The Beths - Knallende live verwennerij van het verre Nieuw-Zeeland

Helemaal gekomen van de andere kant van de wereld, hielden de vier Nieuw-Zeelanders van The Beths tijdens hun tour even een stop in de AB Club. De indie rock doorspekt met surf- en garagetoetsen klinkt op zowel “Future Me Hates Me” en hun laatste telg “Jump Rope Gazers” zeer origineel. De talrijke toeschouwers hadden er zin in en wij dus ook.

Het Noord-Ierse Cherym mocht opdraven om een al goed gevulde AB Club op te warmen. Hun powerpunk met een duidelijke boodschap van verdraagzaamheid tegenover allerlei minderheden kwam hard en oprecht binnen. "Pretty Boy" was opgedragen aan alle schone en lelijke jongens terwijl "Weird One" er één was tegen de haters en de pestkoppen. Het publiek bleef er niet stil bij en zong naar hartelust mee op "Kisses on My Card" of staken de armen in de lucht tijdens "Guess We are Friends". Deze support act die deed denken aan een kruising tussen Dreamwife en The Germs, was perfect voor wat later die avond ging volgen.

Gekleed in kaptruien met daarop Guitar Tech gedrukt, zorgden de quasi onherkenbaar The Beths voor hun eigen soundcheck. De grappige toon was daarmee al gezet nog voor ze knallend openden met "I'm Not Getting Excited". Het publiek was vervolgens bij "Great No One" helemaal losgekomen. Al vroeg in de setlist was daar al een eerste geweldige hoogtepunt met "Not Running" waar Elizabeth Stokes' stem opvallend goed was.
De mix tussen luid en stil, een handelsmerk van Pixies en Breeders, werd met verve door het viertal origineel uitgespeeld. In bijvoorbeeld "Out of Sight" contrasteerden de droevige lyrics met de knallende muziek. Live klinken The Beth's beduidend sneller, luider en intenser wat enorm gesmaakt werd door de concertgangers. Het rustige “Acrid” was met een opvallende swingende outro even welgekomen om wat op adem te komen na het hevige eerste openingskwartier.
Bij de introductie van de bandleden was daar weer die gortdroge humor van de Nieuw-Zeelanders. Het daaropvolgende “Idea/Intent” werd opgedragen aan zij die naar de kapper zijn gegaan en zij die niet zijn kunnen gaan. “Jump Rope Gazer” was ondanks het hoge soft poprock-gehalte toch een tweede hoogtepunt. “When You Know” en vooral het daaropvolgende “Mars, God of War” waren muzikaal en qua beleving wat minder maar dat werd flink goed gemaakt naar het einde toe.
Na alweer lollige bindteksten, deze keer over hun liefde voor vogels (vandaar het decorstuk dat bestond uit zes opgeblazen siervogels), werden we getrakteerd op een daverende “Whatever”. Doorheen de set viel het al meermaals op, maar tijdens die song hadden we dankzij de achtergrondzang een echte Beach Boys-gevoel. Tussenin schudde de tweede gitarist trouwens ook nog een strakke gitaarsolo los uit zijn korte mouwen. Het cynische “Little Death” klonk nog sterker dan op plaat en uiteraard was dat het geval voor hét hoogtepunt met “Future Me Hates Me”.
In de onmisbare encore ging een toeschouwers zelf aan het stagediven op de rake klappen van “Dying to Believe”.

Droge humor, steengoede songs, sterke livebeleving… The Beths bezorgden zonder enige moeite en met bakken overtuiging ons een onvergetelijke avond.

 Setlist
I'm Not Getting Excited - Great No One - Not Running - A Real Thing - Happy Unhappy - Out of Sight - Acrid - Idea/Intent - Jump Rope Gazers - Uptown Girl - When you Know - Mars, the God of War - Whatever - Little Death - Future Me Hates Me - Dying to Believe

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel