Sygo Cries - The future’s so bright (they gotta wear shades)

Voor het live-debuut van de 2.0-versie van Sygo Cries had de band de voor de postpunk/wave-scene vertrouwde grond van de B52 in Eernegem uitgekozen. Er waren heel wat fans opgedaagd en die werden zeker niet teleurgesteld.

Als apero mochten de Dead Astropilots uit Lille het publiek opwarmen. Ze zitten op hetzelfde label als de meer gehypte regiogenoten van Dear Deer, maar zijn minstens zo goed. Rachel (zang en toetsen) en Simon (zang en gitaar) brachten als Dead Astropilots in 2018 het fijne album ‘New Control’ uit en dat is vandaag nog steeds de ruggengraat van hun set.  Ze brachten het album bijna integraal en in volgorde, want er zit – zeker voor henzelf – een rode draad, een verhaal in dat album. De ene keer klinken de Dead Astropilots als bijna vrolijke, onschuldige synthpop, in andere nummers is het meer donkere postpunk en coldwave.
Het is niet zo moeilijk om te vinden waar ze de mosterd gehaald hebben. Hun track “Inside A Dream” mixen ze met grote stukken van “Primary” van The Cure. Ook “Shadowplay” van Joy Division stond lang op hun setlist, maar niet in Eernegem.
Van het publiek in de B52 krijgt het Franse duo een vrijgeleide naar enthousiast applaus en daar leken ze zelf ook heel enthousiast over. Afsluiter “The Center” mondde uit in een hoop fuzz en feedback, met Simon die zijn gitaar ‘bespeelde’ met een speelgoed spacegun. Met zo’n bandnaam moet dat kunnen.
Dead Astropilots is een band om in de gaten te houden, vooral als er nog eens nieuw werk uitkomt.

Na de Dead Astropilots mocht Sygo Cries aantreden met zijn blend van postpunk, synthwave en coldwave. De eerste keer als band (in deze bezetting) en de allereerste keer op een podium voor gitarist Brooklyn. Met zijn 17 jaar zou hij de zoon kunnen zijn van elk van de drie andere bandleden. Hoewel voor de show de zenuwen zichtbaar door zijn lijf gierden, leverde hij een prima prestatie.
Maar Sygo Cries is toch in de eerste plaats de band van Mika Goedrijk. Vooral nu hij pas de stekker heeft uitgetrokken bij zijn This Morn’ Omina, hoewel die band nog een paar mooie buitenlandse concerten in de agenda had staan.
De hernieuwde Sygo Cries wordt nu zijn speeltuin en het mag vooruit gaan. Het concert in Eernegem was eigenlijk de door corona uitgestelde releaseshow van de EP ‘Talking About Walls’ van 2021 en daar is nu al een nieuwe EP.
Het concert in de B52 werd ingezet met een nog onuitgebrachte track: “Hand Me Down” en later volgde nog het onuitgebrachte “Half The Man”.  Ook al heel vroeg in de set zat “End Of A Century”, de eerste track die Mika Goedrijk schreef met bassist en mede-songschrijver Wim Guillemyn (van o.m. The Other Intern) en daarna het aanstekelijke “Surrender”. Die laatste was een extraatje voor wie de EP ‘Talking About Walls’ digitaal kocht en de track staat in een remix op de nieuwe EP ‘In Outside Places’.
Van die nieuwe EP kregen we “Avez Vous” niet te horen. Het is dan ook een track met gastvocalen van Sandra van Lilidollrage, ook al een postpunkband uit Lille, en die was er vanavond niet.
Wel op de setlist stond het fijne “Out Of This World”. Van de vorige EP kregen we alle tracks te horen, met een zinderende versie van “Spiders” en extra veel applaus voor setafsluiter “Ship Of Friends”, de voorlopig enige heropgeviste song van de 1.0-versie van Sygo Cries. Daar net voor speelde de band nog “Evil Land” van La Muerte. Daarmee hebben ze wel een coole band gekozen om te coveren, maar misschien niet de juiste song. Als toegift was er nog “Hollow Man” van The Cult en ook dat is geen voor de hand liggende cover.

Sygo Cries stond er in Eernegem als band. Ondanks corona waren ze goed op elkaar ingespeeld en als er al slordigheidjes in de set zaten, dan heeft niemand daar iets van gemerkt. De jonge gitarist zal vast snel podiumvaster worden en moet nog wat meer op zijn strepen staan als het gaat over zijn ‘plaats’ in de geluidsmix. Maar die drie ervaren rotten zijn goede leermeesters. Mika, geboren als entertainer, en Wim zijn op dreef als songschrijvers. Toetsenist Olivier Moulin (van ook The Mars Model) is medebepalend voor het groepsgeluid. Er zou zelfs mogelijk nog een drummer van vlees en bloed aansluiten bij Sygo Cries, maar dat gerucht kon nog niet met zo veel woorden bevestigd worden. Als we dat allemaal bij elkaar optellen, begrijpen we ineens waarom frontman Mika op het podium de hele tijd een zonnebril bijhad: the future’s so bright, they gotta wear shades.

 Organisatie: B52 + Sygo Cries