We keren even circa tien jaar terug in de tijd. In de zomer van 2008 zakten we, naar goede gewoonte, af naar Pukkelpop. Op de festivalweide maakten we kennis met veel opkomende talenten zoals Joan As a Police Woman, Holy Fuck , Stereophonics en Motek.  
Er was echter ook een zeer dynamisch duo bestaande uit een vrouwelijke vocalist Laura-Mary Carter die door haar stem, gitaarspel en uitstraling menig hart diep raakte en een charismatische drummer Steven Ansel die zijn vellen bediende alsof zijn leven daar vanaf hing.
Blood Red Shoes deed de tent daadwerkelijk op zijn grondvesten daveren. Ze deden dat kunstje nog eens dubbel en dik over na het uitbrengen van een verschroeiend debuut 'Box of Secrets'. Wij waren meteen verkocht, en zouden de band nog meerdere keren tenten zien afbreken, en daken laten afgaan. Ook al was het toch al weer van circa 2011 geleden, op Dour festival, dat we hen nog eens live hadden gezien. Want na een self-titled album in 2014, dat goed werd ontvangen, bleef het even stil rond de band.
Met een gloednieuwe schijf onder de arm 'Get Tragic' zakte Blood Red Shoes af naar een uitverkochte, overvolle Rotonde in de Botanique, op een koude zaterdagavond. En deed de temperatuur van begin tot einde prompt tot een kookpunt stijgen. Een blij weerzien dus waarbij werd bevestigd waarom we toen vielen voor dit ongelofelijk talentvolle duo, en dat anno 2019 nog steeds doen.

Streepjes Blues overgoten met sausjes psychedelica, in de stijl van Johnny Cash tot Tom Waits
Openingsrace John J. Presley (****) gaf alvast het goede voorbeeld. In menig biografie lezen we 'Zijn zang doet denken aan die van Tom Waits of Johnny Cash, de gitaren aan Jack White of Black Keys.’ Een stelling waarin we ons naderhand goed kunnen vinden. J. Presley bracht eveneens een nieuwe schijf op de markt 'As The Night Draws'. De muziek van de band wordt ook omschreven als Electric Blues. En dat is ook te merken. Want het is net die combinatie van Elektronische inbreng, die aanvoelt als een psychedelisch trip door kleurrijke landschappen, met de warme blues stem en uitstraling van John J. Presley dat ons naar hoge sferen doet zweven. John J. Presley laat zich bovendien omringen door top muzikanten. Zo waren we danig onder de indruk van die zweverige keyboard klanken van de piano virtuoze die daardoor zorgde voor een psychedelische trip naar heel andere oorden, en sprak het aanstekelijke tot verschroeiend drumwerk voortdurend de dansspieren aan.
John J. Presley heeft wellicht een paar songs nodig om het publiek echt mee te krijgen, maar eens de teugels gevierd gaat iedereen prompt overslag voor zoveel virtuositeit.
Kortom: John J. Presley doet Blues herleven zonder die muziekstijl klakkeloos te kopiëren, maar eerder door het genre nieuw leven in te blazen binnen een aanstekelijke en hartverwarmend mooie omkadering en vette knipogen naar psychedelica en elektronisch vernuft.

De koude winteravonden doen vergeten dankzij het doen stijgen van de temperatuur tot het kookpunt? Missie geslaagd!
Als een voorprogramma erin slaagt om de lont aan het vuur te steken, is dat al een half gewonnen thuismatch voor een afsluitende band. Doordat John J. Presley het publiek voldoende had opgewarmd, had iedereen er dan ook duidelijk zin in. Blood Red Shoes (**** 1/2) voelt al heel gauw aan dat ze het publiek met het grootste gemak naar hun hand kunnen zetten, en legt de lat vanaf de eerste klepper heel hoog. Om niet meer los te laten tot het einde. ''Jullie willen dansen? Het is dan ook zaterdagavond'' zei Steven in het begin van de set. En zoals dat op een zaterdagavond inderdaad dient te gaan, bediende Blood Red Shoes - regelmatig met vier i.p.v. twee op het podium -  ons prompt op onze wenken. Ook al had Laura-Mary na de eerste song "Elijah" al af te rekenen met technische problemen, waarbij ze zich excuseerde; dat euvel werd even snel opgelost met een kwinkslag. Maar zou haar toch wel een tijdje parten blijven spelen. Eens alle registers open getrokken was er echter geen doorkomen meer aan.
De band kwam dus een nieuwe plaat voorstellen en daaruit bleek toch dat nieuwe songs als “Howl” of “Elijah” een veel minder impact blijken te hebben op ons - maar ook op het publiek - dan kleppers als “I Wish i was someone better”, waarbij het dak er voor het eerst wel compleet afging. We hebben de nieuwe plaat echter al enkele keren beluisterd en het blijkt dus een zeer gevarieerde schijf te zijn geworden maar ook eerder een groeiplaat, die ons na die eerste luisterbeurt wellicht niet compleet weet te overtuigen,  maar na enkele beurten komt die klik er dan weer wel.
De band speelde dus voortdurend op het scherpst van de snee. Opvallende daarbij is dat Laura-Mary en Steven elkaar blindelings vinden en aanvullen. Al dan niet gerugsteund door mede muzikanten wiens inbreng dan weer kon gezien worden als een extra kers op de taart. Ook wat interactie en bindteksten betreft vult het duo elkaar blind aan.
Na al die jaren zit er dus gelukkig geen sleet op die magische virtuositeit en uitzonderlijke kruisbestuiving tussen beide, waardoor ik circa tien jaar geleden compleet verkocht en totaal van de kaart achterbleef op de weide van Pukkelpop.

Besluit: Blood Red Shoes deed de zaal meerdere keren op zijn grondvesten daveren. Al was dat eerder bij de oudere songs dan bij de nieuwste parels. Gaandeweg echter gingen de vuisten meer en meer de lucht in, stonden de aanwezigen uiteindelijk te dansen van vooraan tot ver naar achter en brulden de songs uit volle borst mee.
Dat kleine mankementje in het begin van de set en de momenten waarop het concert even dreigde stil te vallen, was zeer snel vergeten. Want in een verschroeiende finale werd alles uit de kast gehaald om de fans het dansfeest aan te bieden waar ze waren voor gekomen. Met als ultieme kers op de taart een bisnummer om ervoor te zorgen dat het zweet ons aan de lippen stond, en we eens op temperatuur gekomen de koude winternacht weer wat beter konden verteren.

Setlist: Elijah – Bangsar – Howl - The Perfect Mess - Light It Up - Lost Kids (live geschrapt) - An Animal - Black Distractions – Cold - Don’t Ask - This is Not For You - Red River - Je Me Perds - I Wish I Was Someone Better - Mexican Dress - Eye To Eye - God Complex - Colours Fade

Organisatie: Botanique, Brussel