ‘Big Sigh’ begin dit jaar het levenslicht. Het werk van 10 nummers klinkt introspectiever, intiemer en gelaagder dan haar eerdere folk songs op ‘We Slept At Last’ (2015) of haar flirt met Britpop op ‘I’m Not Your Man’ (2017) en ‘Any Human Friend’ (2019). Het leent zich dus ideaal voor de Botanique's mooiste zaal, de Rotonde.
Met de donkere opener “The Ground” op tape was meteen de sfeer van het concert gezet en werden we meteen op scherp gezet. Met een schuchter lachje zette Marika en haar band het geweldig nieuwe “No Caffeine” in. Toepasselijke binnenkomer ook nadat ze met weinige slaap als gevolg van autopech er het beste van moesten maken. Daarvan was met de leuke hook en de complexe zang in “I’m not where you are” nog weinig van te merken. Even terugplooien deed ze met “Ophelia” om voor de eerste keer haar krakende akoestische gitaar te beroeren.
De titeltrack van haar laatste plaat ‘Big Sigh’ liet ze ietwat aarzelend en met indringende blik los op het publiek. Veel had ze niet te vrezen, want het publiek hing aan haar lippen en de repliek van de toehoorders beroerde haar duidelijk. Ook bij het perfect gebrachte “Hanging” was er dezelfde reactie, waarbij ze ondanks wat technische strubbelingen de knetterende outro met gemak deed rollen.
De muzikale en emotionele kracht van Hackman kwam pas echt duidelijk naar voren toen ze even solo verder ging met een drieluikje. “Claude’s World” klonk dan wel net als haar eerdere werk, maar toch sloot het door de tekst (die gaat over een liefdevolle relatie die omslaat) naadloos aan bij haar recente nummers. Ondanks dat ze tijdens het concert af en toe teksten vergat, bracht ze een prachtige, foutloze cover van Elliott Smith's “Between the Bars”.
Op hetzelfde donkere elan ging ze voor fans van het eerste uur voort met oude nummers “Let Me In” en “Before I Sleep”, die nog steeds fris klonken. ‘Big Sigh’ werd al uitgebreid behandeld, maar de lugubere en meeslepende “Blood” en het strakke, dreigende “Slime” waren nog steeds hoogtepunten. Verder ging het meer uptempo en net iets ruwer, vooral met “Hand” en “Boyfriend”, beide met een heerlijke solo als outro, als afsluiter van de set.
Hoewel ze meer dan terecht rust hadden verdiend, kwamen ze nog even terug om eerst het ingetogen “The Yellow Mile” te brengen, compleet met die heerlijke samenzang. Om dit alles met een heerlijk overweldigend stuk af te sluiten, persten ze “Any Human Friend” er met volle overgave uit. Een overgave die door het genietende publiek overweldigend werd ontvangen. Ondanks de vermoeidheid en de hele rits aan nieuwe diepere songs, slaakte ook Marika Hackman een overtuigende zucht van ontlading.
Setlist
No Caffeine - I'm Not Where You Are - Ophelia - Big Sigh - Gina's World - Hanging - Claude's Girl (solo) - Cigarette (solo) - Between the Bars (cover van Elliott Smith) (solo) - Before I Sleep - Let Me In - Blood - Slime - Conventional Ride - Hand Solo - Boyfriend — The Yellow Mile - Any Human Friend
Organisatie: Botanique, Brussel
Drunk Mums - Onontkoombare, pretentieloze garagepunk
The Weary, een viertal uit Bever (twee gitaren, bas en drums), mocht openen en deed dat vol overtuiging. Donkere postpunk waarin de gitaren steevast in de laagste regionen vertoefden en de zang van drummer Sim de Maupeou expressieloos en deerniswekkend klonk.
Slechts af en toe zorgde een welgemikte drumfill voor wat licht in de duisternis. Maar dat is de aard van het beestje en ik vond het eigenlijk wel wat hebben. Alleen was het net iets te veel van hetzelfde om langer dan een kwartier te blijven boeien.
Maar ik was hier uiteraard voor Drunk Mums, een kwartet uit Melbourne dat al sinds 2011 actief is. Met zo'n naam en een nieuwe elpee die ‘Beer Baby’ als titel heeft verwacht je een, met gerstenat doordrenkt, punkfeestje maar het werd veel meer dan dat.
