Fischer-Z – John Watts - Ik maak in de eerste plaats muziek om mezelf te plezieren. En ik wil in mijn muziek ook verder evolueren. Ik ben blij als mensen mij daarin willen volgen

We begonnen via zoom met het interview maar vanwege internet issues zijn we overgeschakeld naar de telefoon. Een beetje jammer want de flow was daardoor een tijdje wat weg maar John Watts deed hard zijn best gedaan om het op te lossen waardoor we toch nog een en ander konden aankaarten.

Het album is opgenomen in Carpentras. Hoe moet ik mij het proces voorstellen? Ben je daar geweest met de live band of hoe verliep dat proces?
John Watts: Het was een eigenlijk een soort van familiealbum, dus daarom heb ik het daar opgenomen. Ik heb eerst de nummers geschreven voordat ik ze daar ben gaan opnemen.

De titel van het album is ‘Tryptich’. Vanwaar de naam?
John Watts: Dat komt omdat Tryptich staat voor een drieluik. Het album heeft drie thema’s: Ten eerste liedjes over vrouwen en relaties, iets wat altijd wel terugkomt in mijn teksten. Dan over politiek en over psychologie. Politiek geïnspireerde teksten zijn ook een vast thema dat telkens terugkomt.

Naast liedjes over vrouwen weten we dat je altijd een aantal liedjes schrijft die een politieke of sociale focus hebben. Ik neem aan dat het tegenwoordig niet moeilijk is om een onderwerp te vinden om over te schrijven?
John Watts: Nee, er is behoorlijk wat gaande in de wereld vandaag.

In zekere zin zou je kunnen zeggen dat er niet veel is veranderd sinds het album ‘Red Skies’. De wereld is nog steeds mooi, maar de mensheid/mensheid behandelt de wereld en elkaar op een slechte manier
John Watts: Ik vind toch dat het op politiek vlak enorm veranderd is sinds ‘Red Skies’. We bevinden ons in een tijdperk van rechtse politici. Mensen zonder kwalificaties die de wereld leiden. Dat is gevaarlijk. In de tijd van Red Skies was de wereld veiliger, ook op nucleaire vlak. Iedereen had zulke wapens, maar het waren enkel de grootmachten en het was stabiel. Nu is niets meer veilig en stabiel. Het gevaar komt uit alle hoeken en is onoverzichtelijk. Daardoor is het voor mij op politiek vlak een heel fascinerende tijd om te volgen. Vooral ook omdat politiek en militaire geschiedenis mijn grootste interesses zijn.

Je schreef in “A Plea” ook over een Russische militair die een brief naar huis schreef om de waanzin te stoppen
John Watts: Ja inderdaad en ik spreek trouwens ook Russisch, ik leerde vijf jaar lang Russisch op school

Ik moet zeggen dat ik een beetje flabbergasted was toen ik “Amoral Vacuum” hoorde. Muzikaal vind ik de track ijzersterk en ze heeft bovendien een goede tekst. Het verhaal gaat over Engeland, maar het zou evengoed ook over andere plaatsen kunnen gaan
John Watts: Nou, de tekst gaat over het idee van politici die veel beloven en het niet waarmaken voor de armste mensen in Groot-Brittannië. ‘Amoral Vacuum’ was een beschrijving van hetgeen waar Boris Johnson voor stond. De mensen van de arbeidersklasse uit de zogenaamde Red Wall chairs (de Labour) in het noorden van Engeland werden zoveel beloofd door Boris Johnson en de conservatieven. De mensen kozen voor die laatsten en hun beloftes maar deze mensen zijn nu niet beter af. Integendeel. De meeste overheden werken met een groeimythe, een belofte. In de economie draait het allemaal om groei en de belofte om mensen rijker maken. Maar met die groei en beloftes maak je alleen de rijke mensen rijker. Daar zit het probleem.

Welk deel van het muzikant zijn vind je leuk en welk deel niet?
John Watts: Ik hou van schrijven en muziek maken. De rest, en dat is 80 procent van de tijd, is zakelijk. En daar heb ik een hekel aan. Maar het zijn nu eenmaal zaken.

Op dat vlak heeft het internet veel veranderd voor muzikanten. Sommige dingen in goede zin, maar soms ook in slechte zin. Hoe ga je ermee om?
John Watts: Het heeft heel veel veranderd, vooral voor jonge en beginnende muzikanten. Voor mij iets minder maar het is tegenwoordig heel moeilijk voor hen, ook al heb je veel talent. Om te slagen heb je internet en sociale media nodig. Je moet van alles promoten en er is een overvloed aan muziek op het internet. En om ervan te kunnen leven is het nog moeilijker. Het gaat nu praktisch alleen voor de grote acts. Enkel daarin steken de grote platenmaatschappijen nog geld en energie.  Je hoort ook geen ontwikkeling meer als ze enig succes hebben. De platenmaatschappij neemt het over en ze willen geen risico's nemen. Dat betekent dus op veilig spelen.

Nogmaals over het album. Ik hoorde een geïnspireerde man op “Triptych”. Wat maakt jou trots op “Triptych”? Waarom moeten mensen ernaar luisteren?
John Watts: Mensen hoeven er niet naar te luisteren. Als je kunst/muziek maakt, moet je in de eerste plaats jezelf plezieren. Ik ben niet geïnteresseerd in nostalgie. Ik wil evolueren. Veel acts uit de jaren tachtig evolueren niet. Ze spelen dezelfde act keer op keer. Je moet je muziek een bepaalde standaard geven vind ik. En oké, je fans zullen ernaar luisteren. Er wordt nog heel weinig muziek gekocht maar ik heb mijn vast publiek dat naar mijn concerten komt. Je moet het publiek geven wat ze verdienen. De grootste reden, naast kunst creëren, is om een nieuw album te maken en zo volk naar de concerten te krijgen. Fischer-Z is als band een merk en dat is een ander publiek dan wanneer ik solo in de theaters sta. Met de band zitten er meer (oudere) mannen in het publiek en is het meer rockmuziek. In het theater bestaat het publiek uit iets meer vrouwen en jongeren. Dit jaar speel ik twee keer in Herenthout. De concerten zijn uitverkocht en in de zomer speel ik in Oostende op het W-festival.

Leila Watts zingt de backings op een paar nummers en dat klinkt samen goed met je stem. Verschijnt ze ook op de live-locaties?
John Watts: Het was vooral omdat het een familiealbum was. Ze was erbij in Carpentras en alles was mooi gemengd. Het is niet de bedoeling dat ze ook op tournee meegaat en zingt. Ik heb daar mijn vaste band voor. Uitzonderlijk kan het eens gebeuren. Maar ze was aanwezig bij de opnames en het gaf een meerwaarde. Vandaar…

Ben je zenuwachtig over de reacties als je een nieuw album uitbrengt?
John Watts: Nee, omdat ik het in de eerste plaats voor mezelf maak. Op een eerlijke en fatsoenlijke manier. Elke plaat die ik maak, is een nieuwe steen in een muur. Het geeft mij zichtbaarheid en ik wil evolueren. Ik ben blij als mensen mij willen volgen in die evolutie.

Dus je bent niet op zoek naar nog een hit, neem ik aan?
John Watts: Nou… je blijft dromen om zoveel mogelijk mensen te kunnen bereiken. Wat je maakt, wil je natuurlijk delen. Maar het is niet de hoofdreden. De hoofdreden is om iets te creëren. Wat vind jij trouwens van het album?
Me: Ik vind het een geïnspireerd album met enkele sterke tracks zoals bv “Amoral Vacuum” of “Nefertete” dat zo op ‘Destination Paradise’ had kunnen staan en daarnaast veel zinvolle teksten. Ik hou ook van de sfeer van het album en van het enigszins aparte “Berta”. Daar hoor je enkel je vocals en een accordeon. Dat geeft een aparte sfeer en springt het er een beetje uit.
John Watts: Dank je wel voor de mooie woorden. “Berta” is een waar gebeurd verhaal over een vrouw die vocht tegen de mensen die het klimaat om zeep helpen en ze heeft dat uiteindelijk met haar leven bekocht…
Om af te sluiten kan ik al verklappen dat er eind dit jaar nog een album zal verschijnen: het ‘Red Flag’ album. Het zal nog een stukje experimenteler en gewaagder zijn dan ‘Tryptich’. Het is een samenwerking met een andere gekende muzikant. Waarover later meer.

