Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks

Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks Concerten 2024 - Noordkaap kondigt Winterthur aan, van 20 september 2024 t-m 15 februari 2025 - Barbara Pravi, twee concerten in oktober 2024, op 3 oktober 2024, La Madeleine, Brussel en op 24 oktober 2024, De…

logo_musiczine_nl

Democrazy Gent - events

Democrazy Gent - events Concerten 2024 DRIFTWD ft Sasja, Muziekclub Wintercircus, Gent op…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

thot_pelagic_fe...
Ty Segall - Sjo...
Erik Vandamme

Erik Vandamme

Robert Jon & The Wreck - Southern rock feestje op het hoogste niveau

Robert Jon & The Wreck (****), afkomstig uit het Zuidelijk deel van de Amerikaanse staat California, brachten in 2023 hun zevende studio-album. 'Ride Into The Light' verscheen via het nagelnieuwe label Journeyman Records van top-gitarist Joe Bonamassa. We schreven : '' 'Ride into the Light' is een aanstekelijke, lekkere (bluesy) klinkende plaat, met een rits happy tunes, Wat op zijn beurt zorgt voor een toegankelijke sound, met een gevoel van welbehagen tot gevolg''.
Robert Jon & The Wreck heeft ondertussen niet stil gezeten, want met 'Red Moon Rising' kwam ook in juni 2024 een nieuwe plaat uit. We waren heel benieuwd hoe dat live zou klinken, en zakten op de avond van Halloween dan ook af naar De Roma in Borgerhout,  om die aanstekelijke warmte die de plaat, en alle platen van deze band uitstraalt, zelf te ervaren.

De uit Nashville afkomstige band, Stone Senate (****) , die sinds 2012 aan de weg timmert, mocht de zaal opwarmen. De band  heeft een grote, trouwe aanhang opgebouwd door constant te toeren, door effectieve songwriting en door een collectieve podiumpresentatie die de aandacht opeist. Stel je een hardere versie van Lynyrd Skynyrd voor, samen met de muzikaliteit van The Allman Brothers Band en je begrijpt wat deze groep te bieden heeft, met een al aanstekelijke rock sound, waarbij de gitaarriedels ons rond de oren vlogen.
En er is daar een imposante frontman , die met een bulderende stem zorgde voor de eerste pijnlijke nekspieren. Lekker headbangen en luchtgitaar spelen waren de gevolgen. Een betere opwarmer kon Robert Jon & The Wreck zich dan ook niet dromen.

De zaal was ondertussen redelijk goed vol gelopen, of althans de staanplaatsen, de tribunes waren niet open voor publiek. Die intiemere omkadering bleek echter een schot in de roos. Want daardoor werden publiek en band nog nauwer met elkaar verbonden. En net dat heeft iemand als Robert Jon echt nodig. De man straalt enorm veel charisma uit, en sleurt zijn band gewillig mee om het Southern-rock feestje compleet te maken.
De temperatuur steeg al vrij snel  naar het bij knappe songs als “Trouble”, “Hold On” en “Blame it on the whiskey”. Uiteraard komt de nieuwe  plaat ook aan bod. De song “Red Moon Rising” bewijst dat de band nog steeds grootmeesters zijn in die typische 'rond het kampvuur zittende' – sfeer, waarbij je niet in slaap valt, maar eerder lekker begint te headbangen tot in de vroege uurtjes.
De band heeft er duidelijk zin in, en spreekt ook zijn waardering uit voor de prachtige locatie waar ze mogen spelen. Het publiek geniet eveneens  met volle teugen, bij elke eerste aanstekelijke riff tot de laatste noot die de impostante frontman uit zijn strot jaagt, reageert het publiek wild enthousiast. Robert Jon & The Wreck voelt aan dat ze één zijn met hun publiek.
Ze leggen de lat naarmate de set vordert nog wat hoger met songs als “Oh Miss Carolina” en het subliem gebrachte, “Ballad of  a Broken Hearted Man” dat door merg en been gaat.
Robert Jon & The Wreck bewijst niet alleen dat pure rock-'n-roll nog steeds springlevend is in deze tijden, maar bespeelt ook de rock-emoties van hun publiek.
Met dit optreden kunnen ze zich dan ook zonder moeite meten met de allerbeste bands binnen de scene. In een wervelende finale met het sublieme “Cold Night” zetten ze dit nog wat meer in de verf, waarna nog een mooi overtuigend bis nummer volgde. Dit was een Southern rock feestje op het hoogste niveau!

Setlist: Pain No More - Trouble - Hold On - Blame It on the Whiskey - When I Die -  Dragging Me Down - Red Moon Rising - Glory Bound - Oh Miss Carolina - Ballad of a Broken Hearted Man - Cold Night Encore: Rager

Organisatie: De Roma, Antwerpen

 

Einstürzende Neubauten - Een hallucinante trip naar een bijzondere wereld

Als er een band is die mee de definitie heeft omschreven van wat experimentele muziek echt betekent, dan is het de Duitse formatie Einstürzende Neubauten (*****) wel. De band rond  de intrigerende frontman Blixa Bargeld geldt als één van de grote vernieuwers binnen de experimental/avant-garde. Hoewel ze best knappe platen hebben uitgebracht is vooral het podium de speeltuin; naast het traditioneel instrumentarium zijn materialen als staalplaten, olievaten, winkelkarretjes enz de muziekinstrumenten. De band blijft nieuwe uitvalswegen verkennen. En dat na meer dan veertig jaar! Hun dertiende album 'Rampen (APM: alien pop music)', kwamen ze reeds in september in de Roma voorstellen, het gaat van zacht naar hard van traditioneel naar experiment, soms de geluidsnormen overschrijdend. Vanavond stonden ze er voor de tweede maal zelfs voor een zo goed als uitverkochte Roma opnieuw.

Een optreden van Einstürzende Neubauten is een hallucinant spel in avant-garde, entertainment. Een breed instrumentarium spreekt tot de verbeelding. Hun percussie, allerhande buizen, vaten, het bewerken van een winkelkarretje wordt warmhartig behandeld. Het is de verdienste van deze zachtmoedige band en hun frontman Blixa die je met z’n charisma en wisselende vocals mee in hun muzikaal verhaal sleurt.
“Pestalozzi” en “Ist Ist” openden de set. “Sabrina, “Die Befindlichkeit des landes”, “Sonnenbarke” en “Seven Crews tonen wat dit combo in staat is met hun instrumenten en materiaal. We worden telkens meegevoerd in die aparte industriële wereld, luister verder maar eens naar “Gesundbrunnen”, het prachtige, pakkende “How did I Die” en “Alles in Allen”. Ze zijn gewoonweg een langgerekte trip die je letterlijk moet ondergaan.
In de bis durft men wild om zich heen slaan , o.m. op “Everything will be fine” en “Redukt”. Wat een sound , wat een beleven.
Het extra fascinerende in dit verhaal, is hoe de invloed van een stad als Berlijn doorschemert in de songs, door de indrukwekkende architectuur en de geschiedenis die tot de verbeelding spreekt. In een wandeling kom je het mooie als grauwe kantje tegen , is er het moderne als het oude, wat je evenzeer terugvindt in de muziek, wat een optreden extra interessant en boeiend maakt. Magisch dus.
Einstürzende Neubauten houdt ons moeiteloos twee uur in de ban met hun unieke, hallucinante muzikale wereld.

Setlist: Pestalozzi - Ist ist - Wedding - Grazer Damm (In English) - Isso Isso - Möbliertes Lied - Sabrina - Die Befindlichkeit des Landes - Sonnenbarke - Seven Screws - Trilobiten  (In English) - Gesundbrunnen - How Did I Die?
Encore: Let's Do It a Dada - Alles in Allem - Besser isses - Everything Will Be Fine
Encore: Redukt

Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set in september ll @Wim Heirbaut
Einstürzende Neubauten, De Roma, Antwerpen op 12 september 2024 – Pics

Organisatie: De Roma, Antwerpen

Stéphane Galland & The Rhythm Hunters - een langgerekte (jazz)  adrenalinestoot, van uitzonderlijk kaliber

Midden september waren we aanwezig op European Jazz Conference in de Ha Concerts, Gent waar we o.a. Stéphane Galland & The Rhythm Hunters aan het werk zagen. Over het optreden schreven we: 'Iedereen had zijn rol en was een even belangrijke schakel in het combo. De blazers hadden we met Shoko Igarashi (tenor saxofoon), Sylvain Debaisieux (alto saxofoon) en Pierre-Antoine Savoyat (trompet), die de temperatuur tot een kookpunt brachten. Op elektrische bas kregen we Louise van den Heuvel die enkele verbluffende solo's liet horen; wat een bijzondere parel. En Wajdi Riahi op zijn beurt speelt prachtig piano. De versmelting van deze talenten, met een dosis spelplezier en improvisatie, zorgden voor de nodige adrenalinestoten in het jazzgenre.' M.a.w. een verbluffende, magische kruisbestuiving samensmelting van talentvolle muzikanten, virtuozen.
Op deze zondag namiddag kwam diezelfde Stéphane Galland & The Rhythm Hunters (*****) in De Casino, Sint-Niklaas dit muzikale trucje nog eens over doen …

Stéphane en C° kon een bijna twee uur lange set spelen, met spannende zijsprongetjes. Te beginnen met een piano solo die ons bij de keel greep. “Positivv” werd een overtuigende mishmash, van handgeklap naar een solo van sax en trompet, gaat het gezelschap moeiteloos over naar een samenspel van groovy drums en basstunes. Wat een klankenspectrum  met een dosis improvisatie en speelsheid. Het is ongelofelijk wat er allemaal verborgen is in één nummer.
Stéphane Galland & The Rythm Hunters gaan op dit elan door op “Morphing Dolphins”, die onderhuids een filmisch kantje heeft. In deze context valt het trouwens op wat voor een uitzonderlijk getalenteerde muzikanten dit toch zijn.
Ze onderstrepen de speelsheid van hun instrumenten, o.m. de saxofoon, de trompet en de Alto-sax vinden elkaar blindelings, evenzeer de fijne baslijnen en de pianoklanken die zachtjes tegen het drumgekletter van Stéphane botsen.
Iedereen bleef geboeid door dit samenspel. De kleurrijke jazzy sound is avontuurlijk. “The Lindy Effect” overtuigt hier. “Ipseity” intrigeert door een bas solo. Het mooie “Morpheus” weet de magische set te besluiten. Het sterke warme onthaal is gemeend … Trouwens, het was vandaag de verjaardag van Stéphane. Een ‘Happy Birthday’ hoorde erbij dus.
Op de bis “Afto Blue” kon elk z’n virtuositeit tentoon spreiden. Het was echt een overtuigende afsluiter , die ons meevoerde in hun muzikaal landschap.

Stéphane Galland & The Rythm Hunters laten horen wat jazz door de groovy sounds, de improvisaties en de talrijke verrassende wendingen. Wat een langgerekt muzikaal pad en avontuur in die jazzscene, die talrijke adrenalinestoten kent. Een uitzonderlijke namiddag in het genre …

Stéphane Galland & The Rhythm Hunters

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Rotting Christ – Wat een occulte totaalbeleving

In het Black metal genre heeft de Griekse formatie Rotting Christ zeker al zijn stempel gedrukt. De band ontpopt zijn duivels en demonen op het podium, in de gewone omgang zijn zij sympathieke en zachtaardige mensen.
We keren even terug naar 2018  naar het festival Headbangers Ball Fest"De heel sympathieke frontman, die in de wandelgangen tijd nam voor fans en entourage op vriendelijke wijze , ontpopt zich, eens op het podium, tot een hogepriester die zijn publiek meesleurt. Door de occulte aanpak voel je de koude rillingen over je rug, elke riff snijdt door je, en elke drumpartij verscheurt je", schreven we.
Op deze zonnige zaterdagavond was het verzamelen geblazen in De Casino voor het uitverkochte optreden. Rotting Christ tekende voor een occulte totaalbeleving.

De avond werd al vrij vroeg ingezet met Seth (****). Het viel ons op hoe de zaal rustigaan vol liep voor deze band. De Franse formatie , ontstaan in 1995, kan uiteraard al  een aardig palmares voorleggen binnen die Black Metal, en straalt die ervaring op het podium ook uit.  We maakten ons op voor een misviering pur sang. Seth maakt  vooral gebruik van rituelen, met een zanger in priestergewaad en bandleden, gitzwart en met facepaint; ahw waren we in een soort kerk beland. Hun muziek werd op intens verschroeiende wijze gespeeld. 45 minuten headbangen werd het. Hogepriester Saint Vincent intrigeert publiek door z’n satanisch getinte preken en vocaal kwamen demonen uit je verbeelding tevoorschijn. Het totaalpakket , sound en inkleding, bekoorde. Interessant setje bijgevolg.
Setlist: Insurrection - Métal noir - La Destruction des Reliques - La morsure du Christ - Et que vive le diable ! - Hymne au vampire, acte I - Hymne au vampire: acte III

We zijn al jaren grote liefhebber van de Scandinavische mythologie. De Noorse sages spreken, ook binnen de Black Metal, tot onze verbeelding. De band Borknagar (***) weet binnen hun muziek die verhalen te verbinden. Een soort somberheid die pijn doet, voelen we …  “Nordic Antem” scherpt meteen de aandacht. De waanzinskreten van toetsenist Lars  worden gecombineerd met verbluffende klievende riffs en die bijzondere vocals van Simen Hestnæs. Mits enige verbeeldingskracht zie je Noorse Goden en Demonen voor de ogen. “The Rhymes of the Mountain” en “Voices” zijn mooie voorbeelden. Gezien het allemaal een beetje in hetzelfde muzikaal vaarwater zit, verslapt de aandacht. Hoedanook werd de set mooi overtuigend besloten met “Dauden” en “Winter Thrice”.
Borknagar slaagde grotendeels in hun opzet wat de Noorse mythologie echt betekent.
Setlist: Nordic Anthem - The Fire That Burns - The Rhymes of the Mountain - Up North - Voices - Colossus - Moon - Summits - Dauden - Winter Thrice

Rotting Christ (*****) zit natuurlijk ook binnen dit genre , maar boeit door hun variërende aanpak. .Na de Noorse en Franse mythologie volgen hier de Griekse verhalen. “Aealo” is de perfecte aanzet, om je onder te dompelen in de donkere gedachte van de verhalen. Een Griekse pletwals dus , mooi verdergezet op “Like Father, Like Son” en “The Sign of Evil Existence”, een confrontatie met gruwelijke demonen.
Het publiek kwam gaandeweg in hun wereld en hier en daar zagen we enkele crowdsurfers, ontstond een mosh en circle pit op die donkere, harde, gebalde sound. Het werd een langgerekte, gevarieerde occulte totaalbeleving met sterke verhalen van het oude Griekenland. Songs als “In yumen Xibalaba” en het tot waanzin drijvende “Grandis Spiritus Diavolos” onderstreepten dit gevoel. De set werd besloten met de klepper “Raven”, die ons verweesd deed achterblijven, de duisternis als zalvend deken. “Noctis Era” was het absolute hoogtepunt in hun Black Metal sound.
Rotting Christ is na al die jaren nog steeds gedreven op het podium. Het publiek is uitbundig. En je wordt meegesleurd in hun donkere rollercoaster. Zondermeer een indrukwekkende, occulte totaalbeleving!
De leden van Rotting Christ gingen na de set nog gewillig op de foto bij de Merchandise en sloegen een babbeltje met de fans. Het onderlijnt hoe deze band als een ware 'Dr. Jekyll and Mr. Hyde' zich profileert als zachtaardige Griekse beren, maar op het podium ontketenen ze (hartverscheurende) demonische wezens.
Setlist: Aealo - Pretty World, Pretty Dies - Demonon Vrosis - Kata Ton Daimona Eaytoy - Like Father, Like Son - Elthe Kyrie - …Pir Threontai - The Sign of Evil Existence - Non Serviam - Societas Satanas  (Thou Art Lord cover) - In Yumen-Xibalba - Grandis Spiritus Diavolos - The Raven
Encore: Noctis Era


Neem gerust een kijkje naar de pics @Geert De Dapper

 
 

Organisatie: Biebob ism De Casino, Sint-Niklaas

The Bollock Brothers - Nevermind de twijfelaars! Here are The Bollock Brothers!

Punk is verre van dood , nee met een rits jonge bands hebben we zelfs nu een sterke heropleving. Hoedanook de punkscene heeft verschillende decennia doorlopen.
Van de oudere generatie punk als Sex Pistols, The Clash, Ramones en Buzzcocks schiet er wellicht niet veel meer over. Sommige weten zich toch nog ergens een plaatsje toe te eigenen als UK Subs, CRASS en in ons eigen land The Kids of Funeral Dress. Ze staan nog steeds garant voor sterke optredens. Ook o.m. The Bollock Brothers die een sterke fanbase hebben en nauw verwant met België zijn, mede door drummer Pat Pattyn. De legendarische wavepunks startten in 1983 en stonden nu in een goed vol gelopen De Casino. Het weze duidelijk Nevermind de twijfelaars! Here are The Bollock Brothers!

De Belgische formatie The Priceduifkes (****) zijn al sinds 2003 in die scene aanwezig. Wat een energieke band in het genre. De band porde het publiek goed aan, maar response was wat zoekende. Toch was iedereen wel enthousiast en hoorden we enkel positieve feedback. De niet aflatende inzet en de puike kwalitatieve songs overtuigden ons zondermeer.

The Bollock Brothers (****) hadden wat tijd nodig om echt goed geolied te klinken. Maar eens op temperatuur, overtuigde het combo rond Jock McDonald moeiteloos. De inbreng van keyboard en harmonica zijn een sterk toegevoegde waarde aan die ‘groovende ‘ wave/punkrock sound. Een gretig spelend bandje kregen we hier, waarbij de immer charismatische zanger Jock de meeste aandacht naar zich toe trok. De speelsheid van de songs, ondersteund van grappige interventies en de talrijke kwinkslagen sierden.
We kregen hier dan ook een aangenaam wervelend wave/punkrockfeestje. Het publiek werd daarbij voortdurend bij de leest gehouden. Hits als “Harley David (Son of a Bitch)”, “Horror Movies”, “The bunker”, “The last supper” en “The 4 Horseman of the apocalypse” ontbraken niet. Kleppers die hard werden meegebruld. En we kregen er enkele covers bovenop “Rockandroll”, “Pretty vacant”, “God save the queen” en “Beats of love”. Sjiek!
Spontaan, leuk, ontspannend deze knetterende show van The Bollock Brothers. Verrassen doet het combo wellicht niet meer echt, maar hun nostalgische sound loste de hoge verwachtingen compleet in. Iedereen genoot dan ook met volle teugen van deze lekkere ‘old skool punk’ trip. Mooi.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
The Bollock Brothers
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7043-the-bollock-brothers-25-10-2024.html?Itemid=0

The Priceduifkes
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7042-the-priceduifkes-25-10-2024.html?Itemid=0

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Charlotte & Reinhard – Een danspas in melancholie en weemoed

We keren even terug naar deze zomer, naar het festival Live/s Live waar we drie dagen vertoefden … Op de kleine podia zagen we het duo Charlotte & Reinhard live en schreven over het optreden: ''Ondertussen op de Dageraad Stage hoorden we een Gents duo, Charlotte & Reinhard , bekend met projecten als Rheinzand. Ze brengen dus ook als duo en koppel platen uit. In de instrumentatie is er sprake van een mengelmoes aan stijlen, een vleugje experiment en met disco als basis. Een bekoorlijk dansende Charlotte weet je te hypnotiseren met haar kristalheldere vocals. Reinhard zorgt voor weerwerk en ontpopt zich tot een ware multi-instrumentalist. We waren onder de indruk van het sublieme vioolwerk.
In het najaar stelt Charlotte & Reinhard hun nieuwe plaat voor, o.m. in de AB. Overtuigende set.”
Lees gerust '' https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/95279-live-s-live-2024-spirituele-totaalbeleving-over-de-drie-dagen-heen.html  

In een goed gevulde AB Club kwam het duo zijn nieuwe plaat voorstellen.

Openingsact Martha Moore (****) is eveneens gelinkt aan Reinhard, die haar eerste EP heeft geproducet. Ze was razend enthousiast om in de AB te mogen staan, en die speelsheid voelde je in haar zang en gitaarspel. Ze werd geruggesteund door een al even virtuoos spelende gitarist; het duo zat dicht bij elkaar en speelden sprankelende, aanstekelige en weemoedige songs. Onderhuids horen we folky tunes. In de persoonlijk nummers klonken ze erg kwetsbaar en broos. Op het einde ging ze eerst zelfs heel alleen met gitaar de intieme kant op, daarna met haar gitarist , die het mooi crescendo folkygewijs opbouwde.  
De gevarieerde emotionele aanpak werd geapprecieerd. Duo met groeipotentieel.

Charlotte & Reinhard (****1/2) gaan even gevarieerd emotioneel te werk. Het duo kwam vooral hun debuut voorstellen. “My Love” was meteen een sterke opener.
Het duo voelt en vult elkaar aan … De breekbare, intieme vocals van Charlotte hebben een zwoele soulvolle ondertoon. De wulpse danspassen passen erbij en zorgen voor een hypnotiserend effect. Reinhard op z’n beurt heeft een warme stem en speelt een mooi  klankenspectrum op gitaar, keys, percussie, en zelfs cello en viool. Hartverwarmend allemaal.
Met songs als “Mundo”, “Anthem song” en “Pieces of the dream” balanceert het duo erg uitgekiend tussen broosheid en groove. Entertainment en charisma vinden elkaar moeiteloos.
Charlotte & Reinhard zijn nauw betrokken tot hun publiek … Charlotte wandelt al zingend door de zaal, tot aan de bar of organiseert een 'sit-down', waarna iedereen recht springt. Iedereen geniet ervan. Met “It's you, Sins & Virtues” wordt de sublieme avond afgesloten.

Charlotte & Reinhard tekenden voor een danspas in melancholie en weemoed.

