Miles Kane - Koud kunstje voor de charismatische rocker
Of het nu door zijn hits “Rearrange” of “Come Closer” is of door de samenwerking met die andere rock halfgod Alex Turner in The Last Shadow Puppets… Miles Kane hoeft al een tijdje geen inleiding meer. Hoewel zijn laatste plaat ‘One Man Band’ reeds een half jaar uit is, stelde hij die nu pas voor aan het Belgisch publiek. En hoe!
Voordat de schijnwerpers op Miles Kane gericht werden, veroverde The Royston Club het podium met een krachtige set die de zaal toen al in vuur en vlam zette. De beloftevolle band kreeg al heel wat toehoorders voor het podium en dat was meer dan terecht.
The Royston Club bracht een mix van invloeden uit de indie rock scene, met hints van Oasis, Circa Waves en The Strokes. Met nummers als "Blisters" en "Mrs Narcissistic" wisten ze het publiek in te pakken met hun energieke performance en aanstekelijke hooks. Het publiek kon niet anders dan meegaan in de opzwepende passage en de zaal was toen al broeierig warm. The Royston Club bewees nu al dat ze klaar zijn voor een stapje hoger.
Na de intermezzo betrad de met een geblondeerde haardos en een scherpe blik Miles Kane het podium, klaar om zijn nieuwste werk te presenteren aan zijn trouwe fans. De zaal bruiste van anticipatie toen de eerste noten van "Troubled Son" de ruimte vulden, en Miles' karakteristieke stem het publiek op pookte. Moeiteloos wisselde Kane tussen originele catchy-op-het-randje-van-crooner zoals “Better Than That” en het ruwe krachtige “The Wonder” dat al eens aan Royal Blood deed denken.
Amper bekomen van die blitzstart en daar was al “Give Up”. Gelukkig namen Kane en zijn band al wat gas terug met “One Man Band", dat een van de vele degelijke nieuwe songs is uit zijn repertoire.
De bloedhete zaal was goed gevuld met fans van het eerste uur die “Inhaler” of “First of My Kind” moeiteloos luidkeels meegezongen. De Britse rocker met de gemeten podiumprésence genoot er duidelijk van. Nog uit zijn nieuwe plaat was daar ook nog het getemporiseerde “Heal”, het introvert klinkende “Baggio” of het dreigende “Never Taking Me Alive”. Nieuw en oud sloten dus naadloos aan op elkaar en dat had uiteraard veel te maken met Kane’s charme.
Ontelbaar veel hoogtepunten waren al de revue gepasseerd maar het waren toch vooral “Inhaler”, uiteraard “Rearrange” en “Come Closer” die er met kop en schouders bovenuit staken. Voor die laatste song mocht zelfs Tom Faithfull, de frontman van The Royston Club, komen opdraven om de zang, met enorme verve en heel gelijkend op Kane’s stem, te voorzien.
Een dik uur had Kane slechts nodig om zijn ding te doen en als toemaatje gaf hij nog het beste van zichzelf in “Don’t Forget Who You Are”. Hiermee liet hij ons met verstomming zwetend achter en stuurde hij ons met een gekende ‘Lalala’ de nacht in.
Setlist: Troubled Son - Better Than That - The Wonder - The Best is Yet to Come - Give Up - One Man Band - Inhaler - Heal - Loaded - Too Little Too Late - First of My Kind - Baggio - Colour of the Trap - Rearrange - Cry on My Guitar - Coup de Grace - Never Taking Me Alive - Come Closer - Don’t Forget Who You Are
Organisatie: Botanique, Brussel
Het Zesde Metaal – Veelbelovende try-out, de aanzet van hun langste jaar …
Het W-Vlaamse Zesde Metaal rond Wannes Cappelle (uit Wevelgem) kon niet beter op gang komen dan in de eigen streek; ze waren hier dus in Diksmuide wel op hun plaats om het nieuwe album ‘Het langste jaar’, letterlijk een afscheidsceremonie van dierbare vrienden, cachet te geven. Anderhalf uur prachtig melodieus werk, met een emotievolle, pakkende, maatschappijkritische inhoud in de eigen (West-Vlaams) taal.
Ze hebben al een handvol platen uit in hun vijftienjarige carrière. Maar de nieuwste plaat ‘Het langste jaar‘ is er eentje die het hart diep raakt, over rouw, loslaten, hoe tijd de kloof met overledenen kan doen groeien. Het gaat over een goede vriend van Wannes en het verlies van bandlid Tom Pintens, die ernstig ziek was, maar nog net de plaat kon maken, producen en inspelen. Een maand na de opnames stierf hij, vorig jaar in augustus. De verliesthema’s worden traditietrouw gelinkt met liefde, vriendschap, samenhorigheid, de wereldproblematiek, Moeder Aarde en ons klimaat.
Het Zesde Metaal heeft het in zich telkens hun materiaal subtiel uit te werken, integer, ingenomen, dromerig als rockend door directer, snediger te klinken. We kregen een boeiende afwisseling, waarbij het nieuwe materiaal tijdens de try-out in de spotlight kwam en goed moest worden ingeoefend, gecombineerd met een rits nummers van hun intussen toch wel brede oeuvre.
Het kwartet heeft met Kasper Cornelus een sterke multi-instrumentalist bij, die zorgt voor de toegevoegde waarde van weerbarstige en fijnzinnige tunes op gitaar en keys, zoals een Tom Pintens hem voordeed.
We kregen eerst een paar gevoelige nummers van de nieuwe plaat, “De storm” opende op sfeervolle wijze de set, en de nieuwe single “Nog maar begonnen” toonde de iets extraverte kant van de band op de plaat , de instrumenten kregen ademruimte en we werden meegezogen in dit mooi uitgediept popklankenpalet.
De herkenbaarheid met het vroegere werk hadden we dan met “Een dag zonder schoenen” en “Calais”, die nog maar eens aantoonde hoe Wannes, met de pet op, alles tracht te verwerken wat er allemaal gebeurt met de mensen, die als ratten in de val zitten in Calais; muzikaal klinkt het ingetogen, sfeervol en broeierig, rockend. De steelpedal en de elektronica zorgen nu net voor een warme klankkleur .
Het nieuwe “Zaden van morgen” zat mooi tussen de oudere songs in, en onderstreept de stemvariaties van Wannes. “Ip min knieën”, “Nie voe kinders”, “Gie, den otto en ik” en tot slot “Ploegsteert” zijn de muzikale kapstok van de band, een bloemlezing van het werk van dit kwintet. Poprock op z’n best in het West-Vlaams! Zeker “Ploegsteert”, hommage aan wielrenner VDB, wordt sober ingezet op piano, en overtuigt crescendowijs; terecht uitgeroepen tot één van de best Nederlandstalige songs.
Beeldrijk kan je hun werk wel noemen , er is zelfs een tint ‘film noir’ en ‘soundtrackgevoel‘ te bespeuren , op o.m. “Geweun den dag”; wat een bezwerende, dromerige track is, net als die andere nieuwtjes, “Moeder Aarde” en “Den tijd die ons nog rest” (over ons klimaat).
De set is spannend door nieuw en oud af te wisselen, en door introspektie en extravertie in elkaar te laten overgaan. “De onvolledigen” en “Niets doen is geen optie” bieden ruimte aan de instrumenten en kunnen dus rocken . Die andere integere, gevoelige kant krijgen we dan op de titelsong van hun recentste, ‘Het langste jaar’ , een breekbare ‘Duyster-song’, pure eenvoud en diep rakend, door de pianotoets en de steelpedal, gedragen door die kenmerkende, lichthese emovocals van Cappelle. Schitterend gewoonweg.
‘Muziek voor alle leeftijden’ zei iemand me, ze zijn een band die nu wel hipper dan ooit is, zie maar eens de talrijke optredens in het clubcircuit van bijna telkens twee avonden in dezelfde club.
We kregen nog twee extraatjes “Ier bie oes”, dat intrigeert door de verrassende wendingen en de meezinger “Tis nog al nie naar de wuppe”.
Ze zijn terug en hoe … Dit was een concertje ‘back to the roots in West-Vlaanderen’, hier kan Willem Vermandere fier op terugblikken. Sterk optreden!
Te zien in elke club en tijdens de festivalzomer. En … een must see op Dranouter!
Neem gerust een kijkje naar de pics van hun try-out N9, Eeklo op 21-02-2024 @Kristof Acke
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5773-het-zesde-metaal-21-02-2024.html?Itemid=0
Organisatie: 4ad, Diksmuide
Ão - Als een balsem voor onze ziel
Eén van dé ontdekkingen van 2023 was het gezelschap Ão, een jonge Belgische band die o.a. op het festival Fifty Lab Music Festival in Brussel ons compleet van de sokken wist te blazen. ''Live presenteert Ão een overvloed aan muziekstijlen die gaan van dromerig, naar pop en dance. Je kunt op hun muziek geen label kleven. Het is een avontuurlijke reis die ons zwevend naar allerhande oorden brengt.", schreven we.
Ze zijn alvast een drijfveer om geprikkeld te blijven van opkomend talent.
Ook hun debuut 'Ao Mar' kon op heel wat bijval rekenen. De band gooide ook nog recent hoge ogen op ‘We Are Open’ in Trix, en verkocht nu de AB Club twee keer uit, want ze speelden op deze zondag ook in de namiddag een set.
Wij waren aanwezig op de avond voorstelling, en ontvingen een balsem voor onze ziel …
In het voorprogramma stond een al even getalenteerde artieste, de Nederlandse zangers met Marokkaanse roots Roufaida (*****), geen onbekende voor ons. In 2023 besteden we nog aandacht aan haar debuut EP. Lees hierbij aansluitend het interview .
De innemende persoonlijkheid en de warme vocals zijn gecombineerd met verschillende culturen; de AB Club was onder de indruk en werd compleet ingepakt. Roufaida entertaint haar publiek muzikaal en in haar welbespraaktheid .
Ão (*****) tekent voor een kleurrijke, sprookjesachtige, magische wereld. Zangeres Brenda Corijn palmt moeiteloos met haar indrukkende stem en charisma het publiek in. De zinnenprikkelende muziek van Ao doet allerhande emoties opborrelen. Een muzikale parel om te koesteren.
We krijgen een subtiele mix van pop, folk, minimale elektronica, zachte beats, Brasil tunes, gedragen door die hemelse Portugese zang. Een Zuiders sfeertje ervaren we. Een bezwerende, zwevende sound , die inwerkt op het gemoed en ons doet wegdromen.
Iedereen in de band heeft z’n plaatsje, wat de magie beklemtoont; er is de percussie van Bert Peyffers, de bedwelmende gitaarriedels van Siebe Chau en de unieke elektronica, niet vies van experimentjes, van Jolan Decaestecker.
De spraakzame, charismatische zangeres, de arm ingepakt door een ongelukkige val, neemt een prominente rol in.
‘Live is Ão ronduit mind-blowing en niet zomaar een goeie show met geweldige muzikanten en een fantastische stem, maar een adembenemende, unieke en opwindende ervaring’, lazen we nog van hen . We genoten een uur lang van deze droomwereld. Iedereen was hier onder de indruk, bewijs het daverende, minutenlange applaus na elke song. Band met groeimogelijkheden en met een succesvolle toekomst. Wat een mooie, indruk waren van deze sprookjesachtige performance, die aanvoelde als een balsem voor onze ziel!
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Ghostwoman - Een donkere hypnotiserende, groovy set
Ghostwoman is het project van de Canadese multi-instrumentalist Evan Uschenko die in maar liefst achttien maand drie albums uitbracht. Voor de meest recente plaat ‘Hindsight is 50/50’, werd een vast lid in de band geïntroduceerd: de Belgische drumster Ille van Dessel. Ze werd meteen tot co-writer gebombardeerd en is ook live een enorme meerwaarde. Eerder deze week stonden ze nog in de Kreun, Kortrijk, nu was een overvolle AB Club aan de beurt, die ze compleet overtuigden. Ghostwoman slaagde met brio in een donkere hypnotiserende, groovy set.
De sobere verlichting samen met de flitsende spots op het podium intrigeerde, die de sfeer van hun muziek naar een hoogtepunt deed opstuwen.
Ook voorprogramma Arthur J. Reptilian (****) uit Frankrijk baadde niet in het licht. De opzwepende beats en samples, samen met zijn vocals wist ons in te nemen. Hij zoekt z’n publiek op door de beweeglijke podiumact in alle uithoeken. We horen een klein beetje Franse Chanson terug in zijn stem. Hij spreekt de dansspieren aan en was een ideale geleider als warming-up …
Ghostwoman (****) dompelt ons onder in een bijzonder donker, griezelig sfeertje, mede door die sobere spotlights. Muzikaal messcherpe riffs en knallende drums, die aanvoelen als donderslagen. De sound sprak ons meteen aan; er zijn de hypnotiserende , groovende, dansbare ritmes; het beeld van grijpgrage demonische wezens wordt opgeroepen door deze ritmiek. Het korte “Bonedead” opent en geeft een intense set aan. Veel woorden maakt Ghostwoman er niet aan vuil, ze laten de energieke, oorverdovende muziek voor zich spreken.
“Juan” en “Otessa” zijn dan die grauwe, duistere nummers die je op dromerige wijze meevoeren. Ghostwoman huivert. De songs hebben een repeterende tune en slorpen onze aandacht volledig op. Een goed uur worden we in hun leefwereld gedropt. Af en toe is er ruimte voor variatie , als op het lichtjes groovende “Alright, alright”.
Ghostwoman zorgt voor een totaalbeleven, door die verbluffende combinatie van klank-licht, die je tot het uiterste drijft, beetje waanzinnig zelfs. Ghostwoman dreunt en zet aan tot dansen.
Op het afsluitende “Yoko” kwam ook Arthur J. Repitilian op, die overal te bespeuren was, alsof hij z’n publiek wou verscheuren. Het gaf elan aan de set.
Wat een ijzingwekkende, donkere, hypnotiserende , groovy set van deze Ghostwoman.
Setlist: Bonehead// Broke //3 Weeks Straight//Highly Unlikely//Alright Alright//Behind Your Eyes//Juan//Hindsight Is 50/50//Ottessa//Buik//End of a Gun//Yoko
Pics homepag: Cristina Vergara (Brothers in raw)
Link pics
https://www.brothersinraw.com/post/fotoverslag-ghostwoman-guest-ancienne-belgique-club
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
A. Savage - Geen brandend huis maar eerder ingetogen kampvuurtje
A. Savage, bekend van het viertal Parquet Courts, bracht met zijn tweede soloalbum ‘Several Songs About Fire’ onder de arm een bezoek aan ons land. Net als zijn eerste LP ‘Thawing Dawn’ uit 2017, ging hij opnieuw de introspectieve toer op. Deze keer over het verlaten van zijn New York als een brandend gebouw.
Zijn nieuwe songs, soms americana, soms folk, zijn spaarzame muzikale composities waar vooral zijn poëtische pen botviert.
Even zien hoe dit tijdens een intiem en gezapig concert aan bod kwam.
Het voorprogramma was verzorgd door de nobele onbekende Naima Bock. Al meedere passages in België heeft ze achter de rug. Opnieuw slaagde ze erin om het publiek vanaf het eerste moment met haar breekbare folkklanken en charisma in te pakken. Met nummers als "Gentle" en "Campervan" creëerde ze een intieme sfeer waarin haar baritonstem en zachte gitaarwerk schitterden. Ondanks enkele kleine muzikale hobbels wist ze het publiek te raken met haar authentieke en kleurrijke performance. Toen extra muzikant Jack van Bingo Furry haar vervoegde, werd haar concert wat interessanter. Naima's dankbaarheid voor het aandachtige publiek was voelbaar, en haar opmerking over Jack's nieuwe album zorgde voor een luchtige noot in haar betoverende set.
Na een luchtige opwarmer was het de beurt aan A. Savage om het publiek verder mee te nemen. Ondersteund door een band van getalenteerde muzikanten bracht A. Savage een eerste handvol nummers van zijn tweede soloalbum, ‘Several Songs About Fire’; met het allernieuwste "Black Holes, the Stars and You", "Hurtin' or Healed" en “Elvis in The Army” nam hij het publiek meteen bij een les introspectie. Zijn rauwe stem en poëtische teksten raakten enkele luisteraars, en hoewel sommige fans misschien snedige hooks hadden verwacht, werden ze beloond met een meer ingetogen benadering van zijn muziek.
“Riding Cobbles” klonk dan wel als een vreemde eend in de bijt, het kon ons wel bekoren.
A. Savage verraste iedereen met covers van "I Can't Shake the Stranger Out of You" en “Oyster and the Flying Fish” om daartussen terug te gaan naar zijn oude materiaal uit ‘Thawing Dawn’. "Winter in the South" en "Wild, Wild, Wild Horses" brachten een mix van americana en pasten vlekkeloos bij de covers en de songs uit zijn tweede soloplaat. Het hoogtepunt was “Thawing Dawn” zelf, dat ondanks de ongeïnteresseerde zang van Savage ons toch plezierde met de tempowisselingen.
Vervolgens vulden hij en de zijnen de set met opnieuw een handvol ‘Several Songs About Fire’. De avond kabbelde voort en werd soms wat te gezapig, maar toch slaagde A. Savage erin om het publiek geboeid te houden met zijn diepgaande teksten en minimalistische performance. Het slotnummer "Out of Focus" mocht dan wel matig zijn, maar de saxofoonsolo zorgde toch voor een klinkend einde.
Setlist: Black Holes, the Stars and You - Hurtin’ or Healed - Elvis in the Army - Riding Cobbles - Le grand balloon - I Can’t Shake the Stranger Out of You (Lavender Country) - Thawing Dawn - Wild, Wild, Wild Horses - Winter in the South - Indian Style - Oyster and the Flying Fish (Kevin Ayers) - Mountain Time - Thanksgiving Prayer - David’s Dead - My New Green Coat - Out of Focus
Organisatie: Botanique, Brussel
Muddler – Een gevarieerd donker rock avondje, met een hoek af
In 2019 hadden we reeds aandacht besteed aan de band Muddler, al vanaf 2016 actief , die toen net hun album 'Niets Leeft zonder Wonden ' uitbracht. 'Muddler - Een unieke parel tussen het overaanbod aan bands. Het is als zoeken naar een speld in een hooiberg. Echter, soms kom je toch heel uitzonderlijke artiesten tegen, die extra aandacht verdienen, schreven we over de band.
Over deze release hadden we in 2019 eveneens een interview met de band.
Muddler - Is het rock-'n-roll om tot de late uurtjes repeteren en op te treden in obscure clubs? Om de dag daarna je kinderen te knuffelen, hen naar school te brengen en in het dagelijkse leven te stappen? We denken van wel … (musiczine.net)
Ondertussen zagen we hen op het podium van Frietrock, en zijn we de band op de voet blijven volgen. We gingen dan ook gretig in op de uitnodiging om te komen zien naar hun optreden, als double Bill met Total Blindness in Liers Cultuurcentrum.
Het werd dan ook een bijzonder gevarieerde, boeiende, donkere rock avond, met een hoek af.
Total Blindness (****) staat garant voor gebalde rock muziek, vanuit de onderbuik. "Een onfeilbaar enthousiasme en eindeloze energie", lezen we in de biografie, en dat klopt zondermeer. Met de nodige vuurkracht, energie en speelsheid gaat het combo in razendsnel tempo tekeer. Ze porren het publiek telkens aan het publiek, zetten hen in bewegingen en bij een ballad gaan lichtjes de lucht in.
Kenmerkend is de 70s rock zonder echt gedateerd te klinken. Een stomend setje, die de tijd van toen doet heropleven. Na de regulaire set volgde nog een bis, het publiek reageerde enthousiast op deze knappe, lekkere rockshow met een hoek af.
Nederlandstalige rock is populair momenteel, kijk maar naar bands als Goldband die met hun muziek zorgen voor een ware volkstoeloop. Een band als Muddler (****) zou, ondanks hun wat donkere aankleding, niet misstaan tussen die lichting Nederlandstalige poprock. In hun emotionele sound is humor vervat, wat het geheel siert.
