Declan McKenna - Indrukwekkende Britpop fenomeen demonstreert bakken ambitie

Het Britse fenomeen Declan McKenna werkte na zijn titel als meest beloftevolle artiest volgens Glastonbury Festival gestaag aan zijn muzikale carrière. Na zijn puike debuutplaat ‘What Do You Think About the Car?’ (2017), bracht hij na veel uitstel het ijzersterke vervolg ‘Zeros’ (2020) uit. Fans van het eerste uur en geïnteresseerden moesten naar de Trix afzakken om hem en zijn band live aan het werk te zien.

De Club was al na het voorprogramma goed gevuld met een kleurrijk en jeugdig publiek. Sommigen waren geschminkt met glitters om hun voorbeeld te volgen. Op de tonen van The Beatles’ “With a Little Help from My Friends” kwam eerst de vier koppige band en enkele tellen later onder luid applaus ook McKenna het podium op.
“Beautiful Faces” was meteen de opener waar vele toeschouwers gewillig meezongen en de armen de lucht in wierpen. In “Rapture” merkten we hoe Declan zich in zijn nopjes voelt op een podium. Leuke toevoeging was de effectenknop aan zijn microstatief waarmee hij gitaartonen kon vervormen of aanhouden, vergelijkbaar met Matthew Bellamy van Muse.
Bij “Sagittarius A*” kregen we een sterk David Bowie-gevoel, een ambitie die McKenna maar al te graag duidelijk maakt. Nog meer spacy was “Emily” die met een rustig folkriedeltje begon en naar het einde uiteenspatte. Het publiek was al uitermate enthousiast en werd dat nog meer door de aanmoedigingen van de frontman om nog meer te dansen op “The Key to Life on Earth”. Dit was duidelijk het geval want onder een sterrenhemel door de lichteffecten, sprong het publiek meermaals een gat in de lucht. Deze rake song met catchy outro ging vlot over naar “Twice your Size” waar we even op adem konden komen om vervolgens overrompeld te worden door een te gekke noisy gitaarsolo.
Na een verschroeiend halfuur werd het even minder hevig met het waar covid-nummer “My House”.  We kregen daarmee een inkijk in zijn geïsoleerde ziel en dito huis waar we onderweg even een microgolfbel opmerkten. “Make Me Your Queen” imponeerde met een akoestisch begin waar Declan’s heldere stem goed doorklonk. De vele smartphonelichtjes zorgden voor een het kippenvelmoment. Het rustige maar toch het thematisch zware “Listen to Your Friends” met spoken word passage, klonk als een warme oproep om meer om te kijken naar je vrienden.
Nog heel even duwde de band het gaspedaal in met opzwepende punkachtige “Humongous” dat vlot aansloot op een lekker rockende “Isombard”. De jonge Brit had intussen meermaals indruk gemaakt met zijn geweldige gitaarskills, maar op de piano kon hij er ook heel wat van. “You Better Believe!!!” was met zijn up- en downtempo’s en pianoballad als slot een zeer geslaagd nummer. “Be an Astronaut” klonk als een eigengemaakte moderne versie van Elton John’s “Rocketman” of David Bowie’s “Starman”.
De encore die bestond uit maar liefst vijf bisnummers voelde allesbehalve als een verplichting aan. Als een bezetene ging McKenna namelijk te keer in “Daniel, You’re Still a Child”. De vele fans lieten zich nog eens van hun horen tijdens “Why Do You Feel So Down” dat betrekkelijk swingend klonk ondanks de zwaarmoedige lyrics. Uiteraard kon zijn meest succesvolle nummer “Brazil” niet ontbreken wat verrassend genoeg niet het beste was van de avond. Het laatste beetje energie van Declan, zijn band en het publiek werd volledig ingezet bij afsluiter “British Bombs” dat helemaal plat gespeeld werd.

Declen McKenna heeft met deze verschroeiende passage nogmaals bevestigd dat hij tot grootse dingen in staat is. De vele fans kregen meer dan wat ze hadden verwacht en de zij die hem niet kenden, keerden nu met een geweldige ervaring huiswaarts.

Setlist
Beautiful Faces - Rapture - Emily - The Key to Life on Earth - The Kids Don't Wanna Come Home - Twice Your Size - My House - Make Me Your Queen - Humongous - Isombard - You Better Believe!!! - Be an Astronaut - Daniel, You're Still a Child - Why Do You Feel So Down - Eventually, Darling - Brazil - British Bombs

Organisatie: Trix, Antwerpen