Arno, hommage with special guests - Hommage en honneur, een emotionele hommage met bevriende artiesten
Arno, hommage with special guests - Een eresaluut om U tegen te zeggen, een emotionele hommage met bevriende artiesten, die zijn laatste levenswens hebben vervuld. De man, zijn muziek en zijn solidariteitsgevoel werden omarmd. Elkaar verbinden daar ging ‘t em om. Die ‘lonesome zorro’ is nooit alleen, Godverdoeme!
Tweemaal een uitverkocht AB , tweemaal een uitverkocht Kursaal. Het waren zijn thuishavens, het multiculturele Brussel voor de samenhorigheid, de inspiratie, het nachtleven, Oostende z’n heimat, voor de mussels en om uit te waaien. De muziek was het bindmiddel in het leven van ‘le plus beau’ en was de heling in zijn de strijd tegen pancreaskanker , die hij in april 2022 verloor op 73 jarige leeftijd.
De nalatenschap van Arno is groot. Een pak artiesten eerden zijn werk tijdens z’n carrière en in deze vier concerten. Muziek die iedereen samenbrengt en diverse emoties loslaat. Een hommage en honneur, elk met zijn eigen kijk.
De hommage kreeg vaste vorm met Arno’s rechterhand Mirka Banovic en manager Cyril Prieur.
Een onvoorwaardelijk respect en liefde voor de man. In Oostende hadden we o.m. Wim Opbrouck, Stef Kamil , Stijn Meuris , PJ De Smet, BJ Scott, Zwangere Guy, Marie-Laure Béraud, Melanie de Biasio, z’n TC Matic Serge Feys - JM Aerts en de Charles et les Lulus kompanen Roland (Van Campenhout) en Ad Cominotto.
Ze brachten Arno in al z’n menselijke en muzikale gedaantes, van Tjens Couter, TC Matic , de projecten Charles et les Lulus, Charles Ernest, Subrovniks en Arno solo, in ‘t dialect , in ‘t Frans in ‘t Engels , in ‘t … . In al die nummers voelde je de aanwezigheid, de adem van onze nachtburgemeester, die innemend, somber, alleen, maatschappijkritisch, positief, extravert; swingend kon zijn en een ‘je m’en fou’ uitstraalde .
Twee en een half uur lang werden we meegevoerd in de wereld van Arno. De set startte met een video, Arno aan zee in Oostende, met het opschrift ‘Vive les moules , leve de mussels’ . Begin er maar aan …
Een sterke begeleidingsband , mag gezegd worden , die het oeuvre van Arno in al z’n aspecten meesterlijk overtuigend speelde.
“Le java” was meteen een sterke opener van Pieter-Jan, dwingende , broeierige, groovende, smachtende funkende rock van TC Matic, met enkele meesterlijke PJ-kreten op z’n Arno’s . De kronkelpasjes van de danseressen op het podium gaven het nog meer elan. Black Box Revelation frontman Jan Paternoster behoudt die spannende intensiteit met oudjes “I can dance” en “With you”. Wat een songs van Tjens Couter en TC Matic, die al die jaren overeind blijven. Verdomd, wat was dat toen origineel! Paternoster hitst het publiek op met deze opbouwende springerige rockers in de openingsfase. Belpop ten top! We mogen intussen het breekbare “Mourir à plusieurs” niet vergeten van één van de ex-partners, ML Béraud .
Hier werd reeds diep gegaan, het klonk hectisch, chaotisch, hyperkinetisch als ontroerend, pakkend, geordend.
“Marie tu m’as (Marie Thumas)” uit het ‘Ratata’ album van 90 (we vinden het ook terug op het ‘A la française’ album) klonk sfeervol, intrigeerde met de keys en deed ons even afkoelen. Het was de voorzet naar Wim Opbroucks bijdrage, die een positive vibe verwezenlijkte op “Je veux nager”, “Tango de la peau” en “Vive ma liberté” ; een heupwieg , een swing door accordeon, de grappige interventies en enkele gevatte tunes als o.m. de skareggae van Selector’s “On my radio”, zorgden voor de nodige ambiance en een feestgevoel.