Live balanceert de band in uitersten , “zWaarheid' is er eentje van uitersten. De registers worden open getrokken op “Gouden Kooi” en “Kom Ten einde”. We krijgen een overtuigende, wervelende finale met een vlijmscherp gebracht “Keurslijf”, een zinderend “Hindertaal” en het gevoelige “'Huil”; ze dienen de nodige adrenalinestoten toe. “Liever onderweg” schittert in deze closing final. Klasse!
Muddler wist moeiteloos de aandacht van het publiek te behouden in hun gevarieerde set, die hield van tempowissels en emotionaliteit, die scoort met een donker kantje en een hoek af . Hun Nederlandstalige poprock verdient erkenning. Dit was hoedanook een gezellige avond!
Setlist: zWaarheid//Zomerverloren//Tot Stof // Autopsie//Gouden Kooi//Kom Ten Einde//Keurslijf//Allenerziel//Hindertaal//Huil//Liever Onderweg
Organisatie: Liers Cultuurcentrum, Lier
Goethes Erben opent in Waregem een kist met oude en nieuwe herinneringen
De ambities van de programmatoren van de nieuwe Schakelbox in Waregem zijn niet min: één of twee keer per jaar de hoogdagen van The Invitation/The Steeple laten herleven. Een organisatie en concertzaal die legendarisch zijn in de wereld van new wave en gothic. Heel wat Belgische en buitenlandse fans en bands hebben fantastische herinneringen aan die periode, dus de lat ligt hoog voor de Schakelbox. De eerste horde in dat plan werd vlot genomen. Met Goethes Erben op de affiche, één van de eerste bands die The Invitation ooit uitnodigde naar Waregem (toen nog naar het Gaverke), kon het onmogelijk mis gaan. Het concert was dan ook heel snel na de aankondiging uitverkocht. De volgende stap is Clan of Xymox, nog zo’n overlevende legende uit die periode, die volgend jaar in maart in de Schakelbox staat.
Het voorprogramma van Goethes Erben op deze korte mini-tournee was voor de Belgische band The Arch, uit Breendonk. Niet zo verwonderlijk. Sinds kort zit The Arch op hetzelfde label als Goethes Erben, waarvan Goethes Erben-frontman Oswald Henke mede-eigenaar is. Hij heeft hen naar verluidt zelf gevraagd om bij Dryland Records te komen nadat hij hen in Duitsland live aan het werk zag, een uniek aanbod dat geen enkele band zou weigeren. Vorig jaar bracht The Arch op Dryland Records dan het album ‘Sanctuary Rat’ uit. Een heel fijn album, dat op veel gejuich werd onthaald bij fans en recensenten.
Er zijn wel wat gelijkenissen tussen The Arch en Goethes Erben. Beide bands hebben hun roots in de gothic rock, maar schuwen het experiment niet. Ook bij The Arch moet niet elke song opgebouwd worden met stompende beats en ijle gitaren. ‘More’ mag hier ook al eens ‘less’ zijn. Nog een overeenkomst tussen de bands: beide hebben een combinatie van muzikanten in de schaduw en een frontman die alle spots aan zich laat kleven. Al blijft CUVG van The Arch dan wel een light-versie van Oswald Henke. Het blijft voor ons toch moeilijk om aan onze Vlaamse bescheidenheid te ontsnappen en larger than life op een podium te staan.
The Arch bracht in Waregem een set in twee delen. De eerste helft was voor nummers uit ‘Sanctuary Rat’ (met “Clear Fields”, “9,81”, “Sanctuary Rat” en “Devil’s Breed”) en daarna kwam een soort van ‘Best Of’ uit alle albums voor ‘Sanctuary Rat’. Daarbij ging veel aandacht naar de begindagen van de band, met “Babsi Ist Tot” uit 1986 en de singles “Stay Lay” uit 1989 en de stevig rockende cult-hit “Ribdancer” uit 1990. De rolverdeling bij The Arch is duidelijk: CUVG is de charismatische ceremoniemeester die het publiek bespeelt, de gitaristen (Ivan & Mr Pierre) mogen hun ding doen als luitenanten. Stoïcijns staren ze de zaal in, een paar zeldzame keren zoeken ze elkaar op voor een gitaarduel. Bijna onzichtbaar op de achterste rij staat toetsenist Jakke.
The Arch kreeg in de Schakelbox de eerste rijen aan het dansen, al zeker met hun oudere werk in de tweede helft van de set. In de eerste helft was er vooral enthousiast applaus, wat toch ook al niet evident is bij een publiek dat enkel voor de hoofdact een ticket gekocht heeft. Op basis van deze perfect gebrachte en raak geselecteerde set verdiende The Arch misschien nog wat meer liefde en enthousiasme van het publiek. Maar we mogen ook niet vergeten dat vele fans al een dagje ouder worden en misschien ook niet allemaal mee zijn met het recente materiaal.
Goethes Erben werd met luid applaus en gejoel onthaald zodra de band het podium opkwam, wat er al op wees dat deze Duitsers weinig moeite zouden hebben om de 300 fans in Waregem in te palmen. Goethes Erben had bijna niks van decor mee voor deze ‘Greatest Hits’-avond. Enkel een minutieus uitgedachte lichtshow en een houten kist. Als Oswald deze ‘kist der herinneringen’ opent schijnt vanuit de kist een mysterieus rood licht en tovert hij er allerlei attributen uit: een soldatenjas voor “Zinnsoldaten”, een Mozart-achtig jasje voor “Märcherprinzen”, sterrenstof voor “Stadt der Träume,” een kinderpop voor “Vermisster Traum”, … Het sterrenstof blaast Oswald uit zijn hand over de eerste rijen. Twee dames die de volle laag glitters over zich heen krijgen, biedt hij nadien zijn verontschuldigingen en zijn eigen handdoek aan.
De kist is voor de Goethes Erben-frontman meer dan een veredelde verkleedkoffer en pupiter (als geheugensteuntje voor de lyrics, hoewel dat eigenlijk niet nodig is). Goethes Erben is de grondlegger van het muziektheater en Oswald gebruikt dat ene stukje decor dan ook voluit. Hij springt er bij bijna elk nummer vlotjes op, balanceert soms vervaarlijk op de rand en springt er dan net zo soepel opnieuw af. Vanop de eerste rijen is het kist-springen al spectaculair, vanop de achterste rijen lijkt het alsof de frontman op de schouders van het publiek staat.
Ook zonder kist is Oswald een volleerde acteur die de ene keer vrolijk een rondje danst op een dodenmars, dan weer zenuwachtig ijsbeert van links naar rechts en vervolgens zijn eigen dood naspeelt door enkele minuten languit en onbeweeglijk op het podium te blijven liggen.
