Röt Stewart - Crazy hardcore overweldigt
Röt Stewart + Gummo + Saddam

Ik zat na een lange strandwandeling nog rustig fruits de mer te smullen aan de Franse opaalkust toen ik hoorde dat enkele kilometers verder Röt Stewart zou optreden, een relatief nieuwe hardcoreband uit Kortrijk die steeds vaker over de tongen gaat, meestal  in combinatie met de zin ‘die moet je eens gezien hebben’.
Benieuwd naar wat deze Kortrijkzanen zouden teweegbrengen in een kleine club in Boulogne-sur-Mer, ruilde ik de zonnecrème in voor een setje oordoppen en trok ik naar Barock L’Horloge, een club ter grootte van de Kinky Star. Die zat al voor de aanvang van de concerten afgeladen vol. De avond is een organisatie van Crazy Kids en die naam zouden ze absoluut waar maken.

Otage moest afzeggen, maar er werd snel een vervanger gevonden. Gummo is een grindcoreband uit Lille die we ook in België al eens tegenkomen. Zopas speelden ze nog in Doornik en eerder deze zomer deden ze een Europese tournee die hen onder meer naar Antwerpen bracht. Dat ze die tournee met hun landgenoten van Insane Order afgemaakt hebben, was niet zo evident. Op de tweede show, in Praag, werd hun camionette opengebroken en al hun instrumenten en versterkers gestolen. Ze maakten de tour af met geleend materiaal. 
Gummo bracht vorig jaar het album ‘A Fresh Breath On The Neck’ uit bij wel tien verschillende labels, waarbij ook het Belgische Loner Cult Records, en dat was dan ook de basis van de set in L’Horloge. Gummo brengt zijn agressieve grindcore graag met een twist: heel wat tracks beginnen met een soundbite die uit een radio- of TV-journaal lijkt te komen, hebben een relatief rustige opbouw en ontploffen dan met veel agressie in je gezicht.
Het publiek in Boulogne lust er wel pap van en in no time ontstaat er een moshpit.  Een leuke opwarmer.

Daarna was het aan Röt Stewart. Omdat er nauwelijks een PA aan te pas kwam, kon de soundcheck kort gehouden worden en dat was een goed voorteken. Telkens deze band een uitgebreide soundcheck deed, was het concert net ietsje minder. Röt Stewart heeft absoluut geen gebrek aan speelkansen. Het was niet hun eerste keer in Frankrijk en ook in eigen land is hun militante hardcore enorm populair.
Inzake logistiek is er nog wat werk aan de winkel. Die avond speelde de band eerst nog in Antwerpen om dan af te reizen naar Boulogne-sur-Mer aan de Noord-Franse kust, wat op z’n minst al een uitdaging is, om dan ‘snachts naar thuishaven Kortrijk te rijden waarbij ze langs Lille passeren, de stad waar ze amper een dag later al opnieuw op een podium staan. Gelukkig hebben ze hun volgende trip, naar Berlijn, alvast beter voorbereid.
De Kortrijkse band combineert een oeverloze Sturm und Drang met heel wat muzikale bagage en vooral een dikke, opgestoken middelvinger naar alles en iedereen. Vooral zanger Wölf Stewart is een fenomeen op het podium. Ondanks zijn imposante verschijning springt hij in L’Horloge op tafels, in de moshpit en op de toog om het Franse publiek nog wat extra op te hitsen. Zoveel enthousiasme wordt beloond met gebalde vuisten in de lucht, wild gemosh in ontblote bovenlijven en de eerste crowdsurfer van de avond.  
Les Boulonnais gaan helemaal uit hun dak op “Verk”, “Fucking Shoe”, “Digital Masturbation” en “Rather See You Dead”, hun cover van Legonaires Disease.
Ondanks de verre verplaatsing en de lokale hitte  is de set superstrak, dankzij Jah Nick Rötbeck, Rötsomer en Clint M.K. Rötwood.
In nauwelijks iets meer dan 20 minuten jaagt Röt Stewart er zijn hele set door zodat ze in de bisronde nog eens “Fucking Shoe” hernemen. Niks dan lof? Voor een Kortrijkse band die vaak in Frankrijk speelt, zou zanger Wölf toch beter een paar zinnetjes in het Frans instuderen.  Voor de rest staat er voor deze hardcoreband niets in de weg dat ze niet met een paar akkoorden kunnen wegblazen.

Afsluiter van de avond was Saddam, een band uit de Franse stad Cambrai die zichzelf omschrijft als powerviolence en daar soms nog doom aan toevoegt., maar ik onthou vooral power. In de lyrics en songtitels draait het bij Saddam nogal rond de oorlog in Irak: “Colin Powell”, “Saddam Dancing Club”, “In Christ We Crust”, Bagdad’s Butcher”, … Het was misschien de eerste band van de avond die nog wat voordeel zou gehaald hebben uit een betere PA en installatie, maar dat stond de beleving absoluut niet in de weg.
Ook Saddam speelde een strakke set en kreeg ruime respons van een uitermate enthousiast publiek in Boulogne-sur-Mer.

We waren in de eerste plaats gekomen om Röt Stewart te ontdekken, maar we leerden vooral dat ze in Boulogne veel enthousiaster concerten beleven dan in menige Vlaamse club.

Pics homepag @Cédric Trupin

Organisatie: Crazy Kids