Die vreemde naam, Drunk Mums, vond zijn oorsprong in de Jono Blues Bar, waar gitarist Jake Doyle's oude groep de huisband was. Tijdens hun optredens daar kwamen geregeld flink aangeschoten rijpere vrouwen naar voren om hem in de wang te knijpen waarna ze hem "You're so cute" toe sisten. Gelukkig bleef hij van dit soort moeders gespaard in de Pit's.
Drunk Mums kende ik enkel van hun laatste en trouwens uitstekende plaat, ‘Beer Baby’, waarop vooral klassieke punk te horen is. Mijn verbazing was dan ook niet gering toen ik de groep hoorde beginnen met het zes jaar oude "Ode to death", een ferme lap garagepunk waarin ik zelfs wat blues hoorde doorschemeren. Dit was meteen één van de beste nummers van de avond. Naast "Living at night", prijsnummer van de laatste plaat, dat bol staat van de sprankelende gitaarlicks en de feestelijke zang. Met de eerder al genoemde gitarist Jake Doyle, gitarist Dean Whitby en bassist Adam Ritchie heeft Drunk Mums maar liefst drie uitstekende zangers in huis. Enkel drummer Johnny Badlove deed er het zwijgen toe. Zij zorgden voor een set onontkoombare en pretentieloze garagepunk, op smaak gebracht met een snuif pubrock en dat meestal in een versnelling lager dan de concurrentie.
De verwachte bierfonteinen bleven uit en het bierverbruik op het podium werd verrassend genoeg tot een minimum beperkt, maar dat kon de pret niet drukken.
We werden immers overspoeld door stuk voor stuk schitterende songs, waaronder opvallend veel, mij onbekende, parels uit het verleden, gebracht door een band die er ongelooflijk veel zin in had.
Na een lange afwezigheid kon ik me geen betere groep wensen om mijn rentree te vieren.
Organisatie: Pit’s, Kortrijk
Zimmerman - Liedjes over de Liefde
Een romantisch album over de liefde. Tja, daar zaten we nu écht met zijn allen op te wachten. Blijkbaar wel, want Simon Casier alias Zimmerman meent het oprecht. Zijn liefdesliedjes zijn bedoeld voor Noémie Wolfs, die hij tijdens het maken van de plaat ten huwelijk vroeg. Op bijna knullige manier stelt hij zich kwetsbaar op en durft zijn zeemzoetige langspeler zomaar zonder enige ironie op het podium voor te stellen. Releasedatum van ‘Love Songs’ was – je raadt het al – Valentijnsdag …
Zimmerman begon bij het begin. “Falling In Love” is een rustig nummer en kabbelt lekker weg. Een ingehouden Casier fluisterde haast zijn lyrics het publiek in. Bij “Other Plans” hoor je de invloeden van zijn werk bij Balthazar. De meerstemmigheid en hoge bijna Hawaïaanse tiki-tonen zorgden voor een verfijnde melodie. “I Don’t Want It That Bad” sloot qua klank naadloos aan bij de love songs, al werd het zeven jaar terug uitgebracht. Ondertussen gaat het naar ons vermoeden wat beter met Simon Casier.
“Het album is gemaakt voor mijn lief Noémie, maar één liedje mocht toch over mij gaan”, grapte hij toen de band “Perfect Guy” inzette. In de radioversie wordt het nummer begeleid door de fantastische zangeres Noémie Wolfs. Jammer genoeg kon ze er vanavond niet bij zijn. Even later kregen we kippenvel bij “Noémie”, het nummer waarmee hij haar ten huwelijk vroeg (voor het volledige verhaal: luister zeker eens naar de Popcast van 09/02). Het is een korte song, recht voor de raap maar ook recht uit het hart. Het beste liefdesliedje was voor ons toch “How Much I Love You”, heerlijk zacht gebracht. Ingehouden blaasinstrumenten en Paris by Night-vibes. Het was het einde van de lofzang aan zijn lief. En de zoetigheid werd ons jammer genoeg drastisch ontnomen, zoals een beer die met zijn poot vastzit in de honingpot.
