logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Depeche Mode - ...
Depeche Mode - ...

Nick Mason live - Dichter bij Pink Floyd kom je niet meer Aanbevolen

Geschreven door - -

Nick Mason live - Dichter bij Pink Floyd kom je niet meer
Nick Mason’s Saucerful Of Secrets
Filip Van der Linden en Sam De Rijcke

Het festivalseizoen is al begonnen, maar in de clubs en zalen moet nog de corona-achterstand weggewerkt worden. Nick Mason kwam naar het Koninklijk Circus met zijn ‘Saucerful Of Secrets’ en daar hebben heel wat Pink Floyd-fans hard naar uitgekeken.  De band stelde niet teleur. Meer nog, dit was alles waar de fans op hoopten en nog meer.

Kort de voorgeschiedenis. Sinds de legendarische Britse band is gestopt met touren is Mason vooral de beheerder geweest van de heruitgaves van de albums. Gitarist Lee Harris (van Ian Dury and The Blockheads) port Nick Mason daarop aan om iets te gaan doen met het oudste materiaal van Pink Floyd, grofweg alles van voor ‘The Dark Side Of The Moon’. Op aangeven van Harris vormt Mason een band met bassist Guy Pratt. Die was geen officieel bandlid van Pink Floyd, maar wel de bassist op de laatste tournees van de band. Hij speelt bovendien mee op “Hey, Hey, Rise Up”, de single die Pink Floyd eerder dit jaar uitbracht als steun voor Oekraïne. En hij is blijkbaar ook nog eens de schoonzoon van Richard Wright, de inmiddels overleden keyboardspeler van Pink Floyd. Wright wordt in de Saucerful of Secrets vervangen door Dom Beken van The Orb. Pratt doet een deel van de leadzang, maar daarvoor trekt Mason Gary Kemp van Spandau Ballet aan. Over het aantrekken van Kemp zei Mason in Brussel. “Er waren wat misverstanden. Ik dacht dat we Tony Hadley binnenhaalden (de ‘echte’ leadzanger bij Spandau Ballet, nvdr) en hij dacht dat hij met Roger Waters mocht samenwerken.”
Sinds 2018 tourt Nick Mason met deze Saucerful of Secrets rond de wereld langs lang vooraf uitverkochte zalen. Die zijn dan misschien niet zo groot als de stadions waarin Pink Floyd stond, maar de inzake sfeer en beleving verkiezen de fans zeker dit boven bv. het Koning Boudewijnstadion.

België was in 1968 één van de eerste buitenlanden waar Pink Floyd kon optreden en dat weet Mason nog. “Wie was er bij in 1968 in de Cheetah Club in Brussel?” vraagt hij aan het begin van het concert. Als iemand daarop zijn hand opsteekt, heeft Mason al zijn antwoord klaar. “Ik denk het niet. Jij ziet er niet oud genoeg uit.” Mason is zelf 78 maar dat zou je hem niet aangeven als hij een concert van twee uur – met een pauze tussen- speelt alsof het niets is.
België was in 2018 één van de eerste landen buiten de UK waar Nick Mason halt hield met zijn Saucerful Of Secrets, toen in de Antwerpse stadsschouwburg. De setlist van toen kent uiteraard een grote overlap met die van het Koninklijk Circus dit jaar, want Mason’s favorieten zijn gebleven: “Arnold Layne”, “Obscured By Clouds”, “Interstellar Overdrive”, “Atom Heart Mother”, “See Emily Play”, …  Mason staat tussen de nummers al eens recht achter zijn drumkit om het publiek te verblijden met anekdotes en hulde aan de overleden bandleden Syd Barrett en Richard Wright. Over “Arnold Layne” vertelt hij dat het nummer indertijd van de radio gebannen werd, maar dat “jullie nu wel oud genoeg zijn om het nummer te mogen horen”. Over “Vegetable Man”, dat hij recent als single uitbracht voor de Record Store Day, zegt Mason dat het een volbloed Pink Floyd-song is. “Nochtans heeft EMI nooit de moeite genomen om het nummer deftig uit te brengen. David Gilmour en Roger Waters spelen het nooit in hun optredens en zelfs de beste tributebands als de Australian Pink Floyd en Brit Floyd laten het links liggen. Ik begrijp niet waarom.” Anders dan wat Gilmour en Waters vandaag doen, toont Mason geen greintje zelfverheerlijking. Hij heeft bv. één Pink Floyd-track volledig op zijn eentje geschreven (“The Grand Vizier’s Garden Party” uit ‘Ummagumma’), maar die heeft hij nog niet gespeeld met zijn Saucerful Of Secrets. Ook is er voorlopig geen spoor van “Scream Thy Last Scream” een nooit officieel uitgebrachte, maar wel vaak gebootlegde Pink Floyd-track van zijn hand.

