Slechts een paar jaar nadat zijn eerste album als leider en componist, ‘In the Eyes of the Whale’ (Auand Records, 2020) uitkwam, voegt de jonge Italiaanse contrabassist Michelangelo Scandroglio een nieuw en cruciaal stuk toe aan zijn werk. “Met deze band en dit album,” zegt Scandroglio, ”probeerde ik mijn oude waarden te combineren met mijn meer recente interesses, en probeerde ik te begrijpen hoe muziekproductie kan passen in de innerlijke werking van improvisatie en compositie. Er is een kleine afwijking van mijn vorige album en van improvisatie als solomoment, evenals een afwijking van melodie - die niet langer het centrale punt is. Ik denk dat het belangrijkste kenmerk van deze nieuwe opname het zoeken naar een 'synthese' is, zoals ook blijkt uit de duur van de tracks: vergeleken met de meeste jazzstukken zijn ze ongewoon kort. Ik heb geprobeerd om 'microwerelden' te herscheppen, korte onafhankelijke momenten die dan samenkomen. Ook al lijken ze muzikaal ver van elkaar af te staan, in werkelijkheid bewegen ze zich naar een gemeenschappelijke bestemming.”
Bron: bandcamp: https://michelangeloscandroglio.bandcamp.com/album/gently-broken
Dat elke schakel even belangrijk is blijkt al uit het eerste pareltje “Extraction”, dat een breed spectrum biedt aan klanken en een structuur, die je verrast. Daarin slaagt Michelangelo Scandroglio dus met brio. Al die verschillende wendingen maken het net boeiend. Subliem hoe de band erin slaagt om nooit te chaotisch te klinken, en dus die zekere structuur aan te houden. Het is een plaat bol van ontdekkingen en voor wie niet vies is van wat avontuur. Een combinatie van virtuositeit, speelsheid en de zin om te improviseren,.
Op deze gevarieerde plaat hoor je een opzwepende, swingende als intieme, breekbare sound. Het overtuigt ons des te meer!
Extraction 02:15
Premonition 02:13
Deduction 02:05
Jazzneverdie 02:23
The Princess Of Breaking Shadows 02:24
Unespected Breakthrough 00:49
Danubio/lnsight 04:11
Addition 02:40
Deconstruction 02:56
Subtraction 02:04
You-er Than You 03:03
The Space Through The Process 02:35
Disruption 03:11
Joined Forces In Extended Spirits 03:05
Als je talenten samenbrengt zorgt dit voor magie. In 2016 werkte Anderson .Paak voor het eerst samen met hiphopproducer Knxwledge onder de naam NxWorries, en dat was er meteen boenk op!
Het duo bracht nu 'Why Lawd?' uit, muzikaal tussen jazz, hip hop en soul. Het zijn deels korte songs, doe ervoor zorgen dat je best deze plaat in zijn geheel beluistert.
De kleurrijke aanpak hoor je al op “86Sentra” en “MoveOn”. Er is ook de fijne samenwerking met Thundercat op “KeepHer”.
Samenwerkingen genoeg trouwens! O.m. de prachtige stem van Rae Khalil op “OutTheWay” en op ”WalkOnBy”.
De inbreng van Paak en Knxwlegde is uiteraard subliem. Wat weten zij allemaal te verkennen. Luister maar naar "MoreOfIt", met prachtige violen die een sentimentele klank hebben; of iets verder de blazers op "Distractions", een nostalgische trip naar oude, krakende jazzvinylplaten.
Een pak verrassende wendingen noteren we. Het uiteenlopend totaalpakket is op de plaat 'Why Lawd?' meer dan de moeite en overtuigt sterk. Hun virtuositeit en speelsheid is ongezien. Het kan hoedanoook een breed publiek aanspreken, die houdt van wat avontuur in het genre. Interessant Plaatje dus!
Hiphop/Soul
NxWorries
Why Lawd?
Tracklist
ThankU (feat. Dave Chappelle) 00:50
86Sentra 01:36
MoveOn 02:47
KeepHer (feat. Thundercat) 04:14
Distractions 01:49
Lookin' 00:54
Where I Go (feat. H.E.R.) 03:21
Daydreaming 03:06
FromHere (feat. Snoop Dogg & October London) 04:01
FallThru 02:21
Battlefield 03:38
HereIAm 01:34
OutTheWay (feat. Rae Khalil) 03:26
SheUsed 02:36
MoreOfIt 01:12
NVR.RMX (feat. Charlie Wilson) 01:18
DistantSpace (feat. The Last Artful, Dodgr) 01:23
WalkOnBy (feat. Earl Sweatshirt & Rae Khalil) 03:47
EvnMore 00:25
We volgen het instrumentale trio Atomic Vulture al een achttal jaar. De band wist ons voldoende te overtuigen, en bracht in juni de derde plaat uit. 'Pilgrims of The Sun'. De plaat heeft enkele luisterbeurten nodig , maar neemt je mee op reis.
'The Landing' is een epische song, eentje die je meesleurt, bonkend tegen geluidsmuren, of momenten van intimiteit, die je confronteert met je eigen persoonlijkheid. Het zit allemaal verweven in dit nummer. Mooi.
Het is tevens de rode draad doorheen de hele plaat. “Alpah Wave” is net als “Ad Astra”, “Dust Fall” en het sublieme “Black Blizard” het ontdekken waard en heeft verschillende lagen. Er is zelfs een filmisch, futuristisch aspect, wat een avontuurlijke, deels experimentele, onaardse aanpak impliceert. Het vergt enige inspanning, die echt de moeite loont.
Het indrukwekkende ''Subterranean Suffers' sluit de plaat met een verbluffende knal af. Die afwisseling maakt het net boeiend.
Atomic Vulture nestelt zich met deze plaat tussen de betere instrumentale bands in. We hopen nu op de verdiende erkenning.
Instrumentaal
Pilgrims of The Sun
Atomic Vulture
Tracklist
The Landing 05:25
Alpha Wave 04:51
Ad Astra 04:35
Dust Fall 05:58
Black Blizzard 08:14
Reverse Osmosis 06:00
Subterranean Surfers 06:12
Na lange afwezigheid in het release-schedule houdt Bjorn Berge de laatste jaren een mooi regelmatig tempo aan: 'Who Else?' verscheen in 2019 en zijn laatste album 'Heavy Gauge' was van 2021.
De Noorse blues/gitaar-maestro kreeg door de lovende kritieken op zijn nieuwe albums en zijn vele optredens de smaak weer flink te pakken. In 2024 bracht hij een nieuwe plaat uit: ‘Introducing SteelFinger Slim'.
Naar aanleiding van deze release hadden we terug een fijn gesprek met Bjorn Berge, en we keken ook even naar de toekomstplannen van hemzelf, en het Blues genre op zich
Lees gerust
https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/94079-bjorn-berge-het-gevoel-is-wat-de-speler-op-dat-moment-voelt-het-is-niet-aan-hendrix-aan-mij-of-aan-jou-om-te-bepalen-hoe-de-artiest-zich-voelt-gevoelens-kunnen-op-vele-manieren-worden-uitgedrukt.html
Aan de basis van z’n blues, waarmee hij groot is geworden, is op zich niet zoveel veranderd. De plaat bevat toch enkele verrassende parels zoals de eigenzinnige versie van T-Rex “Get it On” en de pompende versie van Deep Purple's “Black Night”.
Los daarvan is het een typische blues plaat, waar je vooral een groots muzikant en artiest hoort, bij wie het vuur nog steeds brandt. Je hoort het in de opzwepende songs, maar ook in een pakkend nummer “Like A King”, over de dood van Rodney King. Soms neigt zijn stem naar Nick Cave en Mark Lanegan, en er is diezelfde donkere galm als op "Devil Calling", die rillingen bezorgt. Het gaat van donkere melancholie naar een meer toegankelijk en opzwepend geluid. "Bastards" is alvast een gevarieerd meesterwerkje.
Bjorn Berge is gewoon zichzelf gebleven, durft wel eens afwijken, maar bewijst een bijzonder blues artiest te zijn. 'Introducing Steelfinger Slim' onderstreept het nogmaals.
