Underworld – Underworld blijkt nog steeds verschillende generaties aan te spreken en te raken

Het Britse Underworld is misschien niet meer jongste, hipste band binnen de dancescene, maar deze 60 plussers wekken nog steeds respect en bewondering op, voor wat ze in staat zijn om een kleine drie uur lang (pauze tussenin!) een bezwerende, groovy, fris, sprankelende show neer te zetten, die letterlijk kleur kreeg op grote schermen, met mooie visuals, de lasers en de verblindende licht-  en stroboscoop effects.
De Underworld trance van de jaren 90 blijkt nog steeds verschillende generaties aan te spreken en te raken …

Underworld houdt ons nu al dertig jaar stevig vast met heerlijk genietbare trips, waar we meegevoerd en -gezogen worden. We ervaren iets unieks, je geniet, golft, heupwiegt, zwalpt, danst en je hotst heen en weer, soms met de armen wijdopen, in de lucht of in allerlei bewegingen, op de repetitieve ritmiek, de geraffineerde opbouw, de tempowissels, de explosies, de zalvende, pompende elektronica , de trancy beats, de bleeps en de soundscapes, waarover de praatzang en dromerige zanglijn zweeft.
Het laatst daterend werk is al van een pak jaren geleden, ‘Barbara, Barbara , we face a shiny future’, er waren de ‘Drift’ EPs, en er werd af en toe een samenwerking en een nieuw nummer gedropt, die ons reikhalzend deden uitkijken wat 2024 voor Underworld en ons inhoudt, o.m. met songs “Denver luna”, “And the colour red” en “Fen violet”, die vanavond niet ontbraken; in het tweede deel van de set tekenden zij het danceverhaal van hi-tech elektronica en discothèqua invloeden.
Overwegend heersten warme melodieën en beats in (soms) lange stukken, opbouwend, opzwepend, ontploffend om dan terug zacht zalvend te klinken; ambient, trance, drum’n’bass, techno, dat venijnig hard als zacht smerend klinkt.
De twee van Underworld, Karl Hyde en Rick Smith, geven hun elektronica een gezicht, toegankelijk, eigenwijs, ongrijpbaar, pakkend als deugddoend uitleven met een mystiek, mysterieus randje op z’n Hans Zimmers ; een overkoepelende, intrigerende spanningsboog in van alles.
Goed op dreef kwamen we in het eerste deel met oudjes “Dirty epic”, “Kittens”  en “Mmm skycraper, i love you”, die met enkele niet evidente tracks als “Nylon strung” en “Tin there” hun weg vonden om in Vorst een samenhorigheids-clubsfeer te creëren. De praatzang van Hyde is warm , onderkoeld, eigen uniek. Hij geeft met z’n brabbelende praatzang het tempo aan met z’n spastische handbewegingen, de ogen halfopen, met danspasjes en de armen in de lucht, terwijl Smith, als knoppenfreak, zich uitleeft op z’n apparatuur. Hij wist steeds net dat juiste piano-/gitaarlijntje eruit te lichten en waar nodig de beats bij te stellen. Alles werkte, alles klopte. De sound durfde harder, feller te klinken, te exploderen en bracht ons in de juiste stemming van een langverwacht, deugddoend paasweekend. Opwindend dus, die een staat van euforie en extase bereikte, zeker in deel twee met classics “Pearls’s girl”, “Two months off”, “Rez/Cowgirl” en “King of snake” , die elkaar opvolgden.
Het publiek, van alle leeftijden, genoot en liet zich leiden. Underworld teerde niet op nostalgie, het recente(re) materiaal drong zich op en eigende zich een discotheekplaatsje toe.
Tot slot konden we lekker loos gaan op die stuiterende elektronica en percussie beats van “Born slippy” , de favoriet, die de twee definitief uitwuifde.

Dit duo is überhaupt nog niet versleten , integendeel we zijn nog steeds verbijsterd van hun muzikale visie en lijn, die het nieuwere, boeiend materiaal probleemloos doet aansluiten op de oude (dancefloor) killers.
Terecht, met opgeheven hoofd, namen ze afscheid. Hun gouden jubilée is niet veraf meer. De toekomst Hyde-Smith is en blijft verzekerd. Schitterend dus!

Organisatie: Live Nation