The Sisters of Mercy - Een dubbele ervaring van een band van vroeger
Wie de Sisters Of Mercy zegt, zegt jaren ’80, new-wave, pop, gothic, dance, donkere tijden … mysterie en een hele hoop miserie … Een ouder wordende band biedt een avond waarbij het niet duidelijk is wat het publiek er juist van moet denken.
Het begon met een zeer degelijk voorprogramma. The Virginmarys beuken er met hun twee vlot tegenaan en brengen wat sfeer in een volle zaal. Hun gitaarriffs zijn stevig zonder echt vuil te worden en de zang heeft wat weg van Queens of the Stone Age. Ze spelen een degelijke set als voorprogramma en het publiek kan het mondjesmaat wel smaken.
Na het débâcle in de Vooruit, hopen de doorwinterde fans toch nog steeds hun 80s idolen aan het werk te kunnen zien, de capriolen van Andrew Eldritch doorspoelend. Bij verrassing starten ze mooi op tijd en komen de twee gitaristen met de nodige air op het podium. Dit blijkt nodig te zijn als duidelijk wordt dat Eldritch duidelijk geen showman is en voornamelijk parallel met de podiumrand ijsbeert en daarbij vooral naar de geluidstechnici kijkt. Het lijkt alsof de anderhalve meter in coronatijden in zijn geheugen staat gegrift, want hij houdt zich consistent op afstand en staat zelden in de spaarzame spotlights.
Over de muziek kan veel gezegd worden, vooral over het dubieuze karakter daarvan. De band heeft een stevige repertoire waar ze sinds de jaren 80 op kunnen terugvallen maar waarbij ze tegelijk ook nieuwere nummers brengen later in de set. Binnen het genre staan ze er duidelijk en werkt het nog steeds, beetje aangepast aan de tand des tijds, zeker bij songs als “Alice”, “Dominion/Mother Russia” en “Marian”
Enkel het zingen van Eldritch kan nu meer bestempeld worden als het opzeggen van een opstel en het mompelen doorheen het optreden. En toch in momenten bij meezingers als op “Dominion/Mother Russia” komt hij er toch mooi door, met hulp van de gitaristen die het vocaal goed mee ondersteunen.
Als we naar de drums kijken zien we Catalyst die op zijn troon verheven achter de digitale machine staat en alles aanschouwt, of dat is omdat hij weinig werk heeft of contact met het publiek zoekt, laten we daarbij in het midden. De drums zijn mooi geprogrammeerd en vallen logischerwijs op het juiste moment. Als voordeel geeft dit natuurlijk dat dit degelijke sounds geeft voor een artiest die ook al 40 jaar meedraait.
De mythische clash met de recordlabels waarbij ze enkel nog live muziek brengen én maken, geeft het desondanks een extra tintje om erbij te zijn.
Het lijkt weliswaar een hommage aan het repertoire van vroeger , verderop met de obligate “More”, “Temple of love”, “Lucretia my reflection” en “This corrrosion”, dan een voorzetting maar daarom is het absoluut nog geen slecht eerbetoon, waar het publiek van overtuigd was door luidkeels mee te zingen waar nodig en zelfs een occassionele moshpit openden. Tja, een dubbele ervaring van een band van vroeger. En nu duimen in juni voor hun gig in Gent, na 39 jaar!
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5702-the-sistes-of-mercy-30-1-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Trix, Antwerpen