logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Concertreviews

XINK

XINK - X!NK passage, volwassen Boyband met ervaring en een toekomst

Geschreven door

XINK - X!NK passage, volwassen Boyband met ervaring en een toekomst

Ze zijn een band waarvan de populariteit niet geheel onverwacht was , maar duidelijk werd. Na de succesvolle doortochten van het sportpladijs, W817 en soortgelijke nostalgische avonturen was een reünie van deze Belgische deelnemers van het eerste Eurovision for kids 2003 een logisch vervolg.
Twintig jaar na het succes van hun debuutsingle “De vriendschapsband” zijn de broederduo’s opnieuw op het podium te zien , na een voorzet(je) van Thibault van Equal Idiots. Boenk erop! was het; een handvol reünieconcerten volgen. Hun passage is er één van volwassenheid, met ervaring en een toekomst.

Desondanks zijn de reeks concerten wel degelijk verdiend. Zo knalden ze er triomfantelijk tegenaan in het begin met “De andere kant” en zat de energie zeker goed. Ze kozen daarbij voor het juiste nummer waarbij het publiek de tekst verrassend goed kende en meteen luidkeels meebrulde.
Daarbij teren zij nog deels op nummers uit het verleden waarbij het ‘Eurosong for kids’ gehalte er nog steeds in zit, maar tegelijkertijd tonen ze dat ze zijn opgegroeid en kunnen ze vlotte gitaarriffs serveren met een zeldzame scream.
Na het derde nummer maken ze kennis met het publiek en heten ze hen welkom. Daarbij leent de setting zich mooi voor een sfeer dat wisselt tussen comfortabel en gezellig, en mysterieus en energiek. “Sorry” is zo'n voorbeeld van dynamiek dat heel het publiek herkent. Een tweede is sterkhouder “Misschien”.
Soms zijn er ook Engelstalige nummers, die niet moeten onderdoen aan de doornsnee Belgische rockbands. Die slaan dan iets minder goed aan maar daar trekken de jongens zich niet te veel van aan; ze rocken gewoon verder.
Daarbij is er ruimte voor selfies op de social media app bereal met het publiek en wordt er ook met grote kleurrijke ballonnen gegooid. Dat alles zorgt ervoor dat het een leuk feest wordt waarbij het publiek uiteindelijk getrakteerd wordt met de bekende meezingers van “Denk aan mij”, “Laat me vrij” en uiteraard ook “De vriendschapsband”.

X!NK toont zich van hun beste kant als twee Vlaamse jongens die opeens richting de Lotto Arena worden gekatapulteerd maar mooi met de voetjes op de grond blijven staan. De boodschap voor hun nieuwe muziek, met een vertrouwde rocksound, klinkt goed voor het publiek, kom maar af dus, we zijn alvast benieuwd wat dat gaat geven.

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4691-x-nk-23-03-2023.html?Itemid=0 

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel ism Live Nation

The Nomads

The Nomads - DC Rocks - Een denderende garagepunk pletwals!

Geschreven door

The Nomads - DC Rocks - Een denderende garagepunk pletwals!

Een heel goed gevulde concertzaal De Casino, Sint-Niklaas maakte zich op voor een energiek garagepunk feestje, waarbij vooral levende legende in het genre The Nomads op de meeste respons konden rekenen. De band dendert na al die jaren nog steeds als een allesvernietigende pletwals over je hoofd.
Een zweterig avondje in het kader van DC Rocks. Philadelphia 69, die trouwens een thuismatch speelde, blies er eerder al het dak af. Wat een leuke avond hier.

De uit de Kempen afkomstige band The Itches (***1/2) mocht de avond openen. De spraakzame frontman porde zijn publiek aan en is een klasse entertainer. De bijzonder aanstekelijke riffs en de knallende drumsalvo’s maakten nog niet direct de eerste DC Rocks-enthousiastelingen wakker. Het publiek reageerde eerder wat lauwtjes op het energieke spervuur van The Itches.  Hun aanstekelijke garagepunk met psychedelica bleef een beetje hangen in een gezapig sfeertje.

Op Philadelphia 69 (*****) ging de muzikale hemelsluis pas volledig open, gestuwd door een ritmesessie van drums en verbluffende gitaren; een ondoordringbare geluidsmuur werd opgetrokken. De band ging ongelofelijk tekeer; de wilde jaren '60/'70 borrelden op.
De beweeglijke frontman, compleet in het wit gekleed, had enorm wat charisma en zijn krachtige stem bood zeggingskracht. Wat een sound, die deze vroegere jaren doet verbleken.
Ruim een uur lang kregen ze moeiteloos de handen op elkaar.
De band kwam terug voor een bis en duwde het gaspedaal compleet in tijdens een wervelende finale. Kortom: Ze bliezen er het dak af en speelden een intense, gebalde, verbluffende show. Wat een vuurkracht. Klasse!