“Wish You Were Here” had ook te maken met de liefde. Namelijk die voor zijn broer die er niet meer is. De song, doordrenkt met jazz, elektronica en gevoelige strijkersarrangementen, neemt je mee op een emotionele reis. Heel erg mooi, maar we konden er ons niet helemaal aan overgeven. De song/plaat van 46 (!) minuten werd dan wel ingekort, maar een nummer van twintig minuten vraagt iets van een publiek op het einde van een set, zeker als er vaak herhaling in zit.
Toch voelden we ‘de liefde’ tijdens dit optreden, in alle facetten. En elke artiest die daarvoor kan zorgen verdient tonnen respect (en chocolade in hartjesverpakking).
Setlist: Falling In Love - Other Plans - I Don’t Want It That Bad - Perfect Guy
- Doing Nothing - Hard To Pretend – Noémie - The Way To My Heart - Someday Maybe - How Much I Love You - Wish You Were Here
Neem gerust een kijkje naar de pics @Astrid De Maertelaere
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5922-zimmerman-03-04-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Cactus Club, Brugge
Ozric Tentacles - Kosmisch feestje in het paddobos
Al sinds de jaren tachtig is Ozric Tentacles een cultband met een volstrekt uniek en uiterst kleurrijk geluid. De band heeft zichzelf een sound toegeëigend die het midden houdt tussen progrock, goa, spacerock, dub, krautrock, elektro en zelfs hardrock. Enkele decennia en ettelijke personeelswisselingen later is Ozric Tentacles nog steeds een band die zijn gelijke niet kent. Hart, brein en enige constante in dit gezelschap is Ed Wynne, een fenomenale gitarist en synthspeler die verantwoordelijk is voor die kenmerkende spirituele en atmosferische sound.
Ozric Tentacles tripten vanavond in een uitverkochte en enthousiaste Casino doorheen hun rijke back-catalogue met onder meer wonderlijke klassiekers als “Erpland”, “Eternal Wheel” en “Sniffing Dog”. Daar tussenin een stel songs uit het nieuwe voortreffelijke album ‘Lotus Unfolding’, met op kop een episch “Green Incantation”.
Rode draad was toch wel het virtuoze gitaarwerk van Ed Wynne, die bij momenten klonk als Frank Zappa in een boeddhatempel of als Robert Fripp in een sprookjesbos dat wemelt van de paddo’s.
De veelkleurige sound werd mee opgefleurd door spirituele visuals, een heerlijke dwarsfluit, geestrijke keyboards, pompende dub-bassen en stimulerende elektro-beats. Naarmate de set vorderde wisten Ozric Tentacles inderdaad meer beats in het geheel te pompen en maakten ze er een alsmaar opwindender dansfeestje van, getuige een extatisch “Sploosh” dat uit al zijn voegen barstte.
Een bruisend en aanzwellend trippy-concertje. Voor zij die er niet bij waren is er herkansing op 18/09 in De Kortrijkse Kreun.
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Underworld – Underworld blijkt nog steeds verschillende generaties aan te spreken en te raken
Het Britse Underworld is misschien niet meer jongste, hipste band binnen de dancescene, maar deze 60 plussers wekken nog steeds respect en bewondering op, voor wat ze in staat zijn om een kleine drie uur lang (pauze tussenin!) een bezwerende, groovy, fris, sprankelende show neer te zetten, die letterlijk kleur kreeg op grote schermen, met mooie visuals, de lasers en de verblindende licht- en stroboscoop effects.
De Underworld trance van de jaren 90 blijkt nog steeds verschillende generaties aan te spreken en te raken …
Underworld houdt ons nu al dertig jaar stevig vast met heerlijk genietbare trips, waar we meegevoerd en -gezogen worden. We ervaren iets unieks, je geniet, golft, heupwiegt, zwalpt, danst en je hotst heen en weer, soms met de armen wijdopen, in de lucht of in allerlei bewegingen, op de repetitieve ritmiek, de geraffineerde opbouw, de tempowissels, de explosies, de zalvende, pompende elektronica , de trancy beats, de bleeps en de soundscapes, waarover de praatzang en dromerige zanglijn zweeft.
Het laatst daterend werk is al van een pak jaren geleden, ‘Barbara, Barbara , we face a shiny future’, er waren de ‘Drift’ EPs, en er werd af en toe een samenwerking en een nieuw nummer gedropt, die ons reikhalzend deden uitkijken wat 2024 voor Underworld en ons inhoudt, o.m. met songs “Denver luna”, “And the colour red” en “Fen violet”, die vanavond niet ontbraken; in het tweede deel van de set tekenden zij het danceverhaal van hi-tech elektronica en discothèqua invloeden.
Overwegend heersten warme melodieën en beats in (soms) lange stukken, opbouwend, opzwepend, ontploffend om dan terug zacht zalvend te klinken; ambient, trance, drum’n’bass, techno, dat venijnig hard als zacht smerend klinkt.
De twee van Underworld, Karl Hyde en Rick Smith, geven hun elektronica een gezicht, toegankelijk, eigenwijs, ongrijpbaar, pakkend als deugddoend uitleven met een mystiek, mysterieus randje op z’n Hans Zimmers ; een overkoepelende, intrigerende spanningsboog in van alles.
Goed op dreef kwamen we in het eerste deel met oudjes “Dirty epic”, “Kittens” en “Mmm skycraper, i love you”, die met enkele niet evidente tracks als “Nylon strung” en “Tin there” hun weg vonden om in Vorst een samenhorigheids-clubsfeer te creëren. De praatzang van Hyde is warm , onderkoeld, eigen uniek. Hij geeft met z’n brabbelende praatzang het tempo aan met z’n spastische handbewegingen, de ogen halfopen, met danspasjes en de armen in de lucht, terwijl Smith, als knoppenfreak, zich uitleeft op z’n apparatuur. Hij wist steeds net dat juiste piano-/gitaarlijntje eruit te lichten en waar nodig de beats bij te stellen. Alles werkte, alles klopte. De sound durfde harder, feller te klinken, te exploderen en bracht ons in de juiste stemming van een langverwacht, deugddoend paasweekend. Opwindend dus, die een staat van euforie en extase bereikte, zeker in deel twee met classics “Pearls’s girl”, “Two months off”, “Rez/Cowgirl” en “King of snake” , die elkaar opvolgden.
Het publiek, van alle leeftijden, genoot en liet zich leiden. Underworld teerde niet op nostalgie, het recente(re) materiaal drong zich op en eigende zich een discotheekplaatsje toe.
Tot slot konden we lekker loos gaan op die stuiterende elektronica en percussie beats van “Born slippy” , de favoriet, die de twee definitief uitwuifde.
Dit duo is überhaupt nog niet versleten , integendeel we zijn nog steeds verbijsterd van hun muzikale visie en lijn, die het nieuwere, boeiend materiaal probleemloos doet aansluiten op de oude (dancefloor) killers.
Terecht, met opgeheven hoofd, namen ze afscheid. Hun gouden jubilée is niet veraf meer. De toekomst Hyde-Smith is en blijft verzekerd. Schitterend dus!
Organisatie: Live Nation
Noa Lee - Soms zijn dromen geen bedrog
Rosa Butsi + Noa Lee
Rosa Butsi (*****) stelde haar debuut 'Fruitful Days'' voor en Noa Lee (*****) haar debuut 'Airship' , beiden in de AB Club; twee klasse dames weliswaar op het podium, die door hun talent, uitstraling en zalvende stem bewijzen dat dromen niet altijd bedrog zijn. Ze brengen muzikaal een intens mooie wereld …
Rosa Butsi heeft een soulvolle stem, die de temperatuur doet stijgen. Ze is omringd door muzikanten die een opzwepende sound brengen, gedrenkt in een badje van melancholie. “Marigold”, “Sold Out Sotry Line” en “Nancy Nancy Nancy” zijn wondermooie, sterke, overtuigende nummers. Opmerkzaam is de Zuiderse tune. Ze wordt gestuwd door haar band, wat enthousiaste reacties oplevert. Als de registers worden opengetrokken, is er meer opwinding en dynamiek. Puike set.
Noa Lee is ook meer dan de moeite. Toen we Nina met dit project solo zagen optreden in 2020 schreven we: ''Het is hartverwarmend te zien hoe Nina haar publiek op een charmante en vaak grappige wijze aanspreekt; het bewijst dat deze jongedame een uitzonderlijk getalenteerd vocaliste en charismatische artieste is; ze raakt de gevoelige snaar en kan een potje entertainen. Noa Lee - Een artieste en een band om in het oog te houden!''
