Therapy? – Troublegum 30Y – Een therapeutische furieuze avond!

Eén van de meest aangename verrassingen tijdens de zomer festivals was zeker en vast Therapy? op Rock Herk. We schreven "Met een dosis humor, zelfrelativering, pakkende anekdotes, uppercuts van nummers en hun gekende kleppers als “Die Laughing”, “Knives”, "Diane", overtuigden ze speels en ongedwongen. Een leuk , ontspannend rock feestje dus op Rock Herk. Nostalgie en Emotie vonden elkaar hier moeiteloos."
Naar aanleiding van 30 jaar het album 'Troublegum' is de band opnieuw op tournee. We komen in een overvolle AB terecht en we krijgen hier een therapeutische furie avond!
Wat wil je als Therapy? terugblikt naar die succesvolle periode …

Het duo Deux Furieuses (***) opende de avond. Dit is een postpunk duo die de mosterd haalt bij bands als Royal Blood. De aanpak voelt zo aan. Deux Furieuses moest wat op dreef komen en in het laatste kwartier klonk het energiek en gedreven. De drumster mepte erop los en de charismatische frontvrouw schreeuwde haar stem schor. Het vrouwelijk duo hield van z’n publiek. Hier stond een duo op het podium met potentieel …

Therapy? (*****) toont nog eens aan hoe gebald, dynamisch, opwindend ze klinken. Vanaf de intro “Lunacy Booth (String version)” greep de band, rond de immer goedlachse en charismatische Andy Cairns, het publiek direct bij de keel. En liet dit niet meer los. “Stop it, you’re killing me” en de “Isolation” cover waren meteen ‘boenk erop’!
Er volgden enkele verrassende songs als “Total Random Man” en “Auto Surgery”. Maar natuurlijk kwamen de songs uit 'Troublegum', het album net 30 jaar oud, waarmee ze nu op tour trekken, het meest aan bod. Ze konden op nogal wat bijval rekenen. Wat een melodieus knallend en knetterend oplawaai. Het maakte de band en hun succesvolle 90s albums legendarisch. “Unbeliever”, “Trigger Inside” en “Nowhere ' - met stukjes uit “Nowhere man” van The Beatles - deden de AB op zijn grondvesten daveren. "Die Laughing” zorgde voor kippenvel en was één van de meezingmomenten.
De band en publiek waren één … “Nausea” klonk wild enthousiast. “Potato Junkie” volgde, met een knipoog naar de jarige drummer Neil Cooper, waarop een NSFW-gezang ter ere van hem ontstond. Neil bracht een oogverblindende drumsolo, Andy en Michael verlieten eventjes het podium, zodat de jarige kon genieten met het publiek van zijn ‘solo-moment’. De drumsolo leidde mooi naar Black Sabbaths “Iron Man”, Andy vervoegde vervolgens op gitaar. Momenten die een uniek optreden vastlegden, een avond vol furie!
Uiteraard volgde “Diane”, het onvergetelijke Hüsker Dü nummer die opmerkelijk op een hoger toerental werd gespeeld. Wat een passionele song met een mate van dreiging …
Luister maar naar de tekst: “Hey little girl wanna go for a ride ?
There's room and my wagon is parked right outside We can cruise down Rober Street all night long
But I think I'll just rape you and kill you instead Diane Diane Diane Diane Diane Diane"
Het werd dan ook door iedereen mee gebruld. Het deed ons denken aan hun stops op Rock Werchter toen duizenden mensen dit meezongen. Het blijft nu nog steeds, ondanks de controverse rond het nummer, nog steeds impactvol.
“Teetgrinder” , een van de doorbraaknummers, zette de eindsprint in met onvergetelijke kleppers “Knives” en “Screamager” beiden uit één van dé jaren '90 klassiekers 'Troublegum'. Een “You Are My Sunshine” van Oliver Hood leidde ons naar de uitgang …

Therapy? behoudt hun ongedwongen speelsheid, door een ongeëvenaarde energie en dynamiek en door hun variaties en verrassende wendingen. Andy mag dan de spil zijn, alle drie krijgen ze de verdiende aandacht, zonder dat er één uitspringt. Dat is het extra mooie aan Therapy?
Dertig jaar 'Troublegum' laat een Therapy?, die verre van afgedraaid of versleten is. Nee, dit was een therapeutische furie avond!
Voor wie het miste , in december komen ze nog eens terug . ‘Going to AB’!

Setlist:  Lunacy Booth (String Version) //Stop It You're Killing Me //Isolation (Joy Division cover) //Totally Random Man //Turn //Auto Surgery //Trigger Inside //Brainsaw //Unrequited //Unbeliever //Femtex //Hellbelly //Opal Mantra //Die Laughing //Lunacy Booth //Nowhere  (with snippet of "Nowhere Man" by The Beatles) //Encore: Nausea //Meat Abstract //Potato Junkie  (With drum solo and Black Sabbath "Iron Man") //Teethgrinder //Diane  (Hüsker Dü cover) //Knives //Screamager //You Are My Sunshine  (Oliver Hood song)

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Pluto Fest 2024 – Wat een Nederlands-Belgische pletwals!
Pluto Fest 2024
Zaal Amb8
Oosterzele
2024-11-16
Erik Vandamme

Binnen het aanbod van indoor festivals, houdt het Pluto Fest in Oosterzele stand. En maar goed ook! Een zeer gezellig festival op een zeer mooie locatie in Oosterzele en altijd met een ijzersterke affiche. De zaal was aardig vol gelopen voor een deel Nederlandse en deels Belgische bands. Het viel ons op dat vooral bij de Belgische bands de zaal het meest gevuld geraakte. En toch konden ook de Nederlanders ons best bekoren.
Lees gerust ons verslag …

Er stond al opvallend veel volk voor Cult Of Scarecrow (*****) die eind september nog uitpakten met een nieuwe plaat 'In Nomine Filiorum' , een gevarieerde plaat, waar de band zowel zijn heavy metal als zijn doom kantje laat horen. De bijzonder episch aanvoelende aankleding, die op deze plaat opvallend naar boven komt, is ook live te horen. Vanaf de eerste noot hoor je bovendien een goed geoliede machine, waarbinnen iedereen diezelfde kant uitkijkt. Dat epische wordt trouwens over de hele lijn gecombineerd met een melodieus kantje dat ons even goed kan bekoren. We houden ook van die keyboards, en hoe de stem van Filip een nog meer voorname plaats inneemt binnen dat geheel. Geruggesteund door muzikanten waar het enthousiasme alle kanten uitspat en met een frontman die als een hogepriester zijn publiek voortdurend bezweert, hangt er dan ook voortdurend magie in de lucht.
Cult Of Scarecrow treedt zowel op plaat als live meer dan ooit buiten de comfortzone van de pure heavy metal, dat siert hen en maakt hen een bijzondere parel om te blijven koesteren.

Poseydon (****) heeft ondertussen heel wat woelige waters doorzwommen. Maar nu gaat het de band wel voor de wind. Poseydon won de Belgische Wacken Battle en mocht naar Wacken Open Air, in Duitsland. Over een mijlpaal gesproken, want de band timmert toch al sinds medio 1992 aan de weg. Opvallend is hoe de riffkoningen steeds opnieuw verbluffende solo's uit hun instrument toveren, die bij elke liefhebber van het betere gitaarwerk de haartjes op de armen deed recht komen. Ook Poseydon beschikt over een frontman die niet alleen over een loepheldere stem beschikt, maar zich eveneens profileert tot een klasse entertainer pur sang. Zonder meer is het vooral die enorme speelsheid, en tonnen enthousiasme op dat podium wat aanstekelijk inwerkt op het publiek.
Poseydon staat anno 2024 stevig als een huis! En daar zijn we als fan van het eerste uur heel blij om.

Promise Down (****) zoekt de eerder donkere kantjes van de heavy metal op. Ook die typische ‘into-your-face’ metal die een band als Motorhead tentoon spreidt komt boven drijven. Ze stralen op het podium in elk geval diezelfde intensiteit, energie en loudness uit. Promise Down raast als een losgeslagen trein over de hoofden heen, deelt mokerslagen en vuurballen uit. Het nogal apathische publiek helemaal los laten gaan lukt moeilijk, maar de pletwals Promise Down zorgt in elk geval ervoor dat we totaal verweesd achterblijven. In dat vrij donkere hoekje van de zaal. Missie geslaagd.

En toen liep de zaal opvallend leeg… en toch hadden de afwezigen ongelijk. Want Sad Iron (****1/2) is een speed metal band uit Nederland die is opgericht in 1979. De band heeft in meerdere nationale en internationale zalen gestaan en ondertussen meer dan zijn stempel gedrukt op de scene. De beweeglijke frontman zoekt de grenzen op, om het beetje aanwezige publiek toch wat aan het dansen te krijgen en slaagt daar zelfs deels in. Er hoort zelfs een verkleedpartij bij, als hij in een wit gewaad als een priester het podium bestijgt.
Sad Iron houdt echter vooral van snelheid, het toerental wordt opgetrokken tot de grens van overdreven snelheid wordt bereikt. In andere omstandigheden had dit wellicht gezorgd voor menig cirle en andere pits tot ver naar achter, deze keer genoot het publiek door hevig mee te headbangen. De uppercuts die Sad Iron over de hele lijn uitdeelt, doen de voeten onder de grond in elk geval lichtjes daveren. Dat ze hun set spelen alsof ze staan te spelen voor een laaiend enthousiaste menigte, dat siert hen ook. Een lekkere speed metal concertje, zonder opkijken gebracht, zoals het gewoon hoort te zijn. Dat bracht Sad Iron, waardoor ze zich zowaar ontpopten tot de ontdekking van het festival, m.i..

De Nederlandse formatie Burning ( ***1/2) zoekt de lijn op van bands als Black Sabbath. Doom elementen combineren met pure heavy metal. Het onderbuik gevoel van die Black Sabbath, wordt over de hele set aangesproken maar de intensiviteit ontbreekt een beetje. Helaas blijft alles wat op diezelfde lijn voort kabbelen, waardoor de aandacht naarmate de set vorderde ook wat verslapt. Burning heeft het met hun staat van dienst zeker in zich om boven dat maaiveld binnen de scene uit te zien, hun naar Black Sabbath refererende heavy metal / doom raakt zeker een snaar.
Maar door op diezelfde lijn te blijven hangen, klinkt het na een tijdje net niet spannend genoeg om ons te blijven bekoren.

De zaal stond plots heel goed gevuld voor publiekslieveling Dyscordia (*****). Opgericht in 2010 heeft Dyscordia in België en omstreken ondertussen geen introductie meer nodig. Hun progressieve insteek op de metal zet hen sinds het debuut 'Twin Symbiosis' ( 2013) op ons land en daarbuiten. Inmiddels is de groep aan zijn vierde album toe: 'The Road To Oblivion.' Waar ze begane wegen verder blijven opzoeken. De band kende ondertussen ook enkele personeel wissels, maar staat nog steeds stevig te spelen. De ronduit sublieme muzikanten binnen de band, brengen solo's voort die aan je ribben kleven. Jens Novotni, die onlangs de 'onvervangbare' Stefan Segers verving bij Dyscordia, kweet zich met brio van zijn taak, en blijkt de perfect match om zo een essentieel lid voor een band als Dyscordia te vervangen, en dat is zeker niet simpel gezien de onuitwisbare indruk die Stefan al die jaren heeft gemaakt. Dyscordia heeft het verdwijnen van enkele belangrijke pionnen dus zeer goed verteerd, en knalt als gewoonlijk alle mogelijk twijfels naar de vergetelheid toe.
Al vanaf het prachtige 'Passenger' en 'Bail Me Out' leggen ze de lat heel hoog. 'Endgame' en 'Oblivion' zijn songs die blijven hangen. Bovendien weten ze ons meermaals te verrassen, door soms eens buiten de comfortzone te treden, zoals bij 'Infinite Fantasy', en daar houden we wel van. Net door dat epische geluid op zodanig diverse wijze te brengen, trekken ze ons over de streep.
En dan hadden we het nog niet over de immer sympathieke frontman, die met zijn beklijvende stem de harten van de heavy metal liefhebber pur sang naar goede gewoonte sneller doet slaan.
Dyscordia is al meer dan tien jaar één van de betere acts die ons landje rijk is en kan zich moeiteloos meten met de allergrootste op aarde. Maar vooral blijven ze ook anno 2024 nog stevig op de troon zitten, zoveel is duidelijk.

Picture (****1/2)  is een Nederlandse hard rock band ontstaan in 1979. Ze waren vooral populair in Nederland, Duitsland en Italië vanwege hun energieke live optredens. Tot op heden hebben ze nog steeds een schare fans in Zuid-Amerika, Mexico en Japan. Ze stonden in het voorprogramma van de grotere namen binnen de scene zoals AC/DC en andere groten op aarde.
Ondertussen heeft Picture heel wat line up wissels doorstaan. In 2007 was er zelfs een reünie met de originele bezetting op het podium. Maar ook dat bleef niet duren. De band bracht zelfs nog nieuwe platen uit zoals in 2019 'Wings'. Het bewijst des te meer dat deze Nederlandse grootmeesters na al die jaren nog stevig in het zadel zit, en niet doet aan routineklusjes afleveren.
Of dat live ook het geval was vroegen we ons af? Klassiekers als No 'No No, Night ' en 'Heavy Metal Ears' (allemaal van het tweede Picture album 'Heavy Metal Ears' uit 1981) worden luid mee geschreeuwd, terwijl ook 'Lady Lightning', 'You're All Alone', 'The Hangman' en 'Diamond Dreamer' (van het derde album 'Diamond Dreamer' uit 1982) op een warm onthaal mogen rekenen. Uiteraard mag ook 'Bombers' van het titelloze debuut (1980) - en de allereerste single van de band - niet ontbreken.
Ook de nieuwere songs als 'Blow Away' van die plaat 'Wings' gingen erin als zoete broodjes. Er stond niet meer zoveel publiek in de zaal na de doortocht van publiekstrekker Dyscordia maar Picture laat dit niet aan zijn hart komen en blijft gewoon dat gaspedaal stevig indrukken. De verschroeiende riffs, verbluffende drum salvo's en een bijzonder tot de verbeelding sprekende vocale inbreng zijn een streling voor het oor van de liefhebber van old school hard rock.
Picture straalt anno 2024 nog steeds veel enthousiasme uit op dat podium, en gaat even energiek tekeer als jonge wolven in het vak. Dat siert hen!
Het gedroomde slot scenario van een perfecte heavy metal dag en avond. Zonder meer.

Dank aan de organisatie van Pluto Fest.
Dank aan Musika.be

Organisatie: vzw Pluto Fest

Fifty Lab Music Festival 2024 - Op ontdekkingstocht doorheen de Brusselse straten
Fifty Lab Music Festival 2024
Alle zalen
Brussel
2024-11-13 t-m 2024-11-15
Erik Vandamme

We zochten het voor jullie op '' Een ontdekkingsreiziger is iemand die op ontdekkingsreis gaat, die op zoek gaat naar gebieden die in zijn eigen land nog onbekend zijn, door dit nieuwe gebied trekt en daarna weer naar huis terugkeert.'' (bron Wikipedia). 
Dat is ook hoe we ons in de drie avonden vertoeven in de Brusselse straten rond de Beurs en de AB écht voelden, met name een ontdekkingsreiziger doorheen de Brusselse straten.
We gingen, naar aanleiding van Fifty Labs Music Festival , vooral op zoek naar 'onbekende' gebieden en kwamen daar mooie parels tegen, of we misten net een interessante act door overlappingen. In het centrum waren er niet minder dan zes podia (AB, Belgian Beer World Stage, RITCS café, KFK hope en twee podia Beursschouwburg) en alles echt zien was dus een onmogelijke taak. Wij kozen zelf voor drie podia, AB, Belgian Beer World Stage en KFK Hope… die onze avonden goed vulden.

dag 1 – woensdag 13 november 2024
De eerste avond starten we in de AB Club met de Belgische Indie-rock & Folk formatie Whoman (****). Vorig jaar bracht de Brusselse band nog een EP uit die heel goed werd ontvangen. Ook live is deze band een bommetje! Whoman zorgde in de AB club dan ook voor een muzikaal kleurrijk palet. Een pak emoties kwamen los. Heupwiegen was een must. Wat een klankenspectrum, ook de variatie in vocals was de moeite (emotioneel beladen, helder, clean). De sound was sprookjesachtig, opzwepend, en men durfde te experimenteren zonder de melodie uit het oog te verliezen.

De Belgian Beer World Stage is niets minder dan een gezellig kleine zaaltje onder de Beurs, met een toog rechts en een klein podia vooraan. Meer 'underground' dan dit kan het haast niet wezen, toch? De zangeres May (***1/2) viel op met haar vocals en wulpse danspasjes, haast kinderlijk mooi ontroerend. Het werd goed ontvangen door het publiek. We ervaarden een harmonieuze veelzijdigheid die haar bijzonder maakt, een popprinses die harten breekt. Jonge dame met groeimogelijkheden.

De New Yorkse muzikante Stella Rose (*****) heeft in 2023 haar debuutalbum E’yes of Glass’ uitgebracht. Ze mag dan wel de dochter zijn van Depeche Mode frontman Dave Gahan, ze heeft een beklijvende variërende stem, ergens tussen weemoed en huivering, gaat haar eigen weg en haar rock-'n-roll als singer-songwriter spreekt tot de verbeelding, ze beweegt als een panter over het podium. Een mysterieuze sound heerst. Bindteksten waren er amper. Live toch iets ongrijpbaars. Apart setje.

Soms loont het de moeite de straat over te steken. We ontdekten in de gezellige KFK Hope Uwase (****1/2). "het balanceert een beetje tussen de uitersten van pop en rock, soulvol gekruid" , schreven we over haar optreden op We Are Open eerder dit jaar. We vonden het toen wat braafjes klinken, hier konden we het her evalueren. We kregen aanstekelijke gitaarlijnen, en met haar bijzondere stem haalt ze alles uit de kast om een soort kampvuurgevoel/sfeertje te creëren in het café. Een aangename warme sound waaide over ons heen. Ze wist ons te bekoren, door de combinatie breekbaarheid en dansbaarheid.

rip ME (*****), het muzikale project van Em Silén brengt rusteloosheid en experiment bij elkaar, lezen we in de bio. Voor weinig publiek in de Belgian Beer World stage speelt ze een mysterieus aandoende set, in dans en vocals, van intimiteit en ontroerende, spooky schoonheid. Die aparte soundscapes zijn rusteloos, doen angst opborrelen of stralen een zekere gemoedsrust uit. We ervaarden een zweven , magisch gevoel.

Magie hangt ook in de lucht bij VAAGUE (*****) het project rond jazz drummer Antoine Pierre, een veelzijdig artiest. Enkel op z’n drums, biedt hij in de AB Club een ware drum marathon van drie kwartier. Het weerklinkt in alle hoeken, soms overdonderend, soms zacht strelend (van de cimbalen), om dan opnieuw te ontladen in de mokerslagen, wat een allesvernietigende tsunami kan opleveren. Wat een virtuositeit en improvisatie. Iedereen genoot van deze brede, diverse set.

Iets later in de AB Club was er CRC (****1/2), die een boeiende mix brengen van rap, Frans chanson, R&B, met een afro-touch. De AB Club in vuur en vlam. De teksten durfden te overdonderen en waren emotioneel beladen. Ze raakten ons. CRC gaat geen controverse uit de weg. Ze tekenden voor een wervelend hip hop feestje.

Crème Solaire (***1/2) is het duo Rebecca Solari en  Pascal Stoll. Zij stonden op de Belgian Beer World Stage. Waanzin was hier het sleutelwoord. Pascal staat ietwat statisch te soleren op zijn keyboard, maar Rebecca schreeuwt haar wisselende vocals schor.
Dit was 'dansbaar met een hoek af'. Wat een knetterende afsluiter.
Enthousiast voldaan gingen we naar huis na een avond boeiende ontdekkingen!  

dag  - donderdag 14 november 2024
Ook op de tweede dag  vertoefden we voornamelijk in de AB, KFK Hope en de Belgian Beer World stage. We maakten er een kleine marathon van …
We starten met Lovelace (*****). Lovelace is een jonge Brusselse artieste die deel uitmaakt van de nieuwe alternatieve popscene. Ze produceert haar tracks in haar slaapkamer, een soort lab en weeft er een uniek sonisch universum. We horen zachte, verzadigde en robotachtige geluiden. Dit resulteert op het podium in een opwindende sound gebed in weemoed en melancholie. Het klinkt breekbaar in de instrumentatie als in de vocals. Het vormt een intens geheel. Mooi.

Op de KFK Hope zagen we een elektronisch wonder, Oonach Haines (****) die een klankentapijt uit haar keys haalt; een kleurrijke sound dus. Gevoelsmatig deed haar concert een beetje denken aan een optreden van James Blake, zeker in de performance; muzikaal waren er natuurlijk verschilpunten.
Oonach Haines was de moeite, een uniek muzikant, die koude elektronische sounds’n’beats warm aandoend speelt. Ook vocaal veelzijdig en overtuigend. Interessante artiest dus.

Over naar de Belgian Beer Worldstage voor Thérése  (****) die ons eveneens door elektronica en haar bijzondere stem confronteert met innerlijke demonen. De vervormde klanken en vocals bieden een bevreemdend, onaards sfeertje. Het klinkt bedwelmend, hypnotiserend. Geen hapklare brok dus van deze Franse componiste en muzikante; hier wordt een inspanning gevraagd om haar verhaal en wereld echt te begrijpen. Er hangt een soort spirituele sfeer in de zaal.

Terug naar de AB voor Slagader(*****). Dit trio brengt een fusie van jazz en elektronische muziek, dansbare beats en uptempo grooves. Kleurrijk dus en wat een uppercuts en energiebommetjes.  Slagader raast de hele set als een wild losgeslagen sneltrein. Hier geen rust.

Een andere ontdekking was Ojos (****), die ons meeneemt naar zonnige Spaanse oorden. Op de muziek van Ojos kun je enkel maar dansen en het leven vieren. Het Frense du brengt een feest van positiviteit. De temperatuur stijgt. Een verademing in deze donkere novembermaanden ...

Terug naar de Belgian Beer World Stage, het contrast met de zomerse tint van Ojos kon niet groter zijn … Het Noorse trio Kristin Myhrvold, Ragnhild Moan en Ingrid Skåland Lia ofwel Han Gaiden (*****) dompelt ons ongewild onder in een duistere, mysterieuze sfeer. De dansbare beats en de pulserende bassen zijn verweven in speelse (vocale) melodieën, improvisatie en een vloeide sax. Samen met de oprechte teksten klinkt het in zijn geheel  overweldigend en hypnotiserend, waardoor je wegdrijft in diepe gedachten, zonder de factor dansbaarheid te vergeten … Dit Noorse trio overtuigde os moeiteloos.

We waren zodanig onder de indruk van het Noorse gezelschap waardoor we in de AB Club Samara Cyn aan ons moesten laten voorbij gaan, een opkomend Amerikaans talent …

In de KFK Hope was het tijd voor Goodbye Karelle (****) het muzikale project rond singer-songwriter en actrice Karelle Tremblay die een eerlijke , pakkende, treffende set brengt, met een verhaallijn. ‘Dramatiek die aan je ribben blijft kleven', schreven we. Met haar muzikanten zorgt ze voor weemoed en melancholie , gedragen door haar broze, breekbare stem. Mooi.

De Oosterse Cultuur is er eentje die me al altijd heeft geïntrigeerd en tot de verbeelding spreekt. We sloten af met een act in die richting op de Belgian Beer World Stage, met Mui Zyu (*****), ofwel de Hong Kong Britse kunstenaar Eva Liu. Ze  bouwt uitgekiend een brug tussen de Westerse en de Oosterse cultuur, door strijkers, drummachines op tape en de traditionele Chinese instrumenten. Hier ontstaat opnieuw een bevreemdend aanvoelend sfeertje, die inderdaad de twee culturen verbindt. De contrasten tussen lichtvoetigheid en diepe duisternis konden gewoonweg niet groter zijn. De zeemzoetige popzang was een meerwaarde en bood rust waar rust moest zijn, een deugdzame rilling dus.
Een overtuigende afsluiter van deze boeiende tweede festival dag, zondermeer.

dag 3 – vrijdag 15 november 2024
Oorspronkelijk was het onze bedoeling om van de derde dag een AB avondje van te maken. Het liep anders uit … maar we starten wel in de AB Club met de uit UK afkomstige R&B/singer-songwriter Amie Blu (****1/2), een eerste voltreffer. Ze etaleert haar Afrikaanse roots in haar muziek, en ze heeft een indringende, heldere stem. Muzikaal binnen de r&b tussen toegankelijkheid en een alternatief. Dame met groeipotentieel …

Ook de Belgische, met Marokkaanse roots, Dina Ayada (***1/2) weet haar publiek te bespelen als een ware pop diva. Ze is ondersteund van een DJ die een aanstekelijk klankentapijt biedt. Ook zij heeft een sterke stem en uitstraling. Ook al haalt ze hiphop clichés naar boven, het werkt … Dina Ayada slaagt erin een goed gevulde AB Box te boeien. Hier was het vuur brandende … Mooi.

In de Belgian Beer World stage was er het Deense fenomeen Julie Pavon (****1/2) die met superlatieven wordt overladen. "when you experience Julie Pavon, your body will never forget" wordt geschreven … En inderdaad, we ervaarden dit ook. Want door een soort 'voodoo' bezwering in danspas en vocals weet Julie Pavon ons op een bijzonder tot de verbeelding sprekende wijze te hypnotiseren. Haar bevreemdende wijze van aankijken en aaspreken intrigeerde en was een meerwaarde in de set.

In de AB Box was het tijd voor het Franse fenomeen CARBONNE (****) . De charismatische Fransman biedt een Spaanse warmte mede door de Spaanse roots. Samen met het even enthousiast solerend combo spreekt CARBONNE de dansmoves aan. Op de achtergrond was een heel mooi tapijt te zien, de klanken en woorden die CARBONNE uitbeeldde op het podium waren van een minstens even elegante schoonheid. Het Zuiderse temperament was verscholen in de sound en ook hier overtuigde het zondermeer. Knap.

Op de Belgian Beer World , hadden we margô (****), een proces van zelfontdekking door Margarida Martins nadat ze begon met composities voor haar soloproject. De artieste brengt een boeiende, variërende zang, die komt vanuit de diepte en durft buiten de comfortzone te treden. Samen met een multi-instrumentalist die haar vocals perfect aanvult. Ze spreekt het publiek en de entourage geregeld aan; het onderstreept in wat ze zingt en brengt haar persoonlijke verhaal Een bijzondere parel.

Benieuwd waren we naar de 'Secret Show' die aangekondigd was in de AB Club omstreeks kwart na elf. Maar een half uurder dan de set , was er hier geen doorkomen meer aan. Dus besloten we naar de KFK Hope af te zakken voor TWST (****) die een aanstekelijk rock feestje bouwde, met een hoek af. Vooraan danste men enthousiast, wat TWST intrigeerde. Een mooi tussendoortje.

In de gezellige Belgian Beer World Stage konden we uiteindelijk uitkijken naar het absolute hoogtepunt van de derde festivaldag, Godwin (*****). Gaandeweg werd het publiek gewonnen met de persoonlijke verhalen en de zacht zalvende stem. Dit wist jou te raken . Samen met een klasse muzikant kregen we een emotionele set  die je hart deed smelten. Een wolk van melancholie zweefde over ons heen door de Afro-beats. Diepgaande, pakkende verhalen, die gemoedsrust brachten en de pijn verzachte. Godwin kreeg de complete Belgian Beer World Stage muisstil. Een magisch slot van een boeiende driedaagse!

Organisatie: Fifty Lab

Maria Schneider & Clasijazz Big Band – Bruggenbouwers in verschillende muziekstijlen en uiteenlopende culturen
Maria Schneider & Clasijazz Big Band

Maria Schneider & Clasijazz Big Band (*****) is een combo dat werkt om bruggen te bouwen naar culturen toe. Maria Schneider, die in de klassieke muziek als in de jazz, surplus haar medewerking met David Bowie in de prijzen viel, is een dirigente en componiste die van vele markten thuis is.
Ze stond in een goed vol gepakt De Bijloke met de Spaanse Clasijazz Big Band. .Hier dirigeerde ze hen als een gracieuze ijsprinses. Het is een bont gezelschap aan nationaliteiten, zo te zien, waaronder de Belgische accordeonist Philippe Thuriot. Kortom, een brug over verschillende muziekstijlen heen en uiteenlopende culturen …

Met circa twintig muzikanten op het podium, verzanden ze niet in een chaotische brij. Hier is iedereen elk op zich even belangrijk. De muzikanten in deze Big Band voelen elkaar perfect aan. Ze worden ondersteund en aangespoord door een breed lachende Maria Schneider. Hun  virtuositeit, improvisatie, speelsheid en enthousiasme siert op het podium van deze prachte locatie, De Bijloke. Bubbels vanuit elke hoek, dwalen over de hoofden heen.
Hier ontstaat een bijzondere magie. Bijna twee uur lang houdt Maria Schneider & Clasijazz Big Band ons bij de leest. Ze zoeken de intimiteit op, of  trekken eventjes de registers open.Het experimenteren meet klanken hoort hierbij. Het resulteert zelfs in gefluit van vogels uit de Braziliaanse bossen. Het wordt mooi gebracht door Maria zelf en is aangevuld met blazers die, mits enige verbeeldingskracht, een confrontatie bieden met de schoonheid van de Braziliaanse natuur.
De enthousiaste houding van Maria Schneider als dirigente en in haar bindteksten, werkt aanstekelijk. Ze weet humor en ernst met elkaar te verbinden.
Maria Schneider & Clasijazz Big Band spreekt een breed en ruim publiek aan. We horen jazz, klassiek en pop muziek de revue passeren. In het overaanbod aan prikkels wordt er toch een strakke lijn aangehouden.
Het publiek geeft haar dan ook een staande ovatie op het einde van de set. Er wordt nog iets moois toegevoegd, die de verschillende aspecten virtuositeit, improvisatie, speelsheid en enthousiasme moeiteloos samenbrengen.
Maria Schneider & Clasijazz Big Band zijn bruggenbouwers die de mensen, culturen en muziekstijlen perfect met elkaar verbinden. Het resulteert in twee uur genieten, wat een top avond.

Organisatie: De Bijloke, Gent

Hell's Balls Belgium 2024 – Wat een diversiteit
Hell's Balls Belgium 2024
Xpo
Kortrijk
2024-11-09 + 10
Erik Vandamme

'Alcatraz Metal Fest' indoor? Je kan het sinds 2023 opgestarte indoor gebeuren Hell's Balls Belgium op die manier benoemen. Na een succesvolle eerste editie in de Xpo, Kortrijk, ging nu op 9 en 10 november de tweede editie van dit evenement door. £
Met op de eerste dag eerder doom/black/death metal en op de tweede dag meer Hardcore/thrash tot stoner. Voldoende interessante bands en artists dus op het podium die elke metal liefhebber een daverende tweedaagse bezorgde.
We waren er uiteraard bij … Ons verslag

dag 1 – zaterdag 9 november 2024
We starten de eerste festival dag met een film voorstelling. The Monoliht Deadcult (*****)  is al zo’n twintig jaar bezig , maar van routine is er weinig sprake. Ze brachten dit jaar een knappe plaat 'The Demon Who Makes Thropies of Men' uit. Ze staan, ondanks dat obscure kantje, speels en met gevoel voor humor te soleren. Het publiek weten ze moeiteloos voor zich te winnen. De band verstaat de kunst fantasierijk en prikkelend te werken met hun gitaarriffs; allerhande horrorbeelden komen tevoorschijn. Ze hebben er geen beelden op scherm voor nodig. Het klinkt nogal angstaanjagend, huiverend en ook qua vocals moet het niet onderdoen. Wat een mokerslagen 'into-the-face' werden hier toegediend. Overtuigend!

Meteen is de toon gezet, want het werd een muzikaal dagje donkere paden. De uit Nederland afkomstige Dead Head (****) draait de volumeknop volledig open. Een wervelwind aan thrashy uppercuts dienen ze toe. Het davert. Moshpits ontstaan. Stevig headbangen dus, met de vuist in de lucht en teksten meebrullen. Band en publiek voelden zich één.

De Finse formatie Wolfheart (*****) geeft ons een lesje Scandinavische symfonische Death Metal. Het voelt demonisch aan. De bindteksten zijn de moeite en raken. Wolfheart voert je op occulte wijze naar de Winterse vlaktes van Finland. Je voelt de rillingen tot op het bot, de riffs klieven, en er zijn de vocals van Tuomas Saukkonen, regelrecht uit de duisternis. Wolfheart stemt muzikaal de Noorse sages en goden positief, we zien en ervaren de schoonheid als het angstaanjagende van de winterlandschappen. Bijzonder bandje toch.

Pure speedmetal  met een donker kantje. Hellripper (****) behoort hiertoe. 'Warlocks & Grim Withered Hags' wordt sterk ontvangen van deze Schotse eenmansband van James McBain. Live is hij goed omringd, maar James is de spil in de vocals als in de instrumentatie. Het klinkt scherp overtuigend. Hij is een klasse entertainer en port zijn publiek voortdurend aan. Een voorzichtige moshpit ontstaat. Deze thrash met het kenmerkend black metal kantje intrigeerde.

De Amerikaanse band Vlitmas (***1/2) zoekt het occulte en het obscure van de duisternis op. Met een gitarist die  in Mayhem en Aura Noir heeft gespeeld, een drummer uit Cryptopsy en de zanger David Vincent uit Morbid Angel hebben we hier een supergroep binnen de zgn. Blackened Deathmetal. David Vincent is een opvallende verschijning, hij spreekt tot de verbeelding met die zwarte cowboy hoed.
Vlitmas doet Satan uit zijn as herrijzen. De growls van Vincent, afwisselend met cleane vocals zijn een streling voor het genre. De brute, intiemere, dreigende riffs doen de rest. Interessant allemaal , waarbij de aanpak net voldoende boeide.

Voor het eerst was de zaal helemaal gevuld voor de legendarische Portugese band Moonspell (*****), die hier een soort 'best of ' speelden. De echte die-hard fans werden op hun wenken bediend. Muzikaal zit er wat Folklore in de sound, het geheel klinkt goed uitgekiend en doordacht. Je waant je diep in de bossen waar zowel elfen als kobolden wonen. Het prachtige “Opium” weet dit op te roepen. Kleppers als “Nitght Eternal”, “Finisterra” en het onvolprezen “Everyhing Invaded” worden mee gebruld. De bedwelmende stem en de sterke uitstraling van zanger Fernando Ribeiro zijn een duidelijke meerwaarde. Moonspell brengt nog de klassieker “Full Moon Madness” . De duisternis is compleet.
Een optreden van Moonspell is nog steeds een beleving, die je verweesd in een donker hoekje duwt.

Carpathian Forest (****) speelt grauwe, donkere Black metal. De uit Noorwegen afkomstige band voegt er, heel subtiel, wat Noorse Folklore aan toe. De onaardse riffs en die aparte vocals zorgen voor grauwe beelden uit het Hoge Noorden. Ze houden die donkere lijn aan, de aandacht verslapt enigszins wel , maar het klinkt net voldoende overtuigend.

Grauw, ruw zelfs klinkt Primordial (****1/2) die intense mokerslagen op verbluffende wijze uitdeelt. Dee grimassen van een demonische frontman, spreekt opnieuw tot de verbeelding. Hij overweldigt je en schreeuwt zich schor. Het voelt aan alsof bulldozers in een razend tempo over ons heen denderen …

Dark Tranquillity (*****) is wat anders binnen dit genre, niet direct rozenblaadjes in de instrumentatie , maar toch blijven er donkere walmen hangen. Het klinkt toegankelijk en ze zorgen voor een zekere gemoedsrust, na al die orkaanuitbarstingen. Hun melodieuze death metal slaagt met brio.

Triptykon (****) is een terechte afsluiter vanavond, door hun black metal te combineren met trage Doom, niet vies van wat avant-garde. De sound is op die manier tergend traag, maar boeiend , intrigerend dor de aanhoudende intensiteit, die je in een soort duistere hypnose brengt. De Zwitsers balanceren in een grijze zone tussen geluid en stiltes, dus hier niet echt razendsnelle riffs, maar ook niet té ingetogen

dag 2 – zondag 10 november 2024
Diversiteit troef , zeker op dag twee van het festival, van hardcore, thrash, doom tot stoner en punk, het was allemaal te horen … In momenten gefronste wenkbrauwen tot vraagtekens bij sommige bands zelf … Benieuwd?

We starten met één van de betere Hardcore bands die ons landje rijk is, STAB (*****). De band gaat fel tekeer en stoomt meteen. De meerstemmige vocals, het elkaar aanporren en de brutale uithalen, het werkt in op het publiek. Achteraan het podium stonden twee piepjonge fans mee te dansen, alsook aan de dranghekkens. STAB bewijst dat HC één familiale bijeenkomst is, voor jong en oud, zonder scrupules. Een knoert van een opener!

Uppercut nummer twee volgt met Murphy's Law (****1/2). De band rond de charismatische frontman Jimmy Drescher is al sinds 1982 bezig. Jimmy is nog het enige overgebleven originele lid van de band en trekt ook live de aandacht. Hij staat nog maar even op het podium, springt er direct af en gaat zijn publiek opzoeken om hen niet meer te verlaten. Een muzikaal oplawaai, een  spervuur aan riffs, met een dosis humor waarbij het bier vloeit en wordt uitgedeeld aan de fans. Het zorgt voor een geslaagd HC/thrash metal feestje.
Er stond nog niet zoveel volk in de zaal, maar hij ging elke aanwezige opzoeken, iedereen genoot van deze losgeslagen pletwals. Een deugddoende, verkwikkende set.

Het contrast met het daarop volgende Pallbearer (****) uit de USA was groot. Ze brachten ons een somber, doomachtig klankenspectrum. De melodieën deden wat denken aan de betere stonerrock. Het was een warme sound trouwens, die over ons heen waaide. De registers werden wel eens lichtjes open getrokken. Het voelde vooral aan als een gezellige trip rond het kampvuur, met soms lekker snedige gitaarriffs en zanglijnen die een soort rust brengen in een  - spijtig genoeg - rusteloos bestaan.

In het verlengde van Pallbearer was er het Noorse Slomosa (****), die evenzeer een sound brengen vanuit ‘de desert’, door de aantrekkelijke riffs en de adrenalinestoten in de songs. Intrigerend is de warme stem van gitarist Erik Bye en de vrouwelijke inbreng van bassiste Marie Moe. Samen met leadgitarist Benjamin Berdous werden hier enkele knappe solo’s gespeeld. Aanstekelijk gemoedelijk overtuigend klonk het. Sterk.

Terug heel wat anders nu …Met een optreden van Cro-Mags (****1/2), die een alles vernietigende pletwals was. Het klinkt wel allemaa een beetje hetzelfde , maar het was de moeite, met daarbij een zanger die eruit ziet alsof hij iedereen zal verslinden; de grimassen en de verpletterende vocale uithalen worden geruggesteund door de al even ruwe bolsters op gitaar en drums. Het daverde.
Een optreden van Cro-Mags is geen trip voor tere zieltjes, je wordt compleet murw geslagen. Ze stopten wat eerder dan voorzien, maar geen nood, we bleven totaal verweesd knock-out geslagen achter.

Wat een contrasten vandaag toch wel, die de rode draad vormden … Baroness (*****) was de volgende. De band staat , na enkele woelige jaren, weer op scherp met een nieuw album 'Stone'. De progressieve metal is emotioneel beladen, krachtig en energiek.
De scherpe riffs en vooral die heldere stem van zanger John Baizley, zorgen voor headbangen en kippenvelmomenten. De band stopte ook wat eerder hun set, gezien hun bassist ziek was . Maar dat belette niet dat Baroness genadeloos overtuigend te werk ging.

Ook Graveyard (****) gaat eerder de melodieuze kant uit, maar houdt van een donker randje in hun sound. Dit is voer voor wie houdt van de 70s rock van Black Sabbath, Led Zeppelin, Pentagram en Deep Purple, voorname invloeden van Graveyard. Een potige sound met niet te lange, overbodige solo's.
De Zweedse band behoudt die stevige lijn. Spijtig genoeg was niet iedereen te vinden voor deze hardrock getinte sound, maar wist voldoende aanwezigen te treffen met hun aanstekelijke nostalgische trip.

Sodom (***1/2) is eentje die samen met Kreator en Destruction, behoort tot de 'top van Duitse Thrash metal'. Sodom klinkt stevig en compact. Niet echt vernieuwend in het genre, maar zondermeer nog steeds goed voor een knetterend thrash feestje.

Contrasten ? Et voila, terug eentje met de Heideroosjes (****1/2). De Nederlandse punkers spuwden hun gal uit, met een dosis humor, jolijt en wat een charisma. Songs als “Lekker belangrijk”, “Damclub Hooligan” en “Time is Ticking Away!"  zijn meebrullers. Heideroosjes wist op zijn manier het publiek voor zich te winnen. Een knappe prestatie dus. De spring-in-t-veld en brulboei Marco Roelofs beperkte zijn bindteksten deze keer tot het minimum; Frank Kleuskens entertainde mee.
Heideroosjes lieten op Hell's Balls de muziek voor zich spreken, wat een wervelend punk show betekende. Verder lekker meebrullen op “Tering Tyfus Takkertrut” en “I'm not deaf (i'm just ignore you)”. “I wanna be sedated' van de Ramones en het oerdegelijke knallende “United Scum” waren voortreffelijke afsluiters.

Agnostic Front (****1/2) zorgde voor de allerlaatste stompen . “For My Family”, “Old New York” en “AF Stomp” deelden rake klappen uit. De band speelde op hoog niveau, een combinatie van metal/punk en HC invloeden. Een unieke verbintenis dus. Verder voelden we de drive van een  “Victim in Pain”, “Friend or Foe”  en “Toxic Shock”. Muzikale schokgolven met de nodige moshs tot gevolg.
Een niet aflatende werkethiek hadden we van dit combo, die als een sneltrein tekeer ging. Agnostic Front duwde steeds het pedaal in. “All is For Not Forgotten” en “Addiction” waren overtuigende afsluiters. Wat een knaller!

Kortom, Hell's Balls Belgium was opnieuw geslaagd en onderscheidde zich in diversiteit.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Geert De Dapper
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7114-hell-s-balls-belgium-2024.html?Itemid=0

Organisatie: Alcatraz Music – Rock Tribune  

Charlotte & Reinhard - Dat het publiek nummers tot achteraan een Sportpaleis mee schreeuwt is leuk en wellicht goed voor je ego, maar het volk en de fans die je overal blijven volgen, connectie zoeken en wat je ook doet, is voor eeuwig!

Charlotte & Reinhard is het nieuwe project van de Gentse Charlotte Caluwaerts (The Happy, Rheinzand, Tundra) en Reinhard Vanbergen (Das Pop, Rheinzand). Het koppel ging vorig jaar nog op Europese tour als backing band van Hercules & Love Affair en brengt als Charlotte & Reinhard hun debuutplaat uit op het Deense label Music For Dreams, ‘Sins & Virtues’. Deze zomer waren ze aan het werk op Live/s live; we zakten nu af naar de AB Club ivm hun release. Het verslag kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/96419-charlotte-reinhard-een-danspas-in-melancholie-en-weemoed.html
Twee dagen later hadden we een fijn gesprek met Charlotte en Reinhard , over de release, de ambities en de toekomstplannen

Het project Rheinzand is best wel een succes, maar toch besloten jullie om het project ‘Charlotte & Reinhard’ op te richten, moesten jullie een ei kwijt?
Reinhard: Om duidelijk te zijn, we gaan nog aan een derde album werken met Rheinzand. Op het tweede album van Rheinzand hadden we meer rondom songs gewerkt. We voelden aan dat dit niet echt iets voor Rheindzand is, waar we meer naar de obscure dansmuziek toewerken.  Met dit solo project wilden we wel richting songs gaan, dus dit album is een opsplitsing van twee genres geworden. We wouden even los van dat meer obscure van Rheinzand, we wilden meer de focus leggen op songs maken.
Charlotte: het gaat vooral over uitpuren eigenlijk. Rheinzand dus uitpuren en ons ding ermee kunnen doen met Charlotte & Reinhard..

In een interview vertelden jullie dat je je meer wou focussen op het aspect van de songs. Het viel me in de AB op hoe er een perfecte verhouding was; het grote pluspunt trouwens was het toegankelijke geluid, het soulaspect in Charlotte haar stem en de dosis experiment met klanken o.a. met de cello en viool van Reinhard. Dat is dus waar, als ik het goed begrijp, het écht om draait … Bij Rheinzand is er natuurlijk die invloed van Mo.. waarmee ik in 2022 een interview had …
Reinhard: Uiteraard. Mo is een DJ van uitzonderlijk kaliber. Als je mee stapt in zo ene project, ga je daar sowieso sporen van terug vinden. Ik denk dat het ook bevrijdend is voor hem dat we die songs, en dat meertalige wat Charlotte beheerst, ergens anders kunnen insteken. De insteek van Rheinzand, is dat hij het moet kunnen inpassen in zijn DJ set. Dat was met die tweede plaat moeilijker omdat daar ook wat meer uiteenlopende tempo’s hadden ingestopt. Het werd voor hem moeilijker om dit in een DJ set te gaan verwerken. Het is een bevrijding voor alle twee de partijen om eens iets anders te kunnen doen. Zowel voor Mo als voor ons.
Charlotte: we hebben al veel DJ’s aan het werk gezien ondertussen. Mo is werkelijk een van de meest creatieve DJ’s die er bestaan. Hoe hij kan blijven door hameren  en zijn eigen goesting doen met klanken, dat is heel uniek. Terwijl andere DJ’s sneller in een bepaald format vallen, gaat Mo toch de meer flexibele kant op en dat zie je bij weinigen.

Ik heb ondertussen de plaat beluisterd, hier valt de diversiteit me op. Ik vind ook het uitgebreide instrumentalia indrukwekkend, maar vooral de viool en de cello intrigeerden. Waar is de uitgesproken liefde voor viool specifiek ontstaan? Het is trouwens de combinatie van viool en zang die me het meest bekoren …
Reinhard:  Die viool is eigenlijk mijn stem , zeg maar. We zorgen voor veel arrangementen, het is vooral de bedoeling een mooi bedje te maken waar Charlotte haar stem kan neervlijen. Van zodra die viool er is , gebeurd juist hetzelfde met haar stem en keyboard. Het gaat vooral om elkaar aanvullen.
Charlotte: op die manier kunnen aanvullen, zodat de andere kan schitteren in de schijnwerpers is de bedoeling. Het is comfortabel om al circa veertien jaar samen te werken met iemand die je compleet kunt vertrouwen, een vertrouwen dat wederzijds is. Het is altijd geven en nemen tussen ons, we gaan spitten of zo. Dat is belangrijk. en dat zou ik ook graag willen doen in samenwerking met andere, gewoon ‘neem uw plaats, doe ermee wat je wilt’ dat is belangrijk dat iedereen zichzelf kan zijn binnen ene project. Als Belg zijnde, je profileren alsof je alles kunt en in alles de beste bent, wordt niet altijd aanvaard bij een publiek.

In die cello zit ook een mooi verhaal (had ik even gehoord in AB); kun je er wat meer over vertellen?
Reinhard: 40 jaar geleden kocht ik mijn eerste viooltje bij Luthier Luc Deneys. Via een aantal experimenten met een andere Luthier, Tim Duerinck, begon ik te experimenteren met andere tuningen op viool. De meest extreme was een cello tuning. Maar op een gewone viool geeft dat een stil en dun geluid. Ik vroeg dus aan Luc om daar speciaal een instrument voor te bouwen. Het is dieper en groter dan een viool, maar kan wel nog onder de kin bespeeld worden: een Chin-Cello. Ook voor mijn gitaren werk ik met een Luthier. Karel Phlix van Guttlin Guitars bouwde mij een dubbelneck gitaar-mandoline en een 10 snarige lapsteel. Een muzikant is maar zo goed als zijn instrument, dus zo samenwerkingen vind ik zeer belangrijk. Zou luthiers hebben dezelfde drive passie als muzikanten en het geeft extra diepgang als je als het ware weet uit welk hout je instrumenten zijn gesneden. Van de boom tot op het podium bij wijze van spreken.

Charlotte gaf het al even aan over ‘Belg-zijn’ … Jullie zijn al zovele jaren bezig, indien jullie Engels, … waren, waren jullie bijna wereldberoemd. Is het Belg-zijn geen rem op jullie carrière? Als experimentele bands uit Duitsland wereldsterren kunnen zijn, waarom kan het niet bij Belgische talenten zoals jullie?
Reinhard: Vlaanderen en Wallonië is gewoon heel klein. Wij maken ook geen mainstream muziek. In kleine steden is daar niet genoeg publiek voor . en  we drie keer spelen Antwerpen, Brussel en Gent  ben je al snel rond de kerktoren.  En dan zijn er wel enkele festivals waar je terecht kunt, maar ook niet de grote doordat je niet in die mainstream zit. Je krijgt daardoor de kans niet om een bodem op te bouwen, waardoor  je ook internationaal kan springen. Je hebt toch een stevige fanbase nodig die je een zekere geruststelling geeft, waardoor je ook naar het buitenland kunt trekken.

Je zegt ‘geen mainstream’, maar ik krijg toch de indruk dat dit project ‘Charlotte & Reinhard’ toch meer toegankelijk is dan Rheinzand. Bestaat de kans meer naar het mainstream publiek? Ik hamer op de combinatie tussen al die instrumentalia en de brede, uiteenlopende stem van Charlotte…
Reinhard: Dat willen we ook wel, we willen spelen en optreden dat is wat we leuk vinden. Het is niet in een hokje te plaatsen, maar inderdaad iets toegankelijker. Maar we moeten wel die kans krijgen, en hopen dat de mensen het ook oppikken. Het probleem is dat je naar media, sommige pers en dergelijke in een hokje moet thuishoren eer men je oppikt en ik heb niet de indruk dat onze muziek helemaal ergens inpast.
Charlotte: het is leuk dat je dat vernoemd van die stem, ik heb er heel hard moeten aan werken omdat ik ook een hoge stem heb, dat was een hele opgave om dat helemaal anders aan te pakken. Ik heb ook een pop kleur in mijn stem, zonder dat ik daar iets kan aan doen. het commerciële en grotere verhaal, is niet waar ik gelukkig van ga worden. We hebben gezocht naar een evenwicht tussen beide kanten als het ware. We willen bewust het alternatieve behouden, binnen dat toegankelijke. Anders krijg je commerciële pop en dat is niet onze bedoeling.
Reinhard: het is de bedoeling dat je ons er blijft in herkennen, er is niets mis met goede pop muziek. We zijn kinderen van de 80s en 90s en ermee opgegroeid.

Jullie doen dus niet echt mee aan die ‘slimme marketing’ en popdeuntjes. Remt dit de kans op succes dan niet een beetje? Of is het niet de ambitie om eens op Rock Werchter of Pukkelpop … of in een Sportpaleis te staan?
Charlotte: een plek op zo een groot festival wel. Omdat je in een heel andere, zomerse sfeer zit dan. Mijn grote droom is niet het Sportpaleis. Er zijn artiesten die er nood aan hebben om in de spotlight te staan op een groot podia. Voor mij is een optreden geslaagd als ik een gevoel van samenhorigheid met mijn publiek heb. En dat mensen het gevoel krijgen dat ze welkom zijn, en samen met ons het concert hebben gemaakt. Dat ze een onderdeel zijn van wat op het podium gebeurd. In zo een Sportpaleis is het moeilijk, als men mij vraagt om een liedje mee te zingen ga ik uiteraard ‘ja’ zeggen
Reinhard: de omstandigheden zijn veel moeilijker, de druk is ook groter als je in zo een Sportpaleis staat. Op een festival deel je nog je podia met meerdere andere bands die voor of na jou spelen, zelfs op meerder podia. Dat geeft toch wat minder stress. Je kunt op een festival ook meer netwerken met andere bands en zo. maar puur het muzikale gedeelde is het altijd leuker als je kleinschaliger je ding kunt doen, en – zoals Charlotte aangeeft – die verbintenis met je publiek voelt.
Charlotte: er is daar ook backstage minder stress,  omdat daar niet per se de allergrootste sterren rond lopen. Dan is iedereen veel losser in omgang.
Reinhard: dat is ook zo met het geluid en zo, in een AB heb je daar meer controle over; Het is niet omdat je voor 50000 man speelt dat je geluid daarom beter is, integendeel soms. Dat is ook een factor die speelt waarom we eerder houden van een connectie met ons publiek en de omgeving, het geeft minder stress.

‘De keuze tussen een Sportpaleis of het club circuit’, wat geniet jullie voorkeur? Het moet toch magisch zijn als duizenden mensen je songs meebrullen?
Reinhard: Als momentum moet zoiets inderdaad fantastisch zijn. Zulke momenten heb ik al meegemaakt bij Novastar bijvoorbeeld. Dat is inderdaad een heel leuk moment, en een bijzonder sfeer. Maar als je teruggaat naar de kern van de zaak dan merk je dat de connectie die je maakt met je publiek daar toch minder rechtstreeks is dan in een club als AB of zo. in zo een kleinere groep , kun je ophalen wat je met je muziek echt wil doen, door die connectie met je fans. Dat lukt niet in een grote zaal waar het zijn eigen leven gaat leiden. Ik begrijp dus waarom de meerderheid zegt ‘liever in club circuit’. Er zijn wel grote artiesten die dat kunnen zoals Paul McCartney of The Boss die zijn dat meester.. ook in Vlaanderen zijn er die dat kunnen die grote massa’s prefereren zoals Clousseau bijvoorbeeld.
Charlotte: of een artiest als Nick Cave die voor een gigantisch publiek optreed.. ook die kiest voor verbinden en verkleinen. Hij is nog steeds op zoek naar ‘the meaning of live’ en dat hij opstaat en een antwoord wil op de vraag waarom hij doet wat hij doet.  Dat heeft ie al meermaals bewezen. Het is dus wel zo, dat zelfs die muzikanten hun publiek persoonlijker willen opzoeken. Zelfs die heel grote. Zoals ze, voor ze beroemd werden, deden in kleine clubs.  Dat nood hebben aan connectie zit er wel ingebakken bij velen, ook die grote dus. Die op zoek zijn naar diepgang. Dat het publiek je song tot achteraan een sportpaleis  mee schreeuwt is leuk en wellicht goed voor je ego, maar het volk  en fans die je overal blijft volgen en connectie zoeken  wat je ook doet dat is voor eeuwig. De lijn tussen liefde en verliefd zijn…

Over de huidige plaat ‘Sins & Virtues’ valt het me op hoe de lijn tussen wat jullie live doen en op plaat heel dun is. Was het de bedoeling om die live sfeer ook op plaat te creëren, of is dat ‘naturel’ gegroeid?
Reinhard: doordat we met twee zijn kunnen we sneller schakelen, dan als we met meerdere zijn. In onze live set zit de helft van onze plaat, en de helft andere nummers. We hebben bewust de feestelijkere nummers erin gestoken, ook al exploderen we die nog een pak meer live. Maar we wilden het feestelijk dus zeker op plaat, naast de laidback songs. Het is gewoonweg boeiend om ergens te vertrekken, en ergens anders uit te komen. Ik denk dat we daar op plaat, en live, wel in slagen. Het is die wisselwerking en dat feestelijke er wel willen instoppen dat daar voor zorgt
Charlotte: Ook humor, het is een dunne lijn op plaat, maar of de mensen het door hebben of niet op een concert heb je daar veel meer controle over, net door die voornoemde connecties met de fans. Aan hun reacties alleen al kun je zien of het werkt of niet, en daar op verder gaan. Zoals de song ‘I want it all’ waar ik lang de ene kant de draak steek met entertainment programma’s die prijzen à la ‘You got a car, and you got a car!’ maar ondertussen vraag ik wel aan mensen ‘Wat wil je nu in het leven?’. Er is iets tussen humor en diepgang, en dat is bijzonder moeilijk om dit in een opname te steken.
Reinhard: dat soort nummers is inderdaad moeilijk om dat op plaat te kunnen naar voor brengen, maar we zijn dan op zoek gegaan naar een soort middenveld tussen beide aspecten in. Op het album hebben we de extremen er wat af gelaten, die we live wel kunnen brengen.

Jullie zijn er dus wel in geslaagd, vind ik. Wat zijn nu de verdere plannen met deze plaat? De grote doorbraak in 2025. Wereld dominantie (eindelijk)?
Charlotte: We willen in elk geval veel optreden, sowieso. We hebben reeds een mooi optreden staan in Kopenhagen. We hopen daar iets aan te kunnen koppelen binnen een club circuit .. En er hangt ook iets moois in de lucht voor volgende zomer.
Reinhard: Er komen rustig aan wat mooie aanvragen binnen vanuit het buitenland. Maar later meer daarover.
Charlotte: We hebben veel in Europa gestaan met Hercules & Love Affair en nu willen we terug connecties maken in eigen land, meer in België optreden dus. We hebben ook goede reacties gekregen vanuit Wallonië. RTBF en L’avenir. We zouden heel graag in Wallonië ook spelen: Dour, Les Ardentes, Esperanzah, Francofolies, Ronquières etc, laat maar komen!

Er is nog steeds een soort ‘muur’ tussen Wallonië en Vlaanderen…
Charlotte: Moesten we erin slagen die muur te doorbreken, dan ga ik glimlachend 2026 binnen wandelen…

Reinhard, je was ook producer van de EP van het voorprogramma Martha Moore , ik was vooral onder de indruk van hoe ze (samen met haar kompaan) speels weemoedig klinkt door het mooie gitaarwerk. Hoe heb je haar gevonden? Wat zijn de verdere plannen met haar?
Reinhard: Martha Moore is de dochter van een muzikant waar ik vroeger bij speelde, G.T.Moore, een Britse folk- en reggae muzikant. Ik ben nog gaan babysitten voor haar toen ze twee tot drie jaar was (haha). En ze stuurde me een bericht of ik naar haar muziek eens wou luisteren, zoiets kun je moeilijk weigeren. Haar EP komt eraan, ik heb haar aangeraden de klassieke weg te proberen volgen van Nieuwe lichting , om zo een momentum te creëren. Het is authentiek wat ze doet, dus het kan wel iets worden ja… we wensen haar alle goede moed, en ondersteunen overal waar we het kunnen in elk geval.
Charlotte: Jongere bands en artiesten ondersteunen, als meer ervaren muzikant of producer, is belangrijk. Ook omdat Vlaanderen – zoals we al zeiden – klein is. We moeten af van het idee om als artiest per se jouw plekje te willen hebben, ten koste van iemand anders . Er zit heel veel sterkte in samenwerking. Het is zo belangrijk om support te voelen in je eigen thuisstad. Je kunt enkel ver springen, als je ondergrond stabiel is.
Reinhard: Wij proberen dat bewust ook te doen voor andere artiesten. Zodat ze een, zoals Charlotte zegt, een stabiele ondergrond kunnen vinden om verder te bouwen.. En om die mee te nemen in ons verhaal. Zoveel en zover als dat lukt natuurlijk. Iskander Moon is daar ook een voorbeeld van.
Charlotte: Alicia Andries, een zeer getalenteerde, jonge actrice waaraan ik zanglessen geef. Je moet ze kansen geven. En wij proberen daar zeker aan mee te helpen, door bijvoorbeeld hun netwerk te vergroten. Ook begeleid ik Lucy Evens, een in de gaten te houden singer-songwriter met een waanzinnige stem. Aline Boyen bijvoorbeeld, regisseur van de kortfilm Pedro, waarvoor we de muziek schreven. Ze maakt de prachtige foto’s voor ons album en de persfoto’s. We hebben nog nooit zoveel beelden kunnen gebruiken. Het gaat er om elkaar versterken waardoor je kunst ook beter wordt.
Reinhard: We geven ook beiden les aan het conservatorium in Gent. Daar zitten de jonge muzikanten die we zoveel mogelijk te proberen ondersteunen vanuit onze ervaring binnen de scene.

Mooi dat jullie dit doen …We hadden het eerder al over de ambities en de doelen. Maar hebben jullie in al die jaren binnen het muziekwereldje zich al voldoende kunnen bewijzen met dit project, ook als producer en ook bij Rheinzand.
Zijn er nog doelen die je voor ogen hebt ? ‘things you wanna do before you die’ , ij wijze van spreken?
Reinhard: We zouden nog graag spelen op boutique festivals als Kala Festival maar ook grotere zoals Primera Sounds of Roskilde. En weer veel spelen in België.

Bedankt voor het fijne interview. Veel succes verder!

Pics homepag @Aline Boyen
LIVE 2024
Charlotte & Reinhard – Een danspas in melancholie en weemoed

Elis Floreen - Ik wil graag in mijn muzikale grot verdwijnen om muziek te maken om er daarna mee naar buiten te komen en te delen met de mensen; het draait voor mij echt hierrond

Van 12 tot 15 september 2024 brachten VI.BE, JazzLab, Ha Concerts en Europe Jazz Network de prestigieuze European Jazz Conference naar Gent. Het vierdaagse programma omvatte tal van netwerksessies, keynotes, panels en showcaseconcerten. EJC is een uitgelezen kans voor de Belgische jazzartiesten van het moment om zich te tonen aan honderden (inter) nationale jazzprofessionals en -liefhebbers.
Op de eerste avond vertoeven we in de gezellige De Centrale, Gent. Een oorspronkelijke stedelijke elektriciteitscentrale die is omgebouwd tot een, we citeren uit de website, 'intercultureel ontmoetingscentrum'.
Naar aanleiding van de 'European Jazz Conference' stelde 'Young Curators ' - negen gepassioneerde jonge programmatoren met een liefde voor jazz, Rutger Mathys, Stan Maris, Kobe Gregoir, Nele Uyttendaele, Ferre Heyvaerts, Ewout Janssens, Anton Robberechts, Warre Vanhoutte & Joris Vanschoren - een programma samen met drie heel beloftevolle artiesten die het begrip jazz overstijgen, op hun eigen wijze.
Eén van die artiesten was Elis Floreen die ons omver blies met een bijzonder tot de verbeelding sprekende set: Op sprookjesachtige wijze wist ze de aanwezigen diep te ontroeren. Er waaide een bedwelmende, hypnotiserende sound surplus de brede vocals over ons heen, die ervoor zorgde dat we het jachtige leven van nu even konden vergeten. In de diversiteit en variatie heerste er een soort avant-gardisme binnen die sound, die een bevreemdend gevoel gaf. Een pakkende, ingetogen, mooie trip dus!”” schreven we.
Lees gerust
https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/95904-european-jazz-conference-2024-nacht-van-de-jonge-wolven.html

Voldoende reden om bezielster Marijke Maes uit te nodigen voor een diepgaand gesprek over het parcours dat ze tot nu toe heeft afgelegd. Maar ook naar de ambities en de toekomstplannen.

Wie is Elis Floreen, hoe is alles begonnen en hoe zou je je muziekstijl omschrijven? Kortom, vertel eens wat meer over jezelf
In 2016 ben ik begonnen met mijn eerste solo project Audri. Daar heb ik heel wat mooie momenten mee gehad, ook veel mensen leren kennen en zo. toen ben ik in 2020 naar Kopenhagen verhuist. ik bracht net mijn EP ‘Paper Planes’ uit voor de lockdown, waardoor die release wat in het water viel, en ik wilde me eveneens wat verdiepen in het producer zijn. Toen heb ik, “Anætomy”; een experimenteel elektronisch pop album, zelf gereleaset en uitgebracht onder mijn naam Marijke Florien met de bedoeling er een eenmalig projectje van de maken.  Het is ook een beetje in Denemarken gebleven eigenlijk. Later is het idee gegroeid om daar dan toch iets mee te doen  en heb één  show gespeeld in Pilar met dat album Ik was ondertussen  nog weinig voeling met Audri  maar wou dus nog wel iets doen daarmee, songs schrijven en mijn solo project op één of andere wijze verder zetten. En zo is Elis Floreen ontstaan. Wat de naam betreft? Mijn volledige naam is Marijke Florien Elise Maes. Ik ben vernoemd naar mijn twee overleden grootmoeders. Elis Floreen is eveneens een eerbetoon aan hen.

Audri was eigenlijk wel een succesverhaal, van naam veranderen is bij sommige nefast voor hun carrière, was je daar niet een beetje bang van ?
Ik schaamte me niet voor die naam of zo, ik had gewoon een andere lijn nodig. Een nieuwe bladzijde in muziek maken en componeren. Daarom heb ik voor een nieuwe naam en richting gekozen. Er was ondertussen ook de nieuwe lichting in 2024, en toen moest ik die knoop doorhakken en heb ik besloten daar onder Elis Floreen aan deel te nemen.

Ik heb jullie leren kennen op de European Jazz Conference in De Centrale, Gent. Jammer genoeg was er niet zoveel publiek, maar jullie wisten me omver te blazen met een bijzonder sprookjesachtige, hypnotiserende set waarbij de brede vocale inbreng nog het meest opviel.
Is dat bewust hoe jullie tewerk gaan, een sprookjesachtige sfeer creëren of komt dat ‘naturel’?
Het is zeker geen bewuste keuze, ik vind het ook altijd eigenaardig dat mensen het omschrijven als ‘sprookjesachtig’ , geen idee waar dat vandaan komt. Maar ik krijg die reactie wel regelmatig. Ik zet veel in op harmonieën verkennen , melodieën herkennen. Misschien dat de onderwerpen waar ik over zing een bepaalde wereld laten open gaan,  tot de verbeelding spreken? Iets waar mensen zich kunnen in vinden? Ik weet het niet, ik lees probeer veel boeken te lezen  en haal daar mijn inspiratie wel uit. Maar het is zeker niet bewust dus dat ik die sprookjesachtige weg op ga. Het komt heel naturel.

Heeft dat concert bepaalde deuren geopend ondertussen, want het was toch een mooie promotie … dankzij die ‘Young Curators ', gepassioneerde mensen die intens met muziek bezig zijn…
Ik heb zeer veel goede reacties gekregen naderhand, ook mooi recensie ook één mooie recensie ontvangen  . Het heeft dus wel degelijk iets los gemaakt bij mensen, en ik ben daardoor wel aangenaam verrast moet ik zeggen.. Het is niet zo dat ik daardoor plots meer concerten kan boeken of zo. misschien wat meer luisteraars op spotify, maar dat volg ik niet echt. maar dat komt ook doordat ik meer ‘behind the scenes’ aan het werken ben aan een album. Daarop ligt nu de focus, en alles wat ik ondertussen kan meepikken is mooi meegenomen.

Jullie waren ook op Sound Track 2023 en op StuBru’s De Nieuwe Lichting 2024; in hoeverre heeft dit nieuwe deuren geopend?
Dat heeft zeker deuren geopend, vooral dan de nieuwe lichting. Daardoor heb ik nu een boeker (FKP Scorpio), en werk ik ook samen met FKP Scorpio die binnen de scene toch een grote naam is.

Je vertelde dat je aan een nieuwe plaat bezig bent, vertel er eens wat meer over? Wanneer komt die op de markt en hoe zal die klinken?
Voor mij persoonlijk zijn dit de twaalf belangrijkste nummers die ik tot nu zal uitbrengen. Ik heb er een zeer sterke, persoonlijke connectie mee. Het zijn ook veel nummers die ik in Kopenhagen heb geschreven of afgewerkt, ik heb in die jaren dat ik daar was enorm veel betekenisvolle connecties gemaakt met heel veel mensen. Ik heb een internationale scene leren kennen van over heel de wereld in Kopenhagen. Dat komt ook op die plaat tot uiting. Veel van die mensen, en veel persoonlijke vrienden spelen mee op dat album. De plaat komt waarschijnlijk uit in het najaar van 2025 en is dus voor mij een zeer grote mijlpaal, nu al. Ik zie er enorm naar uit die nummers aan iedereen te laten horen. De bedoeling was om die in het voorjaar uit te brengen, maar er zijn ondertussen een paar leuke dingen tussen gekomen die me hopelijk kunnen helpen met de campagne rond die release.

“Carver” is een dromerige single, die je wegvoert, beetjeAvant-garde en dreampop,  klopt dit? Wil je verder deze richting inslaan?
Het is zo moeilijk om mijn eigen muziek te analyseren en in een hokje te zetten. Ik schrijf nooit muziek vanuit een oogpunt ‘in welk genre zit dit of dat’, zo werk ik niet. Dat is iets dat heel organisch tot stand komt, vanuit gitaar of piano. Ik werk als producer vaak ook aan instrumentale schetsen op Ableton , het leukste gedeelde is als alles samen komt. Het moment waarop een nummer geboren wordt.

Was 2024 het jaar van de doorbraak, of gok je eerder op 2025?
Ik leg toch eerder stiekem mijn hoop op volgend jaar. Omdat ik voor 99% kan zeggen dat mijn album volgend jaar zal uitkomen. En dan gok ik dat ik daarop kan verder zeilen naar hogerop.

Wat zijn – naast het uitbrengen van die plaat – de plannen voor het verdere jaar en voor 2025? Staan er nog optredens gepland?
Er zijn links en rechts al wat concerten gepland, ik ben ook wat aan het werken aan de opstelling van de band. Zodat, als er meer aanvragen binnen komen, dat we er als band ook staan. Ik speel ook nog veel solo concerten. In iets intiemere context. Soms speel ik een trio of duo show. Ik heb dus zeker nog wat mooie concerten in het vooruitzicht staan ja.. Het is niet dat ik ondertussen ga stil zitten.

Je was in De Centrale omringd door top muzikanten; is het de bedoeling dat zij ook meewerken aan die nieuwe plaat?
Ja, maar het is vooral voor dat live gebeuren dat ze er zullen bij zijn. Ik zie echter niet dat de personen waarmee ik op het podium sta, per se dezelfde mensen zijn waarmee ik die plaat ga maken. Omdat daar zoveel andere aspecten en mensen vanuit alle hoeken aan mee werken. Het is vooral een plaat als solo artiest, en ik wil die vrijheid om te doen daarmee wat ik zelf wil niet teveel uit handen geven. Daarom staan samenwerkingen met mensen op plaat en op podium een beetje los van elkaar. Maar live wil ik zeker verder werken met Ellen, Elias en Mirte. Er is een goede klik tussen ons…

Wat zijn de verwachtingen van de nieuwe plaat? Grote podia? In het buitenland? Wereldfaam ?
Ik probeer mijn voeten op de grond te blijven houden. maar durf toch ook te dromen. Want uiteraard zou ik graag op alle grote podia willen optreden. Niet per se in het sportpaleis omdat ik vrees dat ik daar niet echt goed zou passen. Maar stiekem droom ik toch van bijvoorbeeld in AB of zo te mogen staan. In TRIX of Roma of zo, in alle mooie zalen van België. En liefst toch ook in het Buitenland, dat is zeker een ambitie.

Ik merk het enorme talent in je… Indien je Engels, … was , had je gegarandeerd succes over heel de wereld denk ik. Belgische bands worden helaas in eigen land moeilijk erkend, tenzij ze in het Buitenland al hun stempel hebben gedrukt. Merk je door het feit dat je ‘Belg’ bent er een soort rem is in de groei en in je carrière?
Het is een beetje een ‘blessing and a curse’ als ik het zo moet zeggen. België een warme plek om je muziek te laten zien aan de mensen. Het kan dus wel eerder een springplank vormen dat Belg zijn, als je de juiste mensen ontmoet binnen die scene. Maar je kunt er ook heel gemakkelijk in blijven vast hangen. Je bent bovendien snel rond de kerktoren, daarom hoop ik vooral over die muur te kunnen klimmen en internationaal kan optreden links en rechts Ook al is mijn muziek soms wat niche ik hoop dat ik wat mensen buiten België kan aanspreken , om ook daar men weg te vinden.

Sportpaleis uitverkopen of op RW/Pukkelpop staan of toch maar een naam worden binnen het clubcircuit? Wat geniet je voorkeur?
Toch dubbel en dik het club circuit. Ik wil dat wel eens proberen in een Sportpaleis te staan, en als ik de kans krijg dat te doen ga ik geen nee zeggen uiteraard. Ik kan meer connectie hebben met mensen binnen een club circuit, dus verkies ik dat tweede. Mijn muziek komt gewoon beter over in kleinere setting denk ik. En liefst dus ook in het Buitenland dat is zeker mijn grote droom.

Iedereen kiest voor het clubcircuit, zo te horen … Is het niet leuk je songs door duizenden te horen meebrullen in zo’n grote zaal?
Dat is ook zo, ik ben naar een show in Vorst Nationaal geweest en dat greep me zeker aan. Ik dacht toen, het moet wel iets zijn om op dat podium te staan en zoveel mensen mee te kunnen laten zingen en genieten in wat je doet.. maar ik denk dat mijn muziek daar niet zo past en dan zou ik mijn band wat moeten uitbreiden en de arrangementen moeten herzien, zoals ik eerder aangaf heb ik er wat schrik van (haha)

Zet dat laatste een rem op je carrière, denk je, eventueel ‘gebrek aan zelfvertrouwen’ (ik wik mijn woorden!). Is het een soort ‘podium vrees’? Wat denk je zelf?
Ik geef toe dat mijn grote sterkte is songs schrijven, daar ben ik zeer goed in vind ik. Ik voel me daar ook comfortabel bij, en vind gemakkelijk inspiratie om een song te schrijven.. … Maar podium vrees? Heb ik zeker niet. Integendeel ik sta heel graag op het podium. Kortom: ik wil  graag in mijn muzikale grot verdwijn om muziek te maken om er daarna mee naar buiten te komen en te delen met mensen, daar draait het echt  om.

Is er een soort ‘einddoel’ dat je voor ogen hebt?
Mijn goal in mijn carrière is met een volledige vaste band en entourage een internationale toer kunnen doen, en veel landen zien en optreden. Dat is zeker een doel dat ik voor ogen heb, wanneer de tijd daar rijp voor is.

In elk geval wens ik je veel succes toe in alles wat je doet …

Heb je nog interessante links? https://linktr.ee/elisfloreen  

Pluto Fest - Pluto Fest is een kindje van ons geworden. Het is meer dan een hobby maar we doen het voor het plezier, niet voor het geld. Wij willen simpel blijven

In het aanbod van indoor festivals in kun je soms door de bomen het bos niet meer zien. Sommige organisatoren hebben ondertussen zelfs al de handdoek in de ring gegooid.  Een van die festivals die al jaren lang stand houdt is Pluto Fest in Oosterzele. Een zeer gezellig festival op een zeer mooie locatie en altijd een ijzersterke affiche.
We gingen ons oor te luisteren leggen bij de organisatie hoe het staat voor deze editie van 2024 die plaatsvindt op zaterdag 16 november 2024

Hoe gaat het met jullie, hoe verloopt de verkoop van tickets voor deze editie ?
Dag Erik, met ons gaat het goed. 2024 was een zwaar jaar met verbouwingen , verhuis en Pluto Fest maar we doen het graag. Bij de voorverkoop was er eventjes weinig beweging maar het heeft zich herpakt en loopt nu vlot. Ons hoor je niet klagen.

Pluto Fest is ondertussen uitgegroeid tot een begrip binnen de indoor festivals in het najaar, merken jullie als organisatie een verschil tussen de beginjaren en nu? Wat is het grote verschil?
Ja het was in 2017 dat we de draad terug weer opgenomen hadden van het vroegere Jeugdhuis Pluto Herzele. Eerst was er een fuif en toen deze een succes was en ons wat geld opgebracht had, dachten we aan een indoor optreden. Het was wat zoeken om de gepaste zaal te vinden, PA, catering enz…. Ook de wetgeving errond en het papierwerk was toen nieuw voor ons. Maar we gingen ervoor en in 2018 hadden we ons eerste Pluto Metal Fest  in Oosterzele waar we zeer goed ontvangen werden. Tot op de dag van vandaag is er nog een zeer goede samenwerking. Aan Oosterzele kunnen veel gemeentes hun wel eens spiegelen wat evenementlocaties betreft. Wij hopen nog jaren samen te werken met Oosterzele. We hadden ons optreden wel goed voorbereid maar toch was er wat stress want de problemen duiken pas op soms op de moment zelf. Deze kwamen er dan ook, maar met ons sterke team hebben we dat dan perfect opgelost. Alles verliep goed en de bezoekers, de bands, de gemeente Oosterzele en de medewerkers waren content dus wij ook natuurlijk. Na 6 jaar een evenement organiseren is het al een beetje makkelijker maar er zit nog steeds wat spanning in omdat we ieder jaar de opmerkingen van bezoekers, medewerkers, bands en externe bespreken, proberen aan te pakken en indien mogelijk te verbeteren. Er is dus wel een verschil tussen de eerste editie en deze editie. Nu zijn de tijden wel veranderd. Er komt wat minder volk buiten dan vroeger. Maar dat is met alle evenementen, van markten, platenbeurzen tot vogelshows toe.

Is er ook zoiets als een ‘voor’ of ‘ na’ corona periode? Ik merk zowel met het publiek als bij bands een verandering binnen de scene. Het is voor een beginnende band minder gemakkelijk een optreden te boeken, organisatoren spelen op veilig (wat begrijpelijk is) en mensen betalen liever eenmalig 150 euro voor AC/CD in een groot stadion dan de kleinere festivals te bezoeken. Merken jullie dat als organisatie ook?
Ja , dat bedoel ik met dat de tijden veranderd zijn. Zoals je zegt dat lelijke beestje CORONA dat heeft precies de mensen veranderd. Sinds de mensen zijn opgehokt geweest, is het alsof ze niet meer buiten willen of afwachtend zijn. Wij merken dit ook aan de verkoop van de tickets. Deze komt traag op gang. Voor Corona liep alles vlotter dan nu. Nu wachten de mensen langer om een ticket te kopen tot de laatste weken of dagen, om dan misschien de dag zelf in hun zetel te blijven. Dit is niet enkel bij ons maar ook bij andere organisaties horen we dit. Dit is een heel moeilijke situatie voor vele organisaties omdat er geen overzicht is of het rendabel zal zijn. Het is tasten in het duister naar de opkomst. Hierdoor zijn er organisaties die al evenementen gecanceld hebben. Nu is er misschien nog een reden voor het traag op gang komen van de voorverkoop (denk ik zelf toch) en dat is dat er bijv organisaties in het verleden geweest zijn die een paar weken voor hun evenement zeggen dat ze voor 80% zijn uitverkocht en dan een week voor het evenement zeggen dat de ticket verkoop niet goed is en daarom genoodzaakt zijn te cancelen. En 2 dagen nadien hoor je dat ze failliet zijn. Bullshit! Deze rotte appels maken gans de evenementensector kapot en geven de mensen of bezoekers een slecht gevoel. Wij met New Pluto durven niet meer op onze social media posten dat de ticket verkoop de laatste weken wel goed gaat omdat we de mensen ook niet dat gevoel willen geven zoals “ oei komt er een cancel aan bij Pluto Fest” . Pluto Fest gaat door.  Wij hebben onze berekening vooraf gemaakt en hierbij rekening gehouden met het geval er een slechte verkoop zou zijn, we de mensen niet zullen teleurstellen. Dus 16 November is Zaal Amb8 in Oosterzele open J Wij willen nog buiten komen in de metalscene zonder scheef bekeken te worden. Dus gaan we geen valse reclame maken. Ja zoals je zegt grote evenementen zoals AC/DC die verkopen dan wel uit en daar geven ze dan wel veel geld voor maar ik denk dat het komt omdat mensen soms wat meelopers zijn. Om een voorbeeld te geven: Pier wil naar AC/DC omdat hij fan is. Nu zijn vrouw hoort het niet graag maar gaat toch mee. Haar vriendin wil ook mee op haar gezelschap te houden en die haar man is chauffeur dus misschien staan er daar van de 4 mensen toch 3 mensen die AC/DC niet graag horen of zelfs niet kennen. Let op deze welke er staan voor joker, gaan wel met een t shirt naar huis om te zeggen dat ze er geweest zijn. Mensen snap je soms niet. Het is iets ongelooflijk. Ze geven liever dus 150 euro om er bij te horen, maar wie het wel graag hoort laat dan de kleine evenementen vallen van 19 euro omdat het toch een beetje crisis is. Daar merken wij dus heel veel van. Nu wat de nieuwe bands betreft gaan wij met New Pluto  op Pluto Fest eerder een band zetten die nieuw uitkomt dan een band die iedere week speelt. Wij zijn altijd van principe geweest dat jonge nieuwe bands een keuze moeten krijgen. Bij de grote festivals geraken ze niet binnen dus moeten ze het doen bij de kleine evenementen en daarvoor zijn wij er.

Ik zie veel kleine festivals ook verdwijnen of hun festival cancelen, maar jullie houden stevig stand. Wat houdt jullie echt recht?
Ja inderdaad zoals daarnet gezegd er zijn er vele kleine festivals die cancelen. Soms snap ik niet waarom want het is nog bijv een maand of meer en ze cancelen al. Maar de verkoop komt soms laat opgang, zoals al gezegd pas de laatste weken of dagen . Dus ik denk dat als organisatie wachten het beste plan is. Langs de andere kant is het nu wel zo dat er een overaanbod is van optredens. Als je dan als organisatie een evenement hebt en er zijn er op de geplande data nog 4 andere en je ticket verkoop loopt slecht, dan is het idd misschien beter om te cancelen. Organisaties zouden ook beter moeten afspreken en plannen wanneer ze iets organiseren. Wij zitten op onze datum de derde zaterdag van november vrij safe maar dit is ook in het verleden afgesproken met enkele organisaties of het hen past. Dit houdt ons sterk eigenlijk. Wij krijgen ook steun van deze bevriende organisaties. Nu zijn wij met New Pluto maar met 2 die alles organiseren over het ganse jaar maar we hebben verdomme een heel sterk team van medewerkers die ons helpt de dagen voor het festival, de dag van het festival zelf en zelfs nog tijdens de afbraak ook. En zeker niet vergeten de mensen die promo maken voor ons die overal affiches gaan ophangen, de ontwerpers van promomateriaal enz... Dit maakt ons sterk. Waarvoor nen dikke merci aan iedereen wie Pluto Fest lief heeft (J). Nu opgeven zit ons niet in het bloed zolang we gezond blijven. Pluto Fest is een kindje van ons geworden. Het is meer dan een hobby maar we doen het voor het plezier, niet voor het geld. Wij willen simpel blijven.

De affiche ziet er wederom divers uit. Ik ga even het rijtje af… Cult of Scarecrow heeft net een nieuwe, schitterende, plaat uit. Vertel eens in het kort wat meer over hen?
Ja idd ze hebben een prachtige nieuwe plaat uit. Wij waren op de voorstelling in Zele en het was prachtig.  Nu sinds we Pluto Fest begonnen zijn hebben we een lijst bijgehouden met alle bands die we gecontacteerd hebben of die ons gecontacteerd hebben. Het is al een aardige lijst moet ik zeggen. Uit deze lijst maken we dus een line up.  We plannen meestal 6 bands maar dit jaar zijn het er 7.  Het is niet makkelijk om een line up samen te stellen, zeker omdat een dag maar 24uur telt dus is er niet veel tijd over om veel groepen te laten spelen op 1 dag.  Ook kijken wij naar bands die niet elke week spelen want dit vinden wij niet goed voor de bands en voor de organisaties. Er mogen daar wel een paar van die bands tussen zitten, maar geen ganse line up. Wij hebben daarom dit jaar voor 3 Nederlandse bands gekozen die nog niet veel of lang geleden in België geweest zijn.  Als we onze lijst bekijken, kijken we naar de bands die er al lang op staan en Cult of Scarecrow staat al lang op deze lijst (mijn excuus gasten) dus nu is het aan hen. Cult of Scarecrow zal Pluto Fest 2024 openen en ik ben zeker dat dit een zeer goeie opening zal zijn. Wij geven ook trouwens een airbrush Pluto Fest gitaar weg ( gemaakt door Bharat Hermansson ) aan 1 van de eerste 50 betalende bezoekers die op 16 november binnen komen. De deuren gaan open om 14u30 wees er dus zeker bij ;p

Dan is er Dyscordia, toch een grotere naam binnen de scene. Er is zelfs een heus Army. En toch hebben ze wat line up problemen en krijg ik de indruk dat de ‘groei’ naar boven een beetje gestopt is … Je mening graag over Dyscordia?
Dyscordia heeft een goeie reputatie al vanaf het ontstaan van de band. Er hangt een heus army aan inderdaad. Wij kijken er naar uit ze in Oosterzele tegen te komen. Zij stonden al op onze affiche als headliner een paar jaar geleden maar door de coronaperiode waren wij genoodzaakt deze af te lassen met veel spijt in ons hart. Nu zijn ze co headliner ? Zij hebben een nieuwe bezetting maar deze zal ook heel goed zijn. Het is trouwens de eerste keer ik ze zal zien met de nieuwe bezetting en het is ook het laatste optreden dat ze doen in 2024 op Pluto Fest dus wie deze mist heeft ongelijk ;-)

Poysedon ken ik ook al veel jaren, ik ben fan, moest ik dat niet zijn waarom zou ik naar hen komen kijken? Wat maakt hen bijzonder?
Posyedon willen we ook al jaren op ons podium maar viel ofwel buiten het samen stellen van de line up of ze waren niet beschikbaar. Deze keer kregen we ze dus wel te pakken. Ik weet zeker dat hun gebrul Oosterzele ook wel op de kaart zal zetten.

Ook Promise Down volg ik al een tijdje … Ik ben fan maar, wat maakt hen zo bijzonder?
Wel mijn vriendin Peggy en ik waren vorig jaar op een evenement waar Promise down op de line up stond. We waren gelukkig net op tijd die dag. Vanaf de eerste heavy rock n roll noot tot de laatste hebben we ons geamuseerd. Deze klinken zeer goed, hun teksten zijn ook de max toen ik het liedje ‘Furious M. d’e eerste keer hoorde lag ik strike zeker met de show er bij, de zanger William Lawson of was nu Whiskey JohnnyJ komt zelfs eens in het publiek met de song ”Turn To Break The Seal.”  Die avond hebben we hen ook gevraagd om dit jaar op Pluto Fest te spelen.

De daarop volgende twee bands zijn Sad Iron en Burning …
Sad Iron kende ik amper, ook al bestaat deze band al jaren. Maar ze brachten vorig jaar een dubbel album uit samen met Burning. Deze band kenden we wel. Ze stonden dus ook met elkaar in Nederland op het podium om hun cd te releasen dus waarom niet in België dachten wij. Ikzelf heb ze in België nog niet gezien dus we zijn benieuwd. Hun dubbel album klinkt alvast goed.

Headliner is Picture, die op de Nederlandse metal hun stempel drukken; voor mij een onbekendere band. Graag wat meer uitleg
Oh nee hoor, als je een paar liedjes zal horen zal je wel weten wie Picture is denk ik. Ze zijn één van de oudste heavy metal bands uit Nederland. Ze hebben heel wat ervaring dus en hebben ook een mooie leeftijd allemaal, maar ze doen het nog goed en zijn nog steeds op tour. Momenteel zitten ze dacht ik in Zuid- Amerika. Het loopt  dus goed voor hen en zij kijken er net als ons naar uit  om elkaar te ontmoeten. Het ziet er ook altijd een groot feest uit wanneer ze optreden, dus doen we dit ook op Pluto Fest!

De echt grote namen worden nog enkel voor festivals als Graspop geboekt. Vroeger kon een organisatie als jullie die dan ook wel soms boeken ‘exclusief’ maar die tijden lijken wat voorbij, of niet? Is het moeilijker om een echte grote headliner geboekt te krijgen anno 2024?
Wel sommige bands hebben hun prijzen na corona omhoog getrokken. Dit zijn niet alleen de buitenlandse bands.  Je schrikt er soms van. Nu er zijn kleinere evenementen die toch al grote namen geboekt hebben maar dat vinden wij een risico als je dan veel geld uit geeft om een band te boeken en plots komen er op jou geplande data nog 2 andere evenementen dan zit de kans er in dat je er financieel niet aan uitkomt. Met gevolg dat je dan misschien moet cancelen. Het was vroeger misschien makkelijk als een grote headliner op tournee was in de buurt dat je deze nog kon strikken maar dan moet je wel heel veel geluk hebben dat dit nog past op een zaterdag. Nu wij met Pluto Fest hebben ook misschien wel graag eens een grote headliner op ons podium maar we zijn ook blij met de bands die we tot nu toe al hebben gehad. En zoals gezegd boeken we liever 5 nieuwe bands dan 1 grote. Nieuw talent is ook belangrijk. Wij hebben sympathie voor nieuwe bands en artiesten en geven ze bij Pluto Fest graag een podium. Het zijn allemaal stuk voor stuk goeie bands die we tot nu toe al hadden of hebben.  Wij kiezen ervoor om verschillende stijlen soms in de line up te steken. Niet iedereen kan dat smaken, maar voor iedereen goed doen kan je nooit. Tot nu toe hebben we ieder jaar al zeer goeie commentaren gehad op Pluto Fest van iedereen die aanwezig was. Wij willen dat zo houden. Groter moet het niet worden wij zijn tenslotte maar met een bestuur van 2 personen die ook nog een gezin vormen en ook nog dagelijks moeten gaan werken. Wees gerust, je bent daar als organisatie heel wat uurtjes mee bezig. Misschien kunnen we een oproep plaatsen “wie ons team wil versterken mag dit gerust laten weten”.  Wel enkel ernstige kandidaten. Hahaha

Hoe zie je de toekomst van Plutofest? Uitbreiden? Of wat zijn de eventuele ambities en plannen?
Wij hopen nog lang te blijven bestaan. Ieder jaar zijn wij tevreden. Zoals al gezegd, normaal hebben we 6 bands dit jaar 7. We gaan dit evalueren of het doenbaar is met het uur schema. We willen niet dat de stagemanagers Guido en Isabelle van Metal Fun en de crew zich in het zweet werken door een te strakke planning. Dus na Pluto Fest 2024 stemmen we met hen af hoe de op- en afbouw was en of alles goed verlopen is. Dan zien we voor de volgende edities of we terug naar 6 bands gaan of 7 bands behouden. 7 bands is echt wel het maximum want hoe meer bands je op het podium zet hoe vroeger je de dag zelf moet beginnen. Onze plannen voor de toekomst … tja, het hangt bij ons ieder jaar af van de opkomst van de editie voordien en ik denk dat dit bij iedereen zo is. We hebben al eens gedacht aan 2-daagse maar die plannen liggen voorlopig in de kast. Het moet een hobby blijven en onze medewerkers moeten ook gemotiveerd blijven. In ieder geval na Pluto Fest gaat de riem er af. Verbouwen en verhuizen hangt nog wat in de kleren. Gelukkig hadden we nog wat ontspanning met het organiseren van Pluto Fest . ?

Bedankt voor de fijne babbel, voeg er gerust nog enkele links toe … zeker om tickets te kopen…
Volledig wederzijds Erik. Wij hopen zoveel mogelijk mensen op ons Pluto Fest te zien.

Tickets zijn er nog te verkrijgen online via onze link op de facebookpagina’s en het evenement pagina “Pluto Fest 2024” of via de link op onze website www.new-pluto.be  Tickets kosten 23 euro en aan de kassa betaal je 28 euro. En vergeet niet bij de eerste 50 bezoekers te zijn want er zijn mooie prijzen te winnen! Deuren gaan open om 14u30. Wacht zeker ook niet te lang om tickets te kopen.

Cracks - LAWIJTSTRIJD was voor ons een ‘check’ of we al of niet goed bezig waren … én het is dus erg positief uitgedraaid

Op 11 mei dit jaar waren we aanwezig op de LAWIJSTRIJD finale in De Casino in Sint-Niklaas. De wedstrijd werd helemaal terecht gewonnen door de onvolprezen Ide Snake, Hoewel we de indruk hadden dat elke band op dat podium een potentiele winnaar was.
De publieksprijs werd gewonnen door het gezelschap Cracks: Over hun optreden schreven we : ‘’Cracks had een enorme horde fans meegebracht, bij voorbaat leek het een gewonnen thuismatch … Maar een wedstrijd dient nog steeds te worden gespeeld, thuisvoordeel of niet …. Cracks vloog er meteen in en trok een ondoordringbare geluidsmuur op. Al gauw zijn er moshpits en vliegt er een crowdsurfer voorbij. Cracks halen hun inspiratie bij bands als Idles, Nirvana, Fontainas D.C en Turnstile. Wat een intensiteit en vuurkracht live en in hun sound merken we naast de referenties dat ze een eigen smoel hebben !’’
Ondertussen heeft de band niet stil gezeten, hebben ze al enkele fijne concerten gespeeld en brachten ze eindoktober een EP op de markt.
Rond die release, hun deelname aan LAWIJTSTRIJD en de impact ervan hadden we een fijn gesprek met Robbe en Joran.

Vertel eens wat meer over de band, wie zijn Cracks en heeft die naam een bijzondere betekenis? Iets te maken met drugs?!
Nee de naam heeft niets te maken met drugs (haha) onze naam was wel eerst Crackheads, dat kwam beetje ‘verkeerd’ over. Als je ‘Crackheads’ opzoekt op Google kom je iets anders tegen We hebben dat gewoon ingekort naar ‘Cracks’. Dat is een beetje het verhaal achter de naam…
Ons ontstaan was eigenlijk vrij organisch. Joran, Jules en Kobe zaten al in een coverband, maar wilden zich meer focussen op het schrijven van eigen nummers. Zo kwam Joran terecht bij zijn beste maten, Sam en Robbe. Sam had al wat ervaring op gitaar, en Robbe had zijn enthousiasme voor muziek al eens luidkeels gedeeld op een BBQ. En zo werd Cracks geboren. Na de eerste repetitie waren we alle vijf al vrij zeker: dit was een goede match.

Ik zag jullie live op LAWIJTSTRIJD. Jullie hebben terecht de publieksprijs gewonnen. Jullie grijpen terug naar de sound van bands als Idles, Nirvana, Fontainas D.C en Turnstile. Wat een intensiteit en vuurkracht live. In de sound merken we naast de referenties dat jullie toch nu al over een eigen smoel beschikken. Klopt diit? Of zie je zelf nog groeimogelijkheden?
We willen uiteraard vooral ons eigen ding doen, maar het zijn wel die bands die ons enorm inspireren. O.a. live pikken we daar elementen uit , hoe zij zich op dat podium gedragen, om dat ook zelf toe te passen. Daardoor wordt ook die link gelegd dus. Er zijn vrij veel jonge bands, zelf bestaan we ondertussen circa twee jaar , we zijn begonnen met twee mensen die geen ervaring in de muziek hebben. Je moet dus wel ergens je inspiratie halen, en daarmee verder werken om inderdaad een eigen smoel te kweken… op dit moment, na toch al wat meer ervaring op te doen, staan we al wat sterker in onze schoenen en stillaan een eigen imago aan het kweken.
We blijven hopelijk zeker groeien naar nog meer eigenheid. Ik heb het gevoel dat we met elk optreden een tikkeltje beter zijn dan het vorige. Dat blijft wel motiveren om te blijven optreden.

Het is nu niet meer praktisch mogelijk om in deze tijden uniek te zijn … er is een overaanbod aan jonge bands. Kun je als band zelf je weg nog vinden?
We zijn nooit gestart met het idee om ons daar ergens tussen te gaan murwen of zo. Ons idee was muziek maken en ons daarmee amuseren. We werken alle vijf, en het is voor ons puur een hobby en passie. En dat verloopt op het moment op wieltjes. We amuseren ons te pletter. Vooral live dan. Nummers schrijven is beetje moeilijker, omdat er zoveel aspecten komen kijken en je niet teveel in herhaling wil vallen. Het is wellicht niet gemakkelijk geworden om in die wirwar aan bands je weg te vinden, maar het is ook niet onmogelijk. Laat het ons houden bij, we nemen ons zelfs niet te au Serieus en zien wel wat er op ons afkomt. Al onze eieren liggen niet in het mandje om een succesband te worden, net omdat het voor ons alle vijf  puur hobby is. Laat het ons daarbij houden.

Lijkt me mooi. Ik wou het ook nog even over die publieksprijs op LAWIJTSTRIJD hebben, opent dit deuren voor jullie?
Ik las een tijdje terug over artiesten, die vonden van niet, na het winnen van een liedjes wedstrijd (al was dat meer in het commerciële gerichte genre)
LAWIJTSTRIJD was HET uitgelezen moment om een confrontatie aan te gaan met mensen die ons, naast onze vaste fanbase, nog niet kennen. Op dat vlak opent dat zeker deuren, je spreekt een ander publiek aan. Je maakt heel de tijd muziek, en weet niet of mensen die echt wel goed vinden. Dus dit was een zeer goede barometer. LAWIJTSTRIJD was dus voor ons een ‘check’ of wel ja dan nee goed bezig zijn.. en dat is dus goed uitgedraaid. Een mooi verhaaltje , tijdens de voorronde moest ik naar WC en hoor twee mensen zeggen ‘hey zeg, die band daarnet was wel heel goed e! zo een  beetje Nirvana meeting Fountain DC.’ Op zulk moment denk je dat je in je opzet bent geslaagd. Dus wat deuren openen betreft? We hebben vooral veel meer mensen leren kennen, meer aanspreekpunten. En dat is niet alleen voor ons, maar eigenlijk voor al die bands die daaraan mee deden…

Jullie hadden opvallend veel fans bij, hoe heb je die fanbase opgebouwd? Waarschijnlijk door veel optredens; is er ook een soort marketingplan? of is dit te ver gezocht?
Een groot deel van onze fans zijn vrienden en familie die ons blijven steunen. Een doordacht marketingplan zit er niet echt achter.
Eind oktober kwam een EP uit. Ik merk op dat bands vaak eerst een EP of single uitbrengen vóór een full album uit te brengen. Een bewuste keuze of hoe moet ik dat zien?
De EP komt gewoon omdat we ondertussen al zoveel live hebben gespeeld waardoor de fans ze kennen door ze enkel live te horen. Vanuit die optie was het belangrijk om wat nummers uit te brengen, zodat de mensen er ook thuis kunnen naar luisteren. Het was een beetje een noodzaak dus, en wij wilden ook iets tastbaar online hebben. Een droom is natuurlijk een full album uitbrengen. Als je als band echt ergens wil geraken is Spotify de beste media om wereldwijd herkend te worden, mensen kunnen je muziek wereldwijd beluisteren. Een LP maken is heel duur. Zeker als beginnende band betaal je u blauw in de studio en zo.. Daarom is het dus ook interessant om te beginnen met wat singles online en nu dus die EP. Om zo verder te bouwen naar… Spotify is dus voorlopig de beste media, maar we zijn zelf ook LP spaarders, we hebben een ruime kast met LP’s . De droom is duw zeker om zelf een album uit te brengen.. als de tijd daar rijp voor is

Wat Spotify en de EP betreft, ik heb jullie muziek beluisterd op Spotify… Op basis van de singles “Living like this” en “Peace out’ is het verbluffend hoe jullie die live sfeer ook op plaat brengen. Mooi. Is de EP live opgenomen? Hoe zien we het best?
Dat komt gewoon door Pieter, we hebben een enorm goede produceren die perfect weet wat we willen. Hij weet perfect welk effect dat we op plaat willen creëren. Dat we de energie die we live brengen, willen we dus ook brengen op plaat. De opnames zijn ook heel speels, en live opgenomen als het ware. En onze producer volgt ons daarin, de pluimen komen hem toe.

De songs op die EP gaan wat dezelfde richting uit; naar een full album toe vormt dit misschien ook de basis om verder te gaan naar een ruimer publiek toe? Wat wens je precies te doen met jullie muziek?
Het geld dat we verdienen aan merchandiser en dergelijke, gaat direct terug naar het maken van muziek. Om onze studio tijd te betalen o.a. dat is hetzelfde met verdienste van optredens, dat geld gaat direct terug in de band. We verdienen er zelf niet echt iets aan. Maar we hebben het al aangegeven, we doen het ook niet echt voor het geld dus. We kijken vooral naar bands die kunnen zeggen dat ze enorm veel optredens hebben kunnen doen, en dat is vooral iets waar we al trots op zijn en hopen nog meer te doen. Dat is het leukste aan muziek maken, kunnen optreden met je eigen muziek…

Om echt ‘door te breken’ is ‘Belg-zijn’ geen rem op jullie groei? Met de muziek die jullie brengen waren jullie als Britse of Amerikaanse band wellicht nu al groot geworden ? Of is dat kort door de bocht?
De scene blijft hier inderdaad wat hermetisch. Alles in België, blijft in België. Om te gaan toeren in het buitenland heb je wat meer budget nodig. Het is zeker een extra ‘chanlenge’ om dat te bereiken, ook in het buitenland optreden. … we staan , elk van ons vijf, met beide voeten op de grond. En we willen graag zo lang mogelijk blijven doorgaan. Laat ons dus vooral niet lopen, voor we kunnen stappen.

Mooie ingesteldheid, of is de marketing, die je kan pushen in een richting die verafligt van wat je zelf wil …
Dat is ook de reden waarom we tot op heden nog steeds geen manager hebben… we houden het bewust bij een DYI mentaliteit. We stellen dat ook zo lang mogelijk uit, net omdat we op ons eigen ritme willen geraken waar we zijn, en zien wel hoe dat dan verder evolueert tot een punt waar we die stap wel zetten, maar heel bewust en goed wetende waar we mee bezig zijn. Vanaf dat echt nodig is, dan zullen we het zeker te overwegen. We hebben zonder manager al heel wat optredens gedaan, zoals op Gentse Feesten dus zijn we heel tevreden. Als we aan ons plafond zitten.. dan zien we wel..

Bands als Nirvana, Rolling Stones zijn allemaal zo begonnen… maar is dit niet het nadeel van digitalisering, sociale media en dergelijke? Is de druk nu veel hoger dan vroeger? Hoe ervaren jullie het?
Wij zien digitalisering als een positief iets! Voor kleine artiesten is het veel makkelijker geworden om muziek te schrijven en te produceren dankzij digitale tools. Vroeger moest alles in een dure studio gebeuren, terwijl nu een getalenteerd persoon een hit kan maken vanuit de slaapkamer. Daarnaast is het ook eenvoudiger voor mensen om ons terug te vinden. Via social media kunnen we onze fans op de hoogte houden van onze optredens.
De verhoogde druk die hiermee gepaard gaat, voelen we eigenlijk niet. We doen dit gewoon om ons te amuseren en kijken op naar andere bands die het beter of slimmer aanpakken dan wij.

Wat zijn de volgende plannen? De wereld veroveren?
(haha) eerst de wereld veroveren, dan een album uit brengen.. terug in de studio gaan, en wat schrijven. We zijn de laatste twee jaar in dezelfde richting blijven uitgaan, het resultaat vind je dus op de EP.. we willen nu gewoon van nul uit terug beginnen schrijven en zien waar we dan uitkomen, in oogpunt van dus eventueel een full album. Dat is het plan voor volgend jaar en de komende jaren een beetje. En ondertussen gewoon blijven optreden. Maar dus ook focussen op studio werk.

Ambities… Sportpaleizen uitverkopen, op Rock Werchter of Pukkelpop spelen,  headliner zijn of een naam worden binnen het club circuit ?
Het zou mooi zijn om op grote festivals te staan of in Sportpaleis te spelen, absoluut moet dat zoveel mensen je nummers mee brullen, inderdaad. Het kan zeker super tof zijn ! maar voor de muziek die wij spelen is een klein zaaltje, waar je alles echt voelt en ruikt veel plezanter. Daarom verkiezen we toch het club circuit. Een realistischer doel wat ‘grotere festivals betreft, lijkt eerder Crammerock.. ik ben van Stekene , en Crammerock staat zeker op mijn lijstje.

Zijn er ook ambities naar het buitenland toe, welke landen zouden jullie graag optreden?
Wij staan open voor alles! Een tour in het buitenland zouden we zeker niet afwijzen. Als ik nadenk over mogelijke landen, lijken buurlanden zoals Nederland en Duitsland het meest realistisch. Maar als we de kans krijgen om over het water in Engeland te spelen, zeggen we daar zeker ook geen nee tegen.

Bedankt voor het fijne gesprek, we blijven jullie op de voet volgen …

Enkele interessante links
Instagram: https://www.instagram.com/cracksband/
Facebook: https://www.facebook.com/profile.php?id=61550487927368
Vi.Be: https://vi.be/platform/cracks

Nicolas Mortelmans - Een groot deel van al mijn invloeden zitten verstopt in de plaat, hoedanook met die Indische invloed op de background. Een mooie mix.

De festivalzomer bestond uit een vat van lange nachten en korte dagen, prachtige concerten en ware spirituele ontdekkingen. Een daarvan was Nicolas Mortelmans op Gent Jazz. Lees gerust
https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/95398-gent-jazz-2024-met-rodrigo-y-gabriela-reis-rond-de-wereld-in-een-dag.html , die met zijn debuut ‘MĀYĀ’ ,uit bij WERF Records, zijn liefde voor het instrument Sitar in de kijker wil zetten. Hij zocht en vond voldoende gelijkgestemde muzikanten. Live zorgde het dus wel degelijk voor een reis naar het verre India. Er hangt de gehele set een bevreemdend mooie sfeer, die mensen aanzet zich neer te zetten en te luisteren. In de Garden Stage werden sommige acts geconfronteerd door overdadig geroezemoes. Maar bij Nicolas Mortmans Quartet bleef het opvallend stil. Ook bij de intiemere momenten. En dat is een zeer sterke prestatie. De hypnotiserende Sitar , tabla en Tanpura klanken werden trouwens gecombineerd met gewoon Elektrische gitaar. Wat op zijn beurt zorgde voor een milde botsing tussen de Indiaanse en de Westerse Cultuur. En dat maakt dit gezelschap een unieke parel.
We hadden een fijne babbel met Nicolas. Niet alleen de liefde voor Sitar kwam aan bod, ook de verdere toekomstplannen deden we uit de doeken. Bovendien had Nicolas een echte primeur voor ons in petto…

Ik zag je live op Gent Jazz en met met je debuut ‘MĀYĀ’ ,uit bij WERF Records; je wilde jouw  liefde voor het instrument Sitar in de kijker zetten. Kun je ons er iets meer over vertellen? Waar is die liefde voor Sitar ontstaan?
Geen probleem , ik praat er graag over (haha). Ik speelde vroeger gitaar/bas/drum. Ik ben ook even DJ geweest en ben toen beginnen reizen en was op zoek naar ‘iets’ dat ik tot op heden nog niet had gevonden. Ik ben beginnen experimenteren met Arabische percussie , allerlei blaas instrumenten. Ik was een beetje alles aan  het uitproberen tot ik in 2009 een filmpje zag op YouTube van Ravi Shankar uit 1967. Ik had tot op heden nog nooit geluisterd naar dat instrument Sitar, ik was niet echt op de hoogte hoe dat echt klonk of zo. Het was voor mij een echte eyeopener. Ik had iets van  ‘deze vibe, deze klank dat is het gewoon’ Ik heb dat concert ondertussen honderden keren bekeken. Ik was me ook niet bewust van zijn connectie  met o.a. The  Beatles en zo, het was dus tot dat moment compleet onbekend terrein. Na 2010 ben ik dan Sitar les beginnen volgen en toen is de bal pas echt aan het rollen gegaan..

Dat was bij Anoushka zeker? De dochter van Ravi?
In eerste instantie heb ik les gevolgd bij een Belgische Sitar speler. één of twee jaar, en toen ben ik les beginnen volgen in Indië. Bij verschillende Sitar goeroes tussen 2010 en 2017. I reisde toen op en af, meestal in de winter een drietal maanden. Het is pas in 2017, toen ik al zeven jaar speelde, dat ik bij Anoushka terecht ben gekomen.

Je verblijf in Indië … Het is  een cultuur die we hier in het Westen niet echt hebben ontdekt denk ik, misschien ook niet echt via het internet. Vertel ons wat meer over die cultuur?
Alles is dankzij internet inderdaad toegankelijker geworden, dat klopt. Maar het is gewoon iets dat je ter plaatse moet ervaren. Indische cultuur moet je, net als elke cultuur eigenlijk, proeven, ruiken en echt voelen. Je kunt dat niet ontdekken via een schermpje of een filmpje alleen dus.

Je optreden op Gent Jazz … De tabla en Tanpura klanken klonken op Gent Jazz hemels. Het publiek was bij jullie opvallend stil. Heb je het ook zo ervaren? Hoe waren de reacties achteraf?
De reacties waren opvallend positief, en ik was ook verrast omdat het nog redelijk vroeg op de dag was, maar het publiek bleef tijdens onze set dus inderdaad opvallend stil. op de Garden stage kun je tien man voor jou hebben of vijftig , het kan zijn dat er vijfhonderd man zijn of ze allemaal aan het babbelen zijn. Dat is koffiedik kijken. Een echter verklaring heb ik er niet voor. Ik had er niet teveel verwachtingen van omdat onze muziek niet zo goed tot zijn recht komt in open lucht. Er zijn ook heel wat mensen komen zeggen dat ze het mooi vonden , dus ja een onverwacht maar zeer positieve ervaring.

Op zo’n optredens komt een wat meer ‘mainstream publiek’ kijken; opent dit nieuwe deuren?
Hopelijk opent dat nieuwe deuren (haha) . soms heb je dat niet door of zo een boeking komt doordat die organisatie je heeft gezien of zo. ik hou er in elk geval om dat instrument Sitar, dat niet zo goed gekend is, over te brengen naar een groter publiek dat er nog niet mee in contact is gekomen. Dat is een doel op zich. En daar was Gent Jazz wel de ideale plek voor. Meestal komen daar vroeg of laat wel mooie dingen uit voort, maar soms kan dat pas een jaar later zijn of zo; Het is dus afwachten of het ‘ander deuren’ zal openen.

Je hebt ook samen gewerkt met artiesten als Stef Kamil Carlens, Leki en Tim Vanhamel.  Dat zijn, naar mening ook artiesten die over de grenzen heen durven kijken. Was dat de reden om met hen in zee te gaan? Hoe was die ervaring voor jou (want je komt met een ‘ruimer publiek’ in contact, die houden van meer populaire muziek?
Leki die had mij rond 2014/2015 gevraagd om op haar album ((ales of the journey??-))) mee te spelen, en dan ben ik ook een live tournee gaan doen met haar. En dan hebben we daarna nog een tweetal albums gemaakt. Ik heb fantastische herinneringen aan die fijne samenwerking. Helaas heeft ze in 2022 een hersenontsteking opgelopen, waardoor ze niet meer in staat is om te spelen. We hadden net met Stef Kamil een album gemaakt en gingen ermee toeren. Maar helaas.. via haar kende ik ook Stef Kamil Carlens. Tim Vanhamel van zijn kant, is ooit naar een concert van mij komen kijken. Die had thuis een Sitar liggen, en is bij mij was les Sitar komen volgen. en toen  heeft ie gevraagd om op een plaat van hem te spelen, en visa versa. Tim is gekend als rock muzikant, maar heel openmindend en is ook steeds op zoek naar nieuwe dingen doen. ik heb eigenlijk ook nog een primeur. De meeste nummers op het album MĀYĀ zijn met tabla, en dergelijke percussie, maar ik wou heel graag één nummer hebben in een traditionele bezetting met bas/drum/gitaar want ik ben grote rock fan. Het is trouwens ook leuk om mijn Westerse rock roots samen te brengen met die typische Indische muziek. Ik heb een studio in Antwerpen afgehuurd voor één dag en ik heb dus Simon Segers (De Beren Gieren) op drums, Stef Kamiel op bas , Tim Vanhaemel gitaar en Roland Van Campenhout op gitaar gevraagd en ikzelf op Sitar. En toen hebben we geïmproviseerd en opgenomen. En dat is het nummer ‘Indisch moment’ geworden op het MĀYĀ album. We hadden de koppen echter bij elkaar gestoken en kwamen tot de vaststelling waarom maken we rond die single, los van de MĀYĀ plaat, geen apart album. Toen had ik daar geen tijd voor, maar twee jaar later heb ik daar een stuk uitgeknipt en een album rond gemaakt en uiteindelijk zal dat mijn tweede plaat worden. En die komt uit in Oktober 2025. En in december dat jaar gaan we en club toer doen. in voorjaar 2026 gevolgd door een CC tour. Met Simon Segers op drum, Tim Vahaemel op gitaar, Stef Kamil Carlens op bas en ikzelf op Sitar. Roland kan niet mee want die zit in Azië dan.  En dan gaan we 100% improvisatie spelen, zoals op het album.

Bedankt voor deze fijne primeur!
Trouwens, ik hoorde dat je studies van psychologie hebt gevolgd en orthopedagogie. En toch voor de muziek koos, tegen de zin van je ouders in … Een sprong in het duister?
Hebben  je ouders er ondertussen vrede mee met die beslissing?
Ik heb een redelijk klassieke opvoeding gehad. Muziek was gewoon een toffe hobby, en dat werd toen – ze zullen het niet graag horen – zelfs gebruikt om me te straffen als ik bijvoorbeeld minder goede punten had. Dan namen ze mijn gitaar af voor een periode of zo (haha). De boodschap was duidelijk, muziek is tof maar je studies gaan voor. Toen ben ik even Psychologie beginnen volgen maar die studie heb ik niet afgewerkt. Deze van Orthopedagogie wel. Ondertussen bleef ik puur als hobby met muziek bezig. En toen ik mijn diploma had, had ik iets van ‘nu begint mijn studie’ en ben ik naar Indië getrokken. Ik heb nog deeltijds als Pedagoog gewerkt, tot dat niet meer lukte om te combineren met concerten. En toen ben ik voltijds op muziek gestort. Mijn ouders waren er zeer sceptisch over, maar na een aantal jaren merkten ze dat dit wel goed begon te lukken en nu zijn ze zeer fier en komen ze regelmatig wel eens zien naar een optreden.

Op een vraag antwoordde je ‘’ Voor mij betekent een goed concert dat ik niet meer aan het denken ben, en samensmelt met de muziek en het publiek.’’  Was Gent Jazz zo een moment? En kun je een voorbeeld geven waar dat wel is gelukt?
Het moeilijke op Gent jazz was, normaal spelen wij met het kwartet minstens een uur tot een uur en een kwartier. Nu kregen we amper 35 minuten. Daardoor kon ik me niet 100% verliezen in de muziek, want ik moest de klok in het oog houden. de muziek stond voor mij persoonlijk ook iets te zacht. Niettemin was dit een fijn concert.  Maar zo concerten waar je 100% samensmelting hebben tussen muziek en publiek? Dat gebeurd amper 1 tot 2 keer op de tien of zo. er zijn zoveel factoren dat meespelen, dat dit eigenlijk uitzonderlijk is. Dat gebeurd soms wel gedeeltelijk, maar echt 100%, zo een magische connectie? Dat is dus eerder zeldzaam. Van De MAYA tour die we nu hebben gedaan was ons optreden op Sfinks festival zo een moment. Dat was in een gesloten tent die bomvol zat, het was nog klaarlichte dag maar het was daar compleet donker. Je kreeg het gevoel dat je in het midden van de nacht aan het spelen was. Iedereen was muisstil, het publiek begon ook enthousiast te roepen en klappen tijdens de show.. dat gaf ons zoveel energie dat we compleet in een  trance waren met ons vieren. In Brugge hadden we een concert in een kerk. Alle factoren vielen daar samen. Een perfecte klank. Heel aangenaam publiek. Alles viel gewoon samen, dat voelde ik al bij de eerste noot dat ik speelde. Dat is het! Als een soort therapeutische ervaring.

Betreft je album MĀYĀ,  een interessant werk waar culturen zachtjesaan tegen elkaar botsten … Wat denk je?
Dat was zeker een bewuste manier van werken, een soort schok of zachte botsing teweeg brengen tussen uiteenlopende culturen. Toen ik in het begin sitar speelde, was ik gefocust op spelen van Indische muziek en proberen zoveel mogelijk in die cultuur mee te gaan. En me enkel daartoe te beperken. Na verloop van tijd besefte ik, ik ben Belg geen Indiër. Ik heb nog andere muzikale voorkeuren en invloeden. En vanaf toen ik het toeliet om die beide kantjes van mezelf te combineren was dat ook een bevrijdend gevoel. Ik heb een grote liefde voor rock muziek en Elektronische muziek. Het idee rond het album was om heel traditioneel te beginne, het eerste nummer is een heel lang nummer. ‘Red Dragon’ dat duurt 23 minuten of zo. en dat is het nummer dat het dichtste aanleunt bij Indische klassieke muziek. Een beetje een persoonlijke ode aan de Indische muziek en roots. Naarmate de plaat vordert komen er steeds meer Westerse invloeden in. Op die plaat probeer ik de Sitar telkens op een andere manier te benaderen. Een groot deel van al mijn muzieksmaken zitten verstopt in die plaat. Soms zijn het puur die Indische invloed, soms meer rockachtig.. maar altijd met die Indische invloeden op de achtergrond. Die mix zorgt dan op zijn beurt voor een samenvloeien van mijn eigen persoonlijke muzieksmaken.

De reacties waren algemeen positief?
Ja toch wel; Het is ook soms wat raar, zo een plaat waar je heel hard aan hebt gewerkt, en ook een heel persoonlijke plaat is. Het is soms raar als je dan achteraf leest hoe mensen vanuit hun eigen perspectief die persoonlijke muziek gaan analyseren .. Beluisteren, beoordelen en een cijfer geven… het doet wel raar. Maar de reacties waren zeker positief.

Je bent ondertussen vader geworden … In hoeverre heeft het vaderschap een invloed op je muzikale inspiratie? Want muzikant zijn is nog steeds een vrij onzeker bestaan in ons landje? Heb je nog tijd?
Vooraleer ik vader werd was er maar één focus, en dat was die Sitar. Ik zat ook grotendeels in Indië, toen ik vader werd wilde ik daar zijn voor mijn kind natuurlijk. Ik wist bij voorbaat, als ik vader werd ga ik veel minder tijd hebben, dus ik moet er nu alles uithalen wat er uit te halen valt. Het toeval besliste dat ik net voor ik vader werd bij Anoushka ben terecht gekomen. Die woont in Londen en dat is vanuit Brussel heel gemakkelijk bereikbaar met de trein. Ik hoefde daar geen maanden meer te verblijven. Daardoor kon ik studeren en vaderschap perfect combineren. Er is dus minder tijd sinds er kinderen zijn. Maar die kinderen zorgen ook voor een gezond ritme en bron voor inspiratie. Maar het is een totaal ander leven, muzikant met of zonder kinderen.. sowieso. Om een voorbeeld te geven, toen ik vroeger ging optreden en pas om vier uur thuis kwam maakte dat niet veel uit en sliep ik door tot de middag. Nu kom ik om vier uur thuis, en twee uur later zijn de kinderen wakker (haha)

Ondertussen zijn de zomerfestivals voorbij … Wat zijn de verdere toekomstplannen (naast die primeur van daarnet)?
Nu is er nog even de nasleep van die MAYA tour. Er komen nog paar concerten aan, sommige solo , sommige  zijn duo en enkele met kwartet. Daarnaast speel ik in heel wat losse projecten, ook soms wat eenmalige dingen. Zo had ik een concert met een  vroeger lid was van het Brussels Phil harmonische orkest. En Organist. Iets totaal anders dus. Er komen ook in de toekomst  nog veel losse concerten, in verschillende concepten en uiteenlopende muziekstijlen.

Wat is je voornaamste ambitie, zijn er nog doelstellingen die je voor ogen hebt? (buiten het gedoodverfde wereld dominantie)
Ik heb wel een paar ambities, ik wil sowieso dieper gaan in dat Sitar bespelen. Ik hoop dat er in de toekomst periodes zijn waar ik meer les kan volgen bij Anouschka . dieper gaan in die rijkdom van Indische muziek, is sowieso een doel dat ik voor ogen heb. Hoe meer tools je hebt als muzikant, hoe beter om verder te groeien. En sowieso nog meer platen uitbrengen. Ik heb ook nog een band ((SHTEM ??))  die debuut plaat komt bijna uit, dat is ook iets om naar uit te zien. Daar wil ik ook dringend werk van maken. Ik zou ook graag wat meer in het buitenland willen optreden. En ook de sitar combineren met een muziekstijl waarmee dat nog nooit gecombineerd is geweest, en het te proberen te brengen voor een publiek dat dit instrument nog niet kent. Dat is een uitdaging . er valt nog veel te ontdekken daar.

Sportpaleizen uitverkopen of op grote stadia staan bijvoorbeeld? De vader van Anoushka heeft op Woodstock gestaan, dus waarom geen Nicolas Mortelmans op Rock Werchter?
Met de muziek die ik onder mijn eigen naam maar? Ik denk dat dit te niche is . Wat Ravi Shankar betreft moet je natuurlijk in de tijdsgeest zien. Hij werd aangeraden door The Beatles , dat is toch niet niks. Woodstock was ook een explosie van LSD en spiritualiteit en dat paste perfect in dat plaatje. Met mijn eigen muziek zie ik dat niet gebeuren grote podia. Maar in samenwerking met een of andere artiest die dat ziet zitten om een Sitar toe te voegen aan zijn show. Om op die manier dat instrument toch naar een breder publiek te brengen. Op die wijze kan dat zeker lukken.

Laat het ons hopen … In elk geval veel succes … Zet hieronder gerust enkele links

MAYA kwam in  april 2024 uit via WERF records: https://werfrecords.bandcamp.com/album/m-y