Parquet Courts - Parquet Courts omarmt zestig jaar muziekgeschiedenis! Van alle markten thuis


Je hebt zo van die bands die op een speelse , spontane wijze songs toveren . Parquet Courts omarmt zestig jaar muziekgeschiedenis. Ze zijn reeds een goede tien jaar bezig, komen uit Brooklyn NY, en vanavond dompelden ze ons een kleine twee uur lang onder in hun muzikaal archief. Ze speelden straf strak, gedreven, broeierig, groovy , loungy  materiaal, met als gevolg  een frisse, sprankelende, levenslustige en een uiterst aangename, genietbare, overtuigende set. Heerlijk wat dit kwartet presteerde, zomaar uit de losse pols, maar toch nagedacht, uitgewerkt en harmonieus klinkend!

Parquet Courts is een sterk geolied viertal. Austin Brown is een multi-instrumentalist die naast z’n gitaarriedels zich ontpopt als een knoppenfreak, Andrew Savage  zet de snaren onder spanning en geselt ze als een Ira Kaplan van Yo La Tengo , broer Max houdt van een zachtmoedig , broeierig , gammelend drumritme en Sean Yeaton amuseert zich rot met intrigerende , repetitieve, diepe , rommelende basslines. Een vijfde man geeft de songs nog wat stuwing, dynamiek en groove met bijkomende percussie of een ander speeltje. Een ongedwongen speelsheid straalt van hun materiaal uit, strak, snedig of als een vat vol verrassende wendingen en stijlvariaties.
Was hier muzikaal eerst sprake van indie op z’n Feelies , een elegante slordigheid op z’n Pavements, dan ontpopte het kwartet  zich vanaf ‘Human performance’ (2016) tot  een eclectische band die nogal wat invloeden samen balde in hun songs. Zeker met ‘Wide awake’ en de in het najaar verschenen ‘Sympathy for life’, vorig jaar, werd de levenslust en het optimisme aangescherpt . Hun songs werkten in op de dansspieren, klinken aanstekelijk en hebben groovy ritmes. Ze klinken als een versmelting van The Clash‘s ‘Sandinista’, een ‘Remain in light’ van Talking Heads tot David Byrne-Brian Eno’s ‘My life in the bush of ghosts’. En in de liveset passeert er nog zoveel schoons , 60s VU, 70s Pink Floyd/Television pyschedelica, donkere elektronica op z’n Suicide’s , rammelrock op z’n Guided by Voices, krautrock niet vies van Kraftwerk , postpunk op z’n Devo’s/Franz Ferdinand/The Fall, verder Primal scream Britpopdance en tot slot punkfunk op z’n LCD Soundsystem. Wat een referenties!
Muzikaal interessant en lekker harmonieus tegendraads dus vanavond , van een band die uit de comfortzone van de indierock treedt, er een jam durft van te maken en in die koerswijziging een sterke harmonie behoudt . Wat een fijne sound, spirit is dit. Een onweerstaanbaar geheel.
Het kriebelt duidelijk als je zoiets hoort . Dit is een band die we in het hart dragen en die met de jaren nog steeds even creatief, sterk inspirerend bezig is. Letterlijk wordt een ‘sympathy for life’ onderstreept met zo’n brede sound en invalshoek .

Parquet Courts is een te koesteren band, zoveel is zeker; live ging het materiaal er gepeperd als zeemzoeterig in …
“Application apparatus” van de recentste plaat, was een alternatief boeiende opener; de apparatuur werd letterlijk bediend , elektronicagefreak als startpunt, verder ondersteund van een  zweverige , opbouwende indie-ondertoon , wat psychedelica, om dan met noisy loops en de donkerte van Suicide uit te deinen . Een allerhande switch van kraut-/artrock en snedige indie, mooi uitgesponnen. Meteen een ‘waauuw gevoel’ .
Pittig , direct , beetje punky klonk het op het volgende “Human performance” . Andrew Savage kronkelt rond z’n gitaar en microstatief, zelfs bijna het publiek in. Onvast, hees zingt en schreeuwt hij. En dan was er “Dust” , ook al van dat album uit 2016, met een intrigant psychedelica orgeltje , indringend , repetitief, opbouwend en groovy . Drie nummers , drie verschillende uitgangspunten . Sjiek .
En zo gaan we de muzikale avond verder . Het draait ‘em vooral rond de laatste platen; het oudere werk zit ferm verborgen in de set , met “Black & white” ergens midden de set en “Stoned & starving” als ferme uitschieter op het eind van de set … in een ware jamsessie met noise adepten tussen Feelies, Pavement en Yo La Tengo .
Na het fris rockende “Almost had to start a fight/in and out” kregen we een lounge “Freebird” versie. Natuurlijk kreeg elke song wel een stamp onder de kont waardoor deze aanstekelijker, gedrevener, fris rockend klonk .
Mooi hoe Parquet Courts het steeds weet aan te pakken ; we komen dan echt tot die heerlijke , genietbare, groovy , broeierige, dansbare melodieën en geluidjes allerhande in hun aanpak met o.m. “Marathon of anger”,” Walking at downtown pace”, “Plant life” (met harmonium) en “Sympathy for life”, de titelsong . “Wide away” en “Mardi grass beads” hebben dan die aanzwellende, spannende rockende indie/postpunkende basis. Wat een overtuigingskracht hier.
Geen bissen , Parquet Courts laat die steevast terzijde , maar ze sloten lofi-/ro (a) mmelendgewijs  af met het gemoedelijke “Pulcinella” , een soort huiskamersessie in zaal, die ook de laatste plaat besluit.

Hoedanook Parquet Courts is nu na al die jaren op z’n best en sterkst; na hun set in Trix, Antwerpen (Org: Live Nation) is en blijft het een prettig gestoord huisorkest die als slackerband de muziekencylopedie samenbalt op een lekkere, speelse , spontane wijze. Wat ze brengen en hoe ze het doen is top!

Organisatie: Grand Mix, Tourcoing