'Sins & Virtues' kwam uit op 18 oktober via het Deense Music for Dreams, en is op basis van dit magisch concert eveneens een sterke aanrader: https://charlottereinhard.bandcamp.com/album/sins-virtues

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Desertfest 2024 - Balancerend tussen donker en licht
Desertfest 2024
Trix
Antwerpen
2024-10-18 t-m 2024-10-20
Erik Vandamme

We zijn oktober … tijd voor de indoor festivals die in het najaar her en der de kop opsteken. Steevast zijn we aanwezig op één van de meest gezellige festivals in die reeks … Desertfest in Trix. Hun muzikale diversiteit spreekt ons steeds enorm aan. Zowel van bands, artiesten als het brede publiek. Je voelt die gezellige sfeer op je afkomen. Een breed glimlachende security heet je met een kwinkslag welkom. Een betere start van de dag kan je je niet wensen. Diezelfde gemoedelijkheid hangt in elke zaal, vanaf het begin aan tot in de late uurtjes, de volle drie dagen! Dat is ook niet zo onlogisch want iedereen komt met hetzelfde doel voor ogen naar Desertfest afgezakt: genieten van een pak stoner, doom, hardrock en dergelijke meer … toppers in het genre zien en horen en lekker keuvelen onder elkaar aan de verschillende bars of in de Food & Relax arena buiten. Het kan en mag allemaal, in alle talen. Gelukkig had de organisatie het goede weer mee: niet te warm en niet te koud en het zonnetje dat soms eens kwam piepen.
Wij gingen uiteraard ook de bands zien … Ons verslag

dag 1- vrijdag 18 oktober 2024

Divided - Vulture Stage - We waren er al vroeg bij, en blijkbaar wij niet alleen want er was al opvallend veel publiek voor de eerste bands. Divided (****) heeft ondertussen al wat zieltjes gewonnen binnen de post-rock, hardcore en sludge metal. Wij zagen hen reeds enkele keren live, en waren onder de indruk van de tonnen energie. De interactie met het publiek bij Divided is eerder schaars. De band weet echter dit minpuntje knap te camoufleren door het publiek te overdonderen  met verschroeiende mokerslagen, diepe riffs en het uitdelen van uppercuts. Divided heeft met zanger en drummer Pepijn Vandaele een sterke frontman. Wat een verschroeiende start, zonder meer!

Lethvm - Canyon Stage - De Waalse doom/sludge formatie Lethvm (****) zoekt op plaat als live contrasten op tussen rauwe sludge en langzame doom metal, bijzonder doordacht. Het resulteert op Desertfest in een dreigende intimiteit, evengoed worden alle registers open getrokken en ontstaat er een rauwe demonische wervelstorm. Muzikaal balanceert dit tussen donker en licht. Schitterend.

Hemelbestormer - Desert stage - Ook Hemelbestormer (*****) weet perfect de lijn tussen donker en licht te bespelen. We zien op beeld planeten, een vallende meteoor en zwarte gaten, inclusief de immense schoonheid van het heelal; het spreekt tot onze verbeelding. Die intense sfeer weten ze te creëren door hun instrumentatie van vlijmscherpe gitaren en bonkende drums, in combinatie met die mooie beelden op het scherm; het wakkert de fantasie aan. Hemelbestormer tekent voor een filmische aanpak die het best past rond de Apocalyps .

Rezn - Canyon Stage - De absolute ontdekking van de eerste festival dag is Rezn (*****), zondermeer!
De uit Chicago afkomstige band heeft echter al een hele weg afgelegd binnen de doom/slugde en bracht in 2023 hun vierde plaat uit 'Solace'. In juni van dit jaar brachten ze hun nieuwste parel 'Burden' uit. Onbekend vooraf voor ons , maar wat een ontdekking …De bovenzaal stond overvol voor deze band. Rezn staat garant voor een psychedelische trip zonder besef van locatie en tijd. Traag, log en zwaar trekken ze je mee in hun stoner/doom wereld, met een breed palet aan stijlen. Ze schuren van een toegankelijke, lichtvoetige sound naar een mix en walm van mysterie en de durf naar experiment. De bijzondere vocals en de intrigerende sax zijn een meerwaarde. Indrukwekkend!

Black Tusk - Desert stage - Een rustpauze gunden ze ons niet, want op de desert stage stond Black Tusk (****1/2). De Amerikaanse sludgemetal band is al een kleine twintig jaar bezig.
Met hun nieuwste plaat 'The Way Forward' bewees Black Tusk hun waardering, door de verbluffende oplawaai’s  uit. Als een pletwals gingen ze tekeer. De crowdsurfers vlogen in het rond, de zaal ging compleet overslag. Alle registers werden opengetrokken, wat een razend snelle tempo’s tot het einde. Missie volbracht!

Child - Canyon Stage - De formatie Child (***) brengt een sound die refereert naar de pure hardrock uit de jaren '70, met ellenlange gitaarlijnen, -soli en z specifiek eigen aan het genre . Best wel een aanstekelijke potje vertier voor de liefhebbers. We stonden dan ook lekker te headbangen in het begin, maar toen hadden we het wel een beetje gehad. We zagen velen de zaal vroegtijdig verlaten. Wijzelf genoten nog wel iets langer van die nostalgie, maar de band voegt er helaas niets nieuws aan toe. Een gezapig concertje dus.

Russian Circles - Desert stage - De absolute afsluiter van deze eerste dag bleek, aan de grote opkomst te zien, zeker en vast Russian Circles (*****). Er was gewoonweg geen doorkomen meer aan toen we aan desert stage kwamen. We probeerden een glimp op te vangen van wat op het podium gebeurde. Badend in felrood licht, trekt de band alle (gitaar) registers in een ijzingwekkend tempo open; wat een intensiteit door de golvende sound en lichtbundels.
'Een concert van Russian Circles moet je vooral ondergaan'. Ook op Desertfest wist de band ons weer aangenaam te verrassen en mee te sleuren in een tot de verbeelding sprekende wereld door de riffs en het gebonk. Muzikaal een vulkaanuitbarsting! Een indrukwekkend slot van deze eerste festivalavond.

dag 2 - zaterdag 19 oktober 2024

Op de tweede festival dag verdeelden we onze tijd voornamelijk tussen de twee podia Canyon Stage en Desert Stage …

KARKARA - Canyon Stage – We starten dan ook met de France formatie KARKARA (****). De muzikale stijl van KARKARA is diep geworteld in psychedelische rock, met invloeden van Osees, King Gizzard, King Crimson en Black Sabbath. Dit hoor je niet alleen in hun platenwerk, ook live komt dit tot uiting. Ze voegen er nog een dosis Oosterse invloeden aan toe om het plaatje compleet te maken. De best spacey, psychedelische trip neemt je mee naar bevreemdende mooie landschappen. De scherpe, aanstekelijke riffs behielden onze aandacht. Zonder meer een fijne ontdekking deze uit Toulouse afkomstige KARKARA, een 'headbangen onder hypnose'.

Valley of The Sun - Desert Stage - Op de Desert stage zet Valley of The Sun (*****) het podium letterlijk in vuur en vlam, door de beelden van een soort vuurbal, die dreigt te ontploffen gecombineerd met verschroeiende riffs. Zanger/gitarist Ryan Ferrier spreekt zijn publiek voortdurend aan, al dan niet met een grappige kwinkslag. Valley of The Sun intrigeert door die weerkerende boeiende riffs. Wat een gebalde muzikale vuurkracht.

Tangled Horns - Canyon Stage - Humor is deels de rode draad doorheen het optreden van Tangled Horns. Puike muzikanten die de band toch heel uniek maken . Tangled Horns (*****) heeft echter eveneens zijn publiek nodig om zich ten volle te kunnen ontplooien.. In het verleden was dat vooral de verdienste van een waanzinnig om zich heen zwaaiende amicale frontman Tim Vandeplas. We hebben hier een sympathiek combo. De band is erg goed op elkaar ingespeeld. Wat een riffs en drumspel. Na een mooie intro kregen we de eerste knallers en Tim liet al een 'sing along' met zijn publiek horen. Hij port hen steeds aan. Iedereen was er voor te vinden. Een jonge dame zich waagt zich aan een potje stagediven en werd op handen gedragen; ook Tim waagt zich tot twee keer toe tot een duik in het publiek. De eerste keer lukt dat prima, de tweede keer wat minder, maar het zorgt wel voor de nodige hilariteit.
Tangled Horns waren één van de sterkste acts; ze maakten er een uniek stoner feestje van.

Birds in Row - Desert Stage – Minder humor nu … De Franse post-hardcore band Birds In Row (****) bouwt een ondoordringbare muur op, de sound spreekt voor zich; een beetje licht verschijnt aan het einde van de tunnel. Birds in Row spuwt ongebreideld hun frustraties uit, zonder de controverse uit de weg te gaan. Er is ook een boodschap van hoop te horen. Na een half uurtje hadden we even gehad, want het begon allemaal wat prekerig te klinken. Maar in hun aanpak houdt de band je wel een spiegel voor die je doet nadenken. Maatschappijkritische band dus.

Delving - Canyon Stage - Op de Canyon Stage kregen we een bijzonder concert van Delving (****), een vrij nieuw project van Nick DiSalvo (beter bekend als de frontman van Elder en de ene helft van Gold & Silver). De band speelt een kleurige sound van Kraut, rock, psych, 70's style prog, jazz en ambient. Wat een mishmash. Het klinkt in z'n geheel verrassend goed. Geen uitspattingen , wel een soort melancholie in de sound. Hypnotiserend werkt het allemaal, met een soort kampvuurgevoel, naar een wereld, tot je compleet 'zen' wordt.

Conan - Desert Stage - Liefhebbers van de serie, cartoon of films van 'Conan de Barbaar' zullen wellicht gesmuld hebben van de beelden die Conan (****) vertoonde tijdens de set. Hun epische klankentapijt sluit er perfect op aan door de flitsende acties op het scherm. Hunb aanpak is rauw door de jankende gitaren en de beklijvende drumsalvo's. Wat een energieke band zondermeer met die filmische aankleding.

Seedy Jeezus - Canyon Stage - De Australische band Seedy Jeezus (****) stond voor een wat minder gevulde Canyon stage, wat wellicht te maken hand met de hoofdacts op de Desert stage nl. Monolord en later op de avond Fu Manchu. Toch wel een interessant bandje … Ok, hun sound is niet uniek, maar de psychedelische aanstekelijke tunes zijn best spannend, groovy en zorgen voor heel wat adrenalinestoten. Een knipoog is er naar die 70s. Vooral de lange solo’s tonen de virtuositeit  van de bandleden. Seedy Jeezus wist ons moeiteloos te overtuigen.

Monolord - Desert Stage - De Desert stage stond hier overvol op deze Zweedse Monolord (***). We konden achteraan lekker headbangen. Je kon niet anders op deze pure stoner/doom rock. De lange riffs zijn het centraal gegeven, doorspekt van een stevig zware zangstem. Toch bleven deels op onze honger zitten door de sluipende monotonie. Wat meer variatie maakte het meer boeiend. Vooraan was het anders , iedereen genoot en headbangde … en wie zijn wij dan ?!

Green Milk From The Planet Orange! - Vulture Stage - Ondertussen hadden we een gouden tip gekregen om 'die Japanse band op Vulture Stage eens te gaan checken'. Ideaal eigenlijk wel tussen Monolord en Causa Sui op de Canyon stage. De muziek van Green Milk From The Planet Orange! (****1/2) klonk mysterieus, scherp en prikkelde de fantasie. De aanstekelijke gitaarlijntjes werden mooi ingekleurd met Oosterse kunst, wat het plaatje compleet maakt. De golvende sound , de toegankelijke refreinen en de ondoordringbare geluidsmuren intrigeerde. Dot Japanse jolijt was dus de moeite. Een ontdekking …

Causa Sui - Canyon Stage - In de laatste rechte lijn hadden we nood aan een beetje rust en gemoedelijkheid. Dat vonden we op de Canyon Stage met Causa Sui (****) . Het grotendeels instrumentale stoner rock en de abstracte ambient leunden aan een band als Can.. Een adembenemend mooie trip met een zekere gemoedsrust. Soms werden registers lichtjes open getrokken, hun sound raakte. Jammer was de stiltes tussen de nummers, die de drive wat uit het optreden haalden. Dit was een gewoon gezellig een uurtje genieten …

Fu Manchu - Desert Stage - … Fu Manchu (*****) is een muzikale energiebom, dus iets anders dan die Causa Sui. De band greep iedereen bij het nekvel , onweerstaanbaar klonk het door de niet aflatende wervelstorm aan adrenalinestoten. De band ging wild tekeer, de ene na de andere crowdsurfer zagen we. Fu Manchu overdonderde, overweldigde  met hun afwisselende stoner. Het publeik was uitbundig . Wat een riffs en salvo’s , wat een vuurkracht, die het genre zo mooi maken. Dit neigde naar de enige unieke Kyuss … Een oerknal van formaat dus!

dag 3 - zondag 20 oktober 2024

Giac Taylor - Vulture Stage - Opvallend op deze derde dag was het brede donkere pad. De bands die duisternis omhelzen konden ons het meest bekoren. Neem nu Giac Taylor (****) op de Vulture stage die voor niet zoveel volk stond te soleren, maar ons compleet overstag bracht, op bijzonder aanstekelijke, grauwe wijze, niet vies van wat humor. Romano Nervoso is de drijvende kracht van de band en zijn invloed kwam boven.

Norna - Canyon Stage – Andere koek , minder aanstekelijk weliswaar klonk de Zweeds/Zwitserse band Norna (****) op de Canyon Stage. Hier weinig licht in de sound, mar de rauwe, gruwelijke zijde van de duisternis hoorden we heel intens in verschroeiende riffs en drumsalvo's; alsof de Ruiters van de Apocalyps hier waren, om de gewaande demonen te verjagen.

Wolvennest - Desert Stage - Wolvennest (*****) - De duisternis heerst hier, met een ritueel kantje dan. De band, helemaal in het zwart, maakt ook gebruik van beelden van o.m. klaprozen, mooie natuurlandschappen, grafzerken en druïdes. De bezwerende stem van zangeres Shazzula dringt door tot het diepste van je ziel. Ze wordt geruggesteund door sterke muzikanten, op de intieme, integere als de krachtige nummers , die alle registers durven open te trekken, gedragen door die bedwelmende, hypnotiserende vocals van Shazzula. Ze speelt ook keyboards en theremin, wat de sfeer alleen maar ten goede komt. Op een bepaald moment leek de set wat te verzanden, maar naar het einde ging het naar een climax, met een uitzicht op eindeloze grafzerken. Shazzula's stem ging de hoogte in als van een hogepriesteres die van licht in een demonische ijsprinses veranderde. Wolvennest wist beide aspecten van licht en donker perfect met elkaar te verbinden. Wat een adembenemende rituele set …

RRRags - Vulture Stage - Heavy Psych Rock Power Trio RRRags (****) speelden op de Vulture stage een ongelofelijke set. Het zijn muzikanten, virtuozen die een andere stage verdienden, ze voelen elkaar blindelings aan. De diepe riffs en de verbluffende drums klonken gevarieerd, boeiend, uitgekiend en benaderden de donkerte op z’n best.

Morne - Canyon Stage - Door de overlapping met RRRags kwamen we iets later in de Canyon Stage voor Morne (****) . We bleven met deze uit Boston afkomstige melodieuze sludge band een beetje hangen in die allesbepalende donkere sfeer. De bloedrode spots als background, hadden we bij Morne een opvallend melancholisch, licht weemoedig kantje. Intenser klonk het door de sound te injecteren met wat mysterie. Voldoende adrenalinestoten die het best spannend hierlden. De duisternis kreeg bij Morne hoedanook nogal wat armslag.

Black Rainbows - Desert Stage - De Italiaanse formatie Black Rainbows (****) is te situeren binnen de hardrock en stoner. Headbangen is de boodschap! De gitaren kregen de vrije loop en loeiden.  Een vernietigend oplawaai. Een heuse moshpit was het gevolg, die het rock/stoner feestje compleet maakte. Op het eind werden alle registers opengetrokken, we werden verweesd achtergelaten …

Your Highness - Canyon Stage - 'Het ultieme licht zou uit Antwerpen komen' schreven we over het optreden van Your Highness (*****). Misschien profetisch, maar toch de moeite live. Een beetje obscuriteit is hen niet vreemd. De feestelijke stemming bleek de rode draad.. De muzikanten van Your Highness beheersen hun instrument optimaal en er valt humor te bespeuren. Op hun nieuwste plaat 'Under the Weight' daverde Your Highness. Missie geslaagd!

De organisatie van Desertfest had op deze derde dag met heel wat pech af te rekenen. Eerder moest Monster Magnet, dé ultieme headliner van het festival, afhaken. Hun vervanger Gnome moest op het allerlaatste moment ook verstek geven.
Een vervanger nog zo laat op de kop tikken was onmogelijk. De organisatie bood aan de bars gratis bier aan, en een DJ Act speelde een half uurtje songs om de pijn te verzachten …

Door het wegvallen van Gnome waren we wel op tijd om Ritual King (****1/2) aan het werk te zien, om dan naar de Canyon stage af te zakken voor Mondo Drag. We waren verbaasd van hun interessante sound, die uitermate Groovy met een grote 'G' klonk. De warme gloed van de band zorgde voor heel wat moves en beweging. Hier werden we verzwolgen van die lekkere,  groovy set.

Scorpion Child - Desert stage - De band speelt retro hardrock zonder echt gedateerd te klinken, maar ze bijten zich stuk op een stoner/doom publiek dat precies niet te vinden voor die typische hardrock. Enkel vooraan bleven diehard fans uitbundig genieten. We waren persoonlijk te vinden voor hun hardrock vanuit een buikgevoel, met de kenmerkende lange solo's en de heavy metal screams. Scorpion Child intrigeert binnen die old school hardrock, maar bleek op Desertfest toch beetje een mismatch te zijn …

Messa - Canyon Stage - De Italiaanse band Messa (*****) werd ons door een pak ‘desert’ mensen aangeraden. De Canyon Stage stond overvol. Wat een diepe indruk liet dit gezelschap ons achter. Ritueel aanvoelende klanken doen je wegdrijven naar verre oorden, intimiteit die pijn doet en er zijn de indrukwekkende hemelse vocals van Sara. Die hypnotiserende inwerking, de sobere verlichting op het podium en die donkere, haast mystieke versmelting van klank en vocals bepaalden het geheel. Een occulte totaalbeleving dus.

Stoned Jesus - Desert Stage - In tegenstelling tot de twee vorige afsluiters op de Desert stage, stond de zaal deze keer niet zo overvol voor Stoned Jesus (****). Wellicht hadden de Monster Magnet fans voortijdig het festival verlaten … Stoned Jesus kweet zich met brio van de taak als headliner. De uit Oekraïne afkomstige band trekt meteen de aandacht met “Seven Thunders Roar”. Het gaat hier van rustig aanzetten tot verschroeiend uithalen. De aandacht weten ze te behouden. Uiteraard kwam ook de oorlog met Rusland aan bod, de band had recent een nieuwe plaat uitgebracht 'Father Light' , maar er nog niet echt kunnen mee toeren wegens die invasie. De band liet weten dat er aan de merchandiser stand een donatie kon worden gegeven, welke integraal zou worden bezorgd aan mensen in nood in hun land. Een zeer mooie geste.
De band bracht ook enkele nummers uit het nieuwe album waarbij de emoties hoog oplaaiden. Hoogtepunt was het bijzonder tot de verbeelding sprekende “Black Woods”, wat zorgde voor herkenningsapplaus. De band kreeg meer grip op zijn publiek, en speelde een wervelende finale, met de klassieker “'I Am The Mountain” .
Stoned Jesus is geen Monster Magnet, maar de band bleek wel de gedroomde hoofdact, door die overtuigende, gevarieerde, stomende stoner rock aanpak, het perfecte sluitstuk van deze prachtige driedaagse!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Desertfest 2024 https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7018-desertfest-antwerp-2024.html
Organisatie: Desertfest (Belgium)

Godspeed You! Black Emperor - Een (muzikale) wereld boordevol contrast

Op de dag van de release van het nieuwe album 'NO TITLE AS OF 13 FEBRUARY 2024 28, 340 DEAD' stond GY!BE op het podium van de Grand Mix, dit amper een jaar nadat ze  bij de buren van l' Aéronef een wonderlijk concert gaven. Lees gerust .
 
Het opmerkelijke aan een band als Godspeed You! Black Emperor (*****) is dat ze nooit een website of social media accounts heeft gehad, nooit een video gemaakt, amper persfoto’s heeft uitgebracht en dat ze enkel collectieve, schriftelijke interviews geven. En toch verkopen ze zonder moeite zalen en clubs uit, ook na al die jaren … al sinds 1994. Ook de Ancienne Belgique was compleet uitverkocht.

We kwamen door perikelen met openbaar vervoer iets later aan … en zagen opvallend veel mensen aan de drinkbars staan. Was de openingsact niet goed, vroegen we ons af. Maar dat bleek het probleem niet echt te zijn. Want Matt Ball (****) wist met zijn verbluffende gitaar werk in sobere spots , net als de hoofd act vanavond, ons wel te boeien. De man is geen onbekende binnen het post-rock wereldje. Hij is een experimentele gitarist uit Montreal, Canada. Hij is een van de oprichters van de groep BIG|BRAVE, die sinds 2012 bezig is. Hij stond quasi met de rug naar het publiek, voortdurend de gitaar tegen de versterkers houdend, waardoor het geluid bijna niet houdbaar was voor tere oortjes. We zagen maar twee nummers, maar onze oren begonnen al te suizen van zoveel overmacht. Wellicht de oorzaak dat mensen naar de bar trokken, gezien de oorverdovende hard snijdende riffs. In elk geval bleek Matt Ball een type gitarist te zijn die grenzen verlegt in dat geluid. Hij kreeg ietwat support van een drummer die in het donker achteraan de sfeer nog een beetje dreigender maakte.

Oorverdovend is ook één van de termen voor het optreden van Godspeed You! Black Emperor. Maar naast die harde klanken op je af te vuren, zijn ze ook één van die weinige bands die door de intensiteit en de stiltes van allerhande klanken je diep weten te raken . De vioolklank is hier een meerwaarde. Hun nieuwste schijf is dan ook een soort aanklacht, 'No Title as of 13 February 2024: 28,340 Dead 'verwijst o.a. naar het aantal Palestijnen die in Gaza omkwamen door Israëlische acties op de dag dat de nummers voor het album voltooid waren.
Godspeed You! Black Emperor doet echter niet aan prekerig gedoe of aan een opdringerige mening, maar weet door middel van beelden op het scherm en hun kenmerkende  doordringende muzikale omlijsting een spiegel voor te houden. Die vele contrasten van wat rondom ons gebeurt, wordt perfect uitgebeeld, liefelijk als gruwelijk.
De band haalt eveneens inspiratie uit de natuur, wat sterk tot uiting komt in de set. We waren  dus diep onder de indruk van het magische mooie vioolspel van Sophie Trudeau terwijl je op het scherm een vogeltje op een tak ziet zitten en knabbelen. Hoe mooi , die intimiteit gevolgd door golven die op je afkomen, terwijl je beelden ziet van kabbelende water of bomen in een boslandschap, gebouwen en uitgestrekte velden. De beelden en de sound werken naar een climax toe.
De band zie je, door de sobere verlichting , haast niet zitten maar de beelden spreken voortdurend tot de verbeelding en zorgen voor een filmische totaalbeleving.
Al bij “Hope Drone” met in het groot het woord 'Hope' op de schermen, word je in diepe hypnose gebracht, waardoor je alles en iedereen om je heen vergeet. “Sun is a Hole Sun is Vapors” en “Babys in a thundercloud” zijn songs waarbij de band op diezelfde wisselende en opbouwende manier tewerk gaat, dus van ingetogen momenten naar een climax toe van oorverdovende sounds , die de muren doen trillen. “Fire at static Valley” is eentje van uppercuts, gevolgd door een intense muzikale vloedgolf. Hoe meer de set vorderde, hoe meer huivering en muzikale gekte, waarbij de intiemere momenten schaarser werden. Op “World Police and Friendly Fire” doemden beelden op van bosbranden, ontploffingen, vuur en lava, bijna ahw dat de AB dreigde tot as te worden herleid. We voelden daadwerkelijk aan dat dit vuur ook onze ziel zou verkolen maar gelukkig bleven we tot het bittere einde geboeid luisteren, met de krop in de keel.
Godspeed You! Black Emperor bood ons twee uur lang een (muzikale) wereld boordevol contrast, intens spannend, huiverend en confronterend. Wat een muzikale intensiteit!

Setlist: Hope Drone - SUN IS A HOLE SUN IS VAPORS - BABYS IN A THUNDERCLOUD - RAINDROPS CAST IN LEAD - Fire at Static Valley - PALE SPECTATOR - GREY RUBBLE - Cliffs Gaze - Chart #3 - World Police and Friendly Fire

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez

Godspeed You! Black Emperor
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6974-godspeed-you-black-emperor-16-10-2024.html
Mathieu Ball
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6975-mathieu-ball-16-10-2024.html

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Jelle Van Giel 'Close Distance' - Filmische totaalbeleving

De vaste ingrediënten van een geslaagd jazz concert? Een 'groovy ' avondje genieten, waarbij improvisatie de rode draad vormt, met artiesten die de grenzen aftasten en durven verleggen. Neem nu jazz drummer Jelle Van Giel … Hij is van vele markten thuis en behoort intussen tot het gros aan uitzonderlijke talentvolle muzikanten die ons landje rijk is.
Met zijn nieuwste project Jelle Van Giel 'close Distance' (*****) laat hij zich omringen door gelijkgestemden die hem volgen in de filmische benadering van wat jazz heden ten dage betekent. Op de boven verdieping van De Casino zorgde het gezelschap voor een gezellige huiskamer sfeer op zondagnamiddag. Negentig minuten lang tekende het gezelschap een uiteenlopende, spannende, fantasieprikkelende sound.

“The Secret of Bluebell” was alvast een mooie start van de namiddag. De oogstrelende manier waarop Jelle zijn drumvellen bewerkt, werd mooi aangevuld door Ewout Pierreux, die door een kleurrijk palet aan piano virtuositeit zorgde voor magie binnen dat muzikaal verhaal; aangespoord door warme, groovy gitaarlijntjes gdoor Roeland Celis op gitaar en Yannick Peeters op contrabas. Iedereen was even belangrijk in de set.
Technische perfectie vs lekker improviseren. De visuele songs “In between the Sea and the House on the Hill' en 'Recalling of the Setting' zorgden ervoor dat elk zintuig werd aangesproken. Je voelde als bij een film de spanning stijgen. En ook al komen er soms rustmomenten naar boven, nergens wordt je in slaap gewiegd.
Mooie intense momenten volgden nog bij “Sun” - wat letterlijk een zonnig atmosfeertje ademde - en het overweldigende “Loud Whisper”, de poort naar een nieuwe dimensie.
Op deze sound van Jelle Van Giel en Close Distance kon je de fantasie gewoon de vrije loop laten. Met de ogen gesloten voert het gezelschap ons bij “Unsung Hero” dan ook mee naar een absoluut hoogtepunt, spannend genieten naar het slot van het verhaal. Klap op de vuurpijl was “Satori” en in de bis een song van de EP, “The wonder of Times gone by”. Schitterend.

Het extra mooie aan dit concert is dat Jelle telkens een (muzikaal) verhaal vertelt en je continu betrokken bent. Zijn ervaring in film muziek zorgt ervoor dat zowel deze EP als een live performance aanvoelt als een reis op een trein met verschillende wagons, waar steeds iets anders valt te beleven. Deze bijzonder filmische trip smaakt dan ook naar meer. Volgend jaar volgt er een full album, wat we zijn we hier benieuwd. Want deze EP is een zinnenprikkelend meesterwerkje, dat live nog beter tot zijn recht kwam door die zin van improvisatie en experiment met klankentapijtjes en soundscapes, die live werden uitgebeeld door dit viertal.

Setlist: The Secret Of Bluebell// In Between The Sea and the Houses on the Hill //Recalling Of The Setting //Sun// True Fiction //Loud Whisper //Within This World //Unsung Hero// Satori BIS: The wonder of times gone by

Organisatie: Jazzclub ism De Casino, Sint-Niklaas

Tropen – Je begint met nummers schrijven, terug afbreken en opbouwen tot je aan een constructie komt en een plaat, das nu net het proces bij Tropen in een notendop

Ergens boven de regenboog beland je in Tropen, alles wat je daar verder over wil weten, vertaalt zich in de liedjes die we maken, en de manier waarop we die live brengen. Kom gerust eens luisteren, of duw op de playknop ergens waar de streaming door de Tropen stroomt. Voor liefhebbers van nutricore, krautpops, chachachazzjunk en lo-fat ingredient rock.” Dat staat te lezen in de omschrijving van het trio Tropen die recent een EP (cassette) op de markt brachten.
Tropen bestaat uit Bjorn Kerckhof: gitaar/ zang, Inge van den Kroonenberg: basgitaar /zang en Kris Vlaeminck: drums/ zang. Ze hebben al heel wat ervaring binnen de scene, en gooien hun ervaring en inspiratie samen in dit toch wel heel bijzonder project.
We hadden een fijn gesprek tijdens een van hun repetities met het trio. Over de band, over de cassette, over een beetje van alles…

De naam Tropen …  het heeft niets te maken met de evenaar? De Tropen? Wie zijn Tropen, stel jezelf eens voor?
Bjorn:
Tropen is heeft niets te maken met zomerse toestanden of de tropen op zich. Tropen is een stijlfiguur waarbij je door middel van een deel van iets, een geheel oproept. Dat is ook een beetje hoe onze muziek in elkaar steekt eigenlijk. Door delen van iets samen te voegen, een geheel oproepen ... Tropen dus.
Kris:
De band is ontstaan door een ontmoeting tussen mij en Bjorn in pré COVID tijden. Ik zat toen in een ander project waarvoor ik Bjorn vroeg gitaar te spelen. Tijdens corona is dat project uiteengevallen en verveld tot enkel Bjorn en ik overbleven. Op een bepaald moment hadden we voldoende songs in elkaar gestoken en zochten we nog een bassist. Bjorn haalde Inge erbij omdat hij haar kende van andere muzikale avonturen.
Bjorn:
Inge is vroeger singer-songwriter geweest en was ook bezig met kunst performance. Ze paste eigenlijk in het plaatje. Zelf was ik al een tijdje gestopt bij de Future Dead en voelde de tijd rijp om zelf aan eigen werk te sleutelen.

“V
oor liefhebbers van nutricore, krautpops chachachazzjunk en lo-fat ingrediënt rock” wat moet ik me daarbij voorstellen ? ?
Bjorn: ik ga je uit jouw lijden verlossen (lacht) het is gewoon een spelen met woorden en stijlen, niets meer dan dat. Muziekgenres kleven op je eigen muziek is niet zo simpel. We denken wel dat krautrock een basis is, en ook Lo-fi zit verweven in onze sound. Die chacacha is een saus die daarbij hoort. Het is gewoon een mix van stijlen, zonder meer … niets meer en minder.

Jullie brachten een EP uit (ook cassette) ‘Super Power Golden Hour’ een zeer speciale titel, maar een cassette in deze tijden, wordt dat nog verkocht eigenlijk ?
Inge (die wat later aansluit):
toch wel, mijn plusdochter heeft zelfs een walkman gekocht. Het is dus zeker niet ongekend, integendeel!

Los daarvan, in tijden van spotify, youtube,  bandcamp  en dergelijk moet je fysiek nog iets uitbrengen eigenlijk?
Kris:
Om optredens te boeken is het nog steeds nodig iets fysiek in handen te hebben om te verkopen, het wordt dus ook verkocht zoals Inge zei. LP’s zijn wat duurder, cassette was dan de beste optie. Maar ondanks het aanbod van digitale muziek beleving, zijn nog veel mensen op zoek naar iets tastbaar.

Het is - naar mijn mening – een schijfje met een lekker hoekje af. Toegankelijke muziek maar in een experimenteel jasje. Is dat bewust?
Inge:
Dat is natuurlijk een zeer leuk compliment. Onze muziek draait rond een zoektocht. Construeren en reconstrueren is de rode draad doorheen wat we doen. Daarbij neem je de invloeden uit wat je in het verleden hebt gedaan ook mee. Je begint met nummers schrijven, terug afbreken, en opbouwen tot je aan een constructie komt in de vorm van nummers die dan eventueel op een EP of een plaat kunnen belanden. Dat is een heel proces van experimenteren en dingen uit proberen. Het is eerder een natuurlijk proces.
Kris:
het standaardidee van een album met een liedje en een pauze en dan een volgende liedje tot je aan een veertigtal minuten komt is misschien niet meer van deze tijd. Zeker vandaag met al die streamingdiensten. Albums worden niet echt meer beluisterd zoals vroeger denk ik. Het draait meer om singles en songs apart. Maar niets verbiedt ons om met het concept ‘album’ te spelen.
Bjorn:
het is zoals Inge zei, een heel proces. Ideeën worden nummers, soms gaat dat vlot, soms moet je er heel hard aan knabbelen. Ikzelf hou wel van complete platen beluisteren, maar die tijd lijkt inderdaad een beetje voorbij heb ik de indruk.

Het valt me op hoe bands inderdaad tegenwoordig eerder geneigd zijn op de ene single of EP na de andere uit te brengen, en niet staan te springen om een full album uit te brengen. Dat was vroeger eerder omgekeerd, bands brachten een LP uit en haalden daar singles uit. Dat is dus ook bij jullie een bewuste manier van werken als ik het goed begrijp?
Bjorn:
De tijden zijn veranderd. Je kunt dat risico nemen om een album uit te brengen met tien nummers, en een jaar aan een stuk daarmee op toer gaan en zo. Soms werkt het, maar niet voor iedereen. In deze tijden is het dus inderdaad beter het omgekeerde te doen. En daardoor in de schijnwerpers te blijven .

De songs hebben een duurtijd van elk circa tien minuten, maar het voelt aan als een seconde , het verveelt nooit. Het lijkt me ook alsof binnen elke song andere wendingen worden aangenomen, alsof er meerdere songs verborgen zijn in een song? Of zie (hoor) ik dat verkeerd?
Bjorn:
Als je die informatie van voordien niet hebt, hoe een song ontstaat en nummers binnen komen, dan lijkt dat inderdaad zo. Officieel zijn het vier nummers, maar die zijn gewoon aan elkaar gekleefd. Om zo tot twee songs te komen. Er zitten geluiden vanuit het repetitielokaal tussen, een trein die voorbij rijdt en zo voort. Dat is allemaal heel bewust gedaan. Om het proces van hoe die nummers zijn ontstaan echt te onderlijnen.

Los van het feit dat ik dit net daarom zo een interessant concept vind. Het is alsof je in een rijtuig van een trein zit (de eerste song) en er verschillende mensen instappen die je elk op hun eigen manier tot de verbeelding spreken. Maar het is nog steeds datzelfde rijtuig... voor sommige mensen kan dat wat ‘chaotisch’ overkomen, denk je niet? En misschien ook welk publiek willen jullie echt aanspreken met jullie muziek?
Inge:
welke publiek we willen aanspreken zijn we niet mee bezig, iedereen is welkom. Ik heb er nog nooit echt bij stil gestaan ‘welk’ publiek dat dit is. Dat zijn vermoedelijk mensen die veel kleine en grote concerten en vooral op zoek zijn naar nieuwe bands? Denk dat niemand van ons daar ooit echt bij stil gestaan heeft eigenlijk.
Kris:
Ik vind je vergelijking met die trein wel mooi. Zal wel beroepsmisvorming zijn.

Los van dat alles. Hoe waren de reacties op de EP voorlopig
Kris:
de meeste reacties kwamen toch van mensen die zijn komen kijken naar ons. De mensen reageren positief.
Inge:
We hebben al een aantal EP’s kunnen verkopen. We zitten bijna door onze voorraad, dus dat zit op zich goed.

Ik hoor soms van bands dat het moeilijk is, als Vlaamse band, om door te breken in Wallonië, daar hebben jullie dus geen last van?
Inge:
we krijgen reacties van die kant uit. Doorbreken is dan weer iets anders. Het spreekt wel aan om als Gentse band ook die kant op te kijken en zien wat er uit de bus komt.
Bjorn:
Er zijn heel veel bands op de markt, er is een overaanbod. En om dan boven dat maaiveld uit te komen is sowieso al heel moeilijk. De podia zijn ook beperkt. Gemakkelijker is het er zeker niet op geworden.
En na deze EP (cassette), ondanks alles, toch een full album?
Kris:
Een full album zien we zeker zitten en er is links en rechts wel interesse om iets van ons uit te brengen. We gaan er nog geen datum op plakken. We doen niets overhaast.

Wat  zijn de verdere plannen voor dit en komende jaren met Tropen?
Bjorn:
Het is heel simpel, veel shows spelen te lande en blijven aan nieuw materiaal werken. Lijkt ons een gezonde ambitie om te hebben. Een booker en management zal zich dan ook misschien aandienen? Het zou fijn zijn om een buitenstaander te hebben die die kar kan trekken. Zolang we kunnen blijven verder doen. We zien wel wat er op ons afkomt.

Wat zijn jullie ambities met Tropen? En heb je een soort ‘doel’ voor ogen?
Kris:
Zoals gezegd: spelen. We speelden eind september nog in Kaprijke en in december staan we in Nederland. Er mogen er voor ons part nog wat bijkomen. En ondertussen nummers online uitbrengen bij gekke labels of mensen die ons leuk vinden.

Bjorn:
Ja, zoals op ‘Go to bed records’ die Lived to Long van ons op de streamingdiensten zetten. En ‘Mostly interrupted records’ die experimentele setlists online zwieren, zoals ‘Het jaar van de wolhandkrab’.

Inge: 
een kleine mini tour in elkaar kunnen boksen die ons een beetje overal brengt, eventueel in het buitenland, zou ook leuk zijn. Maar filmpjes maken voor de band blijven ook een doel. We zien wel.

En toch… jullie muziek is toegankelijk (zou dus passen op grotere festivals dankzij de aanstekelijke vibe in jullie muziek) maar ook lekker alternatief, waardoor je toch een ruim publiek aanspreekt…
Bjorn:
dank je wel. We zien wel.

Pics homepag @JJPP

Bedankt voor de fijne babbel, voeg er gerust enkele links aan toe waar de mensen jullie muziek kunnen beluisteren of jullie kunnen vinden

https://treaupen.bandcamp.com/album/super-power-golden-hour
https://vi.be/platform/Tropen

www.instagram.com/tropen_is_a_band/
www.facebook.com/tropenmusic
https://gotobed.be/
https://mostlyinterrupted.bandcamp.com/album/het-jaar-van-de-wolhandkrab

www.youtube.com/watch?v=KqNEwuME5Vc
www.youtube.com/watch?v=NG6ne8_NzG0  

Pagina 1 van 174