Gavin Friday - Thurston Moore – sterke double-bill!
Gavin Friday - Thurston Moore

Een slogan als Niet het grootste festival, wel het langste... suggereert een soort valse bescheidenheid die we niet gewoon zijn van onze Antwerpse vrienden van het Openluchttheater (OLT) Rivierenhof. Wel integendeel, OLT mocht afgelopen woensdag met meer dan gepaste trots de maand augustus aftrappen met twee eigenzinnige iconen uit wat we gemakkelijkshalve de alternatieve muziekgeschiedenis zullen noemen.

THURSTON MOORE (****) mag dan al zijn sporen hebben verdiend als frontman en avant-gardistisch snarenwonder van het New Yorkse noise gezelschap Sonic Youth, dat de introverte Amerikaan er ook een solocarrière op na houdt die inmiddels een handvol albums beslaat is minder bekend. Op basis van Moore’s vorig jaar verschenen opus magnum ‘Demolished Thoughts’, waarop rustig voortkabbelende akoestische gitaren en een melancholische viool de dienst uitmaken, hadden wij een eerder intiem concertje verwacht waar de geest van Nick Drake op een gegeven moment wel uit het stadsbos zou kunnen opduiken. Zonder het goed en wel te beseffen waren we echter getuige van de Belgische maiden trip van Chelsea Light Moving, de nieuwe groep die de weinig spraakzame New Yorker ondertussen uit de grond heeft gestampt. In die nieuwe band heeft Moore duidelijk meer zin in een elektrisch overstuurd avontuur waar de viool van Samara Lubelski wonderwel de balans vond met de gecontroleerde gitaaruitspattingen van Moore en diens sidekick Keith Wood.
Opener “Orchard Street” kreeg meteen een wervelende noise outro die menige wenkbrauw deed fronsen, meteen gevolgd door de start-stop rock van “Pretty Bad” uit Moore’s debuut ‘Psychic Hearts’ (‘95). Dat Moore zijn Sonic Youth verleden absoluut niet wou verbergen vonden we helemaal niet erg, maar toch waren we ook benieuwd hoe hij het er met de 12-snarige akoestische gitaar zou vanaf brengen. Het antwoord kwam er uiteindelijk met “Mina Loy” en “Circulation”, en ja, bij dit laatste nummer dachten wij even Mr. Drake goedkeurend te zien knikken tussen het dreigende wolkendek boven het OLT.
Moore probeerde tussendoor ook een paar nieuwe songs uit die hij weldra met Chelsea Light Moving gaat inblikken. We onthouden vooral het venijnige “Burroughs” waar de elektrische gitaren kraakten, krasten, piepten en scheurden als betrof het een lost classic die Sonic Youth vergat op te nemen tijdens de legendarische sessies die vooraf gingen aan ‘Daydream Nation’. Het aan Roky Erickson & The 13th Floor Elevators opgedragen “Empires Of Time” en de bijna radiohit “Ono Soul” besloten een eigenzinnige en hoogste intrigerende set die Moore’s verschillende muzikale gedaanten liet zien.

Het Ierse enfant terrible GAVIN FRIDAY (****) moet zowat de tegenpool zijn van Thurston Moore als het op theatraliteit en extraversie aan komt. Na een bijzonder lange afwezigheid op het live front belandt de voormalige frontman van Virgin Prunes sinds vorig jaar terug regelmatig op Vlaamse podia. En precies daar begint het schoentje toch wel een klein beetje te knellen, want Friday en zijn uitstekende begeleidingsgroep disselden nagenoeg dezelfde set op als tijdens zijn indrukwekkende driedaagse dit voorjaar. Wie de man dus reeds in Hasselt, Leuven of Gent aan het werk zag was onmiddellijk vertrouwd met Friday’s bewondering voor muzikale idolen Jacques Brel (“Next”), Caruso (“Caruso”) en Marc Bolan (“King Of Trash”) en zijn liefde voor de schrijfsels van Oscar Wilde (“Each Man Kills The Thing He Loves”). Het zijn stuk voor stuk nummers die weliswaar voor het theater gemaakt zijn, maar ook onder de blote hemel moeiteloos overeind blijven.
Ondanks de grote voorspelbaarheid blijft een optreden van Friday toch een aparte belevenis, en dat heeft de man volledig te danken aan zijn theatrale podium présence en zijn onnavolgbare kunst om te scoren met elke opmerking uit het publiek. In de cynische Ier die maar wat graag blijft verwijzen naar de kerkelijke hypocrisie schuilt echter ook een melancholische ziel. Het breekbare “Apologia” vanop Friday’s meesterlijk solodebuut was daar ook nu weer het duidelijkste bewijs van. Die ene spotlight gericht op zijn tafeltje met de obligate fles wijn is en blijft emotioneel beklijvend en zorgde opnieuw voor hét kippenvelmoment van de avond.
In de bissen dolde Friday nog wat met het publiek door hen voor de verscheurende keuze tussen een cover van Brel of Bowie te stellen. Tot cynische verbazing van de Ier werd het uiteindelijk “Five Years” van laatstgenoemde, gevolgd door het nieuwe “It’s All Ahead Of You” als ultieme bedtime story in het feeëriek verlichte decor van OLT.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/thurston-moore-1-08-2012/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/gavin-friday-1-08-2012/

Organisatie: OLT Rivierenhof, Deurne (ism Arenberg, Antwerpen)