Tracks:
01. Mama Said
02. Get It On
03. Your Man
04. Devil Calling
05. Like A King
06. Bastards
07. Spoonfull
08. Begging
09. Black Night
10. Don't Look Back
Rock Herk 2024 – Rock Herk, een muzikaal vat boordevol contrasten
Rock Herk 2024
Festivalterrein
Herk-De-Stad
2024-07-19 + 20
Erik Vandamme
Toen ik mijn veertigste verjaardag vierde, voelde ik me nog piepjong. Een evenement dat nu ook veertig jaar op de teller heeft staan, is Rock Herk. Een boek verscheen 'Het grootste kleine festival van het land'. Een aanrader!, met een bom van informatie en weetjes van en rond het festival. Rock Herk heeft zeker geen makkelijk parcours afgelegd, was een tijdje gratis en bijna failliet. Maar het festival doorstond weer en wind , stormen en staat stevig op zijn grondvesten.
Deze veertigste editie was compleet uitverkocht. Rock Herk was een muzikaal vat boordevol contrasten qua optredens als qua weersomstandigheid.
Ons verslag van twee dagen vertoeven in een van de meeste gezellige Limburgse festivals die ons land rijk is…
dag 1 - vrijdag 19 juli 2024 - Nooit te heet om te knallen
We starten ons parcours met Mojo & The Kitchen Brothers (****) die qua sound refereert aan de jaren ’70. Referenties: Black Sabbath, Pink Floyd tot Wishbone Ash, lezen we in de biografie. Scherp als een scheermes en knetterend als een stoomketel die op springen staat doet Mojo & The Kitchen Brothers ons lekker headbangen. Ze geven een eigenzinnige draai aan die jaren. Een band met potentieel dus.
YESNOMAYBE (*****) - De winnaar van de van De Nieuwe Lichting 2024, gaan als wildemannen tekeer op het podium. Al vrij vlug resulteert dit in circle-moshpits en stagedivers. De beweeglijke zanger gaat zelfs de stelling beklimmen om zijn publiek aan te porren, we vreesden even dat hij het publiek in zou springen, zo vuurkrachtig ging hij tekeer. Het mooie was echter hoe hij oproept om bij een moshpit het fair te houden, en wie valt direct recht te trekken. Het moet plezant blijven. Het siert hem ook.
YESNOMAYBE onderstreept maar eens hoe het komt dat ze winnaar werden van deze wedstrijd door hun muzikaal oplawaai.
De contrasten ervaarden we muzikaal door optredens bij te wonen op de mainstage als in de Street. Beide locaties overlapten elkaar wel …
Een eerste trip bracht ons bij Brorlab (****1/2) die ons eerder dit jaar op ‘We Are Open’ al omver blies. Snelle nummers, snauwend, bijtend en een zangeres met een heel hoog stembereik. Ze zingt en schreeuwt zich schor voor het punky feestje dat ons recht naar de ballen grijpt.
Het contrast met BLUAI (****), die een zeemzoetige, dromerige aanpak prefereert, kon niet groter zijn. Ze speelden voor minder volk op de mainstage, maar hun warme sound en vocals boden innerlijke rust.
Ronker (*****) zagen we ooit die Street stage in lichtenlaaie zetten en eerder waren we aanwezig op hun eerste EP voorstelling. Toen al stelden we vast wat een sterke band ze reeds waren in ons muzieklandschap. In de Club wist Ronker energiek opnieuw te bevestigen.
Een muzikale wervelwind, niet vies enkele uppercuts uit te delen.
Millionaire (****) is een publiekstrekker op de affiche, zeker in hun eigen Limburg, de mainstage stond overvol. Niet zo verwonderlijk met de band ooit heeft gepresteerd.
De band rond Tim Vanhamel is ondertussen aan zijn tweede leven toe. Ze zetten de set wat routineus in, maar gaandeweg werd het gaspedaal ingedrukt en klonk het melodieus snedig, potig en hard, niet vies van enige experimentjes. Door knappe songs als ‘We don’t live here anymore’ tot ‘Can’t stop the noise’ kregen ze meer grip op zichzelf en op het publiek; in een wervelende finale, en als apotheose ‘Happy Birthday Rock Herk’ , werden alle registers open gegooid, om te eindigen in een eigen unieke oerknal
Hotel Lux (***1/2) kreeg heel wat minder volk voor zich in de Club. Ze hadden ook af te rekenen met enkele kleine technische problemen in het begin. De adrenalinestoten die ze konden toedienen, intrigeerden en wisten ons net goed genoeg te overtuigen.
Contrasten , het draaide hier rond op Rock Herk … o.m. met MadMadMad (****) op de Street stage en Glints (****1/2) op de mainstage. MadMadMad heeft zijn naam niet gestolen, wildemannen waren het. Beats en breaks vlogen om de oren, dansen was het uitgangspunt! Iedereen was snel mee op die afwisselende, opzwepende sound.
Ook niet vies van enige absurditeit was Glints. Een zeer beweeglijke Jan Maarschalk Lemmens huppelt van de ene kant naar de andere kant, schreeuwt zijn stem schor en haalt alles uit de kast om zijn publiek uit de bol te laten gaan … Mooi om te zien! Een intiem momentje met zangeres Blue Samu , net een nachtegaal, halen zelfs het ritme niet uit de set.
Een leuke, aanstekelijke show met een hoek af. Wat een virtuositeit van deze Glints.
Een optreden van Doodseskader (*****) moet je ondergaan, net als hun vrienden van Amenra. We genoten van deze trip in de diepste kerker van onze persoonlijkheid. Doodseskader is een duo, die door de zang en het schitterende drumwerk kippenvel bezorgen.
Wat een kracht en intensiteit. Een donkere trip , zeker niet voor tere zieltjes dus.
Raketkanon (****) vierden vier jaar geleden hun afscheid, o.m. in de AB. Speciaal voor deze 40ste editie van Rock Herk kwamen ze terug bijeen om een show te brengen, en hoe! Pieter-Paul Devos sprong al direct bij ‘Louis’ in het publiek, en was niet vies om het te herhalen tijdens de set. Het muzikaal vuur bleef ondanks dat afscheid, nog steeds branden. Hoogtepunten volgende elkaar in een razend tempo op met songs als ‘Harald’ , ‘Anna’ en ‘Ibrahim’ Wat gingen ze tekeer op deze wervelende show. Raketkanon, duidelijk hun naam waardig. We tekenen zeer zeker voor een reünie van deze band , die de ene na de andere mokerslag toediende. Mooi!
Whispering Sons (*****) - We herinneren ons nog dat onzeker en bedeesd bandje op TrixTrax in de Trix in 2016. Toen al voelden we aan dat er heel wat potentieel zat en zij iets unieks waren binnen die postpunk revival.
Ze bouwden ondertussen een ijzersterke reputatie op en brachten zelfs een nieuwe plaat uit, waarbij ze hun comfortzone durven te verlaten. Live zien we een band die nog steeds hun roots trouw is, maar vooruit kijkt. Dat bleek al bij kleppers als ‘Something good’, ‘Heat’ en ‘Hollow’. Een zelfverzekerde Fenne hoeft haar publiek niet aan te spreken, maar door haar zang weet ze het publiek te mennen en komt de menigte in beweging door die sombere aanstekelijke sound.
Whispering Sons is sterk op elkaar ingespeeld. Opnieuw overtuigend hun postpunk, eigenwijs van aard, die weet te raken! Met ‘The talker’, Walking, flying’ en verderop Alone’ en ‘Try Me Again’ werd dat op het einde van de rit mooi in de verf gezet.
“We sluiten af met een feestje‘ hey … hier is Goose (****) aan het werk, die veel meer zijn dan zomaar een dans act. Goose port natuurlijk aan tot dansen, door hun beweeglijke frontman Mickael Karkousse, een entertainer pur sang, én hun synthrock getinte muziek. Een perfecte lichtshow doet de rest. Ze vlogen er al vanaf het begin keihard in met “British Mode”, “Can’t Stop Me Now” en “Control” . Een uur lang staat de tent in vuur en vlam. Goose steekt nu wat meer psychedelica in hun geluid, wat ons lekker doet zweven. Een ruim publiek spreken ze aan met hun brede sound. Een knallend feestje dus , om dag 1 te besluiten …
dag 2- zaterdag 20 juli 2024 - Van de zon naar de zondvloed
We waren er al vroeg bij om de formatie Stay Idle (****) aan het werk te zien. In 2022 wisten ze ons op het festival Razernij al te overtuigen, we waren dus heel benieuwd hoe ze het er in een nog niet zo vol gelopen Club zouden vanaf brengen. De enthousiaste band brengt punk vanuit de onderbuik. We kregen een potige, gretig spelende band te zien als opener van dag 2.
