Slim Cessna's Auto Club - Weergaloos muzikaal ritueel

Met Tripodero stond een gloednieuwe Oostendse band op het podium waarvan ik één lid kende: Fabian Schweiger. En dat is zeker geen onbekende in de 4AD. De laatste keer dat ik hem daar zag, zal wellicht met Saddle For Sale geweest zijn. Tripodero, genoemd naar een mythisch, angstaanjagend beest, maakt naar eigen zeggen soggy containerpunk. Maar dat zal dan waarschijnlijk enkel slaan op hun repetitieruimte, een aftandse, vochtige container, want veel punk heb ik niet gehoord. Het drietal (twee gitaren en drums) begon verrassend sterk met "Voodoo recipes", een rock-'n-roll nummer dat uit de catalogus van Dave Edmunds geplukt kon zijn en waarvan de gitaren me kippenvel bezorgden. Tijdens de tweede song gingen ze nog even op dat elan door, maar daarna werd er vlot van stijl gewisseld.
Naast rock-'n-roll hoorden we nu ook americana, country, seventiesrock en één enkele keer punk, wellicht niet toevallig het enige nummer dat Fabian zong. Dat terwijl de zanger zijn gitaar voor enkele nummers ruilde met een basgitaar. Niet alle songs waren even sterk maar de sound bleef overeind en de gitaren sprankelden tot de laatste noot. Achteraf was ‘te braaf’ het meest gehoorde commentaar maar dat vond ik dit keer eigenlijk geen bezwaar.

Slim Cessna's Auto Club uit Denver, Colorado ontstond in 1992 uit de assen van The Denver Gentlemen, een groep waartoe ook David Eugene Edwards en Jeffrey-Paul Norlander van 16 Horsepower behoorden. Slim Cessna is de enige constante in de groep en die vreemde groepsnaam is eigenlijk een eerbetoon aan één van Cessna's vrienden die een collectie oude auto's bezat. Eerst heette de band trouwens San Juan's Car Club maar na wat puzzelen werd er uiteindelijk voor Slim Cessna's Auto Club gekozen.
Hun moeilijk te catalogeren muziek wordt meestal omschreven als gothic country of dark folk, zelf definiëren ze het als de Denver sound wat dan op een brede mix van country, alt country, American gothic, folk, garagerock, americana en gospel lijkt. Jello Biafra, op wiens label, ‘Alternative Tentacles’, ze enkele platen uitbrachten, omschreef de groep misschien nog het best toen hij ze ‘the country band that plays the bar at the end of the world’ noemde.
SCAC vloog er meteen in met het onbehoorlijk rammelende "Pine Box", een oud nummer uit 2005. Het werd een set waarin de laatste plaat, ‘Buell Legion’, het tweede deel uit het drieluik, ‘Kinnery of Lupercalia’, centraal stond. Bijna alle nummers uit die plaat passeerden de revue maar ook ‘Cipher’ uit 2008 was met vijf songs ruim vertegenwoordigd. Het werd een weergaloos muzikaal ritueel met als ceremoniemeesters Slim Cessna en Munly Munly die ons voortdurend verblijdden met hun gewiekste, synchrone danspasjes of hun dubbelzinnige tafereeltjes met homo-erotische elementen. Daarbij was de Heer nooit ver weg, getuige nummers als "Jesus is in my body - My body has let me down" of "Everyone is guilty #2". Die twee publieksmenners werden in de rug gedekt door vier niet te onderschatten muzikanten. Rebecca Vera, partner van Munly Munly op keyboard en pedal steel, die ze regelmatig met een strijkstok attaqueerde; Lord Dwight Pentacost op doubleneck gitaar versierd met een Heilig Hart afbeelding en op een door effecten onherkenbaar klinkende banjo; nieuweling George Cessna (zoon van Slim) op bariton gitaar en de spitsvondige drummer, Andrew Warner, die soms aan een percussie block (tijdens "Ichnabod") genoeg had.
De set was vernuftig crescendo opgebouwd en kende een uitgesproken hoogtepunt toen Munly Munly, die er nog steeds uitziet als een levend lijk, het publiek introk om er zieltjes te winnen. Als een volleerd levend standbeeld wist hij enkel met zijn ogen aanwezigen tot knielen te dwingen. Zelf kon ik er ook niet aan ontsnappen en ging gedwee door mijn roestige knieën. Tot een verlossing van mijn kwaaltjes heeft dit niet geleid maar mijn geloof in de muzikale exploten van SCAC werd nog maar eens gesterkt.
Slim Cessna liet van zijn kant meermaals weten hoezeer hij het een privilege vond om (voor de derde keer) in deze zaal te mogen spelen. "Standaard geslijm" denk je dan maar hier was ik toch geneigd hem te geloven want ik meen dat ik SCAC tijdens deze erg lange set nooit eerder zo gedreven en vol vuur aan het werk zag en ik mocht ze toch al zo'n vijf keer meemaken.
En dan was er nog die merkwaardige bisronde waarin tijdens het tweede nummer, het erg noisy "Americadio" nog eens alles uit de kast werd gehaald en de zaal volledig uit zijn dak ging.
Dan denk je "nu hebben we het wel gehad" maar toen het stof wat was gaan liggen stond de groep nog steeds op het podium en werd er doodgemoedereerd een nieuw nummer ingezet.
Daarna bleek het nog steeds niet afgelopen want Slim Cessna bracht met wat assistentie van zoon George een karaokeversie van Kris Kristoffersons "For the good times". Een vreemd einde van een bijzonder indringende set.

Organisatie: 4ad, Diksmuide