Sophia - Knipogen in het tranendal

De aanhouder wint, zeker als die luistert naar de naam Robin Proper-Sheppard. De frontman en gedurende een kwarteeuw enige constante factor van het treurwilg collectief Sophia moest de release van diens jongste opus ‘Holding On/Letting Go’ om de intussen gekende reden herhaaldelijk uitstellen tot ie finaal wereldkundig werd gemaakt in de herfst van 2020. Een prima seizoen voor een extra portie weemoed zou je dan denken, maar ook de bijhorende promotour bleek een schijnbaar eindeloze aaneenschakeling van ‘cancelled’ en ‘rescheduled’ gigs.
Het ongedurige wachten wordt deze maand eindelijk beloond: Sophia tourt voor het eerst sinds 2017 door een aantal Europese landen, met zowaar twee stops in België.

Aan de vooravond van hun passage in Het Depot, Leuven kwam eerst het Kortrijkse Wilde Westen aan de beurt. Wie ooit al present tekende op een optreden van Sophia kwam daar zelden of nooit met een glimlach buiten. Bewuste stijlbreuk met het verleden of niet, maar vanavond was dat wel even anders. Een zichtbaar ontspannen en bijwijlen zelfs ronduit grappige Proper-Sheppard klonk als performer nog steeds even weemoedig als weleer, maar als mens leek ie op het randje van gelukkig met zijn langverwachte terugkeer naar podium en publiek. Hij weet zich daarbij geruggesteund door wat hij zelf graag ‘The Sophia Collective’ noemt, met naast zijn longtime partner in crime op drums Jeff Townsin o.a. ook leden van de Belgische bands Hypochristmutreefuzz, AFF en Teen Creeps.

Ook muzikaal lijkt Sophia op de jongste worp ‘Holding On/Letting Go’ een paar opmerkelijke nieuwe ingrediënten aan hun inmiddels gekende recept te hebben toegevoegd. Zo werd set- en albumopener “Strange Attractor” uitgerold op een langgerekte electro groove waarna een strakke krautrock beat het commando overnam. En wat doet een saxofonist ineens tussen de vertrouwde breed uitwaaierende gitaren? Wel heel veel eigenlijk, getuige het meeslepende “Alive” dat het midden hield tussen Morphine’s crossover indiejazz en een wanhopige Bowie ten tijde van ‘Station to Station’. En warempel, met de furieuze protest uppercut “We See You (Taking Aim)” maakte Proper-Sheppard tijdens de eerste ronde encores zelfs plaats voor zijn brutale punkrock alter ego The May Queens, wiens enige en zwaar onderbelichte titelloze album intussen reeds 22 kaarsjes mag uitblazen.

Van flashbacks gesproken, die waren er zaterdagavond natuurlijk ook. Het gros van het publiek had de muzikale 90ies klaarblijkelijk ook zelf meegemaakt en knikte goedkeurend - al dan niet met een krop in de keel - toen uit dat decennium de Sophia evergreens “If Only” en “So Slow” werden opgediept. Met dit soort intimistische songs die altijd hoog scoren op onze weemoed barometer zou Sophia makkelijk een volledige setlist kunnen vullen, maar dat is buiten de eigenzinnige Proper-Sheppard gerekend. De tijd dat hij potten brak met de pastorale emo-pletwals genaamd The God Machine mag dan reeds lang vervlogen zijn, met het epische “Desert Song No. 2” werden we toch zonder pardon teruggeflitst naar die turbulente periode. In de finale van deze publiekslieveling werden alle registers meedogenloos open gegooid, waardoor het even leek alsof we in het repetitiehok van Godspeed You! Black Emperor waren beland.

“Bij gebrek aan een stage manager” speelde Sophia niet één maar twee bisrondes. Kijk, het zijn dat soort knipogen in het tranendal van Proper-Sheppard die suggereren dat de naar Berlijn uitgeweken Amerikaan zijn imago van eeuwige treurwilg zelf niet al te ernstig lijkt te nemen.
Op zich vormden de encores een fraaie staalkaart waar Sophia live voor staat: epische grandeur (“Resisting”), intieme sadcore (“Ship in the Sand”) en pop-noir (“Oh My Love”). Het begrip ‘klaagzang’ in alle mogelijke betekenissen klonk zelden zo mooi als vanavond.

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk