The Notwist - Een perpetuum mobile van veelzijdigheid en improvisatie talent

Met wonderbaarlijke albums als ‘Shrink’ (’98) en ‘Neon Golden’ (’02) op hun kerfstok kan de invloed van het in Munchen geboren The Notwist moeilijk worden overschat. Want zeg nu zelf, zonder hun ongrijpbare spielerei in de schemerzone tussen indie, krautrock en elektronische avant-garde pop haalden de post-‘OK Computer’ releases van Thom Yorke & co beslist niet de roemrijke status die ze nu genieten.
Na een radiostilte van ruim zeven jaar en bijna twee decennia na hun voorlopig opus magnum gaven de introverte Duitsers (ja, ze bestaan echt!) met ‘Vertigo Days’ opnieuw een teken van leven dat zowaar zonder schroom naast bovengenoemde classics kan prijken.

Zoals zovele albums raakte ook ‘Vertigo Days’ in het vervloekte coronajaar 2021 een beetje ondergesneeuwd, maar toch wist het immer creatieve gezelschap het momentum enigszins vast te houden met de vorig jaar verschenen live herwerking ‘Vertigo Days - Live From The Alien Research Center’. Altijd leuk voor thuis, dat wel, maar wie afgelopen vrijdag de weg vond naar De Kreun zal volmondig beamen dat The Notwist toch vooral een band is die je moet zien, horen én voelen. Broederpaar én oerleden Markus en Micha Acher laten zich tegenwoordig vergezellen van vijf erg veelzijdige muzikanten. Het zevental is gewapend met een uitgebreid instrumentarium, gaande van een draaitafel tot een trombone; een naamswijziging in ‘The Notwist Orchestra’ zou niet eens misstaan. Aandachtige toeschouwers, en dat waren er opvallend veel in Kortrijk, kwamen dan ook ogen en oren tekort om elke muzikale nuance te kunnen volgen.

Tijdens het eerste halfuur kijken de Duitsers voornamelijk in de achteruitkijkspiegel. Indierock parels uit de 90ies (“Another Planet”), 00ies (“One For The Freaks”) en 10ies (“Kong”) worden met een stevige trap op het gaspedaal de zaal in geslingerd. Acher & co laten ze allesbehalve klinken als een nostalgische herhalingsoefening, want aan elke oude song lijken nieuwe details te zijn toegevoegd. Nooit eerder hoorden we “Kong” binnenkomen als een cross-over tussen de kille strakheid van Joy Division, de noisy rafelrandjes van Dinosaur Jr. en de zoetgevooisde pop feel van Death Cab For Cutie. Rustpuntje “Pick Up The Phone” toonde voor het eerst de breekbare kant van de band. Tegen een achtergrond van stuiterende indietronica eisten de wanhopige vocals van Markus Acher tot helemaal achterin de bar de aandacht op, il faut le faire in tijden van cognitieve overprikkeling.
Pas wanneer een paar nummers van ‘Vertigo Days’ de revue passeren valt op welke muzikale metamorfose The Notwist de laatste jaren heeft ondergaan. Door het vertrek van programmer en indietronica architect Martin Gretschmann en de komst van multi-instrumentaliste Theresa Loibl klinkt de band ineens een pak menselijker en organischer. Gewapend met basklarinet, harmonium en ouderwetse synths sloopt Loibl met sprekend gemak het glazen plafond in het voormalige mannenbastion.
De nieuwe muzikale aanpak waar ook krautpop, freejazz improvisaties en trip hop invloeden zijn binnen geslopen betekent geenszins dat er wordt ingeleverd op experimenteerdrift. “Into Love / Stars” start als een intiem en krakkemikkig electro pop liedje, maar gaat halverwege over in een repetitieve Suicide trance modus. Tijdens de vooruitgeschoven single “Ship” wordt de afwezigheid van Saya, de helft van het Japanse avant-pop duo Tenniscoats, even efficiënt als creatief opgevangen door de sample machine.
The Notwist sloten hun zoveelste triomftocht op Belgische bodem af zonder crowdpleasing concessies. Prijsbeesten “Chemicals” en “Pilot” bleven in de kast, in plaats daarvan werden met “Gloomy Planets” en “Gravity” twee vergeten parels opgevist uit het voor de rest weinig memorabele album ‘The Devil, You + Me’ (’08).
Als klap op de vuurpijl volgde ook nog een nagenoeg onherkenbare performance art interpretatie van Cypress Hill’s “Illusions” waar de leden van voorprogramma (én streekgenoten) What Are People For? de show mochten komen stelen.

Met amper of gewoonweg geen pauze tussen de nummers had dit optreden veel weg van een  perpetuum mobile waar het Duitse zevental hun heden en verleden on the spot lijken te remixen. Ineens moesten we terugdenken aan de spitsvondige flard Indeep die DJ Markus Acher eerder op de avond gebruikte om twee nummers aan elkaar te lijmen: “Last night, The Notwist saved live music from becoming a boring experience”.

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk