Stef Bos - Een boeiende wandeling door de Tijd

Met 'TIJD om te gaan leven' slaat Stef Bos (****)  een andere bladzijde om en komt die verteller in zich voortdurend boven. Een positief kader creëert hij. De songs stralen hoop uit. Hoop op betere tijden. Tijd is uiteraard de rode draad. Alle aspecten ervan wordt uitvoerig uit de doeken gedaan.
De recensie kun je hier nog eens nalezen. Het album is reeds uit van 2020, maar door de coronapandemie heeft Stef Bos dit album nog niet echt live kunnen voorstellen. 

Het Cultureel Centrum in Lokeren was dan ook compleet volgelopen op deze warme avond. Iedereen was benieuwd naar de bloemlezing over het fenomeen 'Tijd'. Naar goede gewoonte ontpopt Stef zich als een klasse verteller, die de anekdotes boven haalt uit heel zijn carrière.
Hij leest daarbij uit zijn boek, en hij begint met een ingetogen song aan de piano. Bij het verhaal, komen met mondjesmaat zijn bandleden erbij die Stef , ondanks dat ze in de schaduw staan , duidelijk liefdevol omarmt .
Stef gaat niet echt geordend te werk wat het onderwerp 'Tijd' betreft. Nee, van 1984 gaat ie gezwind naar 2020 en verder naar de jaren 90; de verwijzing naar deze corona tijden komt regelmatig aan bod. De Nederlandstalige muziek van een Raymond Van Het Groenewoud, Johan Vernimmen en Boudewijn De Groot, hebben allen een grote invloed op hem gehad. Sierlijk reist Stef doorheen de tijd en je herkent jezelf.
We kunnen de zovele kleine of grote verhalen die Stef Bos ons zingend of via poëtische teksten brengt, vernoemen. De rode draad door ieders leven, ook van Stef Bos, is het voortdurend geconfronteerd worden met vreugde, pijn en verdriet; het botsen op je grenzen, vallen en toch terug recht krabbelen en doorgaan. Allemaal heel herkenbaar voor ieder van ons. Het wordt op boeiende wijze gebracht en gespeeld. Het vloog voorbij en na een klein uur zat het eerste deel er op …

In het tweede gaat Stef Bos ook terug naar zijn tijd in Afrika, met o.a. ontmoetingen met boeiende muzikanten, het resulteert in opzwepende, aanstekelijke songs, die op de dansspieren inwerken; een heel andere, boeiende kant van Stef Bos trouwens. En toch, ondanks het immense oeuvre dat Stef Bos heeft geschreven, komt het meest emotionele moment op die song “Pa”; aan de piano gezeten, blijft het verhaal iedereen diep raken.  Het is dan ook een ode aan elke vader die er is, of niet meer is. Het zorgt voor een traantje, een krop in de keel en het oproepen van mooie herinneringen. Bij het ouder worden besef je pas, 'papa, ik lijk steeds meer op jou', niet zomaar uit de lucht gegrepen is. We worden allemaal geconfronteerd met dat moment van moeten afgeven, of we moeten vaststellen inderdaad dat we meer en meer op onze vaders of moeders gelijken in alles wat we doen.
Iets verderop schuift Stef door een kwinkslag alles wat is misgelopen af op onze voorouders, maar hoe je het draait of keert, ook het leven van onze voorouders loopt als een rode draad doorheen ons leven nu, dat is het bijzondere aan dat fenomeen tijd. Het is zo oneindig, ongrijpbaar en brengt zoveel naar boven bij een mens, dat je het op twee uur niet kunt vertellen. 
Stef Bos giet het fenomeen 'Tijd' dan ook in zoveel mooie woorden en passages waardoor je als een heel ander mens de zaal verlaat. Het is na meer dan dertig jaar, nog steeds zijn grote sterkte om dit op een zodanig poëtisch wijze te brengen , in woord en klank, waardoor je er ofwel muisstil van wordt, ofwel met een glimlach naar zijn herinneringen kijkt, en onderweg de jouwe tegen komt.

Organisatie: Cultureel Centrum, Lokeren