Zeer benieuwd naar de live reputatie van de Editors, was deze avond een must. Als men daar nog eens Balthazar bijkrijgt, wordt het helemaal mooi. En het moet gezegd, geen woord is er gelogen over de sterke live-performance van de vrienden uit Stafford. De indiepop/rockband, rustig mogen groeien op Werchter, op de site worden ze zelfs de officieuze “RW home band” genoemd, heeft dáár vooral het metier geleerd om een live publiek te leren bespelen. De grandeur van een festival hebben ze nu perfect weten te implementeren in volle zalen. Editors brengt Werchter een stukje dichter bij ons, gelukkig maar.

Balthazar, amuse van dienst met zin, want ze begonnen een kwartiertje vroeger dan voorzien,   kweet zich uitstekend van z’n taak. Blijkbaar had Tom Smith hen aan het werk gezien, en raakte overtuigd van hun kunnen. Ook het feit dat ze ook al sterk aanleunen bij het indiepop/rockband-genre, zal wel een rol gespeeld hebben.  Uit het feit dat ze een mooie podiumruimte kregen, en de daarbij horende verlichting, spreekt appreciatie. Het werd een soort van best-of, en dat was nodig ook. Zeker als je weet welke kleppers er achter het gordijn staan te wachten. De reactie van het publiek liet op zich wachten, en ging enkel bij “Fifteen floors” en “Sinking ship” echt vol mee. Maar who cares, als je een set mag spelen van 45 minuten voor +- 18000 man, mooi meegenomen toch?!

Bizar, leg ik een cd op van de Editors, dan jeukt het soms na een uur om toch maar weer die radiozender te verkiezen. Die ietwat monotone, doch warme stem, weet je. Blijkt nu net deze prachtige, volumineuze stem HET bindmiddel te zijn waardoor de jus pakt. Noem een aspect en ze beheersen het. Maar alles wordt zo gebracht dat het wow-effect blijft. De clevere  opstelling en uitgekiende belichting van talloze spots, vlammenwerpers, vuurwerk, confetti, …Maar absoluut geen overkill.
Zo ook de zeer gevarieerde setlist. Er werd geput uit de albums: - The weight of your heart / The back room / An end has a start / In this light and on this evening / You are fading.

“Sugar” , welke z’n diepe stem accentueert, opende de reeks gepaard gaand met metershoge vlammen. Het publiek ging direct mee met “ Someone says”, “Smokers outside the hospital doors” en “Bones”. Aan de piano toonde Tom z’n extra talenten bij “ Eat raw meat”. “Two hearted spider”, “ You don’t know love” en “All sparks” passeerden vlot en onderhielden het tempo. Met “ Formaldehyde” hebben ze een ongeslepen diamant achter de hand.
De eerste, gematigde, massahysterie brak los bij “A ton of love”. Goed opgewarmd werd het stembereik getest bij “ Like treasure”. Het gaspedaal werd nog eens vol ingeduwd bij “ An end has a start” en “ Bullet”. Dat Tom z’n stem beheerst wordt duidelijk in “In this light en on this evening”. Dit nummer wordt gedeclameerd zowaar. “The phone book”, akoestisch, rolt de rode loper uit voor “No sound but the wind”. Solo op het podium, een enkele spot gericht, …Koude rillingen, haren rechtop, … onbeschrijflijk mooi. Een must see moment in een mensenleven.
Om direct daarna bij de keel gegrepen te worden door het krachtige“ Munich”. De prachtige ballades “ The racing rats” en “ Honesty , vergezeld met tonnen confetti, vormden een mooie, waardige afsluiter.
De encore begon met “Bricks and mortar”. Het zware “Nothing” werd begeleid door een heel arsenaal spastische bewegingen van Tom en een prachtig neerdalend vuurwerk. Wat het ietwat donkere nummer oplichtte en toch benadrukte. De totale anarchie, gepaard met massahysterie, kon losbreken bij “ Papillon”. Een langere versie, maar dit nummer kon blijven duren, geen mens die er om maalde. Mede ondersteund door alles wat er voor handen was. Op het aantal lux werd niet gekeken en de onophoudend spuwende vlammenwerpers gaven dit nummer de nodige grandeur.

Je hebt groepen die schitteren op festivalpodia, maar door de mand vallen in concertzalen. Deze jongens hebben daar totaal geen probleem mee. Door al hun ervaring en knowhow weten zij perfect wat te doen. Dosering is volgens mij het sleutelwoord. De setlist, belichting, arrangementen, stembeheersing, podium act, vlammenwerpers en confetti …
De show bevat alles, maar alles mooi geproportioneerd. Samen met een evenwichtige setlist, vormt dit de ideale symbiose om een coup te plegen op de concertzalen. Iemand die nog nooit de kans kreeg om ze aan het werk te zien op een festival, kan nu gerust naar de zaal. Bijna niemand die hen dat voordeed.   
Editors on tour, of is het RW home band on tour?

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/index.php?option=com_datsogallery&Itemid=49&func=viewcategory&catid=4273

Organisatie: Live Nation