De Zweedse formatie The Nomads (****), die al sinds 1981bezig is, sleept genoeg muziek en ervaring mee en drukte net als zijn voorganger stevig het gaspedaal in. De overgebleven stichtende leden Nick Vahlberg (zang/gitaar) en Hans Ostlund (leadgitaar) trekken wellicht de meeste aandacht naar zich toe, maar worden bijgestaan door muzikanten die duidelijk een meerwaarde vormen. Energiek dus.
Compromisloze muziek met een bijzonder uitstekend geluid, garagepunkrock, die serieuze onderwerpen kruist met een dosis humor. Intrigerend waren de hevige mokerslagen, de brok psychedelica en de link naar bands als The Stooges.
The Nomads is na al die jaren nog steeds goed bezig, een denderende, verschroeiende garagepunk pletwals …

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Cult Of Luna

Cult Of Luna + Russian Circles - Fel gesmaakte postmetal dubbelaffiche

Geschreven door

Cult Of Luna + Russian Circles - Fel gesmaakte postmetal dubbelaffiche
Cult Of Luna + Russian Circles

Geslaagde dubbelaffiche in de AB, iets voor liefhebbers die grasduinen in de donkere wereld van postrock en postmetal. Russian Circles en Cult Of Luna zijn twee bands die al langer resideren in die wereld, waarin ze dan toch ook weer voor een groot stuk van elkaar verwijderd liggen. In ieder geval verkochten ze samen de AB uit, en dat is een heuse prestatie in deze rocktempel, die steeds meer metal laat doorsijpelen.

Russian Circles had met ‘Gnosis’ alweer een uitmuntend nieuw album voor te stellen. Bij hun vorige passage in de Antwerpse Trix was de plaat nog niet uit en beperkten ze zich tot één song daaruit. Vanavond hadden de nieuwe songs zich echter wel al in ons brein genesteld en konden ze op veel herkenning rekenen, het alerte publiek had duidelijk zijn huiswerk gemaakt. Neem nu “Betrayal” en “Conduit”, twee mokerslagen die getuigden dat Russian Circles nog een stuk meer opgeschoven zijn van instrumentale postrock naar gloeiende postmetal, waarbij de bloeddorstige metalriffs steeds meer de bovenhand haalden. Neemt echter niet weg dat de nuances in hun sound gebleven zijn, het prachtig gelaagde “Gnosis” is daar het beste bewijs van, een juweeltje die de gevoelige snaar raakte om uiteindelijk toch te ontploffen in een stel kolkende riffs. Aangevuld met klassiekers als “Quartered” en “Mladek” werd de begeestering in de set van Russian Circles alsmaar sterker.
Helaas was het na een uurtje al gedaan. Zo gaat dat met intense concertjes, een mens verliest de tijd uit het oog en voor je ’t weet is het al gedaan.

Cult Of Luna
was dan weer heel andere koek. Een hoop Russian Circles fans knapten af op de brulzang van frontman Klas Rydberg, maar Cult Of Luna fans wisten al langer dat dit net één van de handelsmerken is van deze Zweedse postmetal pioniers. De brutale vocals correspondeerden met name sterk met de apocalytische lange postmetalsongs, wat resulteerde in een epische brok slepende metal van anderhalf uur, verpakt in 9 buffelstoten van songs.
Uit het nieuwe album ‘The Long Road North’ haalde Cult Of Luna een handvol van die intense monstersongs als “Cold Burn”, “Beyond”, “The Silver Arc” en “Blood Upon Stone”.  Uit het geweldige ‘A Dawn To Fear’ mochten hoogvliegers als “Nightwalkers” en “The Silent Man” het mooie (on)weer maken.
Het was duistere, onheilspellende postmetal met een formidable zuigkracht, uw nieuwe Dyson heeft er niets aan.
Cult Of Luna was even overdonderend als verpletterend, hoewel enkel Russian Circles fans het er al wat moeilijker mee hadden.

Voor ons was dit een geweldig avondje, wij zijn nu eenmaal fan van beide bands. Photo phinish aan de meet, zouden wij zeggen, hier zijn 2 winnaars uit de strijd gekomen. Sommigen dachten er anders over. Feit is dat de AB kolkte vanavond.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez

Cult Of Luna
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4689-cult-of-luna-21-03-2023.html
Russian Circles
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4688-russian-circles-21-03-2023.html
Svalbard
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4687-svalbard-21-03-2023.html

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Meltheads

Meltheads - Bruisend, opwindend setje!

Geschreven door

Meltheads - Bruisend, opwindend setje!
Meltheads en Ada Oda

Meltheads zijn een kwartet jonge, hongerige wolven uit Antwerpen, die imponeren met hun intens strakke, snedige , rechttoe-rechtaan postpunk en garagerock’n roll. In een goede 45 minuten vuurden zijn hun krachtige nummers op rollende wijze af.

De band is artist in residence in de Trix, behaalde al een paar ereplaatsen in de Nieuwe Lichting, Humo’s Rock Rally en wist zich vooral een plaatsje toe te eigen in diverse playlists (StuBru-Radio 1- Willy) met hun enig Nederlandstalig nummer “Naïef”, die een wave invloed blaast van 80s iconen Aroma Di Amore en De Brassers. Voor de rest horen we een zwerm van gitaargeweld, tempowissels, een dosis fuzz en is er wat ademruimte met een broeierig, opbouwende sound. De gitaarerupties en -explosies zorgen voor een extatisch gevoel.
Zanger Sietse Willems is een podiumbeest, omgordt af en toe de gitaar , en is overal te vinden op het podium. Er is een verhoog, om de eigen band en het publiek te aanschouwen. Hij port iedereen aan; de band geeft zich helemaal en het publiek ondergaat. Ze worden op hun korte nummers steeds warm onthaald en op handen gedragen. Hier is het nieuwe Raketkanon geboren.
“I wanna be a girl“, “Gear”, “Decent seks”, “Vegan leather boots”, allen hebben een ongelofelijke drive en overtuigen . Hij heeft er zelfs eentje klaar met een telefoonmodule , “Naiëf” ontbreekt niet, het werd mooi intiem, sober ingeleid om dan op spannende wijze op te bouwen en in het slot te ontsporen. “No one is innocent “onderstreept samen met de Wet Leg cover “Chaise longue” het punky karakter, die de brug maakt van oudjes Wire tot leeftijdsgenoten The Chats.
Bruisend, opwindende setje van deze vier gasten. Wat een uitstraling en live beleven.

Eerder hadden we nog we de kermispunk van Ricky Bekstok uit Brugge en het Brusselse Ada Oda , een project van César Laloux en Victoria Barracato . Het kwintet is in talrijke bands actief en vindt nog de ruimte om hun muzikaal ei hier kwijt te kunnen.
Ze hebben een EP uit. We hebben sprankelende Italorock die gelinkt mag worden aan Amyl & The Sniffers en boeit door de hakkende, wisselde ritmes en de scherpe, lichthese mompelende zegzang. Ook hier viel voldoende opwinding te noteren. Een goede warming-up voor Meltheads.

We hadden een avondje beloftevol talent in De Zwerver, die de toekomst van de gitaarscene verzekert!

Organisatie: VZW De Zwerver - Leffingeleuren, Leffinge

 

dEUS

dEUS - God is in the house

Geschreven door

dEUS - God is in the house

dEUS is back … God is in the house in Belgium en hoe … dEUS was voor een handvol concerten in een uitverkocht AB te zien. Ze wisten na al die jaren terug te imponeren met een intens bezwerende set. Ze hebben na elf jaar nieuw werk uit , ‘Following sea’ heeft een opvolger, ‘How to replace it’.
Hun publiek, vooral 30ers tot 50ers, kon al direct in hun muzikale wereld stappen met de titelsong “How To Replace It”. De toon van hun vertrouwelijk broeierig indie-geluid is gezet. De band rond Barman gaat passioneel, gretig te werk. Puur, intens, meeslepend, soms rechttoe-rechtaan, zijn ze een kleine twee uur lang bezig in hun artistiek melodieuze, uitdagende rock.