Henke verontschuldigt er zich voor dat zijn Nederlandse woordenschat na al die Belgische optredens niet veel verder komt dan een gemeend ‘dankuwel’. Hij is zichtbaar geëmotioneerd door de warme ontvangst in Waregem. Deze stad gaf Goethes Erben het eerste optreden buiten Duitsland en was vaak een halte voor concerten en festivals. Het was van 2016 geleden dat de Duitse band nog in Waregem speelde en dat de (West-)Vlamingen hen nog niet vergeten zijn, doet bijzonder veel deugd. Er waren ook fans uit Nederland en Duitsland en zelfs uit Groot-Brittannië in de Schakelbox en die worden verwend met een lange set van singles en publieksfavorieten uit zowat alle albums.
De bandbezetting – die nogal eens wisselt bij Goethes Erben – laat bij deze passage in Waregem toe om zowel de meer ingetogen nummers te brengen als de oudere, meer gothic rock-nummers. Twee bandleden zijn alleskunners. De toetsenist is de vroegere gitarist en die mag ook voor twee nummers invallen als bassist en dan nog als gitarist. De nieuwe, jonge gitarist – het is zijn allereerste concert met Goethes Erben - speelt akoestische en elektrische gitaar en soms ook eens bas. Enkel de drummer en de man met de elektrische cello moeten nooit van instrument wisselen.
Wat opvalt in de setlist: uit het jongste album ‘X’ (naar het Romeinse cijfer voor tien vanwege het tiende studio-album) wordt slechts één nummer gespeeld: “Xenomelie”, hoewel heel wat fans gerekend hadden op de rockende single “Schmerz”.
De set in Waregem was een aaneenschakeling van hoogtepunten, met pakkende versies van onder meer “Der Eisstürm”, “Lebend Löhnt Es” en “Wer Mich Liebt”. De reguliere set wordt afgesloten met “Sitz Der Gnade”, Oswald Henke’s interpretatie van Nick Cave’s “Mercy Seat”, die in het Duitse nog wat harder binnenkomt. De cello-speler doet het hele concert zijn best om uit de spots te blijven, maar op het einde van de set is het Oswald die hem met een eenvoudige zaklamp een eresaluut geeft.
Na de reguliere set volgen liefst drie bisrondes met onder meer het abstracte liefdeslied “Seelenschatten”, het drammerige “Mensch Sein” en “Das Ende”.
Goethes Erben gaat in Waregem van het podium af met een kist met oude en nieuwe herinneringen.
Organisatie: CC De Schakel, Waregem
GA-20 - Heerlijke vintage blues
De blues, een te vaak platgetreden pad waarin men soms het bos door de bomen niet meer ziet. Om er hierin bovenuit te steken moet men al uit het goede hout gesneden zijn. Met GA-20 hebben we op dat gebied wat ons betreft een voltreffer.
Het basloze trio grijpt volledig terug naar de echt authentieke blues van grootheden als John Lee Hooker en vooral Hound Dog Taylor. Ze blijven trouw aan de primaire structuren van het genre, maar doen dit op zo een frisse, vitale en energieke manier dat het hen tot één van de meest opwindende blues-acts van het moment maakt.
Zowel Matthew Stubbs als Pat Faherty zijn fenomenale gitaristen die om de beurten met verrukkelijke solo’s voor de dag komen zonder daarbij in het Bonamassa syndroom te vervallen. Waarmee we willen zeggen dat hun solo’s volledig in functie van de songs staan, en niet van een opgeblazen ego.
Wat GA-20 ook uitzonderlijk maakt is de soulvolle stem van Pat Faherty, waarmee hij traditionals als “Just Because” (Lloyd Price) en “My Baby’s Sweeter” (Little Walter) naar een hoger niveau tilt. Met pareltjes als “I let Someone In” en “Easy On The Eyes” toont Faherty dat hij zelf ook een verdomd goed songschrijver is die de blues in een gloedvol bad soul doopt. Er is ook tijd voor een heerlijk solomomentje, wanneer Faherty in zijn eentje RL Burnside eert meet een naakte versie van “Come On In”.
Op hun rauwst klinken ze wanneer ze “Give Me Back My Wig”, “She’s Gone” en “Sitting At Home Alone” onder handen nemen, allen songs van hun grote voorbeeld Hound Dog Taylor die ze trouwens al eerden met een volledig album, het uitstekende ‘Try It… You Might Like It’.
GA-20 is een band die de blues laat schitteren op een uiterst vinnige en dynamische manier. Heel wat anders dan de talrijke blues-artiesten die misschien wel technisch heel bedreven mogen zijn, maar wiens blues te vaak oubollig, saai en belegen klinkt. GA-20 is the real thing.
Een pluim ook voor support act Hideous, met hun stevige rock misschien niet bepaald de ideale opwarmer voor een avondje retro blues, maar met een handvol puike rocksongs weten ze toch het publiek te overtuigen. Hideous lijkt in de eerste plaats toch wel het ding te zijn van Guillaume Lamont, in een ander leven ook gitarist van RHEA.
Bij RHEA, een band die hardnekkig een copy paste tracht te zijn van Royal Blood, moet hij in opdracht van zijn mede bandleden mooi binnen de uitgetekende lijntjes kleuren, maar in Hideous kan hij wel degelijk loos gaan. De looks en attitude heeft hij al, maar hij blijkt hij ook nog eens gezegend te zijn met een stem die helemaal in het rockplaatje past. Qua haardos, maar ook wel qua sound, denken we meermaals in de richting van Wolfmother en in de gitaarriffs bemerken we hier en daar zelfs een flard Black Sabbath, van ons mogen ze gerust nog wat meer die kant uitgaan.
Echt origineel is het allemaal niet, we hebben dit al vaker gehoord, maar er komt heel wat stuwkracht, pit en energie uit. En dat is wat telt.
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Swans - Niet voor gevoelige oortjes
Een Swans concert is zoals u weet geen onbezorgd wandelingetje in het park. Het is een harde noot om te kraken, het grenst aan het ontoegankelijke en terroriseert het gehoor, maar het is steeds een indrukwekkende belevenis, althans voor diegenen die wel wat gewoon zijn.
Vaste songstructuren zijn uit den boze bij Swans, en dat al zeker in een live gebeuren. De tracks treden ver buiten de grenzen van hun studioversies en fungeren eerder als een leidraad, een vertrekpunt van waaruit goeroe Michael Gira als een ware sjamaan zijn band dirigeert naar ongekende noise-oorden waar furie overloopt in chaos. Zo duurt de eerste song “The Beggar” ongeveer een uur (jawel, u leest het goed, een uur) en daarmee worden ons brein, oren en ziel danig op de proef gesteld. Dit is Swans in zijn meest extreme vorm, pijnlijk, hardvochtig, huiveringwekkend, experimenteel, hectisch en pokkenluid.
Opperhoofd Michael Gira is alomtegenwoordig in de mix, zijn vaak overstuurde vocals komen binnen als noodkreten. Gira zingt niet, hij declameert, briest en sneert. Zijn kompanen volgen hem met een demonische en repetitieve sound die immer beklijvend en hypnotiserend werkt.
Maar liefst twee een half uur duurt dit intens spektakel en dat in 5 bezwerende songs, voor zover je hier nog over songs kan spreken, het zijn eerder meedogenloze opussen die de rand van de waanzin opzoeken.
Dit was onze vierde live kennismaking met Swans en we zijn alweer een bijzondere ervaring rijker die zijn gelijke niet kent.
Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set november 2023, Botanique, Brussel
https://www.musiczine.net/phocagallery/category/5626-swans-16-11-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Aéronef, Lille
Persefone + guests - Intens progressief metal Avondje binnen een intiem kader
Een intens progressief-metal avondje kreeg je in het gezellige Asgaard in Gentbrugge.
De zaal was goed vol gelopen voor vier bands, komende uit Andorra, USA, Spanje en Frankrijk. Met Persefone als publiekstrekker.
Zanger Marc Martins Pia vertrok vorig jaar en werd vervangen door Daniel Rodríguez Flys, we waren benieuwd welke impact dit zou hebben op de band. Ze kwamen in Gentbrugge eveneens hun nieuwste EP ‘Lingua Ignota: Part I’ voorstellen.
Ons verslag van een fijn, intens progressieve metal avondje in een zeer intiem kader.
De avond werd op gang getrokken door het instrumentale trio Lampr3a (*****) die de kunst heeft verstaat de instrumenten te laten spreken. Een bijzondere gewaarwording en een virtuositeit, die naar een onaards hoogtepunt wordt gestuwd, zonder het spelplezier echter uit het oog te verliezen.
Een spraakzame bassist, gitarist en een bonkige drummer die zijn drumvellen geselt, doen de Asgaard op z’n grondvesten daveren. Deze puur instrumentale progressieve metal act klonk erg emotievol en blies ons omver. Wat een intensiteit. Uniek en grensverleggend.
Stellar Circuits (***) heeft wel zangpartijen en in de sound ervaren we diezelfde emotie en intensitet. De drums en gitaarpartijen zorgen voor kippenvelmomenten. De imposante zanger en frontman heeft een uiteenlopend stembereik; hij verlaat soms abrupt het pad van de intieme zanglijnen, om plots uit het niets hevig te brullen, waardoor je niet goed weet wat er nu echt gebeurt. Hij zoekt z’n publiek op en entertaint hen.
We waren maar deels overtuigd van hun diverse aanpak; ze zijn nog wat zoekende naar de juiste sound. Het potentieel is er echter wel.
Het donker kantje van wat progressieve metal te bieden heeft? En dat typische pad zelfs verlaten? Daarvoor moest je op deze zondagavond toch bij Hypno5e (****) onderstreept het donkere kantje van de progressive metal en durft dat pad te verlaten. Mooi klinkt het door die bijzonder grauwe instrumentatie en vocals. Samen met de sobere verlichting, borrelen angstgevoelens op. Desondanks kunnen we stevig headbangen, word je geconfronteerd met je innerlijke demonen.
Enkele moshpits duiken op . Hypno5e trekt alle registers open, wat een tempo’s en oorverdovend gitaar/drumgeweld. Overweldigend!
Persefone op z’n beurt trekt meteen de aandacht. “Flying Sea Dragons” is een binnenkomer en grijpt ons meteen bij het nekvel. Beukend of eerder intiem, ze overtuigen met die dreigende tunes en banen zich een weg naar je donkere ziel. Deze band weet ons te raken.
De melodieuze nuances van Persefone (*****) voelt aan als een canvas om die donkere emoties een plaats te geven. Qua instrumentatie dik ok dus.
Het was nu afwachten wat de impact van de nieuwe vocalist zou zijn. De zang is echt een openbaring, een zuivere puurheid met emoscreams. De zang van Daniel Rodríguez Fly is sterk, rauw en helder; wat een bereik in die sound.
Muzikaal staat de band op scherp dus; als de registers worden open getrokken, zoekt de gitarist letterlijk zijn publiek op. Er ontstaan spontaan enkele moshs en een heuse circle pit. Die brede, diverse aanpak intrigeert. We zijn overtuigd!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Persefone
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5724-persefone-11-02-2024.html
Hypno5e
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5725-hypno5e-11-02-2024.html
Stellar Circuits
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5726-stellar-circuits-11-02-2024.html
Lampr3a
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5727-lampr3a-11-02-2024.html
Organisatie: Asgaard, Gentbrugge (ism GRIMM, Necktwister)
Belpop Bonanza Superstar- De beste Buitenlandse Belpopverhalen. Wat wij, kleine Belgen, hebben betekend voor de supersterren …
Jan Delvaux en DJ Bobby Ewing gingen weer grasduinen in de Belpop. In deze Belpop Bonanza Superstar laten ze horen en zien wat wij, kleine Belgen, hebben betekend voor de supersterren … Tekst, uitleg, muziek kregen we anderhalf uur lang van de twee, die sterk op elkaar ingespeeld waren, informatief, verrijkend, verrassend en entertainend …
Een nieuwe aflevering dus kregen we over de geschiedenis van de nationale popmuziek, deze keer de beste Buitenlandse Belpopverhalen . De twee toonden ons hoe (vaak) wij het buitenland hebben verbaasd.
Met plezier stapten we in hun muzikale leefwereld, verrast door de talrijke linken en toevalligheden. We kunnen niet alles verklappen , maar toch … even deze fijne verhalen, weetjes met een dosis humor.
België telt zes wereldhits. Na 60 jaar popmuziek. Zoveel hebben de Amerikanen er elke week. Toch mag ons internationale gewicht niet onderschat worden (Tip: Technotronic, Plastic Bertrand , Rocco Granata, …).
Of hoe Eurodance de wereld veroverde (Tip: Milc inc, Fiocco, 2 Unlimited, …). Hebben we wereldsterren? (ja hoor: Stromae, Angèle, Milow, …). Hoe Brel en Terri Jacks elkaar vonden (“Le moribond/seasons in the sun”). Een populair S-vormig blaasinstrument met kleppen? Adolphe Sax, zeker … George Michael en Gerry Rafferty hadden er wereldhits mee.
Geestig hoe het allemaal soms gaat en ons Belgen bindt met artiesten, producers, managers, kortom de muziekwereld.
We moeten ons niet wegschuilen, onze Toots met de tune van Sesamstraat; en een zekere Dambrin Didier zorgde voor een muzikale revolutie binnen de dance en beats, elektronica voor wereldsterren.
