Hunter - Klasbakken met veel charisma
Hunter + Witchlords
De Belgische heavymetalband Hunter trok voor de releaseconcert van het nieuwe album ‘Rebel Angels Rise’ naar de Asgaard in Gentbrugge. Met misschien minder volk voor het podium dan toen ze vorige maand op Alcatraz speelden, maar de fans waren met genoeg om er een zweterig feestje van te maken.
Witchlords mocht openen op deze albumreleaseshow. De bands zitten muzikaal bij elkaar in de buurt dus voor het publiek was dit zeker een goede opwarmer. Witchlords verraste ons in 2019 door vanuit het niets het prima album ‘Demons In The Dark’ uit te brengen, met prima klassieke powermetal. Inmiddels zijn we een coronapandemie verder en werkt de band reeds aan nieuw materiaal, maar dat kregen we nog niet te horen.
Live is zanger Kristof de master of ceremonies bij Witchlords. Hij beschikt over een zangtechniek die flink wat bekende Vlaamse metalzangers in de schaduw zet. En de band heeft voorts vooral prima songs. De leukste nummers in de set waren “Blood For The Bloodgod”, “Chaos” en “Demons In The Dark”. Het publiek in de Asgaard wist het allemaal wel te smaken en de vuisten gingen massaal de lucht in tussen de nummers. Dat de bindteksten nu eens in het Engels waren en dan weer in het Nederlands, daar vallen we niet echt over. Deze band moet nog wat groeien inzake de attitude op het podium, en aan de poses en de looks kan nog wat gesleuteld worden. Ondertussen laten we dit getalenteerde viertal in alle rust werken aan dat tweede album en we hebben er nu al alle vertrouwen in dat dat goed komt.
Tomb Kings / The Horde / The Sorcerer’s Spell / Hero’s Fate / Blood For The Bloodgod / Master Of Fear / Green Menace / Chaos / Demons In The Dark
Na hun passage op Alcatraz (als vervanger van Fifth Angel) in Kortrijk en de lovende kritieken die ze daarvoor kregen hebben ze bij Hunter voldoende vertrouwen getankt om op volle kracht door te zetten met de promotie van hun nieuwe album ‘Rebel Angels Rise’.
Zanger David komt op met de hoed die nog verwijst naar het artwork van het vorige album en met twee songs (“Dominion” en “Infiltrator”) van dat vorige album - die zelfs van de nog oudere EP ‘Death Shall Have Dominion” stonden - als openers van de live-set in de Asgaard beginnen we ons af te vragen of we wel op het juiste releaseconcert beland zijn. Het zou toch over dat nieuwe album moeten gaan op zo’n avond? “Dominion” staat in een heropgenomen versie als extraatje op het nieuwe album, dus dat klopt dan toch wel. En als Hunter als derde nummer de nieuwe single “Wicked” inzet, krijgen de fans waarvoor ze gekomen zijn.
Misschien was de start met de oude nummers een strategische keuze. Een releaseconcert brengt toch wat stress met zich mee en als je dan kan terugvallen op nummers die je goed in de vingers hebt, dan brengt dat waarschijnlijk een zekere rust. Tegelijk begeef je je als band met de fans op vertrouwd terrein, want ook de fans moeten nog wennen aan het nieuwe materiaal. Zo bekeken kunnen we enkel bewondering hebben voor het doorzicht dat ze hebben bij Hunter.
Eens de hoed aan de kant gaat, zien we dat zanger David niet enkel vocaal maar ook visueel gelijkenissen vertoont met Rob Halford van Judas Priest. Misschien zijn we wat misleid door het lederen jasje met de kettingen en spikes, de bril, het baardje, de zich terugtrekkende haarlijn, … maar dat zijn elementen die al lang niet meer uitsluitend aan Halford toe te schrijven zijn. Vocaal is David geen Rob Halford, maar met misschien meer ervaring dan techniek laat hij mooie dingen horen.
Alle vijf de bandleden stonden met veel goesting en overtuigingsdrang op het relatief kleine podium van de Asgaard: het publiek in de ogen kijkend, de rand van het podium opzoekend, een paar synchrone moves, duels waarin de gitaristen het wijdbeens tegen elkaar opnemen, …
Het showgehalte is bij Hunter al net zo hoog als de muzikale techniek. De Asgaard is bovendien zo beperkt in oppervlakte dat je ook perfect kan zien wat de drummer doet. Dat is al net zo’n volksmenner als de rest van de band. Bij “Requiem”, de afsluiter van de reguliere set, krult hij na elke slag op de snare zijn drumstok sierlijk langs zijn hoofd en is dan net op tijd om voor de volgende slag. Als je daar op het einde van een kolkende set nog aan denkt, dan ben je goed bezig.
De set was een mix van alle nieuw en wat ouder werk, waarbij “The Knight Of The Black Rose Part 1” (van het debuut) naadloos overliep in”Part 2” (van ‘Rebel Angels Rise’). Volgens David volgt de ontknoping van het verhaal in de lyrics - voor wie drie jaar wil wachten – in “Part 3”. Voor de fans was dit releaseconcert een feestje en je zag dat ook de band stond te genieten op het podium. Zelfs de doorgaans ietwat nors kijkende gitarist Joost stond met een kleine glimlach te genieten. De obligate bisronde bestond uit de oudjes – noem het maar ‘klassiekers’ - “Then Comes The Night” en “Glorious”.
Hunter bewees in de Asgaard dat ze niet enkel een album van internationale allure uit hebben, hun concerten voldoen aan dezelfde hoge standaard.
Dominion / Infiltrator / Wicked / Morior Invictus / Underground / The Forge / Rebel Angels Rise / Suffocate / No Man’s Land / The Knight Of The Black Rose – Part 1 / The Knight Of The Black Rose – Part 2 / Requiem / Then Comes The Night / Glorious
Organisatie: Asgaard, Gentbrugge (ism Grimm)
King Gizzard & The Lizard Wizard - Een fenomenale rollercoaster
Midden in het festivalseizoen last KGATLW, één van de meest veelzijdige en productieve bands op de aardbol, ook enkele zaalconcerten in. En deze zijn zowaar nog legendarischer dan de festivalsets. Dat de heren zichzelf nooit beu zullen worden is meer dan duidelijk, iedere avond gaan ze resoluut voor een andere setlist en daarbij zijn ze helemaal niet vies van een grondig potje jammen.
Hun live sets zijn doorgaans waanzinnige trips doorheen een tropenbos van genres. Psychrock, trashmetal, hip-hop, jazzfunk, touareg-rock, blues, boogie. You name it, they serve it.
In Lille maken ze een vliegende start. Ze zetten een rollercoaster van jewelste in met de geweldige medley “I’m In Your Mind/Cellophane” (check dat album uit 2014, de fantastische plaat die voor ons de ontdekking was van dit geweldige combo) en vlak daarna “Supercell”, “Converge” en “Witchraft”, een razend trio uit die recentste trashmetal plaat ‘PetroDragonic Apocalypse…’. Het tempo in dat eerste half uur is verschroeiend, de intensiteit is ongeëvenaard, de energie is van een andere planeet.
Het gaspedaal mag even wat losser met “Magenta Mountain”, een elektronisch tussendoortje dat uitmondt in een adembenemende gitaarsolo. Met “The Grim Reaper” wordt de beste retro hiphop naar boven gehaald, en net op het moment dat wij zitten te denken “dit is verdomme even heet en bruisend als de geniale Beastie Boys” breien ze er een stukje “Intergalactic” tussen, briljant. Dan komen de Oosterse gitaartjes uit het rek en worden de brilslangen uit hun manden gerockt met het avontuurlijk “Static Electricity”, het trippende “ONE” en een furieus “Billabong Valley”.
Vervolgens is het jammen geblazen, “Ice V” is een lange jazzfunkrock-jam van het soort dat Prince ook wel eens in zijn livesets durfde bovenhalen, uitdagend, verrassend, muzikaal geniaal en niet bang van een flinke hap spontane improvisatie. Ook “Boogieman Sam” krijgt een uitvoerige beurt, en deze keer zijn het stampende boogie en heerlijke blues die voor de magie zorgen, met een hoofdrol voor een fenomenale mondharmonica.
Moet er nog zand zijn, afsluiter is het grandioos rockende “The Dripping Tap”. Op het gevarieerde album ‘Omnium Gatherum’ is dit de schitterende opener, goed voor 18 minuten van de meest zinderende gitaarrock. Hiermee worden nog eens alle ramen en deuren wagenwijd opengezet. De band raast, jamt, ramt en bruist alsof ze van geen ophouden willen weten.
Pas na 2 uren gaat de stekker eruit. In die tijd heeft King Gizzard alles gewonnen, de heren gaan naar huis met 5 grammy’s, in de categorieën rock, blues, funk, hip-hop en metal.
Pics homepag @Wim Heirbaut (set AB, Brussel in 2019)
Organisatie: Aéronef, Lille
Royal Blood - Een intieme, exclusieve showcase op het nieuwe album ‘Back to the water below’
Als promo van het nieuwe album ‘Back to the Water Below’ (komt uit op 1 september!) , speelden Royal Blood (Mike Kerr en Ben Thatcher) een intieme en exclusieve show voor een 300-tal genodigden in Brussel. Het was StuBru die met de wedstrijd ‘Op de eerste rij’ dit concert organiseerde. Musiczine had een duo-ticket weten te bemachtigen.
Het was een 55 minuten en 11 nummers durende korte maar zeer krachtige, energieke set.
Het duo, die het uitgangbord zijn voor ‘Garagerock’ doen het genre alle eer aan. Ben op drums en Mike die de zang en het gitaarwerk op zich neemt, zijn na 10 jaar zo op mekaar ingespeeld dat ze op geen foutje kunnen worden betrapt. Ze hebben dan ook al meer dan 600 shows op hun naam staan.
Hun motto was rockend krachtvoer zonder al te veel bleek ‘blahblah’ (enkel een 4-tal keer “Thank yo so much”).
De korte set kende geen moment van zwakte. De oudere nummers blijken het nog altijd bijzonder goed doen, “Lights out”, “Little monster” en vooral de afsluiter “Figure it out” blijven rockbommen die je bij de keel grijpen en waarvan al je haar op je lijf gaat rechtstaan. Beresterk.
Ook de drie nieuwe nummers ongeveer, moesten niet onderdoen, live gebracht met assistentie van een pianist blijven ze stevig rockend overeind. Het worden zeker blijvers.
Na deze sessie zijn ze absoluut klaar om hun wereldtournee aan te vatten. Ze bevestigen dat ze bij de besten horen in hun genre, ze behouden de basis van harde rock met hoofdzakelijk drum en gitaarwerk maar een synthesizer of piano erbij is geen vloek.
Een leuke ontmoeting na de show hadden we met de gitarist van RHEA die hun grote voorbeeld kwam bewonderen en volgens hem ook, om wat bij te leren van de Mike.
Setlist : Out of the black , Come on over , Boilermaker , Lights out , Pull me through , Trouble’s coming , Mountains at midnight , Little monster , How did we get so dark? , Shiner in the dark , Figure it out.
Organisatie: VRT (ism StuBru)
Césars Palace - Het ideale vaccin tegen Cerebro Vasculaire Accidenten
De prille twintigers van Césars Palace deden terecht wat ze kunnen en moesten doen: Hun plaats opeisen. An offer you’re not able to refuse. En hoe!
Na de eerste noten was de halsslagader meteen geraakt. Er zal geen veilige plaats meer te speuren vallen. CP pakt met zijn drietjes je bij de strot, laat je niet meer los en walst het publiek professioneel plat met het equivalent van enkele Fukushima’s om dan het overwelmd publiek achter te laten met een heerlijke feedback. Dit mogen meemaken vergt wat energie die dubbel en dik terug krijgt.
Amenra meets Tool meets Godspeed You Black Emperor meets Stake……? Laten we niet raaskallen: Deze non-conformisten zijn niet zo maar in een vakje te stoppen. CP is nu al een heel matuur concept dat vele genres gewoonweg overstijgt. We genieten van een perfecte balans tussen excessief geweld en geniale muzikale aanleg, tussen de brute raw power en een zekere frêleheid.
In “Kinda Nirvana” laat Tijl je meteen zien wat je zowat qua sound kunt toveren uit een SG, geruggensteund door wat we een retestrakke drum (Jannes) en baswerk (Taron) kunnen noemen. Ondergetekende krijgt met “Nightshop” een meer dan explosieve ode aan zijn witte wijn verslaving. Een pauze (nou ja) wordt ons gegund met “Stalindgrad”. Hier zie je een magistrale intro die eigenlijke subtiel opgelaagd wordt tot alweer een climax. Pure gecontroleerde gestructureerde chaos.
Heb ik dan als doorgaans niet zo milde recensent echt geen vleugje kritiek? Nee. Chockri ’s aller landen, verenigt u en boek Césars Palace.
Playlist: Kinda Nirvana, Kick, P.I.D., Kimala Shift, Stalingdgrad, Backwards Overbinder, Brainwash, Go Fund Me, FreeFucker
JH Jakkedoe, Desselgem
Forbidden is terug en maakt meteen indruk
De Amerikaanse thrashmetalband Forbidden groeide eind jaren ’80 van vorige eeuw mee met de andere, vandaag nog bekendere Bay Area-thrashmetalbands. Forbidden houdt van de Lage Landen. Hun eerste Europese concert was in 1989 op Dynamo Open Air in Nederland. Door verschillende wissels in de band was er een eerste pauze als band in 1997. In 2008 nam Forbidden een nieuwe start en speelden ze op Graspop. Dat tweede leven duurde tot 2012. Omdat zanger en stichtend bandlid Russ Anderson kampte met stem- en alcoholproblemen leek Forbidden sindsdien voor eeuwig in de koelkast te zitten. En dit jaar staan ze er plots terug. En maken ze meteen indruk
De kiem voor deze derde versie van Forbidden werd vorig jaar gelegd. Toen stond Craig Locicero – één van de oprichters van Forbidden - met de gelegenheidsband Bay Area Interthrashionals op Dynamo. Norman Skinner kwam onverwacht de gelegenheidsband op die show versterken en blaast Locicero van zijn sokken. Later doet Skinner dat nog eens als hij met Warbringer de Forbidden-klassieker “Chalice Of Blood” brengt. Locicero kan met deze zanger zowat de volledige band (in zijn laatste vorm) motiveren om te herbeginnen. Enkel nog een drummer ontbreekt. Forbidden heeft altijd uitzonderlijk goede drummers gehad. Deze keer wordt het Chris Kontos, bekend van Machine Head, Exodus, Testament, Death Angel, ….
In die nieuwe samenstelling speelde Forbidden al één concert in de Verenigde Staten. Speciaal voor Alcatraz Open Air stapt de Amerikaanse band deze zomer op het vliegtuig naar ons land. Alctraz was in 2011 – toen nog in Deinze – één van de laatste Europese concerten voor Forbidden.
Op 9 augustus maakte de band de cirkel rond met het eerste Europese concert met de herboren Forbidden opnieuw in Deinze. Deze keer niet in de Brielpoort, wel in de veel kleinere Elpee, voor een pre-party/opwarmronde voor hun show op Alcatraz een paar dagen later. Uiteraard was deze clubshow meteen uitverkocht.
De zenuwen stonden gespannen bij de band en hun entourage. Er hing dan ook heel wat van af. Als dit ene Europese festivalconcert een schot in de roos is, kan de hele Forbidden-trein opnieuw op de rails gezet worden.
Nog meer gespannen zenuwen waren er bij de lokale band Scarificator. Misschien niet zozeer omdat ze mogen openen voor hun helden, maar misschien vooral omdat ze – door een ellenlange soundcheck van de Amerikanen – zelf nauwelijks een kwartier krijgen om op te stellen en te soundchecken. Ze laten dat evenwel niet aan hun hart komen en gaan er volledig voor.
Scarificator is een relatief jonge band uit Gent (uit de Bronx van Ledeberg) die thrash mengt met death. Om het met de woorden van Kat van de Elpee te zeggen: ze zijn jong, wild en goed. En ook belangrijk: ze slaan geen stappen over. In 2020 brachten ze hun demo met drie tracks uit (die daarna heruitgebracht werd door Screaming Skull Records) en ze speelden een paar band battles en heel wat supports voor lokale en internationale bands. Hun debuutalbum is klaar. Het moet enkel nog opgenomen worden en dan volgend jaar mogen we dat met z’n allen beluisteren.
In de Elpee speelde Scarificator alle nummers van de demo en dan de nieuwe nummers van het album (één nummer had zelfs nog gewoon de werktitel ‘Nee’, maar toch krijgt hij van mij een dikke ‘Ja’).
Scarificator stond met veel enthousiasme en vertrouwen op het podium van de Elpee. Zanger Wietse is heel podiumvast, maar de tijger met de coolste poses en moves is toch bassist Wouter. Gitarist Emile-Arthur heeft het voordeel dat hij in nog wat andere bands speelt of gespeeld heeft. Ondanks hun relatief jonge leeftijd en de weinige jaren op de teller als band straalt Scarificator live vooral maturiteit uit. Ze spelen strak en snel, met een mooi evenwicht tussen agressie en melodie. Als ik een top 3 moet maken van hun set in de Elpee, dan zet ik “Tantalising Purgatory” op 1 met “Anthropocene” en “State Of Paralysation” op twee en drie.
Het Forbidden-publiek sloot dit Gentse vijftal meteen in de armen met enthousiast applaus en vuisten die spontaan de lucht ingingen. Dit is toch wel een band om in de gaten te houden.
Forbidden had zoveel roadies, tourmanagers, technici en vriendinnen mee dat die niet allemaal in de backstage van de Elpee pasten. Dus werd de nabijgelegen platenwinkel (Coffee, Beer & Vinyl) van Steven opgevorderd. Ook paste niet al het materiaal van de Amerikaanse band op het podium. Ondanks die logistieke hindernissen was bij de Forbidden-familie heel gefocust. Het vervangen van de zanger van een band is altijd een risico. Zelfs als die heel goed is, moet die nog altijd het vertrouwen krijgen van de fans.
In de Elpee stond een kritisch publiek – met hun oude Forbidden-shirts – die er geen moeite mee zouden hebben om zich om te draaien en de deur uit te lopen als ze het niet goed vonden. Dat was gelukkig niet nodig. Skinner is een getalenteerde zanger die prima past in het Forbidden-verhaal. Hij heeft een iets andere klankkleur, bereik en volume dan Anderson en op een podium etaleert hij een andere persoonlijkheid, maar hij past perfect in het plaatje.
Het is natuurlijk een goede strategische zet van Forbidden om de Reborn-versie van de band aan het publiek te introduceren met uitsluitend oude nummers. De set in de Elpee hangt op aan het album ‘Forbidden Evil’ dat dit jaar 35 jaar oud is, aangevuld met de klassiekers “Twisted Into Form” en het aan Anderson opgedragen “Step By Step”. Nog een slimme zet: Skinner stapt het podium op met een T-shirt aan van de Belgische thrashmetalband Sanity’s Rage. En dat shirt zat blijkbaar al in zijn reiskoffer bij het vertrek in de Verenigde Staten. Dan scoor je wel bij het publiek in Vlaanderen.
Van bij het eerste nummer – “Follow Me” – is het publiek in de Elpee helemaal mee met Forbidden. Het helpt dat Skinner zich dankbaar en bescheiden opstelt en niet zo arrogant als we van veel Amerikaanse frontmannen in de metal gewoon zijn. Hij geniet er gewoon zichtbaar van dat hij nu mag zingen bij de band waar hij als tiener naar op keek en ook nog eens meekan op tournee.
De oudgedienden van Forbidden (Camacho, Locicero en Smyth) stonden in Deinze te shredden alsof de band nooit gestopt was: foutloos, retestrak, gretig, vaak de rand van het podium opzoekend, veel oogcontact met het publiek, vuistjes uitdelen, … en dan nog tijd hebben om gekke bekken te trekken. De nieuwe drummer Kontos deed zijn job meer dan degelijk.
In de bindteksten zijn Locicero en Skinner vol eerbied voor het Belgische publiek, gewoon al omdat ze daar meteen bij de nieuwe start de kans krijgen om op Alcatraz hun ding te doen. Het publiek gaat in Deinze meteen los, brult mee, zet het op een headbangen en de vuisten en hoorns gaan massaal de lucht in. De energie van het publiek wordt op het podium omgezet in nog meer energie en adrenaline bij de band.
Als de laatste noten van “Chalice Of Blood” uitsterven (de band heeft nog niet de tijd gehad om een bisronde in te studeren) beseft iedereen dat de heropstanding van Forbidden een feit is.
Een verrijzenis met Bijbelse proporties. Van Forbidden hebben we het laatste nog niet gezien.
Organisatie: Elpee, Deinze
Rammstein - Een verschroeiende déjà-vu
Vorig jaar in Oostende had Rammstein groot nieuws te verkondigen. De Duitsers beslisten namelijk om door het overweldigende succes in 2023 een vervolg te breien aan hun Europe Stadium Tour, en ze voegden al snel de daad bij het woord. De plaats van afspraak was deze keer niet de Koningin der Badsteden, maar het Koning Boudewijnstadion in Brussel. Drie avonden op een rij (3, 4 en 5 augustus) zou het Brusselse kwik in de late avond naar gevaarlijke hoogtes stijgen door de boel letterlijk en figuurlijk in vuur en vlam te zetten.
De huidige tournee kan gezien worden als het verlengde van de vorige. Voor fans die er toen bij waren, was er op het eerste zicht dan ook niet veel nieuws onder de Sonne: eenzelfde imposant podium en voorprogramma, en een setlist die grotendeels een gelijkaardige opbouw kende. Het grote verschil nu waren natuurlijk de beschuldigingen van grensoverschrijdend gedrag aan het adres van zanger Till Lindemann, en recent ook toetsenist Christian ‘Flake’ Lorenz. In het begin van de huidige tournee werden dan ook snel wat aanpassingen gedaan om het blazoen op te poetsen en de seksuele provocaties tot een minimum te herleiden. Zo werd o.a. ‘row zero’ (lees: een viprij vooraan voor dames die achteraf uitgenodigd werden op de afterparty) afgeschaft, verdween “Pussy” en “Dicke Titten” van de setlist en werd het reuzepiemelkanon ook niet meer van stal gehaald.
Wij waren erbij op 4 augustus voor een optreden dat ondanks de bovengenoemde controverse niet teleurstelde en de fans waar voor hun geld gaf.
Zoals vorig jaar mochten de Franse dames van Duo Abélard het publiek opwarmen met enkele pianoversies van Rammsteinliederen. Hoewel de bewerkingen (opnieuw) best te pruimen waren en men het optreden kon beschouwen als een rustige opbouw naar de set van de Duitsers, gingen velen waarschijnlijk geen ‘nein’ gezegd hebben tegen een ander voorprogramma met meer naam en ballen. Duo Abélard bracht voornamelijk muziekbehang van nummers die we al de ganse middag door de speakers konden horen. Voor fans die toch veel geld neertelden om hun idolen te zien, lijkt een degelijke opwarmer ons wel een mooie geste.
Toch gunnen we de pianistes een plaatsje op de tourbus, want hun muzikale begeleiding bij “Engel” op het kleinere B-podium zorgde ook nu weer voor een bescheiden kippenvelmomentje.
Omstreeks 20.30 u. daalde Till Lindemann dan deus/diabolus ex machina-gewijs (schrap wat niet past) neder op het podium terwijl opener “Rammlied” ingezet werd. Terwijl hij de eerste noten zong, kwam er uit zijn mond een fel licht. Het was niet geheel duidelijk of dit effectief een lichtje was, of dan toch zijn vurige tong. De dag van vandaag zou een mens beginnen twijfelen. Hoe dan ook, dit nummer was een veel betere opener dan vorig jaar. Toen kreeg Oostende “Armee der Tristen” voorgeschoteld, een voor velen toen onbekend nummer uit de laatste worp ‘Zeit’ (2022). Bij “Rammlied” echter, dat ondertussen alweer dateert van 2009, was de blijk van herkenning groot en werd onmiddellijk het vuur aan de lont gestoken van een set die zowel letterlijk als figuurlijk de boel georkestreerd in de fik stak.
De set bestond verder uit quasi dezelfde muzikale als visuele bouwstenen als vorige jaren. Variatie kregen we vooral in de eerste 45 minuten, waarbij o.a. “Bestrafe mic”h een aangename nieuwkomer op de setlist was. Niet enkel is dit een dijk van een plaat die menig hoofd slaafs deed meeknikken op het ritme, ook deed het de lachspieren een eerste maal in werking treden toen de klungelige toetsenist Flake Lindemann probeerde een portie billenkoek te geven met een naar Rammsteinse normen eerder kleine zweep. Lindemanns wraak was zoet, toen hij de arme man later tijdens “Mein teil” meermaals probeerde te koken in een grote ketel met een arsenaal aan vlammenwerpers waar zelfs Poetin begint van te kwijlen. Een stukje theater dat een beetje fan trouwens al meermaals gezien heeft, maar toch niet verveelt.
Vanaf “Zeit”, nummer negen op de lijst, kregen we dezelfde setlist voorgeschoteld als vorig jaar. Enkel “Pussy” werd zoals eerder vermeld wel vervangen door het brave “Ohne dich”. Toch hadden we niet het gevoel dat we naar de zoveelste herhaling van F.C. De Kampioenen aan het kijken waren, want dergelijk muzikaal en visueel spektakel krijgen we toch niet vaak te zien en te horen. Ondanks enkele smakeloze toetsen, zoals de uitgemolken “Deutschland” remix van een tot dj ontpopte gitarist Richard Z. Kruspe, smulden we van dit optreden. Vooral het gelijknamige lied “Rammstein”, waarbij Lindemann vurige tentakels uit zijn rug schoot, blijft op ons netvlies gebrand.
Rammstein bracht ons opnieuw een gesamtkunstwerk dat niet teleurstelde. Ondanks het grote showelement en de tonnen brandstof die de lucht ingespoten werden, was het toch opnieuw de energie en muzikale kunde die dit optreden memorabel maakten. En Lindemann? Die kweelde alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Enkel tijdens “Ich will” bleef hij het publiek 5 seconden indringend aankijken na de zin: “Wir wollen, dass ihr uns vertraut.” Als reactie kreeg hij luid applaus dat echter niet unisono klonk… Ik sluit af met de woorden: “Wir hoffen, dass unser Vertrauen nicht beschädigt wird. Bis bald?”
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5349-rammstein-04-08-2023.html?Itemid=0
Organisatie: Greenhouse Talent
Iron Maiden - The Future Past tour - Doe maar verder!
Iron Maiden - De heavy metal band die wereldwijde successen kent begon eind mei in Slovenië met hun nieuwe tour genaamd ‘The Future Past’. Een mix van nummers uit het ‘Somewhere in Time’ album en hun laatste studio album ‘Senjutsu’, dus de fans konden beginnen gokken welke nummers ze uit hun hoed gingen toveren van beide albums. Musiczine was present tijdens de show in Amsterdam, meer bepaald in de Ziggo Dome dewelke volledig uitverkocht was en er dus 17.000 fans los konden gaan samen met deze NWOBHM mastodonten!
Aftrappen deden we - zoals iedere Maiden fan ondertussen wel weet - met ‘Doctor Doctor’ van UFO, gevolgd door een tussenintro van ‘Blade Runner’ (band: Vangelis). De zaal werd nog éénmaal donker en toen knalden de tonen van meezinger ‘Caught Somewhere in Time’ uit de boxen.
Op de videoschermen stond enerzijds futuristische Eddie klaar, waar op het andere videoscherm Eddie de samoerai werd getoond, en toen zorgden de eerste riffs al voor het nodige kippenvel!
Frontman Bruce Dickinson had een zwarte zonnebril gedurende de eerste 3 nummers op zijn snoet, en het was direct duidelijk dat hij nog in topvorm is! Wat een man, wat een stem…dit ging een super avond worden. Iedereen kon logischerwijze meebrullen met de teksten, dus was het een totaal uitzinnig publiek rondom mij. En dan kwam verrassing één van de avond al de revue passeren: ‘Stranger in a Strange land’. De hoge tonen gingen moeiteloos door de microfoon wat toch wel opmerkelijk was!
‘The Writing on the Wall’ werd aangekondigd via een kort intermezzo en toen kwamen de motorrijders uit de clip voorbij op het grote videoscherm. De aanwezigen begonnen mee te klappen op het ritme waarbij de harmonie tussen de gitaristen en bassist Steve Harris duidelijk zichtbaar was. ‘Days of Future Past’ en ‘The Time Machine’ volgden, maar worden helaas niet door iedereen geapprecieerd…gelukkig kan ik wel de melodie en vakmanschap in beide nummers erkennen en stak ik vol vreugde mijn vuisten in de lucht! In het eerste nummer was het uptempo moment van de gitaren een surplus, terwijl het tweede nummer ingeleid werd met een verwijzing naar de Delorean van de films ‘Back tot he Future’. Na enige seconden stilte werden volgende woorden gesproken: “We Want Information…Information…”
Jawel, ‘The Prisoner’ (waarbij een schaakbord werd geprojecteerd – verwijzend naar de Britse TV-serie waarop dit nummer gebaseerd is) klonk verfrissend, helaas waren toch enkele haperingen te bespeuren bij de frontman, gelukkig had hij 17.000 man voor zich de deze tekst blindelings konden meebrullen… ‘Death of the Celts’ kwam als volgende aan de beurt met het rustige openingsmoment – en in feite gans het nummer ontbreekt wat snelheid - met aansluitend de klassieker ‘Can I Play With Madness’ die het publiek weer met euforie vulde. Zalig om een volle zaal te zien meebrullen met dit hitje! Eddie had er genoeg van en kwam ten tonele bij ‘Heaven Can Wait’ waarbij hij het gevecht aanging met de zanger, elk gewapend met een eigen geweer waarbij vuurwerk naar elkaar werd geschoten. Uiteraard is Eddie onsterfelijk en was hij de winnaar door Bruce zijn machinegeweer aan flarden te schieten. Een show van Iron Maiden waarbij Eddie niet op de voorgrond komt, dat zal nooit gebeuren.
Maar wat Dave Murray, Steve Harris, Adrian Smith en Janick Gers in dit nummer uit hun instrument toveren blijft toch onbeschrijfelijk! De gevechten tussen de diverse solo’s blijven een genot om te aanhoren en als dit dan nog op deze voortreffelijke wijze tijdens een live show kan gebracht worden, dan moeten we weer beamen dat dit waarschijnlijk wel de beste band in de heavy metal scéne is en zal blijven.
En toen was het tijd voor verrassing twee! Een nummer die nog nooit voor live publiek werd gespeeld en dus als primeur aan de man werd gebracht. ‘Alexander The Great’ is een verwijzing naar de Macedonische koning van 365 tot 323 voor Christus en enkele van zijn gebeurtenissen worden vertolkt in dit nummer. Gans de zaal werd meegenomen op sleeptouw, iedere aanwezige was getuige van een ongekend moment die later nog velen op het netvlies zal gebrand blijven, en met tranen in de ogen zal terugdenken aan dit moment! Opnieuw waren de gitaarsolo’s de blikvangers tijdens dit nummer! De luchtdrummers ontsproten van links naar rechts en van voor naar achter, nog nooit zo’n sfeer in een overdekte zaal gezien. De veroveringstocht van Alexander werd tot in de details nauwgezet gespeeld en ik ben blij dat ik dit heb mogen ervaren.
Met ‘Fear of the Dark’ werd teruggekeerd naar het gelijknamige album en de vele oeuh’s & aaah’s weerklonken uit de zaal. Als je spreekt over het toppunt van mee kwelen met de band, dan kan je dit nummer niet achterwege laten. Er werd vrolijk geheadbangd, mensen speelden luchtgitaar schouder aan schouder en de bandleden zagen dat ze bezig waren aan een sterke show.
Het lijflied van de band - ‘Iron Maiden’ getiteld uiteraard – zette het eindpleidooi in van dit optreden en kon Bruce niet anders dan luidkeels roepen: “Scream for me Amsterdam” en begon Janick Gers een afscheidsdansje te placeren. Samurai Eddie werd achter drummer Nicko McBrain opgeblazen tot een grote gedaante en op het podium ging hij – in de vorm van een levensgrote pop - het gevecht aan met het publiek. Afsluiten deden ze met ‘Hell on Earth’ waarbij iedereen prompt meedeed met het handenzwaaien, klassieker ‘The Trooper’ met Steve Harris die tijdens het spelen duchtig meezong met dit straf nummer, en topnummer ‘Wasted Years’ die nogmaals aantoonde dat Iron Maiden staat voor melodie, gitaarvirtuozen, topzang, vreugde, ervaring en métier! Tijdens de tonen van ‘Always Look on the Bright Side of Life’ werd een passend applaus gegeven voor dit super optreden. De nacht was nog jong en iedere café had zijn Iron Maiden setlist klaargezet om het volk verder te entertainen in de omgeving van de Johan Cruyff arena. Jaja, Iron Maiden is coming to get all of you! Uitmuntend!