Mason is 78 en dat steekt hij niet weg. Als hij in Brussel de rest van de band voorstelt aan het publiek, kondigt hij dat aan als een zware geheugentest. Als Guy Pratt bij de aankondiging van toetsenist Dom Beken aanvult met ‘ook verantwoordelijk voor sound design’, springt Mason daarop in met ‘ook verantwoordelijk voor barbecues, dubbele beglazing en salad dressing’. Als Pratt dan Nick Mason voorstelt, wordt hij bedankt met een minutenlange staande ovatie van het publiek.
Wie er in 2018 in Antwerpen al bij was, kreeg dit jaar in Brussel vijf nummers te horen die in Antwerpen niet in de set zaten. Daarvan stonden “Remember A Day” en “Childhood’s End” wel al op het live-album ‘Live At The Roundhouse’ van Mason en zijn Saucerful Of Secrets dat elke Pink Floyd-fan intussen al heeft aangeschaft.
Niet gehoord in Antwerpen en niet op het album zijn “Candy And A Currant Bun”, “Burning Bridges” en vooral “Echoes”. Mason heeft dit deel van zijn tournee de Echoes-tour gedoopt en dat is helemaal terecht. Met dit nummer in de set begint de gemiddelde Pink Floyd-fan meteen te likkebaarden want voor vele fans is dit het absolute meesterwerk van de band. “Echoes” was in 1971 de hele B-kant van het album ‘Meddle’ en het is zowat de definitie van het latere werk van de band. De versie van “Echoes” en bij uitbreiding van elke song die in Brussel gespeeld werden, zijn geen kopieën van de albumversies. “Na de opnames begonnen we die songs live te spelen en evolueerden die nummers nog. Wat we vandaag spelen, is hoe ik mij die nummers herinner in hun definitieve versie”, zegt Mason daarover in interviews. Al zijn het dan geen één-op-één-kopieën van de albumversies, het blijven magistrale versies waarin je meteen het genie van Pink Floyd herkent. Tijdens “Echoes” houdt zowat het hele Koninklijk Circus collectief de adem in om geen enkel detail te missen, en dat is een hele prestatie voor een  nummer dat bijna een half uur duurt.

Pink Floyd heeft een grote schare hondstrouwe, goed geïnformeerde en tegelijk bijzonder kritische fans. Nick Mason en zijn band speelden voor hen in Brussel een compleet foutloze set en de fans waanden zich voor een paar uur in de hemel op aarde, want veel dichter kan je niet meer komen bij de originele Pink Floyd. Dat er ooit nog een reünie komt, daar heeft Mason weinig hoop op. Waters en Gilmour doen hun ding met hun deel van Pink Floyd-erfenis, maar wat Nick Mason doet met het oudste werk van de grondleggers van psychedelische/progressive rock, is onbetaalbaar.
Laat ons hopen dat hij zijn Saucerful Of Secrets-setlist nog een paar keer aanpast en bij elke aanpassing nog eens ons land aandoet.

Review Sam De Rijcke
Pink Floyd op zijn hallucinogene best
Een briljant idee was het van Nick Mason en zijn vriendenclubje om met het oude materiaal van Pink Floyd de hort op te gaan. De Floyd drummer beroert met zijn band Saucerful Of Secrets de jaren ’67 tot ’72, een avontuurlijke periode waarin Pink Floyd nog niet de perfectie nastreefde, eerder een tijdperk waarin er nog mocht geëxperimenteerd worden en hun sound baadde in een marinade van LSD en allerhande paddo’s. De heren perfectionisten David Gilmour en Roger Waters blijven op vandaag liefst zo ver mogelijk uit de buurt van die tijd, het is dus een zegen dat Mason op die manier hulde brengt aan wat ons betreft de meest interessante, levendige en bezielde muziek van Pink Floyd.


En natuurlijk ook hulde aan Syd Barrett, hij die Pink Floyd destijds tot leven wekte met het onvolprezen debuutalbum ’The Piper At The Gates Of Dawn’, iets wat de techneuten Gilmour en Waters blijkbaar al lang vergeten zijn. Barrett’s geflipte psychedelische popsongs “Arnold Layne”, “See Emily Play” en “Bike”, maar ook de gekraakte experimentele rock van “Lucifer Sam” en een fantastisch “Astronomy Domine” werden vanavond enorm gesmaakt door de Floyd fans van het eerste uur. Mason eerde met “Candy and a current Bun” en “Vegetable Man” ook twee obscure songs die destijds nooit een relaese gekregen hebben, twee typische Barrett creaties zeg maar, met een serieuze hoek af. Bijzonder attent van Mason om de geniale Syd Barrett zo in de bloemetjes te zetten. Het op groot scherm geprojecteerde Floyd-icoon werd bovendien nog eens extra getrakteerd op een daverend postuum applaus. Eat this, Waters & Gilmour.
Mason’s band, die vooral een goedgemutst vriendenclubje is, wist zich perfect in te leven in de spacy sound van platen als ‘A Saucerful Of Secrets’, ‘Obscured By Couds’, ‘Atom Heart Mother’ en ‘More’. Wat niet zo evident is als je weet dat zanger/leadgitarist Gary Kemp gewoon de gitarist bleek te zijn van -hou u vast- Spandau Ballet. Dat iemand uit zo een plastieken eighties groepje ook fabelachtige rock kan spelen is op zijn minst verrassend en opmerkelijk te noemen. Hier liet Kemp zich echter met brio van zijn meest rockende kan bewonderen en was hij onder meer briljant in het fantastische “If” dat heerlijk verweven werd met “Atom Heart Mother” waarin hij van bloedmooie verstilde aktoestiche gitaar overschakelde naar overheerlijke elektrische Floyd-furie. Kemp mocht ook nog eens helemaal loos gaan in een storm van feedback middenin een wonderlijk “Set The Controls For The Heart Of The Sun”, een briljante song waarin ook een superbe Mason zijn drums geweldig liet roffelen in een walm van psychedelica. Met een woest “The Nile Song” werd nog een scherp tandje bijgestoken, Pink Floyd goes heavy metal.
Het uitmuntende album ‘Meddle’ (1971), één van onze all time Floyd favorieten, was hier tot ons groot genoegen prachtig vertegenwoordigd. In het begin kregen we de geweldige instrumentale opener “One Of These Days”, iets later gevolgd door een verrukkelijk “Fearless”, inclusief de voetbalhymne “You’ll Never Walk Alone”.

Maar het absolute hoogtepunt van de avond was een fenomenaal “Echoes” dat hier meer dan 20 minutenlang in zijn volle glorie mocht schitteren, een werkelijk adembenemende apotheose van een heerlijke nostalgische avond.
Als bis had men met “A Saucerful Of Secrets” nog zo een psychedelisch meesterwerkje in petto, Pink Floyd op zijn hallucinogene best. Uitermate fantastisch.

Gilmour en Waters mogen elkaar dan al met hun megashows constant naar de kroon steken om met de beste, imposantste en technisch meest perfecte Pink Floyd presentatie af te komen, Nick Mason is diegene die de meest avontuurlijke en begeesterende Floyd naar boven brengt. Qua bezieling wint hij het met voorsprong van de twee kemphanen.


Organisatie: Live Nation

Aanvullende informatie

  • Band Name: Nick Mason
  • Datum: 2022-06-17
  • Concertzaal: Koninklijk Circus
  • Stad (concert): Brussel
  • Beoordeling: 9
Gelezen: 822 keer