We zijn vaak belangrijk voor supersterren. Het logo van The Beatles? De mooiste liedjes van Boudewijn de Groot? De grootste Turkse popster aller tijden? Of de invloed van de juke box, Ronnex records van Ray Maxwell, de Expo 58 en de ICP recordings in Elsene (check maar eens “No mercy” (The Stranglers) , “Taking loud & clear” (OMD), “Bring on the dances horses” (Echo & The Bunnymen), “Just like heaven” (The Cure). Heerlijk , mooi, allemaal leuke en interessante verhaaltjes met een meezingmomentje … Of verder, de doorbraak van Indochine en Urban Dance Squad. Ook fashion designers vonden ons Belgen, o.a. Versace met de film ‘Belgica’ en de muziek van Soulwax.
Bisnummers? Jan Delvaux en Jimmy Dewit ‘Bobby Ewing’ vergeten het niet in hun theatershow, met een aangename draai en swing.
Wat een mooi eerbetoon aan die Belgen die internationaal ‘iets’ konden betekenen, maken, spontaan, losweg, onverwachts, beredeneerd. Dat zijn wij, we zijn vaak supersterren in het buitenland!
Belpop Bonanza Superstar was een grenzeloze avond tussen de wereldsterren., met de beste buitenlandse Belgische verhalen, een avondvullende theatershow, ontspannend, leuk, verrassend, verrijkend en entertainend.
De tour is van start gegaan tijdens ‘de week van de Belgische muziek’; in het voorjaar worden een dertigtal plaatsen in Vlaanderen aangedaan tot eind mei 2024. Doen!
Eerdere shows van de twee: BB city specials, BB Tura special, Merci Nederland en BB Royale, … Een grootse quiz volgt nog in de Brielpoort, Deinze (april) en er zijn de naslagwerken als deze hier, ‘de dikke Delvaux’, enz. Zeg niet , dat we het niet hebben gezegd …
Organisatie: Working class heroes ism CC De Spil, Roeselare)
Meau - Nederland overheerst De Vooruit
Philine - Het publiek werd opgewarmd door Philine, een pittige blondine vergezeld door een gitariste en backing vocal. Eerder een ongewone combinatie voor een singer-songwriter. Philine is een Rotterdamse die kwetsbare popliedjes schrijft over de dagdagelijkse struggles van een twintiger. Ze laat zich in haar teksten van de meest kwetsbare kant zien. Ze beschrijft de hersenspinsels die haar wakker houden ’s nachts. Op haar plaat ‘So Sick Of Myself’ neemt ze de onzekerheden van een nieuwe relatie onder de loep en de bijhorende druk om het niet te verpesten.
Haar eerste EP bevat 5 nummers waar “Half Of It” de meest eervolle vermelding krijgt live. Meezingen deden we vooral met “Needy As Hell”, die alle aspecten van een goede popsong bevat.
Enkele oudere singles passeerden ook in concertzaal Vooruit. Met het nummer “Green” beschreef de Rotterdamse haar eerste ervaring met truffels, we vermoeden dat het niet over chocoladetruffels ging.
Andere nummers gingen over kussen met meisjes en toxische ex-liefjes. Iedere inspiratie is inspiratie voor de 24-jarige. Laat je dit zeker niet van de wijs brengen, sommige thema’s lijken banaal, toch slaagt Philine er in om al haar twijfels in het leven om te zetten naar fijne deuntjes.
Hoewel het niet altijd loepzuiver was in de hoogte, was het voorprogramma wel de moeite om iets vroeger naar de Vooruit af te zakken.
Alle credits ook voor de backing vocal, die niet alleen een engelenstem had maar evengoed een prachtige glimlach. Ik weet niet wat in het water zit in Nederland, maar bottoms up, het smaakt naar meer.
MEAU - Meau, voluit Meau Hewitt, stond in 2022 al een keer in de kleine concertzaal van kunstencentrum VIERNULVIER in Gent. Maar het gaat hard voor Meau na haar deelname aan ‘Beste Zangers’ (bij ons gekend als ‘Liefde voor Muziek’), blijkbaar hard genoeg om vlotjes de grote concertzaal uit te verkopen. Een sober podium met vijf muzikanten en enkele antieken lampen uit de kringloopwinkel. Meer had de Nederlandse niet nodig om ons te overtuigen op woensdagavond.
Openen deed Meau met “22” van haar gelijknamige plaat, waarvan de eerste zin het is me eventjes teveel geworden meteen werd meegebruld door alle tieners en twintigers in het publiek.
Het jeugdig enthousiasme werd me tijdens de show gelukkig niet te veel, want de fans kregen doorheen het ganse optreden geen enkele dip.
Meau bracht niet de grootste popshow, maar draaide ons vlotjes om haar vinger door haar vrolijkheid op het podium. De interactie met zowel het publiek als de muzikanten kwam heel oprecht over en de kalverliefde tussen haar en gitarist Vadim deden ons zelf een beetje vlinders in onze buik krijgen. Voor “Dans Met M’n Ogen Dicht” haalde ze eenmalig haar mondharmonica boven. Jammer dat die daarna niet opnieuw passeert, want het paste wel mooi tussen de lampenkappen.
Betoveren doet Meau vooral in de kwetsbare nummers, zoals “Hou Me Vast”, “Blijven Rijden” en het wondermooie “Helen” over ongelukkig zijn ook al heb je alles om wel dolgelukkig te zijn. Haar teksten halen niet het niveau van grote voorbeeld Eefje De Visser, maar bevatten wel de nodige diepgang om de ganse avond aandachtig te blijven luisteren.
Uit haar passage van ‘Beste Zangers’ kregen we in tegenstelling tot haar Nederlandse tour geen enkel nummer, hoewel “Geef Me Iets” zeker had mogen passeren. Gelukkig had Meau genoeg anders voor ons in petto. Halfweg het concert kwam de verrassing van de avond op het podium gesprongen, niemand minder dan Pommelien Thijs kwam meezingen met hun hitje “Droom Het Donker Weg”. Pommelien stond op ieder podium het voorbije jaar, dus we mogen ons na die vijf MIA’s best vereerd voelen dat ze even een blitzbezoek bracht aan Gent. Maar echt schitteren deed de samenzang van de meiden vooral in “Als Geen Ander” dat oorspronkelijk met Bente werd opgenomen.
Een wondermooi nummer over meisjes die elkaar onvoorwaardelijk steunen in het leven.
Onze laatste restje stem spaarden we tot de bisnummers, waarbij haar grootste hit “Dat Heb Jij Gedaan” hoorbaar was tot in Ledeberg.
Wie Meau en Philine nog aan het werk wil zien, kan eind februari afzakken naar Het Depot in Leuven, er zijn nog tickets te verkrijgen.
Philine + Meau
Neem gerust een kijkje naar de pics
Philine
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5709-philine-07-02-2024.html?Itemid=0
Meau
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5710-meau-07-02-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Democrazy, Gent (ism Live Nation en VIERNULVIER)
Soulwax – Live indrukwekkend en collectief dat nazindert!
Het blijft een ‘must see’, Soulwax van de Gentenaars Stephen en David Dewaele, sleutelfiguren van de internationale elektronische muziek. Opnieuw zorgden ze voor een ‘part of the weekend that never dies … on a manic monday’, die hun talrijke projecten en ‘From Deewee’ sound samenbalden in een twinkelend, energiek synthpopfeestje!
Een korte Europese tour zetten ze op poten, met o.m. vier uitverkochte concerten in de AB, Brussel. Muzikaal speelden ze anderhalf uur lang een reuzensalom doorheen hun elektronisch vernuft, dat rock-percussionair gekruid was. Een terugblik, maar innoverend genoeg om reikhalzend uit te kijken naar de toekomst. Letterlijk een sonisch synth laboratorium van kolossale apparatuur, controllers, consoles en een geraamte van stellingen voor drie drummers staan pal voor ons. Het toont nog steeds waarom ze een ‘outstanding contribution to music award in association with Merlin’ hebben ontvangen tijdens de AIM Awards als erkenning van hun werk en invloed, drie decennia lang; in één adem te noemen als futuristisch.
Ook hier in Lille , veel (West) Vlamingen op hun concert. Met zeven op het podium, de immense drumstellen van de doorwinterde spierballen van Brasilveteraan Igor Cavalera (den dienen van Sepultura, zoals Stephen zei), Blake Davies (Turbowolf) en lady Aurora Bennett, al dan niet synchroon drummend, de broers aan hun apparaten, bijgestaan door Laima Leyton, de wederhelft van drummer Igor en Stefaan van Leuven, op bas en elektronica, en al van in ‘t begin bij Soulwax betrokken.
De sound klonk ritmisch, creatief, alternatief door de repeterende opbouw en de vele wendingen. De songs gleden in elkaar over en houvast hadden we aan de handvol herkenbare nummers, letterlijk de steunbalk in die potpourri, mishmash van synths en drums, waarin benevelde zangpartijen zijn verweven. Mooi om met allerhande elementen, stijlen te flirten, van eightieswave, disco, elektro, newbeat, techno, breakbeats, krautrock, tribal, rock, punkfunk, neurotische trance en bleeps, die zich percussief een weg banen.
We werden in die unieke, futuristische wereld meegezogen en gemept . Ze kwamen op dreef met nieuwkomers “Hot like Sahara” en “Idiots in love” , die de huidige, dikke Soulwax lijn van elektronica, percussie en rock onderstreept. “Missing wires” en “Is it alway binary” van hun ‘From Deewee’ was de eerste herkenning, overstelpt van mitrailleursalvo’s aan slagen en synthbeats; ze mondden uit in dansbaar groovende en trancy punkfunk op schitterende tracks “Krack” en “Do you want to get into trouble”.
Het loopt over elkaar en door elkaar, zoals hun ‘Nite versions’ , die het ultieme party gevoel willen verwezenlijken. Het brengt ons tot een schitterende closing final van “Miserable girl”, “E-talking” en “NY excuse”. We worden opgehitst door die weerkerende ritmes en die sprankelende, energieke sound. De keys, elektronicabeats en percussiegeweld rollen over ons heen in een hectische, chaotische precisie en gekte. Invloedrijk in al dat materiaal: Kraftwerk, Human league, DAF, Suicide, Liaisons dangereuses, The art of noise, Depeche mode, Meat beat manifesto en LCD Soundsystem. De sobere, flashy en kleurrijke lightshow doet mee z’n werk en zorgt ervoor dat we ademloos achterblijven . Wat een dansfeestje.
Ook in de bis worden oudjes “Conversation intercom” en “Accidents and compliments” door de mangel gehaald en we worden tot slot nog even bij de kraag gehouden met “Goodnight transmission”.
Soulwax is live indrukwekkend en blijft nazinderen. Deze korte tour bewijst dat ze er nog steeds staan, met interessant werk, klaar voor de festivalzomer!
Organisatie: Aéronef, Lille
Cobra The Impaler en Turpentine valley – Beiden op naar een veelbelovende toekomst
Turpentine valley - Interessant instrumentaal trio uit eigen streek, mocht de avond openen. In hun broeierige , spannende postrock-metal hoor je een ‘back-to-basics’ geluid en sferische stukken, die een repetitieve opbouw kennen, naar een climax gaan en kunnen exploderen; de boeiende tempowissels houden het publiek bij de leest. De zachtmoedige en harde stukken vloeien in elkaar over. In het samenspel gitaar, bas, drums is er onderhuids een ‘desert’ gevoel. Door de serie ‘The twelve’ kwam het trio in de spotlights met enkele tracks …
Invloeden van Kyuss, Amenra, Godspeed, Tool, A perfect circle, God Machine en zeker Russian circles zijn er door de extraverte touches; ze weten het perfect in een eigen geluid te verwerken.
Turpentine valley - Ze zijn een goede vijf jaar bezig , hebben twee langspeelplaten uit (‘ETCH’, ‘Alder’) en houden het totnutoe bij een directere aanpak, een muur van geluid, intens, bijtend, zwaar.
Hun sound krijgt elan door het sober lichtdecor en het optrekken van een mistgordijn. Filmisch was dit een lange, dolle rit in het onbekende, een ‘lost highway’ van David Lynch.
De passage van Cobra The Impaler in het Leietheater werd aangekondigd als een try out concert, maar het nieuwe werk zit blijkbaar nog volop in de ontwikkelingsfase waardoor er hoegenaamd geen nieuwe songs in de setlist zitten. Er is dus eigenlijk weinig sprake van een try out, maar met het materiaal van hun debuutplaat ‘Colossal Gods’ uit 2022 zitten we meer dan goed voor een uurtje massieve metal. ‘Colossal Gods’ is dan ook een ijzersterk album waarin Cobra The Impaler grossiert in solide metal met ten gepaste tijd een welgekomen vleug van melodie. Een stevige sound die refereert naar gloeiende bands als Mastodon, Psychonaut en Gojira.
Cobra The Impaler pakt uit met zwaargebouwde riffs, pompende bassen en vocals die al eens neigen naar de nineties iconen Alice In Chains. Als een perfect geoliede machine pletwalst het vijftal doorheen de potige songs van ‘Colossal Gods’, een moordend debuut dat wat ons betreft bij elke beluistering nog beter wordt.
Als de nieuwe plaat even sterk wordt dan zitten ze gebeiteld voor een veelbelovende toekomst.
Het ziet er trouwens al zeer goed uit met een concertagenda die hen naar gerenommeerde festivals brengt als Alcatraz (Kortrijk) en Arctangent (Bristol).
Zeer benieuwd naar die nieuwe plaat, laat maar komen, en tot in Alcatraz!
Organisatie: Leietheater, Deinze
Nederlands 
Français 