Vier jaar later heeft de band een enorme evolutie doorgemaakt. In de AB Club horen we een vollere, bedwelmende, hypnotiserende sound, die hartverwarmend, gevoelig, zacht, intiem als broeierig, opzwepend, dansbaar. Noa Lee weet te raken. Songs als “Air Ship”, “Bend” en “Needle” onderstrepen. Een uur lang worden we meegesleept in die magische, sprookjesachtige wereld.
Op het einde brengt Nina haar grote vriendschap met Roos DeNayer aka Rosa Butsi ten berde. Puur muzikaal gaan ze niet altijd dezelfde kant uit, beiden hebben raakpunten door een dromerige wereld te creëren, die ingetogenheid en groove versmelt.
Dromen zijn geen bedrog, het gezamenlijk gebrachte ”Shoulders Knees” plaatste dit in de verf. Mooi.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Waterproov - Uit het leven gegrepen
Lara en Rosi begonnen Waterproov in december 2018 als covergroep. Al snel besloten ze dat ze meer in hun mars hadden dan alleen covers spelen. Ze startten in 2019 met het schrijven van hun eigen muziek. Nu kwam de EP 'Ode aan ons ' uit.
Waterproov (*****) kwam die voorstellen in een uitverkocht Cultureel Centrum in de Torenzaal, Lokeren.
Wij hadden eerder een interview met het duo over de release en het optreden. Lees hier .
Live verslag
Vooraleer het duo het podium betrad, mocht dichteres Jule enkele teksten citeren uit haar boek. (https://www.instagram.com/woordenwol/ ). Teksten over vragen van iedere dag, antwoorden die niet komen of juist wel; hersenspinsels die door haar hoofd schieten, en ze op papier zet door middel van een zin. Een zin wordt een woord, en een woord een bladzijde, met een pak anekdotes die haar bezig houden. Herkenbaar voor iedereen, sprak Jule op poëtische wijze een taal die iedereen op zijn eigen manier begreep. Op eenvoudig doortastende wijze raakte ze de gevoelige snaar. Het mooie aan de performance was dat het perfect aansloot op wat nog moest komen.
In een opstelling met schemerlichtjes en het publiek zo dichtbij, gezeten in die knusse zetels creëerde Waterproov namelijk een huiselijke sfeer die tot de verbeelding sprak. Ze gaven op iets meer dan een uur een mooi overzicht van vijf jaar Waterproov door middel van beelden op het scherm, enkele covers en uiteraard de vier songs uit deze EP 'Ode aan Ons', op doordachte wijze en met oog voor detail.
Lara en Rosi hebben een hemelse stem, die de fantasie prikkelt. Doorheen de set kwamen mooie verhalen uit het verleden (met zelfs foto's uit hun kindertijd), en het heden naar boven. Met een lach en een traan dus vertelden ze hun verhaal; op sommige songs waren ze geruggesteund door een basgitarist en violist die de songs naar een hoger niveau stuwden. Het onderstreepte de gevarieerde aanpak van Waterproov nog maar eens, en gaf aan dat het hen tekort gedaan wordt, als ze op één bepaalde muziekstijl vastgepind worden.
Bij elke song ging telkens een ander blikje open, net zoals elke zin bij Jule uitmondde in een ander woord en een andere verhalenlijn. En dat maakt Waterproov een uniek concept om te koesteren, want in tijden waar alles al eens is voorgedaan is het bijzonder moeilijk om uniek te klinken.
Waterproov bewandelt brede muzikale wegen op sprookjesachtige wijze, van weemoed tot een sprankelende sfeer, die je lichtjes doet zweven over de dansvloer en over melancholie die aan je lijf blijft kleven. Het is er allemaal bij.
Uiteraard bespelen de beide dames met brio de piano en gitaar, ook hun uitzonderlijk zangtalent en uiteenlopend stembereik zorgde voor een waterval aan uiteenlopende emoties. Het meest opmerkelijke is hoe ze elkander perfect aanvoelden en aanvulden.
Spijtig genoeg volgde na een daverend en rechtstaand applaus geen bisnummer meer, maar wel een lieftallige mededeling van Rosi dat ze graag nog een babbel met het publiek wou voeren tijdens een drink na het concert.
Wat een emotionele avond beleefden we, een herkenbare trip 'uit het leven gegrepen' …
Organisatie: Cultureel Centrum, Lokeren + Waterproov
Nederlands 
Français 