Stay Idle stond op scherp en ging als een losgeslagen bulldozer tekeer. We werden dus al direct wakker geschud. Dank u , Stay Idle!
Heel andere koek, maar even interessant was Ed Harcourt (****1/2). Hij start zijn set aan de piano. Zijn warme stem doet de rest. Een breekbare, gezapige aanvang, maar iets later door o.m. violist Rick Nelson van The Afghan Whigs wordt het geluid intenser en voller. Met Greg Dulli er dan ook nog bij, wordt hier nog spannender. “Broken Keys” is een overtuigend nummer met deze twee, en maakt het plaatje compleet.
Ed Harcourt ontpopt zich als een multi-instrumentalist als hij de gitaar omgorde en met knallende drum samples ons overspoelde. Die aparte mix van drumroffels, pianolijntjes en gitaarriffs zorgde voor een apotheose. Een muzikale kameleon, die de twijfelaars duidelijk over de streep trok.
In de Club deelde de Gentse post-hardcore formatie Dad Magic (****) ferme uppercuts uit, door de razend tempo’s. Ze bieden toch iets speciaals aan in dit genre door er creatief mee om te springen. Het gaspedaal wordt ingedrukt en een ondoordringbare geluidsmuur wordt opgetrokken. Sjiek!
We bleven hangen in de Club voor Campus (****1/2). Tien jaar na hun laatste show is de band terug van nooit weggeweest. In 2023 bewezen ze in de AB Club dat het vuur nog steeds brandt; hier in een volgelopen Club werd dit bevestigd. Niet teveel poeha, er direct invliegen en het publiek bij de lurven nemen. Zo hoort dat gewoon.
Ondertussen begon het buiten te rommelen en te regenen, het eerste signaal van een zondvloed die later over Rock Herk trok.
Campus trok muzikaal alle registers open. Wat een wall of sound. Als een pletwals gingen ze tekeer. Campus heeft in deze reünie duidelijk zijn nieuwe adem gevonden en is klaar voor een nieuw hoofdstuk!
We volgden de dreigende wolken naar de Street voor Pruillip (****) die ons al twee keer konden overtuigen, nl. Op We Are Open van 2023 en recent nog op het BRDCST festival in de AB.
Resultaat een sludge gerelateerde brij, onder de intense vocals van Annelies, die je ziel doormidden scheurt“ , schreven we over dat laatste optreden. Ondanks het feit dat de hemelsluizen volledig open gingen , ging Pruillip ferm tekeer in hun duistere brij; een versmelting van verschroeiende sludge en die bijzondere vocals van Annelies, het werkte. Wat een intense gewaarwording. Missie geslaagd dus!
Op We Are Open dit jaar waren we diep onder de indruk van Predatory Void (*****) die ons onderdompelde in een donker badje. Ook zij kregen wat hulp van de weergoden want het werd pikdonker en het regende nog feller. En even fel en intens was hun demonische sound, met ijzingwekkende screams van zangeres Lina R. Geen voer voor tere zieltjes, de mokerslagen als klievende bijlen, vlogen om de oren. Wij persoonlijk lieten ons meevoeren naar die aparte muzikale fantasiewereld. De donkerte, de kilte en de zondvloed werd op die manier gevoed.
J. Bernardt (****) deed de zon uitbundig schijnen op de mainstage, na zo’n weer en na de set van Predatory Void. Zijn eerder zeemzoetig, bedwelmende, zweverige nummers songs als zijn warmhartige vocals, zorgen voor innerlijke rust en laaten ons gemoedelijk genieten.
Op Great Gigs In The Park, Sint-Niklaas wist hij moeiteloos het publiek in te palmen, nu lukte het moeizamer.
J. Bernardt slaat met zijn solo project vooral een brug tussen alternatief en toegankelijkheid, Wie houdt van wat avontuur in die toegankelijkheid, vond hier zijn gading.
Over contrasten hadden we het … Hier nog eentje switchend van licht naar donker … Want in Club stond B R I Q U E V I L L E (****) . Hun duistere klauwen maakten zich meester van het zonlicht. ‘Een hoogmis voor donkere zielen’, schreven we al dikwijls. Het nieuwe is er wat van af , maar B R I Q U E V I L L E blijft nog even intens donker aanvoelen.
Wat waren we blij dat we de kans kregen om de Compact Disk Dummies (****1/2) live aan het werk te zien. We hoorden al dat een live band bij uitstek is geworden. In een goed gevulde mainstage toonden de broers hoe energiek, krachtig , dansbaar ze wel klinken. Sterk. Er is de beweeglijke frontman Lennert Coorevits, die werkelijk van de ene naar de andere hoek stuift. De niet aflatende energie overtuigt. Wat een adrenalinestoten. Live band om U tegen te zeggen.
Na de portie duistere gedachten van Briqueville en Predatory Void werd het hoog tijd voor de absolute climax met Psychonaut (****1/2). Een uur lang worden we door elkaar geschud. De tent ging pas overslag bij hun instant klassieker “The Fall of Consciouness”, die ons koude rillingen bezorgde. De band rond Thomas Michiels (bassist en zang) en gitarist Stefan De Graef verstaan de ultieme kunst om licht en donker met elkaar te verbinden. Een verdienste. Hun weirde klankenspectrum van gitaren, drums en de rauwe, cleane vocalen intrigeren. Psychonaut is er eentje die de grenzen opzoekt. Wat een intensiteit , wat een band.
Een nostalgische trip naar de jaren ’90 kregen we met Therapy? (*****) , maar ze boden meer dan dit . De spraakzame frontman Andy Cairns, de verbluffende muzikale omlijsting en hun herkenbaar materiaal waaronder het onvermijdelijke ‘Stories’ tot ‘Nowhere’ klinkt verre van gedateerd. Met een dosis humor, zelfrelativering, pakkende anekdotes, uppercuts van nummers en hun gekende kleppers als ‘Die Laughing’, ‘Knives’, “Diane”, overtuigden ze speels en ongedwongen. Een leuk , ontspannend rock feestje dus op Rock Herk. Nostalgie en Emotie vonden elkaar hier moeiteloos. De kers op de taart volgt met de Judas Priest cover ‘Breaking the law’. Prachtig!
Yard Act (****) is een interessant alternatief bandje, die net als op Rock Werchter hier het publiek inpalmde. Wat een energieboosts bezorgden ze ons hier ook . Lees gerust de review
Rock Werchter 2024 – Vier dagen muziekbeleving – Meer dan Goed – Op naar Goud! (musiczine.net)
Eén van de topacts die de organisatie kon strikken was The Afghan Whigs (***1/2) die behoort tot die rits bands die ooit zorgden voor een memorabele Pukkelpop in 1994. Ondertussen hebben we de band rond Greg Dulli al enkele keren live gezien. Sommige concerten waren ronduit memorabel, andere beetje futloos. Dulli had wat last van een pijnlijke knie en speelde een deel van zijn set zittend op een klapstoel. Zijn indringende , lichthese, warme stem en het uitmuntende gitaarwerk leden hieronder niet.
Puur muzikaal en vocaal was dit af, door de aanstekelijke adrenalinestoten en hun bekoorlijke herkenbare sound en songs als ‘What jail is like’, ‘Algiers’, ‘Toy Automatic’ en ‘Going to town’. En toch was er ‘iets’ tekort … ze kwamen nogal onderhouden, cool over , waardoor het wat spontaniteit, speelsheid miste. En er spijtig genoeg geen bis werd aan gebreid …
The Afghan Whigs gaven een zeer mooi concert weg, een nostalgietrip zondermeer , maar ook niet meer dan dat.
We sloten de avond af in de Club met Brutus (*****) die na middernacht bewezen dat ze zijn uitgegroeid tot één van de absolute toppers binnen de metal/rock. Het bandje dat we ooit ergens in een verloren hoekje zagen optreden, is duidelijk volwassen geworden. Ze wisten meteen het publiek bij de leest te houden. Intensiteit en opwinding. En uiteraard was er die heldere, verbluffende stem van Stefanie Mannaerts in combinatie met haar oorverdovende drumwerk. maar Brutus is meer dan dat … een geoliede machine van drie muzikanten, die elkaar perfect aanvoelen om als een pletwals tekeer te gaan, en de modder uit de schoenen te stampen.
Brutus is een wereldband geworden. Een knallend optreden die met brio deze twee dagen besloot, een muzikaal vat boordevol contrasten!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6532-rock-herk-2024.html
Organisatie: Rock Herk
Lokerse Feesten – ‘Als we elke avond het publiek iets unieks kunnen aanbieden, wat we toch hebben geprobeerd bij het samenstellen van de affiche, dan is onze opzet geslaagd en is elke avond een favoriete avond’
Lokerse Feesten is dit jaar aan zijn 49ste editie toe. Met een affiche vol diversitei, zijn de combi tickets ondertussen uitverkocht. Ook de dag tickets voor sommige avonden loopt als een vuurtje. Lokerse Feesten gaat door van 2 tot 11 augustus 2024
Info via www.lokersefeesten.be
In de laatste rechte lijn naar het festival toe, hadden we een fijn gesprek met programmatoren Peter Daeninck, Lander Merckpoel en Bert Reniers.
We praten uiteraard over het programma, en stelden ook enkele kritische vragen… én we keken even vooruit naar de 50ste verjaardag in 2025 …
Ik vind het een divers programma, voor elk wat wils ... Waar blijft die inspiratie toch vandaan komen?
Het gaat vooral over inspelen op trends, en wat echt leeft op ons festival. Bands moeten natuurlijk beschikbaar zijn. Daar begint het bij.
Een kritisch punt dat ik vaak hoor (maar niemand kent of begrijpt hoe moeilijk het is tegenwoordig) geen echte metaldag meer op zondag, in het verleden werd ook de punkdag niet meer georganiseerd, en nu geen kindernamiddag. Ik hoor mensen morren, maar ik hoor het graag van jullie?
Veranderingen is voor sommige mensen moeilijk. Wat de avond met KoRn betreft we konden die enkel op dinsdag boeken, dus hebben we daar logischerwijs op ingespeeld. Mensen vragen soms naar vernieuwing, en als dat dit dan gebeurd is het voor sommige ook niet goed. Dat is hetzelfde verhaal op Graspop waar Electric Call boy afsloot, daar was ook veel discussie over maar dat bleek een schot in de roos te zijn. De kindernamiddag is een ander verhaal. Het is gewoon het probleem dat we weer naar dezelfde artiesten zouden moeten teruggrijpen, daarom hebben we gekozen voor een ander formule in de vorm van een tiener fuif. Maar kijk, doordat erover gesproken wordt betekent het ook dat het leeft, het zou raar zijn moest dat niet het geval zijn. Het is gewoonweg belangrijk om als festival vernieuwend te durven zijn anders stopt het ergens. Dat niet iedereen zich daar kan in vinden? Is jammer, maar die avond met KoRn verkoopt zeer goed ondertussen… en zelfs beter dan de metaldag vorig jaar.
Is het sinds corona moeilijker geworden om bands te boeken door exclusiviteit contracten?
Er is nog nooit zo een groot aanbod geweest, nog nooit zoveel festivals geweest ook. Ook in het buitenland. Dus moeilijker? Het is natuurlijk afwachten of die bepaalde band ja dan nee in Europa speelt. Maar er is dus wel een overaanbod aan mogelijkheden.
Bert: persoonlijk vind ik ook dat we ons strafste line-up ooit hebben dit jaar. Elke avond is wel iets bijzonder te beleven.
Peter: de combi tickets zijn uitverkocht, sommige losse avonden ook al en bij andere zal dat niet lang meer duren. Het loopt als een treintje. Dus kunnen we nu al stellen dat het een succesvol jaar zal worden. We hebben toch ook exclusieve dingen kunnen boeken zoals Front242 die bij ons hun laatste festival concert komt brengen. Ik denk dat we dus zeker geslaagd zijn in onze opzet.
Ik overloop even de avonden, en kom terecht bij The Roots, die toch wel een naam is die eruit springt terwijl Phoenix afsluiten die (denk ik) toch niet bij iedereen zo goed gekend is..
The Roots komt voor vijf dagen naar Europa en werd ons voor die dag aangeboden. We hebben dat aanbod met beide handen aangenomen. Wat Phoenix betreft, dat is toch wel een super groep binnen het genre. En zeker headliner waardig. Ze speelden onlangs nog AB compleet kapot. Om maar te zeggen.
Clouseau komen voor hun 40ste verjaardag , zou je die niet beter een abonnement geven…
Clouseau brengen gewoon een show die af is. Met die tafels tijdens corona kwamen ze in de namiddag en avond en speelden op elk moment een andere set, en het dak vloog eraf. Na veertig jaar doen ze dat nog steeds. Het is en blijft een publiekstrekker en uiteraard een geweldige band.
Diezelfde avond staat ook Pommelien Thijs. Die heb ik toch zien groeien, is er een generatie ‘conflict’ tussen Pommelien Thijs en Clouseau?
Wat populariteit betreft is Pommelien Thijs enorm gegroeid, ze verkoopt ondertussen meerdere keren AB uit en staat op Pukkelpop, dat is een artieste die naar een absolute top aan het groeien is. Ze is duidelijk volwassen geworden, maar gaat vooral haar eigen weg zoveel is zeker. Een prachtige toevoeging op die avond, zeker en vast. Ze is aan het uitgroeien tot een potentiele headliner op festivals.. ze spreekt ook een heel breed publiek aan. De jeugd is daar ook voor te vinden, dat was vroeger wel anders.
Bert: vroeger was je punk, of metal head of new waver. Maar nu zijn er bij de jeugd geen hokjes meer. Die gaan zaterdag naar Kompas, en zondag naar een punk of HC feestje. Ze staan breder voor alles open.
Die avond met Prodigy ziet er ook geweldig uit, NAS, De La Soul erbij o.a. benieuwd hoe Prodigy zal klinken zonder Keith, maar ik veronderstel dat jullie dat al hebben gecheckt …
Prodigy hebben we vorig jaar reeds aangeboden gekregen, en we waren ook wat sceptisch daarover na het overlijden van Keith. Ondertussen hebben we shows gezien die ons overtuigen dat het vuur , met respect voor Keith, nog steeds brandende is bij Prodigy. Dus dat komt zeker goed! Het is een avond die jong en oud zal aanspreken, voor veel mensen zal De La Soul wel herinneringen oproepen, voor jongeren een band die in verlengde ligt van de muziek van nu. NAS is zo wat het beste wat R&B te bieden heeft. je ziet die bands ook niet elk jaar in Europa. Dat wordt dus een zeer gevarieerde avond voor jong en oud…
Ik denk dat het een programma is dat vooral toch een jonger publiek zal aantrekken, met behoud van de oudere generatie, niet? Verjonging is goed?
We proberen beide tegemoet te komen. Zo is er een avond met Pixies, die eerder vernoemde New Wave avond met Front242. We proberen de gulden middenweg op te zoeken tussen vernieuwen en de oudere generatie ook kansen geven. Op Graspop zag je ook soms die clash tussen generaties. Zoals bij Megadeth en bij Electric Callboy , bij die laatste zag je een jonger publiek opdagen en keken de ouderen daar wat meewarrig naar, om later toch lekker mee te headbangen. Het is als organisator vaak keuzes maken, en de headliners van vroeger blijven ook niet bestaan. Je moet dan ook vooruit durven kijken.
Het is goed dat jullie een jonger publiek proberen aantrekken en vooruit kijken. Maar is Lokerse Feesten niet een beetje te duur voor diezelfde jeugd denk je?
Duur? Wat is duur eigenlijk. Goedkoop is het zeker niet. Maar als je ziet dat de combi’s al uitverkocht zijn en ook bepaalde avonden. Zoals die avond met Oscar And The Wolf en Joost, wat een waar succes is. De eerste avond is nu al uitverkocht. Dat hebben we nog maar zelden meegemaakt, doorgaans kunnen we nog op de dag zelf ticket verkopen of een paar dagen daarvoor. Dat hebben we dus nog nooit meegemaakt Bovendien als je een combi koopt en tien dagen komt betaal je amper 25 euro per dag. We proberen wat dat betreft toch ook tegemoet te komen aan mensen met beperkingen en zo, dat mogen we toch ook benadrukken. Dat we dus naar die mensen toe een inspanning doen…
Ook de avond met Nederlands artiesten als Joost Klein, Froukje loopt als een trein, tot zeer goed; was is toch de sleutel tot succes van die Nederlandse bands, denken jullie?
Ze spreken de taal van een generatie, en durven ook hete hangijzers als mentale problemen benoemen. En dat in eigen taal. Dat spreekt de jongeren dezer dagen enorm aan. Joost is een beetje voor hen wat bijvoorbeeld een Johnny Rotten om maar een te noemen voor de oudere generatie was, iemand die oprecht tegen heilige huisjes durft stampen. Het sluit allemaal gewoon aan bij waar jonge mensen dus echt mee bezig zijn. In die context zijn er ook, S10 of Merol Nederlandse pop artiesten die begrepen hebben wat leeft bij jongeren. Froukje is een beetje hetzelfde verhaal eigenlijk.
Kortom. We zitten gewoonweg met een generatie die zeer sterk bezig is daar in Nederland..
Zijn er mensen die zeggen dat er wat weinig Belgische bands op de affiche staan? Tegenover die Nederlandse dag…
Misschien moeten mensen eens wat verder kijken dan enkel de namen op die mainstage, en zo ontdekken dat er best wat Belgisch talent geprogrammeerd staat. In de zaal staan toch wel enkele Belgische bands als Ise, AO en The Bony King of Nowhere artiesten die potentieel hebben om ooit op het grote podia te staan. Om een voorbeeld te geven. Brutus heeft ook in de zaal gestaan, en is nu headliner waardig. Dus we geven zeker Belgische bands de kans. We proberen ook, zoals al gezegd, thematisch te werken. Dus moeten we ook keuzes te maken. Maar als je dus de hele affiche echt goed bekijkt, ook wat het aanbod in de zaal betreft zie je best wat Belgische bands. Trouwens, op de mainstage staan 18 Belgische bands! Om maar te zeggen..
Op die avond een opvallende naam in de club Ide Snake, die de lawijtstrijd heeft gewonnen; ik had een interview met hem en het ging over het project ‘MOEDERTAAL’ valt daar iets te rapen of een samenwerking naar de toekomst toe?
Bert: vanuit de Casino wel, we moeten nog samen zitten met Ide daarvoor, maar we gaan sowieso een traject uitbouwen zoals we vorig jaar met Lightspeed hebben gedaan, en die hebben een label, een manager en meerdere optredens gedaan. We moeten nog wat afwachten wat zijn noden en vragen zijn... en dan zien we wel verder naar Lokerse Feesten toe.
Een overzicht van de Line-up brengt me ook bij Richard Hawley die een pracht van een plaat uitbracht, die avond is gewoon formidabel. Hoe zijn jullie bij hem terecht gekomen? En toch wel (voor mij) wat verrassend dat hij niet afsluit eigenlijk?
Het is een woensdag, een iets ouder publiek toch. We proberen ook rekening te houden met mensen die van Antwerpen of Brugge of zo komen. Het was interessanter om Novastar, die een wat meer lokaal publiek aantrekt te laten afsluiten die avond. Om middernacht nog een headliner laten spelen kun je in deze tijden niet meer maken, iedereen wil naar huis geraken daar moeten we toch rekening mee houden.
Ik had stiekem ook Slowdive verwacht eigenlijk …Ook met Massive Attack is het een blij weerzien…
We kunnen hen een goede ontvangst en productie aanbieden. Ze komen hier heel graag , omdat het goed georganiseerd is. En, dat is ook wel het verhaal van Pixies of KoRn tot Blur vorig jaar. Die spelen meestal op grotere festivals en komen in een wat intiemere sfeer terecht, dichter bij het publiek. Dat maakt Lokerse Feesten ook wel uniek in dat Festival landschap. Ze zijn dus enthousiast om hier te spelen. En Lokerse Feesten kan natuurlijk wel wat adelbrieven voorleggen eerlijk gezegd. Dus een band als Massive Attack komt hier graag en dat geldt dus ook voor andere …
Welke avond is jullie favoriete avond?
Lander: ik twijfel tussen de avond met Paul Kalkbrenner en de Massive Attack dag eigenlijk.
Bert: Vooral toch die avond met Prodigy met NAS en De La Soul maar ook een interessante avond in de zaal. Ook Andromedik die avond is gewoon indrukwekkend, dus ja die avond los van dat ik heel de affiche schitterend vind.
Peter: het is moeilijk iets uitkiezen , ik kijk vooral uit naar die wisselwerking tussen zaal en mainstage, wat toch uniek is. Maar kijk toch ook uit naar Phoenix die ik in AB heb gezien twee jaar geleden, en nog steeds een van de beste concerten vind die ik al gezien heb in de laatste vijf jaar. Als we elke avond het publiek iets uniek kunnen aanbieden , wat we toch hebben geprobeerd bij het samenstellen van de affiche, dan is onze opzet geslaagd en is elke avond een favoriete avond.
Bert: Dat is Lokerse Feesten dus. Op een weekend starten met Fatboy Slim, de andere dag Slayer en afsluiten met K3 … dat maakt ons festival heel uniek!
Volgend jaar bestaat LF 50 jaar, een tipje van de sluier eventueel?
Lander: Er is hierover wel al wat verschenen in de media. Er zijn dus heel wat activiteiten in het teken van het gouden muziekjubileum. Een van de evenementen is een samenwerking tussen het cultuurcentrum van Lokeren en de Lokerse Feesten. Er is ook en expo rond 50 jaar Lokerse Feesten. We willen ook onze medewerkers in de bloemetjes zetten, zonder die vrijwilligers staan we nergens. Zij maken de sfeer, en ons festival de moeite waard. dat willen we ook in de kijker zetten ter gelegenheid van die 50 jaar Lokerse Feesten.
Bedankt, heel veel succes, en we zien uiteraard elkaar terug op De Grote Kaai …
Gent Jazz 2024 met Rodrigo Y Gabriela – Reis rond de wereld in één dag!
Gent Jazz 2024
Bijlokesite
Gent
2024-07-14
Erik Vandamme
Iedereen kent de roman ‘De reis om de wereld in 80 dagen’ van Jules Verne wel. Deze werd vele keren verfilmd. De organisatie van Gent Jazz deed op zondag 14 juli nog beter, ze boden een reis rond de wereld in één dag aan. We vertoeven in Cuba, zochten de warme Latijns-Amerikaanse oorden op en eindigen in Mexico met het geweldige duo Rodrigo Y Gabriela.
We starten echter de dag gewoon in eigen land met Zap Mama (****) Hoewel je bij dit collectief niet voorbij kan aan de Afrikaanse invloeden, is het, na het overlijden van haar moeder in 2011, heel lang stil geweest rond Marie Daulne en haar Zap Mama. Er komen op Gent Jazz heel wat emoties naar boven van pijn, verlies en verdriet. Maar vooral wil ze hét leven vieren samen met alle fans om haar heen. We draaien dan ook meerdere rondjes rond de aardbol met Zap Mama . Met de vuist in de lucht of uitbundig een dansjes uitvoeren, het kan allemaal. ‘Haar’ Zap Mama , maar eentje waarbij Marie Daulne zich verdomd goed laat omringen door muzikanten en achtergrondzangeressen, die haar perfect aanvullen in de aanstekelijke set. Dat mag ook in de verf worden gezet. Het was een vrij zonnige en warme zondag, én Zap Mama deed de temperatuur haast naar een kookpunt stijgen. Kortom: De wereld voelde dankzij Zap Mama een beetje beter aan… Ze kunnen het na al die jaren dus nog steeds!
We zetten onze wereldreis verder en belanden in Brussel met het gezelschap Nicolas Mortelmans Quartet (*****) die met zijn debuut ‘MĀYĀ’ ,uit bij WERF Records, zijn liefde voor het instrument Sitar in de kijker wil zetten. Hij zocht en vond daarvoor voldoende gelijkgestemde muzikanten. Live zorgt het dus wel degelijk voor een reis naar het verre India. Er hangt de gehele set een bevreemdend mooie sfeer, die mensen aanzet zich neer te zetten en te luisteren. In de Garden Stage werden sommige acts geconfronteerd door overdadig geroezemoes. Maar bij Nicolas Mortmans Quartet bleef het opvallend stil. Ook bij de wat intiemere momenten. En dat is een zeer sterke prestatie. De hypnotiserende Sitar , tabla en Tanpura klanken werden trouwens gecombineerd met gewoon Elektrische gitaar. Wat op zijn beurt zorgde voor een milde botsing tussen Indiaanse cultuur en Westerse Cultuur. En dat maakt dit gezelschap zo een unieke parel om te koesteren.
Uniek in zijn kunnen is eveneens de legendarische Cubaanse zanger, gitarist en songwriter Eliades Ochoa (****) De kranige zeventiger werd wereldwijd bekend als één van de oorspronkelijke leden van Buena Vista Social Club maar staat ook solo zijn mannetje. Samen met zijn kompanen brengt hij een gezapige set boordevol verwijzingen naar Cuba, hoe kan het anders. En ook brengt hij enkele songs die verwijzen naar die tijd met Buena Vista Social Club, wat zorgt voor herkenningsapplaus en dansende mensen. Want op deze opzwepende muziek is stilstaan echt onmogelijk. Ritmische gitaar riffs, warme vocals en verbluffend drums doen het aanvoelen als een reis naar dat verre Cuba. Een uur lang even de warme oorden opzoeken , en genieten dan maar! Prachtige totaalbeleving die je in onze contreien niet elke dag tegen komt, deze Cubaanse warme gloedgolf.
Susobrino (****) , geboren in Bolivia, gevestigd in Brussel, is een multi-instrumentalist die van vele markten thuis is. De typische Latijns-Amerikaanse ritmes verweeft hij zonder probleem met de Westerse cultuur, ook hij troont ons mee op een reis rond de wereld. Op een zeer harmonieuze wijze. Bovendien biedt hij ons een kleurrijk palet aan. Intimiteit, opzwepende klanken, filmische sounds of harmonieuze tussen stukken; het zit er allemaal in verweven. Hoewel daarbij vooral de percussie de bovenhand neemt, gaat het puur instrumentaal ook zoveel kanten uit. Heel indrukwekkend dat de man, helemaal op zijn eentje, je niet alleen het gevoel geeft dat er een complete band op het podium staat. Hij biedt je een wereldreis aan naar alle hoeken van de aarde, op een klein uurtje tijd… En in alle kleuren van de regenboog …
Bij de uit Cuba afkomstige formatie Cimafunk (*****) draait het de gehele tijd rond dansen, dansen en dansen. In de biografie staat te lezen ‘’ Cimafunk vertrekt van Cubaanse ritmes en tradities, voegt er Afro-Amerikaanse flavours aan toe en komt zo tot een moderne versie van funk.’’
In sommige contreien wordt hij vergeleken met James Brown. En dat is niet zo ver gezocht eigenlijk. Diezelfde energie straalt de man zeker uit. Het resulteert dan ook in een waar feestje in de tent. Niet alleen is er de bewegelijke, charismatische frontman. Hij laat zich verdomd goed begeleiden. Zo waren we diep onder de indruk van de blazerssessie die met koperklankentapijtjes de oorschelpen doen trillen, en meteen ook op de heupspieren inwerken. Hoewel Cimafunk wat de neiging heeft steeds in datzelfde potje te roeren, het stoorde door de overdosis energiebommetjes die op je afkomen totaal niet.
Op het einde van deze wervelende set mochten mensen uit het publiek op het podium komen meedansen, wat zorgde voor een apotheose. Een Cubaanse wervelstorm, met een aanstekelijke Funky tune, zo kunnen we dit verbluffende optreden van Cimafunk nog het best omschrijven.
We gingen de rust opzoeken in de Garden Stage met Azmari (****) die bedwelmende klanken weten te verbinden met groovy jazz partijen en daardoor de innerlijke rust doet wederkeren. Zonder je in slaap te wiegen echter. Lekker heupwiegen doe je dan weer wel doordat het gezelschap ook opzwepende klanken weet te verbinden aan dat melodieuze kantje. Deze Brusselse formatie zorgt voor een terugkeer naar de pure jazz maar biedt je ook nog een lekker dub sfeertje aan. Wat hen toch vrij uniek maakt. Een fijne kennismaking , die smaakt naar meer..
Maar wij waren dus naar Gent Jazz afgezakt voor het Mexicaanse duo Rodrigo Y Gabriela (*****). Hun optreden op Pukkelpop 2007 staat nog steeds in ons geheugen gegrift, en dat is gezien het grote aantal concerten en festivals dat we jaarlijks bezoeken toch opmerkelijk. Er werd ook wat nieuw werk voorgesteld, en ook grossiert het duo doorheen hun laatst uitgebrachte plaat. Of halen enkele kleppers boven. Telkens verbonden met enkele mooie bindteksten, zorgt Rodrigo Y Gabriela er niet voor dat dit resulteert in een routine klus. Dé speelsheid blijft dus overeind. Daarbovenop hoor je subtiel die Mexicaanse invloeden. En dat maakt nu net het plaatje compleet. Van opzwepend naar intiem tot zelfs heel emotioneel beladen riffs passeren negentig minuten lang de revue.
De passie voor gitaar , en alle aspecten daarvan, zorgen voor niet één maar honderden adrenalinestoten. Wat ook opmerkelijk blijft, is hoe deze Rodrigo Y Gabriela puur met twee een compleet gevulde tent in vervoering kunnen krijgen. We zien het weinig bands , zelfs met een volledige line-up om zich heen, hen nadoen. Ze laten hun gitaren (woorden) spreken. Dat deden ze al twintig jaar, dat doen ze dus nog steeds.
Bovendien vult het duo elkaar zo perfect aan, dat het wel lijkt alsof ze als een schakel van een ketting met elkaar zijn verbonden. Waardoor er de gehele tijd magie in de lucht hangt.
De gitaar liefhebber werd door dit duo dan ook meer dan verwend. Een perfecte afsluiter van deze bonte reis rond de wereld, in één dag…
Neem gerust een kijkje naar de pics op de site www.gentjazz.com
Organisatie: Gent Jazz
Gent Jazz 2024 met André 3000 – Wat een intense Afro-voodoo trip!
Gent Jazz 2024
Bijlokesite
Gent
2024-07-12
Erik Vandamme
Met Outkast, één van die succesvolle hiphopbands, drukt André 3000 (*****) al ettelijke jaren zijn stempel op de scene. Hij wordt dan ook beschouwd als een van de beste rappers. Nu heeft hij eindelijk een eerste soloplaat uitgebracht 'New blue sun', waarvan flute instrumenten hier de toon aangeven. Het is even wennen voor de rap en hiphop liefhebber. Op Gent Jazz stelde hij die plaat integraal voor, gedurende een 80 tal minuten . Een lange, intense (afro) trip die je letterlijk moet ondergaan.
Die 'african waves' is de rode draad doorheen deze avond. Het Kahil El'Zabar Ethnic Heritage Ensemble (****1/2) was alvast al een mooi voorbeeld. De ondertussen kranige zeventiger tast de grenzen af tussen Amerikaanse jazz en West-Afrikaanse composities. Op uiterst uitgekiende wijze weet het gezelschap ook te improviseren. Kahil zelf is een volleerd drummer en entertainer, en hij beschikt over een groots charisma. Ook vocaal kan hij ons beroeren. Hij slaat de brug tussen typische Afrikaanse invloeden en Jazz vibes. De dansspieren worden aangesproken. Heupwiegend glijden we doorheen de set van Kahil El'Zabar en zijn Ethnic Heritage Ensemble, die zelfs de zon deed schijnen door de donkere wolken heen. Knap.
'' Uniri is een collectief bijeengebracht door de Noord-Londense drummer en producer Chiminyo. Het is een visionair muzikaal project waarbij vernieuwing en samenwerking centraal staan, staat te lezen op de website van Gent Jazz. Op de garden stage stond het publiek bij Uniri (****) nog eerder wat afwachtend naar achter. Dit gezelschap bewezen virtuozen te zijn met hun instrumenten. Hun speelsheid intrigeerde. Grenzen worden afgetast.
De melodie, de chaos, de improvisatie, het komt allemaal bijeen, iedereen voelt het zwevende karakter van de sound. Het zet aan tot dansen, mede door de kwinkslagen van de grappige frontman Later die avond mochten ze, net voor André 3000, nog een set spelen. En verve nogmaals. Improvisatie tot kunst verheven , daar was Uniri in geslaagd.
Alfa Mist (****) is een veelgevraagd producer en artiest. Hij werkte onder andere samen met Jordan Rakei en Tom Misch, maakte beats voor rapper Loyle Carner, componeerde neoklassieke werken voor het London Contemporary Orchestra en herwerkte tracks van Ólafur Arnalds voor het vooraanstaande Blue Note jazzlabel. Tegelijkertijd bleef hij zijn eigen sound ontwikkelen. Met zijn ondertussen vijfde album ('Variables') vorig jaar uitgebracht, tast hij de grenzen tussen jazz improvisatie, bigband swing over boom-bap ritmes verder af. Die veelzijdigheid in zijn kunnen, spreidt hij ook op Gent Jazz tentoon. Hoewel de piano recitals de toon aan geven, kunnen we niet voorbij aan de sublieme drum en gitaar lijnen en lekker groovy trompet geschal. Om maar te zeggen, de inbreng van de muzikanten waarmee Alfa Mist zich laat omringen zijn minstens even belangrijk. Het zorgt voor een groovy onderonsje van topmuzikanten die speels improviseren tot het oneindige.
Een Jazzy funk concertje, deze doortocht van Alfa Mist op Gent Jazz.
En dan volgde de apotheose. Met een fluisterende stem in het donker, deed André 3000 ons naar adem happen. Sommigen dachten dat het optreden nog niet was begonnen, maar hij troont ons langzaam maar zeker mee naar de Afrikaanse Rimboe in het donker van de nacht, waar vreemde geluiden op je afkomen, die angst kunnen inboezemen of je vol bewondering laten genieten.
Al vrij vlug pikken fluittonen erop in, een wonderbaarlijke lichtshow zorgt voor een visueel effect dat perfect aansluit op de muzikale omlijsting. Eens binnengestapt in de muzikale wereld van André 3000 kom je in onbekende oorden terecht, die duisternis, dreiging als licht, geborgenheid bieden. Ondergaan is de boodschap.
Dit intens beleven was niet aan iedereen besteed , sommigen verlieten de tent. Wie graag de confrontatie met zijn innerlijke zelf aanging , was dit interessante muziek. We lieten ons dus gewillig meedrijven in die fantasierijke wereld. Alsof André 3000 ons door voodoo bezwering hypnotiseerde en een voor ons Westerse cultuur een onbekende wereld liet horen.
Wat een aparte jazz trip was me dat , weliswaar een intense Afro-voodoo trip …
Neem gerust een kijkje naar de pics op de site www.gentjazz.com
Organisatie: Gent Jazz
Gent Jazz 2024 met Birdy en Selah Sue – Een verdwaald pad van Melancholie en Weemoed
Gent Jazz 2024
Bijlokesite
Gent
2024-07-13
Erik Vandamme
Het beloofde een drukke dag te worden op Gent Jazz. Niet alleen waren er publiekstrekker sBirdy en Selah Sue, ook artiesten als Dushime, Lézard en Reinel Bakole stond er heel wat lekkers op het podium van Gent Jazz. We onthouden vooral een verdwaald pad van Melancholie en Weemoed doorheen deze mooie dag.
Het begon al met Dushime (*****) die zoveel power, eerlijkheid en soul in haar stem en uitstraling stopt. Meteen kregen we uppercuts te verwerken. Vorig jaar in de AB op de Sound of Belgian Underground (2022) en op het ontdekkingsfestival Fifty Lab in 2023, deed ze het al voor.
Als openingsact op Gent Jazz intrigeerde ze. Ze is begeleid door een goed op elkaar afgestemde band. De emoties voelen en zien we letterlijk, ze meent oprecht wat ze zingt en zegt. Het komt allemaal vanuit het hart en buikgevoel, ondersteund van haar uiterst breekbare, krachtige stem. Een eerste hoogtepunt. Een muzikale mokerslag. Groeipotentieel ervaarden we hier!
We lieten ons op de Gardenstage meevoeren, een groovy, gedreven klankentapijt door aanstekelijke drums, piano en contrabas door het trio Toon Putteman Trio (****). Toon zit in zijn laatste jaar aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen, zocht en vond, twee muzikanten met een even grote honger tot voorliefde voor jazz, Thibaut Deryckere (piano) en Toon Rumen (contrabas). Op intense, doordachte wijze slaat het trio lekker aan het improviseren. Wat een virtuositeit. Ze etaleren nogal wat speelsheid. Deze drie jonge wolven bewezen op Gent Jazz vooral dat ze uit een bijzonder (jazz) hout gesneden zijn.
Wasia Project (****1/2), het Brits fusion duo William en Olivia Hardy combineren uiteenlopende stijlen als jazz, klassiek en pop muziek alsof het de normaalste zaak van de wereld is. De sound wordt gedragen door een breed gamma van instrumenten en een tweestemmigheid die ons enorm kan bekoren. Soms is het Olivia die met haar soulvolle stem een warme gloed over de menigte doet waaien; we waren ook onder de indruk van het bedwelmende pianospel en de zoete achtergrond zang van broer William. De klik tussen beiden zorgt voor een unieke totaalbeleving en harten breken. De nummers zijn opbouwend, worden krachtig, en voelen filmisch aan. Er heerst uitbundigheid. Het duo werd bijgestaan door een bassist, drummer en twee blazers, een sterke meerwaarde. Een divers magisch concertje dus.
"Serendip Quartet is een band onder leiding van saxofonist Arnaud Guichard. Hun repertoire bestaat uit originele composities geïnspireerd door verhalen die een zeer intiem en uniek universum creëren. Een reis door Spiritual-, Afro-, Free- en hedendaagse jazz", lezen we in de bio. Arnaud liet weten dat ze een langgerekt set zouden spelen, zonder pauzes. We maakten ons opnieuw op voor een gevarieerde, groovy trip doorheen het jazz landschap. Serrendip Quartet (***1/2) overtuigde zondermeer. Er was zelfs een licht experimenteel kantje te horen. Sjiek. aan verbonden. In het eerste deel was men uitermate geboeid, maar de aandacht vasthouden, lukte niet zo goed.
Serrendip Quartet bood een kleurrijke trip vol verrassende wendingen. Wellicht komt zoiets beter over in de intimiteit van een club, en niet zozeer in open lucht ...
De eerste pop diva op het podium van Gent Jazz was Iniko (***1/2). Ze straalde het alvast uit. Iniko combineert allerlei stijlen van disco, soul, R&B tot rock. In haar bindteksten breekt ze een lans voor gelijkheid, tussen man, vrouw ras en stand. En in haar muziek beeldt ze dat subliem uit door je die spiegel voor te houden, en al dansend door het leven de demonen te overwinnen. Ze heeft twee krachtige achtergrond zangeressen, die samen met de drie muzikanten zorgden voor de nodige swung; Iniko deed ons heupwiegen en genieten. Volledig konden we niet opgaan in haar set, het klonk iets te oppervlakkig.
Iniko heeft echter voldoende potentieel om binnen de soulpop door te breken. We duimen.
Wie ons al een paar keer kon overtuigen is Lézard (*****). We zagen de beloftevolle jonge band, die vergelijkingen verdient met een Talking Heads. Zowel op de Rock Rally als op Great Gigs in the Park, Sint-Niklaas speelden ze overtuigend sterk.
Op Gent Jazz slaagden ze erin het publiek te boeien; te doen rechtveren en meedeinen. De vocals en de sound van dit springerig collectief aan jonge talentvolle muzikanten verraste, door aanstekelijke refreinen, gekke bekkentreks en enkele verbluffende danspartijen. Mooi.
De funky style was een toegevoegde waarde. Zij hadden het publiek mee.
De publiekstrekker vanavond was Birdy (*****). Haar vorig jaar uitgebrachte album 'Portraits' is een zoektocht naar haar ware identiteit. In een volgepakt Gent Jazz bewees ze een groots artieste te zijn. De zangeres is al sinds haar twaalfde bezig en heeft haar naam niet gestolen. Als een zingende nachtgaal, aan de piano of met gitaar, zweefde ze over ons heen in een uitnodigend pad van weemoed en melancholie, bijna 90 minuten lang. Iedereen was onder de indruk van Birdy. Wij genoten van die intense, intieme, breekbare magie van deze jonge dame, die wordt geruggesteund door een goed op elkaar ingespeelde band. De poppy pakkende nummers doen je meedrijven, zonder al te zeemzoetig te klinken. Haar zalvende, zachte stem is krachtig genoeg in haar kenmerkende sound. Een daverend applaus volgde steeds en de lichtjes gingen in de lucht. Een zinderende set.
Net na de release van haar debuutalbum 'Healing Exhaustion', werd Reinel Bakole (***1/2) omschreven als dé rijzende ster van de Belgische avant-garde soulscene. We waren benieuwd of ze dat op Garden Stage ook kon waar maken. En inderdaad, we zagen een artieste die ‘soul’ ademde op het podium, zowel in de dansmoves als in de vocals. Reinel Bakole gaf haar muzikanten veel ruimte om in de spotlights te geraken, de saxofonist zorgde zelfs voor een lekker groovy jazz tune. Een aanstekelijke klankentapijt werd uitgespreid, die psychedelisch aanvoelde doorheen avant-garde en soul, met een dosis experiment.
Een ietwat vreemd theatraal totaalbeeld, die haar veelzijdige, avontuurlijke aanpak onderstreepte en grenzen durfde te verleggen.
Een deerlijke nimf Selah Sue (*****) besloot de festivaldag. Hier is geen sprake meer van een bedeesd meisje dat we ooit zagen optreden in de AB. Ze klinkt zelfverzekerd en vol zelfvertrouwen; haar doorleefde, heldere vocals injecteert de emotievolle, pakkende en groovy soulpop. We krijgen een gevoelige, dromerige, zwierige set die de dansspieren aanspreekt. Doorbraak hit "Raggamuffin" en "Together" zaten vroeg in de set. Weemoed en melancholie kregen we iets verderop.
De gevarieerde et boeide zondermeer. De mooie beelden op het scherm deden de rest. Het plaatje was compleet hierdoor.
Ze schakelde voortdurend over van intimiteit naar een meer opzwepende sound. Selah Sue is uitgegroeid tot een echte souldiva die allerhande emoties doet oproepen. Sterk!
Neem gerust een kijkje naar de pics op de site www.gentjazz.com
Organisatie: Gent Jazz
Gent Jazz 2024 met Jamie Cullum - Zweven op wolkjes
Gent Jazz 2024
Bijlokesite
Gent
2024-07-08
Erik Vandamme
Van 5 tot 20 juli 2024 gaat traditioneel Gent Jazz door op de mooie Bijlokesite in Gent. In aanloop van de Gentse Feesten die starten op 19 juli, biedt de organisatie een bonte variatie aan kleppers, ontdekkingen en verrassende acts aan, gespreid over twee podia.
Vanavond kregen we een divers aanbod van Jamie Cullum die ons deed zweven op wolkjes. Hij is toe aan z’n vierde passage op dit festival.
Er heerste een gezellige drukte en Jamie ging ervoor. Maar er viel uiteraard nog veel meer te beleven …
We openen de avond met Emily King (****) een jonge uit New York afkomstige singer-songwriter die met een bonte mix van R&B, pop en soul reeds meerdere malen in de prijzen viel, zoals voor haar debuut 'East Side Story'. Ook voor haar laatste 'Special Occasion' van 2023 ontving ze meerdere nominaties. Emily King, helemaal in haar eentje, met haar gitaar en warme vocals, wist het publiek te ontroeren. De soul staat centraal in de zang en het gitaarspel. Ze staat in een nauw contact met het publiek en brengt persoonlijke verhalen, o.m. een mooie ode aan haar moeder, die weet te raken. Al meteen kippenvelmuziek!
Edmund November (****) op de Garden Stage klinkt evenzeer emotievol. Edmund Lauret maakt al meer dan tien jaar indruk als gitarist van Nordmann, Kosmo Sound en The Milk Factory. Een uitzonderlijk gitaartalent in ons landje. Met dit project bewandelt hij een ander muzikaal pad. Hij keert terug naar zijn roots met dit solo project Hier genoot het publiek van deze set, helaas werd er nogal gekeuveld. Maar Edmund November liet dit niet aan zijn hart komen en wist met z’n warme stem en bredere gitaarlijntjes ons in te pakken.
Hij was ghoed omringd, met Stijn Engels (Stadlander, Renée), Trui Amerlinck (Tsar B, Nabou, Mayorga, Rosa Butsi) en Gert Malfliet (Tristan), één voor één muzikanten die sterk ingespeeld zijn op Edmund.. Een kleurrijke, gevarieerde set kregen we van intimiteit tot de dansspieren prikkelen. Een ontdekking op Gent Jazz.
Ook Stef Kamil Carlens & The Swoon (****) is van vele markten thuis, en heeft projecten bij de vleet. Wat een diversiteit brengt hij aan. Hij was onlangs nog in de Ha Concerts, lees gerust het verslag https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/94309-stef-kamil-carlens-the-swoon-funky-ode-aan-vriendschap-en-non-conformisme.html met o.m. ''Vanavond bewees Stef Kamil Carlens vooral dat hij als muzikale kameleon nog steeds op eenzame hoogte staat én dat nederigheid en non-conformisme perfect hand in hand kunnen gaan.''
Op Gent Jazz etaleert hij vele stijlen vol verrassende wendingen van pop, soul, disco, blues, funk, warme reggae enz. Stef Kamil zingt en swingt erom heen, een volleerd entertainer. De talentvolle sing/songwriter heeft een sterke band en backing vocalistes achter zich. Er viel dus veel te beleven met dit combo. Hij tekende voor een intense, broeierige, kleurrijke, overtuigende set.
Terug naar de Garden Stage waar Unfinished Business ( ****) die de jazzsound duidelijk ondersteunde. Springlevend is de stijl, die steeds maar evolueert en daar is deze band in te situeren. Een groovy set waarbij vooral de trompet intrigeert, alsook de gitaarlicks. Het combo deed on s wegdromen en improviseerde waar het kon. Een heerlijk genietbare jazzboost verwezenlijkten ze. Ze mochten later de avond nog een set spelen in diezelfde Garden Stage. Verdiend!
Mooi was dat Gabriel Rios (*****) hier ook een plaatsje kreeg. Deze warmhartige sing/songwriter , pur sang, met Puerto Ricaanse roots hoeven we niet echt meer voor te stellen. In September komt er nieuw werk uit, hier grijpt hij diep terug naar zijn eigenlijke roots, die hij op zijn 17 van Puerto Rico inwisselde voor de kunstopleiding in Gent. De plaat kwam al uitvoerig aan bod op Gent Jazz. De multi-instrumentalist en z’n vaste rechterhand Ruben Samama, ondersteunt het materiaal op piano, contrabas en cello. Die twee samen zorgen voor een magisch beleven.
Lees gerust de set eerder in juni Gabriel Rios – Geen terugblik of best of, maar evoluerend, vernieuwend in de ‘lengua española‘ (musiczine.net)
Hij heeft een rits persoonlijke verhalen om die warme, zwoele Spaans gezongen nummers te ondersteunen. Mooi hoe Gabriel Rios ook zijn publiek bespeelt en ontroert.
Jamie Cullum (*****) sloot hier af en deed het op een bijzonder veelzijdige, kleurrijke wijze. Al 25 jaar lang weet hij moeiteloos fans van verschillende genres te verenigen , ‘jazz standards met een popjasje, terwijl hij hits van popartiesten een eigenwijze jazzvibe geeft’, lezen we.
De man is een rasecht entertainer en straalt tonnen charisma uit. Zang, piano en show staan centraal. De muzikanten spelen ideaal op z’n capriolen in, volgen en vullen aan; het siert het geheel; we horen enkele opzwepende trompet of drum solo's.
Jamie Cullum zet zijn piano on,der spanning ; hij gaat tekeer als een volleerde Jerry Lee Lewis, of zoekt zijn publiek op, om hen nog meer aan te porren. Het moet een feest worden van jazz en pop, dat erlkaar onmiskenbaar verbindt.
Hij slaagt erin om bijna twee een uur iedereen lekker te entertainen , hij prikkelt de dansspieren , doet iedereen heupwiegen, dansen, springen en meezingen. Wat een apotheose op deze festivalavond, waarbij we zweefden op wolkjes …
Neem gerust een kijkje naar de pics op de site www.gentjazz.com
Organisatie: Gent Jazz
Nederlands 
Français 