dEUS houdt van zijn publiek, een gevarieerde setlist maakt het net boeiend, maar het is zo moeilijk om de perfecte setlist samen te stellen. Barman geeft aan, “bijna alle muziek gaat over de liefde”. Het is moeilijk kiezen in hun brede oeuvre, want dEUS heeft door de jaren heen een pak instant classics verzameld en de opofferingen die je dan als band moet maken binnen twee uur speeltijd, is moeilijk. Pas binnen die context dan nog eens een sterk nieuw album, die per luisterbeurt wint in variatie en overtuiging, dan weet je het wel. Het is even krabben in het haar.
Ik zou elk nummer van het optreden kunnen recenseren maar ik wil bewust mijn gevoel en ervaring van deze avond meegeven. dEUS liet bij dit optreden de muziek spreken. Een sobere lichtshow én de muzikanten op het voorplan. Mauro profileert zich meer dan ooit als de mede-bezieler, dit door zijn présence en z’n pure klasse. Stéphane en Alain zijn de vaste metronoom die de groep door het optreden loodst. En dan is er nog Tom en Klaas, dé dEUS van het eerste uur, met hun uitzonderlijk talent en charisma als artistieke motor.
Een goed optreden is voor mij een samensmelting van pure nostalgie en het verwonderd worden door het nieuwe materiaal. Aan die voorwaarden werd compleet voldaan. De nieuwe songs werden afgewisseld met een hele rits hits. Je merkt hoe divers, veelzijdig dEUS na al die jaren nog steeds klinkt, innemend, spannend, snedig als intrigerend, inspirerend, uitdagend en onvoorspelbaar.

dEUS - Onvolmaakte perfectie. Sinds die zomer van 95' op Torhout, toen ik ze voor de eerste maal zag, zijn ze meegegroeid met mij. Fysiek en muzikaal. Maar wat nog belangrijker is, er is leven na “Suds and Soda”. Beleef zelf dEUS met hun backcatalogue en hun 'How to replace it?…. Het loont de moeite!

Setlist: keuze uit: How t o replace it - Man of the house - Constant now - Girls keep drinking - Must have been now - The architect - W.C.S (first draft) - Dream is a giver - Love breaks down - Pirates - Faux Bamboo - Instant street - Fell off the floor man - Simple pleasures - Quatre mains - Sun ra // Roses - 1989 - Nothing really ends - Bad timing


Neem gerust een kijkje naar de pics van hun (try-out) sets in De Casino, Sint-Niklaas @Wim Heirbaut

dEUS (try-out), De Casino, Sint-Niklaas op 2 maart 2023 - Pics (musiczine.net)

https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4650-deus-02-03-2023.html?Itemid=0

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel ism Live Nation

The Wild Classical Music Ensemble

The Wild Classical Music Ensemble ft Lee Renaldo - De draaglijke en onbevangen lichtheid van een opzwepend bestaan

Geschreven door

The Wild Classical Music Ensemble ft Lee Renaldo - De draaglijke en onbevangen lichtheid van een opzwepend bestaan
The Wild Classical Music Ensemble

Drummer, bezieler en oprichter Damien Magnette heeft al heel zijn loopbaan projecten opgestart waarbij mensen met een beperking onbevangen zichzelf kunnen zijn, hun handicap ophoudt te bestaan en een positieve energie genereert waarbij wij, de zogezegde normale mensen, héél veel kunnen van leren.
In 2007 startte men met de experimentele Belgische  postpunkrockband Wild Classical Music Ensemble. Vandaag tekenen Sébastien Faidherbe, Wout Wittewrongel, Johan Geenens, Wim Decoene en Damien Magnette present om hun vierde worp te presenteren onder auspiciën van de grote Lee Ronaldo. En nee, ik beschrijf niet wie van de leden beperkt is. Want er zijn geen beperkingen te bespeuren. Tenzij je passie, begeestering en liefde voor muziek een beperking wil noemen. Of zoals Wim zelf debiteert: Mijn zogenaamde beperking zal mijn muziek niet afnemen. Beeldhouwer Johan Tahon hielp Lee Ronaldo (Sonic Youth) ooit met een of andere platenhoes en besluit om WCME te inviteren  om samen met Ronaldo muziek te scheppen voor een van zijn installaties. Het resultaat is gekend in het ronduit platwalsende en fantastische ‘Hell Gate’.

In een warme sfeer krijgen we net geen overload op deels DIY instrumenten van mantra’s, improvisaties,  beukende percussies, soundscapes en tig effecten, waar grootheid Lee Ronaldo zich gewoonweg profileert  als ‘just a member of the band’. Noteer dat die kerel zich rot amuseert. Bij opener Love debiteert Wim mantragewijs erop los terwijl de band repetitief en gelaagd opbouwt naar een eerste climax. “De wereld is hard”, zeg wel. Maar wij vegen daar ons kloten aan en maken van alles het beste. De feedbacks en effecten herinneren aan de begindagen van Sonic Youth waar juiste noten niet zo belangrijk zijn in de zoektocht naar de structuur in de heerlijke chaos. In “Merci” bespeelt Sébastien het zalige publiek als een ware volksmenner en moet ei zona getemperd worden in zijn enthousiasme. In “Band de canards” krijgen we een serieuze drumles , ondersteund door Zappaeske arrangementen in een eighties Devo sound zonder de fond van Sonic Youth te vergeten. Drie sterren voor de dissonanten. Enthousiasme herdefinieerd .

