Popallure presents - Cobra The Impaler weet makkelijk te overtuigen


Popallure organiseert doorgaans eerder mainstream rockconcerten, maar als ze iets in de metal doen, mikken ze meestal in de roos, zoals met hun openluchtconcert met Stake in één van de coronazomers.
Hun metalavond met Cobra The Impaler zijn er drie interessante bands op de affiche, die ongeveer in elkaars vaarwater zitten en die alle drie op de rand van een internationale doorbraak staan.
Popallure had bovendien het voordeel dat er zelfs in het brede metalgenre die avond bijna geen concurrentie was. Dat laatste is toch eerder uitzonderlijk als je op facebook de klaagzangen leest over een gebrekkige opkomst bij metalconcerten, maar niet dus bij Popallure. Cultureel Centrum Nova in Eke was op een handvol tickets na uitverkocht.

De aftrap werd gegeven door Turpentine Valley. Deze instrumentale postmetalband is dit jaar begonnen aan zijn internationale verovering, met concerten in onder meer Denemarken en Nederland. Volgend jaar maken ze in nog een paar andere landen hun livedebuut. De internationale uitnodigingen voor concerten volgen op de waardering voor hun tweede album ‘Alder’ dat in februari van 2022 uitkwam. Het is inzake internationale doorbraak misschien nog geen walk in the park voor Turpentine Valley, maar dit trio toont dat de aanhouder meestal beloond wordt.
In Eke bracht Turpentine Valley een set met vooral tracks van ‘Alder’ (“Veeleer”, “Sereen”, “Parabel”, “Neuron” en “Tremor”), aangevuld met publieksfavoriet “Trauma” van hun debuut ‘Etch’. Vroeger dachten we dat deze instrumentale postmetal het beste tot zijn recht kwam in de intieme setting van een kleine club, maar ook vanop de grotere podia weet dit trio makkelijk te overtuigen. De Nova was al bij de eerste akkoorden van Turpentine Valley goed gevuld en het publiek was meteen mee op deze donkere trip en zorgde voor enthousiast applaus.

Hippotraktor is een progressieve postmetalband uit Mechelen. Hun eerste EP ‘P’eau’ uit 2018 kwam een beetje onopgemerkt voorbij. Hippotraktor heeft een bandlid uit een inmiddels nog populairdere postmetalband, Stefan De Graef van Psychonaut. En Hippotraktor-gitarist Chiaran Verheyden was ook al producer voor Psychonaut en hun eerste full album kwam uit bij Pelagic Records, ook het label van Psychonaut. Dit vijftal tekende onlangs voor de hoogste stijger in de Staalhard 100 op radio Willy. Ze stonden dit jaar reeds op Alcatraz, Euroblast en Breda Barst en volgend jaar doen ze ArcTanGent in de UK, Graspop, Metaldays in Slovenië en Prognosis in Eindhoven.
Live kan een concert van Hippotraktor al eens wat statisch overkomen. Zanger en percussionist Stefan zingt terwijl hij naar de coulissen kijkt (en dus niet naar het publiek). Het is een beetje het handelsmerk geworden van Hippotraktor, maar zo gaat veel van zijn mimiek en expressie verloren. Heel af en toe gaat hij toch eens naar de rand van het podium om het publiek op te zwepen en dan zie je wat er mogelijk zou zijn mocht hij de hele tijd het publiek aankijken. De andere bandleden en de uitgekiende lichtshow compenseren het statische van de frontman voor een deel en in Eke leek dat beter te lukken dan op Alcatraz de voorbije zomer.
Hippotraktor combineert zijn progressieve postmetal met een vaak diepe groove en veel energie. In Eke brachten ze alle nummers van hun album ‘Meridian’ uit 2021, op “Juncture” na. Toen de band de set afsloot met een zinderende versie van “Beacons” was iedereen in de zaal al lang overtuigd.

Cobra The Impaler bestaat nog maar een goed jaar, bracht een album uit bij het befaamde Listenable Records en speelde op Headbanger’s Balls, Alcatraz en de Lokerse Feesten en enkele shows in Nederland: Into The Grave, Prognosis, de aftershow van Dream Theater in de AFAS.
Volgend jaar staat al een goedgevulde agenda klaar, met Prognosis, Bloodstock en ArcTanGent in in de UK, nog eens Into The Grave, Eurosonic en Dynamo Metal Fest in Nederland, Hellfest in Frankrijk, Metaldays in Slovenië en Summerbreeze in Duitsland. Een lijstje waar andere metalbands uit Vlaanderen met plezier een arm, een been of een orgaan zouden voor afstaan.
Dit vijftal heeft mooi zijn moment gegrepen en niet de fout gemaakt om tussendoor ook even langs alle jeugdhuizen te gaan. Geen kwaad woord over jeugdhuizen, want die hebben we hard nodig, maar als een band te lang op dat niveau blijft hangen, kleef je daar soms voorgoed aan vast.
Is een band als Cobra The Impaler dat dan wel waard? Zijn die zoveel beter dan al die andere beginnende bands. Er is meer aan de hand dan enkel het moment grijpen en dat verzilveren. Hun debuutalbum ‘Colossal Gods’ heeft een soort van onderhuidse oerkracht in zich. Moeilijk te duiden, maar zeker aanwezig. De muziek is bovendien genre-overstijgend. Vaak is dat een nadeel voor een beginnende band, maar met de muziek van ‘Colossal Gods’ kan je zowel een progmetal-fan plezieren als iemand die houdt van snedige gitaarpartijen of een postmetal- of stonerfan. ‘Colossal Gods’ staat terecht in tal van eindejaarslijstjes en Cobra The Impaler stond op de benijdenswaardige plaats 66 in de Staalhard 100 van radio Willy.
Live is het vooral zanger Manuel Remmerie die de aandacht trekt en vasthoudt. We zagen hem al eerder aan het werk in andere bandjes, maar als frontman van Cobra The Impaler lijkt hij echt zijn draai gevonden te hebben. Met grote gebaren en veel charisma leidt hij de aanval. Vanop de flanken komen de voorzetten van de gitaristen James en Thijs die in Eke duidelijk stonden te genieten, met daarachter de solide ritmesectie als verdedigers.
Hoewel deze band van deze avond de jongste staat van dienst heeft en de minste releases, was meteen duidelijk dat zij als populairste band terecht als headliner geprogrammeerd stonden, met meebrullende fans op de eerste rijen en flink wat vuisten in de lucht tot aan de PA. Het publiek at uit hun handen en de energie tussen band en publiek was te snijden. Al bleek ook dat succes ook relatief kan zijn. Toen zanger Manuel vroeg wie het album al had gekocht, gingen maar een handvol handen in de lucht. Misschien is die vraag ook niet meer zo relevant in deze Spotify-tijden. En ondanks het herhaalde verzoek ontstond er niet echt een moshpit voor het podium. Waarop de zanger dan maar zelf een eind ging crowdsurfen bij afsluiter “Tempest Rising”.
Al bij al wist Cobra The Impaler in Eke makkelijk te scoren, maar als headliner hadden ze hun set toch nog mogen aanvullen met bijvoorbeeld een nieuwe track of een cover. Bij Popallure beperkten ze zich tot alle tracks van ‘Colossal Gods’ en kwam er geen toegift.

Deze metalavond was voor Popallure misschien een gok, maar dan toch een goed berekende gok. Hier lusten wij wel meer van.

Organisatie: Popallure