The Rolling Stones - Wat is dat toch met die Stones?!
Lode Vanassche en Sam De Rijcke

Ergens in de jaren tachtig ging ik voor de eerste keer de laatste keer naar de Stones. Het was toen heel hip te verwachten dat Keef al dan niet zou wachten tot na het optreden om zijn pijp aan Maarten te geven. Je moest er dus bij zijn om die legendes nog eens levend aan het werk te zien.
Een kleine veertig jaar later staan ze in het koning Boudewijnstadion. Ik ga voor de zestiende keer de laatste keer naar de Stones. Wat is dat toch met die Stones?
Ik ben een verdoemde en verdomde Rolling Stones fan. Naast mijn eeuwige liefde Lou Reed, die al een decennium of zo naar de eeuwige knorpotvelden is gestuurd, beheerst dat stelletje Peter Pans al heel mijn leven. Blij als een kind moest en zou iedereen het willens nillens vernemen dat ik een ticketje had. En toch: eigenlijk trekken deze heren op geen kloten.
Ik heb nooit dat arrogante smoelwerk van Mick Jagger kunnen uitstaan. Naast het feit dat ik hem niet eens een goede zanger vind, moet ik ook niets weten van zijn verwijfd jetsetgedoe en zijn geflirt met de nieuwe adel. Hij is toch alles geworden waar hij vroeger tegen was?
Keith en Ronny kunnen er best mee door. Ze blijven oerrockers van de eerste generatie en blijven dat jongensachtige, die kwajongensstreken in zich hebben. Neen, ik wil het nu niet even hebben over een of ander palmboomavontuurje , of het leegsnuiven van vaders urne. Neen, sla er maar even “Shine a light” op na, geregisseerd door de al even eeuwige puber Scorcese. Toen Clinton perse de Stones wou spreken, was his coolness Charlie in zijn wiek geschoten omdat hij wou spelen en  deed Mick zo plechtstatig als hij maar kon.  Ronny bejegende Bill als was het dat ze al sedert de kleuterschool beste maatjes waren, terwijl Keith met glinsters in zijn ogen hem vertelde hoe ‘bushed’ hij wel was.
De tweede koelste aller Stones was onze strak in het pak gehesen Charlie. Als een ware gepensioneerde leraar geschiedenis wandelde hij gezapig heel zijn leven met de typische Britse flegmatiek en beleefdheid door het leven. Hij beschouwde de Stones nog altijd als zijn hobbygroepje en zag hij Jagger steeds als zijn zanger. Kortom: zonder Charlie geen Stones. Zei Keith toch. Dus wat een juk op de schouder van Steve Jordan om onze Charlie te moeten vervangen. Noteer nu al dat hij dit met verve doet. Hoewel hij Charlie niet kan doen vergeten (mission impossible).  Hoewel, hij speelt even swingend en strak, zoals we hem kenden van Expensive Vinos.
De opperstone is zonder twijfel Zijne Riffheid Keith. Al een slordige zestig jaar moet Keef flaneren tussen zijn opgelegde en tevens zelf gecreëerde imago van de belichaming van rock ’n roll  en wat hij werkelijk is: Een pure Family man die voor zijn geliefden door het vuur gaat. En Hij Met De Stempel Van Onsterfelijkheid houdt het ook nog eens netjes vol. Hoe vreemd het ook voor de lezer mag klinken, naast muziek heeft die gast ook iets met familiewaarden. Kunnen we even niet direct zeggen van zijn beste vriend en breedsmoelkikker Mick. Kortom, zonder Keith geen Stones. 

Waarom dan die onvoorwaardelijke liefde voor dat groepje? Pure Gestalt, mensen. De Stones zijn meer dan de som der onderdelen. De Stones , behalve Mick dan, vertegenwoordigen nog altijd een zekere levensstijl. Ze doen ons even vergeten dat we zelf ook oud worden. En we weten allemaal dat ze al jaren op routine spelen en dat het meest recente werk niet meteen wereldverbeterend is. En we weten allemaal  dat Jagger een inhalige zakenman is. En weten allemaal wat ze weer gaan spelen. Een jaartje Coronapauze doet er niet eens toe. En we weten allemaal dat het weer een aanslag op onze portemonnee is. Maar ze zijn godverdomme goed en wat ze doen en bezorgen ons nog steeds kippenvel. Bedankt, lieve Stones, voor het ondersteunen van mijn illusie van eeuwig jong te kunnen blijven.

En dan nu de muziek. Na de klassieke ode aan Watts begint het kippenvel stante pede wanneer Keith zijn eerste akkoord van “Street Fighting Man’ aanslaat. Wie daar onbewogen bij blijft heeft waarschijnlijk Poetin als achternaam. Het geluid en belichting is van top kwaliteit en de heren staan verdomd scherp. Ook met “319th Nervous Breakdown” kiezen ze voor het oudere werk. Wel een net iets te gladde versie. De heel sterke blazersectie op “Tumbling Dice” doet even Bob Keys vergeten. Jagger en co gaan her en der de loftrompet over Brussel blazen. Hij is en blijft en menner zonder weerga.
Toch kan ik me niet ontdoen dat ondanks alle furie het concert pas echt los komt na een magistrale “Midnight Rambler”. Me dunkt heeft dat te maken met wat slordigheden van Ron in het eerste dik uur. Even kwam de gedachte ‘Stonesonwaardig’ in me op. Maar dan zie je ook Keith gelukkig als een klein kind die net een snoepje heeft gekregen geprangd tussen Jones en Jordan genieten van zijn gitaarspel.
We worden getrakteerd op een apotheose van jewelste met de voorspelbare “Out of Time” (dat zijn ze dus nog steeds niet), “Paint it Black”, “You can’t always get what you want”, “Honket Tonk”, het immer funky “Miss You” (Chapeau Daryl).
“Sympathy” en “Satisfaction” zijn de mokers waarmee we naar huis gestuurd worden. Zou het nu echt de laatste keer geweest zijn?