Geen meligheid, medelijden, maar wel pure ambiance. Alleen maar lachende gezichten op het podium en voor het podium. Zelden gezien en meegemaakt. Geen beperkingen. Schrap dat stom woord uit onze taal.

Pics homepag @Oliver Donnet

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

Stromae

Stromae - Een formidabele thuismatch

Geschreven door

Stromae - Een formidabele thuismatch

15 maart 2023 is niet enkel de dag dat Lotte Kopecky de concurrentie naar huis rijdt op Nokere Koerse, maar ook de dag dat Stromae een eerste van drie opeenvolgende optredens geeft in zijn geliefde thuisstad Brussel. Na een Noord-Amerikaanse tour vorig najaar is de grootmeester van de elektronische muziek terug op Europese bodem waar hij begin maart gestart is met een tour die voornamelijk bij onze zuiderburen halt houdt.
Plaats van afspraak voor de eerste drie Belgische optredens - en ook de volgende vijf later dit jaar - is Paleis 12, een muziektempel die we steeds meer en meer weten te waarderen. Dat Stromae naast chocolade, bier en FN-wapens één van Belgiës bekendste exportproducten is, bewijst een tot de nok gevulde zaal.

Als voorprogramma krijgt Brussel omstreeks 20 uur de Franse Yamê voorgeschoteld. Zelf hadden we nog nooit gehoord van deze singer-songwriter met Kameroense roots, en het merendeel van Paleis 12 evenmin aan de eerste reacties te zien. Net zoals Stromae brengt Yamê een mix van hiphop, elektronische muziek en gevatte Franse teksten met een sausje van Afrikaanse tinten. Enkel gewapend met een keyboard (en geluidsband) serveert Yamê een eerder ingetogen set die hier en daar toch losbarst. Wie de stijl genegen is,  kan deze opkomende artiest gerust in het laadje ‘revelaties’ leggen. Zoek gerust even de single “Call of Valhalla” op en laat je meedrijven op het aanstekelijke ritme.

Na een korte pauze licht plots de grote ledwand op en zien we een desolaat ruimtelandschap waarin Stromae als een animatiefiguurtje verschijnt. Hij neemt ons mee naar zijn toevluchtsoord waar enkel hijzelf en wat klungelige robotarmen lijken te leven. Als een van de robotarmen er niet in slaagt om degelijke muziek te maken, beseft Stromae dat het tijd is om terug te keren naar de bewoonde (muziek)wereld. Na deze mooie knipoog naar zijn zevenjarig hiaat als artiest opent meneer Van Haver met “Invaincu”, een niet mis te verstane boodschap aan het begin van wat een episch concert zal zijn. Na “Fils de Joie”, dat net zoals “Invaincu” terug te vinden is op de laatste worp ‘Multitude’ (2022), begroet de maestro het dan al uitzinnige publiek. Hij is blij en vereerd om in zijn Brussel te staan en is van plan om samen met zijn muzikanten, die Kraftwerkgewijs achter hem opgesteld staan, er een ferme lap op te geven.
Stromae beseft dat hij dit niet enkel kan bereiken met nieuw werk en dus voegt hij daad bij woord door ook te putten uit zijn twee voorgaande albums. Het valt op dat het toch voornamelijk de hits zijn uit ‘Racine Carrée’ (2013) die het publiek naar extra hoge sferen laten stijgen. Als een robothondje ergens midden de set het jasje van Stromae komt leveren, zorgt het daaropvolgende salvo van “Papaoutai” en “Ta fête” voor een muzikale explosie die de Heizel laat daveren op zijn grondvesten.
Net zo divers en stijlvol als Stromae is ook het decor. De op het eerste gezicht eenvoudige ledwand is eigenlijk een verzameling van tien ledpanelen die bediend worden door eenarmige robots. Hiervoor werkte Mosaert, het creatieve label achter Stromae, samen met het Duitse KUKA, een toonaangevend bedrijf binnen de industriële robotica.
Tijdens “Quand c’est?” krijgt het publiek voor de eerste keer een demonstratie van de ingenieuze constructie: vergezeld door grauwe beelden vormen de panelen zich om tot een soort tunnel rond de zanger om de dreiging van kanker weer te geven. Vanaf dan zal de mobiliteit van het decor vaak de emoties en context van de songs visueel benadrukken, zo ook tijdens “Formidable” en “L’enfer”.
Dat Stromae een rasartiest is die weet hoe je een uitstekende show moet opzetten, blijkt andermaal uit dit optreden. Niet enkel de karrenvracht aan hits en het vindingrijke decor dragen hiertoe bij, maar ook het respect en de dankbaarheid waarmee de Brusselaar ons door zijn set loodst. Zo draagt hij “Declaration” op aan alle vrouwen (n.a.v. de internationale vrouwendag vorige week) en zet hij zijn  vrouw extra in de bloemetjes alvorens “C’est que du bonheur”, een lied over het vaderschap, te berde te brengen.
In de encore krijgen we nog, hoe kan het ook anders, “Alors on danse” op ons afgevuurd en een ingetogen versie van “Mon Amour”.

