Wine Lips + Crackups - Overrompelend snelle riffs
Het zwoele en plakkerige weer nodigde zeker niet uit om in een volgepakt café naar luide live muziek te gaan luisteren. Maar ik had toch al snel door dat dit veel beter was dan me ergens op een terras lazarus te gaan drinken.
Daar zorgde in eerste instantie Crackups voor, een groep uit Grobbendonk die ik na een vluchtige beluistering van hun tweede plaat, ‘Greetings from Earth’, in 2020 enigszins vergeten was. Totaal onterecht, zo bleek nu. Crackups openden luid en brutaal met een trits korte, nijdige nummers begiftigd met slopende ritmes waaronder de eerder dit jaar verschenen single "Sgt. Haze". Ik maakte me al op voor een set heerlijke, onvermengde punk toen de vier me voor een tweede maal wisten te verrassen door het tempo fors te laten zakken. Het nieuwe "SATAN" begon traag en majestueus, briljant gezongen met die licht gehavende stem van Thomas Valkiers, om dan verder een paar keer tot ontploffing te komen. Meeslepende garagepunk en wat mij betreft de beste song van de avond. Dat belooft alvast voor de later dit jaar te verschijnen derde plaat, ‘Plexi’. Meteen daarna bewezen ze met "Plane crash", de laatste single, opnieuw best wel te weten hoe ze een knap nummer in elkaar kunnen knutselen. Bovendien werd alles soepel en strak ten gehore gebracht door vier gretige, goed op elkaar ingespeelde muzikanten. Naast de eerder vernoemde Valkiers (zang/ gitaar) zagen we Toon Van Looy op gitaar, Niels Meukens op drums en Siebe Le Duc op bas. Een erg sympathieke groep met een zanger die geregeld interactie zocht met het publiek. Zo nodigde hij ons uit om een moshpit te vormen voor een nummer dat na nauwelijks een dertigtal seconden abrupt stopte of verzocht hij iemand uit het publiek die geen gitaar kon spelen om een solo te geven.
Kortom, een verrassend sterke set met alles erop en eraan. Later spelen ze nog op Pukkelpop en de Nederlandse festivals Bruis en Left of the Dial en dat is zeker niet onverdiend.
‘Now that's what I call music’ liet Iggy Pop zich ooit ontvallen over Wine Lips op BBC Radio 6 en wie ben ik om de getaande godfather of punk tegen te spreken. Bovendien werd ik vorig jaar op Sjock zelf van mijn sokken geblazen door dit kwartet uit het Canadese Toronto.
Wine Lips draait vooral om zanger-gitarist Cam Hilborn en drumster Aurora Evans. Op plaat laten ze zich bijstaan door bassist en producer Simon Larochette terwijl ze live beroep doen op gitarist Jordan Sosensky en bassist Charlie Weare. Visueel leek er niet veel veranderd. De zonnebrillen waren misschien wat minder extravagant (Aurora was de hare zelfs vergeten) maar de knevels waren intact gebleven.
Ook muzikaal leken ze niet meteen uit een ander vaatje te tappen. Nog steeds die somptueuze mix van garagepunk, psychedelica en fuzzy noise. Het soort psych rock dat we ook kennen van The Oh Sees. Baanbrekend of grensverleggend zal het wel niet zijn - John Dwyer en co zijn dat trouwens ook al een tijdje niet meer - maar dat geeft niet. Ok, sommigen zullen wellicht moeite hebben met dat hoge schreeuwerige stemmetje van Cam Hilborn maar eenmaal die hindernis genomen, kan je niet anders dan je laten meeslepen in de maalstroom die Wine Lips toch wel is.
We werden voortdurend bestookt met overrompelend snelle riffs, spetterende vocals en beukende drums voortgestuwd door een niets ontziende drive. Zo goed als alle nummers kwamen uit hun twee platen die ze voor Stomp Records maakten: ‘Mushroom Death Sex Bummer Party’ (2021) en ‘Super Mega Ultra’ (2024). Veel werd er niet afgeweken van de beproefde formule hoewel ze toch enkele keren voor wat afwisseling opteerden. Zoals tijdens "New Jazz" waarin heel voorzichtig wat jazz invloeden (jawel!) waren binnengesmokkeld of het instrumentale "Lemon party", één van mijn twee favoriete nummers op de laatste plaat. Het andere, "Cash man", lieten ze helaas in de kast liggen. Een ander verfrissend moment kwam er toen de drumster met een heerlijk kirrende stem in duet ging met Hilborn. Dat had wel meer gemogen.
Wine Lips leek misschien net iets minder onontkoombaar dan op Sjock, een jaar geleden, door het ontbreken van een moshpit maar daar zal de zweterige atmosfeer wel voor iets tussen gezeten hebben. Mocht Rock Zerkegem nog bestaan dan had het hier de perfecte headliner kunnen vinden.
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks Concerten 2024 - Scott Bradlee’s Postmodern Jukebox, 10Y, op 18 mei 2024, La Madeleine, Brussel + 10 oktober 2024, OM, Luik - The The op 19 september 2024, Ancienne Belgique, Brussel - Noordkaap kondigt…
AB, Brussel programmatie + infootjes
AB, Brussel programmatie + infootjes Concerten 2024 16-09-24 – Blackberry smoke (Org:…
Trix, Antwerpen - events
Trix, Antwerpen - events 2024 - 21 sept: 20 jaar Trix met o.m. Brorlab, 59 boys, Piffy, School is cool; The Go Find, VHS, Youniss, Hellraiser, Track east, Chapp de mic, Miss angel, Toxic shock, Ila, Bluai, Shaka Shams, …(+ friends) - 24 sept: Northlane,…
Musiczine.net redactie - eindejaarslijsten 2023 - de Muzikale Hoogstandjes Musiczine.net - TOP Platen - Concerten 2023 – lijsten
CD TOP 2023 redactie Musiczine.net Musiczine.net redactie - eindejaarslijsten 2023 - de…