Aan energie en uitstraling zou je niet zeggen dat deze mannen al van leeftijd zijn, want ze zijn klaarblijkelijk nog heel levendig op het podium en stralen overduidelijk spelplezier uit. Het beste moment van dit optreden zal ongetwijfeld de woorden van Bruce zijn: “We’re coming back”, dus een einde voor deze topband zit er gelukkig nog niet in. Doe maar verder waar jullie zo goed in zijn. Respect!
Organisatie: Live Nation
Billy F Gibbons - Zompige bluesrock zoals alleen ZZ TOP dat kan
Dusty Hill mag dan al sinds 2021 onder de Texaanse graszoden liggen, met ZZ TOP lijkt het nog lang niet gedaan. Om de haverklap staat de naam ZZ TOP nog ergens op een festivalaffiche, en ook als Billy Gibbons onder zijn eigen naam speelt, zoals hier in het Koninklijk Circus, is die typische rauwe en zompige bluesrocksound alom aanwezig.
Billy Gibbons kon op die manier wel een handvol songs uit zijn overigens voortreffelijke solo-albums in de setlist binnenloodsen, en dat zorgde ervoor dat de set niet zo voorspelbaar was als alle voormalige ZZ TOP concerten die wij mochten meemaken. Het bracht enige frisheid en spontaniteit in het geheel en dat konden wij best wel smaken.
Qua sound lagen die songs nu ook weer niet zo ver van de vertrouwde ZZ Top sound, dingen als “More,more,more” en “Missin’ Your Kissin” waren gewoon terug heerlijke no-nonsens rockers met een bluesy ondertoon.
Natuurlijk vormden de ZZ TOP klassiekers de hoofdmoot van de live set, en ook de outfit, de moves, de onvermijdelijke zonnebril en de gitaarlicks waren vintage ZZ TOP, we hadden dan ook niets anders verwacht.
Onmisbare tracks als “Gimme Al Your Lovin’”, “She Got Me Under Pressure”, “Sharp Dressed Man” en de ultieme afsluiter “La Grange” zorgden uiteraard voor het grootste herkenningsapplaus, maar wij hebben toch het meest genoten van de intieme bluesparel “Blue Jean Blues”, de vette bluesrocker “Brown Sugar” en de gemene boogiestampers “Tube Snake Boogie” en “Thunderbird”.
Onze all time ZZ Top favorieten zeg maar, songs die hier bovendien in hun meest rauwe vorm gebracht werden, stuk voor stuk tracks waarbij het gitaargenie in Gibbons tot uiting kwam, los uit de pols, bluesy as fuck, en steeds geniaal. De sublieme Hendrix cover “Foxy Lady” paste dan ook helemaal in het plaatje.
74 knobbels heeft Gibbons al op de teller staan, maar de schwung zat er volop nog in en de grauwe Texas-grom bleek onaangetast. Bij Billy Gibbons zit de baard niet in de keel, maar de keel in de baard.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Billy F Gibbons
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5116-billy-f-gibbons-08-07-2023.html
Organisatie: Gracia Live
Briqueville - Vier ruiters van de Apocalyps
Briqueville - Great gigs in the Park - We hebben de band al een handvol keer live gezien, en het is en blijft een confrontatie met de donkere kant van jezelf. Een optreden van B R I Q U E V I L L E leest dan ook als een spannend verhaal, vol verrassende wendingen, eindigend op een climax, die je compleet van de sokken blaast. Je blijft verweesd achter met de demonen die je strak in de ogen kijken. Dit zijn ‘De vier ruiters van de Apocalyps’!
Takh (****) bestaat uit muzikanten die al heel wat watertjes hebben doorzwommen; met twee drums en soms meerstemmige zang, zorgt Takh voor een totaalbeleving. De band dompelt je onder in een sombere, weemoedige sfeer. De bedwelmende riffs en de gevarieerde, verbluffende drum salvo's vormen een rode draad. Materiaal voor de donkere ziel. Ook de emotioneel beladen zang doet ons huiveren. In de donkere scene wist deze band zich alvast al te profileren.
B R I Q U E V I L L E - ze stonden al eens geprogrammeerd in de Casino, Sint-Niklaas, zie ons verslag in 2021, https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/83857-briqueville-de-ultieme-hoogmis-voor-duistere-zielen.html
Deze keer stond B R I Q U E V I L L E (*****) in een goed volgelopen 'Casino Park', waar ze bij het vallen van de duisternis zorgden voor apocalyptische taferelen. De band maakt er naar goede gewoonte geen woorden aan vuil. Een uur lang donkere putjes open gooien, vol verrassende wendingen; het klinkt oorverdovend, dreigend als ingetogen, bedwelmend, hypnotiserend, met subtiele emotievolle vocals. We worden letterlijk meegezogen in een donkere wereld. Een totaalbeleven van een comfortabel duister welbehagen en angstgevoel.
In tegenstelling tot vorige passages maakt B R I Q U E V I L L E, buiten de verbluffende spots met kleurenpracht, niet echt gebruik van extra visuele effecten. Die mag je zelf invullen. Het bijzondere is dat de beeldvorming en de fantasie telkens verschilt van persoon tot persoon. Eens binnen in die aparte huiveringwekkende en sprookjesachtige wereld van B R I Q U E V I L L E zijn er unieke kantjes om de band te leren ontdekken.
B R I Q U E V I L L E eindigt hun set met een oorverdovende climax, waarbij de instrumentatie en de vocals tot het oneindige worden open getrokken. De sound boort door de ziel heen. Je wordt buiten de realiteit gedropt om dan op zinderende wijze terug in de dagdagelijkse wereld terecht te komen. Wat een confrontatie.
Geen bis, maar dat zijn we naderhand gewoon van dit combo. Wel een indrukwekkende, fantastische magische trip.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Briqueville
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5055-briqueville-30-06-2023.html
Takh
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5056-takh-30-06-2023.html
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas (ikv Great Gigs in The Park)
Melvins - Na veertig jaar nog lang niet uitgeteld
De Melvins blijven ook na veertig jaar nog steeds een ietwat miskende groep, terwijl hun invloed op zowel de grunge als de alternatieve metal niet te verloochenen valt. Kurt Cobain was fan en zelfs een tijdje roadie vooraleer hij zelf met een groepje begon. Naar verluidt zou Buzz Osborne zich soms afvragen waarom de Foo Fighters wel het grote succes kennen en de Melvins, die er volgens hem minstens evenveel recht op hebben, niet. De vele wisselvallige platen zullen daar wellicht niet vreemd aan zijn.
Hun livereputatie daarentegen bleef onwankelbaar, ondanks dat kleine deukje na een toch wat teleurstellend optreden, vijf jaar geleden, in De Kreun, en leverde hen een grote schare bijzonder trouwe fans op.
Het concert in De Zwerver was dan ook uitverkocht.
Taipei Houston, een duo uit San Francisco die samen met de Melvins op tour zijn, mocht de avond openen. Schoon volk want drummer Myles en bassist Layne zijn de zonen van ene Lars Ulrich, drummer bij een niet onverdienstelijk metalgroepje. Die niet alledaagse opstelling met enkel een bas en drums deed onvermijdelijk denken aan Royal Blood hoewel dit toch wat excentrieker klonk. De twee creëerden een vrij stevige sound waarin veel ruimte was om het soms wel indrukwekkende drumwerk van Myles te etaleren. Maar ook Layne liet zich niet onbetuigd en ging hevig tekeer op zijn bas terwijl het hem aan podiumpresence niet ontbrak. Alleen zijn hoge, schrille stem viel me wat tegen, maar het grote mankement was toch het gebrek aan echte nummers. Ach, ik was al blij dat de broers het spoor van hun vader links lieten liggen.
De Melvins verschenen in dezelfde bezetting als vijf jaar geleden met naast King Buzzo drummer Dale Crover, die men met zijn 39 jaar dienst als een origineel lid kan beschouwen, en bassist Steven Shane McDonald (Red Kross en Off!), die zichzelf nog steeds als 'the new one' presenteert hoewel hij er ook al zo'n acht jaar bij is.
Haast triomfantelijk kwamen ze op de tonen van A-Ha's "Take on me" het podium op gewandeld: Buzz zoals gewoonlijk in een zwart, occult gewaad, Crover met oorlogsstrepen op het gelaat en een druk gesticulerende McDonald, helemaal in het rood gekleed.
Opener "Snake appeal" werd er aan een hels tempo doorgejaagd. Meteen ook het enige nummer uit hun nieuwste plaat, ‘The devil you knew, the devil you know’.
Dit was hun ‘40th Anniversary Tour’ en er werden dan ook, zoals ik vooraf hoopte, nummers geplukt uit hun volledige oeuvre, waartussen verrassend veel oud werk. Vooral doorbraakplaat ‘Houdini’ (1993) en ‘Bullhead’ (1991) kwamen ruimschoots aan bod. Het tweede nummer "Zodiac" klonk al even explosief maar werd gestoord door een incident net voor het podium. Twee straalbezopen individuen begonnen plots iedereen te duwen en te stompen, waarbij ook ikzelf rijkelijk in de klappen deelde. Dat daarbij iemand zijn bril verloor leek hen niet te kunnen deren. Dit was er echt over en dat was ook Dale Crover niet ontgaan. Hij kwam van achter zijn drumstel en joeg hen de zaal uit waarbij hij de krachttermen niet schuwde. Mooi toch, hoe de groep begaan was met zijn publiek. Net voor het optreden hadden ze trouwens nog een rolstoelgebruiker de kans gegeven om het optreden vanop de zijkant van het podium te volgen. Die eerste nummers mochten dan al bedoeld zijn als splinterbommetjes, echt raken deden ze me niet. Dat gebeurde wel met de Beatles-cover "I wanna hold your hand" dat kon bogen op enkele maffe tempowisselingen.
Twee nummers verder trokken ze me met het nochtans zeer recente "Never say you're sorry" helemaal over de brug. Dit waren de Melvins zoals ik ze het liefst hoor: sludgy, hoekig en meeslepend.
Vanaf nu ging het crescendo en bleven we struikelen over de talloze hoogtepunten. Het heilige vuur dat ik vijf jaren geleden in Kortrijk zo miste laaide hier nu in alle hevigheid op. Dale Crover mokerde als nooit tevoren op zijn drums. Buzz struinde, met zijn bizarre haardos schuddend, over het podium en kneep daarbij telkens de juiste noten uit zijn gitaar. Je zal hem wellicht nooit terugvinden in een lijstje met beste gitaristen, toch klinkt zijn gitaarspel verdomd adequaat. En dan was er nog de onvermoeibaar dansende Steven McDonald wiens rol als bassist niet overschat kan worden. Nu nog net niet de langst dienende bassist bij de Melvins die bekend staan als een kerkhof van bassisten, het zegt wel wat.
De finale werd al vroeg ingezet met het door McDonald gezongen "A history of bad men". Daarna volgden nog een drietal onverwoestbare krakers uit het verleden die ons compleet murw beukten: "Honey bucket", "Revolve" en "Night goat".
Na veertig jaar kon er wel een ‘encore’ af grapte Dale Crover terwijl hij ook nog even terugkwam op zijn interventie tijdens het begin van de set. Dit was iets wat hij nooit eerder deed terwijl hij Leffinge wel een heel speciaal dorp vond met maar liefst twee ‘village idiots’. Waarna een hemels log en zwaar "Boris" volgde dat eindigde met King Buzzo moederziel alleen op het podium maar zelfs zonder zijn twee onwrikbare steunpilaren ging hij verrassend genoeg niet onderuit.
Voor wie eraan mocht twijfelen: de Melvins zijn nog lang niet uitgeteld.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut (Trix, Antwerpen op 25 juni 2023)
Melvins
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5051-melvins-25-06-2023.html?Itemid=0
Tapei Houston
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5050-tapei-houston-25-06-2023.html?Itemid=0
Organisatie: VZW De Zwerver - Leffingeleuren, Leffinge
Arno, hommage with special guests - Hommage en honneur, een emotionele hommage met bevriende artiesten
Arno, hommage with special guests - Een eresaluut om U tegen te zeggen, een emotionele hommage met bevriende artiesten, die zijn laatste levenswens hebben vervuld. De man, zijn muziek en zijn solidariteitsgevoel werden omarmd. Elkaar verbinden daar ging ‘t em om. Die ‘lonesome zorro’ is nooit alleen, Godverdoeme!
Tweemaal een uitverkocht AB , tweemaal een uitverkocht Kursaal. Het waren zijn thuishavens, het multiculturele Brussel voor de samenhorigheid, de inspiratie, het nachtleven, Oostende z’n heimat, voor de mussels en om uit te waaien. De muziek was het bindmiddel in het leven van ‘le plus beau’ en was de heling in zijn de strijd tegen pancreaskanker , die hij in april 2022 verloor op 73 jarige leeftijd.
De nalatenschap van Arno is groot. Een pak artiesten eerden zijn werk tijdens z’n carrière en in deze vier concerten. Muziek die iedereen samenbrengt en diverse emoties loslaat. Een hommage en honneur, elk met zijn eigen kijk.
De hommage kreeg vaste vorm met Arno’s rechterhand Mirka Banovic en manager Cyril Prieur.
Een onvoorwaardelijk respect en liefde voor de man. In Oostende hadden we o.m. Wim Opbrouck, Stef Kamil , Stijn Meuris , PJ De Smet, BJ Scott, Zwangere Guy, Marie-Laure Béraud, Melanie de Biasio, z’n TC Matic Serge Feys - JM Aerts en de Charles et les Lulus kompanen Roland (Van Campenhout) en Ad Cominotto.
Ze brachten Arno in al z’n menselijke en muzikale gedaantes, van Tjens Couter, TC Matic , de projecten Charles et les Lulus, Charles Ernest, Subrovniks en Arno solo, in ‘t dialect , in ‘t Frans in ‘t Engels , in ‘t … . In al die nummers voelde je de aanwezigheid, de adem van onze nachtburgemeester, die innemend, somber, alleen, maatschappijkritisch, positief, extravert; swingend kon zijn en een ‘je m’en fou’ uitstraalde .
Twee en een half uur lang werden we meegevoerd in de wereld van Arno. De set startte met een video, Arno aan zee in Oostende, met het opschrift ‘Vive les moules , leve de mussels’ . Begin er maar aan …
Een sterke begeleidingsband , mag gezegd worden , die het oeuvre van Arno in al z’n aspecten meesterlijk overtuigend speelde.
“Le java” was meteen een sterke opener van Pieter-Jan, dwingende , broeierige, groovende, smachtende funkende rock van TC Matic, met enkele meesterlijke PJ-kreten op z’n Arno’s . De kronkelpasjes van de danseressen op het podium gaven het nog meer elan. Black Box Revelation frontman Jan Paternoster behoudt die spannende intensiteit met oudjes “I can dance” en “With you”. Wat een songs van Tjens Couter en TC Matic, die al die jaren overeind blijven. Verdomd, wat was dat toen origineel! Paternoster hitst het publiek op met deze opbouwende springerige rockers in de openingsfase. Belpop ten top! We mogen intussen het breekbare “Mourir à plusieurs” niet vergeten van één van de ex-partners, ML Béraud .
Hier werd reeds diep gegaan, het klonk hectisch, chaotisch, hyperkinetisch als ontroerend, pakkend, geordend.
“Marie tu m’as (Marie Thumas)” uit het ‘Ratata’ album van 90 (we vinden het ook terug op het ‘A la française’ album) klonk sfeervol, intrigeerde met de keys en deed ons even afkoelen. Het was de voorzet naar Wim Opbroucks bijdrage, die een positive vibe verwezenlijkte op “Je veux nager”, “Tango de la peau” en “Vive ma liberté” ; een heupwieg , een swing door accordeon, de grappige interventies en enkele gevatte tunes als o.m. de skareggae van Selector’s “On my radio”, zorgden voor de nodige ambiance en een feestgevoel.
Gas wordt teruggenomen op “Dans mon lit”, gezongen door Patricia Kaas , de song is nachtelijk getint , donker, sfeervol , sensueel.
We worden steeds heen en weer geslingerd in stemming op deze hommage , wat de set nu net spannend en creatief houdt. Je kan je voorstellen hoe Arno zich voelde en zich uitleefde op verschillende momenten . Op doorleefde wijze krijgen we de klassieker “Lonesome zorro”, ook al van ‘Ratata’ door Stef Kamil, hier worden danspasjes gewaagd op het semi-akoestisch gitaargetokkel. Mooi overtuigend terug.
De blues is geworteld in het hart van onze Arno. Letterlijk schuimt mans Oostendse Bonsoir op het Charles et les Lulus project uit 91 met Roland en Ad Cominotto. Roland, bijna tachtig, heeft nog niet teveel in vocals ingeboet en is een gitaarvirtuoos zoals onze Toots op mondharmonica. Deskundig wordt hij op het podium gebracht en samen met Ad op accordeon/piano stappen we de nachtkroeg in Na het kroeglied “Drink till I sink” is BJ Scott van de partij, die op voortreffelijke wijze “Ants in my tea” mee zingt. Het geeft dit intens bezwerende, groovy, swampy nummer nog meer zeggingskracht. BJ Scott ontpopt zich als een diva op diverse nummers tijdens deze set , “Dancing inside my head” (uit ‘Idiots savants’ (93)), kon eigenlijk niet ruwer zijn; iets verderop kregen we het gedreven “The jean genie”, een duet met Pieter-Jan, dat buigzaam inspiratiebron David Bowie eert. En ja, vergeet nog het chanson-getinte “Ils ont changé la chanson” niet , met een smaakvolle kermistune, samen met Stephan Eicher; wat ze ook deden met deze song , het Engels en het Frans kruisen elkaar perfect.
In deze hommage gaan de begeleidingsband en de artiesten breed en geven een eigen, unieke kijk aan het materiaal o.a. Stef Kamil is er terug met eentje van TC Matic, “Living in my instinct” uit het fel gerespecteerde ‘Choco’ album (83), het gromt, knarst, tintelt, sprankelt door de diepe en snedige instrumenten; het donkere “Elle adore le noir” wordt rijkelijk gekleed door de zegzang van Melanie de Biasio, de kronkelende gitaarlicks, de diepe bas, de droge drums en de aanzwellende keys.
We halen nog terecht het muzikaal krachtvoer aan met Stijn Meuris, “The parrot brigade” en “Ha ha”, die de sleutel Feys - JM Aerts van TC Matic compleet maakte.
Wat een boeiende wisselingen steeds. Het hoofdstuk ‘Vivre’ omhelsde de laatste jaren van onze man, “Take me back” was intiem, emotioneel, pakkend door Patricia Kaas gezongen. Arno waakte over “Les yeux de ma mère”, sober, broos, elegant, enkele begeleid met Serge Feys op piano. We moesten hier even op adem komen.
De video ‘solo gigolo’ van een moegestreden Arno leidde ons naar de laatste weken. “Il est tombé le ciel” klonk nog gevoeliger door ex-partner ML Béraud. Meer dan tijd nu om opnieuw uit die gevoeligheid te stappen en in vuur en vlam te geraken met enkele classics als eindsprint: “Viva boema (Stijn Meuris) die ontaardde in noisepop, “Putain putain” (Zwangere Guy), “Oh lal la la” (Stef Kamil) en “Les filles du bord de la mer” (Opbrouck-Caminotto), songs met een meezinggehalte, die de samenhorigheid sterken en het multi-culturele binden. Hier kon het publiek zich eens volledig laten gaan. Al de guests kwamen het podium op en maakten een terechte buiging naar hun grootmeester op het grote scherm achter hen.
Arno zal erg tevreden zijn van wat hier vanavond twee en half uur werd gebracht, wat een diversiteit en creativiteit, een aanhoudend balanceren tussen innemendheid en extravertie, tussen Brussel en Oostende, een ‘lonesome zorro’ die nooit alleen is , godverdoeme; leve de mussels, vive les moules. We hebben het geweten. Schitterende hommage!
Organisatie: Kursaal, Oostende
The Cult - Punchy masterclass in afgestofte klassiekers
Tja, daar sta je dan als band met ruim vier decennia op de teller: artistiek niets meer te bewijzen, én steeds meer beseffend dat de overgebleven fans toch vooral naar je shows afzakken voor a trip down memory lane. Met het nieuwe album ‘Under the Midnight Sun’ ondernam het naar de States uitgeweken Engelse (goth)rock instituut The Cult vorig jaar toch een moedige poging om dat platgetreden pad te verlaten. Moedig, maar helaas ook wat halfslachtig: een paar puike singles die knipogen naar hun jaren ’80 heyday, maar evenzeer behoorlijk wat filler materiaal dat zelfs doorwinterde adepten naar de ‘Skip’ functie doen grijpen. De aankondiging dat er na 10 jaar eindelijk nog eens een nieuwe Cult tournee mét Belgische halte zat aan te komen deed die kritiek echter snel verstommen.
Ter aftrap van de drie weken durende Europese ‘Under the Midnight Sun’ tour sloeg het Cult circus afgelopen woensdag haar tenten op in een bloedhete AB. Bij het vastleggen van de ‘nieuwe’ setlist trekken kernleden Ian Astbury en Billy Duffy duidelijk de kaart van de veilige keuzes, hier en daar gekruid met een paar creatieve uitspattingen. Voortgestuwd door het furieuze “Rise” uit het bijna-metal album ‘Beyond Good and Evil’ (’01) schoot de band uit de startblokken met een splijtende demarrage. Nooit vies van Het Grote Gebaar of een ferme brok symboliek slingerde The Cult meteen een niet mis te verstaan statement de zaal in: ook in het post-pandemische tijdperk willen de veteranen volop blijven meedraaien in het dolle rock-’n-roll wereldje. Astbury’s bariton klonk in het prille begin van de set nog als een verkouden misthoorn, maar dat euvel werd snel rechtgezet vanaf “Sun King” wiens funky baslijn heerlijk heen en weer kaatste over een legioen ja-knikkende 40-plussers. De charismatische frontman was qua bindteksten trouwens opvallend kort van stof, wat zijn makkers alle ruimte gunde om met een rotvaart door hun impressionante back catalogue te denderen.
Het pleit in het voordeel van The Cult anno 2023 dat ze blijven puzzelen aan inventieve twists om platgespeelde nummers toch fris te houden. Zo kwam tijdens het eerste meezingmoment “Sweet Soul Sister” ineens een flard van The Doors klassieker “L.A. Woman” bovendrijven. Er is veel verloren gegaan tijdens de corona pandemie, maar Astbury’s fascinatie voor Jim Morrison zit voorgoed in ’s mans met een bandana omklemde brein gebeiteld. Ook de door wah-wah gitaar voortgestuwde non-album single “The Witch” pronkte in Brussel op de shortlist met hoogtepunten. Dichter bij de psychedelische groove van de ‘Madchester sound’ dan dit is de band niet meer geraakt. Het beste nummer dat Primal Scream nooit heeft gemaakt? Check!
Het was zonder meer opvallend dat er over het uitgangbord van de nieuwe tour, ‘Under The Midnight Sun’, maar met weinig woorden werd gerept. Met amper twee stuks waren de nummers vanop dat nieuwe album erg dun gezaaid: zouden Astbury & co dan toch recensies lezen? Het dreigende “Vendatta X” was gebouwd op een naar Depeche Mode lonkend industrial synthpop fundament, een gewaagde én geslaagde combinatie die we niet zagen aankomen. Aan de andere kant van het spectrum verscheen “Mirror”, een vrij futloze brok gitaarrock die we nu al vergeten zijn.
Op het moment dat meestergitarist Billy Duffy zijn iconische Gretsch White Falcon laat aanrukken weten de fans van het eerste uur dat er een paar 80ies gothrock classics zitten aan te komen. De band gunt zichzelf nog steeds een nostalgische terugblik naar hun turbulente begindagen door elke avond de ruim 40 jaar oude debuutsingle “Spiritwalker” uit de (Southern) Death Cult periode in de set gooien. Uit doorbraak album ‘Love’ (’85) was een halve noot van de evergreens “Rain” en “She Sells Sanctuary” genoeg voor het AB publiek om over te schakelen naar collectieve extase modus. De zelfverklaarde indie guitar hero Duffy maakte echter het meeste indruk op “Phoenix”, waar de withete riffs en licks een huilende Astbury vergezelden op zijn imaginaire trip richting vagevuur en wedergeboorte.
De uitgebreide bloemlezing uit dat andere opus magnum, ‘Electric’ (’87), mondde tijdens de korte bisronde uit in de dubbele uppercut “Peace Dog” en de Stones rip-off “Love Removal Machine”.
Met een krappe vijf kwartier op de planken leek de groep zich wat te willen sparen voor het komende Europese avontuur, maar het bleek wel meer dan voldoende om de dikke stoflaag die zich 10 jaar lang had opgehoopt op de back catalogue van The Cult met één punchy performance weg te blazen.
Organisatie: Gracia Live
Tenacious D - Een collectieve zangstonde
Hoewel Graspop pas op donderdag zijn poorten openzwaaide voor het betere metalgeweld, moesten fans van het zwaardere genre dinsdag niet op hun honger blijven zitten. Niet enkel speelde KISS die dag in Paleis 12, enkele kilometers verder gaf Tenacious D van jetje in een broeierig en uitverkocht Vorst Nationaal.
Toegegeven, de deuntjes van de comedy rockband kunnen we bij momenten bezwaarlijk als metal beschouwen, toch wordt de band in de armen gesloten door de community.
In de zaal dan ook veel zwarte T-shirts en vooral mannen rond hun veertigste, die dus jonge kerels waren toen Tenacious D in 2001 hun gelijknamig debuut ‘Tenacious D’ de wereld instuurde. De band rond Kyle Gass en filmster Jack Black was in 2020 voor het laatst te gast in een uitverkocht Vorst Nationaal en liet ook nu weer een verpletterende indruk na.
Als opwarmertje (in een al hete tent) kregen we Steel Beans voorgeschoteld. Hoewel de naam anders doet vermoeden, was de psychedelische bluesrock van Jeremy DeBardi licht verteerbaar en werd zijn set goed gesmaakt door het reeds aanwezige volk. Wat opvallend is, is dat Steel Beans een eenmansproject is. Dat betekent dat DeBardi zowel de zang en het drum- en gitaarwerk voor zijn rekening nam. Als men in de toekomst dus zegt dat enkel vrouwen kunnen multitasken, volstaan volgende twee woorden als repliek: “Steel Beans”. Vooral Molotov Cocktail Lounge kon ons uitermate bekoren en deed bij momenten denken aan The White Stripes.
Met een kwartiertje vertraging was het dan tijd voor ‘The Greatest Band in the World’, of dat is toch hoe Tenacious D zichzelf omschrijft. Een goed bebaarde Jack Black uitgedost in een vlammende outfit en een eerder casual geklede Kyle Gass begroetten hun fans en bewapenden zich vervolgens met hun akoestische gitaren alvorens de set af te trappen. Dat de heren niet van plan waren om rustig naar een hoogtepunt toe te werken, werd duidelijk toen “Kickapoo” ingezet werd als opener. Dat de song, waarbij oorspronkelijk wijlen Dio en Meatloaf ook even hun zegje doen, een van de populairste nummers van ‘the D’ is, bewees de collectieve zangstonde die spontaan uitbrak. Een zangstonde die quasi niet meer stil viel tot het doek figuurlijk viel. Ongelofelijk om zien en horen hoe het publiek de teksten, en soms zelfs bindteksten, noot voor noot kon meezingen.
Na enkele nummers viel het Jack Black op dat ondertussen de eerste hittegolf van het jaar België aan het verschroeien was. “Shit, it’s hot in Brussels”, schreeuwde de acteur en probeerde tevergeefs zijn pens af te koelen door te wapperen met zijn shirt. Desalniettemin boette Tenacious D tijdens de ganse set niet in aan energie en vuurde de ene na de andere oorwurm richting publiek. Vooral “The Metal”, “Beelzeboss (The Final Showdown)” en slotnummer “Fuck Her Gently” deden het kwik in de thermometer nog wat extra stijgen.
Grappen en grollen konden natuurlijk ook niet ontbreken tijdens een optreden van een comedy rockband. De ganse set was dan ook doorspekt met doldwaze sketches en moppen. Zo was er bijvoorbeeld de nieuwe vuurwerkverantwoordelijke Biffy Pyro die er niet in slaagde om op het juiste moment vuurwerk af te steken en daarom steeds op zijn donder kreeg van Black: “You press that damn button when we demand pyro!” Slechts op het einde, en na enkele bemoedigende woorden van Black en Gass, slaagde onze vriend erin de gaskraantjes volledig, en op het juiste moment, open te draaien.
Ook de sax-a-boom, lees: een plastieken kindersaxofoon, was opnieuw van de partij. Een trotse Black probeerde te bewijzen dat hij nog steeds een feestje kon bouwen met het niemendal, waarop Gass hem overtrof met een uit de kluiten gewassen, stoffen versie ervan en Baker Street van Gerry Rafferty inzette. “The Max-a-boom”, riep Gass trots, waarop Biffy een vuurstraal lanceerde en Black vervolgens pisnijdig over het podium sakkerde.
In iets minder dan anderhalf uur kreeg Vorst een gevarieerde en ludieke set, waarbij het stevigere werk afgewisseld werd met de zachtere klassiekers en de nieuwe hits “Videogames” en “Wicked Game” (cover Chris Isaak).
Geheel vernieuwend was Tenacious D echter niet, maar dit deerde niet. De gekende feestformule en de meezingers zorgden opnieuw voor de nodige ambiance en vertier. En laat ons eerlijk zijn, dat is toch waarom we zo houden van deze band. Keep on rockin’, D!
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4982-tenacious-d-13-06-2023.html?Itemid=0
Organisatie: Live Nation
Triggerfinger - In vuur en vlam
Voor het verhaal van Triggerfinger (*****) gaan we ongeveer 25 jaar terug in de tijd, 1998 sloeg hun live performance in als een bom, de verdienste van drie muzikanten van wereldklasse: de charismatische frontman Ruben Block, de duivelse drummer Mario Goosens en Monsieur Paul, Lange Polle (Paul Van Bruystegem) die in 2003 de band vervoegde, en een blok graniet is op bas. De blindelingse afstemming en de speelsheid zorgden ervoor dat een optreden van Triggerfinger een beleving is die in je geheugen gegrift staat. Na al hun live performances worden we nog steeds even hard omver geblazen.
In een overvolle AB kwam Triggerfinger afscheid nemen van Lange Polle, die na twintig jaar de stekker er uit trekt om zich op andere projecten te concentreren. De band zal nu worden aangevuld door een andere muzikale grootheid, man-van-alle-kunstjes, Geoffrey Burton. Twee avonden lang zetten zij de AB in vuur en vlam.
In de categorie 'mogelijke opvolgers van Triggerfinger staan veel talentvolle bands aan de deur te bonken. Eén daarvan is Peuk (*****) die nu het voorprogramma van Triggerfinger speelden. Het trio bestaat uit jonge, talentvolle muzikanten die graag het gaspedaal diep indrukken en een ondoordringbare geluidsmuur weten op te bouwen. Ook in de AB voelde je de dosis adrenalinestoten. Ondanks de weinige interactie, laat dit trio z’n technische sterkte horen. Een kolkende, verschroeiende live set van zo’n half uur was meer dan voldoende om ons probleemloos te overtuigen
Triggerfinger trekt vanaf de eerste twee songs “I'm coming for You” en “First Taste” alle registers open. We zijn vertrokken voor een rollercoaster, een spervuur aan riffs en drumwerk, er is de niet-aflatende charismatische houding van Ruben die na zovele jaren nog steeds als een jonge wolf op dat podium staat. Hij is één met z’n publiek. Het helse tempo kon Triggerfinger niet steeds aanhouden. En dat hoefde ook niet. Op “By Absence of the Sun” mocht Lange Polle in de schijnwerpers staan, hij bewees nog maar eens wat voor een uitzonderlijk bassist hij wel is. Een lang, daverend applaus volgde.
“Flesh Tight” is een magisch zwoel, groovy nummer; de temperatuur steeg naar een kookpunt. “Black Panic” klonk verschroeiend. Triggerfinger deed de zaal ontploffen met een salvo strakke songs. wat stopte met “Is it”. Polle was zichtbaar geëmotioneerd. Iedereen droeg de man op handen.
In de bis volgde nog een mooi “Camaro” en ”Man Down”, die warme Rihanna cover. Wat een portie rock-'n-roll kregen we hier.
Triggerfinger zette een overvol AB in vuur en vlam, al 25 jaar lang. Het verhaal van Triggerfinger is nog niet voorbij, en met Burton hebben ze een sterke opvolger van Polle. Duimen verder voor deze band.
Setlist: I'm Coming for You//First Taste//Let It Ride//Short Term Memory Love//By Absence of the//Sun//Perfect Match//Flesh Tight//Halfway Town//Lines//And There She Was, Lying in Wait//Black Panic//On My Knees//Colossus//All This Dancin' Around//Is It///BIS: Camaro//Man Down (Rihanna-cover)
Neem gerust een kijkje naar de pics @Dieter Boone
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4939-triggerfinger-10-06-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel ism Live Nation
Nederlands 
Français 