Gas wordt teruggenomen op “Dans mon lit”, gezongen door Patricia Kaas , de song is nachtelijk getint , donker, sfeervol , sensueel.
We worden steeds heen en weer geslingerd in stemming op deze hommage , wat de set nu net spannend en creatief houdt. Je kan je voorstellen hoe Arno zich voelde en zich uitleefde op verschillende momenten . Op doorleefde wijze krijgen we de klassieker “Lonesome zorro”, ook al van ‘Ratata’ door Stef Kamil, hier worden danspasjes gewaagd op het semi-akoestisch gitaargetokkel. Mooi overtuigend terug.
De blues is geworteld in het hart van onze Arno. Letterlijk schuimt mans Oostendse Bonsoir op het Charles et les Lulus project uit 91 met Roland en Ad Cominotto. Roland, bijna tachtig, heeft nog niet teveel in vocals ingeboet en is een gitaarvirtuoos zoals onze Toots op mondharmonica. Deskundig wordt hij op het podium gebracht en samen met Ad op accordeon/piano stappen we de nachtkroeg in Na het kroeglied “Drink till I sink” is BJ Scott van de partij, die op voortreffelijke wijze “Ants in my tea” mee zingt. Het geeft dit intens bezwerende, groovy, swampy nummer nog meer zeggingskracht. BJ Scott ontpopt zich als een diva op diverse nummers tijdens deze set , “Dancing inside my head” (uit ‘Idiots savants’ (93)), kon eigenlijk niet ruwer zijn; iets verderop kregen we het gedreven “The jean genie”, een duet met Pieter-Jan, dat buigzaam inspiratiebron David Bowie eert. En ja, vergeet nog het chanson-getinte “Ils ont changé la chanson” niet , met een smaakvolle kermistune, samen met Stephan Eicher; wat ze ook deden met deze song , het Engels en het Frans kruisen elkaar perfect.
In deze hommage gaan de begeleidingsband en de artiesten breed en geven een eigen, unieke kijk aan het materiaal o.a. Stef Kamil is er terug met eentje van TC Matic, “Living in my instinct” uit het fel gerespecteerde ‘Choco’ album (83), het gromt, knarst, tintelt, sprankelt door de diepe en snedige instrumenten; het donkere “Elle adore le noir” wordt rijkelijk gekleed door de zegzang van Melanie de Biasio, de kronkelende gitaarlicks, de diepe bas, de droge drums en de aanzwellende keys.
We halen nog terecht het muzikaal krachtvoer aan met Stijn Meuris, “The parrot brigade” en “Ha ha”, die de sleutel Feys - JM Aerts van TC Matic compleet maakte.
Wat een boeiende wisselingen steeds. Het hoofdstuk ‘Vivre’ omhelsde de laatste jaren van onze man, “Take me back” was intiem, emotioneel, pakkend door Patricia Kaas gezongen. Arno waakte over “Les yeux de ma mère”, sober, broos, elegant, enkele begeleid met Serge Feys op piano. We moesten hier even op adem komen.
De video ‘solo gigolo’ van een moegestreden Arno leidde ons naar de laatste weken. “Il est tombé le ciel” klonk nog gevoeliger door ex-partner ML Béraud. Meer dan tijd nu om opnieuw uit die gevoeligheid te stappen en in vuur en vlam te geraken met enkele classics als eindsprint: “Viva boema (Stijn Meuris) die ontaardde in noisepop, “Putain putain” (Zwangere Guy), “Oh lal la la” (Stef Kamil) en “Les filles du bord de la mer” (Opbrouck-Caminotto), songs met een meezinggehalte, die de samenhorigheid sterken en het multi-culturele binden. Hier kon het publiek zich eens volledig laten gaan. Al de guests kwamen het podium op en maakten een terechte buiging naar hun grootmeester op het grote scherm achter hen.
Arno zal erg tevreden zijn van wat hier vanavond twee en half uur werd gebracht, wat een diversiteit en creativiteit, een aanhoudend balanceren tussen innemendheid en extravertie, tussen Brussel en Oostende, een ‘lonesome zorro’ die nooit alleen is , godverdoeme; leve de mussels, vive les moules. We hebben het geweten. Schitterende hommage!
Organisatie: Kursaal, Oostende