Met dank aan Peter, Hilde en Lode

Review Sam De Rijcke
The Rolling Stones - Stones onwaardig …
Er zijn 2 soorten Rolling Stones fans.
Ten eerste heb je diegene die de Stones onvoorwaardelijk en blindelings volgen in alles wat ze doen en laten. Zij vinden alles wat The Stones uitvreten sowieso uitermate fantastisch. Als Jagger een scheet laat met een windkracht van 7 beaufort en een geluidsvolume van 100 decibel, dan vinden zij dat zo geweldig dat ze er tranen van in de ogen krijgen.
Het waren dit soort fans die in de namiddag stonden te waken aan het Brussels hotel waar The Stones verbleven om toch maar een glimp op te vangen van hun idolen. Iets wat we nog normaal zouden vinden bij overenthousiaste tienermeisjes die postvatten aan de verblijfplaats van pakweg Ed Sheeran, maar voor oudere Stones fans is dit wel toch een beetje gênant.
Daarnaast heb je de kritische fans die toch nog steeds op zoek zijn naar een stukje meerwaarde in de muziek van hun favoriete band en niet onmiddellijk tevreden zijn met een groep die op automatische piloot zijn grootste successen eeuwig blijft herkauwen.

Voor categorie 1 was dit een fenomenaal concert. Geen gebrek aan fun, entertainment, hits en show.
Voor categorie 2 was dit een bedenkelijk optreden.
For the record : categorie 1 was wel in de meerderheid vanavond.
Ik ben echter een fan van categorie 2 en ik voelde me in de zak gezet. Ik zocht meerwaarde, ik vond er geen. Ik hoopte op 100% rock’n’roll, maar kreeg 50 % rock en helemaal geen roll. Ik hoopte op een flinke streep blues zoals op ‘Blue and Lonesome’, die onverhoopt laatste fantastische studio plaat, maar ik bleef op mijn honger zitten. Ik miste grinta. En vooral, ik miste Charlie.
Het zou een beetje flauw en goedkoop zijn mocht ik hier neerpennen dat de Stones oud worden, leeftijd kan je immers niet tegenhouden. En dat was ook niet zozeer het euvel. Mick Jagger was immers nog steeds de vitaliteit zelve en ook Wood en Richards bleken nog kiplekker in hun vel te zitten. Ik zal maar al tevreden zijn als ik op mijn tachtigste nog zo fris voor de dag zal komen.
Het lag hem eerder aan de ongeïnspireerde en fletse manier waarop de heren door het eerste deel van hun set fietsten. Aanvankelijk konden ze nog een excuus inroepen, de eerste 3 songs werden immers genekt door een slecht geluid in dat kille Koning Boudewijnstadion (ook al hing hier een aangenaam zomertemperatuurtje, toch voelde het ‘koud’ aan, dit is nu ook niet bepaald het meest sexy stadion). The Stones bleken toch vooral zelf aan de basis te liggen van het debacle door belabberde versies te spelen van nochtans geweldige songs als “Bitch”, “Street Fighting Man”, “Beast Of Burden” en “You Can’t Allways Get What You Want”. Mick Jagger focuste meer op klappende handjes, zwaaiende armpjes en ingestudeerde grapjes dan op zijn songs. Entertainment leek vanavond belangrijker dan rock’n’roll. Het gros van het publiek was er content mee, ik niet.
Als absolute dieptepunt onthoud ik het muffe “Living In A Ghost Town”, een overbodige song uit het latere oeuvre. En waarom moest een basgitaarsolo een nochtans funky “Miss You” compleet komen verneuken ?
Het volledige eerste uur pruttelde en wankelde de machine, het rolde niet en het rockte niet, wat was er in hemelsnaam aan de hand met The Stones ?
Pas vanaf “Midnight Rambler” kwam het heilige Stones-vuur toch voorzichtig naar boven, energiek rockend en rollend en met één voet in de blues, hoewel deze uitvoering geenszins kon tippen aan de uitmuntende versie die ze jaren geleden in Werchter speelden met Mick Taylor als special guest. Maar “Midnight Rambler” was al de dertiende track in de set, dus het kalf was al meer dan half verdronken. Volgden nog een superieur “Paint It Black”, een venijnig “Start Me Up”, een ijzersterk “Gimme Shelter” (met heerlijke vocals van de backgroundzangeres), een onsterfelijk “Sympathy For The Devil” en een obligaat maar lekker voortrollend “Satisfaction” als kers op de taart, alleen jammer dat die taart tegen dan een ingezakte pudding was.
Die felle eindspurt mocht echter niet baten, dit was absoluut te weinig voor een band van dit kaliber, en zeker aan zo een woekerprijzen.
Stones onwaardig. (6/10)

Organisatie: Greenhouse Talent