Zoals eerder gezegd zal de maestro begin juni en december nog vijf keer van jetje geven in Paleis 12. Wie nog geen kaartje heeft, is er helaas aan voor de moeite. Net zoals voor deze eerste drie optredens waren ook hier de kaartjes in een wip de deur uit.
Wie Stromae toch nog aan het werk wil zien dit jaar, kan op donderdag 29 juni wel nog naar Rock Werchter waar hij de affiche deelt met o.a. Stormzy, Iggy Pop en Compact Disk Dummies.

Organisatie: ODProductions ism Universal

Thurston Moore

Thurston Moore Group - Nog steeds een onvergelijkbare gitarist

Geschreven door

Thurston Moore Group - Nog steeds een onvergelijkbare gitarist
Thurston Moore Group

De Zwerver mocht nog eens het bordje ‘Uitverkocht’ afstoffen en dat op een maartse maandagavond. Daar zorgde het gewezen boegbeeld van het nog steeds niet vergeten New Yorkse noise combo Sonic Youth, Thurston Moore, voor. De inmiddels 64-jarige meestergitarist kwam er samen met zijn band de plaat ‘By the fire’ voorstellen.

Maar eerst stond er nog Seaform Walls op het menu. Een groep waar ik met enige spanning naar uitkeek maar dat viel me behoorlijk tegen. Na een toevallige ontmoeting met Eva Prinz, de partner van Thurston Moore, kreeg Seaform Walls de unieke kans om hun debuut, ‘XVI’, uit te brengen op Daydream Library Series, het label van Moore en Prinz. Die plaat stond trouwens helemaal bovenaan in Moore's lijstje met de 30 beste albums van 2021. Aan goede referenties geen gebrek maar zanger-gitarist Jayan Bertrand moest het helemaal alleen zien te redden. De overige drie leden waren immers thuis in Miami gebleven. De muts diep over het hoofd getrokken -het Europese klimaat speelde hem blijkbaar parten- kondigde hij zijn eerste nummer, "Soundcheck", aan en leek het nog even leuk te worden. Maar de zuinig vertolkte nummers waren veel te schaars aangekleed om mijn aandacht lang vast te houden. Zelf noemt hij zijn muziek Caribbean Jazzgaze, een poëtische term voor een allegaartje van jazz, dreampop en indierock waarbij ik heel even aan TV On The Radio moest denken. Naar het einde toe werd de sound wat voller dankzij enkele ter plaatse ingespeelde loops en ik vroeg me af waarom hij dit niet eerder en meer deed. Voor de volledige ervaring verwees hij ons naar de merchandise stand waar we een plaat konden kopen maar ik betwijfel of hier veel gevolg aan gegeven werd.

Nonchalant met een kopje thee in de hand kuierde een goedgeluimde Thurston Moore het podium op. Na wat gemorrel in zijn tekstbladen, die hij voor elk nummer nodig had, startte hij de set met "Hypnogram", de gloednieuwe single. Zijn voorzichtig deinende gitaar zorgde voor een weidse sfeer die nog arcadischer werd toen gitarist Alex Ward zijn klarinet bovenhaalde. Ward, met wie Thurston Moore vroeger al eens samenwerkte, kwam de zieke James Sedwards vervangen, wat hij overigens uitstekend deed. Verder hadden we de onveranderlijk met de zij naar het publiek gekeerde Deb Googe (My Bloody Valentine) op bas en drummer Jem Doulton die voor de onwrikbare ritmesectie zorgden terwijl helemaal links Jon Leidecker (Negativland) ietwat onopvallend instond voor de perfect gedoseerde en erg doeltreffende elektronica.
Even werden we nog opgeschrikt toen Thurston Moore constateerde dat hij zijn whammy bar (metalen hendeltje waarmee je de toonhoogte van de snaren tijdelijk kan veranderen) miste en vroeg of er iemand soms eentje bij had. Gelukkig was er achter de coulissen nog ene Tommy uit Brussel die het ding terugvond. Met "Hashish" en "Siren" (beide uit ‘By the fire’) borduurde de groep even verder in dezelfde stijl als het openingsnummer. Omzichtig en zelfs wat jazzy met alle ruimte voor Moore's karakteristieke gitaar maar toch minder dwingend dan wat we van een gigant als deze verwacht hadden. Toen zowel Ward als Moore een twaalfsnarige gitaar beetpakten keerde het tij op een spectaculaire wijze. De twee intens en repetitief hamerende gitaren zorgden voor een sonische storm die ons mee zoog in een intergalactische trip. "Venus" was een kwartier durende hallucinante aanvaring die ons murw beukte.
Hiermee was dit concert pas echt begonnen en de groep hield het momentum klemvast want met "Temptation inside your heart" volgde meteen een nieuw hoogtepunt. Een song die Lou Reed in 1965 schreef, wist Thurston Moore ons te vertellen, maar het zou nog tot in 1985 duren vooraleer het nummer boven water kwam op de compilatieplaat ‘V.U.’. Het werd een onontkoombare versie die me liet dromen hoe The Velvet Underground moet geklonken hebben toen ze midden de jaren zestig ergens in een tochtige kelder in New York debuteerden. Zelfs de stem van Moore kwam dicht in de buurt van die van Lou Reed. Toch kreeg het nummer een onverwachte wending toen Moore plots de snaren van zijn gitaar met iets wat op een dikke breinaald leek begon te manipuleren. Een gitaargeseling. Ik zag de jonge Lou Reed het niet meteen doen maar zo leerde ik Thurston Moore met Sonic Youth wel kennen, begin jaren '80.
Daarna volgde het ferm rockende "Cantaloupe" om te eindigen met het fenomenale "Aphrodite" uit ‘Rock n roll consciousness’ (2017) waarin hij nog eens alle mogelijkheden van zijn gitaar leek af te tasten.
Bisnummer "Locomotives" begon als het neefje van "Venus" om ons vervolgens mee te sleuren op een verbijsterende treintrip waarvan de kadans werd aangegeven door de mallets van drummer Jem Boulton en waarin er zelfs plaats was voor een conventionele maar daarom niet minder gesmaakte solo van Alex Ward.
Een impressionant slot van een set die misschien wat moeizaam van start ging maar uiteindelijk toch alle verwachtingen inloste en waarin Thurston Moore bewees nog steeds relevant te zijn. Hier werd de liefhebber van Swans en het oude Sonic Youth op z’n wenken bediend.

Organisatie : VZW De Zwerver - Leffingeleuren, Leffinge

Tiken Jah Fakoly

Tiken Jah Fakoly - Een wervelend dansfeest met een boodschap

Geschreven door

Tiken Jah Fakoly - Een wervelend dansfeest met een boodschap

De beste manier om je grieven aan je medemens kenbaar te maken is erover praten, en de gemeenschap ermee confronteren. Dat is wat Tiken Jah Fakloy (*****)  al vele jaren doet. Toen we de man zagen optreden op Mainsquare festival in 2015 schreven we daarover : '' Tiken Jah Fakoly slaagt er niet alleen in de zon nog feller te doen schijnen, maar schopt ons ook een geweten. Hij laat zich bovendien begeleiden door heel begenadigde muzikanten, die de knepen van het vak voldoende onder de knie blijken te hebben'' . Dat gevoel overheerst acht jaar later nog steeds.
We kregen een stomende set van bijna twee uur , die de AB op zijn grondvesten deed daveren.
Geen te lang gepreek, maar gewoon de muziek voor zich laten spreken werd de rode draad doorheen het concert. Muzikaal opzwepende beats die het midden houden tussen pure reggae en Afrikaanse muziek. Tiken Jah Fakoly zich laat begeleiden door één voor één muzikanten die dezelfde begeestering hebben als de fromtman zelf. Ze zorgen voor een aanstekelijke sound. Twee achtergrond zangeressen die een prachtige stem hebben, zwepen het publiek nog meer op. De muzikanten bewegen even veel als Tiken Jah Fakoly, die zelf elke hoek van het podium gaat opzoeken. Hij laat niet alleen zijn stem horen als protest tegen alles wat mis gaat in de maatschappij, maar confronteert je daar muzikaal mee op een bijzonder feestelijke wijze

“Africa is the Future” stond op een groot scherm te lezen,  achteraan het podium, ook die boodschap wou Tiken Jah Fakoly zeker meegeven aan het uitzinnige publiek. In het begin moest het gaspedaal worden ingedrukt om beweging in het publiek te krijgen. Een maal iedereen op temperatuur kwam, zag je niemand meer stil zitten of staan.
Hij serveerde een stomend setje met een verhaal , een boodschap. Om het echt te laten doordringen, wil hij dat de mensen een spiegel voor zich houden én het leven vieren.
Tiken Jah Fakoly bewijst dat het reggae genre niet enkel beperkt blijft tot Jamaica, maar dat ook de Afrikaanse reggae nazindert! Missie geslaagd bijgevolg.

Als opwarmer trad Jahkasa (****) helemaal in zijn eentje op. Op charismatische wijze weet hij met  opzwepende percussie het publeik te bereiken. De sound klonk energiek  en warm. Hij kreeg de handen op elkaar en tekende voor een aanstekelijk Afrikaans getint reggae feestje. Sjiek hoe hij het deed, puur, oprecht , alleen op dat podium!

Organisatie: Ubu concerts ism Ancienne Belgique, Brussel

Liselotte Van Dooren

Liselotte Van Dooren - Country is helemaal terug

Geschreven door

Liselotte Van Dooren - Country is helemaal terug

Liselotte Van Dooren verraste ons in 2021 met haar album ‘49’ boordevol catchy country-songs. Ze is al aan het nadenken over een volgend album, maar intussen vult ze de zalen nog steeds met de songs van ‘49’. Alle tribunezeteltjes van De Ververij in Ronse waren bezet en Liselotte zorgde voor een swingende avond.

Het is in aantal artiesten minder dan in Nederland, maar ook in Vlaanderen is country aan een comeback bezig. Liselotte is van vele muzikale markten thuis, maar country heeft een speciaal plaatsje in haar hart. In Ronse bracht ze met een uitgebreide band van zes mannen alle songs van haar solo-debuut-album ‘49’ en een hele reeks covers. In countrymuziek is dat laatste overigens vooral een blijk van respect en spreken ze eerder van ‘standards’.
Liselotte trapte de avond op gang met “Country Soul”, het eerste countrynummer dat voor haar geschreven werd, door Dag Luyten en Anniek Raedschelders van Dixie Rose. Daarna volgde “Tequila Does” van Miranda Lambert, een Amerikaanse artieste waar Liselotte wel meer songs van brengt,. Bij Liselotte’s eigen song “Live Today” gingen in het publiek spontaan de handen op elkaar om het ritme mee te klappen.
Liselotte voegde aan de reeds uitgebreide bandbezetting nog haar eigen vioolspel toe voor “Heartaches By The Number”, een nummer van Harlan Howard dat als standard al opgenomen werd door onder meer Willie Nelson, Dwight Yoakam en Rosanne Cash, maar ook door bijvoorbeeld Cindy Lauper. Liselotte en haar band brachten in Ronse de versie van Martina McBride. Van Sheryl Crow leende Liselotte “Strong Enough”, omdat Sheryl daar zelf een accordeon-versie van opnam en omdat zij met Geert Laureyssen een uitmuntende accordeonspeler in de band heeft.
Ook een mooi moment: het heel intens gebrachte, zinderende “Wading In The Water” van Dixie Rose. Op “Flying Blind” van de Nederlandse Ilse DeLange, een andere artieste die Liselotte inspireerde, lardeerde gitarist Peter Verbraeken een knappe gitaarsolo. Er werd in De Ververij bij momenten stevige rock gebracht op deze country-avond.

Met liefst 23 nummers duurde de reguliere set best lang, maar de frontvrouw bleef heel die tijd bijzonder goed bij stem en ze had bij elke song – eigen materiaal of standards – dezelfde fonkel in haar ogen. Ze doet dit heel erg graag. En dat merk je aan alles.
Het is geen countryconcert als er geen Dolly Parton-song gespeeld wordt en dus kreeg Ronse “Jolene”. Met nog meer bekende meezingers werd naar een apotheose gewerkt: “Why Not Me” ook van Harlan Howard, maar de bekendheid ingezongen door The Judds, John Denver’s niet kapot te krijgen klassieker “Take Me Home, Country Roads” en “I’m Not So Tough”, de hit van Ilse DeLange.
De verdiende bisronde was voorbehouden voor twee nummers uit ‘49’: “A Change Right Now” en – nog eens – “Live Today”.

Organisatie: De Ververij, Ronse

Pagina 1 van 286