Hartelijk dank voor het gesprek

Wist je dat deze band de allereerste editie van ‘De Nieuwe Lichting’ won? Waarschijnlijk niet, want het is dan ook al van 2015 geleden. Maar zie na negen jaar hebben ze hun debuut uit. Waarom duurde het zolang denk je? Toen ze wonnen waren ze ‘the next big thing’. Ze wonnen tegen onder andere Milo Meskens en Felix Pallas (met leden uit o.a. Balthazar). Ze traden op in Pukkelpop en de AB. Toen verongelukte de trompettist samen met zijn pa in een auto ongeluk. Het was al de tweede tegenslag want al voor de deelname aan ‘De Nieuwe Lichting’ hadden ze een muziekbuddy verloren. Ze besloten om op 1 november een troostconcert op de begraafplaats te geven met als naam ‘Reveil’. Dit bracht heel veel te weeg en het songschrijven belandde daardoor een tijdje op de achtergrond. Heden ten dage worden er in België gedurende 1 november veel gelijkaardige concerten gespeeld op op de begraafplaatsen...Dan heb je toch een steentje in de rivier verlegd, denk ik.

Ze hebben intussen de bas ingewisseld voor de bombardon en de drums voor fanfareketels. Dit samen met synths en andere moderne instrumenten is hun muziek er één met een uniek en eigen geluid. Daarmee proberen ze feelgood pop te maken. Het doet mij qua eigenzinnigheid en opvatting wat aan Stef Kamil Carlens of School is Cool denken. En hun vreemde blend werkt als ik zo naar hun debuutplaat luister. Hun muziek bestaat uit melancholie en optimisme.
Luister maar eens naar de opener “Stratosphere” waarin de zang in de intro de aftrap geeft enkel ondersteunt door een ijle synth. Na de intro komen de andere instrumenten erbij en krijgen we een voller en warmer geluid. Het nummer heeft een mooie opbouw. “Out of Time” is een heel sterke track die het op de radio goed zou doen. Catchy, melanholisch en uptempo. Echt materiaal voor een Radio 1. Ook “Better Watch Out” is zo’n nummer. “The Going On” is nog zo’n pareltje. Gedreven zang, mooie blazers partijen en dito percussie met een heel mooi refreintje. “Digger” is ook het vermelden waard vanwege zijn zware bastonen die samen met de percussie het nummer bepaald en op de kaart zet. “Rear Mirror Kid” is dan weer een heel mijmerende en melancholische track. Afwisseling genoeg te vinden op dit twaalf song tellend album waar geen enkele misser of opvuller op staat.

Het heeft negen jaar geduurd om naar buiten te komen met een plaat. En wat voor één? Deze kwaliteit maakte het wachten zeker de moeite waard. Zinger was in 2015 origineel en is dat nu in feite nog. Niemand heeft hun plaatsje in het muzikale universum intussen ingenomen. Ik zou zeggen: geniet van deze muzikale pareltjes!

Voor de opnames van deze plaat werd Berlijn verruild voor Carpentras. Het album gaat, naast enkele tracks over vrouwen, duidelijk over de hedendaagse politieke en maatschappelijke tendensen. Een goed voorbeeld daarvan is de eerder uitgekomen single “A Plea” dat het verhaal vertelt over een Russische soldaat die een brief naar zijn thuisfront schrijft en het nodeloze verlies van jonge mannen aankaart. Op dit vlak teksten, die we van John Watts mogen verwachten.
Er waren al enkele songs bekend die op het eind vorig jaar verschenen ‘Triptych EP1’ stonden. We hadden het catchy “Man Man Man” met Leila Watts die de tegenstem zingt. Het vrij zonnig klinkende “Nefertete” dat wat van de sfeer van het album ‘Destination Paradise’ heeft. “The Hamburger Beat” is er één met een herkenbaar wijsje. Ten slotte was er ook “This Woman and I” dat zoals de meeste songs op deze EP over een vrouw gaat.
Daarnaast staan er nog acht andere tracks op ‘Triptych’. Op “The Anaesthetist” horen we de weemoedige en breekbare stem van John Watts. Een sfeervol nummertje met subtiele details die de song mooi kleuren. “Still On The Train” is een variatie op een treinritme. Ook hier zingt waarschijnlijk Leila Watts de backing vocals, wat mooi blend met zijn stem. “Bertha” is muzikaal een track die er wat uitspringt. We horen enkel zijn stem, een accordeon en een orgel die samen het korte nummer vormen. Wel een geslaagde track! “Amoral Vacuum” is muzikaal sterk: het bevat variatie en onverwachte elementen. Er zit veel in die ene song. En dan hebben we het nog niet over de inhoud van de tekst gehad dat verder gaat dan een hedendaagse doorsnee songtekst. “Blue Sound” sluit het album af, dit melancholisch gezongen nummer is gehuldigd in weidse klanken; naar het einde komt er nog een sax en wat spoken words voorbij.
Uiteindelijk staan er twaalf songs op ‘Triptych’. Het laat een geïnspireerde Fischer-Z horen die hier en daar een pareltje heeft gemaakt. Met tevens ook enkele heel relevante teksten.
Een heel fijn album dat een mooie toevoeging is aan zijn inmiddels omvangrijk oeuvre.

Mooneye – Mooneye brengt een set waarin ‘alles’ is vervat … Van Melancholie tot Uitbundig

Mooneye brengt een set waar alles in zit: melancholie, melodie en soms (uitbundig) rockend. De nieuwe songs nestelden zich moeiteloos tussen de oudere.

Mooneye is bezig aan een tour doorheen Nederland en België ter promotie van het nieuwe album ‘Come with Me and Hide’. Met de band doen ze mooie zalen aan zoals de Roma, het Depot, de Cactus Club… Vanavond is de Kreun (Het Wilde Westen) aan de beurt. Zo goed als een thuis match voor de inwoner van Zwevegem.

Het voorprogramma werd verzorgd door Philemon. Anton De Boes uit Sint-Niklaas zit achter dit project en hij werd hier bijgestaan door een gitarist waarmee hij nauw samenwerkt. Voor enkele nummers kwam er ook een klarinist meespelen. Voor zijn ep ‘Hourglass’ werkte hij samen met Pascal Deweze. Hij bracht vooral nummers uit deze EP. Melodieuze lo-fi pop/singer songwriter muziek. Met mooie gitaarklanken van de gitarist en een meezingmomentje als afsluiter. Waarschijnlijk is het met drums wat opzwepender dan hier het geval was maar om te openen voor Mooneye vond ik dit qua stijl en klankkleur heel gepast.

Daarnaast was het aan Michiel Libberecht en band want Mooneye is toch vooral een band geworden sinds hun debuutplaat. Er werd geopend met “Come with Me and Hide”. Een sterk nummer dat onderhuids donker klinkt door een riff dat afkomstig lijkt te komen uit de bluesmuziek. Een rustig begin dat halfweg het nummer openbreekt. Het werd gevolgd door het melancholische “Another Fool”.
Bij “Bright Lights” kwam de eerste echte opwinding op het podium en in de zaal. Daarna volgden “Branches” en “New Skin”. Vanaf dan kwam de vlam echt in de pijp met “Big Enough”, “Girl Like You” en “Black River”. De bas en drum maakten indruk. De gitaarklanken ook en vooral tijdens de opzwepende solo’s of outro’s die we te horen kregen. Zo ook met “Lover to Stranger”.
De ene gitarist/toetsenist verjaarde en kreeg een cheese cake met kaarsjes op het podium gepresenteerd. Een mooi momentje.
Voor “Too Young To Have Regrets” ging de band even van het podium en was het aan de Zwevegemse bard om dit breekbaar nummertje te brengen. Daarna kwam iedereen er terug bij en we kregen nog “Thinking Bout Leaving” en als afsluiter “In Between” (als ik mij niet vergis). Als bisnummers kregen we “Too Fast” en “Fix the Heater”. Beiden werden sterk gebracht.
De opbouw van de set was heel geslaagd. De band speelde met bravoure. Ook de nieuwe songs stonden, ondanks ze meestal iets ingetogener zijn dan die op ‘Big Enough’, hun mannetje tussen de oudere tracks. De stem van Michiel Libberecht klonk weer als een nachtegaaltje.
Na een mooi en aangenaam concert keerde ik met enkel oorwormen in mijn hoofd terug naar huis.

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

De band draait al mee sedert 1997. Ze kende ook al veel bandlidwissels. ‘Road To Insanity’ is hun derde ‘officiële album sinds 2016. In 2016 kwam ‘The Joker’ uit met een gelijknamig bijhorend biertje van 8,5%. Voorheen hadden ze wel al vier demo’s uitgebracht.
Nu is er dus ‘Road To Insanity’ waarvoor ze naar de Breeze Inc Studio’s gingen voor de productie en naar de Project Zero Studio’s voor de mastering. Ze tekenden bij Necktwister Records. Een optreden op Alcatraz en een nieuwe UK tour staan al op het programma voor dit jaar.
Nadat ze tegenslag hadden dat hun vorig album net voor corona uitkwam en optredens en promo voor de plaat stilviel, lijken ze alles uit de kast te hebben gehaald om met dit album een herstart te kunnen maken.
Het album opent met “Wargames” en je zou kunnen zeggen dat het een typisch Eternal Breath nummer is. Krachtig vocals, snedige gitaren en een mix tussen trash en power metal. Het nummer gaat over oorlog maar werd voor het begin van de oorlog in Oekraïne geschreven. Voor “Unwanted Son” gaan ze een beetje buiten deze typische elementen. Het nummer is eerder mid-tempo en bezit wat prog invloeden. Een fijne intro  met wat progressies die mij wat aan Iron Maiden doet denken. Ook hier terug met de denderende ritme sectie die het nummer voortjaagt. Heel sterke track. “Master of Deception” is terug sneller en gaat over misleiding en bedriegen. Een thema dat van alle tijden is. “Virus of Death” klinkt donkerder dan de voorgaande songs en ook hier krijgen we iets meer prog invloeden in de structuur van het nummer. Terug een boeiende intro en ook met hier en daar wat overgangen die het nummer de nodige twist en turns geeft. Met een refrein dat het live goed zal doen. Met “Living in the Shadow” krijgen we een eerste rustpunt. Het start als een gevoelige ballad die dan langzaam harder wordt en waar zelfs enkele grunts te horen zijn. Monica Janssen (o.a. X-Tinxion) tekende present voor de grunts.
Er zijn nog gast muzikanten. Sean Peck is te horen in de spoken words op “The Edge of The World” en “Back on Track”. Jen Verstraete (gitaar & backings) zingt de vocals op “The Edge of The World” en Robin Vancaeyseele (gitaar & backings) zingt op “Phantom Brain”. “Insanity” start met een vette baslijn, chromatisch gitaarriffs en een hoge falsetstem in het refrein. Een ferme track die zijn titel niet gestolen heeft. “Phantom Brain” staat in een a-typische maatsoort van 7/4. Dat is voer voor muzikanten. Als gewone luisteraar ga je misschien wel horen dat het ritmisch een iets andere vibe heeft. “Back on Track” begint als een aankondiging van een concert. Het is tevens een verhaal over het feit dat mensen na de lock downs terug hun vrijheid konden vieren. “God Has Called Your Name” is dan terug een zwaarder en donker nummer dat over het verlies van een familielid gaat. Afsluiter “Edge of the World” begint filmisch en met een gitaarlijn die heel melodisch en sfeervol is. Een nummer dat qua opbouw en structuur een ietsje aan Iron Maiden doet denken. In elk geval een sterke afsluiter van een goed en degelijk album.

Met ‘Road to Insanity’ recht Eternal Breath wel degelijk terug hun rug. Met dit album zijn ze inderdaad klaar om verder te gaan waar covid hun stil heeft gelegd. Het is een album dat heel degelijk gemaakt is en de productie klinkt ook goed. Waar de vorige plaat meer richting pure trash (Kreator, Testament…) ging vinden we hier een aantal songs met progressieve elementen in. Ik vind die elementen heel geslaagd. Pure trash liefhebbers gaan die paar tracks misschien iets minder vinden. Het geluid blijft niettemin typisch Eternal Breath met hier en daar een song die op dat vlak lichtjes buiten de lijnen kleurt.

In april komt het nieuwe album van Fischer-Z uit: ‘Triptych’. Zoals gebruikelijk worden er eerst wat singles losgelaten op de wereld. “A Plea” is een vrij melancholisch nummer geworden en vertelt het verhaal over een Russische soldaat die naar het thuisfront schrijft. Daarin vraagt hij om geen jongemannen meer te sturen die onnodig gaan sneuvelen voor oorlogszuchtige leiders die enkel op macht uit zijn.
Het nummer is nogal donker en zwaarmoedig dat dan toch wat open breekt in het refrein. Het is een rock/pop nummertje met een heel fijn refrein en een uitdienende outro met een mijmerende John Watts. Heel degelijk gemaakt en met een sterke boodschap.

Deze single is een mooie voorloper van het aankomende album. Een eerste beluistering van ‘Triptych’ zegt mij dat het zelfs niet het sterkste nummer van de plaat is geworden.
Vier nummers kan je reeds beluisteren op de eind vorig jaar verschenen EP. Het wordt dus uitkijken naar het album dat uitkomt …

Fischer-Z - A Plea [Music Video] (youtube.com)

Voor deze plaat is de bezieler van de band, Michiel Libberecht, een beetje terug gekeerd naar zijn roots. Met name een plaat met een akoestische invalshoek en weinig toegevoegde snufjes. Een beetje zoals de muziek klonk op zijn debuut EP waar “Thinking About Leaving” op staat. Was ‘Big Enough’ eerder de plaat zoals ‘Odelay’ voor Beck was, dan zal ‘Come With Me and Hide’ eerder de plaat zijn zoals ‘Seachange’ voor Beck was. Beter kan ik het muzikaal niet vergelijken of uitleggen.

Er wordt geopend met “New Skin”. Je hoort het warme en melancholische geluid van het ingetogen nummer dat zeer emotievol gezongen wordt. Het nummer heeft een heel fijn refrein dat bij het opnieuw beluisteren meer en meer groeit. “Girl Like You” is regelrecht single materiaal. Een beetje uptempo en goed in het gehoor liggend. “Branches” kennen we al als single. Een sterk nummer dat ik op het eerste gehoor niet meteen als een single kandidaat zag maar het is een groei nummer met een folks karakter en een wiegend ritme. Op “Another Fool” krijgen we terug waar de band sterk in is: een melancholische zang met een warme sound en een wenende gitaar. Dat geldt eveneens voor “Lover to Stranger” dat nog net iets sterker in elkaar zit.

Op dit album krijgen we negen warme, melancholische en catchy songs te horen. Mooneye is terug gegaan naar het geluid uit de begindagen maar klinkt hier veel volwassener. De productie klinkt heel goed. Ik ben al benieuwd hoe dit straks live gebracht zal worden.

Fortress is een Antwerps synthpop trio dat ‘artist in residence’ was in de Trix. In die periode schreven ze talloze nieuwe nummers en namen ze ook een cinematografische concertfilm op. De band bestaat uit Hanne Torfs (zang en productie), Joppe Vanwetswinkel (toetsen) en Nils Tijtgat (bas).
 In februari 2022 kwam hun EP ‘Dreamscape’ uit die overal goede kritieken kreeg.

“Colours” is een heel mooi opgebouwde track. Het is melodieus en dansbaar. Het klinkt vrij internationaal ook. De stem van Hanne Torfs gaat verschillende kanten uit. In het refrein is het catchy en eerder lichtvoetig. In de tussenstukken zit er meer grain en melancholie in de zang en klinkt de muziek ook iets donkerder. Dat alles maakt het geheel tot een fijn en catchy nummer.
Wie Fortress al kent van “Endless Roads” zal dit ook goed vinden want op “Colours” gaan ze op de ingeslagen weg verder. Het enige verschil met “Endless Roads” is dat deze single iets meer swingt en dat het minder donker klinkt.

Synthpop/Fortress

Fortress - Colours (Official Video) (youtube.com)

Meltheads kwamen een tijd geleden als een komeet binnen met het nummer “Naïef”. Terecht, maar het zal ook niet simpel geweest om dan daarna een album te maken met de verwachtingen die er inmiddels zijn t.a.v. de band.

Een aantal vaststellingen na het beluisteren van het album.
Ten eerste worden de verwachtingen met gemak ingelost. De nieuwe songs zijn puntig, soms rauw, potig en catchy. Ze lijken zeker niet verlamd door het succes.
Ten tweede heeft men ervoor gekozen om hun nummers terug in het Engels te zingen. Dat toont aan dat men o.a. het succes van “Naïef” niet wil uitmelken. Het ware gemakkelijk geweest, vooral songs in de eigen taal tegenwoordig heel in zijn.
De songs bevinden zich ergens tussen The Gun club ( o.m. “Decent Sex” of “Night Gym”) en Magnapop (o.a. “I Want it All”) in.
Soms brengen ze er ook wat jaren zeventig elementen bij. Zoals in “White Lies”. Wat trouwens een prachtig opgebouwde song is. Je hoort: ze zijn toch meer dan een doorsnee noise/punk band. Ze kennen hun geschiedenis en alle invloeden tezamen geeft hen hun eigen geluid. Op “Theodore” krijgen we een verrassende ritmesectie dat een beetje doet denken aan Fad Gadget, Pixies of Gang of Four maar dan op een rockleest geschoeid. Wederom een geslaagde song.

Zo krijgen we elf tracks die toch wel stuk voor de moeite waard zijn. We vergeten dan nog bijna om het over de teksten te hebben. Niet meteen de vrolijkste teksten maar wel degelijke en geloofwaardig lyrics over de pijn van de liefde, drugs en hier en daar wat maatschappijkritiek.
Meltheads zijn echt met dit album goed vertrokken. “Naïef” heeft hen op de kaart gezet en met ‘Decent Seks’ gaan ze de kaart verder uitvouwen en inkleuren.
Tel daarbij nog hun uitstekende live reputatie en de deuren van de Europese landen rondom ons moeten toch wel kunnen opengaan …
Voor liefhebbers van garagepop, noise en punk!
Punk/noiserock/garagerock
Decent Sex
Meltheads

De Gentse band Blue and Broke heeft voor ‘Inside’ de participatie van andere muzikanten bewust klein en intiem gehouden. Enkel Klaas Tomme voegt er wat backing vocals en synths aan toe en Steven De Bruyn soms harmonica. Verschillende bandleden hebben de voorbije twee jaar hun zorgen in hun privé leven gehad. De opnames in de knusse studio in de Ardennen was dan ook een welgekomen toevluchtsoord. Een plek om ver weg van alles ongestoord muziek te maken en verhalen te vertellen.
Vandaar dat het album start met “Come Inside”: kom binnen en voel je veilig hier. Het nummer voelt ook zo aan. Een spaarzame, donkere synth waarop de warme vocals van Melissa Anthuenis je meteen ‘in the face’ aanspreken. Op ‘Inside’ gaat de song verder met de hele band erbij en bloeit het liedje helemaal open. Het is moeilijk om een genre op de muziek te plakken. Het heeft de warmte en het klinkt organisch zoals bij country maar het is niet echt Country of Americana. Het klinkt ook een beetje als indie maar is niet echt Indie. Het zweeft er ergens tussen maar zoals gezegd, het is warme en echte muziek.
“Maybe Later” bijvoorbeeld bevat een lekkere bas (ik vermoed contrabas) van Augustijn Vermandere, fijn gitaarwerk van Pedro De Bruyckere en smachtende vocals. Een topnummertje. Ook de warme Rhodes en andere orgelsounds die Danny Verstraete er telkens aan toevoegt geven de songs sound en geborgenheid. Het drum- en percussiewerk van Niels Delvaux klopt ook langs alle kanten: niets te veel of te weinig en alles mooi op de juiste plaats.
Dertien songs lang weet de band mij te boeien. Verwacht geen uptempo songs maar eerlijk, verhalende liedjes.
Wie houdt van organisch klinkende muziek wars van alle hippe trends, van verhalen over de grote en kleine dingen in het leven zal dit pareltje absoluut weten te waarderen. Het is een ingetogen en intimistische plaat geworden waar veel luisterplezier in schuilt. Aan jullie om het te ontdekken.